Save NYC will have to be more inclu

Save NYC will have to be more inclusive, and he knows it. “Save NYC is not about old businesses and it’s not about nostalgia,” he told me. “I want to move beyond that. It’s really about having New York be full of businesses that are small and local.”

That means gastropubs, juice bars and yoga studios joining forces with butchers, bodegas and dive bars. When I suggested a parallel to the locavore movement, a kind of consumer consciousness aimed at shopping at local drugstores, groceries and so on, I could almost hear Moss wince through the phone.

I don’t think there’s one single answer to that. There’s a sense in which these notions of empowerment or disempowerment will always cut several ways, I think. You can’t discount that Twitter has, in that sense, made an opening for activists or for people who are marginalized, to let them have some kind of voice. On the other hand, traditional media powers—celebrities and politicians and intelligence agencies in the United States— they’re all also far more powerful and have far more of a reach on Twitter than any of us, even the most well-liked activists.

So even as we praise opportunities that open up for people to express themselves, we still have to acknowledge that behind all these things are very large companies partnering with other huge corporations—often very traditionally American corporations—and with government. The distorted belief that wealthy individuals and corporations are job creators has led to sizeable business subsidies and tax breaks. The biggest giveaway is often overlooked: corporations use our nation’s plentiful resources, largely at no cost, to build their profits.

There are several factual and well-established reasons why corporations owe a great debt to the nation that has made them rich. It was 1996, a flush time in the U.S. job market, and I landed a job at a financial newsletter. Having taken exactly one economics class in college, I knew the difference between a stock and a bond and macro- and microeconomics, but not much else. That I knew nothing about what I’d be covering—real estate investment trusts and commercial-mortgage-backed securities—didn’t bother my editors; they figured I could ask questions and write down the answers the way others before me had done. And that was what I did, often calling back annoyed bankers and traders two or three times for simple things that I had forgotten to ask the first time around. I hated what I was doing, which made it the perfect first job.

As for money, I was afraid of what it could do to you. This fear started young. It began in my childhood, which I thought about as I listened to the men of Tiger 21 play the humble game. When it came to beginnings, I, too, could trump the professor’s kid. I had started out fine—a father who inherited his father’s small-town businesses—but grew up terrified—bankruptcy, divorced parents, rented duplex that was robbed twice (including once by my only friend on the street), lousy neighborhood, and worse public schools. My childhood was framed by concerns about money and by extension safety and opportunity. We were probably poor, but we clung to that last rung of respectability and called ourselves lower-middle-class. If you listened to my mother tell the story, it shouldn’t have been like this. I was born to a family with money. And if money still flowed freely, we’d have had none of the problems we had then. But I don’t remember any of the things I would associate today with wealth. By the time I was two, the house, the one that meant everything to her but could fit inside my current home twice with room to spare, was gone, sold when my father filed for bankruptcy. That part is pretty much in agreement. The rest is murky. My father says he could have made a go of it in the construction, paving, and trucking businesses he owned had my mother been more supportive. My mother, who hasn’t talked to me in years, used to say it was my father’s fault for not working hard enough. I’m not inclined to side with either of them: I cut off my father for nineteen years, but today he has reappeared as a doting grandfather; and my mother, who I thought would be a wonderful grandmother, goes to extreme lengths to return Christmas cards I send her. I prefer the facts as I remember them.

My memory doesn’t start until I was about five or six. We were living in our third apartment since the house was lost. It was a nice apartment in a rent-with-the-option-to-buy town-house community—nice that is for Ludlow, Massachusetts, which is a town you wouldn’t have heard of unless you had to go to the bathroom around exit 7 on the Mass Pike. Ludlow’s a former mill town struggling to find industries to provide jobs. I don’t have good memories about the town or the people, but I may have grown up there in a time that was a lot better than the present. A childhood friend who still lives nearby said Ludlow was now one of the worst towns for heroin addiction in western Massachusetts. (The drug trade in my day—and this was a town where the dealers, not the buyers, lived—was mostly around pot.) We lived most of my childhood at 73 Motyka Street—our fourth apartment after the move. It was new, but new did not mean nice. Only one other duplex was between us and a subsidized-housing complex; I ran as fast as I could past it to and from the school bus stop. But from there, I got to go to the good elementary school—good being relative.

When I was ten, my parents split, and the divorce that followed knocked us down a bit more. I wasn’t thinking in economic terms then. I was too embarrassed that my parents were not together. I thought it was the defining moment of my life, and it was for a while. My years from ten until fourteen were bleak: I was on subsidized lunch; my clothes were shabby; and I was a participant in or observer of a bus-stop brawl about once a week. The only kids I knew whose parents were divorced were really poor, such as David’s mother, who had a live-in boyfriend and a premium cable-television package. (One way I knew we were not at the bottom of the socioeconomic hierarchy was that we had basic cable; all the really poor kids had HBO, Showtime, and Cinemax, a truism I have never quite figured out.) David, my only friend in the neighborhood, robbed us, an event chock-full of upsides: one, he didn’t kill us with the knives he laid out on the kitchen counter, and two, by laying out those knives and rifling through my mother’s clothes in the basement, he scared the hell out of her and it was the reason we finally moved. I’ve always been perversely grateful to him. Within weeks, my grandfather gave my mother the down payment on a condo, and at sixteen, I moved into something we owned for the first time since I was two. That condo might as well have been a mansion. It made my mother so happy. I was thrilled to be in the clean, managed environment of a condominium complex in a town twenty minutes from where I grew up. That more cracked asphalt was around us than grass, and that our unit had paper-thin walls and a basement that flooded, didn’t matter as much as her owning it.

Life had been getting better for me for a couple of years before the robbery. I had a cousin who had gone to a small private school a couple of towns away, and my grandfather figured I was just as smart and should apply. He was confident that I would get financial aid to go. Fortunately, he was right. My life started to improve: better teachers, classrooms, activities, food. While other kids balked at the dress code—khakis, a navy blazer, and a white or blue shirt with a tie—it thrilled me: there was no way to know who was poor and who wasn’t.

