may increase or decrease constantly

may increase or decrease constantly over time, yielding more than
one maximum peak.
Temporal perception of sourness recorded by TDS in some
Gewürztraminer and Riesling wines from 2010 revealed two maxima;
one at the onset of tasting between two and twelve seconds
and a second one starting after 25 s, dominating the aftertaste for
most of the time (Figs. 3a, c, e and 4b and c). Extended skin contact
seems to suppress the second sourness maximum and either bitterness
or astringency dominates the aftertaste. This is also true for the
2009 Gewürztraminer, where sourness only exceeded the chance
level for the whole cluster pressing wine, presumably due to lower
acidity and higher ethanol levels which contribute to the dominance
of sweet and bitter sensations. Due to these modifications of the
second sourness maximum, sourness duration and area were significantly
altered in case of the 2010 Gewürztraminer wines (Table 6).
It may be speculated that the second sourness maximum did not
affect sourness assessment during DA because judges had already
terminated their evaluation procedure at this time. On the other
hand, when astringency became the dominating taste after eight
seconds in case of the skin fermented wine; sourness was still not
perceived as dominating although it received the highest sourness
rating among all wine in this trial during DA (Fig. 1b). Instead of artificially
constructing a holistic profile from discretely evaluated DA
attributes and their intensities, TDS creates a sensory profile over
time, accounting for all relevant attributes at the same time.
Examining the impact of Botrytis infection in combination with
eight hours of skin contact, the second sourness maximum was
also suppressed and instead bitterness and astringency dominated
the taste. However, it remains unclear if the dominance of astringency
in the botrytized wine is due to the formation of new astringent
compounds by the fungus, a better extraction of phenols due
to the fungal enzymes or just a lack of sourness, which could have
masked or at least dominated astringency.
For sweetness, the only significant difference detected by DA
was a lower intensity in the skin fermented 2010 Gewürztraminer
wine. Applying TDS instead, duration and area of sweet dominance
were altered significantly among the six experimental wines
(Table 6). Again the skin fermented wine showed the least sweet
dominance due to the masking of astringency (Fig. 3f). While skin
contact for 35 h and whole cluster pressing were perceived with
less dominating sweetness, skin contact of 0 and 8 h revealed
enhanced sweet dominance. Sweetness perception of the wines
measured by DA and TDS correlated well with glucose and fructose
content in the wines (Table 8). However, this correlation was only
significant for glucose and not for fructose, although fructose content
was higher and is sweeter than glucose at equal concentration.
Thus, similar to bitterness, other wine constituents such as ethanol
and glycerol and lowered sourness might have contributed to
