1940s[edit]Many fashion houses clos

1940s[edit]
Many fashion houses closed during the occupation of Paris during World War II, including the Maison Vionnet and the Maison Chanel. Several designers, including Mainbocher, permanently relocated to New York. In the enormous moral and intellectual re-education program undertaken by the French state, couture was not spared. In contrast to the stylish, liberated Parisienne, the Vichy regime promoted the model of the wife and mother—a robust, athletic young woman—a figure much more consistent with the new regime's political agenda. Meanwhile, Germany was taking possession of over half of what France produced, including high fashion, and was considering relocating French haute couture to Berlin and Vienna. The archives of the Chambre Syndicale de la Couture were seized, including, most consequentially, the client list. The point of all this was to break up a monopoly that supposedly threatened the dominance of the Third Reich.

Due to difficult times, hemlines crept upward in both evening wear and day wear, the latter of which was made using substitute materials whenever possible. From 1940 onward, no more than four meters (thirteen feet) of cloth was permitted to be used for a coat and a little over one meter (three feet) for a blouse. No belt could be over 3 centimetres (one and a half inches) wide. Despite this, haute couture did its best to keep its flag flying. Humor and frivolity became a popstar way of defying the occupying powers and couture survived. Although some have argued that the reason it endured was due to the patronage of the wives of wealthy Nazis, in actuality, records reveal that, aside from the usual wealthy Parisiennes, it was an eclectic mix of the wives of foreign ambassadors, clients from the black market, and miscellaneous other patrons of the salons (among whom German women were but a minority) that kept the doors(shut) open at fashion houses such as Jacques Fath, Maggy Rouff, Marcel Rochas, Jeanne Lafaurie, Nina Ricci, and Madeleine Vramant.

Permed hairstyles remained standard, although during the '40s, this evolved into a bobbed roll along the lower part of the hairline.

During the Occupation, the only true way for a woman to flaunt her extravagance or add color to a drab outfit was to wear a hat. In this period, hats were often made of scraps of material that would otherwise have been thrown away, including bits of paper and wood shavings. Among the most innovative milliners of the time were Pauline Adam, Simone Naudet, Rose Valois, and Le Monnier.

Paris's isolated situation in the 1940s enabled Americans to fully utilize the ingenuity and creativity of their own designers. During the Second World War, Vera Maxwell presented outfits constituted of plain, simply cut co-ordinates, and introduced innovations to men's work clothes. Bonnie Cashin transformed boots into a major fashion accessory, and, in 1944, began the production of original and imaginative sportswear. Claire McCardell, Anne Klein, and Cashin formed a remarkable trio of women who laid the foundations of American sportswear, ensuring that ready-to-wear was not considered a mere second best, but an elegant and comfortable way for modern women to dress.

In the War Years, the zoot suit (and in France the zazou suit) became popular among young men.

Many actresses of the time, including Rita Hayworth, Katharine Hepburn, and Marlene Dietrich, had a significant impact on popular fashion.

