Chapter 23: Closer - 3The room was

Chapter 23: Closer - 3

The room was terribly small, and the walls were all white.

Even the only source of freedom that I imagined was way below my expectations – instead of gigantic glass windows, the windows here are fitted with heavy metal grilles. The beautiful sky view from the room was cut up into pieces by the grilles, and only gave off a sense of hopelessness and desperation.

I must have had a strange look on my face then, because the nurse explained why these grilles were installed – they were to prevent accidents from happening, just in case a patient decides to jump out from the window on a moment of impulse.

I touched the rusty window grilles and looked at the skies beyond. No matter how near I put my face to the grilles, I was unable to get an uninterrupted view of the skies. At that moment, I finally understood why Papa’s and Pi’s hearts ached for Kamenashi.

Papa never understood why Kamenashi refused to stay in a good hospital in Tokyo and chose to live in this prison-like room instead. Pi told me, whenever Papa returned to Tokyo, it seemed as if he had left his soul back in Hokkaido. He was longing for Kamenashi, and was worried about him at the same time too.

Because of that, Papa was unable to focus on his work, and it affected other members as well. Pi got angry over this and almost fought with Papa several times because of this issue. It was only until Kame’s ‘disappearance’ that it stopped.

After that, when Pi had to shuttle between Hokkaido and Tokyo secretly, he finally understood how Papa felt previously. It was as though he had only half of his heart with him whenever he left for Tokyo again.

“I did ask Kame if he wanted to move out from the hospice. I could get him an attendant instead as I have an unoccupied house in Hokkaido anyway. But he declined and said that he didn’t want to trouble me further… Later then I realised that the true reason he stayed behind in that hospice was because of the memories he shared with Jin in there. He didn’t want to leave that room that was filled with their memories.” said Pi.

*****


Dearest Pi,

I’m starting to develop temporary loss of sight. Although they lasted only a couple of minutes each time, the doctor told me that they will get more frequent as time passes. If I’m lucky, I might still have about 3 months of sight left…

I know what this represents. My time left on this world has started its final countdown…

Therefore, I must try to tell you all the things that I want you to know while I can still read and write. These are things that I didn’t tell you before, but are of utmost importance to me.


Pi, thank you.
Really, really… Thank you very much for everything through these years. I’m indebted to you.


Be it the Jrs. times or the initial period of our debut. Even during the difficult period when I just got together with Jin, you’ve always been standing my side and giving me all the support you can offer. Jin and I faced suspension from the jimusho and got ostracized by friends, but you stood by us and cared for us like a kin.

I would never forget what you told me when you discovered my love for Jin many years ago. You said, “No matter who you like, you’re still the same old Kame to me.” I was so relieved when I heard that from you. I was so glad that I didn’t lose you as a friend when you knew about my sexual orientation.

I was 14 years old then. I was so scared and worried when I realised my own feelings for Jin. I was too close to Jin for comfort, and I was worried that he would discover my abnormal liking for him. I was so scared that he would be disgusted with me. All these complicated emotions almost compelled me quit the jimusho. Luckily, you were always by my side and you listened to all my woes patiently. You always comforted me by saying that it was perfectly normal to fall in love with people and I shouldn’t feel bad about it. It was with your support that I got through those years.

I was able to persevere on with work and eventually shine on stage… I was able to get pass those helpless days… All these wouldn’t have possibly happened to me without Jin’s love and most importantly, your companionship.

Whenever I’m with you, I feel peace and comfort. This is a totally different feeling from what I feel when I’m with Jin. What both of you had given me in my life… I’m unable to put them on equal comparison. But the two of you are the most important people in my life, really.


Pi, do you know how many years we’ve known each other for?
13 years.
I turned 25 a few months ago… this meant that I’ve known you for more than half of my entire lifetime. Although I know you’ll say, “That’s how friends should be”, I still feel very fortunate and lucky to have a friend like you.

