She was one of those pretty and cha

She was one of those pretty and charming girls born, as though fate had blundered over her, into a family of artisans. She had no marriage portion, no expectations, no means of getting known, understood, loved, and wedded by a man of wealth and distinction; and she let herself be married off to a little clerk in the Ministry of Education. Her tastes were simple because she had never been able to afford any other, but she was as unhappy as though she had married beneath her; for women have no caste or class, their beauty, grace, and charm serving them for birth or family, their natural delicacy, their instinctive elegance, their nimbleness of wit, are their only mark of rank, and put the slum girl on a level with the highest lady in the land.

She suffered endlessly, feeling herself born for every delicacy and luxury. She suffered from the poorness of her house, from its mean walls, worn chairs, and ugly curtains. All these things, of which other women of her class would not even have been aware, tormented and insulted her. The sight of the little Breton girl who came to do the work in her little house aroused heart-broken regrets and hopeless dreams in her mind. She imagined silent antechambers, heavy with Oriental tapestries, lit by torches in lofty bronze sockets, with two tall footmen in knee-breeches sleeping in large arm-chairs, overcome by the heavy warmth of the stove. She imagined vast saloons hung with antique silks, exquisite pieces of furniture supporting priceless ornaments, and small, charming, perfumed rooms, created just for little parties of intimate friends, men who were famous and sought after, whose homage roused every other woman's envious longings.

When she sat down for dinner at the round table covered with a three-days-old cloth, opposite her husband, who took the cover off the soup-tureen, exclaiming delightedly: "Aha! Scotch broth! What could be better?" she imagined delicate meals, gleaming silver, tapestries peopling the walls with folk of a past age and strange birds in faery forests; she imagined delicate food served in marvellous dishes, murmured gallantries, listened to with an inscrutable smile as one trifled with the rosy flesh of trout or wings of asparagus chicken.

< 2 >
She had no clothes, no jewels, nothing. And these were the only things she loved; she felt that she was made for them. She had longed so eagerly to charm, to be desired, to be wildly attractive and sought after.

She had a rich friend, an old school friend whom she refused to visit, because she suffered so keenly when she returned home. She would weep whole days, with grief, regret, despair, and misery.

*

One evening her husband came home with an exultant air, holding a large envelope in his hand.

"Here's something for you," he said.

Swiftly she tore the paper and drew out a printed card on which were these words:

"The Minister of Education and Madame Ramponneau request the pleasure of the company of Monsieur and Madame Loisel at the Ministry on the evening of Monday, January the 18th."

Instead of being delighted, as her husband hoped, she flung the invitation petulantly across the table, murmuring:

"What do you want me to do with this?"

"Why, darling, I thought you'd be pleased. You never go out, and this is a great occasion. I had tremendous trouble to get it. Every one wants one; it's very select, and very few go to the clerks. You'll see all the really big people there."

She looked at him out of furious eyes, and said impatiently: "And what do you suppose I am to wear at such an affair?"

He had not thought about it; he stammered:

"Why, the dress you go to the theatre in. It looks very nice, to me . . ."

He stopped, stupefied and utterly at a loss when he saw that his wife was beginning to cry. Two large tears ran slowly down from the corners of her eyes towards the corners of her mouth.

< 3 >
"What's the matter with you? What's the matter with you?" he faltered.

But with a violent effort she overcame her grief and replied in a calm voice, wiping her wet cheeks:

"Nothing. Only I haven't a dress and so I can't go to this party. Give your invitation to some friend of yours whose wife will be turned out better than I shall."

He was heart-broken.

"Look here, Mathilde," he persisted. "What would be the cost of a suitable dress, which you could use on other occasions as well, something very simple?"

She thought for several seconds, reckoning up prices and also wondering for how large a sum she could ask without bringing upon herself an immediate refusal and an exclamation of horror from the careful-minded clerk.

At last she replied with some hesitation:

"I don't know exactly, but I think I could do it on four hundred francs."

He grew slightly pale, for this was exactly the amount he had been saving for a gun, intending to get a little shooting next summer on the plain of Nanterre with some friends who went lark-shooting there on Sundays.

Nevertheless he said: "Very well. I'll give you four hundred francs. But try and get a really nice dress with the money."

