(Y/n) POVAlright I managed to get h

(Y/n) POV
Alright I managed to get here in one peace but i still need to look for that academy because i have no idea where it's at. It's my first time being here in Vale. Since im new to this area i should go and try to see whats in this place. I could come across to interesting places or even a map of the entire city now that is something i'm hoping to look for. Man i wanna get a good view of everything here and then a thought comes to mind "What if i just jump up on the highest building and do that" now that is a good idea. I searched the nearest, tallest tower and i got ready to jump. I looked up and squatted down and thrusted my self upwards, but as i tried to jump as high as i could i didn't even get a good height.

"Well this is a problem", i said disappointingly. I tried and i tried so many times until i got to the point of getting really pissed off.

"GAH! C'MON WHO NEEDS STAIRS OR ELEVATORS I SHOULD BE ABLE TO GET MY ASS UP THERE"

Alright (Y/n) think! How can i get up there... Maybe if i try running up there. I backed myself enough to get in a good position and then i counted down. People were watching me but i didn't even care so long as they don't mind.

"Alright three... Two... One......

"GO!"

I sprinted forward and at the same time i jumped up and started wall running my way up leaving a trail of red wind until i reached the top and then jumped on. Now whenever i'm in a bad situation i'll just parkour my way out. I walked up to the edge and then saw the most astonishing view of my life. I looked down and saw every pedestrian, every building, store, and when i looked ahead i saw the academy. I saved some time to look around and see if could find transportation, but then again i can just sprint over there. I looked down and saw that i was about two-hundred meters above.

"Oh crap how am i gonna get down"

I was afraid i might of regret saying not wanting to take the stairs but hey i have organic super human abilities. I was thinking if i could jump off right now and survive, i will never take another case of stairs again. I kept on thinking before i could even do this daredevil stunt.

I breathed in and out several times until the adrenaline kicked in and i jumped off the building. Falling down to the ground i tried landing on my feet. I tried to recoil my landing as soon as i hit the ground but instead with enough velocity i hit the ground bending my knees forming a crater around me. I was shocked for a moment knowing i would've died. I shook my head and saw people staring at me like if i were some kind of freak. I ignored everyone and started sprinting towards the academy.

"Alright gotta stop screwing around and get there"

