One important barrier to adequate c

One important barrier to adequate cancer pain relief is patients’ actions during the pain
assessment process. The typical actions of many patients with cancer pain can mislead their providers, especially when patients appear stoic (Cleeland, Cleeland, Dar, & Rinehardt,
1986), show few facial (Wilkie, 1995) or behavioral (Wilkie, Keefe, Dodd, & Copp, 1992)
expressions of pain, and report that they prefer not to tell other people about their pain
(Coward & Wilkie, 2000; Wilkie & Keefe, 1991). Compounding the problem, providers
often underestimate the severity of patients’ pain (Anderson et al., 2004) and rarely use
standardized pain assessment tools in clinical practice (Dalton et al., 1996), both of which
may account for their propensity to underutilize analgesics (Anderson et al., 2004; Cleeland
et al., 1994). One method of improving providers’ pain assessments is to coach patients to
communicate their pain in ways that providers recognize (Miaskowski et al., 2004; Oliver,
Kravitz, Kaplan, & Meyers, 2001; Wilkie, Williams, Grevstad, & Mekwa, 1995). We report
efficacy results of a sensory pain self-monitoring and reporting Coaching protocol on painrelated
outcomes in outpatients with lung cancer.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งอุปสรรคสำคัญพอมะเร็งบรรเทาอาการปวดหลังเป็นการดำเนินการของผู้ป่วยระหว่างความเจ็บปวดขั้นตอนการประเมิน การดำเนินการทั่วไปของผู้ป่วยที่มีอาการปวดมะเร็งสามารถเข้าใจผู้ให้บริการของพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้ป่วยปรากฏ ใจ (Cleeland, Cleeland ดาร์ & Rinehardt1986), แสดงไม่กี่หน้า (Wilkie, 1995) หรือพฤติกรรม (Wilkie, Keefe, Dodd และ Copp, 1992)นิพจน์ของความเจ็บปวด และรายงานว่า พวกเขาไม่ต้องการบอกคนอื่น ๆ เกี่ยวกับความเจ็บปวดของพวกเขา(ขลาดและ Wilkie, 2000 Wilkie & Keefe, 1991) ปัญหา ผู้ให้บริการการทบต้นมักจะดูถูกดูแคลนความรุนแรงของความเจ็บปวดของผู้ป่วย (แอนเดอร์สันและ al., 2004) และไม่ค่อยใช้ประเมินความเจ็บปวดเป็นมาตรฐานที่เครื่องมือในทางปฏิบัติทางคลินิก (ดาลตันและ al., 1996), ซึ่งทั้งสองสามารถบัญชีสำหรับสิ่งของพวกเขาไปกัน (แอนเดอร์สันและ al., 2004; underutilize Cleelandร้อยเอ็ด al., 1994) วิธีหนึ่งของการพัฒนาประเมินอาการปวดของผู้ให้บริการคือผู้ป่วยโค้ชความเจ็บปวดของพวกเขาวิธีที่ผู้รับรู้ (Miaskowski et al., 2004 การสื่อสาร OliverKravitz, Kaplan และ Meyers, 2001 Wilkie วิลเลียมส์ Grevstad และ Mekwa, 1995) เรารายงานประสิทธิภาพผลของความเจ็บปวดทางประสาทสัมผัสด้วยตนเองตรวจสอบ และรายงานฝึกโพรโทคอลบน painrelatedผลที่ได้ใน outpatients กับมะเร็งปอด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งในอุปสรรคที่สำคัญในการบรรเทาอาการปวดมะเร็งที่เพียงพอคือการกระทำของผู้ป่วยมีอาการปวดในระหว่าง
