Lipids in rice are classified into

Lipids in rice are classified into two types: nonstarch
and starch lipids. The non-starch lipid content in brown rice
is 2.9–3.4% (db) whereas the starch lipid is 0.66–0.76% (db). Rice
bran is mainly composed of the aleurone layer and embryo, and
contains 60% of non-starch lipids that are the major lipids present
in bran layer as spherosomes (Godber and Juliano, 2004). Starch
lipids are present at relatively low concentrations and primarily
in complex with amylose. Non-waxy rice, having a higher content
of amylose, contains more starch lipids and less non-starch lipids
than waxy milled rice (Choudhury and Juliano, 1980).
The hydrophobic nature of lipids offers a barrier for the mass
water diffusion. Billiris et al. (2012) reported that the hydration
of brown rice was much slower than the milled rice. Kaur et al.
(2011) did a study on cereal bran (wheat, rice, barley and oat)
and found that the defatted bran had higher water absorption than
full fat bran. They reasoned that the hydrophobic nature of fat,
which might have contributed to the reduced water absorption
of full-fat bran, while the hydrophilic nature of crude fibre might
have contributed to the increased water absorption in the defatted
bran samples. Confirmation of this could be achieved if an appropriate
method for lipid removal from whole kernel without affecting
its composition and micro-structure could be developed.
3.2.3.2. Proteins. Proteins are most concentrated on the outer surface
of rice kernel and in the bran (Champagne et al., 2004). Surface
proteins may have the role in regulating the water diffusion into
the starch granule and control the granule swelling during gelatinisation
because glass transition of protein is slightly lower than
that of starch (Matveev et al., 2000) and hence it will have higher
water absorption capacity than starch. Despite their presence at a
lower concentration than starch in the rice, proteins have been
identified as the major water absorbers (Derycke et al., 2005b;
Martin and Fitzgerald, 2002). It has been reported that high protein
rice requires more water and longer time to cook (Husain et al.,
1981). The faster hydration of protein than starch leads to the general
conclusion that protein has a higher water diffusion coefficient
than starch.
3.2.3.3. Starch. Starch has a multi-scale structural model where the
granules are made from the alternating growth rings of amorphous
and crystalline structure. This gives three different dynamic components
in the starch, namely a highly crystalline region formed
from amylopectin double helices; a more mobile, rubber-like
amorphous region associated with amylopectin branch points
and solid-like regions formed from lipid inclusion complexes of
amylose (Morgan et al., 1995). However, the distinction between
crystalline and amorphous states in starch is not absolutely clear
in terms of molecular order.
Starch granules contain pores on the surface that extend to the
centre of the granules. Based on the X-ray diffraction pattern, native
rice starch is classified as type A-crystalline. These types of
structures are closely packed with water molecules between each
double helical structure, whereas B-types are more open and water
molecules are located in the central cavity (Corre et al., 2010). Tang
et al. (2000) found there were four water reservoirs in the potato
starch (B-types) which were extra-granular water, water in the
amorphous growth rings, water in the semi-crystalline lamellae
and channel water located in the hexagonal pores of amylopectin
crystals. However, they did not find the ‘‘channel water’’ in A-type
