Goodwill must mean every advantage

Goodwill must mean every advantage that has been acquired by the old firm, whether
connected with the premises in which the business was previously carried on, or with the
name of the firm, or with any other matter carrying with it the benefit of the business.
In Commissioner of Inland Revenue v. Muller&Co’s Margarine[7] Lord Linley held that:
Goodwill regarded as property has nomeaning, except in connectionwith sometrade, business or
calling. In that connection, I understand theword to includewhatever adds value to a business by
reason of situation, name, reputation, connection, introduction to old customers and agreed
absence of competition or any of these things, and there may be others which do not occur to me.
In both these formulations, a wide range of other matters could be relevant to
determining the existence or otherwise of goodwill. These dicta appear to invite a
broader approach to defining goodwill than one focused principally on the idea of
goodwill as an attractor of custom. Nonetheless, the tension between the attraction of
custom idea and the broader “commercial” approach is still evident in contemporary
dicta pertaining to the conceptualisation of goodwill[8].
It can come as no surprise given these uncertain conceptual foundations that the
domain of practise as it relates to goodwill has also exhibited considerable turmoil over
time. Controversies relating to the improper use of the pooling of interests approach
to acquisition accounting in order to avoid goodwill recognition, excessive in-process
research and development (IPR&D) allocations and immediate post acquisition
write-offs, the use of aggressive expense deferral amortisation techniques such as the
inverse sum of the years’ digits (ISOYD), represent a small sample of the challenges
which have arisen over time (Carlin et al., 2007; Carnegie and Gibson, 1987, 1992; Gibson
and Francis, 1975; Wines and Ferguson, 1993).
Similarly, when contemplating the current preference on the part of standards
setters for impairment testing-based regimes for goodwill, it is useful to recognise that
formulations for goodwill reporting based on a rejection of the classic capitalise and
amortise regime are not new. Over a century ago, Dicksee opined that it was not
necessary or appropriate to “depreciate” goodwill and that under normal circumstances
it was appropriate to continue to hold it on the balance sheet at cost (Dicksee, 1906).
The shift to the IFRS “capitalise and test for impairment” approach and its analogues
in USGAAP should therefore not be seen as a transition to an inherently new or superior