sweetness as well.
Our hypothesis that phenolic compounds are overestimated in
their ability to enhance bitterness can be further supported by
TDS analysis. Although the maximum frequency of bitter dominance
(Dmax) varied from 24% to 48% between the 2010 Gewürztraminer
treatments (Fig. 3a–f), no significance was detected by a
two-way-ANOVA with treatment and replication as fixed effects.
However, examining the coefficients of correlation between total
phenols and all significant sensory parameters provided by the
three applied sensory techniques (Table 8), significant positive correlations
were only observed for bitter Imax and area under the
curve during TI analysis. When the extreme skin-fermented Gewürztraminer
wine was included in the data set, intensity of bitter
and astringency as well as bitter persistency obtained from DA
became significant as well. In conclusion, except for the much
focused TI analysis on bitterness, neither DA nor TDS could detect
any significant correlation of total phenols with any evaluatedsensory attribute in context of skin contact.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาจต่อเนื่องเพิ่มหรือลดในช่วงเวลาที่ให้ผลผลิตมากกว่า. หนึ่งในยอดเขาที่สูงสุดรับรู้ชั่วขณะของความเปรี้ยวที่บันทึกโดยTDS ในบางไวน์GewürztraminerและRiesling จาก 2010 เผยให้เห็นสองสูงสุด; หนึ่งที่เริ่มมีอาการของชิมระหว่างสองและสิบสองวินาทีและสองเริ่มต้นหลังจาก 25 วินาที, มีอำนาจเหนือรสสำหรับส่วนมากของเวลา(มะเดื่อ. 3a, C, E และ 4b และค) การสัมผัสทางผิวหนังขยายดูเหมือนว่าจะปราบปรามสูงสุดเปรี้ยวที่สองและทั้งความขมหรือฝาดปกครองค้างอยู่ในคอ นอกจากนี้ยังเป็นจริงสำหรับ2009 Gewürztraminerที่เปรี้ยวเพียงโอกาสที่เกินระดับกลุ่มทั้งการกดไวน์สันนิษฐานว่าเนื่องจากการลดความเป็นกรดและระดับเอทานอลที่สูงขึ้นซึ่งนำไปสู่การปกครองของความรู้สึกหวานและขม เนื่องจากการปรับเปลี่ยนเหล่านี้ของสูงสุดเปรี้ยวที่สองระยะเวลาเปรี้ยวและพื้นที่อย่างมีนัยสำคัญการเปลี่ยนแปลงในกรณีของปี2010 ไวน์Gewürztraminer (ตารางที่ 6). มันอาจจะสันนิษฐานว่าสูงสุดเปรี้ยวที่สองไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการประเมินความเปรี้ยวในช่วง DA เพราะผู้พิพากษามีอยู่แล้วยกเลิกขั้นตอนการประเมินผลของพวกเขาในเวลานี้ ที่อื่น ๆมือเมื่อ astringency กลายเป็นรสชาติที่มีอำนาจเหนือหลังจากแปดวินาทีในกรณีของผิวหมักไวน์; เปรี้ยวก็ยังไม่รับรู้เป็นอำนาจเหนือแม้ว่ามันจะได้รับความเปรี้ยวสูงสุดคะแนนในหมู่ไวน์ทั้งหมดในการพิจารณาคดีนี้ในช่วงDA (รูป. 1b) แทนที่จะเทียมสร้างรายละเอียดแบบองค์รวมจากการประเมิน discretely DA คุณลักษณะและความเข้มของพวกเขา TDS สร้างโปรไฟล์ประสาทสัมผัสในช่วงเวลาที่คิดเป็นคุณลักษณะที่เกี่ยวข้องทั้งหมดในเวลาเดียวกัน. ตรวจสอบผลกระทบของการติดเชื้อ Botrytis ร่วมกับแปดชั่วโมงของการสัมผัสทางผิวหนังที่สูงสุดเปรี้ยวที่สองถูกระงับและยังแทนความขมและฝาดครอบงำรสชาติ แต่ก็ยังคงไม่มีความชัดเจนว่าการครอบงำของ astringency ในไวน์ botrytized เกิดจากการก่อตัวของยาสมานแผลใหม่สารประกอบจากเชื้อราที่สกัดที่ดีของฟีนอลเนื่องจากการเอนไซม์เชื้อราหรือเพียงแค่ขาดความเปรี้ยวซึ่งจะได้สวมหน้ากากหรือน้อยครอบงำ astringency. สำหรับความหวานที่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญที่ตรวจพบโดย DA เป็นความรุนแรงลดลงในผิวหมัก 2010 