I kept running to my destination until my senses were sparked. That weird feeling got me stopping in my tracks and as i looked to where this weird feeling was coming from i saw in a alley way next to me i saw three kids, more like thirteen year old's, throwing rocks at the poor little kitten that was stuck in a corner. Damn kids, they should know better than to mess with innocent little creatures. I went up behind the teens with my fists tightening, but i restrained to use extreme violence.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(Y / N) POV
เอาล่ะฉันจัดการเพื่อให้ที่นี่เป็นหนึ่งในความสงบ แต่ฉันยังคงต้องมองหาสถาบันการศึกษาว่าเพราะผมไม่มีความคิดที่เป็นที่ มันเป็นครั้งแรกที่ฉันมาอยู่ที่นี่ในหุบเขา ตั้งแต่ im ใหม่ไปยังพื้นที่นี้ฉันควรจะไปและพยายามที่จะเห็นอะไรในสถานที่นี้ ฉันจะเจอไปยังสถานที่ที่น่าสนใจหรือแม้แต่แผนที่ของเมืองทั้งเมืองในขณะนี้ว่าเป็นสิ่งที่ฉันหวังที่จะมองหา ผู้ชายคนที่ฉันต้องการที่จะได้รับมุมมองที่ดีของทุกอย่างที่นี่แล้วเป็นความคิดที่มาถึงใจ "ถ้าฉันเพียงแค่กระโดดขึ้นไปบนอาคารที่สูงที่สุดและทำอย่างนั้น" ตอนนี้ที่เป็นความคิดที่ดี ฉันค้นหาที่ใกล้ที่สุดตึกที่สูงที่สุดและผมได้รับพร้อมที่จะกระโดด ผมเงยหน้าขึ้นและก้มลงไป thrusted ตัวเองขึ้นไป แต่ที่ผมพยายามที่จะกระโดดสูงที่สุดเท่าที่ฉันสามารถฉันไม่ได้รับมีความสูงที่ดี. "ดีปัญหานี้เป็นปัญหา" ผมบอกว่าผิดหวัง ฉันพยายามและฉันพยายามหลายครั้งจนฉันได้ไปยังจุดของการโกรธจริงๆออก. "GAH! C'mon ใครจำเป็นต้องใช้บันไดหรือลิฟท์ที่ฉันควรจะได้รับตูดของฉันไปอยู่ที่นั่น" Alright (Y / N) คิด! ฉันจะได้รับไปอยู่ที่นั่น ... บางทีถ้าฉันพยายามวิ่งขึ้นที่นั่น ผมได้รับการสนับสนุนตัวเองพอที่จะได้รับในตำแหน่งที่ดีและจากนั้นฉันนับลง คนกำลังเฝ้าดูฉัน แต่ฉันไม่ได้สนใจตราบเท่าที่พวกเขาไม่ทราบ. "Alright สาม ... สอง ... หนึ่ง ...... " GO! " ฉันวิ่งไปข้างหน้าและในเวลาเดียวกันผม กระโดดขึ้นและเริ่มผนังที่ใช้วิธีของฉันขึ้นทิ้งร่องรอยของลมสีแดงจนกว่าฉันถึงด้านบนแล้วกระโดดขึ้นไปบน. ตอนนี้เมื่อใดก็ตามที่ผมอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายฉันจะ parkour ทางของฉันออก. ฉันเดินขึ้นไปยังขอบและ แล้วเห็นมุมมองที่น่าอัศจรรย์มากที่สุดในชีวิตของฉัน. ฉันมองลงไปและเห็นทุกคนเดินเท้าทุกอาคารจัดเก็บและเมื่อฉันมองไปข้างหน้าฉันเห็นสถาบันการศึกษา. ฉันบันทึกเวลาที่จะมองไปรอบ ๆ และดูว่าสามารถพบกับการขนส่ง แต่แล้วอีกครั้ง ฉันเพียงแค่สามารถวิ่งไปที่นั่น. ฉันมองลงไปและเห็นว่าผมกำลัง 2-100 เมตรเหนือ. "โอ้อึผมว่า gonna รับลง" ฉันกลัวฉันอาจเสียใจบอกว่าไม่ต้องการที่จะใช้บันได แต่เดี๋ยวก่อนฉันมี อินทรีย์ความสามารถสุดยอดของมนุษย์. ฉันคิดว่าถ้าฉันจะกระโดดลงมาจากตอนนี้และอยู่รอดฉันไม่เคยจะใช้กรณีของบันไดอีกครั้ง. ฉันเก็บไว้ในความคิดก่อนที่ฉันจะสามารถทำอะไรได้แสดงความสามารถระห่ำนี้. ฉันสูดลมหายใจเข้าและออกหลายครั้งจน ตื่นเต้นเตะในและฉันกระโดดลงมาจากอาคาร ล้มลงไปที่พื้นดินฉันพยายามลงจอดบนเท้าของฉัน ผมพยายามที่จะเชื่อมโยงไปถึงการหดตัวของฉันทันทีที่ฉันตีพื้น แต่ด้วยความเร็วพอผมตีพื้นดัดขึ้นรูปหัวเข่าของฉันปล่องรอบฉัน ผมตกใจสำหรับช่วงเวลาที่รู้ว่าผมจะเสียชีวิต ผมสั่นหัวของฉันและเห็นผู้คนที่จ้องมองมาที่ผมเหมือนว่าฉันเป็นชนิดของประหลาดบางอย่าง ฉันไม่สนใจทุกคนและเริ่มวิ่งไปสู่สถาบันการศึกษา. "ต้องเอาล่ะหยุดการกวดขันรอบ ๆ และได้รับมี" ฉันยังคงวิ่งไปยังปลายทางของฉันจนกว่าความรู้สึกของฉันได้รับการจุดประกาย