technology. This much has already been made clear in a growing body of literature
critical of both the conceptual foundations and practical consequences of the IFRS and
US GAAP goodwill impairment testing regimes.
Watts (2003) represents an early and high profile example of some of the criticisms
which have been levelled at this approach. He characterises the FASB’s decision to opt
for an impairment testing-based regime in SFAS142 as an error in judgement likely to
leave open the pathway to aggressive earnings management and systematic asset value
over statements.
Other commentators, including Massoud and Rayborn (2003) have expressed
similar sentiments, and questioned the desirability of a reporting framework so reliant
on subjective judgements without appropriate verification checks and balances. Others
have asserted the existence of obvious technical flaws in the manner in which asset
impairment standards have been drafted (Haswell and Langfield-Smith, 2008).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ค่าความนิยมจะต้องหมายถึงประโยชน์ที่ได้รับมาจาก บริษัท เก่าไม่ว่าจะเป็นทุก
การเชื่อมต่อกับสถานที่ในการที่ธุรกิจได้ดำเนินการก่อนหน้านี้เกี่ยวหรือมี
ชื่อของ บริษัท หรือเรื่องอื่นใดตามบัญชีกับมันผลประโยชน์ของธุรกิจ
. ในคณะกรรมาธิการของสรรพากรวีมุลเลอร์ & ร่วมของเนยเทียม [7] พระเจ้า Linley ถือได้ว่า:
ค่าความนิยมที่ถือได้ว่าเป็นสถานที่ให้บริการมี nomeaning ยกเว้นใน connectionwith sometrade ธุรกิจหรือ
โทร ในการเชื่อมต่อนั้นผมเข้าใจโปรแกรม The Word เพื่อ includewhatever เพิ่มมูลค่าให้กับธุรกิจโดย
เหตุผลของสถานการณ์ชื่อชื่อเสียงการเชื่อมต่อการแนะนำให้กับลูกค้าเก่าและตกลงที่
ไม่มีการแข่งขันหรือใด ๆ ของสิ่งเหล่านี้และอาจจะมีคนอื่นที่ไม่ได้เกิดขึ้นกับ ฉัน
ในสูตรทั้งสองเหล่านี้หลากหลายของเรื่องอื่น ๆ ที่อาจจะเกี่ยวข้องกับ
การพิจารณาการดำรงอยู่หรืออื่น ๆ ของค่าความนิยม ข้อกำหนดเหล่านี้จะปรากฏที่จะเชิญ
วิธีการในวงกว้างที่จะกำหนดค่าความนิยมมากกว่าหนึ่งมุ่งเน้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในความคิดของ
ค่าความนิยมเป็น attractor เอง อย่างไรก็ตามความตึงเครียดระหว่างที่ดึงดูดความสนใจของ
ความคิดที่กำหนดเองและวิธีการในวงกว้าง "พาณิชย์" ยังคงชัดเจนในสมัย
​​ข้อกำหนดที่เกี่ยวข้องกับ conceptualisation ของค่าความนิยม [8]
มันสามารถมาเป็นแปลกใจให้รากฐานแนวความคิดเหล่านี้มีความไม่แน่นอนว่า
โดเมนของการปฏิบัติตาม มันเกี่ยวข้องกับค่าความนิยมนอกจากนี้ยังได้แสดงความวุ่นวายมากในช่วง
เวลา การถกเถียงเกี่ยวกับการใช้งานที่ไม่เหมาะสมของการรวมกำไรกันของผลประโยชน์เข้ามาใกล้
กับการได้มาคิดเพื่อหลีกเลี่ยงการรับรู้ค่าความนิยมมากเกินไปในกระบวนการ
วิจัยและพัฒนา (IPR & D) การจัดสรรและการได้มาโพสต์ได้ทันที
ตัดหนี้สูญ, การใช้เทคนิคการตัดจำหน่ายเลื่อนค่าใช้จ่ายเชิงรุกดังกล่าว เป็น
ผลรวมผกผันของตัวเลขปีที่ผ่านมา (ISOYD) เป็นตัวแทนของกลุ่มตัวอย่างขนาดเล็กของความท้าทาย