กระบวนการประเมิน การดำเนินการปกติของผู้ป่วยจำนวนมากที่มีอาการปวดมะเร็งสามารถทำให้เข้าใจผิดให้บริการของพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้ป่วยที่ปรากฏอดทน (Cleeland, Cleeland ดาร์และ Rinehardt,
1986) แสดงให้เห็นใบหน้าไม่กี่ (วิลคี, 1995) หรือพฤติกรรม (วิลคี Keefe ด็อดและ Copp, 1992)
การแสดงออกของความเจ็บปวดและรายงานว่าพวกเขาไม่ต้องการที่จะบอกคนอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับความเจ็บปวดของพวกเขา
(ขี้ขลาดและวิลคี, 2000; & วิลคี Keefe, 1991) การแก้ปัญหาผู้ให้บริการ
มักจะประมาทความรุนแรงของความเจ็บปวดของผู้ป่วย (แอนเดอ et al., 2004) และไม่ค่อยใช้
เครื่องมือในการประเมินความเจ็บปวดที่ได้มาตรฐานในการปฏิบัติทางคลินิก (ดัลตัน et al., 1996) ซึ่งทั้งสอง
อาจบัญชีสำหรับนิสัยชอบของพวกเขาเพื่อ underutilize ยาแก้ปวด (เดอร์สัน, et al, 2004;. Cleeland
et al, 1994). วิธีการหนึ่งของการปรับปรุงการให้บริการ 'การประเมินความเจ็บปวดคือการโค้ชผู้ป่วยที่จะ
สื่อสารความเจ็บปวดของพวกเขาในรูปแบบที่ให้บริการรับรู้ (Miaskowski et al, 2004;. โอลิเวอร์
รวิตซ์แคปแลนและเมเยอร์ส 2001 วิลคีวิลเลียมส์, Grevstad และ Mekwa 1995 ) เรารายงาน
ผลการรับรู้ความสามารถของอาการปวดประสาทสัมผัสตรวจสอบตนเองและการรายงานโปรโตคอลการฝึกใน painrelated
ผลในผู้ป่วยนอกที่เป็นโรคมะเร็งปอด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อุปสรรคหนึ่งที่สำคัญเพื่อบรรเทาอาการปวดของผู้ป่วยมะเร็งที่เพียงพอคือการกระทำระหว่างความเจ็บปวด
การประเมินกระบวนการ การกระทำโดยทั่วไปของผู้ป่วยที่มีความปวดจากมะเร็งสามารถเลือกหลายผู้ให้บริการของพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้ป่วยปรากฏ stoic ( cleeland cleeland ดาร์ , , ,
rinehardt & , 1986 ) แสดงไม่กี่หน้า ( วิลกี้ , 1995 ) หรือพฤติกรรม ( วิลกี้ คีฟ ดอดด์ , &บบ์ , 1992 )
การแสดงออกของความเจ็บปวดและรายงานที่พวกเขาไม่ต้องการที่จะบอกคนอื่น ๆเกี่ยวกับความเจ็บปวด
( ขี้ขลาด&วิลกี้ , 2000 ; วิลคี &คีฟ , 1991 ) ทบปัญหาผู้ให้บริการ
มักจะประมาทความรุนแรงของผู้ป่วยปวด ( Anderson et al . , 2004 ) และไม่ค่อยใช้เครื่องมือประเมินความปวด
มาตรฐานในการปฏิบัติทางคลินิก ( ดาลตัน et al . , 1996 ) ซึ่งทั้งสอง
อาจบัญชีสำหรับความโน้มเอียง underutilize analgesics ( Anderson et al . , 2004 ; cleeland
et al . , 1994 ) วิธีหนึ่งในการปรับปรุงการให้บริการ การประเมินความเจ็บปวดคือโค้ชผู้ป่วย
สื่อสารความเจ็บปวดของพวกเขาในวิธีการที่ผู้ให้บริการจำ ( miaskowski et al . , 2004 ; โอลิเวอร์
Kravitz , Kaplan & , เมเยอร์ , 2001 ; วิลกี้ , วิลเลี่ยม grevstad & , mekwa , 1995 ) เรารายงาน
ประสิทธิภาพผลของการกำกับการแสดงออกของตนและการรายงานการฝึกประสาทสัมผัสความเจ็บปวด ซึ่ง painrelated
ผลในผู้ป่วยนอกโรคมะเร็งปอด .