Academically, I thrived. I also stopped worrying about money: my classmates at Wilbraham & Monson Academy were all richer than me, but I was able to differentiate myself in the classroom and the swimming pool. From there, I went to Trinity on financial aid and Chicago on a fellowship. My grandfather made up the occasional shortfalls in the funding of my education. A retired postman who owned his nine-hundred-square-foot house, he was from a generation that saved money and spent it only on what was needed. Without my knowing it then, he was the first person I knew who lived above the thin green line.

That means gastropubs, juice bars and yoga studios joining forces with butchers, bodegas and dive bars. When I suggested a parallel to the locavore movement, a kind of consumer consciousness aimed at shopping at local drugstores, groceries and so on, I could almost hear Moss wince through the phone.

I don’t think there’s one single answer to that. There’s a sense in which these notions of empowerment or disempowerment will always cut several ways, I think. You can’t discount that Twitter has, in that sense, made an opening for activists or for people who are marginalized, to let them have some kind of voice. On the other hand, traditional media powers—celebrities and politicians and intelligence agencies in the United States— they’re all also far more powerful and have far more of a reach on Twitter than any of us, even the most well-liked activists.

So even as we praise opportunities that open up for people to express themselves, we still have to acknowledge that behind all these things are very large companies partnering with other huge corporations—often very traditionally American corporations—and with government. The distorted belief that wealthy individuals and corporations are job creators has led to sizeable business subsidies and tax breaks. The biggest giveaway is often overlooked: corporations use our nation’s plentiful resources, largely at no cost, to build their profits.

There are several factual and well-established reasons why corporations owe a great debt to the nation that has made them rich. It was 1996, a flush time in the U.S. job market, and I landed a job at a financial newsletter. Having taken exactly one economics class in college, I knew the difference between a stock and a bond and macro- and microeconomics, but not much else. That I knew nothing about what I’d be covering—real estate investment trusts and commercial-mortgage-backed securities—didn’t bother my editors; they figured I could ask questions and write down the answers the way others before me had done. And that was what I did, often calling back annoyed bankers and traders two or three times for simple things that I had forgotten to ask the first time around. I hated what I was doing, which made it the perfect first job.

As for money, I was afraid of what it could do to you. This fear started young. It began in my childhood, which I thought about as I listened to the men of Tiger 21 play the humble game. When it came to beginnings, I, too, could trump the professor’s kid. I had started out fine—a father who inherited his father’s small-town businesses—but grew up terrified—bankruptcy, divorced parents, rented duplex that was robbed twice (including once by my only friend on the street), lousy neighborhood, and worse public schools. My childhood was framed by concerns about money and by extension safety and opportunity. We were probably poor, but we clung to that last rung of respectability and called ourselves lower-middle-class. If you listened to my mother tell the story, it shouldn’t have been like this. I was born to a family with money. And if money still flowed freely, we’d have had none of the problems we had then. But I don’t remember any of the things I would associate today with wealth. By the time I was two, the house, the one that meant everything to her but could fit inside my current home twice with room to spare, was gone, sold when my father filed for bankruptcy. That part is pretty much in agreement. The rest is murky. My father says he could have made a go of it in the construction, paving, and trucking businesses he owned had my mother been more supportive. My mother, who hasn’t talked to me in years, used to say it was my father’s fault for not working hard enough. I’m not inclined to side with either of them: I cut off my father for nineteen years, but today he has reappeared as a doting grandfather; and my mother, who I thought would be a wonderful grandmother, goes to extreme lengths to return Christmas cards I send her. I prefer the facts as I remember them.

My memory doesn’t start until I was about five or six. We were living in our third apartment since the house was lost. It was a nice apartment in a rent-with-the-option-to-buy town-house community—nice that is for Ludlow, Massachusetts, which is a town you wouldn’t have heard of unless you had to go to the bathroom around exit 7 on the Mass Pike. Ludlow’s a former mill town struggling to find industries to provide jobs. I don’t have good memories about the town or the people, but I may have grown up there in a time that was a lot better than the present. A childhood friend who still lives nearby said Ludlow was now one of the worst towns for heroin addiction in western Massachusetts. (The drug trade in my day—and this was a town where the dealers, not the buyers, lived—was mostly around pot.) We lived most of my childhood at 73 Motyka Street—our fourth apartment after the move. It was new, but new did not mean nice. Only one other duplex was between us and a subsidized-housing complex; I ran as fast as I could past it to and from the school bus stop. But from there, I got to go to the good elementary school—good being relative.

When I was ten, my parents split, and the divorce that followed knocked us down a bit more. I wasn’t thinking in economic terms then. I was too embarrassed that my parents were not together. I thought it was the defining moment of my life, and it was for a while. My years from ten until fourteen were bleak: I was on subsidized lunch; my clothes were shabby; and I was a participant in or observer of a bus-stop brawl about once a week. The only kids I knew whose parents were divorced were really poor, such as David’s mother, who had a live-in boyfriend and a premium cable-television package. (One way I knew we were not at the bottom of the socioeconomic hierarchy was that we had basic cable; all the really poor kids had HBO, Showtime, and Cinemax, a truism I have never quite figured out.) David, my only friend in the neighborhood, robbed us, an event chock-full of upsides: one, he didn’t kill us with the knives he laid out on the kitchen counter, and two, by laying out those knives and rifling through my mother’s clothes in the basement, he scared the hell out of her and it was the reason we finally moved. I’ve always been perversely grateful to him. Within weeks, my grandfather gave my mother the down payment on a condo, and at sixteen, I moved into something we owned for the first time since I was two. That condo might as well have been a mansion. It made my mother so happy. I was thrilled to be in the clean, managed environment of a condominium complex in a town twenty minutes from where I grew up. That more cracked asphalt was around us than grass, and that our unit had paper-thin walls and a basement that flooded, didn’t matter as much as her owning it.

Life had been getting better for me for a couple of years before the robbery. I had a cousin who had gone to a small private school a couple of towns away, and my grandfather figured I was just as smart and should apply. He was confident that I would get financial aid to go. Fortunately, he was right. My life started to improve: better teachers, classrooms, activities, food. While other kids balked at the dress code—khakis, a navy blazer, and a white or blue shirt with a tie—it thrilled me: there was no way to know who was poor and who wasn’t.