ที่จะเกิดขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป (คาร์ลและคณะ, 2007;. คาร์เนกีและกิบสัน, 1987, 1992; กิบสัน
และฟรานซิส 1975; ไวน์และเฟอร์กูสัน , 1993)
ในทำนองเดียวกันเมื่อพิจารณาการตั้งค่าปัจจุบันในส่วนของมาตรฐาน
setters สำหรับระบบการทดสอบที่ใช้การด้อยค่าของค่าความนิยมจะเป็นประโยชน์ที่จะยอมรับว่า
สูตรสำหรับการรายงานค่าความนิยมอยู่บนพื้นฐานของการปฏิเสธของคลาสสิกใช้ประโยชน์และการ
ตัดจำหน่ายระบอบการปกครองจะไม่ใหม่ . กว่าศตวรรษที่ผ่านมา Dicksee เห็นว่ามันไม่
จำเป็นหรือเหมาะสมที่จะ "ลด" ค่าความนิยมและว่าภายใต้สถานการณ์ปกติ
ก็มีความเหมาะสมที่จะดำเนินการที่จะถือไว้ในงบดุลที่ราคาทุน (Dicksee, 1906)
การเปลี่ยนไปใช้ IFRS " ประโยชน์และการทดสอบการด้อยค่า "วิธีการและ analogues ของตน
ใน USGAAP ควรดังนั้นจึงไม่ถูกมองว่าเป็นการเปลี่ยนไปโดยเนื้อแท้ใหม่หรือเหนือกว่า
เทคโนโลยี นี้มากได้รับการทำอยู่แล้วชัดเจนในร่างกายเจริญเติบโตของวรรณกรรม
ที่สำคัญของทั้งสองรากฐานแนวความคิดและผลการปฏิบัติของ IFRS และ
สหรัฐอเมริกา GAAP ระบบการทดสอบการด้อยค่าของค่าความนิยม
วัตต์ (2003) แสดงให้เห็นถึงรายละเอียดเช่นต้นและระดับสูงของบางส่วนของการวิพากษ์วิจารณ์
ที่ ได้รับการปรับที่วิธีการนี้ เขาตัดสินใจลักษณะ FASB ที่จะเลือก
สำหรับระบอบการปกครองจากการด้อยค่าการทดสอบอยู่ใน SFAS142 เป็นข้อผิดพลาดในการตัดสินใจมีแนวโน้มที่จะ
ออกเปิดทางเดินในการบริหารจัดการรายได้ก้าวร้าวและมูลค่าทรัพย์สินที่เป็นระบบ
กว่างบ
แสดงความเห็นอื่น ๆ รวมทั้ง Massoud และ Rayborn (2003) ได้แสดงความ
ความรู้สึกที่คล้ายกันและถามความปรารถนาของกรอบการรายงานเพื่อพึ่งพา
ในดุลยพินิจโดยไม่ต้องตรวจสอบการตรวจสอบที่เหมาะสมและยอดคงเหลือ อื่น ๆ
ได้ยืนยันการดำรงอยู่ของข้อบกพร่องทางเทคนิคที่เห็นได้ชัดในลักษณะที่สินทรัพย์
ด้อยค่ามาตรฐานที่ได้รับการเกณฑ์ทหาร (แฮและ Langfield สมิ ธ 2008)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ค่าความนิยมจะหมายถึงทุกประโยชน์ที่ได้มาโดยบริษัทเก่า ไม่ว่า
เชื่อมต่อกับสถานที่ที่ธุรกิจเคยดำเนินการ หรือกับ
ชื่อของ บริษัท หรือเรื่องอื่นใดที่ถือกับผลประโยชน์ของธุรกิจ ในกรรมาธิการแหล่งรายได้
V Muller & Co เป็นเนยเทียม [ 7 ] พระเจ้า Linley จัดขึ้นที่ :
ค่าความนิยมถือเป็น nomeaning สมบัติ ,ยกเว้นใน connectionwith sometrade ธุรกิจหรือ
โทร ในการเชื่อมต่อ ผมเข้าใจ theword เพื่อเพิ่มมูลค่าให้กับธุรกิจ โดย includewhatever
เหตุผลของสถานการณ์ , ชื่อ , ชื่อเสียง , การเชื่อมต่อ แนะนำลูกค้าเก่าและตกลง
ไม่มีการแข่งขัน หรือสิ่งต่าง ๆเหล่านี้ และอาจจะมีคนอื่นซึ่งไม่ได้เกิดขึ้นกับฉัน .
ในสูตรทั้งสองเหล่านี้หลากหลายเรื่องอื่นอาจเกี่ยวข้องกับ
กำหนดมีอยู่หรืออื่น ของค่าความนิยม เผด็เหล่านี้ปรากฏเชิญ
กว้างวิธีการกำหนดค่าความนิยมกว่าหนึ่งที่เน้นหลักในความคิดของ
ค่าความนิยมเป็น attractor ของเอง อย่างไรก็ตาม ความตึงเครียดระหว่างดึงดูด
เองความคิดและกว้างขึ้น " พาณิชย์ " วิธีการยังคงปรากฏชัดใน
ร่วมสมัยที่เกี่ยวข้องกับเผด็ conceptualisation ความปรารถนาดี [ 8 ] .
