Helen Sandberg stood up to welcome

Helen Sandberg stood up to welcome the American and British Ambassadors. The two men were very different. The American Ambassador was a short round man with a loud voice which Helen disliked very much. He often wore open-necked shirts, and he had a very hairy chest. She disliked that too. The British Ambassador - a tall thin Scotsman from Edinburgh - was always quiet, polite and well-dressed, but she did not always believe what he said. Once - a year ago - he had lied to her and she could never forget that. But most of all, she disliked them because they were both military men and their countries were much bigger than hers. They wanted military bases for their soldiers in her country and she did not want them.
‘So, gentlemen, what can I do for you?’
The American spoke first. ‘Well, ma’am, an American passenger is dead...’
‘Yes, I know. I am very sorry about that. I hope no more will die.’ ‘I hope so too, ma’am. There are twenty-eight US passengers on that plane and my Government wants to keep them alive.’
‘There are a hundred and seven passengers on that plane, Ambassador, and my Government wants them all alive,’ Helen answered quietly. But the Ambassador did not listen.
‘So the US government is going to help you, ma’am. We have fifty US Marines at the US Embassy, and they can be here in one hour from now. Then they’ll just take that goddam plane apart.’
The Scotsman smiled. ‘Excuse me, Ambassador, but perhaps one hour from now will be too late. One man is already dead. But, er... perhaps you don’t know this, Prime Minister, but this week six SAS soldiers are visiting the British Embassy, and they’re waiting outside in my car now. These men know a lot about hijacks, much more than the US Marines, or probably than your own soldiers, Prime Minister. They know exactly what to do. So...’
‘Now just a moment!’ The American interrupted. ‘The US Marines are...’
‘Gentlemen!’ Helen’s clear, hard voice stopped them. ‘There’s no time to argue. Firstly, I didn’t know about the SAS soldiers in the British Embassy, and I am very surprised about it. Very surprised indeed, Ambassador. Secondly, I do not think it is a good idea to attack a plane with a hundred and seven passengers in it, and “take it apart” as you say. I want these people to live, not die. So I thank you for ideas, but remember that this small country is ours, not yours. We will manage this problem in our own way, with our own people, thank you very much. Now you must excuse me, I am busy.’
At the door, the Scotsman turned back. ‘Prime Minister, I know you want to save lives,’ he said. ‘I understand that. But these hijackers must not go free. My Government does not want that. No Government in the world wants that.’
‘I know that, Ambassador,’ Helen answered quietly. ‘ I know that very well.’ As they went out, the phone rang. Michael picked it up. Helen sat down at the table and watched him. His face was very serious. He wrote on a piece of paper and then put the phone down. For a moment he did not look at her.
‘What is it, Michael? Tell me.’
‘It was a radio message from the plane, Prime Minister.’
‘Well? What did they say? Didn’t they want to talk to me?’
