Thus, I decided to stay home for aw

Thus, I decided to stay home for awhile.

I don't feel a particular need to rush things.

Nevertheless, I feel a bit uneasy.




As I assumed a seiza pose, bowing with my forehead near the floor, I informed Sylphy that I hadn't thought of a name. She looked more disappointed than angry.

She was blue in the face, at a loss for words.

Like she had been betrayed by something she had believed in, she had that kind of expression.

But it only lasted for a second, and she followed up with [Well, then, we need to think of one]...

That's the face of disappointment.




I'm wearing out her patience.

Her voice just trailed off after that.

Yeah, that's right.

Surely, Sylphy has, for the last six months, believed in me.

Even when I was far away, she was looking forward to celebrating the birth of our child with me.




Of course, I had every intention of doing so.

I had the intention.

The action, however, I fell short on.

There's no doubt about that.




"Papa. What's wrong? Stomach hurts?"

"No, well a little, I accidentally hurt mama's feelings."

"Then, you should say sorry."




Lucy was trying to comfort me.

But, what Sylphy wants isn't an apology.

She doesn't want some superficial apology.




She doesn't want a heartfelt apology either.

No, what she wants is something more vague... she wants a sense of security.




"Lucy. Even if I tell mama I'm sorry, I don't think that will help, her feelings will still be hurt."

"But, papa won't hurt mama's feelings anymore?"

"I won't."

"Well then mama will forgive you!"




It's Sylphy after all, I should have understood that from the beginning.

I need to be home for her.

In this kind of situation, I'm probably missing something.




Even if I think I understand, her feelings may be different.




She's been enduring for a long time.

When I left her while she was pregnant to go help Paul.

When I married Roxy, then Eris.

Time and time again, instead of exploding, she's only shown understanding.

I've been allowed to do as I like.




Once again, she's enduring.

When she heard that I hadn't even thought of a name, she was holding herself back.

Surely, even now, she's still enduring it.

I'm the one making her endure.




Everything's fine for now.

However a time will come when her patience reaches its limit.

Just like water overflows from a cup, there's also a limit on what a person can put up with.




At that time, I'll lose Sylphy.




Just like in the diary, she'll up and disappear.




That would be awful.

I want to spend the rest of my life with her.

Together, through the painful times too.

That's just my own selfishness.




Even if she falls out of love with me,

At the very least I want to give Sylphy a sense of security.




