The aesthetes and decadents desired

The aesthetes and decadents desired art that was not utilitarian. If art has a purpose, a meaning beyond itself, beyond its own existence in the world, then that objective and meaning has a value seemingly greater than the art itself and supersedes it, degrading its very existence as art. The irony of the art and writing of the Aesthetic and Decadent movements is that much of it is moral, has a clear purpose, and is only seemingly veiled by the mediums themselves. The brilliance and beauty of a decadent poem or a narrative of aesthetic fiction is in the language itself. So a question seems to assert itself: Is the medium that which is beautiful, or the work of art that it creates? Or are they both beautiful?
I would not call The Picture of Dorian Gray a beautiful book, but rather the language that constitutes it beautiful. But is the language itself all that constitutes the book? What makes up the matter of the book? Yet I can easily say that Coleridge’s “Kubla Khan” is a beautiful poem. Why? The answer seems to be that when speaking of a poem the language itself is directly perceived as what comprises the poem, inclusive of its rhythm and the images it invokes. But for fiction so much more seems to go into the work than just the language—the development of a plot with all its twists and turns, the setting and atmosphere, the exploration and building of characters through dialogue and action. Poetry, on the other hand, seems to be something pared down, more readily available to be deemed “beautiful.” It seems that fiction rather than poetry is quite often the genre that leads to instruction in moral belief and behavior. But doesn’t poetry do this as well? This is most notably true for the poetry written before the Romantics but continues through them to the present.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Aesthetes และ decadents ต้องการศิลปะที่ไม่เป็นประโยชน์ ถ้าศิลปะวัตถุประสงค์ ความหมายเกินตัว เกินตัวเองดำรงอยู่ในโลก แล้วว่าวัตถุประสงค์และความหมายมีค่าดูเหมือนมากกว่าศิลปะเอง และแทน ลดการดำรงเป็นศิลปะ ประชดของศิลปะและการเขียนของสุนทรียะและ Decadent ความเคลื่อนไหวเป็นที่มากของมันมีคุณธรรม มีวัตถุประสงค์ที่ชัดเจน และเท่านั้นดูเหมือนว่าได้ veiled โดย mediums เอง ความหมายและเล่าเรื่องของนิยายสุนทรียะหรือความงามของบทกวีชมวิวเป็นภาษาตัวเอง ดังนั้นคำถามที่ดูเหมือนว่าจะ ยืนยันรูปตัวเอง: เป็นสื่อที่มีความสวยงาม หรือในงานศิลปะที่สร้างหรือไม่ หรือเป็นทั้งสองอย่างสวยงามฉันจะไม่เรียกภาพโดเรีย่นสีเทา หนังสือสวยงามแต่เป็นภาษาที่ถือว่าสวยงาม แต่เป็นภาษาตัวเองทั้งหมดที่ประกอบขึ้นเป็นหนังสือหรือไม่ สิ่งที่ทำให้ค่าเรื่องของหนังสือ ยัง ฉันสามารถได้บอกว่า ของ Coleridge "Kubla " ซึ่งบทกวีที่ไพเราะ ทำไม คำตอบน่า จะเป็นได้ว่าเมื่อพูดภาษาตัวเองบาทโดยตรงถือว่าเป็นสิ่งประกอบด้วยกลอน รวมจังหวะของภาพนั้นจะ แต่สำหรับนิยายมาก ขึ้นน่าจะไปทำงานเพียงภาษา — การพัฒนาแผนการบิดของเปิด การตั้งค่า และบรรยากาศ การสำรวจ และสร้างตัวละครผ่านการเจรจาและการดำเนินการ บทกวี คง น่าจะ เป็นสิ่ง pared ลง มากขึ้นให้ถือว่า "สวยงาม" เหมือนนิยายที่ มากกว่าค่อนข้างบ่อยเป็นบทกวีประเภทที่นำไปสอนในความเชื่อจริยธรรมและพฤติกรรมการ แต่ไม่บทกวีทำด้วย นี้เป็นความจริงสำหรับบทกวีที่เขียนขึ้นก่อนคู่รักส่วนใหญ่ แต่ยังคงผ่านไปปัจจุบัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศิลปะและต้องการ aesthetes decadents ที่ไม่ได้ประโยชน์ ถ้าศิลปะมีวัตถุประสงค์ความหมายเกินกว่าที่ตัวเองนอกเหนือจากการดำรงอยู่ของตัวเองในโลกแล้วว่าวัตถุประสงค์และความหมายที่ดูเหมือนจะมีค่ามากกว่าศิลปะของตัวเองและแทนที่มันย่อยสลายมีอยู่มากเป็นศิลปะ ประชดของศิลปะและการเขียนของความงามและการเคลื่อนไหว Decadent เป็นที่มากของมันก็คือคุณธรรมมีวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนและเป็นเพียงหน้ากากที่ดูเหมือนจะโดยสื่อของตัวเอง ความฉลาดและความงามของบทกวีเสื่อมหรือการเล่าเรื่องของนิยายคือความงามในภาษาของตัวเอง ดังนั้นคำถามที่ดูเหมือนจะยืนยันตัวเอง: เป็นสื่อที่มีความสวยงามหรืองานศิลปะที่จะสร้างหรือไม่ หรือว่าพวกเขาทั้งความสวยงาม?