Fig. 1. Hydration characteristics of brown and milled rice (Billiris et al., 2012). crystals that are prevalent in non-parboiled rice starch.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โครงการข้าวจะแบ่งเป็นสองชนิด: nonstarchและแป้งโครงการ เนื้อหาไม่ใช่แป้งไขมันในข้าวกล้องเป็น 2.9-3.4% (db) ในขณะที่ไขมันแป้งเป็น 0.66 – 0.76% (db) ข้าวรำเป็นส่วนใหญ่ประกอบด้วยชั้น aleurone และอ่อน และประกอบด้วย 60% ของโครงการไม่ใช่แป้งที่มีโครงการหลักอยู่ในชั้นรำเป็น spherosomes (Godber และ Juliano, 2004) แป้งโครงการมีอยู่ ที่ความเข้มข้นค่อนข้างต่ำ และส่วนใหญ่ในคอมเพล็กซ์ด้วยและ ข้าวที่ไม่แว็กซี่ มีเนื้อหาที่สูงขึ้นของและ ประกอบด้วยแป้งเพิ่มเติมโครงการและโครงการไม่ใช่แป้งน้อยกว่าแว็กซี่ปลายข้าว (Choudhury และ Juliano, 1980)ลักษณะของโครงการ hydrophobic มีอุปสรรคสำหรับมวลชนน้ำแพร่ Billiris et al. (2012) รายงานว่า การไล่น้ำของข้าวกล้องได้ช้ากว่าข้าวสาร สต et al(2011) ได้ศึกษาการรำธัญพืช (ข้าวสาลี ข้าว ข้าวบาร์เลย์ และข้าวโอ๊ต)และพบว่า รำสกัดไขมันทางมีการดูดซึมน้ำสูงขึ้นกว่ารำเต็มไขมัน พวกเขา reasoned ที่ลักษณะ hydrophobic ของไขมันซึ่งอาจมีส่วนการดูดซึมน้ำลดลงของไขมันเต็มรำ ในขณะที่ลักษณะ hydrophilic ของเส้นใยหยาบอาจมีส่วนการดูดซับน้ำเพิ่มขึ้นในการสกัดไขมันทางตัวอย่างการรำ ยืนยันนี้สามารถทำได้ถ้าที่เหมาะสมวิธีการกำจัดไขมันจากเมล็ดทั้งหมดโดยไม่มีผลสามารถพัฒนาเป็นองค์ประกอบและโครงสร้างไมโคร3.2.3.2 โปรตีน โปรตีนเข้มข้นมากที่สุดบนพื้นผิวภายนอกof rice kernel and in the bran (Champagne et al., 2004). Surfaceproteins may have the role in regulating the water diffusion intothe starch granule and control the granule swelling during gelatinisationbecause glass transition of protein is slightly lower thanthat of starch (Matveev et al., 2000) and hence it will have higherwater absorption capacity than starch. Despite their presence at alower concentration than starch in the rice, proteins have beenidentified as the major water absorbers (Derycke et al., 2005b;Martin and Fitzgerald, 2002). It has been reported that high proteinrice requires more water and longer time to cook (Husain et al.,1981). The faster hydration of protein than starch leads to the generalconclusion that protein has a higher water diffusion coefficientthan starch.3.2.3.3. Starch. Starch has a multi-scale structural model where thegranules are made from the alternating growth rings of amorphousand crystalline structure. This gives three different dynamic componentsin the starch, namely a highly crystalline region formedfrom amylopectin double helices; a more mobile, rubber-likeamorphous region associated with amylopectin branch pointsand solid-like regions formed from lipid inclusion complexes ofamylose (Morgan et al., 1995). However, the distinction betweencrystalline and amorphous states in starch is not absolutely clearin terms of molecular order.Starch granules contain pores on the surface that extend to thecentre of the granules. Based on the X-ray diffraction pattern, nativerice starch is classified as type A-crystalline. These types ofstructures are closely packed with water molecules between eachdouble helical structure, whereas B-types are more open and watermolecules are located in the central cavity (Corre et al., 2010). Tanget al. (2000) found there were four water reservoirs in the potatostarch (B-types) which were extra-granular water, water in theamorphous growth rings, water in the semi-crystalline lamellaeand channel water located in the hexagonal pores of amylopectincrystals. However, they did not find the ‘‘channel water’’ in A-typeFig. 1. Hydration characteristics of brown and milled rice (Billiris et al., 2012). crystals that are prevalent in non-parboiled rice starch.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไขมันในข้าวจะแบ่งออกเป็นสองประเภท: nonstarch
