Fable is a literary genre. A fable

Fable is a literary genre. A fable is a succinct fictional story, in prose or verse, that features animals, mythical creatures, plants, inanimate objects or forces of nature which are anthropomorphized (given human qualities such as verbal communication), and that illustrates or leads to an interpretation of a moral lesson (a "moral"), which may at the end be added explicitly in a pithy maxim.

A fable differs from a parable in that the latter excludes animals, plants, inanimate objects, and forces of nature as actors that assume speech and other powers of humankind.

Usage has not always been so clearly distinguished. In the King James Version of the New Testament, "μῦθος" ("mythos") was rendered by the translators as "fable"[1] in First and Second Timothy, in Titus and in First Peter.[2]

A person who writes fables is a fabulist.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นิทานประเภทวรรณคดีได้ นิทานเป็นเรื่องสมมติรวบรัด ร้อยแก้วหรือข้อ ที่คุณลักษณะของสัตว์ สัตว์ในตำนาน พืช inanimate วัตถุ หรือกองของธรรมชาติซึ่งเป็น anthropomorphized (ให้คุณภาพมนุษย์เช่นการสื่อสารด้วยวาจา), และที่แสดง หรือนำไปสู่การตีความของบทเรียนทางศีลธรรม (คำ "ศีลธรรม"), ซึ่งอาจท้ายเพิ่มอย่างชัดเจนในแม็ก pithyสนใจแตกต่างจากนิทานคติสอนใจการที่หลังไม่รวมสัตว์ พืช inanimate วัตถุ และกองกำลังของธรรมชาติเป็นนักแสดงที่ถือว่าคำพูดและอำนาจอื่น ๆ ของมวลมนุษย์ใช้ไม่ได้เสมอเพื่อให้แตกต่างอย่างชัดเจน ในรุ่น James คิงในพันธสัญญาใหม่ "μῦθος" ("mythos") ถูกจัดแสดง โดยผู้แปลเป็น "สนใจ" [1] ในครั้งแรกและ 2 ทิโมธี ไททัส และ ปีเตอร์แรก[2]คนที่เขียนนิทานเป็นการ fabulist

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นิทานเป็นวรรณกรรมประเภท นิทานเป็นเรื่องสมมุติรวบรัดในร้อยแก้วหรือบทกวีที่มีสัตว์, สัตว์ในตำนาน, พืชวัตถุหรือกองกำลังของธรรมชาติที่ anthropomorphized (ให้คุณภาพของมนุษย์เช่นการสื่อสารทางวาจา) และที่แสดงให้เห็นหรือนำไปสู่การตีความ บทเรียนทางศีลธรรม ("ศีลธรรม") ซึ่งอาจท้ายถูกเพิ่มอย่างชัดเจนใน Maxim แหลมคมนิทานแตกต่างจากนิยายในการที่สัตว์ไม่รวมหลังพืชวัตถุและกองกำลังของธรรมชาติเป็นนักแสดงที่ถือว่าคำพูด และอำนาจอื่น ๆ ของมนุษย์การใช้งานไม่ได้เสมอเพื่อให้โดดเด่นอย่างเห็นได้ชัด ในฉบับคิงเจมส์ของพันธสัญญาใหม่ "μῦθος" ("มิ ธ อส") เป็นที่แสดงโดยนักแปลว่า "นิทาน" [1] ในครั้งแรกและครั้งที่สองทิโมธีในติตัสและในครั้งแรกที่ปีเตอร์. [2] คนที่เขียน นิทานเป็นเสกสรร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นิทานเป็นประเภทวรรณกรรม นิทานแต่ละเรื่องมีตัวละคร ในร้อยแก้วหรือข้อที่มีสัตว์ , สัตว์ในตำนาน , พืช , วัตถุที่ไม่มีชีวิต หรือกองกำลังของธรรมชาติซึ่งเป็น anthropomorphized ( ให้คุณภาพของมนุษย์ เช่น การสื่อสารด้วยวาจา ) , และแสดงให้เห็นถึง หรือนำไปสู่การตีความบทเรียนทางศีลธรรม ( " คุณธรรม " ) , ซึ่งอาจ ที่ จบเป็นอย่างชัดเจนใน Maxim คมขํา .

นิทานแตกต่างจากอุปมาที่หลังไม่รวมสัตว์ พืช วัตถุที่ไม่มีชีวิต และพลังแห่งธรรมชาติ เป็นนักแสดงที่ถือว่าการพูดและอำนาจอื่น ๆของมนุษยชาติ การใช้

ไม่ได้เสมอดังนั้นชัดเจนโดดเด่น ในฉบับคิงเจมส์ในพระคัมภีร์ใหม่ " μῦθος " ( " Mythos " ) คือการแสดงโดยแปลเป็น " นิทาน " [ 1 ] ใน 1 และ 2 ทิโมธีในไททัสและก่อนปีเตอร์ [ 2 ]

คนที่เขียนนิทานเป็น fabulist .