ความรู้สึกที่แปลกมีฉันหยุดในเพลงของฉันและขณะที่ผมมองไปที่ความรู้สึกแปลก ๆ นี้ที่มาจากที่ผมเห็นในทางที่ซอยข้างๆฉันฉันเห็นเด็กสามคนของมากขึ้นเช่นสิบสามปีขว้างก้อนหินที่ลูกแมวน้อยน่าสงสารที่ถูก ติดอยู่ในมุม เด็กประณามพวกเขาควรจะรู้ดีกว่าไปยุ่งกับสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ ไร้เดียงสา ผมไปขึ้นหลังวัยรุ่นด้วยกำปั้นของฉันกระชับ แต่ฉันรั้งที่จะใช้ความรุนแรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( y / n ) POVฉันได้รับที่นี่ในความสงบ แต่ผมยังต้องไปดูที่โรงเรียน เพราะไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องมาที่นี่ ในหุบเขา ตั้งแต่ im ใหม่ในพื้นที่นี้ ฉันต้องไปและพยายามที่จะดูว่ามีอะไรในนี้ ฉันสามารถข้ามไปยังสถานที่ที่น่าสนใจ หรือแม้แต่แผนที่ทั้งหมดของเมือง ตอนนี้นั่นคือสิ่งที่ฉันหวังที่จะหา ผู้ชายที่ฉันต้องการได้รับมุมมองที่ดีของทุกอย่างที่นี่แล้วคิดอยู่ในใจ " แล้วถ้าฉันกระโดดขึ้นบนอาคารที่สูง และ ทำ ว่า " นั่นเป็นความคิดที่ดี ฉันค้นหาที่ใกล้ที่สุด หอคอยที่สูงที่สุดและผมก็พร้อมที่จะกระโดด ผมมองขึ้นและก้มลงไป thrusted ตัวฉันขึ้น แต่ฉันพยายามกระโดดให้สูงเท่าที่ฉันสามารถฉันยังไม่ได้สูงมาก" มันเป็นปัญหา " ฉันว่า Disappointingly . ฉันพยายามและฉันพยายามหลายครั้งจนกว่าจะถึงจุดที่ผมโมโหมาก" จ๊าก ! เอาน่าใครต้องการบันไดหรือลิฟต์ ฉันควรจะสามารถที่จะได้รับก้นขึ้นที่นั่น "ดี ( y / n ) คิด วิธีสามารถฉันไปที่นั่น . . . . . . . บางทีถ้าผมลองวิ่งขึ้นที่นั่น ฉันได้รับการสนับสนุนตัวเองเพียงพอที่จะได้รับในตำแหน่งที่ดีแล้ว ผมนับลง คนถูกมองฉันแต่ฉันก็ไม่สนใจ ตราบใดที่พวกเขาไม่รังเกียจ" เอาล่ะ . . . . สอง . . . . . . . หนึ่ง . . . . . . ." ไป ! "ฉันวิ่งหนีจุกตูดไปข้างหน้าและในเวลาเดียวกันฉันกระโดดขึ้นและเริ่มทำงานทางของฉันขึ้นผนังออกจากเส้นทางของลมสีแดงจนมาถึงด้านบนและจากนั้นกระโดดบน ตอนนี้ เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายฉันจะ parkour ทางออกของฉัน ฉันเดินขึ้นไปที่ขอบ และเห็นมุมมองที่น่าอัศจรรย์มากที่สุดในชีวิตของฉัน ผมมองไปเห็นทุกคน ทุกอาคาร ร้านค้า และเมื่อผมมองไปข้างหน้าก็เห็นโรงเรียน ฉันบันทึกเวลามองไปรอบ ๆและดูว่าสามารถหาการขนส่ง แต่จากนั้นอีกครั้งฉันสามารถวิ่งได้มากกว่านั้น ฉันมองไปเห็นที่ผมประมาณสองร้อยเมตร ." แย่แล้ว ว่าผมจะได้ลงผมกลัวว่าผมจะเสียใจว่าไม่อยากจะใช้บันได แต่ฉันมีอินทรีย์ซุปเปอร์มนุษย์ความสามารถ ฉันคิดว่าถ้าฉันสามารถกระโดดออกในขณะนี้และอยู่รอดได้ ผมจะไม่ทำอีก กรณีของบันไดอีก ฉันเฝ้าแต่คิดว่าก่อนที่ผมจะทำนี้กล้าสตั๊นท์ฉันสูดลมหายใจเข้าและออกหลายครั้ง จนอดรีนาลีนเตะในและฉันกระโดดลงจากตึก ล้มลงกับพื้น ผมพยายามลงจอดบนเท้าของฉัน ฉันพยายามที่จะหดตัวลงทันทีที่ฉันกระแทกพื้น แต่แทนที่จะมีความเร็วพอ ผมกระแทกกับพื้นงอเข่าขึ้นปล่องภูเขาไฟรอบฉัน ผมตกใจครู่หนึ่ง รู้ว่าฉันคงตายไปแล้ว ฉันสั่นหัวของฉันและเห็นคนจ้องฉันเหมือนฉันเป็นบางอย่างที่ประหลาด ผมไม่สนใจทุกคน และเริ่มวิ่งต่อโรงเรียน" เอาล่ะต้องหยุดป่วน และมี "ผมวิ่งถึงปลายทางของฉันจนกว่าความรู้สึกของฉันถูก sparked . ที่รู้สึกแปลกที่ฉันหยุดในเพลงของผม และที่ผมมองไปที่ความรู้สึกแปลกๆ นี้ มา จากที่ผมเห็นในซอยทางข้างๆ ผม ผมเห็นเด็กสามคน มากกว่าสิบสามปีของ ปาก้อนหินใส่จนลูกแมวน้อยที่ติดอยู่ในมุม เด็กเวร , พวกเขาควรรู้ดีกว่าที่จะยุ่งกับสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่ไร้เดียงสา ผมไปหลังวัยรุ่นกับหมัดแน่น แต่ผมควบคุมการใช้ความรุนแรงมาก