และไขมันแป้ง ไม่ใช่แป้งไขมันในข้าวกล้องเป็น 2.9-3.4% (ฐานข้อมูล) ในขณะที่ไขมันแป้งเป็น 0.66-0.76% (ฐานข้อมูล)
ข้าวรำข้าวเป็นส่วนประกอบของชั้น aleurone และตัวอ่อนและมี60% ของไขมันที่ไม่เป็นแป้งที่มีไขมันที่สำคัญในปัจจุบันในชั้นรำเป็นspherosomes (Godber และ Juliano, 2004) แป้งไขมันที่มีอยู่ในระดับความเข้มข้นที่ค่อนข้างต่ำและส่วนใหญ่ในที่ซับซ้อนที่มีอมิโลส ข้าวที่ไม่เป็นข้าวเหนียวที่มีเนื้อหาที่สูงขึ้นของอะไมโลสที่มีไขมันมากขึ้นแป้งและไขมันน้อยที่ไม่ใช่แป้งกว่าข้าวสารข้าวเหนียว(Choudhury และ Juliano, 1980). ลักษณะไม่ชอบน้ำของไขมันมีอุปสรรคสำหรับมวลแพร่กระจายน้ำ Billiris et al, (2012) รายงานว่าความชุ่มชื้นของข้าวกล้องเป็นได้ช้ากว่าข้าวสาร คอร์ et al. (2011) ได้ศึกษาเกี่ยวกับการรำธัญพืช (ข้าวสาลีข้าวบาร์เลย์และข้าวโอ๊ต) และพบว่ารำข้าวสกัดมีการดูดซึมน้ำสูงกว่ารำไขมันเต็ม พวกเขาให้เหตุผลว่าไม่ชอบน้ำธรรมชาติของไขมันที่อาจมีส่วนร่วมในการดูดซึมน้ำที่ลดลงของรำข้าวไขมันเต็มในขณะที่น้ำธรรมชาติของเส้นใยน้ำมันดิบอาจจะมีส่วนร่วมในการดูดซึมน้ำที่เพิ่มขึ้นในสกัดตัวอย่างรำ ยืนยันเรื่องนี้จะประสบความสำเร็จถ้าที่เหมาะสมวิธีการกำจัดไขมันจากเมล็ดโดยไม่มีผลต่อองค์ประกอบและไมโครโครงสร้างของมันจะสามารถพัฒนา. 3.2.3.2 โปรตีน โปรตีนที่มีความเข้มข้นมากที่สุดในพื้นผิวด้านนอกของเมล็ดข้าวและรำข้าว (แชมเปญ et al., 2004) พื้นผิวโปรตีนอาจมีบทบาทสำคัญในการควบคุมการแพร่กระจายน้ำเข้าไปในเม็ดแป้งและควบคุมเม็ดบวมในช่วงgelatinisation เพราะเปลี่ยนกระจกของโปรตีนเล็กน้อยต่ำกว่าที่ของแป้ง (Matveev et al., 2000) และด้วยเหตุนี้ก็จะมีสูงกว่าการดูดซึมน้ำความจุกว่าแป้ง แม้จะมีการปรากฏตัวของพวกเขาที่มีความเข้มข้นต่ำกว่าแป้งในข้าวโปรตีนที่ได้รับการระบุว่าเป็นโช้คน้ำที่สำคัญ(Derycke, et al, 2005b. มาร์ตินและฟิตซ์เจอรัลด์, 2002) มันได้รับรายงานว่ามีโปรตีนสูงข้าวต้องใช้น้ำมากขึ้นและเวลานานในการปรุงอาหาร (ฮุสเซน et al., 1981) ชุ่มชื้นได้เร็วขึ้นกว่าของโปรตีนแป้งนำไปสู่การทั่วไปสรุปว่าโปรตีนที่มีค่าสัมประสิทธิ์การแพร่กระจายน้ำสูงกว่าแป้ง. 3.2.3.3 สตาร์ช แป้งมีรูปแบบโครงสร้างหลายระดับที่แกรนูลที่ทำจากแหวนเจริญเติบโตสลับรูปร่างโครงสร้างและผลึก นี้จะช่วยให้สามองค์ประกอบแบบไดนามิกที่แตกต่างกันในแป้งคือภูมิภาคผลึกสูงที่เกิดขึ้นจากเอนริเก้คู่amylopectin; โทรศัพท์มือถือมากขึ้นยางเหมือนภูมิภาคสัณฐานที่เกี่ยวข้องกับจุด amylopectin สาขาและภูมิภาคแข็งเหมือนที่เกิดขึ้นจากการรวมไขมันเชิงซ้อนของอะไมโลส(มอร์แกน et al., 1995) แต่ความแตกต่างระหว่างผลึกและรัฐป่นแป้งไม่ได้อย่างชัดเจนในแง่ของการสั่งซื้อโมเลกุล. เม็ดแป้งมีรูขุมขนบนพื้นผิวที่ขยายไปยังศูนย์กลางของเม็ด ขึ้นอยู่กับรูปแบบ X-ray diffraction พื้นเมืองแป้งข้าวจัดเป็นชนิดผลึก เหล่านี้ประเภทของโครงสร้างจะเต็มไปอย่างใกล้ชิดกับโมเลกุลของน้ำระหว่างแต่ละโครงสร้างขดลวดคู่ขณะที่B-ประเภทคือเปิดกว้างมากขึ้นและน้ำโมเลกุลจะอยู่ในช่องกลาง (Corre et al., 2010) Tang et al, (2000) พบว่ามีอยู่สี่อ่างเก็บน้ำน้ำในมันฝรั่งแป้ง(B-ชนิด) ซึ่งเป็นน้ำพิเศษเม็ดน้ำในแหวนเจริญเติบโตสัณฐานน้ำในlamellae กึ่งผลึกและช่องทางน้ำที่ตั้งอยู่ในรูขุมขนหกเหลี่ยมของamylopectin ผลึก . แต่พวกเขาไม่พบ '' ช่องทางน้ำ '' A-ประเภทรูป 1. ลักษณะของไฮเดรข้าวกล้องและข้าวสาร (Billiris et al., 2012) ผลึกที่เป็นที่แพร่หลายในแป้งข้าวที่ไม่ข้าวนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไขมันในข้าว จะแบ่งออกเป็นสองประเภท : nonstarch
แป้งและไขมัน . ไม่ใช่แป้ง ไขมันในข้าวกล้องเป็น 2.9
– 3.4% ( dB ) ส่วนแป้งไขมัน 0.66 และ 0.76 % ( DB ) ข้าว
รำข้าวประกอบด้วยส่วนใหญ่ของลิวโรนเลเยอร์ และตัวอ่อน และมี 60 %
ไม่ใช่แป้งไขมันที่มีไขมันในชั้นรำเป็นหลักปัจจุบัน
spherosomes ( ก็อดเบอร์ และ juliano , 2004 )
แป้งไขมันที่มีอยู่ในความเข้มข้นค่อนข้างต่ำและเป็นหลัก
ในซับซ้อนกับโลส . ไม่ใช่ข้าวเหนียว มีสูงกว่าเนื้อหา
ของอะไมโลส , แป้งและไขมันน้อยลง ประกอบด้วยเพิ่มเติมไม่มีแป้งไขมัน
กว่าข้าวเหนียวข้าวสาร ( Choudhury และ juliano , 1980 ) .
