in a real city, you really get a ch

in a real city, you really get a chance to communicate or get to understand one another (sense of touch). In LA, we have a lot of formalities, bureaucracies, and red tape (Metal and glass, like a bank teller booth), this way we really miss real communication/getting to know real people instead of just talking to one another because we have to as one of our daily objectives. Maybe we feel like forceably intervening with because we are desperate to engage, feel, or understand another human being instead of a robot. (We crash into each other, just so we can feel something)

I think it means that people are so afraid to reach out from their boundaries and that many of us are sick of it.
Being enclosed by those self-set boundaries, we've become numb to the feeling of other people or other experiences and when we crash into someone, it reawakens the senses that we never knew we had lost, due to the "metal & glass" which, in my text, means boundary.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในเมืองจริง คุณจริง ๆ ได้มีโอกาสสื่อสาร หรือทำความเข้าใจคนอื่น (ความรู้สึกจากการสัมผัส) ใน LA มีจำนวนมากของพิธีการ bureaucracies เทปสีแดง (โลหะและแก้ว เช่นตู้รับจ่ายเงินของธนาคาร), และด้วยวิธีนี้เราพลาดจริงการสื่อสาร/การทำความรู้จักคนจริงแทนที่จะพูดคุยกับคนอื่นเพียง เพราะเราต้องเป็นหนึ่งในวัตถุประสงค์ของเราทุกวัน บางทีเรารู้สึกว่าแทรกแซงกับ forceably เพราะเราหมดหวังที่จะมีส่วนร่วม ความรู้สึก หรือเข้าใจมนุษย์อื่นแทนหุ่นยนต์ (เรามีปัญหาเข้ากัน ดังนั้นเราจะรู้สึกอะไรบางอย่าง)ผมคิดว่า มันหมายความ ว่า คนจะกลัวไปถึงจากขอบ และที่ พวกเราหลายคนเป็นผู้ป่วยของมัน ถูกล้อมรอบ ด้วยขอบเขตที่กำหนดเอง เราได้กลายเป็นชากับความรู้สึกของผู้อื่นหรือประสบการณ์อื่น ๆ และเมื่อเราผิดพลาดไปในบางคน มัน reawakens ความรู้สึกที่เราไม่เคยรู้ว่า เราหายไป เนื่องจาก "โลหะและแก้ว" ซึ่ง ในข้อความ หมายถึง ขอบเขต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในเมืองจริงจริงๆคุณจะได้รับโอกาสในการสื่อสารหรือได้รับที่จะเข้าใจคนอื่น (รู้สึกจากการสัมผัสบริการ) ใน La เรามีจำนวนมากของพิธีการธิปไตยและเทปสีแดง (โลหะและกระจกเช่นบูธพนักงานธนาคาร) ด้วยวิธีนี้เราพลาดจริงๆสื่อสารจริง / การทำความรู้จักกับคนจริงแทนเพียงการพูดคุยกับคนอื่นเพราะเรามี ว่าเป็นหนึ่งในวัตถุประสงค์ประจำวันของเรา บางทีเรารู้สึกเหมือน forceably แทรกแซงด้วยเพราะเราหมดหวังที่จะมีส่วนร่วมความรู้สึกหรือเข้าใจคนอื่นเป็นแทนหุ่นยนต์ (เราผิดพลาดไปในแต่ละอื่น ๆ เพียงเพื่อให้เราสามารถรู้สึกบางอย่าง)

ผมคิดว่ามันหมายความว่าคนจึงกลัวที่จะยื่นมือออกจากเขตแดนของพวกเขาและที่เราหลายคนมีความป่วยของมัน.
ถูกปิดล้อมโดยผู้ที่ตั้งตัวเองเขตแดนเรา ได้กลายเป็นชากับความรู้สึกของคนอื่น ๆ หรือประสบการณ์อื่น ๆ และเมื่อเราผิดพลาดไปในบางคนก็ reawakens ความรู้สึกที่เราไม่เคยรู้ว่าเราได้สูญเสียเนื่องจากการ "โลหะและแก้ว" ซึ่งในข้อความของฉันหมายถึงเขตแดน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเมืองจริง คุณก็มีโอกาสที่จะสื่อสารหรือได้เข้าใจกัน ( สัมผัส ) ในลา เรามีมากของพิธีการ การปกครอง และเทปสีแดง ( โลหะและแก้ว เช่น พนักงานธนาคาร บูธ ) วิธีนี้เราคิดถึงการสื่อสาร / จริง ได้รู้จักคนแท้ๆ แทนที่จะพูดกัน เพราะเราต้องเป็นหนึ่งในวัตถุประสงค์ของเราทุกวัน บางทีเรารู้สึกเหมือน forceably แทรกแซงด้วย เพราะเราพยายามต่อสู้ รู้สึกหรือเข้าใจมนุษย์อีกแทนที่จะเป็นหุ่นยนต์ ( เราล้มลงในแต่ละอื่น ๆ แค่เราสามารถรู้สึกอะไรบางอย่าง )ฉันคิดว่ามันหมายความว่าผู้คนกลัวที่จะเอื้อมมือออกไปจากเขตแดนของตน และว่า คนเราจะป่วยนะถูกล้อมรอบโดยผู้ที่ตนเองตั้งขอบเขต เราสับสนกับความรู้สึกของคนอื่นๆ หรือประสบการณ์อื่นๆ และเมื่อเราชนใครสักคน มัน reawakens วิสัยที่เราไม่เคยรู้ว่าเราได้สูญเสียเนื่องจาก " โลหะและแก้ว ซึ่งในข้อความของฉันหมายถึงเขตแดน