Academically, I thrived. I also stopped worrying about money: my classmates at Wilbraham & Monson Academy were all richer than me, but I was able to differentiate myself in the classroom and the swimming pool. From there, I went to Trinity on financial aid and Chicago on a fellowship. My grandfather made up the occasional shortfalls in the funding of my education. A retired postman who owned his nine-hundred-square-foot house, he was from a generation that saved money and spent it only on what was needed. Without my knowing it then, he was the first person I knew who lived above the thin green line.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

บันทึก NYC จะถูกมาก และเขารู้ "บันทึกที่ NYC ไม่เกี่ยวกับธุรกิจเก่าและมันไม่เกี่ยวกับความคิดถึง เขาบอกฉัน "ฉันต้องการย้ายนอกเหนือจากที่ มันมีจริง ๆ ประมาณมีนิวยอร์กได้เต็มรูปแบบของธุรกิจที่มีขนาดเล็ก และภายใน "นั่นหมายความว่า gastropubs บาร์น้ำ และสตูดิโอโยคะเข้าร่วมกองกำลังกับสเต็ก bodegas และแถบดำ เมื่อผมแนะนำคู่ขนานกับการเคลื่อนไหว locavore ชนิดของจิตสำนึกผู้บริโภคมุ่งช็อปปิ้งภายในร้าน ร้านขายของชำใน ฉันเกือบไม่ได้ยิน Moss wince ผ่านโทรศัพท์ผมไม่คิดว่า มีหนึ่งคำตอบเดียวกับที่ มีความรู้สึกที่กำลังอำนาจหรือ disempowerment เหล่านี้จะเสมอตัดหลายวิธี ฉันคิดว่า คุณไม่สามารถลดได้ที่ Twitter ใน ได้เปิดตัว สำหรับนักเคลื่อนไหว หรือ สำหรับคนที่จะทำ ปล่อยให้พวกเขามีบางชนิดของเสียง ในทางกลับกัน อำนาจสื่อดั้งเดิมซึ่งดารา และนักการเมือง และหน่วยข่าวกรองของสหรัฐอเมริกา — พวกเขากำลังทั้งหมดยังไกลมีประสิทธิภาพมากขึ้น และมีมากของการเข้าถึงใน Twitter มากกว่าเรา นักเคลื่อนไหวชอบห้องพักมากที่สุดดังนั้นแม้เป็นโอกาสที่เปิดสำหรับประชาชนการสรรเสริญเรา เรายังต้องยอมรับว่า ด้านหลัง สิ่งเหล่านี้เป็นบริษัทขนาดใหญ่กับองค์กรขนาดใหญ่อื่น ๆ — องค์กรมักจะเป็นประเพณีอเมริกัน — และ กับรัฐบาล ความเพี้ยนเชื่อว่า บุคคลที่มั่งคั่งและบริษัทเป็นผู้สร้างงานได้นำภาษีแบ่งและเงินอุดหนุนแขกผู้เข้าพัก ของแถมที่ใหญ่ที่สุดมักจะมองข้าม: องค์กรใช้ทรัพยากรของประเทศเราอุดมสมบูรณ์ ส่วนใหญ่ที่ไม่มีต้นทุน การสร้างผลกำไรของพวกเขามีหลายเรื่อง และดีขึ้นสาเหตุที่ทำไมบริษัทมีภาระต้องชำระหนี้ดีประเทศที่ได้ทำให้พวกเขารวย 1996 เป็นเวลาล้างในตลาดงานสหรัฐ และฉันที่ดินงานที่ข่าวสารทางการเงิน รู้ความแตกต่างระหว่างคลัง และพันธบัตร และแมโคร - และเศรษฐศาสตร์จุลภาค แต่ไม่มากอื่นมีมาเรียนเศรษฐศาสตร์หนึ่งในวิทยาลัย ว่า ผมรู้อะไรเกี่ยวกับอะไรฉันจะได้ครอบคลุมซึ่งมิใช่การลงทุนอสังหาริมทรัพย์และบริษัทหลักทรัพย์ไทยพาณิชย์สินเชื่อบ้านแอ่น — ไม่รำคาญฉันบรรณาธิการ คิดฉันสามารถถามคำถาม และจดคำตอบแบบอื่นก่อนที่ฉันจะทำ และที่เป็นสิ่งที่ฉันไม่ได้ มักจะเรียกกลับรำคาญนายธนาคารและผู้ค้า เวลาสอง หรือสามสิ่งง่าย ๆ ที่ฉันลืมไปถามครั้งแรกสถาน ฉันขี้เกียจฉันถูกทำอะไร ที่ทำงานแรกที่สมบูรณ์แบบสำหรับเงิน ผมกลัวสิ่งที่มันสามารถทำให้คุณ ความกลัวนี้เริ่มสาว มันเริ่มต้นขึ้นในวัยเด็กของฉัน ซึ่งฉันคิดว่า เกี่ยวกับผมฟังคนเล่นเสือ 21 เกมอีก เมื่อมันมาถึงจุดเริ่มต้น,,เกินไป สามารถเสกสรรปั้นเด็กของอาจารย์ ผมได้เริ่มออกปรับ — พ่อผู้สืบทอดธุรกิจของพ่อเล็กเมือง — แต่โตขึ้นคนกลัว — ล้มละลาย หย่าผู้ ปกครอง เช่าเพล็กซ์ที่ถูกปล้นสองครั้ง (รวมครั้งเดียว โดยเพื่อนของฉันเท่านั้นบนถนน), ย่านทำเล และโรงเรียนแย่ วัยเด็กของฉันมีกรอบ โดยความกังวลเกี่ยวกับเงิน และความปลอดภัยของส่วนขยายและโอกาส เราก็คงไม่ดี แต่เราพืชจะรุ่งที่สุดท้ายของ respectability และเรียกตนเองชั้นล่างกลาง ถ้าคุณฟังแม่ บอกเรื่องราว ที่ไม่ควรได้รับเช่นนี้ ผมเกิดครอบครัวการเงิน และถ้าเงินยังคงไหลอย่างอิสระ เราจะมีปัญหาที่เรามีแล้วไม่มี แต่จำไม่ได้ของสิ่งที่ฉันจะเชื่อมโยงวันนี้ มีให้เลือกมากมาย โดยเวลาผมสอง บ้าน หมายถึง ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเธอ แต่อาจพอดีภายในบ้านของฉันปัจจุบันสองห้องว่าง ขึ้นไป ขายเมื่อพ่อยื่นสำหรับล้มละลาย ส่วนที่ได้สวยมากตกลง ส่วนเหลือเป็นขุ่น พ่อกล่าวว่า เขาได้ทำไปนั้นในการก่อสร้าง