‘No, Prime Minister. Just the message. It says: “We love our brothers. We hope the Prime Minister loves her husband. He is on the plane, just behind the door.” For a long moment she stared at Michael, but she did not speak. A picture of the American passenger appeared in her head. She saw him jumping out of the door and the girl shooting him. Shooting him for ten, maybe fi fteen long seconds. ‘I’m sorry, Prime Minister,’ said Michael softly. ‘What? Yes, so am I. I thought perhaps... perhaps the hijackers didn’t know Carl was my husband. But now they do know.’ She rang her hand through her hair and then looked at her watch. But her hand was shaking so much that she could not tell the time. The phone rang again. Michael picked it up. Colonel Carter is outside, Prime Minister.’ He watcher her waiting for an answer. ‘I’ll tell him to wait, shall I?’ She put her hands fl at on the table and stood up. ‘Yes. Yes, Michael. Tell him to wait two minutes, that’s all.’ She walked to the window and stared out at the plane. For two minutes she did not move. Then, she turned round and smiled at Michael. ‘Let’s just hope Colonel Carter’s plan is a good one, shall we? Show him in.’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฮเลนแซนด์เบิร์กลุกขึ้นต้อนรับอเมริกันและทูตอังกฤษ ชายสองคนแตกต่างกันมาก เอกอัครราชทูตอเมริกันถูกคนรอบสั้นเสียงดังซึ่งเฮเลนไม่ชอบมาก เขามักจะสวมเสื้อเปิดคอ และเขาหน้าอกขนดกมาก เธอไม่ชอบที่มากเกินไป เอกอัครราชทูตอังกฤษ -ที่สูงบาง Scotsman จากเอดินบะระ - เสมอเงียบ สุภาพ และแต่งตัวดี แต่เธอไม่เสมอเชื่อสิ่งที่เขาพูดมา -แคม - เขาได้โกหกเธอ และเธอไม่เคย ลืมที่ แต่ที่สุดทั้งหมด เธอไม่ชอบพวกเขาเพราะทั้งทหารชายและประเทศของตนมากใหญ่กว่าเธอ พวกเขาต้องการฐานทหารสำหรับทหารของพวกเขาในประเทศของเธอ และเธอไม่ต้องการ 'ดังนั้น สุภาพบุรุษ อะไรได้บ้างสำหรับคุณ' อเมริกันที่พูดก่อน ' ดี มาดาม ผู้โดยสารอเมริกันจะตาย...' ' ใช่ ฉันรู้ ผมเสียใจมากที่ หวังว่าจะตายไม่ ' ' ฉันหวังว่าดังเกินไป สวามี มียี่สิบแปดสหรัฐฯ ผู้โดยสารบนเครื่องบิน และภาครัฐต้องการให้พวกเขามีชีวิตอยู่ ' 'มีร้อย และเจ็ดผู้โดยสารบนเครื่องบิน แอมบาสเดอร์ และภาครัฐต้องการให้พวกเขามีชีวิตทั้งหมด เฮเลนตอบเงียบ ๆ เอกอัครราชทูตได้ฟังไม่ได้ ' ดังนั้นรัฐบาลสหรัฐจะช่วยให้คุณ สวามี เรามีห้าสิบเรานาวิกโยธินที่สถานทูต และพวกเขาสามารถที่นี่ในหนึ่งชั่วโมงจากนี้ แล้วพวกเขาก็จะใช้เครื่องบินที่ goddam ออกจากกัน ' Scotsman การยิ้ม ' ขอโทษ แอมบาสเดอร์ แต่อาจจะหนึ่งชั่วโมงนี้จะสายเกินไป ชายคนหนึ่งอยู่แล้วตาย แต่ เอ้อ...บางทีคุณไม่รู้นี้ นายกรัฐมนตรี แต่ทหาร SAS หกสัปดาห์นี้จะไปสถานทูตอังกฤษ และพวกเขากำลังรออยู่ข้างนอกในรถของฉันตอนนี้ คนเหล่านี้รู้มากเกี่ยวกับ hijacks มากขึ้น กว่านาวิก โยธินเรา หรืออาจจะ มากกว่า ทหารของคุณเอง นายกรัฐมนตรี พวกเขารู้ว่าสิ่งที่ทำ ดังนั้น... ' ' นี่ แค่ครู่!' จังหวะอเมริกัน นาวิกโยธินสหรัฐฯ คือ...' 