The couturier Christian Dior created a tidal wave with his first collection in February 1947. The collection contained dresses with accentuated busts, tiny (or "wasp") waists, and extravagantly full skirts, emphasizing the feminine hourglass figure in a manner very similar to the style of the Belle Époque. The lavish use of fabric and the feminine elegance of the designs appealed to post-war clientele, and ensured Dior's meteoric rise to fame. The sheer sophistication of the style incited the all-powerful editor of the American Harper's Bazaar, Carmel Snow, to exclaim 'This is a new look!'.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1940s[edit]Many fashion houses closed during the occupation of Paris during World War II, including the Maison Vionnet and the Maison Chanel. Several designers, including Mainbocher, permanently relocated to New York. In the enormous moral and intellectual re-education program undertaken by the French state, couture was not spared. In contrast to the stylish, liberated Parisienne, the Vichy regime promoted the model of the wife and mother—a robust, athletic young woman—a figure much more consistent with the new regime's political agenda. Meanwhile, Germany was taking possession of over half of what France produced, including high fashion, and was considering relocating French haute couture to Berlin and Vienna. The archives of the Chambre Syndicale de la Couture were seized, including, most consequentially, the client list. The point of all this was to break up a monopoly that supposedly threatened the dominance of the Third Reich.เนื่องจากเวลายาก hemlines crept ขึ้นในตอนเย็นสวมใส่และสวมใส่วัน หลังที่สร้างโดยใช้วัสดุทดแทนเมื่อใดก็ ตามที่เป็นไปได้ จาก ๒๔๘๓ เป็นต้นไป ไม่เกิน 4 เมตร (สิบสามลักษณะฟุตของผ้า)ที่สามารถใช้ สำหรับเสื้อ และน้อยกว่า 1 เมตร (3 ฟุต) สำหรับแบบเสื้อ เข็มขัดไม่อาจมากกว่า 3 หน่วยเซนติเมตร (1.30 นิ้ว) กว้าง แม้นี้ haute couture ได้ดีสุดเพื่อให้ธงบิน อารมณ์ขันและ frivolity เป็น วิธี popstar defying ช่องอำนาจการรอดชีวิตสูง แม้ว่าบางส่วนได้โต้เถียงว่า เหตุผลที่จะทนได้เนื่องจากการอุปถัมภ์ของภรรยาของ Nazis มั่งคั่ง ใน actuality ระเบียนเปิดเผยว่า นอกจากรวย Parisiennes ปกติ มันเป็นการผสมผสานของภรรยาของแอมบาสเดอร์ต่างประเทศ ลูกค้าจากตลาดมืด และเบ็ดเตล็ดอื่น ๆ สมาชิกของร้าน (ในหมู่ผู้หญิงเยอรมันมีแต่ชนกลุ่มน้อย) ที่เก็บไว้ doors(shut) เปิดที่แฟชั่นบ้านเช่น Jacques Fath, Maggy Rouff, Marcel Rochas ฌอง Lafaurie นีน่าริชชี่ และ Vramant มาเดอเลนทรงผม permed ยังคงมาตรฐาน แม้ว่าในระหว่าง ' ยุค 40 นี้พัฒนาเป็นม้วน bobbed บริเวณด้านล่างของแบบนี้ระหว่างอาชีพ แบบเท่าจริงสำหรับผู้หญิงที่จะโอ้อวดความฟุ่มเฟือยของเธอ หรือเพิ่มสีให้กับเครื่องแต่งกายหญิงโสเภณีคือการ สวมหมวก ในช่วงเวลานี้ หมวกได้มักจะทำของเศษวัสดุที่จะเป็นอย่างอื่นได้ถูกโยน รวมบิตของกระดาษและขี้กบ ระหว่าง milliners เป็นนวัตกรรมที่ถูกสาวอาดัม Simone Naudet วา ลัว Rose และเลอ Monnierสถานการณ์แยกของปารีสในทศวรรษ 1940 โดยเปิดใช้งานชาวอเมริกันอย่างแท้จริงการประดิษฐ์คิดค้นและสร้างสรรค์ของนักออกแบบของตนเอง ในระหว่างสงครามโลกที่สอง แมกซ์เวลหางแสดงชุดทะลักล้วน เพียงแต่ตัดจรรยาบรรณร่วม และนวัตกรรมนำไปผู้ชายทำงานเสื้อผ้า Cashin บอนนี่แปรรูปรองเท้าบู๊ท เป็นอุปกรณ์แฟชั่นที่สำคัญ และ ในปี 1944 เริ่มผลิตของเดิม และจินตนาการ แคลร์ McCardell, Anne Klein และ Cashin จัดทริโอที่โดดเด่นของผู้หญิงที่วางรากฐานของกีฬาอเมริกัน ใจ ready-to-wear ที่ถูกพิจารณาเพียงส่วนที่สอง แต่วิธีหรูหรา และสะดวกสบายสำหรับผู้หญิงทันสมัยแต่งตัวใน ปีที่สงคราม ชุด zoot (และ ในฝรั่งเศสชุด zazou) เป็นที่นิยมในหมู่คนหนุ่มสาวนักแสดงจำนวนมากของเวลา ริต้า Hayworth แคทารีนเฮปเบิร์น และดี ทริช Marlene มีผลกระทบสำคัญในแฟชั่นนิยมคริสเตียนดิออร์ couturier ที่สร้างคลื่นสึนามิกับคอลเลกชันของเขาครั้งแรกในเดือนกุมภาพันธ์ คอลเลกชันอยู่ waists ชุดเน้นการตกแต่ง busts เล็ก (หรือ "wasp") และดีเต็มกระโปรง รูปนาฬิกาทรายผู้หญิงในลักษณะที่คล้ายคลึงกับลักษณะของเบลล์ Époque เน้น ฟุ่มเฟือยใช้ของผ้าและความสง่างามผู้หญิงออกแบบอุทธรณ์หลังสงครามลูกค้า และมั่นใจสูงขึ้นพุ่งของดิออร์เพื่อชื่อเสียง ความซับซ้อนที่แท้จริงของลักษณะ incited บรรณาธิการถอดของฮาร์เปอร์อเมริกันบาซาร์ คาร์เมลบูติกหิมะ ร้อง 'นี้เป็นรูปลักษณ์ใหม่'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1940 [แก้ไข]