ปู และธุรกิจการขนส่งสินค้าอยู่เขาเป็นเจ้าของแม่ได้ให้การสนับสนุนมากขึ้น แม่ ที่ไม่พูดกับฉันในปี ใช้กล่าว ถูกพ่อบกพร่องสำหรับการทำงานไม่หนักพอ ฉันไม่กินข้างอย่างใดอย่างหนึ่งของพวกเขา: ผมตัดออกพ่อทส่วนปี แต่วันนี้เขามี reappeared เป็นปู่ doting และแม่ของฉัน ซึ่งฉันคิดว่า จะเป็นยายยอดเยี่ยม ไปยาวมากกลับเธอส่งการ์ดคริสต์มาส ผมชอบข้อเท็จจริงพอจำได้หน่วยความจำของฉันไม่เริ่มจนกว่าผมประมาณห้าหรือหก เราได้อาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์ของเราสามเนื่องจากสูญเสียบ้าน เป็นอพาร์ทเมนท์ที่ดีในชุมชนบ้านเมือง rent-with-the-option-to-buy — ดีที่มีในเลิร์ดโลว รัฐแมสซาชูเซตส์ ซึ่งเป็นเมืองที่คุณจะไม่เคยได้ยินของเว้นแต่ก็ต้องไปห้องน้ำรอบ ๆ ออก 7 จนมวล เลิร์ดโลวของเมืองมิลล์อดีตดิ้นรนหาอุตสาหกรรมเพื่อให้งาน ไม่มีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับการเมืองหรือคน แต่ฉันอาจโตขึ้นมีในเวลาที่ถูกมากดีกว่าปัจจุบัน เพื่อนวัยเด็กที่ยัง อยู่ในบริเวณใกล้เคียงว่าเลิร์ดโลวได้ขณะหนึ่งของเมืองเลวร้ายที่สุดสำหรับยาเสพติดเฮโรอีนในแมสซาชูเซตส์ตะวันตก (การค้ายาเสพติดในวันของฉัน — นี้เป็นเมืองที่อยู่ตัวแทนจำหน่าย ไม่ซื้อ — เป็นส่วนใหญ่รอบ ๆ หม้อ) เราอาศัยอยู่มากที่สุดของวัยเด็กของฉันที่ถนน Motyka 73-อพาร์ทเมนท์ของเราสี่หลังจากย้าย มันถูกใหม่ แต่ใหม่ไม่ได้หมายความดี ดูเพล็กซ์เดียวอื่น ๆ ได้ระหว่างเราและซับซ้อนอยู่อาศัยทดแทนกันได้ ฉันวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่ฉันสามารถผ่านมันไป และจากโรงเรียนหยุด แต่จากที่นั่น ที่ฉันได้ไปโรงเรียนประถมศึกษาดี — จะญาติดีด้วยเมื่อผมสิบ พ่อแบ่ง และหย่าว่าโบว์ลิ่งเราลงเล็กน้อย ฉันไม่ได้คิดในแง่เศรษฐกิจแล้ว ผมอายเกินกว่าที่พ่อไม่ได้ร่วมกัน ฉันคิดว่า มันเป็นจังหวะของชีวิต และเป็นหนึ่ง ปีของฉันจากสิบจนกระทั่ง 14 ได้เยือกเย็น: ผมบนอาหารทดแทนกันได้ เสื้อผ้าของฉันถูก shabby และมีส่วนร่วมในหรือแหล่งของรถหยุดทะเลาะกันเกี่ยวกับสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง เด็กเท่าที่ผมรู้ว่าพ่อแม่ถูกหย่าดีจริง ๆ เช่นแม่ของ David ที่มีแฟนอาศัยและแพคเกจพรีเมี่ยมเคเบิลทีวี ได้ (วิธีหนึ่งที่ผมรู้ว่า เราไม่ได้อยู่ที่ด้านล่างของชั้นประชากรได้ว่า เรามีพื้นฐานสาย เด็กที่ยากจนจริง ๆ ได้เอชบีโอ Showtime, Cinemax, truism ที่ผมมีไม่มากคิดว่า) David เพื่อนเท่านั้น ในปล้นเรา เหตุการณ์ chock-full ของ upsides: หนึ่ง เขาไม่ฆ่าเรา ด้วยมีดที่เขาวางบนเคาท์เตอร์ครัว และสอง เค้าเหล่านั้นมีด และ rifling ผ่านเสื้อผ้าของคุณแม่ในห้องใต้ดิน เขากลัวนรกออกจากเธอ และมันเป็นเหตุผลที่เราย้ายไปในที่สุด ฉันได้เสมอแล้วขอบคุณ perversely กับเขา ภายในสัปดาห์ ปู่ของฉันให้แม่การชำระเงินลงในคอนโด และ sixteen ที่ฉันย้ายเป็นสิ่งที่เราเป็นเจ้าแรกตั้งแต่สอง คอนโดนั้นอาจด้วยแล้วแมนชั่น มันทำให้แม่มีความสุข ผมรู้สึกตื่นเต้นเป็นยี่สิบนาทีที่ฉันเติบโตขึ้นในสภาพแวดล้อมสะอาด มีการจัดการของคอนโดมิเนียมซับซ้อนในเมือง ที่เพิ่มเติมแตกยางมะตอยได้รอบตัวเรามากกว่าหญ้า และหน่วยของเรามี paper-thin ผนังและชั้นใต้ดินที่น้ำท่วม ไม่สำคัญมากเท่าที่เธอเป็นเจ้าของมันชีวิตได้รับดีที่สุดสำหรับฉันในสองสามปีก่อนที่จะโจรกรรม ผมมีญาติที่ได้ไปโรงเรียนเอกชนขนาดเล็กสองหมดไป และปู่ของฉันคิดฉันได้เพียงแค่เป็นสมาร์ท และควรใช้ เขามั่นใจว่า จะได้รับความช่วยเหลือทางการเงินไป โชคดี เขาเป็นขวา ชีวิตเริ่มต้นในการปรับปรุง: ครู ห้องเรียน กิจกรรม อาหารที่ดีขึ้น ในขณะที่เด็กอื่นตัวนั้นหยุดชะงักที่แต่ง — khakis เสื้อสามารถกองทัพเรือ และเสื้อสีขาว หรือสีฟ้าผูก — มันตื่นตาตื่นใจฉัน: มีวิธีที่ไม่ดีและที่ไม่เดิม ฉันฟื้นตัว ผมยังหยุดกังวลเกี่ยวกับเงิน: เพื่อนร่วมชั้นของฉันที่ Wilbraham & งานมอบออสการ์ได้ทั้งหมดยิ่งขึ้นกว่าฉัน แต่ฉันสามารถแยกแยะตัวเองในห้องเรียนและสระว่ายน้ำ จาก ผมไปทรินิตี้ในชิคาโกและช่วยเหลือทางการเงินในการสามัคคีธรรม ปู่ของฉันขึ้นคาดเป็นครั้งคราวในการจัดหาเงินทุนการศึกษาของฉัน บุรุษไปรษณีย์แล้วที่เป็นเจ้าของบ้านเก้าร้อยตารางฟุตของเขา เขาได้จากรุ่นที่ประหยัด และใช้เฉพาะในสิ่งจำเป็น ไม่ฉันไม่ทราบแล้ว เป็นคนแรกผมรู้ที่อยู่เหนือเส้นสีเขียวบาง