I wonder what I should do.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดังนั้น ฉันตัดสินใจจะอยู่บ้านสักครู่ ฉันไม่รู้สึกต้องการสิ่งที่วิ่ง อย่างไรก็ตาม ฉันรู้สึกไม่สบายใจมาก เป็นผมถือว่าก่อให้เกิดการ seiza โค้งกับหน้าผากของฉันใกล้พื้น ผมทราบ Sylphy ที่ ฉันไม่ได้คิดชื่อ เธอดูผิดหวังยิ่งกว่าโกรธ เธอสีหน้า ขาดทุนคำ เหมือนเธอได้ถูกทรยศ โดยสิ่งที่เธอได้เชื่อใน เธอมีแบบของนิพจน์ แต่มันกินเวลาแป๊บเท่านั้น และเธอตามขึ้นด้วย [ดี จากนั้น เราต้องคิดว่า] ... ที่มีใบหน้าผิดหวัง ฉันก็สวมใส่หมดความอดทนของเธอ เสียงของเธอเพียง trailed ปิดหลังจากนั้น ใช่ ที่เหมาะสม แน่นอน Sylphy มี หกเดือน เชื่อในฉัน แม้เมื่ออยู่ห่างไกล เธอถูกมองไปข้างหน้าเพื่อฉลองวันเกิดของลูกเราด้วย แน่นอน ฉันมีความตั้งใจทำ ผมมีความตั้งใจ การดำเนินการ อย่างไรก็ตาม ฉันล้มสั้น ๆ บน มีข้อสงสัยว่า "ปาป้า มีอะไรผิดปกติ ท้องเจ็บ" "ดีไม่ เล็กน้อย ฉันตั้งใจทำร้ายความรู้สึกของมาม่า" "แล้ว คุณควรพูดว่า ขอ" ลูซี่ถูกพยายามสบายฉัน แต่ Sylphy ต้องไม่ลุแก่โทษ เธอไม่ต้องขอโทษบางอย่างผิวเผิน เธอไม่ต้องขอโทษอย่างจริงใจอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่ สิ่งที่เธอต้องเป็นสิ่งที่คลุมเครือมากขึ้น...เธอต้องการความปลอดภัย "ลูซี่ ถ้าฉันบอกมาม่าขอ ฉันไม่คิดที่จะช่วย ความรู้สึกของเธอจะยังคงได้รับบาดเจ็บ" "แต่ ปาป้าจะไม่ทำร้ายความรู้สึกของมาม่าอีกต่อไป" "ฉันไม่" "ดีแล้วมาม่าจะยกโทษให้คุณ" ก็ Sylphy หลังจากที่ทุก ควรมีใช่แล้วตั้งแต่เริ่มต้น ต้องเป็นบ้านสำหรับเธอ ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันก็คงไม่มีอะไร แม้ว่าฉันคิดว่า ฉันเข้าใจ ความรู้สึกอาจจะแตกต่างกัน เธอได้รับยืนยงมานาน เมื่อทิ้งเธอขณะที่เธอตั้งครรภ์ไปช่วย Paul เมื่อฉันแต่งงาน Roxy, Eris แล้ว อีกครั้ง แทนระเบิด เธอมีเพียงแสดงความเข้าใจ ฉันได้รับอนุญาตให้ทำ ตามชอบ อีกครั้ง เธออยู่ยืนยง เมื่อเธอได้ยินว่า ฉันไม่ได้แม้แต่คิดชื่อ เธอได้จับตัวกลับไป แน่นอน ป่านนี้ เธอจะยังคงยืนยงก็ ผมเป็นคนหนึ่งที่ทำให้เธอ endure ทุกอย่างเป็นปกติในขณะนี้ อย่างไรก็ตาม เวลาจะมาเมื่อเธอทนมาถึงขีดจำกัด มีความยาวเกินเพียงเช่นน้ำจากถ้วย มีขีดจำกัดในสิ่งคนสามารถทนกับ ในขณะนั้น ฉันจะสูญเสีย Sylphy เหมือนในไดอารี่ เธอจะขึ้น และหายไป ที่จะแวะ ต้องการใช้จ่ายส่วนเหลือของชีวิตของฉันกับเธอ กัน ผ่านการเจ็บปวดเวลาเกินไป นั่นคือความเชื่อของตัวเอง แม้ว่าเธออยู่ภายนอกความรักกับฉัน อย่างน้อย ผมต้องการให้ Sylphy ความปลอดภัย ฉันสงสัยว่า ฉันควรทำอะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะอยู่บ้านสักพัก. ฉันไม่ได้รู้สึกว่าต้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่จะวิ่ง. แต่ฉันรู้สึกบิตไม่สบายใจ. ขณะที่ผมสันนิษฐานว่าก่อให้เกิด