สมัยกลางของไทยคือช่วงยุคสมัยอยุธยา กฎหมายในสมัยอยุธยา ส่วนใหญ่ได้รับอิทธิพลจาก “คัมภีร์มนูธรรมศาตร์” ของฮินดูผ่านทาง “คัมภีร์ธรรมสัตถัม” ที่ได้รับการปรับปรุงให้เข้ากับความเชื่อของพระพุทธศาสตร์ เป็นหลักที่ว่ากฎหมายเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมะ เป็นกฎศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้บังคับกับทุกชนชั้น
พระมหากษัตริย์ไม่ได้เป็นผู้ตราบทบัญญัติกฎหมายหลัก แต่กฎหมายหลักมีอยู่ในจารีตประเพณีและในคัมภีร์ธรรมสัตถัม และทรงเป็นผู้ป้องกันและให้ความอุปถัมภ์ค้ำชูจารีตประเพณีและคัมภีร์ธรรมสัตถัม
พระมหากษัตริย์ทรงมีพระบรมราชโองการและพระราชวินิจฉัย ถ้าถูกต้องตามคัมภีร์ธรรมสัตถัมจะเรียกว่า “ราชศาสตร์”