Being able to know you is one of the things that I’m thankful about. I believe that even if there is a next lifetime, I’ll never be able to meet another friend like you again. That is the amount of care and tolerance you have given to me and I’m thankful for that.

25 years of life seemed a little too short… But when I think about it again, I didn't have much regrets in my life. I have your care, I have Jin’s longing… that’s really enough for me. What I have with me now are precious treasured feelings that some people do not get in their lifetime at all.

Nowadays, I rarely cry anymore.
Of course, my pain did not go away in a flash, and happiness didn't come to me immediately as well. It was a long battle.

God knows how much strength, love and time I’ve used in order to heal my wounds. If I’m still unable to comprehend what happiness is now, I must have totally forgotten about my love with Jin and your care for me.


I’m still missing Jin, deep from the bottom of my heart, but I’m at peace with myself now.

I’m willing to exchange my entire life just for Jin’s happiness. Even if that is only for a small bit of happiness, I’m more than willing to do so.


Although my body is getting weaker day by day, it doesn’t stop me from being a fighter. I’ve strength to keep me going. I’m not afraid of my impending death, I guess that’s because I still have love in me.

My mind has a huge place that stored all my past, experiences, thoughts and emotions.
It also stored the most beautiful memories in this lifetime.
There is one person whom I want to meet again in my next lifetime… I wish to continue our love then.


Pi, thank you very much once again. Really.
I am a fortunate person, and you’re one of them who contributed to my good fortune.
You are the one who made me realised that I was never alone.
Don’t worry about me anymore. I’m getting on fine.
Promise me, you must live well too.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 23: ใกล้ - 3

ห้องเล็กชะมัด และผนังเป็นสีขาวทั้งหมด

แม้เพียงรายเดียวให้ฉันจินตนาการทางด้านล่างความคาดหวังของฉัน – แทนหน้าต่างกระจกขนาดใหญ่ ติดตั้ง windows นี่ถึงตะแกรงโลหะหนัก ดูท้องฟ้าที่สวยงามจากห้องพักถูกหั่นค่า โดยถึงตะแกรง และเพียง ให้ปิดความรู้สึกสิ้นหวังและสิ้นหวัง

ฉันต้องมีลักษณะผิดปกติบนใบหน้าของฉัน นั้น เนื่องจากพยาบาลอธิบายทำไมถึงตะแกรงเหล่านี้ถูกติดตั้ง – พวกเขาเพื่อป้องกันไม่ให้อุบัติเหตุเกิดขึ้น ในกรณีที่ผู้ป่วยตัดสินใจที่จะกระโดดออกจากหน้าต่างในช่วงเวลาของกระแส

ฉันสัมผัสถึงตะแกรงสนิมหน้าต่าง และมองท้องฟ้าเหนือ ไม่ว่าใกล้ฉันใส่ใบหน้าของฉันไปถึงตะแกรง ผมไม่สามารถรับการทิวทัศน์ของท้องฟ้า ในช่วงเวลานั้น ก็ใช่ทำไมหัวใจของปาป้าและของพี่ ached สำหรับ Kamenashi

ปาป้าไม่เข้าใจทำไม Kamenashi ปฏิเสธที่จะเข้าพักในโรงพยาบาลที่ดีในโตเกียว และเลือกที่จะอยู่ในห้องเหมือนคุกแทน พี่บอกฉัน เมื่อปาป้ากลับไปโตเกียว เหมือนกับว่า เขาได้จากไปวิญญาณของเขากลับในฮอกไกโด เขาถูกลิ้น Kamenashi และเป็นห่วงเขาในเวลาเดียวกันมากเกินไป

ที่ ปาป้าไม่ให้ความสำคัญกับงานของเขา และได้รับผลกระทบการทำเช่นนั้น ปี่มีโกรธมากกว่านี้ และเกือบสู้กับปาป้าหลายครั้งเนื่องจากปัญหานี้ ก็เท่านั้นจนกระทั่งของ Kame 'หายตัวไป' ที่จะหยุด