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

NYC บันทึกจะต้องรวมมากขึ้นและเขารู้ว่า "NYC บันทึกไม่ได้เกี่ยวกับธุรกิจเดิมและมันไม่ได้เกี่ยวกับความคิดถึง" เขาบอกผมว่า "ผมต้องการที่จะย้ายไปกว่านั้น มันจริงๆเกี่ยวกับการมีนิวยอร์กจะเต็มไปด้วยธุรกิจที่มีขนาดเล็กและท้องถิ่น. " ซึ่งหมายความว่า gastropubs บาร์น้ำผลไม้และโยคะสตูดิโอเข้าร่วมกับกองกำลังเนื้อ, โรงบ่มไวน์และบาร์ดำน้ำ เมื่อผมแนะนำขนานไปกับการเคลื่อนไหว Locavore ชนิดของจิตสำนึกของผู้บริโภคที่มีวัตถุประสงค์เพื่อการช้อปปิ้งที่ร้านขายยาท้องถิ่น, ร้านขายของชำและอื่น ๆ ฉันเกือบจะสามารถได้ยินเสียงมอสสะดุ้งผ่านทางโทรศัพท์. ผมไม่คิดว่ามีคำตอบเดียวกับที่ มีความรู้สึกในการที่ความคิดเหล่านี้ในการเพิ่มขีดความสามารถหรือปลดอำนาจมักจะตัดหลายวิธีที่ผมคิดว่า คุณไม่สามารถลดทวิตเตอร์ที่มีในแง่ที่ว่าทำให้การเปิดสำหรับนักกิจกรรมหรือสำหรับผู้ที่ด้อยโอกาสเพื่อให้พวกเขามีชนิดของเสียงบาง ในทางตรงกันข้าม, สื่อแบบดั้งเดิมพลังดาราและนักการเมืองและหน่วยงานข่าวกรองในประเทศชาติ ได้แก่ พวกเขากำลังทั้งหมดยังห่างไกลมากขึ้นที่มีประสิทธิภาพและมีไกลมากขึ้นจากการเข้าถึงบนทวิตเตอร์กว่า ๆ ของเราแม้นักเคลื่อนไหวนิยมมากที่สุดดังนั้นแม้ในขณะที่เราสรรเสริญโอกาสที่เปิดขึ้นสำหรับคนที่จะแสดงตัวเอง, เรายังคงต้องยอมรับว่าอยู่เบื้องหลังสิ่งเหล่านี้เป็น บริษัท ที่มีขนาดใหญ่มากเป็นพันธมิตรกับ บริษัท ที่มักจะมีขนาดใหญ่อื่น ๆ บริษัท และมากอเมริกันประเพณีที่เกี่ยวข้องกับรัฐบาล ความเชื่อที่บิดเบือนว่าบุคคลที่ร่ำรวยและ บริษัท เป็นผู้สร้างงานได้นำไปสู่การอุดหนุนธุรกิจขนาดใหญ่และแบ่งภาษี แถมใหญ่มักจะมองข้าม: บริษัท ใช้ทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ของประเทศชาติของเราส่วนใหญ่ไม่มีค่าใช้จ่ายในการสร้างกำไรของพวกเขา. มีหลายเหตุผลข้อเท็จจริงและดีขึ้นว่าทำไม บริษัท ที่เป็นหนี้ที่ดีในประเทศที่ได้ทำให้พวกเขาเป็นที่อุดมไปด้วย มันเป็นปี 1996 เวลาล้างในตลาดงานสหรัฐและฉันที่ดินงานที่จดหมายข่าวการเงิน ต้องเอาตรงชั้นเศรษฐศาสตร์หนึ่งในวิทยาลัยผมรู้ว่าความแตกต่างระหว่างหุ้นและพันธบัตรและแมโครและเศรษฐศาสตร์จุลภาค แต่ไม่มากอื่น ที่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ผมต้องการจะครอบคลุมจริงลงทุนในที่ดินและเชิงพาณิชย์จำนองหลักทรัพย์ didn't รำคาญบรรณาธิการของฉัน; พวกเขาคิดว่าฉันจะถามคำถามและเขียนคำตอบด้วยวิธีอื่นก่อนที่ฉันได้ทำ และนั่นก็คือสิ่งที่ผมมักจะโทรกลับธนาคารรำคาญและผู้ค้าสองหรือสามครั้งสำหรับสิ่งที่ง่ายที่ฉันได้ลืมที่จะถามครั้งแรกรอบ ฉันเกลียดสิ่งที่ผมทำซึ่งทำให้มันงานแรกที่สมบูรณ์แบบ. สำหรับเงินผมก็กลัวในสิ่งที่มันสามารถทำเพื่อคุณ ความกลัวนี้เริ่มต้นหนุ่ม มันเริ่มต้นในวัยเด็กของฉันซึ่งฉันคิดว่าเรื่องที่ผมฟังคนเสือ 21 เล่นเกมที่อ่อนน้อมถ่อมตน เมื่อมันมาถึงจุดเริ่มต้นของผมมากเกินไปอาจจะเด็กที่กล้าหาญของอาจารย์ ผมได้เริ่มต้นจากการปรับพ่อที่ได้รับมรดกของบิดาของเขาธุรกิจ แต่เมืองเล็ก ๆ เติบโตขึ้นมากลัวล้มละลายพ่อแม่หย่าร้างเพล็กซ์เช่าที่ถูกปล้นสองครั้ง (รวมทั้งครั้งโดยเพื่อนเพียงคนเดียวของฉันบนถนน) ย่านหมัดและแย่ลง โรงเรียนของรัฐ ในวัยเด็กของฉันถูกล้อมกรอบด้วยความกังวลเกี่ยวกับเงินและความปลอดภัยและการขยายโอกาส เราก็อาจจะไม่ดี แต่เรายังยึดติดกับที่ขั้นสุดท้ายของความเหมาะสมและเรียกตัวเองต่ำกว่าชั้นกลาง ถ้าคุณได้ฟังแม่ของฉันบอกเล่าเรื่องราวก็ไม่ควรได้รับเช่นนี้ ฉันเกิดมาเพื่อครอบครัวที่มีเงิน และถ้าเงินยังคงไหลอย่างอิสระเราจะมีไม่มีปัญหาที่เรามีแล้ว แต่ผมจำไม่ได้ใด ๆ ในสิ่งที่ฉันจะเชื่อมโยงในวันนี้มีความมั่งคั่ง เมื่อถึงเวลาที่ผมเป็นสองบ้านคนหนึ่งที่มีความหมายทุกอย่างเพื่อเธอ แต่สามารถบรรจุภายในบ้านปัจจุบันของฉันเป็นครั้งที่สองกับห้องที่ว่าง, ก็หายไปขายเมื่อพ่อของฉันฟ้องล้มละลาย ส่วนหนึ่งที่สวยมากในสัญญา ที่เหลือก็เป็นหมอก พ่อของฉันบอกว่าเขาจะได้ทำไปของมันในการก่อสร้างทางเท้าและธุรกิจขนส่งที่เขาเป็นเจ้าของได้แม่ของฉันรับการสนับสนุนมากขึ้น แม่ของฉันที่ยังไม่ได้พูดคุยกับผมในปีที่ผ่านมาใช้ในการบอกว่ามันเป็นความผิดของพ่อของฉันไม่ได้ทำงานอย่างหนักพอ ฉันไม่อยากจะเข้าข้างทั้งของพวกเขา: ผมตัดพ่อของฉันสำหรับสิบเก้าปี แต่วันนี้เขาได้กลับมาเป็นปู่ทุ่มเท; และแม่ของฉันที่ฉันคิดว่าจะเป็นคุณยายที่ยอดเยี่ยมไปยาวมากเพื่อกลับการ์ดคริสต์มาสฉันส่งเธอ ฉันชอบข้อเท็จจริงที่ผมจำได้. หน่วยความจำของฉันไม่เริ่มจนกว่าฉันถูกเกี่ยวกับห้าหรือหก เราอาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นที่สามของเราตั้งแต่ที่บ้านก็หายไป มันเป็นความสุขในพาร์ทเมนท์ให้เช่ากับตัวเลือกที่จะซื้อบ้านในเมืองชุมชนที่ดีที่สำหรับลุดโลว์, แมสซาชูเซตซึ่งเป็นเมืองที่คุณจะไม่เคยได้ยินจนกว่าคุณจะต้องไปเข้าห้องน้ำ ประมาณ 7 ทางออกหอกมวล ลุดโลว์ของเมืองโรงงานอดีตดิ้นรนเพื่อหาอุตสาหกรรมที่จะให้งาน ผมไม่ได้มีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับเมืองหรือคน แต่ผมอาจจะได้เติบโตขึ้นที่นั่นในเวลานั้นเป็นจำนวนมากที่ดีขึ้นกว่าปัจจุบัน เพื่อนในวัยเด็กที่ยังคงอาศัยอยู่ในบริเวณใกล้เคียงกล่าวว่าลุดโลว์ตอนนี้หนึ่งในเมืองที่เลวร้ายที่สุดสำหรับติดยาเสพติดเฮโรอีนในภาคตะวันตกของแมสซาชูเซต (การค้ายาเสพติดในวันของฉันและนี่คือเมืองที่ดีลเลอร์ที่ไม่ได้ซื้อที่อาศัยอยู่ส่วนใหญ่เป็นรอบหม้อ.) เราอาศัยอยู่มากที่สุดในวัยเด็กของฉันที่ 73 Motyka ถนนของเราอพาร์ทเม้นที่สี่หลังจากย้าย มันเป็นใหม่ แต่ใหม่ไม่ได้หมายความว่ามีความสุข เพียงคนเดียวที่เพล็กซ์อื่น ๆ ระหว่างเราและซับซ้อนอุดหนุนที่อยู่อาศัย; ฉันวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ที่ผ่านมามันไปและกลับจากป้ายรถโรงเรียน แต่จากนั้นผมได้ไปที่ญาติเป็นโรงเรียนระดับประถมศึกษาที่ดีดี. เมื่อฉันเป็นสิบ, พ่อแม่ของฉันแยกและการหย่าร้างที่เกิดขึ้นตามเคาะเราลงอีกเล็กน้อย ฉันไม่ได้คิดในแง่เศรษฐกิจแล้ว