The day of the party drew near, and Madame Loisel seemed sad, uneasy and anxious. Her dress was ready, however. One evening her husband said to her:

"What's the matter with you? You've been very odd for the last three days."

"I'm utterly miserable at not having any jewels, not a single stone, to wear," she replied. "I shall look absolutely no one. I would almost rather not go to the party."

< 4 >
"Wear flowers," he said. "They're very smart at this time of the year. For ten francs you could get two or three gorgeous roses."

She was not convinced.

"No . . . there's nothing so humiliating as looking poor in the middle of a lot of rich women."

"How stupid you are!" exclaimed her husband. "Go and see Madame Forestier and ask her to lend you some jewels. You know her quite well enough for that."

She uttered a cry of delight.

"That's true. I never thought of it."

Next day she went to see her friend and told her her trouble.

Madame Forestier went to her dressing-table, took up a large box, brought it to Madame Loisel, opened it, and said:

"Choose, my dear."

First she saw some bracelets, then a pearl necklace, then a Venetian cross in gold and gems, of exquisite workmanship. She tried the effect of the jewels before the mirror, hesitating, unable to make up her mind to leave them, to give them up. She kept on asking:

"Haven't you anything else?"

"Yes. Look for yourself. I don't know what you would like best."

Suddenly she discovered, in a black satin case, a superb diamond necklace; her heart began to beat covetously. Her hands trembled as she lifted it. She fastened it round her neck, upon her high dress, and remained in ecstasy at sight of herself.

Then, with hesitation, she asked in anguish:

"Could you lend me this, just this alone?"

"Yes, of course."

She flung herself on her friend's breast, embraced her frenziedly, and went away with her treasure. The day of the party arrived. Madame Loisel was a success. She was the prettiest woman present, elegant, graceful, smiling, and quite above herself with happiness. All the men stared at her, inquired her name, and asked to be introduced to her. All the Under-Secretaries of State were eager to waltz with her. The Minister noticed her.

< 5 >
She danced madly, ecstatically, drunk with pleasure, with no thought for anything, in the triumph of her beauty, in the pride of her success, in a cloud of happiness made up of this universal homage and admiration, of the desires she had aroused, of the completeness of a victory so dear to her feminine heart.

She left about four o'clock in the morning. Since midnight her husband had been dozing in a deserted little room, in company with three other men whose wives were having a good time. He threw over her shoulders the garments he had brought for them to go home in, modest everyday clothes, whose poverty clashed with the beauty of the ball-dress. She was conscious of this and was anxious to hurry away, so that she should not be noticed by the other women putting on their costly furs.

Loisel restrained her.

"Wait a little. You'll catch cold in the open. I'm going to fetch a cab."

But she did not listen to him and rapidly descended the staircase. When they were out in the street they could not find a cab; they began to look for one, shouting at the drivers whom they saw passing in the distance.

They walked down towards the Seine, desperate and shivering. At last they found on the quay one of those old nightprowling carriages which are only to be seen in Paris after dark, as though they were ashamed of their shabbiness in the daylight.

It brought them to their door in the Rue des Martyrs, and sadly they walked up to their own apartment. It was the end, for her. As for him, he was thinking that he must be at the office at ten.

She took off the garments in which she had wrapped her shoulders, so as to see herself in all her glory before the mirror. But suddenly she uttered a cry. The necklace was no longer round her neck!

< 6 >
"What's the matter with you?" asked her husband, already half undressed.

She turned towards him in the utmost distress.

"I . . . I . . . I've no longer got Madame Forestier's necklace. . . ."

He started with astonishment.

"What! . . . Impossible!"

They searched in the folds of her dress, in the folds of the coat, in the pockets, everywhere. They could not find it.

"Are you sure that you still had it on when you came away from the ball?" he asked.

"Yes, I touched it in the hall at the Ministry."

"But if you had lost it in the street, we should have heard it fall."