ธรรมชาติ ) ของไขมันมีอุปสรรคสำหรับมวล
น้ำแพร่ billiris et al . ( 2012 ) รายงานว่าชุ่มชื้น
ข้าวกล้องคือช้ากว่าข้าวสาร . kaur et al .
( 2011 ) ได้ศึกษารำธัญพืช ( ข้าวสาลี ข้าวบาร์เลย์ และข้าวโอ๊ต )
และพบว่ารำข้าวสกัดไขมัน มีการดูดซึมน้ำมากกว่า
รำข้าวไขมันเต็ม พวกเขาให้เหตุผลว่า ธรรมชาติ ) ของไขมัน
ซึ่งอาจมีส่วนในการลดการดูดซึมน้ำ
รำข้าวไขมันเต็ม ในขณะที่ธรรมชาติที่มีเส้นใยหยาบอาจ
มีส่วนร่วมในการเพิ่มการดูดซึมน้ำในรำข้าวสกัดไขมัน
ตัวอย่าง การยืนยันนี้สามารถเกิดขึ้นได้หากเป็นวิธีการที่เหมาะสมสำหรับการกำจัดไขมัน

ทั้งเมล็ดโดยไม่มีผลต่อโครงสร้างองค์ประกอบและไมโครของมันสามารถพัฒนา .
3.2.3.2 . โปรตีน โปรตีนส่วนใหญ่เน้นผิวภายนอก
ของเมล็ดข้าวและในรำข้าว ( แชมเปญ et al . , 2004 ) พื้นผิว
โปรตีนจะมีบทบาทในการควบคุมน้ำกระจายเป็นเม็ดแป้ง
และควบคุมเม็ดบวมระหว่าง gelatinisation
เพราะคล้ายแก้วของโปรตีนเล็กน้อยต่ำกว่า
ที่แป้ง ( matveev et al . , 2000 ) ดังนั้น จะมีการดูดซึมน้ำที่สูง
กว่าแป้ง แม้จะมีการแสดงตนของพวกเขาในระดับต่ำกว่า
แป้งในข้าว โปรตีนมี
ระบุว่าเป็นโช้คน้ำหลัก ( เดอรีค et al . , 2005b ;
มาร์ตินฟิตซ์เจอรัลด์ , 2002 ) มันได้รับรายงานว่าโปรตีนข้าว
สูงต้องน้ำมากขึ้นและเวลาที่จะทำอาหาร ( husain et al . ,
, 1981 ) เร็วขึ้นปริมาณโปรตีนมากกว่าแป้ง นำไปสู่ข้อสรุปว่าโปรตีนทั่วไป

น้ำได้สูงกว่าสัมประสิทธิ์การแพร่กว่าแป้ง
3.2.3.3 . แป้งแป้งมีรูปแบบโครงสร้างหลายมาตราส่วนที่
เม็ดทำจากการสลับวงเติบโตของสัณฐาน
และโครงสร้างของผลึก นี้จะช่วยให้ที่แตกต่างกันสามแบบไดนามิก
ส่วนประกอบในแป้งคือพื้นที่สูงผลึกเกิดขึ้น
จากมหาภัยคู่ helices ; โทรศัพท์มือถือมากขึ้น ยางชอบ
เขตไปเกี่ยวข้องกับสาขาคะแนน
อะไมโลเพคติน