Gewürztraminerไวน์ การใช้ TDS แทนระยะเวลาและพื้นที่ของการปกครองหวานมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญในหมู่หกไวน์ทดลอง(ตารางที่ 6) อีกครั้งผิวหมักไวน์แสดงให้เห็นว่าหวานน้อยครอบงำเนื่องจากการกำบังของฝาด (รูป. 3f) ในขณะที่ผิวติดต่อเป็นเวลา 35 ชั่วโมงและกลุ่มทั้งกดถูกมองว่ามีความหวานครอบครองน้อยกว่าการสัมผัสทางผิวหนัง0 และ 8 ชั่วโมงเปิดเผยการปรับปรุงการปกครองหวาน การรับรู้ของความหวานของไวน์ที่วัดได้โดย DA และ TDS มีลักษณะร่วมกันได้ดีกับกลูโคสและฟรุกโตสเนื้อหาในไวน์(ตารางที่ 8) อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์นี้เป็นเพียงที่สำคัญสำหรับกลูโคสและไม่ได้สำหรับฟรุกโตสแม้ว่าเนื้อหาฟรุกโตสสูงและมีความหวานมากกว่าน้ำตาลกลูโคสที่มีความเข้มข้นเท่ากับ. ดังนั้นคล้ายกับขมขื่นองค์ประกอบไวน์อื่น ๆ เช่นเอทานอลและกลีเซอรีนและลดความเปรี้ยวอาจจะมีส่วนร่วมในความหวานเช่นกัน. สมมติฐานของเราที่จะมีสารประกอบฟีนอเกินไปในความสามารถของตนเพื่อเพิ่มความขมขื่นได้รับการสนับสนุนต่อไปโดยการวิเคราะห์TDS แม้ว่าความถี่สูงสุดของการปกครองขม(Dmax) ต่าง ๆ จาก 24% ถึง 48% ระหว่างปี 2010 Gewürztraminerการรักษา(รูป. 3a-ฉ) อย่างมีนัยสำคัญไม่มีการตรวจพบโดยสองทาง-ANOVA กับการรักษาและการจำลองแบบเป็นผลกระทบคงที่. อย่างไรก็ตาม ตรวจสอบค่าสัมประสิทธิ์ของความสัมพันธ์ระหว่างการรวมฟีนอลและพารามิเตอร์ทุกประสาทสัมผัสอย่างมีนัยสำคัญให้โดยสามเทคนิคที่ใช้ประสาทสัมผัส(ตารางที่ 8) ความสัมพันธ์ทางบวกอย่างมีนัยสำคัญพบเฉพาะสำหรับไอแมกซ์ขมและพื้นที่ใต้เส้นโค้งระหว่างการวิเคราะห์TI เมื่อGewürztraminerผิวมากหมักไวน์ถูกรวมอยู่ในชุดข้อมูลความเข้มของขมและฝาดเช่นเดียวกับpersistency ขมที่ได้จากการดากลายเป็นอย่างมีนัยสำคัญเช่นกัน สรุปยกเว้นมากมุ่งเน้นไปที่การวิเคราะห์ TI ในความขมขื่นไม่ DA หรือ TDS สามารถตรวจพบความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญใดๆ ของฟีนอลรวมที่มีคุณลักษณะ evaluatedsensory ใด ๆ ในบริบทของการสัมผัสทางผิวหนัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาจจะเพิ่มหรือลดลงอย่างต่อเนื่องตลอดเวลา ให้ผลผลิตมากกว่าหนึ่งสูงสุด
.
รับรู้กาล ) บันทึกโดย TDS ในบาง
กิ่วü rztraminer Riesling และไวน์จาก 2010 เปิดเผยสอง Maxima ;
1 ที่เริ่มจากการชิมระหว่างสองและสิบสองวินาที
และสองเริ่มหลังจาก 25 s ควบคุมรสชาติสำหรับ
ส่วนใหญ่ของเวลา ( Figs 3A , C , E และ 4B และ C )ขยายผิวติดต่อ
ดูเหมือนจะระงับความเปรี้ยวและขม
สูงสุดที่สองอย่างใดอย่างหนึ่งหรือตาลกุมอํานาจอรหัตผล . นี้ยังเป็นจริงสำหรับ
2009 กิ่วü rztraminer เปรี้ยวเท่านั้นที่เกินระดับโอกาส
สำหรับทั้งกลุ่มกดไวน์ สันนิษฐานว่าเนื่องจากการลดลงของ
ความเป็นกรดและสูงกว่าระดับเอทานอลซึ่งนำไปสู่การปกครอง
หวานและขมไก่ .นอกจากนี้การแก้ไขของ
สูงสุด ) 2 ) ระยะเวลาและพื้นที่การเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ
กรณี 2010 กิ่วü rztraminer ไวน์ ( ตารางที่ 6 ) .
มันอาจจะสันนิษฐานว่าสูงสุดเปรี้ยวที่สองไม่ได้
ส่งผลกระทบต่อการประเมินความเปรี้ยวใน ดา เพราะผู้พิพากษาได้
ยกเลิกขั้นตอนการประเมินผลของพวกเขาในครั้งนี้ บนมืออื่น ๆ
,เมื่อตาลกลายเป็น dominating รสชาติหลังจากแปด
วินาทีในกรณีของผิวหมักไวน์ ความเปรี้ยวยังไม่รับรู้เป็น dominating แม้มัน

) ได้รับคะแนนสูงสุดของไวน์ทั้งหมดในคดีนี้ระหว่างดา ( รูปที่ 1A ) แทนที่จะตั้งใจ
สร้างโปรไฟล์แบบองค์รวมได้ประเมินจากดา
คุณลักษณะและความเข้มของTDS สร้างโปรไฟล์ประสาทสัมผัสมากกว่า
เวลา บัญชีที่เกี่ยวข้องทั้งหมดคุณลักษณะในเวลาเดียวกัน .