"Yes. Probably we should

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอได้หญิงที่สวย และมีเสน่ห์ที่เกิด หนึ่งเหมือนชะตากรรมก็ทำผิดการพลาดไปกว่า เธอ เป็นครอบครัวของช่างฝีมือ เธอมีส่วนงานแต่งงาน ไม่มีความคาดหวัง วิธีไม่รับทราบ เข้าใจ รัก และแต่งงาน โดยชายที่มีความมั่งคั่งและความแตกต่าง และปล่อยให้ตัวเองจะแต่งงานออกไปเจ้าหน้าที่น้อยในกระทรวงศึกษาธิการ รสนิยมของเธอได้ง่าย ๆ เพราะเธอไม่เคยจ่ายอื่น ๆ แต่เธอไม่มีความสุขเป็นเหมือนว่าเธอได้แต่งงานใต้เธอ สำหรับผู้หญิงที่มีวรรณะไม่ หรือคลาส ความงาม และความมีเสน่ห์ให้บริการวันเกิดหรือครอบครัว อาหารของธรรมชาติ ความสง่างามของภาวะบอบบาง nimbleness ของพวกเขาของปัญญา มีความหมายเฉพาะของอันดับ และใส่สาวชุมชนแออัดในระดับกับผู้หญิงสูงสุดในแผ่นดิน เธอรับความเดือดร้อนไม่รู้จบ ความรู้สึกตัวเองเกิดในอาหารและความหรูหราทุก เธอรับความเดือดร้อนจาก poorness ของบ้าน จากความหมายถึงผนัง เก้าอี้สวมใส่ และม่านน่าเกลียด สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงคนอื่นของชั้นเรียนของเธอจะยังไม่ทราบ ทรมาน และ insulted เธอ สายตาของสาวเบรอตงที่มาทำงานในบ้านของนางน้อย aroused regrets เสียหัวใจและตาความฝันในใจของเธอ เธอจินตนาการเงียบ antechambers หนักกับโอเรียนเต็ลเดิมทีปราสาท สว่าง โดย torches ในซ็อกเก็ตทองสูงส่ง มี footmen สูงสองในเข่ากางเกงนอนในขนาดใหญ่เก้าอี้ เอาชนะ โดยความหนักของเตา เธอจินตนาการมากมายรถแขวน กับผ้าไหมโบราณ สนับสนุนเครื่องประดับล้ำค่าเฟอร์นิเจอร์ชิ้นสวยงาม ห้องเล็ก แห่ง โดย สร้างขึ้นสำหรับปาร์ตี้เล็ก ๆ ของพวกเดียวกัน คนที่มีชื่อเสียง และขอหลังจาก มีดี roused longings อิจฉาทุกอื่น ๆ ของผู้หญิง เมื่อเธอนั่งลงโต๊ะกลมปกคลุม ด้วยผ้าเก่าสามวัน ตรงข้ามกับสามี ผู้ปกปิดหม้อ exclaiming delightedly: "ลเอ Scotch ซุป อะไรได้ "เธอจินตนาการอ่อนอาหาร เงินวาว เดิมทีปราสาท peopling ผนังกับพื้นบ้านอายุอดีตและนกประหลาดในป่า faery เธอจินตนาการอาหารอ่อนในอาหารมกราคม murmured gallantries ฟังการดี inscrutable หนึ่ง trifled มีเนื้อโรซี่ของราท์หรือปีกไก่หน่อไม้ฝรั่ง< 2 > เธอมีเสื้อผ้าไม่ ไม่รัตนากร อะไร และเป็นสิ่งเดียวที่เธอรัก เธอรู้สึกว่า เธอถูกทำสำหรับพวกเขา เธอได้ปรารถนาให้กระหายเพื่อเสน่ห์ ต้อง น่าสนใจ และขอหลังจากอาละวาด เธอมีเพื่อนรวย เพื่อนโรงเรียนเก่าที่เธอปฏิเสธที่จะไป เนื่องจากเธอประสบ keenly ดังนั้นเมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะร้องทั้งวัน มีความเศร้าโศก ริเกร็ต สิ้นหวัง และความทุกข์ยาก*หนึ่งบ้านมาสามีของเธอ ด้วยอากาศ exultant ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขาในตอนเย็น "นี่เป็นสิ่งที่ให้คุณ, " เขากล่าวว่า อย่างรวดเร็วเธอฉีกกระดาษ และดึงออกพิมพ์บัตรที่มีคำเหล่านี้: "รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาและมาดาม Ramponneau ขอความสุขของบริษัท Monsieur และมาดาม Loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ 18 มกราคม" แทนกำลังยินดี เป็นสามีที่หวัง เธอส่วนใหญ่เชิญที่ petulantly ในตาราง murmuring: "คุณต้องฉัน มีนี้หรือไม่" "ทำไม ดาร์ลิ่ง ฉันคิดว่า คุณจะยินดี คุณไม่เคยออกไป และนี้เป็นโอกาสที่ดี ฉันมีปัญหามากจะได้รับมัน ทุกคนต้องหนึ่ง มันเลือกมาก และมากน้อยไปจ่า คุณจะเห็นคนทั้งหมดมากมี" เธอมองเขาจากสายตาโกรธ และ impatiently กล่าวว่า: "และบ้างสมมติว่าฉันจะสวมใส่ในเรื่องดังกล่าวหรือไม่" เขาไม่มีความคิดเกี่ยวกับมัน เขา stammered: "ทำไม การแต่งกายไปโรงละครใน ดูดีมาก ฉัน... " เขา หยุด stupefied โคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นว่า ภรรยาถูกเริ่มร้องไห้ น้ำตาสองขนาดใหญ่วิ่งช้าลงจากมุมของดวงตาของเธอไปทางมุมปากของเธอ< 3 > "เป็นอะไรกับคุณ เป็นอะไรกับคุณ "เขาพูดตะกุกตะกักใน แต่ ด้วยความพยายามที่รุนแรง เธอ overcame ความเศร้าโศกของเธอ และตอบกลับในเสียงเงียบสงบ เช็ดแก้มเธอเปียก: "ไม่ ฉันไม่ได้แต่งตัวเป็น และดังนั้น ฉันไม่สามารถไปพรรคนี้เท่า ให้คุณเชิญเพื่อนของคุณภรรยาจะเปิดออกดีกว่าผมจะบาง" เขาได้เสียหัวใจ "ดูที่นี่ Mathilde เขายังคงอยู่ "อะไรจะเป็นต้นทุนเหมาะสมแต่งตัว ซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆ เช่น บางสิ่งบางอย่างง่ายมาก" เธอคิดว่า หลายวินาที ถูกสอบสวนขึ้นราคา และยัง สงสัยในผลขนาดเธอสามารถขอไม่นำตามตัวเองที่ปฏิเสธทันทีและอัศเจรีย์ของสยองขวัญจากเสมียนใจระวัง ในที่สุด เธอตอบกับลังเลบาง: "ไม่ทราบว่า แต่ฉันคิดว่า ฉันสามารถทำได้บนฟรังซ์สี่ร้อย" เขาโตซีดเล็กน้อย สำหรับคำว่ายอดเขามีบันทึกปืน ตั้งใจจะยิงน้อยฤดูร้อนบนล้วน Nanterre กับเพื่อนบางคนยิง lark มีทุกวันอาทิตย์ อย่างไรก็ตาม เขากล่าวว่า: "ดีมาก จะให้สี่ร้อยฟรังซ์ แต่ลอง และได้รับเครื่องแต่งกายสวย ด้วยเงิน" วันวาดใกล้ และมาดาม Loisel ดูเหมือนเศร้า ไม่สบายใจ และวิตก เครื่องแต่งกายของเธอถูกพร้อม อย่างไรก็ตาม หนึ่งตอนเย็นสามีของเธอกล่าวว่า เธอ: "เป็นอะไรกับคุณ คุณเคยแปลกมากสำหรับสามวัน" "ฉันเองอย่างเต็มที่ไม่มีอัญมณีใด ไม่เดียวหิน สวมใส่ เธอตอบ "ฉันจะดูไม่กลัวใคร จะเกือบจะไม่ไปงานปาร์ตี้"< 4 > "ใส่ดอกไม้ เขากล่าวว่า "พวกเขากำลังสมาร์ทมากในเวลานี้ของปี สำหรับ 10 ฟรังซ์ คุณอาจได้สอง หรือสามกุหลาบงดงาม" เธอไม่ convinced "ไม่...