'สุภาพบุรุษ' เฮเลนของชัดเจน เสียงยากหยุดพวกเขา ' ไม่มีเวลาจะเถียง ตอนแรก ฉันไม่ทราบเกี่ยวกับทหาร SAS ในสถานทูตอังกฤษ และฉันประหลาดใจมากเกี่ยวกับมัน มากประหลาดใจจริง แอมบาสเดอร์ ประการที่สอง ฉันไม่คิดว่า มันเป็นความคิดดีเพื่อโจมตีเครื่องบินกับผู้โดยสารเจ็ดมัน และ "เอามันออกจาก" ที่คุณพูด ต้องการให้คนเหล่านี้อาศัยอยู่ ไม่ตาย ดังนั้นฉันขอขอบคุณสำหรับความคิด แต่โปรดจำไว้ว่า ประเทศเล็ก ๆ นี้เป็นของเรา คุณไม่ เราจะจัดการปัญหานี้วิธีของเราเอง กับคนของเราเอง ขอบคุณ มาก ตอนนี้คุณต้องขอโทษ ฉันยุ่ง.' ประตู Scotsman ที่หันกลับมา เขากล่าวว่า 'นายกรัฐมนตรี ฉันรู้ว่า คุณต้องการบันทึกชีวิต ' แต่ไฮแจ็คเกอร์เหล่านี้ต้องไม่ไปฟรี ภาครัฐไม่ได้ต้องที่ รัฐบาลไม่มีในโลกต้องที่นี้ ' ‘I know that, Ambassador,’ Helen answered quietly. ‘ I know that very well.’ As they went out, the phone rang. Michael picked it up. Helen sat down at the table and watched him. His face was very serious. He wrote on a piece of paper and then put the phone down. For a moment he did not look at her. ‘What is it, Michael? Tell me.’ ‘It was a radio message from the plane, Prime Minister.’ ‘Well? What did they say? Didn’t they want to talk to me?’ ' ไม่มี นายกรัฐมนตรี เพียงข้อ กล่าวว่า: "เรารักพี่น้องของเรา เราหวังว่า นายกรัฐมนตรีรักสามีของเธอ เขาอยู่บนเครื่องบิน ด้านหลังประตู" ช่วงยาว ที่เธอจ้องที่ไมเคิล แต่เธอไม่ได้พูด รูปภาพของผู้โดยสารชาวอเมริกันที่ปรากฏในหัวของเธอ เธอเห็นเขากระโดดออกจากประตูและหญิงสาวเขาถ่ายภาพ เขาถ่ายภาพสิบ บางทีเน็ต fteen ยาววินาที ' ฉันขอโทษ นายกรัฐมนตรี ไมเคิลพูดเบา ๆ ' อะไร ใช่ ดังนั้นฉัน ผมคิดว่า บางที...อาจจะจี้ไม่รู้คาร์ล สามีของฉัน แต่ตอนนี้ รู้ ' เธอรังมือของเธอผ่านผมของเธอ และมองดูเธอแล้ว แต่มือของเธอก็สั่นมากที่เธอไม่สามารถบอกเวลา โทรศัพท์รังอีกครั้ง ไมเคิลหยิบมันขึ้นมา พันเอกคาร์เตอร์อยู่นอก นายกรัฐมนตรี.' เขา watcher เธอรอคำตอบ 'ฉันก็จะบอกให้รอ จะฉันหรือไม่' เธอใส่ fl มือของเธอที่บนโต๊ะ และลุกขึ้นยืน ' ใช่ ใช่ ไมเคิล บอกเขาให้รอสองนาที ซึ่งทั้งหมดนี้ ' เธอเดินไปที่หน้าต่าง และจ้องที่เครื่องบิน สองนาที เธอได้ไม่ย้าย แล้ว เธอเปิดรอบ และยิ้มที่ไมเคิล ' ขอเพียงหวังว่า แผนพันคาร์เตอร์เป็นคนดี เรา แสดงในนั้น '

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เฮเลน Sandberg ลุกขึ้นยืนให้การต้อนรับเอกอัครราชทูตอเมริกันและอังกฤษ ทั้งสองคนมีความแตกต่างกันมาก ทูตอเมริกันเป็นคนรอบสั้นด้วยเสียงอันดังที่เฮเลนไม่ชอบอย่างมาก เขามักจะสวมเสื้อเปิดคอและเขาก็มีขนหน้าอกมาก เธอไม่ชอบที่มากเกินไป เอกอัครราชทูตอังกฤษ - เป็นสกอตบางสูงจากเอดินเบิร์ก - ก็มักจะเงียบ, สุภาพและแต่งตัวดี แต่เธอไม่เคยเชื่อในสิ่งที่เขากล่าวว่า ครั้งเดียว - ปีที่ผ่านมา - เขาได้โกหกของเธอและเธอไม่เคยลืมว่า แต่ที่สำคัญที่สุดเธอไม่ชอบพวกเขาเพราะพวกเขาทั้งสองคนทหารและประเทศของพวกเขามากใหญ่กว่าเธอ พวกเขาต้องการที่ฐานทหารทหารของพวกเขาในประเทศของเธอและเธอไม่ต้องการให้พวกเขา.