ผมก็อายเกินไปที่พ่อแม่ของฉันไม่ได้อยู่ด้วยกัน ฉันคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่กำหนดในชีวิตของฉันและมันก็เป็นในขณะที่ ปีของฉันจากสิบจนถึงสิบสี่เป็นเยือกเย็น: ฉันอยู่ในเงินอุดหนุนอาหารกลางวัน; เสื้อผ้าของฉันก็โทรม; และผมก็มีส่วนร่วมในหรือสังเกตการณ์ของป้ายรถประจำทางทะเลาะกันประมาณสัปดาห์ละครั้ง เด็กเท่านั้นที่ฉันรู้ว่าพ่อแม่เขาหย่ากันก็แย่มาก ๆ เช่นแม่ของดาวิดที่มีชีวิตอยู่ในแฟนและแพคเกจเคเบิลโทรทัศน์พรีเมี่ยม (วิธีการหนึ่งที่ผมรู้ว่าเราไม่ได้อยู่ที่ด้านล่างของลำดับชั้นทางสังคมและเศรษฐกิจคือการที่เรามีสายพื้นฐานทั้งหมดที่เด็กยากจนจริงๆมี HBO, Showtime, Cinemax, กำปั้นทุบดินฉันไม่เคยคิดออกค่อนข้าง.) เดวิดเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน ในบริเวณใกล้เคียงปล้นเราเหตุการณ์หนุนเต็มของ upsides หนึ่งเขาไม่ได้ฆ่าเราด้วยมีดที่เขาออกมาวางบนเคาน์เตอร์ครัวและสองโดยออกวางมีดเหล่านั้นและรื้อค้นผ่านเสื้อผ้าของแม่ของฉันใน ชั้นใต้ดินเขากลัวนรกออกจากเธอและมันก็เป็นเหตุผลที่ในที่สุดเราย้าย ฉันได้รับเสมอดันทุรังขอบคุณเขา ภายในสัปดาห์คุณปู่ของฉันให้แม่ของฉันชำระเงินลงในคอนโดและที่สิบหกผมย้ายเข้ามาสิ่งที่เราเป็นเจ้าของเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ผมเป็นสอง คอนโดที่อาจรวมทั้งได้รับคฤหาสน์ มันทำให้แม่ของฉันมีความสุขมาก ผมตื่นเต้นที่จะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่สะอาดที่มีการจัดการที่ซับซ้อนคอนโดมิเนียมในเมืองยี่สิบนาทีจากที่ผมเติบโตขึ้นมา นั่นยางมะตอยแตกมากขึ้นรอบตัวเรากว่าหญ้าและที่หน่วยของเรามีผนังบางเหมือนกระดาษและชั้นใต้ดินที่น้ำท่วมไม่ได้เรื่องมากที่สุดเท่าที่เธอเป็นเจ้าของมัน. ชีวิตที่ได้รับการรับที่ดีกว่าสำหรับผมสำหรับคู่ของปีก่อน โจรกรรม ผมมีญาติที่ได้ไปโรงเรียนเอกชนขนาดเล็กคู่ของเมืองออกไปและคุณปู่ของฉันคิดว่าฉันเป็นเพียงเป็นสมาร์ทและควรใช้ เขาเป็นคนที่มีความเชื่อมั่นว่าจะได้รับความช่วยเหลือทางการเงินที่จะไป โชคดีที่เขาพูดถูก ชีวิตของฉันเริ่มต้นในการปรับปรุง: ครูที่ดีขึ้นห้องเรียนกิจกรรมอาหาร ในขณะที่เด็กคนอื่น ๆ ที่ประท้วงชุดรหัส khakis, เสื้อน้ำเงินและเสื้อเชิ้ตสีขาวหรือสีฟ้าที่มีผูกมันตื่นเต้นฉัน: มีวิธีที่จะรู้ว่าใครเป็นคนยากจนและผู้ที่ไม่ได้ไม่มี. วิชาการผมเติบโต ฉันยังหยุดกังวลเกี่ยวกับเงิน: เพื่อนร่วมชั้นของฉันที่ Wilbraham & Monson สถาบันการศึกษาทุกคนที่ดียิ่งขึ้นกว่าผม แต่ผมก็สามารถที่จะแยกความแตกต่างตัวเองในห้องเรียนและสระว่ายน้ำ จากนั้นผมได้ไปทรินิตี้ในการช่วยเหลือทางการเงินและชิคาโกในการคบหา คุณปู่ของฉันสร้างขึ้นเป็นครั้งคราวไขในการระดมทุนของการศึกษาของฉัน บุรุษไปรษณีย์ที่เกษียณอายุราชการที่เป็นเจ้าของบ้านของเขา 9-100 ตารางฟุตเขาก็มาจากรุ่นที่เก็บเงินและใช้เวลาเพียงในสิ่งที่ถูกต้อง โดยไม่ทราบว่ามันของฉันแล้วเขาเป็นคนแรกที่ผมรู้ว่าคนที่อาศัยอยู่เหนือเส้นบางสีเขียว