Seiza โค้งกับหน้าผากของฉันซึ่งอยู่ใกล้กับพื้นผมแจ้ง Sylphy ที่ฉัน ไม่ได้คิดชื่อ เธอมองผิดหวังมากกว่าโกรธ. เธอเป็นสีฟ้าในหน้าที่สูญเสียสำหรับคำ. เช่นเดียวกับที่เธอเคยถูกหักหลังโดยบางสิ่งบางอย่างที่เธอเคยเชื่อมั่นในเธอมีชนิดของการแสดงออกว่า. แต่มันกินเวลาเพียงสองและเธอตาม ขึ้นกับ [ดีแล้วเราต้องคิดหนึ่ง] ... นั่นคือใบหน้าของความผิดหวัง. ฉันสวมใส่ออกความอดทนของเธอ. เสียงของเธอเพียงแค่หายออกไปหลังจากที่. ใช่ที่เหมาะสม. แท้จริง Sylphy มีสำหรับ ช่วงหกเดือน, เชื่อในตัวฉัน. แม้เมื่อผมเป็นห่างไกลเธอกำลังมองไปข้างหน้าเพื่อเฉลิมฉลองการเกิดของเด็กของเรากับฉัน. แน่นอนผมมีความตั้งใจที่จะทำเพื่อให้ทุก. ฉันไม่ได้ตั้งใจ. ดำเนินการอย่างไร ผมสั้นลงบน. มีข้อสงสัยเกี่ยวกับการที่ไม่ได้. "พ่อ. มีอะไรผิดหรือเปล่า? ท้องเจ็บ?" "ไม่ดีเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันตั้งใจทำร้ายความรู้สึกของแม่ของ." "จากนั้นคุณควรจะพูดว่าขอโทษ." ลูซี่พยายามที่จะสะดวกสบาย ฉัน. แต่สิ่งที่ต้องการ Sylphy ไม่ขอโทษ. เธอไม่ต้องการบางขอโทษผิวเผิน. เธอไม่ได้ต้องการคำขอโทษอย่างจริงใจทั้ง. ไม่มีสิ่งที่เธอต้องการคือสิ่งที่คลุมเครือมากขึ้น ... เธอต้องการความรู้สึกของการรักษาความปลอดภัย . "ลูซี่ แม้ว่าผมจะบอกแม่ฉันขอโทษฉันไม่คิดที่จะช่วยให้ความรู้สึกของเธอจะยังคงได้รับผลกระทบ. " "แต่พ่อจะไม่ทำร้ายความรู้สึกของแม่อีกต่อไป?" "ฉันจะไม่." "ถ้าอย่างนั้น แม่จะให้อภัยคุณ! " มัน Sylphy หลังจากทั้งหมดฉันควรจะได้เข้าใจว่าจากจุดเริ่มต้น. ฉันต้องการที่จะเป็นบ้านของเธอ. ในสถานการณ์แบบนี้ฉันอาจจะหายไปบางอย่าง. แม้ว่าผมคิดว่าผมเข้าใจความรู้สึกของเธอ อาจจะแตกต่างกัน. เธอถูกยั่งยืนมาเป็นเวลานาน. เมื่อผมออกจากเธอในขณะที่เธอกำลังตั้งท้องจะไปช่วยเหลือพอล. เมื่อฉันแต่งงานกับร็อกแล้ว Eris. เวลาและเวลาอีกครั้งแทนที่จะระเบิดเธอก็แสดงให้เห็นเพียงความเข้าใจ. ฉันได้ ได้รับอนุญาตให้ทำตามที่ฉันชอบ. อีกครั้งหนึ่งที่เธอทน. เมื่อเธอได้ยินว่าฉันไม่เคยคิดแม้แต่ชื่อเธอก็ถือตัวเองกลับ. แน่นอนแม้ตอนนี้เธอยังคงยืนยงมัน. ผมเป็นคนทำ เธอทน. ทุกอย่างดีสำหรับในตอนนี้. แต่เวลาจะมาถึงเมื่อความอดทนของเธอถึงขีด จำกัด . เช่นเดียวกับล้นน้ำจากถ้วยนอกจากนี้ยังมีข้อ จำกัด ในสิ่งที่คนสามารถทนกับ. ในเวลานั้นฉันจะสูญเสีย Sylphy . เช่นเดียวกับในไดอารี่ที่เธอจะขึ้นและหายไป. ที่จะเป็นที่น่ากลัว. ฉันต้องการที่จะใช้เวลาที่เหลือของชีวิตของฉันกับเธอ. ร่วมกันผ่านช่วงเวลาที่เจ็บปวดเกินไป. นั่นเป็นเพียงความเห็นแก่ตัวของตัวเอง. แม้ว่าเธอหลุดออกมา ของความรักกับฉันอย่างน้อยที่สุดผมต้องการให้ Sylphy ความรู้สึกของการรักษาความปลอดภัย. ผมสงสัยว่าสิ่งที่ฉันควรจะทำอย่างไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจที่จะอยู่บ้านสักพัก