ไม่มีอะไรให้ อัปยศคนจนมองเป็นกลางมากผู้หญิงรวย" "โง่อย่างไรคุณอยู่" ทางหลุดรอดสามี "ไปดูมาดาม Forestier และขอให้เธอยืมอัญมณีบาง คุณรู้ว่าเธอค่อนข้างดีพอสำหรับที่" เธอพูดร้องของความสุข "ที่เป็นความจริง ฉันไม่เคยคิดว่า " วันถัดไปเธอไปดูเพื่อนของเธอ และบอกเธอปัญหาของเธอ มาดาม Forestier ไปของเธอที่โต๊ะเครื่องแป้ง เอาขึ้นกล่องใหญ่ มาจากมาดาม Loisel เปิด และกล่าวว่า: "เลือก รักของฉัน" ครั้งแรก เธอเห็นบางสร้อยข้อมือ จากนั้นเป็นสร้อยคอมุก แล้วข้ามเวเนเชี่ยนเป็นทองและอัญมณี ฝีมือประณีต เธอพยายามผลของก่อนกระจก hesitating สามารถสร้างจิตใจของเธอให้ปล่อยไว้ เพื่อให้พวกเขาขึ้น เธอเก็บไว้ในถาม: "ไม่ได้คุณอะไร" "ใช่ ค้นหาตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณจะต้องการ" ทันใดนั้นเธอค้นพบ ในกรณีแพรดำ สร้อยคอเพชรยอดเยี่ยม หัวใจของเธอเริ่มจะชนะ covetously มือของเธอ trembled เป็นเธอยก เธอยึดรอบคอของเธอ ตามเครื่องแต่งกายของเธอสูง และยังคงอยู่ใน ecstasy ในสายตาของตัวเอง แล้ว กับ ลังเลเธอถามความปวดร้าว: "สามารถคุณยืมฉันนี้ เพียงนี้เพียงอย่างเดียวหรือ? " "ใช่ หลักสูตรการ" เธอส่วนใหญ่ตัวเองบนอกของเพื่อนของเธอ กอดเธอ frenziedly และออกไปกับสมบัติของเธอ วันมาถึง มาดาม Loisel ประสบความสำเร็จได้ เธอเป็นผู้หญิงสวยที่สุดปัจจุบัน หรูหรา สง่างาม ยิ้ม และค่อน ข้างตัวเองมีความสุข ทุกคนจ้องไปที่เธอ ทูลถามชื่อของเธอ และต้องถูกนำมาใช้กับเธอ ทั้งหมดน้อยเลขานุการของรัฐอยาก waltz กับเธอได้ รัฐมนตรีว่าพบเธอ< 5 > เธอเต้นนัก ecstatically เมา มีความสุข กับไม่คิดอะไร สำหรับชัยชนะของความสวยงามของเธอ ในความภูมิใจของความสำเร็จของเธอ ในเมฆทำดีสากลนี้และชื่นชม ของความปรารถนาที่เธอมี aroused ของความเป็นชัยชนะหัวใจของเธอผู้หญิงที่รักดังนั้นความสุข เธอซ้ายประมาณ 4 โมงเช้า ตั้งแต่เที่ยงคืน สามีได้ถูก dozing ในห้องเล็ก ๆ ร้าง in company with สามคนอื่นภรรยาได้มีความสุข เขาโยนเหนือไหล่ของเธอเขาได้นำพวกเขากลับบ้านเสื้อผ้า เสื้อทุกวันเจียมเนื้อเจียมตัว ความยากจนซึ่งกระทบกับความงามของลูก-เครื่องแต่งกาย เธอมีสตินี้ และเป็นกังวลรีบ ให้เธอควรไม่สามารถสังเกตเห็นผู้หญิงอื่นที่ใส่ในหนังสัตว์ราคาแพง Loisel ยับยั้งเธอ "รอเล็กน้อย คุณจะจับเย็นในเปิด ฉันจะนำมาใช้ห้องนั้น" แต่เธอก็ไม่ฟังเขา และสืบเชื้อสายในภายในอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาออก ในถนนพวกเขาไม่พบห้อง พวกเขาเริ่มมองหาหนึ่ง shouting ที่ไดรเวอร์ที่เห็นผ่านในระยะห่าง พวกเขาเดินลงไปทางแซน หมดหวัง และสั่น ในที่สุด พวกเขาพบบนคีย์เหล่านั้นนับ nightprowling เก่าซึ่งเป็นเท่าที่เห็นในปารีสหลังจากมืด เหมือนพวกเขาละอายใจตน shabbiness ในกาลหนึ่ง มันนำไปที่ประตูของพวกเขาใน