บ้านแฟชั่นหลายปิดในช่วงอาชีพของกรุงปารีสในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองรวมทั้ง Maison Vionnet และ Maison ชาแนล หลายนักออกแบบรวมทั้ง Mainbocher ย้ายอย่างถาวรไปยังนิวยอร์ก ในโครงการขนาดใหญ่อีกครั้งการศึกษาทางศีลธรรมและทางปัญญาดำเนินการโดยรัฐฝรั่งเศส, ตูไม่รอด ในทางตรงกันข้ามกับที่ทันสมัย, การปลดปล่อยปารีส, ระบอบวิชีการส่งเสริมรูปแบบของภรรยาและแม่ที่แข็งแกร่ง, แข็งแรงหนุ่มหญิงร่างที่สอดคล้องกันมากขึ้นกับวาระทางการเมืองของระบอบการปกครองใหม่ ในขณะที่เยอรมนีเข้าครอบครองกว่าครึ่งหนึ่งของสิ่งที่ฝรั่งเศสผลิตรวมทั้งแฟชั่นชั้นสูงและได้รับการพิจารณาย้ายแฟชั่นชั้นสูงของฝรั่งเศสไปยังกรุงเบอร์ลินและกรุงเวียนนา เก็บของ Chambre Syndicale de La Couture ถูกยึดรวมทั้งส่วนใหญ่ consequentially, รายชื่อลูกค้า จุดทั้งหมดนี้คือการเลิกการผูกขาดที่ควรจะคุกคามการปกครองของสามรีคเนื่องจากเวลาที่ยากลำบาก, hemlines พุ่งสูงขึ้นในการสวมใส่เย็นและวันที่ทั้งสองสวมใส่หลังจากที่ได้รับการทำโดยใช้วัสดุทดแทนเมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้ จากปี 1940 เป็นต้นไปไม่เกินสี่เมตร (สิบสามฟุต) ของผ้าที่ได้รับอนุญาตให้นำมาใช้สำหรับเสื้อและน้อยกว่าหนึ่งเมตร (สามฟุต) สำหรับเสื้อ เข็มขัดไม่มีอาจจะมากกว่า 3 เซนติเมตร (หนึ่งนิ้วครึ่ง) กว้าง อย่างไรก็ตามเรื่องนี้แฟชั่นชั้นสูงได้ดีที่สุดที่จะบินธงของ อารมณ์ขันและความเอาจริงเอาจังกลายเป็นร็อกสตาวิธีที่ท้าทายของการครองอำนาจและ Couture รอด แม้ว่าบางคนแย้งว่าเหตุผลที่ทนเนื่องจากอุปถัมภ์ของภรรยาของพวกนาซีที่ร่ำรวยในความเป็นจริงบันทึกแสดงให้เห็นว่านอกเหนือจาก Parisiennes ร่ำรวยปกติมันก็ผสมผสานของภรรยาของทูตต่างประเทศลูกค้าจาก ตลาดสีดำและลูกค้าอื่น ๆ อื่น ๆ ของร้าน (ในระหว่างที่ผู้หญิงเยอรมัน แต่ผู้ถือหุ้นส่วนน้อย) ที่เก็บประตู (ปิด) เปิดบ้านแฟชั่นเช่นฌาค Fath แ Rouff คลื่น Rochas จีนน์ Lafaurie, Nina Ricci, และแมเดลีน Vramant ทรงผมดัดยังคงมาตรฐานแม้ว่าในช่วงยุค 40 นี้พัฒนาเป็นม้วนบ็อบพร้อมส่วนล่างของเส้นผมระหว่างการยึดครองของวิธีที่จริงเฉพาะสำหรับผู้หญิงที่จะอวดความฟุ่มเฟือยของเธอหรือเพิ่มสีสันให้กับเครื่องแต่งกายที่เป็นสีน้ำตาลอมเหลือง ที่จะสวมใส่หมวก ในช่วงนี้มักจะมีหมวกที่ทำจากเศษวัสดุที่จะเป็นอย่างอื่นได้รับการโยนทิ้งไปรวมทั้งบิตของกระดาษและไม้ขี้กบ ท่ามกลาง Milliners นวัตกรรมมากที่สุดของเวลามีพอลลีนอดัม Simone Naudet โรสวาลัวส์และเลอ Monnier สถานการณ์โดดเดี่ยวของกรุงปารีสในปี 1940 ที่เปิดใช้งานชาวอเมริกันในการใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่ความฉลาดและความคิดสร้างสรรค์ของนักออกแบบของตัวเอง ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง Vera แมกซ์เวลนำเสนอชุดประกอบด้วยธรรมดาตัดเพียงพิกัดและแนะนำนวัตกรรมใหม่ ๆ เพื่อเสื้อผ้าทำงานของผู้ชาย บอนนี่ Cashin เปลี่ยนรองเท้าเป็นแฟชั่นที่สำคัญและในปี 1944 เริ่มผลิตชุดกีฬาที่เป็นต้นฉบับและความคิดสร้างสรรค์ แคลร์ McCardell แอนน์ไคลน์และ Cashin ที่เกิดขึ้นทั้งสามคนที่โดดเด่นของผู้หญิงที่วางรากฐานของกีฬาอเมริกันมั่นใจว่าพร้อมที่จะสวมใส่ก็ไม่ถือว่าเป็นเพียงครั้งที่สองที่ดีที่สุด แต่วิธีที่สง่างามและความสะดวกสบายสำหรับผู้หญิงทันสมัยที่จะแต่งตัวใน สงครามปี, ชุดสวมใส่ (และในประเทศฝรั่งเศสชุด Zazou) กลายเป็นที่นิยมในหมู่ชายหนุ่มนักแสดงหลายเวลารวมทั้งริต้า Hayworth, แคทเธอรีนเฮปเบิและมาร์ลีนดีทริชมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในแฟชั่นที่เป็นที่นิยมเสื้อผ้าคริสเตียนดิออร์ สร้างคลื่นยักษ์กับการเก็บรวบรวมครั้งแรกของเขาในเดือนกุมภาพันธ์ปี 1947 ของสะสมที่มีอยู่ชุดที่มีประติมากรรมเน้นเล็ก ๆ (หรือ "ตัวต่อ") เอวและเต็มกระโปรงฟุ่มเฟือยเน้นรูปนาฬิกาทรายผู้หญิงในลักษณะที่คล้ายกันมากกับรูปแบบของเบลล์ Époque ใช้ฟุ่มเฟือยของเนื้อผ้าและความสง่างามของผู้หญิงของการออกแบบได้ยื่นอุทธรณ์ลูกค้าโพสต์สงครามและมั่นใจเพิ่มขึ้นอุตุนิยมวิทยาดิออร์มีชื่อเสียง ความซับซ้อนที่แท้จริงของสไตล์เข้าฝันการแก้ไขทั้งหมดที่มีประสิทธิภาพของอเมริกันฮาร์เปอร์บาซาร์, คาร์เมลหิมะจะอุทานว่านี่คือรูปลักษณ์ใหม่!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1940 [ แก้ไข ]
แฟชั่นมากมายบ้านปิดในระหว่างการยึดครองของปารีสในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง รวมทั้งเมซวียอนเน่ต์และเมซ ชาแนล นักออกแบบหลายคนรวมทั้ง mainbocher ถาวรย้ายไปนิวยอร์ก ในคุณธรรมและปัญญา อีกมหาศาลโปรแกรมการศึกษาที่ดำเนินการโดยรัฐฝรั่งเศส แต่ไม่รักษาไว้ ในทางตรงกันข้ามกับสไตล์ปารีเซียน , อิสระ ,ระบอบวิชีส่งเสริมรูปแบบของภรรยาและ mother-a ทนทาน แข็งแรง ยัง woman-a รูปมากขึ้นสอดคล้องกับระบอบการปกครองใหม่ ผลประโยชน์ทางการเมือง . ขณะเดียวกัน เยอรมนีกำลังครอบครองครึ่งหนึ่งของสิ่งที่ฝรั่งเศสผลิต รวมถึงแฟชั่นสูงและได้รับการพิจารณาย้ายฝรั่งเศส HAUTE COUTURE เบอร์ลิน และเวียนนาจดหมายเหตุของ chambre syndicale de la Couture ถูกยึด รวมทั้งส่วนใหญ่ consequentially รายชื่อลูกค้า จุดทั้งหมดนี้คือต้องเลิกการผูกขาดที่อาจคุกคามการปกครองของ Third Reich .