ผมไม่ได้รู้สึกว่าต้องเฉพาะกับรีบร้อน

แต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย




ตามที่ผมสันนิษฐานเซซาท่าโค้งกับหน้าผากใกล้พื้น ผมบอกซิลฟี่ที่ผมไม่ได้คิดชื่อ เธอมองมากขึ้นผิดหวังกว่าโกรธ

เธอสีฟ้าในใบหน้าที่สูญเสียสำหรับคำ

เหมือนเธอถูกทรยศโดยสิ่งที่เธอเชื่อ เธอได้แบบนี้

แต่มันเท่านั้น lasted สักครู่ แล้วก็ตามด้วย [ งั้นเราต้องคิด ] . . . . . . .

นั่นคือใบหน้าของความผิดหวัง




ฉันใส่ออกความอดทนของเธอ

เสียงของเธอแค่สะกดรอยตามไปที่หลัง

ใช่เลย

แน่นอน ซิลฟี ได้ ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา เชื่อในตัวผม

แม้แต่ตอนที่ฉันอยู่ไกลๆ เธอกำลังรอคอยที่จะเฉลิมฉลองการเกิดของเด็กของเราด้วยค่ะ




แน่นอน ผมตั้งใจจะทำอย่างนั้น

ผมมีความตั้งใจ

การกระทำ อย่างไรก็ตาม ผมสั้นลงบน

ไม่มีข้อสงสัยเลย




" ป๊ะป๋า เกิดอะไรขึ้น ? ปวดท้อง ?

" เอ่อเล็กน้อย ผมเผลอทำร้ายความรู้สึกของแม่ . . . "

" แล้ว นายควรจะพูดขอโทษ "




ลูซี่พยายามปลอบใจฉัน

แต่สิ่งที่ซิลฟี่ต้องการไม่ใช่คำขอโทษ

เธอไม่อยากได้ผิวเผิน ขอโทษ




เธอไม่ต้องขอโทษจากใจเลย

ไม่ สิ่งที่เธอต้องการคือ อะไรที่คลุมเครือมากขึ้น . . . . . . . เธอต้องการความรู้สึกของการรักษาความปลอดภัย




" ลูซี่ ถ้าฉันบอกแม่ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่านั่นจะช่วยให้ ความรู้สึกของเธอยังต้องเจ็บปวด "

" แต่พ่อจะไม่ทำร้ายความรู้สึกของแม่แล้วเหรอ ? "

" ผมไม่ "

" แล้วแม่จะยกโทษให้คุณ !




เป็นซิลฟี หลังจากทั้งหมด ฉันควรจะเข้าใจตั้งแต่แรก

ผมต้องอยู่บ้านกับเธอ

ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันอาจจะพลาดบางอย่างไป




แม้ว่าฉันคิดว่าฉันเข้าใจความรู้สึกของเธออาจจะแตกต่างกัน




เธอได้อดทนมานาน

เมื่อฉันจากไปเธอ ในขณะที่เธอกำลังตั้งครรภ์ เพื่อไปช่วยพอล

เมื่อฉันแต่งงานกับ Roxy แล้วอีริส .

เวลาและเวลาอีกครั้งแทนระเบิด เธอแค่แสดงความเข้าใจ

ผมได้รับอนุญาติให้ทำอย่างที่ฉันต้องการ




อีกครั้ง เธออดทน

เมื่อเธอได้ยินว่าฉันยังไม่ได้คิดชื่อ เธอถือเองกลับ

แน่นอน แม้ตอนนี้ เธอยังต้องทนกับมัน

ผมเป็นคนทำให้เธอทน




ทุกอย่างโอเคแล้ว

แต่เวลาจะมาถึงเมื่อความอดทนของเธอถึงขีดจำกัด

เหมือนน้ำล้นจากแก้ว ยังมีขีดจำกัดในสิ่งที่บุคคลสามารถวางด้วย




ตอนนั้นฉันจะแพ้ซิลฟี่ .




เหมือนในไดอารี่ เธอจะขึ้นและหายไป




มันจะแย่มาก

ฉันอยากใช้ชีวิตที่เหลือกับเธอ

เข้าด้วยกัน ผ่านเวลาที่เจ็บปวดด้วย

ก็แค่ความเห็นแก่ตัวของผมเอง




ถ้าเธอล้มออกจากความรักกับฉัน

อย่างน้อยอยากให้ซิลฟีความรู้สึกของการรักษาความปลอดภัย




ฉันสงสัยว่าสิ่งที่ฉันควรจะทำ