He looked towards the streambank an

He looked towards the streambank and suddenly said: “Don’t all of you think those four from Li Mountain are rather similar to us?”

The four people from Li Shan Sword Sect were at the streambank, eating and chatting, the atmosphere seeming rather pleasant.

At a location far away from the Li Mountain group, Zhe Xiu was also eating.

He was very quiet while eating, his actions were also very slow, making it seem especially serious, as if the ordinary provisions provided by Li Palace were the most exquisite delicacies in the world.

Tang Thirty-Six looked towards that direction, saying, in a slightly sardonic tone: “I’d had thought that wolf-child doesn’t eat.”

Xuan Yuan Po didn’t understand, asking: “How can he not eat?”

Tang Thirty-Six replied: “I thought he’d only do things like consume ice, chew dried meat or perhaps drink fresh blood.”

Chen Chang Sheng said: “That would be a monster.”

Tang Thirty-Six asked him in a very serious manner: “Don’t tell me none of you feel that he’s a monster?”

Xuan Yuan Po gave it a thought, shaking his head saying: “I think it’s fine.”

Tang Thirty-Six couldn’t be bothered paying him any attention, turned his head and asked: “Chen Chang Sheng, you can’t beat him?

Chen Chang Sheng thought for a little while, replying: “Maybe.”

Tang Thirty-Six looked at the far off Zhe Xiu and abruptly said: “I suddenly feel an impulse.”

Chen Chang Sheng asked: “What type of impulse?” with much curiosity.

Tang Thirty-Six said: “An impulse to become friends with that wolf-child.”

Chen Chang Sheng stared at him for a long time before confirming that he was being serious. Chen Chang Sheng couldn’t stop himself feeling rather alarmed, after giving it a thought, he said: “Looking at him, do you really think he looks like someone that needs friends?”

Before the start of the Grand Examination, outside of Li Palace, it was a sea of people, Zhe Xiu stood by himself and gazed at the dawn; after entering the Hall of Zhao Wen, he directly left the grounds of the academic phase and navigated that sea of trees alone.
He traversed across the emerald river and stood within the pavilion atop the mountain, his back facing the rest of the examinees, solitarily, akin to being motherless; would this type of person need friends?

“Don’t tell me none of you think he’s very solitary?” asked Tang Thirty-Six as he looked at the other three.

What he said was “solitary”, not “lonely” or “lonesome”, only a “solitary” word that made it distinctly lonelier.

Chen Chang Sheng was stumped, saying: “Anyone can tell, therefore I don’t think he needs friends.”

Tang Thirty-Six wiggled his finger, saying: “My thoughts on this are completely opposite to yours, I think for someone as solitary as him, what they need the most are friends.”

Xuan Yuan Po asked from the side, with much curiosity: “You want to become friends with Zhe Xiu?”

Tang Thirty-Six countered with his own question: “Can’t I?”

Chen Chang Sheng’s gaze fell upon the area beyond the crowd, looking at that wolf-tribe youth who was silently eating with his head held low, after a moment’s silence he said: “I thought you didn’t like people resembling him.”

Tang Thirty-Six’s gaze followed his, landing upon Zhe Xiu, he said: “That’s right, pretending to be lonely and acting despondent are things I used to always do… you all know this, I loathe that past-self, which means I will also dislike someone like him.”

Chen Chang Sheng retracted his gaze, turning it towards Tang Thirty-Six and asked: “Yet you still want to insist upon becoming friends with him?”

Tang Thirty-Six replied: “If he becomes our friend, he wouldn’t be able to be as malicious towards you and Her Highness.”

Xuan Yuan Po couldn’t stop himself from exclaiming: “The elders of my tribe were right, humans… really are bad people.”

“Not humans,” Chen Chang Sheng corrected him and said: “Only a particular human called Tang Tang.”

Tang Thirty-Six couldn’t be asked arguing with him, he stood up, patted away loose grass from his rear and said: “There’s nothing wrong with trying, he can’t possibly just kill me in front of so many people.”

Luo Luo hadn’t said anything until this moment, she said: “What my tutor said is correct, a solitary person doesn’t seem to need friends, at least… Wo Fu Zhe Xiu won’t be that type of person.”

Chen Chang Sheng gave her a glance, but didn’t say anything.

