Nobel Prize[edit]In 1973 Tinbergen,

Nobel Prize[edit]
In 1973 Tinbergen, along with Konrad Lorenz and Karl von Frisch, were awarded the Nobel Prize in Physiology or Medicine “for their discoveries concerning organization and elicitation of individual and social behaviour patterns”.[9] The award recognized their studies on genetically programmed behaviour patterns, their origins, maturation and their elicitation by key stimuli. In his Nobel Lecture, Tinbergen addressed the somewhat unconventional decision of the Nobel Foundation to award the prize for Physiology or Medicine to three men who had until recently been regarded as “mere animal watchers”. Tinbergen stated that their revival of the “watching and wondering” approach to studying behaviour could indeed contribute to the relief of human suffering.[10] The studies performed by the trio on fish, insects and birds laid the foundation for further studies on the importance of specific experiences during critical periods of normal development, as well as the effects of abnormal psychosocial situations in mammals. At the time, these discoveries were stated to have caused “a breakthrough in the understanding of the mechanisms behind various symptoms of psychiatric disease, such as anguish, compulsive obsession, stereotypic behaviour and catatonic posture”.[11] Tinbergen’s contribution to these studies included the testing of the hypotheses of Lorenz/von Frisch by means of “comprehensive, careful, and ingenious experiments”[12] as well as his work on supernormal stimuli. The work of Tinbergen during this time was also regarded as having possible implications for further research in child development and behaviour.[13]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รางวัลโนเบล [แก้ไข]In 1973 Tinbergen, along with Konrad Lorenz and Karl von Frisch, were awarded the Nobel Prize in Physiology or Medicine “for their discoveries concerning organization and elicitation of individual and social behaviour patterns”.[9] The award recognized their studies on genetically programmed behaviour patterns, their origins, maturation and their elicitation by key stimuli. In his Nobel Lecture, Tinbergen addressed the somewhat unconventional decision of the Nobel Foundation to award the prize for Physiology or Medicine to three men who had until recently been regarded as “mere animal watchers”. Tinbergen stated that their revival of the “watching and wondering” approach to studying behaviour could indeed contribute to the relief of human suffering.[10] The studies performed by the trio on fish, insects and birds laid the foundation for further studies on the importance of specific experiences during critical periods of normal development, as well as the effects of abnormal psychosocial situations in mammals. At the time, these discoveries were stated to have caused “a breakthrough in the understanding of the mechanisms behind various symptoms of psychiatric disease, such as anguish, compulsive obsession, stereotypic behaviour and catatonic posture”.[11] Tinbergen’s contribution to these studies included the testing of the hypotheses of Lorenz/von Frisch by means of “comprehensive, careful, and ingenious experiments”[12] as well as his work on supernormal stimuli. The work of Tinbergen during this time was also regarded as having possible implications for further research in child development and behaviour.[13]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รางวัลโนเบล [แก้ไข]