หลังจากนั้น เมื่อพี่มีรถรับส่งระหว่างโตเกียวและฮอกไกโด แอบ เขาก็เข้าใจว่าปาป้ารู้สึกก่อนหน้านี้ มันเป็นเหมือนเขาเพียงครึ่งหนึ่งของหัวใจของเขากับเขาเมื่อเขาซ้ายสำหรับโตเกียวอีกครั้ง

"ผมไม่ได้ถาม Kame ถ้า เขาอยากย้ายออกจาก hospice ฉันสามารถรับเขาข้าแต่เป็นฉันมีบ้านการวางหมากในฮอกไกโดหรือ แต่เขาปฏิเสธ และกล่าวว่า เขาไม่ต้องการปัญหาฉันเพิ่มเติม... หลังจาก นั้นผมเองก็ยังคิดว่า เหตุผลแท้จริงเขาอยู่เบื้องหลังในที่ hospice ขึ้นเนื่องจากความทรงจำที่เขาใช้ร่วมกับจิมี เขาไม่ต้องการออกจากห้องนั้นก็เต็มไป ด้วยความทรงจำของพวกเขา "กล่าวว่า ปี่

***


พี่สาย,

ฉันกำลังเริ่มต้นพัฒนาชั่วคราวสูญเสียสายตา แม้ว่าจะกินเวลาเพียงไม่กี่นาทีแต่ละครั้ง หมอบอกว่า พวกเขาจะได้รับบ่อยมากเมื่อเวลาผ่าน ถ้าฉันโชคดี ฉันอาจยังมีสายตาประมาณ 3 เดือนเหลือ...

ฉันรู้นี้แทนได้ เวลาของฉันไว้บนโลกนี้ได้เริ่มต้นของสุดท้ายนับถอยหลัง...

ดังนั้น ฉันต้องพยายามที่จะบอกคุณทุกสิ่งที่ต้องรู้ในขณะที่ผมยังคงสามารถ อ่าน และเขียน เหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่ได้บอกคุณก่อน แต่มีความสำคัญสูงสุดกับฉัน


พี่ ขอบคุณ
จริง ๆ จริง ๆ ... ขอบคุณมากครับสำหรับทุกปีเหล่านี้ ผมเป็นหนี้คุณ


Jrs. เวลาหรือระยะเวลาเริ่มต้นของตัวเรา แม้ในช่วงเวลายากเมื่อเพียงผมกับจิน คุณได้เสมอแล้วยืนข้างฉัน และให้ฉันสนับสนุนคุณสามารถนำเสนอ จินและระงับจาก jimusho ที่ประสบ และได้ยุทธนาการเพื่อน แต่คุณยืนอยู่เรา และดูแลเราเหมือนเป็นญาติ

ฉันไม่เคยจะลืมอะไรคุณบอกฉันเมื่อคุณพบรักสำหรับจิ้นหลายปีที่ผ่านมา คุณกล่าวว่า "ว่าที่คุณต้องการ คุณยังคง Kame ที่เก่าเหมือนฉัน"ผมเบาดังนั้นเมื่อผมได้ยินว่าจากคุณ ผมดีใจมากที่ฉันไม่ได้สูญเสียคุณเป็นเพื่อนเมื่อคุณรู้เกี่ยวกับเพศของฉัน

ผม 14 ปีแล้ว ผมกลัว และกังวลมากเมื่อฉันเองก็ยังคิดความรู้สึกของตัวเองสำหรับจิ ผมเกินไปใกล้กับจิสบาย และฉันก็กังวลว่า เขาจะพบความชื่นชอบของฉันปกติเขา ผมจึงกลัวว่า เขาจะ disgusted กับฉัน อารมณ์ซับซ้อนเหล่านี้เกือบถูกฉันออกจาก jimusho โชคดี ที่ริมของฉัน และคุณฟังความทุกข์โศกของฉันอดทน คุณเสมอ comforted ฉันโดยกล่าวว่า มันเป็นสิ่งปกติที่ตกหลุมรักกับคน และไม่ควรรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับมัน ก็ ด้วยการสนับสนุนของคุณที่ฉันได้ผ่านปี