Rue des อนุสรณ์ผู้เสียสละ และเศร้าเดินขึ้นไปอพาร์ทเมนท์ตัวเอง มันถูกสุด สำหรับเธอ สำหรับเขา เขาคิดว่า เขาต้องเป็นที่สำนักงานที่สิบ เขาเอาออกเสื้อผ้าเธอก็ห่อไหล่ของเธอ เพื่อให้เกียรติเธอก่อนกระจกดูตัวเอง แต่ทันทีที่เธอพูดเป็นร้องไห้ สร้อยคอได้รอบคอของเธออีกต่อไป< 6 > "เป็นอะไรกับคุณ" ถามสามีของเธอ แล้วครึ่ง undressed เธอหันไปทางเขาตกทุกข์ได้ยากสุด "I . . . I . . . ฉันไม่มีสร้อยคอมาดาม Forestier. ... " เขาเริ่มต้น ด้วย astonishment "อะไร . . . เป็นไปไม่ได้" พวกเขาค้นหาในพับของแต่งตัวของเธอ พับเสื้อ ในกระเป๋า ทุกของ พวกเขาไม่สามารถหามัน "คุณแน่ใจว่า คุณยังมีมันเมื่อคุณมาจากลูก" เขาถาม "ใช่ ฉันสัมผัสมันในฮอลล์ที่กระทรวง" "แต่หากคุณมีสูญหายได้ในถนน เราจะได้ยินมันตก" "ใช่ เราควรคง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอเป็นหนึ่งในบรรดาสาวสวยและมีเสน่ห์เกิดราวกับว่าชะตากรรมได้พลาดเธอเข้าไปอยู่ในครอบครัวของช่างฝีมือ เธอมีส่วนแบ่งการแต่งงาน, ความคาดหวังไม่ได้หมายความว่าการได้รับการรู้จักกันเข้าใจรักและแต่งงานโดยคนของความมั่งคั่งและความแตกต่าง; และเธอก็ปล่อยให้ตัวเองจะแต่งงานออกไปเป็นเสมียนเล็ก ๆ น้อย ๆ ในกระทรวงศึกษาธิการ รสนิยมของเธอได้ง่ายเพราะเธอไม่เคยได้รับสามารถที่จะจ่ายอื่น ๆ แต่เธอก็เป็นความสุขราวกับว่าเธอได้แต่งงานใต้ของเธอ สำหรับผู้หญิงที่ไม่มีชั้นวรรณะหรือระดับความงามของพวกเขาพระคุณและความมีเสน่ห์ให้บริการพวกเขาสำหรับการคลอดหรือคนในครอบครัว, อาหารอันโอชะธรรมชาติของพวกเขาสง่างามสัญชาตญาณของพวกเขาฉลาดของพวกเขาของปัญญาเป็นเครื่องหมายของพวกเขาเท่านั้นของการจัดอันดับและใส่สาวสลัมในระดับ กับผู้หญิงที่สูงที่สุดในแผ่นดิน. เธอได้รับความเดือดร้อนไม่มีที่สิ้นสุดความรู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเพื่อทุกความละเอียดอ่อนและความหรูหรา เธอได้รับความเดือดร้อนจากความน่าสงสารของบ้านของเธอจากผนังเฉลี่ยของเก้าอี้สวมใส่และผ้าม่านที่น่าเกลียด ทุกสิ่งเหล่านี้ซึ่งผู้หญิงคนอื่น ๆ ของชั้นเรียนของเธอจะไม่ได้ได้รับทราบทรมานและดูถูกเธอ สายตาของสาวเบรอตงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มาทำผลงานในบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอกระตุ้นความเสียใจหัวใจแตกสลายสิ้นหวังและความฝันในใจของเธอ เธอคิดเปล่า ๆ ปลี้เงียบหนักกับพรมโอเรียนเต็ล, แสงไฟจากคบเพลิงในซ็อกเก็ตสีบรอนซ์สูงส่งมีสองทหารราบสูงเข่ากางเกง-นอนหลับอยู่ในแขนเก้าอี้ขนาดใหญ่เอาชนะด้วยความอบอุ่นหนักของเตา เธอคิดบาร์ขนาดใหญ่แขวนกับผ้าไหมโบราณชิ้นที่สวยงามของเฟอร์นิเจอร์สนับสนุนเครื่องประดับล้ำค่าและขนาดเล็กที่มีเสน่ห์ห้องหอมเพิ่งสร้างขึ้นสำหรับงานปาร์ตี้เล็ก