มันจะมาเป็นแปลกใจให้แน่ใจแนวคิดพื้นฐานที่
การฝึกในขณะที่มันเกี่ยวข้องกับค่าความนิยมยังได้มีความวุ่นวายมากกว่า
ครั้ง ข้อถกเถียงในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการใช้ที่ไม่เหมาะสมของการผลประโยชน์เข้าหา
ที่จะซื้อบัญชีเพื่อหลีกเลี่ยงการได้รับการรับรู้วิจัยกระบวนการ
มากเกินไปและการพัฒนา ( IPR & D ) และการจัดสรร
โพสต์ทันที ไม่ชอบการเขียน การใช้เทคนิค เช่น การก้าวร้าวค่าใช้จ่ายโครงการ
ผลรวมผกผันของปี ตัวเลข ( isoyd ) , เป็นตัวแทนของตัวอย่างเล็ก ๆของความท้าทาย ซึ่งได้เกิดขึ้นในช่วงเวลา
( Carlin et al . , 2007 ; คาร์เนกี และกิ๊บสัน , 2530 , 2535 ; กิบสัน
และฟรานซิส , 1975 ;ไวน์และเฟอร์กูสัน , 1993 ) .
ในทํานองเดียวกัน เมื่อซอฟต์แวร์ในปัจจุบันการตั้งค่าในส่วนของ setters มาตรฐานการทดสอบการด้อยค่าตามระบอบ
สำหรับความปรารถนาดี เป็นประโยชน์จัก
สูตรสำหรับค่าความนิยมรายงานบนพื้นฐานของการปฏิเสธของตัวอย่างคลาสสิกและ
หักกลบลบล้างระบอบการปกครองจะไม่ใหม่ กว่าศตวรรษที่ผ่านมา dicksee เห็นว่ามันไม่ได้
ที่จำเป็นหรือเหมาะสมกับ " เสื่อม " ค่าความนิยมและภายใต้สถานการณ์ปกติคือ
ที่ยังคงถือไว้ในงบดุลที่ต้นทุน dicksee 1906 ) .
กะ " ( IFRS และทดสอบรวม วิธีการ " และ
analogues ของ usgaap จึงควรไม่อาจถือเป็นการเปลี่ยนเป็น โดยเนื้อแท้ใหม่หรือเทคโนโลยีที่เหนือกว่า

นี้ได้ถูกทำให้ชัดเจนในร่างกายเจริญเติบโตของวรรณคดีวิจารณ์ทั้งแนวคิด
พื้นฐานและผลการปฏิบัติของ IFRS และ
ค่าใช้จ่ายด้อยค่าค่าความนิยมทดสอบระบบ .
วัตต์ ( 2003 ) เป็นต้นและตัวอย่างสูงโปรไฟล์ของบางส่วนของการวิพากษ์วิจารณ์
ซึ่งได้รับการปรับระดับในวิธีการนี้ เขาเป็นเอกลักษณ์แห่งความหรูหราของการตัดสินใจของ FASB ที่จะเลือก
สำหรับผลการทดสอบตามระบอบการปกครองใน sfas142 เป็นข้อผิดพลาดในการตัดสินน่าจะ
ไปเปิดเส้นทางและการจัดการระบบจากมูลค่าสินทรัพย์ก้าวร้าวมากกว่า

แสดงความเห็นอื่น ๆ รวมทั้งงบ และมาซูด เรย์บอร์น ( 2003 ) ได้แสดง
ความรู้สึกคล้ายกัน และสอบถามความกรอบของรายงานให้อียิปต์
ในส่วนตัวโดยไม่มีการตรวจสอบการตรวจสอบที่เหมาะสมและพิจารณาดุล . กล่าวหาผู้อื่น
มีการดำรงอยู่ของข้อบกพร่องทางเทคนิคที่ชัดเจน ในลักษณะที่เป็นมาตรฐานการด้อยค่าสินทรัพย์
ถูกเกณฑ์ทหาร ( แฮสเวล langfield สมิ ธและ 2008 )