ผมต้องพากเพียรในงาน และในที่สุดส่องบนเวที... ผมสามารถได้รับนั้นกำพร้า... ทั้งหมดนี้จะไม่อาจเกิดขึ้นฉันไม่รักของจินและสำคัญที่สุด เพื่อนของคุณ

เมื่อฉันอยู่กับคุณ ฉันรู้สึกสงบและสบาย นี้เป็นความรู้สึกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงจากสิ่งที่ผมรู้สึกเมื่อผมกับจิน ใดทั้งของคุณมีให้ฉันในชีวิต... ฉันไม่สามารถเก็บเปรียบเทียบเท่านั้น แต่สองคุณเป็นคนสำคัญในชีวิต จริง ๆ


ผี คุณทราบกี่ปีเรารู้จักกันใน
13 ปี
ฉันเปิด 25 ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา...นี้หมายถึง ว่า ผมรู้จักคุณมากกว่าครึ่งหนึ่งของอายุการใช้งานทั้งหมดของฉัน แม้ว่าฉันรู้ว่า คุณจะพูดว่า "เป็นไรเพื่อนควร" ยังรู้สึกโชคดีมาก และโชคดีที่มีเพื่อนเช่นคุณ

จะรู้ว่าคุณคือหนึ่งในสิ่งที่ฉันขอบคุณที่เกี่ยวกับการ ผมเชื่อว่า แม้จะมีอายุการใช้งานถัดไป ไม่เคยจะได้พบเพื่อนอีกอย่างคุณอีก เป็นจำนวนดูแลและยอมรับที่คุณได้กำหนดให้กับฉัน และฉันขอบคุณที่

25 ปีของชีวิตดูเหมือนสั้นเกินไปเล็กน้อย... แต่เมื่อคิดถึงมันอีกครั้ง ไม่มี regrets มากในชีวิตของฉัน มีการดูแลของคุณ มีของจิโหย...ที่จริง ๆ พอสำหรับฉัน สิ่งที่ฉันมีกับฉันตอนนี้จะรู้สึกเอาค่าที่บางคนไม่ได้ในชีวิตของพวกเขาทั้งหมด

วันนี้ ฉันไม่ค่อยร้องไห้อีกต่อไป
แน่นอน ความเจ็บปวดของฉันก็ไม่ไปในแฟลช และความสุขไม่ได้มาหาฉันทันทีเหมือนกัน มันเป็นการต่อสู้ที่ยาวนาน

พระเจ้ารู้ว่าแรงเท่าไร ความรัก และเวลาฉันใช้เพื่อรักษาแผลของฉัน ถ้าฉันยังไม่เข้าใจว่าความสุข อยู่ตอนนี้ ฉันต้องทั้งหมดลืมเกี่ยวกับรักจินและคุณดูแลฉัน


ฉันกำลังยังไม่มีจิน ลึกจากส่วนลึกของหัวใจ แต่ฉันอยู่ในความสงบด้วยตัวเองขณะนี้

ผมยินดีแลกเปลี่ยนชีวิตเพื่อความสุขของจิน แม้ที่เป็นเพียงเล็กน้อยความสุข ฉันอยากดัง


ถึงแม้ว่าร่างกายของฉันกำลังแกร่งวัน มันไม่หยุดฉันจาก เครื่องบินรบ ผมกำลังให้ฉันไป ฉันไม่กลัวตายใกล้ของฉัน ผมคิดว่า เนื่องจากยังมีความรักในฉัน

ใจของฉันมีขนาดใหญ่ที่เก็บทั้งหมดของฉันในอดีต ประสบการณ์ ความคิด และอารมณ์
มันยังเก็บความทรงจำสวยงามที่สุดในชีวิตนี้
มีคนที่อยากพบอีกครั้งในชีวิตของฉันต่อไป ... ฉันต้องการรักเราแล้ว