เนื่องจากเวลายาก ยังไงพุ่งขึ้นทั้งชุดราตรีและชุดหลังซึ่งถูกสร้างโดยใช้วัสดุทดแทนเมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้จาก 1940 เป็นต้นไป ไม่เกิน 4 เมตร ( 13 ฟุต ) ของผ้าที่ได้รับอนุญาตให้ใช้สำหรับเสื้อและน้อยกว่า 1 เมตร ( 3 ฟุต ) สำหรับเสื้อ ไม่มีเข็มขัดอาจจะมากกว่า 3 เซนติเมตร ( 1 นิ้ว ) กว้าง แม้นี้ , HAUTE COUTURE ไม่ได้ดีที่สุดเพื่อให้ธงบิน อารมณ์ขันและความเอาจริงเอาจังเป็น Popstar วิธีฝ่าฝืนอำนาจการครอบครองและข้าวของเครื่องใช้ที่รอดชีวิตแม้ว่าบางคนแย้งว่าเหตุผลมันต้องทนเพราะการอุปถัมภ์ของภรรยาของนาซี มีมากมาย ในความเป็นจริง , ประวัติเปิดเผยว่า นอกเหนือจากปกติ ร่ำรวย parisiennes มันผสมผสานของภรรยาของทูตต่างประเทศ ลูกค้าจากตลาดมืดลูกค้าของร้าน ( เบ็ดเตล็ดอื่น ๆในหมู่ผู้หญิงเยอรมัน แต่เป็นส่วนน้อย ) ที่เฝ้าประตู ( ปิด ) เปิดที่บ้านแฟชั่น เช่น ฌาคส์ แฟท Maggy rouff รุง , มาร์เซล เจนนี่ lafaurie นีน่า ริชชี่ และเมเดลีน vramant