เบอร์เกนในปี 1973 พร้อมกับคอนราดลอเรนและคาร์ลฟอน Frisch, ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสรีรวิทยาหรือการแพทย์ "สำหรับการค้นพบของพวกเขาเกี่ยวกับองค์กรและการสอบถามของบุคคลและสังคมรูปแบบพฤติกรรม". [9] ได้รับรางวัลของพวกเขาได้รับการยอมรับ การศึกษาเกี่ยวกับโปรแกรมทางพันธุกรรมรูปแบบพฤติกรรมต้นกำเนิดของพวกเขาและการเจริญเติบโตของพวกเขาโดยดึงเอาสิ่งเร้าที่สำคัญ ในการบรรยายโนเบลของเขาเบอร์เกนที่การตัดสินใจที่ไม่เป็นทางการค่อนข้างของมูลนิธิโนเบลที่ได้รับรางวัลรางวัลสำหรับสรีรวิทยาหรือการแพทย์ถึงสามคนที่ได้จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้รับการยกย่องว่าเป็น "นักดูสัตว์เพียง" เบอร์เกนระบุว่าการฟื้นตัวของพวกเขา "ดูและสงสัยว่า" วิธีการศึกษาพฤติกรรมจริงอาจนำไปสู่การบรรเทาความทุกข์ของมนุษย์. [10] การศึกษาดำเนินการโดยทั้งสามคนในปลาแมลงและนกวางรากฐานสำหรับการศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับความสำคัญ ประสบการณ์เฉพาะของในช่วงระยะเวลาที่สำคัญของการพัฒนาปกติเช่นเดียวกับผลกระทบของสถานการณ์ทางจิตสังคมที่ผิดปกติในการเลี้ยงลูกด้วยนม ในขณะที่การค้นพบเหล่านี้ถูกระบุว่าจะทำให้เกิด "ความก้าวหน้าในการทำความเข้าใจในกลไกที่อยู่เบื้องหลังอาการต่างๆของโรคทางจิตเวชเช่นความเจ็บปวด, ความคิดครอบงำบีบบังคับพฤติกรรม stereotypic และท่าทางที่ไม่สามารถเคลื่อนไหว". [11] การบริจาคเบอร์เกนเพื่อการศึกษาเหล่านี้รวมถึง การทดสอบสมมติฐานของลอเรน / ฟอน Frisch โดยใช้วิธีการ "ที่ครอบคลุมระวังและการทดลองความคิดสร้างสรรค์" [12] เช่นเดียวกับการทำงานของเขาในสิ่งเร้า supernormal การทำงานของเบอร์เกนในช่วงเวลานี้ยังได้รับการยกย่องว่ามีความหมายที่เป็นไปได้สำหรับการวิจัยต่อไปในการพัฒนาเด็กและพฤติกรรม. [13]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รางวัลโนเบล [ แก้ไข ]
1973 ทินเบอร์เกน , พร้อมกับ คอนราด ลอเรนซ์ และคาร์ล ฟอน ฟริสช์ ) ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสรีรวิทยาหรือการแพทย์ " ของพวกเขาค้นพบเกี่ยวกับองค์การและการสอบถามจากบุคคลและสังคมรูปแบบ " พฤติกรรม [ 9 ] รางวัลที่ได้รับการศึกษาของพวกเขาในรูปแบบของพันธุกรรม พฤติกรรม การ กำเนิด การเจริญเติบโต และ ของพวกเขาจากการกระตุ้นที่สำคัญในการบรรยายโนเบลของเขา ทินเบอร์เกนกล่าวถึงการตัดสินใจค่อนข้างแปลกใหม่ของโนเบลได้รับรางวัลมูลนิธิรางวัลรางวัลโนเบลสาขาสรีรวิทยาหรือแพทยศาสตร์สามคนที่ได้จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้ ได้รับการยกย่องเป็น " นัก " สัตว์ตัวเล็ก กล่าวว่า การฟื้นฟู ทินเบอร์เกนของพวกเขา " ดู และสงสัยว่า " วิธีการศึกษาพฤติกรรมอาจจะมีส่วนช่วยบรรเทาความทุกข์ของมนุษย์[ 10 ] การศึกษาดำเนินการโดยทรีโอ ปลา นก แมลง และวางรากฐานสำหรับการศึกษาเกี่ยวกับความสำคัญของประสบการณ์เฉพาะในช่วงระยะเวลาของการพัฒนาอย่างปกติ ตลอดจนผลกระทบของสถานการณ์จิตผิดปกติในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ในเวลาการค้นพบเหล่านี้ถูกระบุว่ามีสาเหตุมาจาก " ความก้าวหน้าในการเข้าใจกลไกที่อยู่เบื้องหลังอาการต่างๆของโรคทางจิต เช่น ความเจ็บปวด , บังคับครอบงำจิตใจ พฤติกรรม และ stereotypic ท่า " แข็งทื่อ [ 11 ] ผลงานการศึกษา ทินเบอร์เกนเหล่านี้รวมถึงการทดสอบสมมติฐานของลอเรนซ์ ฟอน ฟริสช์ / โดย " ครอบคลุม ระวัง ,ความคิดสร้างสรรค์และการทดลอง " [ 12 ] เช่นเดียวกับการทำงานของเขาใน supernormal สิ่งเร้า ผลงานของ ทินเบอร์เกน ในเวลานี้ยังถือว่ามีความหมายที่สุดสำหรับการวิจัยเพิ่มเติมในพฤติกรรมและพัฒนาการของเด็ก [ 13 ]