พาย ขอบคุณมากอีกครั้ง จริง ๆ
ฉันผู้โชคดี และคุณหนึ่งผู้การโชคดีของฉัน
คุณเป็นผู้หนึ่งที่ทำให้ฉันเองก็ยังคิดว่า ผมไม่เคยอยู่คนเดียวได้
ไม่ต้องกังวลฉันอีกต่อไป ฉันได้รับบนปรับ
สัญญาฉัน คุณต้องอยู่กันไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 23 : ใกล้ - 3

ห้องถูกมากขนาดเล็ก และผนังเป็นสีขาว

แม้เพียงแหล่งที่มาของเสรีภาพที่ผมคิดไว้คือทางด้านล่าง ความคาดหวังของฉัน–แทนของหน้าต่างกระจกขนาดยักษ์ , Windows มาติดตั้งเหล็กดัดโลหะหนัก ท้องฟ้าที่สวยงาม ทัศนียภาพจากห้อง ถูกตัดเป็นชิ้นๆด้วยเหล็กดัด และให้ปิดความรู้สึกสิ้นหวังและความสิ้นหวัง

ฉันต้องดูแปลกๆบนใบหน้าของฉันแล้ว เพราะพยาบาลอธิบายทำไมเหล็กดัดเหล่านี้ได้ถูกติดตั้งและพวกเขาป้องกันอุบัติเหตุไม่ให้เกิดขึ้น ในกรณีนี้ผู้ป่วยตัดสินใจที่จะกระโดดออกมาจากหน้าต่างในช่วงเวลาของแรงกระตุ้น

ผมสัมผัสหน้าต่างเหล็กดัดเป็นสนิม และมองท้องฟ้าเหนือ ไม่ว่าใกล้ ฉันใส่ใบหน้าของฉันกับเหล็กดัด ,ผมไม่สามารถที่จะได้รับมุมมองอย่างต่อเนื่องของท้องฟ้า ในตอนนั้น ฉันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อและพี่ หัวใจของคาเมะเจ็บปวด .

พ่อไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมคาเมะปฏิเสธที่จะอยู่ในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในโตเกียว และเลือกที่จะอยู่ในคุกเหมือนห้องแทน พายบอก ทุกครั้งที่พ่อกลับมาโตเกียว มันดูเหมือนเป็นถ้าเขาได้ทิ้งวิญญาณของเขากลับมาในฮอกไกโดเขาอยากให้คาเมะ และก็เป็นห่วงเขาในเวลาเดียวกันด้วย

เพราะพ่อไม่สามารถที่จะมุ่งเน้นไปที่การทำงานของเขา และมันมีผลกระทบต่อสมาชิกอื่น ๆเช่นกัน พี่โกรธนี้และเกือบจะทะเลาะกับพ่อหลายครั้งเพราะปัญหานี้ มันเป็นเพียงจนกระทั่งคาเมะ ' หายไป ' ที่ว่ามันหยุด

เมื่อปี่ต้องรับส่งระหว่าง โตเกียว ฮอกไกโด และลับๆในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าพ่อรู้สึกก่อนหน้านี้ ราวกับว่าเขาได้เพียงครึ่งหนึ่งของหัวใจของเขากับเขาเมื่อเขาออกจากโตเกียวอีกครั้ง

" ฉันถามคาเมะ ถ้าเขาต้องการย้ายออกจากบ้านพักรับรองพระธุดงค์ ฉันทำให้เขาเป็นผู้ช่วยแทน ฉันมีบ้านว่างในฮอกไกโดแล้วแต่เขาปฏิเสธและกล่าวว่าเขาไม่ได้ต้องการที่จะสร้างปัญหาให้ฉันอีก . . . . . . . หลังจากนั้น ผมรู้แล้วว่า เหตุผลแท้จริงที่เขาอยู่ในโรงพยาบาล เพราะความทรงจำที่เขาใช้ร่วมกันกับจินอยู่ในนั้น เขาไม่ได้อยากออกจากห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำ . " กล่าวว่า Pi