ฉันจะไม่เรียกภาพของ Dorian Gray หนังสือที่สวยงาม แต่ภาษาที่ถือว่าสวยงาม แต่เป็นภาษาตัวเองทั้งหมดที่ถือว่าเป็นหนังสือเล่มนี้? สิ่งที่ทำให้ขึ้นเรื่องของหนังสือเล่มนี้? แต่ฉันสามารถพูดได้ว่าโคลริดจ์ "Kubla ข่าน" เป็นบทกวีที่สวยงาม ทำไม? คำตอบที่น่าจะเป็นไปได้ว่าเมื่อพูดถึงบทกวีภาษาตัวเองเป็นที่รับรู้โดยตรงกับสิ่งที่ประกอบด้วยบทกวีรวมจังหวะและภาพมันจะเรียก แต่สำหรับนิยายมากขึ้นดูเหมือนว่าจะไปในการทำงานมากกว่าเพียงภาษาการพัฒนาของพล็อตกับทุกบิดและเปลี่ยนการตั้งค่าและบรรยากาศการสำรวจและอาคารของตัวละครผ่านการสนทนาและการกระทำ บทกวีในมืออื่น ๆ ที่ดูเหมือนว่าจะเป็นสิ่งที่ตัดลงมากขึ้นพร้อมที่จะถือว่า "สวย." มันดูเหมือนนิยายมากกว่าบทกวีที่ค่อนข้างบ่อยประเภทที่นำไปสู่การเรียนการสอนในความเชื่อและพฤติกรรมทางจริยธรรม แต่ไม่ได้บทกวีทำเช่นนี้ด้วยหรือไม่ นี่คือความจริงที่สะดุดตาที่สุดสำหรับบทกวีที่เขียนก่อนที่จะโรแมนติก แต่ยังคงผ่านพวกเขาถึงปัจจุบัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การ decadents ที่ต้องการและ aesthetes ศิลปะที่ไม่ได้ประโยชน์ ถ้าศิลปะมีจุดประสงค์มีความหมายเกินกว่าตัวเองนอกเหนือจากการดำรงอยู่ของตัวเองในโลกแล้วว่าวัตถุประสงค์และความหมายมีค่ามากขึ้นดูเหมือนจะมากกว่าศิลปะเองและ Supersedescollection of article headers , สลายการดำรงอยู่มากเป็นศิลปะ ประชดของศิลปะและการเขียนของความงามและเสื่อมการเคลื่อนไหวที่เป็นคุณธรรมมีจุดมุ่งหมายที่ชัดเจน และเป็นเพียงดูเหมือนจะปกคลุมโดยสื่อเอง ความหมายและความงามของบทกวีที่เสื่อม หรือการเล่าเรื่องของนิยายความงามในภาษาของตัวเอง ดังนั้นคำถามที่ดูเหมือนว่าจะยืนยันตัวเอง : เป็นสื่อที่สวยงาม หรืองานศิลปะที่สร้าง ? หรือพวกเขาจะทั้งสวย
ผมจะไม่เรียกรูปภาพของ Dorian สีเทาสวยงาม หนังสือแต่เป็นภาษาที่นั้นมันสวยมาก แต่เป็นภาษาตัวเองทั้งหมดที่ถือหนังสือ สิ่งที่สร้างขึ้นในเรื่องของหนังสือ แต่ผมสามารถพูดได้ว่าโคลริดจ์ " kubla ข่าน " เป็นบทกวีที่สวยงาม ทำไม ? คำตอบน่าจะเป็นว่า เมื่อพูดถึงบทกวีภาษาตัวเองโดยตรงมองว่าอะไรคือบทกวีรวมจังหวะของมันและภาพมันจะเรียก . แต่สำหรับนิยายมากเหมือนไปทำงานมากกว่าแค่ภาษาการพัฒนาพล็อตกับทั้งหมดบิดและเปลี่ยนการตั้งค่า และ บรรยากาศ การสํารวจและอาคารของตัวละครผ่านการเจรจาและการกระทำ บทกวีบนมืออื่น ๆที่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ pared ลงมากขึ้นพร้อมใช้งานถือว่า " สวยมาก" ดูเหมือนว่านิยายมากกว่าบทกวีค่อนข้างบ่อย ประเภทที่นำไปสู่การจัดการเรียนการสอน ในคติความเชื่อ และพฤติกรรม แต่ไม่ได้การทำแบบนี้เหมือนกัน นี้โดยเฉพาะเป็นจริงสำหรับกลอนที่เขียนก่อน แต่ยังคงความโรแมนติกผ่านพวกเขาเพื่อปัจจุบัน