Solvent-casting and particulate lea

Solvent-casting and particulate leaching are widely used in the manufacturing of porous polymer scaffolds. Salt is the most commonly used particulate because it is easily available and very easy to handle. Gelatin particles are another candidate for this method because they are known as a material that enhances cell attachment and proliferation. In this study, we compared the biocompatibility of the two scaffolds made from either salt (salt scaffold) or gelatin particles (gelatin scaffold). Sieved particles of salt and gelatin (particle size ranging 100–180 um) were dispersed in a poly-lactic-co-glycolic acid (PLGA)/chloroform solution and cast in a Teflon container. The solvent was allowed to evaporate and residual amounts were removed by vacuum drying. The particles were allowed to leach out by immersion in warm water (40°C). Cultured chondrocytes (from knee cartilage) and smooth muscle cells (from bladder) were seeded on each scaffolds (5 × 106/cm2) and cultured for 3 weeks, and their proliferation was compared using hematoxylin and eosin staining. These results demonstrated that the gelatin scaffold showed better attachment of cells at the initial stage, and both cell types showed much better proliferation of cells during 3 months. The better performance of a gelatin scaffold also contributed to the better connection of pores at the same porosity.

1. Solvent casting
Solvent-casting and particulate-leaching techniques involve using a polymer
solution uniformly mixed with salt particles of a specific diameter. The solvent then
evaporates leaving behind a polymer matrix with salt particles embedded
throughout. The composite is immersed in water, where the salt leaches out to
produce a porous structure. Highly porous scaffolds with porosity values up to 93%
and average pore diameters up to 500 μm can be formed using this technique. A
disadvantage of this technique is that it can only be used to produce thin membranes