ตรวจสอบผลกระทบของการติดเชื้อ Botrytis ร่วมกับ
8 ชั่วโมงของผิวหนัง , สูงสุด ) 2
ยังปราบปรามและแทนความขมขื่นและ astringency ครอบงำ
รสชาติ อย่างไรก็ตาม ยังไม่มีความชัดเจนว่า การปกครองของตาล
ใน botrytized ไวน์เนื่องจากการก่อตัวของสารฝาด
ใหม่โดยเชื้อราได้ดีกว่าการสกัดฟีนอลจากการใช้เชื้อรา
หรือแค่ขาดรสเปรี้ยว ซึ่งอาจมี
สวมหน้ากากหรืออย่างน้อยครอบงำตาล .
สำหรับความหวาน แต่ความแตกต่างที่ตรวจพบโดยดา
คือความเข้มต่ำใน ผิวหมัก 2010 กิ่วü rztraminer
ไวน์ ใช้ TDS แทนระยะเวลาและพื้นที่การปกครองมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ
หวานในหมู่หกทดลองไวน์
( ตารางที่ 6 ) อีกครั้งผิวหมักไวน์มีความเด่นน้อยหวาน
เนื่องจากการบดบังของตาล ( รูปที่ขา ) ในขณะที่ผิวหนัง
3 H และทั้งกลุ่มของการกดด้วย
น้อยควบคุมความหวาน สัมผัสผิวหนังของ 0 และ 8 H )
ปรับปรุงการปกครองหวานการรับรู้รสหวานของไวน์
วัดโดยดาและ TDS มีความสัมพันธ์กับกลูโคสและฟรักโทส
เนื้อหาในไวน์ ( ตารางที่ 8 ) อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์นี้เป็นเพียง
) กลูโคสและฟรักโทสไม่ได้ ถึงแม้ว่า
เนื้อหาฟรักโทสสูงและหวานกว่ากลูโคสที่ความเข้มข้นเท่ากัน
จึงคล้ายคลึงกับความขมขื่น องค์ประกอบอื่น เช่น แอลกอฮอล์
ไวน์และกลีเซอรอลและลดความเปรี้ยวอาจมีส่วนให้

ความหวานเช่นกัน สมมติฐานของเราที่สารประกอบฟีนอลมี overestimated ใน
ความสามารถเพิ่มความขมขื่นสามารถเพิ่มเติมได้รับการสนับสนุนโดย
การวิเคราะห์ TDS . แม้ว่าความถี่สูงสุดของขม ( ดีแมคซ์ )
การปกครองแตกต่างจาก 24% ถึง 48 % ระหว่าง 2010 และรักษากิ่ว rztraminer
( รูปที่ 3A ( F ) , ไม่มีความสำคัญถูกตรวจพบโดย
การวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบสองวิธีรักษาแบบคงที่และเป็นผล .
แต่ตรวจสอบค่าสัมประสิทธิ์ของสหสัมพันธ์ระหว่างฟีนอลและพารามิเตอร์ทางประสาทสัมผัสทั้งหมด

3 โดยใช้เทคนิคทางประสาทสัมผัส ( ตารางที่ 8 ) ด้านบวก
เป็นสังเกตสำหรับขม IMAX และพื้นที่ภายใต้เส้นโค้งระหว่างการวิเคราะห์
ทิ . เมื่อผิวมากหมักกิ่วü rztraminer
ไวน์ถูกรวมอยู่ในชุดข้อมูล ความเข้มของขม
และ astringency เป็นขมยืนกรานได้มาจากดา
ก็สำคัญเช่นกัน สรุป ยกเว้นมาก
เน้นการวิเคราะห์ TI บนความขมขื่น ทั้งดาหรือ TDS สามารถตรวจหา
ใด ๆความสัมพันธ์ของฟีนอลรวมกับคุณลักษณะ evaluatedsensory ใดในบริบทของผิวหนัง