'ดังนั้นสุภาพบุรุษสิ่งที่ฉันสามารถทำเพื่อคุณ?'
อเมริกันพูดครั้งแรก 'ดี, แหม่มผู้โดยสารอเมริกันตาย ... '
'ใช่ฉันรู้ว่า ผมเสียใจมากเกี่ยวกับว่า ฉันหวังว่าจะไม่ตาย. 'ฉันหวังว่าดังนั้นเกินไปแหม่ม มียี่สิบแปดผู้โดยสารบนเครื่องบินสหรัฐและรัฐบาลที่ฉันต้องการที่จะให้พวกเขามีชีวิตอยู่. '
' รัฐบาลฉันต้องการให้พวกเขามีชีวิตทั้งหมดมีร้อยเจ็ดผู้โดยสารบนเครื่องบินที่เอกอัครราชทูตมีและ 'เฮเลนตอบอย่างเงียบ ๆ แต่เอกอัครราชทูตไม่ได้ฟัง.
'ดังนั้นรัฐบาลสหรัฐจะช่วยให้คุณแหม่ม เรามีห้าสิบนาวิกโยธินสหรัฐที่สถานทูตสหรัฐและพวกเขาสามารถอยู่ที่นี่ในหนึ่งชั่วโมงจากนี้ จากนั้นพวกเขาก็จะใช้เวลาที่เครื่องบิน goddam นอกเหนือ.
สกอตยิ้ม 'ขอโทษนะเอกอัครราชทูต แต่บางทีหนึ่งชั่วโมงจากนี้จะสายเกินไป ชายคนหนึ่งตายไปแล้ว แต่เอ่อ ... บางทีคุณอาจไม่ทราบนี้นายกรัฐมนตรี แต่ในสัปดาห์นี้หกทหาร SAS กำลังเยี่ยมชมสถานทูตอังกฤษและพวกเขากำลังรออยู่ข้างนอกในรถของฉันตอนนี้ คนเหล่านี้รู้มากเกี่ยวกับ hijacks มากกว่านาวิกโยธินสหรัฐหรืออาจจะมากกว่าทหารของคุณเองนายกรัฐมนตรี พวกเขารู้ว่าจะทำอย่างไร ดังนั้น ... '
' ตอนนี้เพียงแค่ช่วงเวลา! อเมริกันขัดจังหวะ 'นาวิกโยธินสหรัฐ ... '
'สุภาพบุรุษ!' ชัดเจนเสียงหนักเฮเลนหยุดพวกเขา 'ไม่มีเวลาที่จะเถียงไม่ได้ ประการแรกผมไม่ทราบเกี่ยวกับทหาร SAS ในสถานทูตอังกฤษและผมประหลาดใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แปลกใจมากอย่างแน่นอนเอกอัครราชทูต ประการที่สองผมไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีที่จะโจมตีเครื่องบินที่มีร้อยเจ็ดผู้โดยสารในนั้นและ "เอามันออกจากกัน" ตามที่คุณพูด ฉันต้องการคนเหล่านี้จะมีชีวิตอยู่ไม่ตาย ดังนั้นผมจึงขอขอบคุณสำหรับความคิด แต่จำไว้ว่าประเทศเล็ก ๆ นี้เป็นของเราไม่ใช่ของคุณ เราจะจัดการปัญหานี้ในทางของเราเองที่มีผู้คนของเราเองขอบคุณมาก ตอนนี้คุณต้องขอโทษนะฉันไม่ว่าง.