up to 3 mm thick.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตัวทำละลายหล่อ และฝุ่นละลายใช้ในการผลิตพอลิเมอร์ porous scaffolds เกลือจะใช้บ่อยที่สุดฝุ่นเนื่องจากมีความสะดวกในการใช้ และง่ายต่อจัดการ ตุ๋นอนุภาคมีตัวเลือกอื่นสำหรับวิธีการนี้เนื่องจากทราบว่าเป็นวัสดุที่ช่วยเพิ่มเซลล์ที่แนบมาและแพร่หลาย ในการศึกษานี้ เราเทียบ biocompatibility ของ scaffolds สองที่ทำจากเกลือ (เกลือนั่งร้าน) หรืออนุภาคตุ๋น (ตุ๋นนั่งร้าน) มีกระจายอนุภาค sieved เกลือและตุ๋น (อนุภาคขนาดตั้งแต่ 100 – 180 อุ่ม) ในกรดโพลีแล็กติก-co-glycolic (PLGA) / คลอโรฟอร์มโซลูชันและหล่อในภาชนะเทฟลอน ตัวทำละลายไม่สามารถระเหย และยอดเงินส่วนที่เหลือถูกเอาออก โดยการอบแห้ง อนุภาคได้รับอนุญาตให้ leach ออก โดยแช่ในน้ำอุ่น (40° C) Chondrocytes อ่าง (จากกระดูกอ่อนข้อเข่า) และเซลล์กล้ามเนื้อเรียบ (จากกระเพาะปัสสาวะ) seeded บนแต่ละ scaffolds (5 × 106/cm2) และอ่างสำหรับ 3 สัปดาห์ และการแพร่หลายของพวกเขาถูกเปรียบเทียบใช้ hematoxylin และย้อมสี eosin ผลเหล่านี้แสดงว่า นั่งร้านตุ๋นพบแนบดีของเซลล์ในระยะเริ่มต้น และเซลล์ทั้งสองชนิดพบมากขึ้นการแพร่หลายของเซลล์ในช่วง 3 เดือน ประสิทธิภาพของนั่งร้านตุ๋นส่วนการเชื่อมต่อที่ดีกว่าของรูขุมขนที่ porosity เดียวกัน1. ตัวทำละลายหล่อเกี่ยวข้องกับเทคนิคการ หล่อตัวทำละลาย และการ ละลายฝุ่นโดยใช้พอลิเมอร์โซลูชั่นผสมสม่ำเสมอเมื่อเทียบเคียงกับอนุภาคเกลือของเส้นผ่าศูนย์กลางเฉพาะตัว ตัวทำละลายแล้วระเหยออกจากหลังพอลิเมอร์เมทริกซ์กับอนุภาคเกลือที่ฝังตัวตลอดทั้งการ คอมโพสิตจะแช่อยู่ในน้ำ ที่ leaches เกลือออกไปผลิตโครงสร้าง porous Scaffolds porous สูงกับ porosity ค่าถึง 93%และสามารถเกิดสมมาตรรูเฉลี่ยถึง 500 μm ใช้เทคนิคนี้ Aข้อเสียของเทคนิคนี้คือ เฉพาะสามารถถูกใช้ในการผลิตเยื่อหุ้มบาง ๆหนาถึง 3 มิลลิเมตร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตัวทำละลายที่หล่อและชะล้างฝุ่นละอองมีการใช้กันอย่างแพร่หลายในการผลิตโครงโพลีเมอรูพรุน เกลือเป็นอนุภาคใช้กันมากที่สุดเพราะมันสามารถใช้ได้ง่ายและง่ายในการจัดการ อนุภาคเจลาตินเป็นผู้สมัครอื่นสำหรับวิธีการนี้เพราะพวกเขาเป็นที่รู้จักกันเป็นวัสดุที่ช่วยเพิ่มสิ่งที่แนบมาของเซลล์และการงอก ในการศึกษานี้เราเทียบกันได้ทางชีวภาพของทั้งสองโครงทำจากเกลือ (เกลือนั่งร้าน) หรืออนุภาคเจลาติน (เจลาตินนั่งร้าน) ร่อนอนุภาคของเกลือและเจลาติน (อนุภาคขนาดตั้งแต่ 100-180 หนอ) ได้รับการกระจายตัวในกรดโพลีแลคติก-ร่วมไกลโคลิก (PLGA) / วิธีการแก้ปัญหาคลอโรฟอร์มและโยนในภาชนะที่เทฟลอน ตัวทำละลายได้รับอนุญาตให้ระเหยและจำนวนเงินที่เหลือที่ถูกถอดออกจากการอบแห้งสูญญากาศ อนุภาคที่ได้รับอนุญาตให้ชะออกโดยการแช่ในน้ำอุ่น (40 ° C) chondrocytes เลี้ยง (จากกระดูกอ่อนหัวเข่า) และเซลล์กล้ามเนื้อเรียบ (จากกระเพาะปัสสาวะ) เมล็ดในแต่ละโครง (5 × 106 / cm2) และเพาะเลี้ยงเป็นเวลา 3 สัปดาห์และการแพร่กระจายของพวกเขาถูกเมื่อเทียบกับการใช้และการย้อมสี hematoxylin Eosin ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่านั่งร้านเจลาตินแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่แนบมาที่ดีขึ้นของเซลล์ในระยะเริ่มแรกและเซลล์ชนิดทั้งแสดงให้เห็นถึงการขยายที่ดีมากของเซลล์ในช่วง 3 เดือน ผลการดำเนินงานที่ดีขึ้นของนั่งร้านเจลาตินยังมีส่วนทำให้การเชื่อมต่อที่ดีขึ้นของรูขุมขนที่พรุนเดียวกัน. 1 หล่อตัวทำละลายตัวทำละลายหล่อและเทคนิคอนุภาค-ชะล้างเกี่ยวข้องกับการใช้พอลิเมอแก้ปัญหาเหมือนกันผสมกับอนุภาคเกลือของเส้นผ่าศูนย์กลางที่เฉพาะเจาะจง ตัวทำละลายแล้วระเหยทิ้งไว้ข้างหลังเมทริกซ์ลิเมอร์ที่มีอนุภาคเกลือฝังตัวตลอด คอมโพสิตจะแช่อยู่ในน้ำที่เกลือ leaches ออกไปผลิตเป็นโครงสร้างที่มีรูพรุน โครงที่มีรูพรุนสูงที่มีค่าความพรุนถึง 93% และขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางของรูพรุนเฉลี่ยถึง 500 ไมโครเมตรสามารถเกิดขึ้นโดยใช้เทคนิคนี้ ข้อเสียของเทคนิคนี้คือการที่มันสามารถนำมาใช้ในการผลิตเยื่อบาง ๆได้ถึง 3 มม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หล่อตัวทำละลายและอนุภาคแร่ที่ใช้ในการผลิตของวัสดุพอลิเมอร์ นั่งร้าน เกลือที่ใช้บ่อยที่สุด เพราะมันสามารถใช้ได้อย่างง่ายดายและฝุ่นละอองได้ง่ายมากที่จะจัดการ อนุภาคเจลาตินเป็นผู้สมัครอีกวิธีนี้เพราะพวกเขาเป็นที่รู้จักกันเป็นวัสดุที่ช่วยเพิ่มความผูกพันเซลล์และการแพร่เชื้อ ในการศึกษานี้เราเทียบกันได้ทางชีวภาพของทั้งสองโครงทำจากเกลือ ( นั่งร้านเกลือ ) หรืออนุภาคเจลาติน ( gelatin นั่งร้าน ) ขนาดอนุภาคของเกลือและเจลาติน ( อนุภาคขนาดตั้งแต่ 100 - 180 . ) การกระจายตัวในพอลิแลคติกกรดไกลโคลิก ( Co plga ) ด้วยโซลูชั่นและโยนในภาชนะเทฟลอน .ตัวทำละลายระเหยตกค้างในปริมาณที่ได้รับอนุญาตและถูกกำจัดโดย เครื่องดูดฝุ่นแห้ง อนุภาคสามารถกรองออกโดยการแช่ในน้ำอุ่น 40 องศา C ) เลี้ยงการจับกัน ( จากกระดูกอ่อนหัวเข่า ) และเซลล์กล้ามเนื้อเรียบ ( จากกระเพาะปัสสาวะ ) เมล็ดในแต่ละโครง ( 5 × 106 / cm2 ) และเพาะเลี้ยงเป็นเวลา 3 สัปดาห์ และการเปรียบเทียบของพวกเขาโดยการย้อมและ eosin คราบ .พบว่ามีสิ่งที่แนบมาของเจลาตินนั่งร้านดีกว่าเซลล์ที่ขั้นตอนแรกและชนิดทั้งเซลล์ พบการงอกดีกว่าเซลล์ในช่วง 3 เดือน ประสิทธิภาพที่ดีขึ้นของเจลาตินนั่งร้านยังสนับสนุนดีกว่าการเชื่อมต่อของรูพรุนที่เหมือนกัน

1
หล่อ .หล่อและการละลายเทคนิคเกี่ยวข้องกับการใช้ตัวทำละลาย อนุภาคพอลิเมอร์
โซลูชั่นโดยการผสมกับเกลือ อนุภาคของเส้นผ่าศูนย์กลางที่เฉพาะเจาะจง ละลายแล้วระเหยทิ้ง
โพลิเมอร์เมทริกซ์กับอนุภาคเกลือฝังตัว
ตลอด คอมโพสิต คือ แช่ในน้ำที่เค็ม leaches ออก

ผลิตโครงสร้างที่มีรูพรุน นั่งร้านสูงวัสดุที่มีรูพรุนค่าถึง 93 %
มีรูพรุนและเส้นผ่าศูนย์กลางถึง 500 μ M สามารถสร้างขึ้นโดยใช้เทคนิคนี้ a
ข้อเสียของเทคนิคนี้ก็คือ มันสามารถถูกใช้เพื่อผลิตเยื่อบางๆ
ถึงหนา 3 มม.