Tang Thirty-Six lifted up half a roast chicken that had hardly been touched from the mat. He also took two sheets of oilpaper and messily wrapped it, then headed towards the area beyond the crowd.

The Orthodox Academy group’s discussion didn’t catch the attention of others, but his sudden action of leaving the woodlands alongside his direction of travel, which seemed to be heading towards the location of Wo Fu Zhe Xiu, immediately captured everyone’s gazes.
The examinees were all very startled, not knowing what he was trying to do; the young girls

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาดูต่อ streambank และก็กล่าวว่า : " ไม่ทั้งหมดคุณคิดว่าทั้งสี่จากหลี่ภูเขาค่อนข้างคล้ายกับเรา ? "ทั้ง 4 คน จาก ลี ฉาน ดาบสำนักอยู่ที่ streambank กินและคุยกัน บรรยากาศที่ค่อนข้างสบายในสถานที่ห่างไกลจากกลุ่มภูเขาหลี่ เจ๋อซู่ก็ยังกินเขาเป็นคนเงียบ ในขณะที่การรับประทานอาหาร , การกระทําของเขาก็ยังช้ามาก ทำให้มันดูโดยเฉพาะอย่างยิ่งร้ายแรงเช่นถ้าธรรมดาบทบัญญัติโดยหลี่วังเป็นอาหารที่สวยงามที่สุดในโลกตั้งสามสิบหก มองไปในทิศทางนั้น กล่าวว่า " ด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยเล็กน้อย : " ฉันมีความคิดที่ไม่มีเด็กหมาป่ากิน .ซวนหยวน ปอไม่เข้าใจ ถาม : " ทำไมเขาไม่กิน "ตั้งสามสิบหก ตอบว่า " ผมคิดว่า เขาจะทำแต่สิ่งที่ชอบกินไอศครีม เนื้อแห้ง เคี้ยว หรืออาจดื่มเลือดสดๆ "เฉินฉาง เซิง กล่าวว่า " นั่นเป็นสัตว์ประหลาด "ตั้งสามสิบหกถามเขาในลักษณะที่ร้ายแรงมาก " อย่าบอกนะว่าพวกเธอรู้สึกว่าเขาเป็นปีศาจ ? "ซวนหยวน ปอก็นึกว่าสั่นศีรษะของเขาว่า : " ฉันคิดว่ามัน ดีตั้งสามสิบหกไม่สามารถ bothered จ่ายเขามีความสนใจ หันศีรษะของเขาและถามว่า : " เฉินฉาง เซิง ก็สู้เขาไม่ได้ ?เฉินฉาง เซิง คิดว่าสักพักตอบ : " บางที "ตั้งสามสิบหกมองไกลเจ๋อซู่ และเขากล่าวว่า : " ผมก็รู้สึกมีแรงกระตุ้น "เฉินฉาง เซิง ถาม : " สิ่งที่ประเภทของแรงกระตุ้น ? " ด้วยความอยากรู้มากตั้งสามสิบหก กล่าวว่า " มีแรงกระตุ้นที่จะเป็นเพื่อนกับหมาป่านั่นเด็ก”เฉินฉาง เซิง จ้องเขานานก่อนที่จะยืนยันว่าเขาจริงจัง เฉินฉาง เซิง ไม่สามารถหยุดตัวเขาเองรู้สึกค่อนข้างตกใจหลังให้มันคิดว่า เขากล่าวว่า : " มองไปที่เขา คุณคิดว่าเขาดูเหมือนคนที่ต้องการเพื่อน "ก่อนที่จะเริ่มต้นของการสอบใหญ่ นอก ลิ พาเลซ เป็นทะเลคน เจ๋อซู่ยืนอยู่คนเดียว และจ้องมองรุ่งอรุณ หลังจากที่เข้ามาในห้องโถงของ Zhao Wen , เขาโดยตรงออกจากสนามในช่วงวิชาการ และสำรวจทะเลของต้นไม้คนเดียวเขาเดินทางไปทั่วแม่น้ำมรกตยืนอยู่ภายในศาลาบนภูเขา เขากลับมาเผชิญหน้ากับส่วนที่เหลือของผู้สอบ เดียวดาย , คล้ายกับถูกแม่ ; จะคนที่ต้องการเพื่อนประเภทนี้" อย่าบอกนะว่าพวกนายคิดว่าเขาจะโดดเดี่ยวมาก " ขอตั้งสามสิบหก เขามองดูสามอื่น ๆเขาพูดว่า " โดดเดี่ยว " ไม่ " เหงา " หรือ " เหงา " , " โดดเดี่ยว " คำพูดที่ทำให้มันชัดเรื่อยๆเฉินฉาง เซิง อึ้งว่า " ใครบอกได้ ดังนั้นผมไม่คิดว่าเขาต้องการเพื่อน .ตั้งสามสิบหกขยับนิ้วของเขาว่า : " ความคิดของฉันนี้เป็นสมบูรณ์ตรงข้ามกับคุณ ฉันคิดว่าคนที่โดดเดี่ยวอย่างเขา สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือเพื่อน "ซวนหยวนโปถามจากด้านข้างกับความอยากรู้มาก : " คุณต้องการที่จะเป็นเพื่อนกับเจ๋อซู่ ? "ตั้งสามสิบหกตอบโต้กับคำถามของเขา : " ฉันไม่สามารถ ? "เฉินฉาง เซิง สายตาตกลงบนพื้นที่นอกเหนือจากฝูงชนมองหมาป่าเผ่าเยาวชนที่เงียบๆกินข้าวกับศีรษะของเขาจัดขึ้นต่ำ หลังจากช่วงเวลาของความเงียบ เขากล่าวว่า : " ฉันคิดว่าเธอไม่ชอบคนที่คล้ายเขา " .ตั้งสามสิบหกมองตามของเขาลงบนเจ๋อซู , เขากล่าวว่า : " ใช่ แกล้งเหงาและทำท่าหมดหวังเป็นสิ่งที่ผมเคยทำเสมอ . . . . . . . คุณรู้นี่ ฉันเกลียดอดีตของตนเอง ซึ่งหมายความว่า ผมจะชอบคนที่เหมือนเขา "เฉินฉาง เซิง หด สายตาของเขาเปลี่ยนไปตั้งสามสิบหกและถามว่า : " คุณยังอยากจะยืนยันเป็นเพื่อนกับเขา "ตั้งสามสิบหก ตอบว่า " ถ้าเขาจะกลายเป็นเพื่อนของเรา เขาก็ไม่สามารถจะเป็นอันตรายต่อคุณและองค์หญิง "ซวนหยวนโป ก็ไม่สามารถหยุดตัวเองจากการอุทาน : " ผู้อาวุโสของเผ่าของฉันถูก มนุษย์ . . . . . . . จริงๆคือคนเลว "" ไม่ใช่มนุษย์ " เฉินฉาง เซิง แก้ไขเขาและกล่าวว่า : " มีเพียงมนุษย์เรียกว่าถังถัง .ตั้งสามสิบหกไม่ได้ ขอเถียงกับเขา เขาก็ลุกขึ้นยืน ลูบหัวไปหลวมหญ้าจากด้านหลังของเขาและกล่าวว่า : " มีอะไรผิดปกติกับการพยายาม เขาไม่อาจจะฆ่าฉันต่อหน้าคนมากมาย " .หลัวหลัวไม่พูดอะไรเลยจนถึงบัดนี้ เธอกล่าวว่า : " ติวพูดถูกต้อง โดดเดี่ยว คนที่ดูเหมือนจะไม่ต้องการเพื่อน อย่างน้อย . . . . . . . โว้ ฟู่เจ๋อซู่จะไม่เป็นคนแบบนั้น "เฉินฉาง เซิง ทำให้เธอเหลือบมองแต่ไม่ได้พูดอะไรตั้งสามสิบหกยกครึ่งไก่ย่างที่แทบจะไม่ได้ถูกแตะต้องจากเสื่อ เขายังเอาสองแผ่นกระดาษน้ำมันซึ่งกันน้ำได้ และหักล้างห่อไว้ แล้วมุ่งหน้าไปทางเขตเหนือฝูงชนการอภิปรายกลุ่มดั้งเดิมโรงเรียนไม่ได้รับความสนใจของผู้อื่น แต่การกระทำของเขาอย่างฉับพลัน ก่อนออกจากป่าควบคู่ไปกับทิศทางของการเดินทาง ซึ่งดูเหมือนจะมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งของ wo ฟู่เจ๋อซู่ immediat ,