In the late afternoon we reached Ne

In the late afternoon we reached New Jalpaiguri station, which is the gateway to Darjeeling and Sikkim. Some of us got out of the train to have a look at the station. The hustle and bustle of people moving about, the coming and going of trains and the enticing sights of the various stalls of the station attracted our attention and we too moved about the platform enjoying these sights. We didn’t realise how quickly the time had passed.

Suddenly we saw our train moving. We were at the far end of the platform and ran with all speed and might to catch the train. I was the last to notice the movement of the train and so the last to run. I too ran after my friends to catch the train. But the train was moving fast. Within moments my friends managed to get in.

As I was about to reach the train, I slipped and fell on the platform. I saw my train speeding away before my sight. I shivered with fear. My friends were shouting at the top of their voice asking me to run faster.

Just then a coolie lifted me and ran with me to the door, where my friends pulled me in. I just looked back and waved my hands at the good Samaritan, who had helped me-1 got only a glimpse of his face. But that face continues to remain afresh in my mind.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในบ่ายที่ เรามาถึงสถานี Jalpaiguri ใหม่ ซึ่งเป็นประตูสู่รัฐสิกขิมและดาร์จีลิ่ง เราได้ออกของรถไฟต้องไปดูที่สถานี ความวุ่นวายของคนจารี มาและไปรถไฟและสถานที่ท่องเที่ยวน่าดึงดูดใจของร้านต่าง ๆ ที่สถานีดึงดูดความสนใจของเรา และเราย้ายเกี่ยวกับแพลตฟอร์มเพลิดเพลินกับแหล่งเหล่านี้มากเกินไป เราไม่ได้รู้อย่างรวดเร็วเมื่อได้ผ่านก็เราเห็นย้ายรถไฟของเรา เราได้ชิว ๆ ของแพลตฟอร์ม และวิ่ง ด้วยความเร็วทั้งหมด และอาจจะจับรถไฟ ผมสุดท้ายที่สังเกตการเคลื่อนที่ของรถไฟและสุดท้ายที่ทำ ฉันเกินไปวิ่งหลังจากเพื่อนของฉันจะจับรถไฟ แต่รถไฟถูกย้ายอย่างรวดเร็ว ภายในช่วงเวลาที่ เพื่อนของฉันจัดการได้ขณะที่ผมกำลังจะถึงรถไฟ ฉันเล็ดรอด และตกบนแพลตฟอร์ม ผมเห็นรถของฉันเพิ่มไปก่อนสายตาของฉัน ผม shivered ด้วยความกลัว เพื่อนของฉันได้ตะโกนที่เสียงของพวกเขาขอให้ทำงานได้เร็วเพียงแล้ว coolie การยกผม และวิ่งกับไปที่ประตู ที่เพื่อนผมดึงใน ผมเพียงมองกลับ และ waved มือของฉันที่มาริดี ที่ช่วยฉัน-1 มีเหลือบของใบหน้าของเขาเท่านั้น แต่ว่าหน้ายังแตงอยู่ในใจของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในช่วงบ่ายเรามาถึงสถานีใหม่ Jalpaiguri ซึ่งเป็นประตูสู่ดาร์จีลิงและสิกขิม บางส่วนของเราได้ออกจากรถไฟไปดูได้ที่สถานี เร่งรีบและคึกคักของคนที่จะย้ายเกี่ยวกับที่มาและไปของรถไฟและสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าหลงใหลของคอกม้าต่างๆของสถานีที่ดึงดูดความสนใจของเราและเราก็ย้ายไปอยู่กับแพลตฟอร์มเพลิดเพลินกับสถานที่ท่องเที่ยวเหล่านี้ เราไม่ได้ตระหนักถึงวิธีการอย่างรวดเร็วเวลาที่ผ่านมา. ทันใดนั้นเราเห็นรถไฟของเราก้าว เราอยู่ที่ปลายสุดของแพลตฟอร์มและวิ่งด้วยความเร็วและอาจจะจับรถไฟ ผมเป็นคนสุดท้ายที่จะสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของรถไฟและอื่น ๆ ที่ผ่านมาเพื่อให้ทำงานได้ ฉันวิ่งเกินไปหลังจากเพื่อนของฉันที่จะจับรถไฟ แต่รถไฟกำลังเคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว ภายในช่วงเวลาที่เพื่อน ๆ ของฉันมีการจัดการที่จะได้รับใน. ขณะที่ผมกำลังจะไปถึงรถไฟผมลื่นล้มบนเวที ผมเห็นรถไฟของฉันเร่งออกไปก่อนที่สายตาของฉัน ผมสั่นด้วยความกลัว เพื่อนของฉันถูกตะโกนที่ด้านบนของเสียงของพวกเขาขอให้ฉันทำงานได้เร็วขึ้น. เพียงแค่นั้นกุลียกข้าพเจ้าและวิ่งไปกับฉันไปที่ประตูที่เพื่อนของฉันดึงฉันใน. ฉันมองย้อนกลับไปและโบกมือของฉันที่พลเมืองดี ที่ได้ช่วยให้ฉัน-1 ได้เพียงเหลือบของใบหน้าของเขา แต่ใบหน้าที่ยังคงอยู่อีกครั้งในใจของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในช่วงบ่ายเราถึงสถานี Jalpaiguri ใหม่ ซึ่งเป็นประตูสู่สิกขิมและดาร์จีลิ่ง . บางอย่างที่เราได้ออกจากรถไฟไปดูที่สถานี ความวุ่นวายของผู้คนที่เกี่ยวกับการย้าย , มาและไปของรถไฟและชักชวนสถานที่ท่องเที่ยวของแผงลอยต่างๆ ของสถานี ดึงดูดความสนใจของเรา และเราก็ย้ายที่เกี่ยวกับแพลตฟอร์มกับภาพเหล่านี้เราไม่ได้ตระหนักถึงวิธีการที่รวดเร็วเวลาผ่านไป

ก็เราเห็นรถไฟของเราไป เราอยู่ที่ส่วนท้ายของแพลตฟอร์มและวิ่งด้วยความเร็วและอาจจะทันรถไฟ ฉันเป็นคนสุดท้ายที่จะสังเกตการเคลื่อนไหวของรถไฟและสุดท้ายวิ่ง ฉันก็วิ่งตามเพื่อนๆให้ทันรถไฟ แต่รถไฟเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว ภายในช่วงเวลาที่เพื่อนของฉันได้รับใน

ขณะที่ผมกำลังจะถึงรถไฟ ผมลื่นและล้มบนแพลตฟอร์ม ผมเห็นรถไฟฉันเร่งหนีก่อนที่สายตาของฉัน ฉันตัวสั่นด้วยความกลัว เพื่อนของฉันมีตะโกนที่ด้านบนของเสียงของพวกเขาให้ฉันวิ่งเร็ว

ตอนนั้น จับกัง ยกฉันวิ่งฉันไปที่ประตูที่เพื่อนของฉันดึงฉันเข้าไป ผมก็มองกลับ และแกว่งมือของฉันที่พลเมืองดี ,ใครมีช่วย me-1 มีเพียงเหลือบมองใบหน้าของเขา แต่ใบหน้านั้นยังคงใหม่อยู่ในจิตใจของฉัน