ที่ประตูสกอตหันกลับมา 'นายกรัฐมนตรีฉันรู้ว่าคุณต้องการที่จะช่วยชีวิตเขากล่าวว่า 'ฉันเข้าใจ. แต่จี้เหล่านี้จะต้องไม่ไปฟรี รัฐบาลของฉันไม่ต้องการที่ ไม่มีรัฐบาลในโลกที่ต้องการ. '
' ฉันรู้ว่าเอกอัครราชทูต 'เฮเลนตอบอย่างเงียบ ๆ 'ฉันรู้ว่าเป็นอย่างดี. ขณะที่พวกเขาก็ออกไปโทรศัพท์ดัง ไมเคิลหยิบมันขึ้นมา เฮเลนนั่งลงที่โต๊ะและดูเขา ใบหน้าของเขาเป็นอย่างมาก เขาเขียนในชิ้นส่วนของกระดาษแล้ววางโทรศัพท์ลง สำหรับช่วงเวลาที่เขาไม่ได้มองที่เธอ.
'มันคืออะไรไมเคิล? บอกฉัน. '
' มันเป็นข้อความวิทยุจากเครื่องบินนายกรัฐมนตรี. '
' ดี? สิ่งที่พวกเขาพูด? พวกเขาไม่ต้องการที่จะพูดคุยกับผมหรือเปล่า '
' ไม่นายกรัฐมนตรี เพียงแค่ข้อความ มันบอกว่า: "เรารักพี่น้องของเรา เราหวังว่านายกรัฐมนตรีรักสามีของเธอ เขาอยู่บนเครื่องบินที่อยู่ด้านหลังประตู. "สำหรับช่วงเวลาที่นานเธอจ้องมองมาที่ไมเคิล แต่เธอไม่ได้พูด ภาพของผู้โดยสารชาวอเมริกันปรากฏตัวขึ้นในหัวของเธอ เธอเห็นเขากระโดดออกจากประตูและหญิงสาวที่ยิงเขา ยิงเขาสิบอาจจะ fi วินาทีนาน fteen 'ฉันขอโทษนายกรัฐมนตรี' ไมเคิลพูดเบา ๆ 'อะไร? ใช่ดังนั้นพ่ะย่ะค่ะฉันคิดว่าบางที ... อาจจะจี้ไม่ได้รู้ว่าคาร์ลเป็นสามีของฉัน แต่ตอนนี้พวกเขาจะรู้. เธอดังขึ้นมือของเธอผ่านผมของเธอและแล้วมองไปที่นาฬิกาของเธอ แต่มือของเธอก็สั่นมากจนเธอไม่สามารถบอกเวลา โทรศัพท์ดังอีกครั้ง ไมเคิลหยิบมันขึ้นมา พันเอกคาร์เตอร์อยู่นอกนายกรัฐมนตรี. เขาเฝ้าดูเธอรอคำตอบ 'ฉันจะบอกให้เขารอจะฉัน? เธอเอามือของเธอที่ชั้นบนโต๊ะและลุกขึ้นยืน 'ใช่. ใช่ไมเคิล บอกให้เขารอสองนาทีนั่นคือทั้งหมด. เธอเดินไปที่หน้าต่างและจ้องออกที่เครื่องบิน สองนาทีเธอก็ไม่ได้ย้าย จากนั้นเธอหันกลับมาและยิ้มให้กับไมเคิล 'ขอเพียงหวังว่าแผนพันเอกคาร์เตอร์เป็นหนึ่งที่ดีให้เรา? แสดงให้เขาใน.