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

บันทึก NYC จะต้องรวมมากขึ้น และเขารู้ " บันทึก NYC ไม่ได้เกี่ยวกับธุรกิจเก่าและมันไม่ได้เกี่ยวกับความคิดถึง " เขาบอก " ผมต้องการที่จะย้ายเกินกว่าที่ มันเป็นเรื่องของนิวยอร์กเป็นเต็มรูปแบบของธุรกิจที่มีขนาดเล็กและท้องถิ่นจริงๆ "

หมายความว่า gastropubs , บาร์น้ำผลไม้และโยคะสตูดิโอรวมพลกับคนขายเนื้อ โบเดและดำน้ำบาร์ชั้นแนะนำให้ขนานกับโลเคว ์เคลื่อนไหว , ชนิดของผู้บริโภคสติมุ่งช้อปปิ้งที่ร้านขายยาท้องถิ่น ของชำ และอื่น ๆ ฉันแทบจะได้ยินเสียงมอสวินส์ผ่านทางโทรศัพท์

ผมไม่คิดว่ามันมีคำตอบเดียวเดียวที่ มีความรู้สึกที่เหล่านี้ช่องของพลัง หรือ disempowerment จะตัดได้หลายวิธี ผมคิด คุณไม่สามารถรับส่วนลดที่ Twitter ได้ในความรู้สึกนั้น ได้เปิดกิจกรรม หรือสำหรับคนที่อยู่ชายขอบเพื่อให้พวกเขามีบางชนิดของเสียง บนมืออื่น ๆ , สื่อดั้งเดิมที่พลังดาราและนักการเมือง และหน่วยงานข่าวกรองในสหรัฐอเมริกา - พวกเขายังไกลมีประสิทธิภาพมากขึ้นและมีมากขึ้นของการเข้าถึงบน Twitter กว่าพวกเรา แม้ที่สุดดี

ชอบกิจกรรมดังนั้นแม้เราสรรเสริญว่า เปิดโอกาสให้คนแสดงเอง เราก็ต้องยอมรับว่า อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดเหล่านี้มีขนาดใหญ่มาก บริษัท ได้ร่วมมือกับ บริษัท อื่น ๆขนาดใหญ่บ่อยมากแบบดั้งเดิมและ บริษัทอเมริกันกับรัฐบาลการบิดเบือนความเชื่อว่าบุคคลที่ร่ำรวยและบริษัทผู้สร้างงานได้นำเงินอุดหนุนธุรกิจใหญ่ และแบ่งภาษี ของแถมที่เป็นมักจะมองข้าม : บริษัท ใช้ทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ของประเทศของเรา , ส่วนใหญ่ที่ไม่มีต้นทุนเพื่อสร้างกำไรของพวกเขา .

มีหลายเหตุผลที่ บริษัท ที่ดีและจริงเป็นหนี้หนี้ที่ดีในประเทศที่ทำให้พวกเขาที่อุดมไปด้วย มันคือปี 1996 เวลาล้างในตลาดงานสหรัฐและฉันที่ดินงานที่จดหมายข่าวการเงิน มีถ่ายอีกหนึ่งชั้นเรียนเศรษฐศาสตร์ในโรงเรียน ฉันรู้ความแตกต่างระหว่างหุ้นและพันธบัตรและแมโคร - เศรษฐศาสตร์จุลภาค แต่ไม่มากอื่นว่าฉันรู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันจะครอบคลุมกองทุนรวมอสังหาริมทรัพย์และการค้าหลักทรัพย์ประกันแอ่น - องไม่ได้รบกวนบรรณาธิการของฉัน เขาคิดว่าฉันสามารถถามคำถามและเขียนคำตอบที่คนอื่นก่อนหน้าฉันได้เคยทำ และนั่นคือสิ่งที่ผมทำมักจะเรียกเป็นอง noyed ธนาคารและผู้ค้าสองหรือสามครั้งสำหรับสิ่งที่ง่ายที่ฉันได้ลืมที่จะถามในครั้งแรกได้ ฉันเกลียดสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่ ซึ่งทำให้งานสมบูรณ์แบบครั้งแรก

สำหรับเงินที่ ฉัน กลัวสิ่งที่มันสามารถทำเพื่อคุณ ความกลัวเริ่มหนุ่ม มันเริ่มต้นในวัยเด็กของฉัน ซึ่งฉันคิดว่าฉันฟังคนเสือ 21 เล่นเกมที่ต่ำต้อยเมื่อมันมาถึงการเริ่มต้น ฉันก็สามารถเอาชนะลูกของศาสตราจารย์ ผมเริ่มออก fine-a พ่อที่เป็นพ่อของเขาเมืองเล็ก ๆ ธุรกิจ แต่โต กลัวล้มละลาย พ่อแม่แยกทางกัน เช่า ห้องที่ถูกปล้น 2 ครั้ง ( รวมครั้งเดียว โดยเฉพาะเพื่อนของฉันบนถนน ) , แถวห่วยและแย่ลง โรงเรียนรัฐวัยเด็กของฉันถูกใส่ร้ายโดยความกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยและเงินและโดยส่วนขยายของ OP อง portunity . เราอาจจะไม่ดี แต่เราถือว่าสุดท้ายรุ่งของความน่านับถือและเรียกตนเองชนชั้นกลาง ถ้าคุณฟังแม่เล่า มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ผมเกิดในครอบครัวที่มีเงิน และถ้าเงินยังคงไหลอย่างอิสระเราก็จะได้ไม่มีปัญหาที่เรามีแล้ว แต่ผมจำไม่ได้ใด ๆของสิ่งที่จะเชื่อมโยงในวันนี้กับความมั่งคั่ง โดยเวลาที่ฉันถูกสอง บ้าน หนึ่ง นั่นหมายความว่าทุกอย่างกับเธอ แต่พอดีอยู่ในบ้านปัจจุบันของฉันสองครั้งกับห้องอะไหล่ไปขาย เมื่อพ่อยื่นสำหรับล้มละลาย ส่วนที่สวยมากในข้อตกลง ส่วนที่เหลือจะขุ่นพ่อฉันบอกว่าเขาจะทำให้มันดำเนินไปได้ในอง struction con , ปู , และรถบรรทุก ธุรกิจที่เขาเป็นเจ้าของ มีแม่สนับสนุนเพิ่มเติม แม่ฉันยังไม่พูดกับผมมาหลายปี เคยพูดไว้ว่า มันเป็นความผิดของพ่อไม่ได้ทำงานหนักพอ ผมค่อนข้างเอียงไปทางใดของพวกเขา : ผมตัดพ่อองวัยรุ่น เก้าปี แต่ในวันนี้เขาได้กลับมาเป็นและปู่ ;และแม่ของฉัน ที่ฉันคิดว่าจะเป็นคุณย่าที่ยอดเยี่ยมไปยาวมากเพื่อคืนการ์ดคริสต์มาสที่ฉันส่งเธอ ฉันชอบความจริงที่ฉันจดจำมันไว้

หน่วยความจำของฉันยังไม่เริ่มจนกว่าฉันจะได้ประมาณห้า หรือหก เราอยู่ในอพาร์ทเมนท์องไอเอ็นจีที่สามของเราตั้งแต่บ้านแล้ว มันคือการแยกองดีในเช่ากับตัวเลือกในการซื้อทาวน์เฮาส์ ชุมชนที่ดีสำหรับ Ludlow ,

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.