ดัดทรงผมยังคงมาตรฐาน ถึงแม้ว่าในช่วงปี 40 นี้ พัฒนา เป็นทรงม้วนพร้อมส่วนล่างของเส้นผม .

ในระหว่างการประกอบอาชีพจริงเพียงวิธีสำหรับผู้หญิงที่จะอวดความฟุ่มเฟือยของเธอ หรือเพิ่มสีสันให้กับชุดของหญิงโสเภณีถูกสวมหมวก ในช่วงเวลานี้ , หมวกมักจะทำจากเศษวัสดุที่มิฉะนั้นจะถูกโยนออกไป รวมถึงบิตของกระดาษและไหไม้ ในบรรดาช่างทำหมวกผู้หญิงที่ทันสมัยที่สุดของเวลาเป็นพอลลีน อดัม ซิโมเน วาลัวส์ naudet โรส และ เลอ monnier .

ปารีสเปิดแยกสถานการณ์ในปี 1940 ชาวอเมริกันที่จะใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่ในความฉลาดและความคิดสร้างสรรค์ของนักออกแบบของพวกเขาเอง ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เวร่า แม็กซ์เวลล์ เสนอชุด constituted ของธรรมดา เพียงแค่ตัดพิกัด และแนะนำนวัตกรรมงานผู้ชายเสื้อผ้า บอนนี่ Cashin เปลี่ยนรองเท้าเป็นอุปกรณ์เสริมแฟชั่น สาขา และในปี 1944เริ่มการผลิตต้นฉบับและกีฬาจินตนาการ แคลร์ mccardell Anne Klein และ Cashin รูปแบบที่สามที่โดดเด่นของผู้หญิงที่วางรากฐานของอเมริกันกีฬา มั่นใจว่าพร้อมที่จะสวมใส่ไม่ได้พิจารณาเพียงสองที่ดีที่สุด แต่เป็นวิธีที่หรูหราและสะดวกสบายสำหรับผู้หญิงทันสมัยแต่ง

ในสงครามปีที่สวมใส่สูท ( และในฝรั่งเศส zazou สูท ) กลายเป็นที่นิยมในหมู่ชายหนุ่ม

หลายนักแสดงของเวลา รวมทั้ง ริต้า เฮย์เวิร์ธ แคทารีนเฮปเบิร์นและมาร์ลีน ดีทริช มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อ

เสื้อผ้าแฟชั่นนิยม คริสเตียน ดิออร์ สร้างคลื่นกับคอลเลคชั่นแรกของเขาในเดือนกุมภาพันธ์ 1947 . คอลเลกชันที่มีชุดด้วยเน้นจับ เล็ก ( หรือ " ตัวต่อ " เอว ) ,หรูหรากระโปรงเต็มรูปแบบ เน้นรูปนาฬิกาทรายของผู้หญิงในลักษณะที่คล้ายกับรูปแบบของเบลล์É poque . ใช้ผ้าที่หรูหราและสง่างามของผู้หญิงออกแบบชวนลูกค้าหลังสงคราม และมั่นใจขึ้น ดิออร์เป็นอุกกาบาต เพื่อชื่อเสียง ความซับซ้อนที่แท้จริงของรูปแบบก่อเหตุทั้งหมดที่มีประสิทธิภาพบรรณาธิการของอเมริกันฮาร์เปอร์บาซาร์ , คาร์เมล หิมะอุทาน ' นี้เป็นลักษณะใหม่ ! .