* * * * *


รักพาย

ผมเริ่มพัฒนาร่วงชั่วคราวของสายตาถึงแม้ว่าจะกินเวลาเพียงไม่กี่นาทีในแต่ละครั้ง คุณหมอบอกว่า พวกเขาจะได้รับบ่อยมากขึ้น เมื่อเวลาผ่านไป ถ้าฉันโชคดี ฉันอาจจะ ยัง มี ประมาณ 3 เดือน ตาซ้าย . . . . . . .

ผมรู้ว่าสิ่งนี้แทน ฉันเหลือเวลาบนโลกนี้เริ่มการเตรียมการขั้นสุดท้าย . . . . . . .

ดังนั้นผมจึงต้องพยายามที่จะบอกคุณทุกอย่างที่ฉันต้องการให้คุณรู้ว่าฉันยังคงสามารถอ่านและเขียนได้เหล่านี้เป็นสิ่งที่ผมไม่ได้บอกคุณก่อน แต่ที่สำคัญที่สุดสำหรับฉัน


และขอบคุณ
จริงๆ . . . . . . . ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านปีเหล่านี้ ฉันเป็นหนี้บุญคุณคุณ


ไม่ว่าจะโดย . ครั้งหรือในระยะแรกของการเปิดตัวของเรา แม้ในยามยาก ช่วงที่ผมเพิ่งคบกับจินคุณเคยยืนอยู่ข้างฉันและให้ฉันทั้งหมดที่สนับสนุนคุณสามารถเสนอ จินและฉันต้องระงับจากจิมุโช และมีเมตตา เพื่อน แต่คุณยืนข้างเราและดูแลเราเหมือนเป็นญาติ

ผมจะไม่มีวันลืมสิ่งที่คุณบอกฉัน เมื่อคุณค้นพบ ฉันรักจิน หลายปีมาแล้ว คุณพูดว่า " ไม่ว่าคุณจะชอบใคร คุณก็ยังคงเหมือนเดิม คาเมะเลย" ผมโล่งใจเมื่อได้ยินจากคุณ ผมดีใจมากที่ผมไม่ได้สูญเสียคุณในฐานะเพื่อน เมื่อคุณรู้เกี่ยวกับรสนิยมทางเพศของฉัน

ผมอายุ 14 แล้ว ฉันกลัวและกังวลเมื่อฉันตระหนักความรู้สึกของตัวเองให้กับจิน ผมสนิทกับจินเพื่อความสะดวกสบายเกินไป และผมกลัวว่าเขาจะค้นพบความชอบของฉันที่ผิดปกติสำหรับเขา ผมกลัวว่าเขาจะรังเกียจฉันอารมณ์ที่ซับซ้อนเหล่านี้เกือบจะบังคับฉันออกจากจิมุโช . โชคดีที่เธออยู่เคียงข้างผมเสมอ และฟังเสียงของฉันอย่างอดทน คุณจะคอยปลอบฉัน โดยบอกว่ามันเป็นปกติอย่างสมบูรณ์ที่จะตกหลุมรักกับคน และผมไม่ควรรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับมัน มันสนับสนุนของคุณที่ผมได้รับมา 30 ปี

ฉันสามารถอดทนต่อการทำงาน และในที่สุดส่องแสงบนเวที . . . . . . . ผมสามารถที่จะได้รับผ่านวันเหล่านั้น . . . หมดหนทางไม่ทั้งหมดเหล่านี้จะเกิดขึ้นกับผม โดยที่จิน รัก และที่สำคัญที่สุด มิตรภาพของคุณ

เมื่อฉันอยู่กับคุณ ฉันรู้สึกสงบและสบายใจ นี่เป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากสิ่งที่ฉันรู้สึกเมื่อฉันกับจินสิ่งที่คุณมีให้ฉันในชีวิตของฉัน . . . ฉันไม่สามารถวางพวกเขาในการเปรียบเทียบที่เท่ากัน แต่คุณสองคนเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผมจริงๆ


พี ไม่รู้กี่ปี เรารู้จักกัน ?
13 ปี
ผมเปิด 25 เมื่อไม่กี่เดือนก่อน . . . . . . . แสดงว่าผมรู้จักคุณมากกว่าครึ่งหนึ่งของชีวิตทั้งหมดของฉัน ผมรู้ว่าคุณจะพูดอะไร" นั่นเป็นสิ่งที่เพื่อนควรจะ " ฉันรู้สึกโชคดีมากๆ และโชคดีที่มีเพื่อนอย่างเธอ

ที่ได้รู้ว่าคุณเป็นหนึ่งในสิ่งที่ฉันรู้สึกขอบคุณ ผมเชื่อว่าต่อให้มีชีวิตต่อไป ผมอาจจะไม่ได้พบกันอีก เพื่อนชอบคุณอีกครั้ง นั่นคือจำนวนเงินของการดูแลและความอดทนที่คุณมีให้กับผม และผมรู้สึกขอบคุณมาก

25 ปีของชีวิตออกจะสั้นเกินไป . . . แต่เมื่อฉันคิดเกี่ยวกับมันอีกครั้ง ผมไม่ได้มีอะไรมากเสียใจในชีวิตของฉัน ฉันมีการดูแลของคุณผมมีความปรารถนาของจิน . . . . . . . นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน สิ่งที่ผมมีตอนนี้ก็มีค่ารักษาความรู้สึกที่บางคนไม่ได้รับในชีวิตของพวกเขาที่ทั้งหมด

ช่วงนี้ผมไม่ค่อยร้องไห้อีกแล้ว
แน่นอน ความเจ็บปวดของฉันไม่ได้หายไปในพริบตาและความสุขไม่ได้มาทันทีเช่นกัน มันเป็นการต่อสู้ที่ยาวนาน

พระเจ้ารู้ว่าแรง ความรัก และเวลา ที่ผมเคยใช้ในการรักษาบาดแผลของฉัน ถ้าผมยังไม่สามารถเข้าใจอะไรคือความสุขในตอนนี้ ฉันต้องลืมเรื่องความรักกับจินและการดูแลของคุณสำหรับฉัน


ผมยังคิดถึงจิน ลึกจากด้านล่างของหัวใจของฉัน แต่ฉันมีความสงบกับตัวเองในตอนนี้

ผมยอมแลกชีวิตให้จินมีความสุข แม้ว่าจะเป็นเพียงความสุขเล็กๆ ฉันมากกว่ายินดีที่จะทำเช่นนั้น


ถึงแม้ร่างกายของฉันอ่อนลงทุกวัน มันไม่ได้หยุดผมจากการเป็นนักสู้ ฉันกำลังจะให้ฉันไป ผมไม่กลัวความตายที่ใกล้เข้ามา ผมเดาว่าเป็นเพราะผมมีความรักในตัวฉัน

จิตใจของฉันมีขนาดใหญ่สถานที่ที่จัดเก็บทั้งหมดที่ผ่านมาของฉัน ประสบการณ์ ความคิด และอารมณ์
มันยังเก็บความทรงจำที่สวยงามที่สุดในชีวิตนี้
มีหนึ่งคนที่ชั้นอยากเจออีกในชีวิต . . . . . . . ต่อไปผมต้องการต่อความรักของเราแล้ว


พี่ ขอบคุณมากๆอีกครั้ง จริง ๆ
ฉันเป็นคนที่โชคดี และคุณเป็นหนึ่งของพวกเขาที่ทำให้โชคดีของฉัน
คุณเป็นคนที่ทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่เคยอยู่คนเดียว
อย่ากังวลเกี่ยวกับฉันอีก ผมจะไม่เป็นไร
ฉันสัญญา เธอต้องมีชีวิตต่อไปนะ