ๆ ของเพื่อนที่ใกล้ชิดคนที่มีชื่อเสียงและขอหลังจากที่มีการแสดงความเคารพปลุกให้ตื่นขึ้นทุกอิจฉาผู้หญิงคนอื่น ๆ ความใฝ่ฝัน . เมื่อเธอนั่งลงรับประทานอาหารค่ำที่ตารางรอบปกคลุมด้วยผ้าสามวันเก่าตรงข้ามกับสามีของเธอที่เอาฝาปิดซุปหม้ออบที่อุทาน delightedly: "! Aha น้ำซุปสก๊อตสิ่งที่อาจจะดีขึ้นหรือไม่" เธอคิดว่าอาหารที่ละเอียดอ่อน, เงินแพรวพรม Peopling ผนังด้วยพื้นบ้านของยุคที่ผ่านมาและนกแปลก ๆ ในป่าเทพนิยาย; เธอคิดว่าอาหารที่ละเอียดอ่อนทำหน้าที่ในการปรุงอาหารที่ยิ่งใหญ่, gallantries บ่นฟังด้วยรอยยิ้มลึกลับเป็นหนึ่งล้อเล่นกับเนื้อปลาเทราท์สีดอกกุหลาบหรือปีกไก่หน่อไม้ฝรั่ง. <2> เธอมีเสื้อผ้าไม่มีเพชรไม่มีอะไร และเหล่านี้คือสิ่งเดียวที่เธอรัก; เธอรู้สึกว่าเธอถูกสร้างขึ้นมาสำหรับพวกเขา เธอปรารถนาจึงกระหายที่จะมีเสน่ห์ที่จะต้องการที่จะเป็นที่น่าสนใจอย่างดุเดือดและขอหลังจาก. เธอมีเพื่อนที่อุดมไปด้วยเพื่อนโรงเรียนเก่าที่เธอปฏิเสธที่จะเยี่ยมชมเพราะเธอได้รับความเดือดร้อนอย่างดีที่สุดเพื่อให้เมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะร้องไห้ทั้งวันด้วยความเศร้าโศกเสียใจสิ้นหวังและความทุกข์ยาก. * เย็นวันหนึ่งสามีของเธอกลับมาถึงบ้านที่มีอากาศยินดีปรีดาถือซองจดหมายที่มีขนาดใหญ่ในมือของเขา. "นี่คือสิ่งที่คุณ" เขากล่าว. อย่างรวดเร็วเธอฉีก กระดาษและดึงออกบัตรพิมพ์บนที่มีคำเหล่านี้: "รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการและมาดาม Ramponneau ขอความสุขของ บริษัท ของนายมาดาม Loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ที่มกราคม 18." แทนที่จะเป็นความยินดี ขณะที่สามีของเธอหวังว่าเธอเหวี่ยงเชิญกระเง้ากระงอดในตารางบ่น: "สิ่งที่คุณต้องการให้ฉันจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้" "ทำไมรักฉันคิดว่าคุณต้องการจะยินดีที่คุณไม่เคยออกไปและนี่คือ. . เป็นโอกาสที่ดีที่ฉันมีปัญหาอย่างมากที่จะได้รับทุกคนต้องการที่หนึ่ง... มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียนคุณจะเห็นทุกคนที่ใหญ่จริงๆมี "เธอมองไปที่เขาออกมาจากดวงตาโกรธและบอกว่าไม่สบอารมณ์ "และสิ่งที่คุณคิดว่าผมจะสวมใส่ที่ดังกล่าวความสัมพันธ์?" เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับมัน เขาตะกุกตะกัก: "ทำไมชุดที่คุณไปที่โรงละครในมันดูดีมากกับผม...." เขาหยุด, มึนงงและอย่างเต็มที่ที่สูญเสียเมื่อเขาเห็นว่าภรรยาของเขาก็เริ่มที่จะร้องไห้ สองน้ำตาขนาดใหญ่วิ่งช้าลงมาจากมุมของตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ. <3> "มีอะไรเรื่องนี้กับคุณหรือไม่สิ่งที่เป็นเรื่องกับคุณได้หรือไม่" เขาสะดุด. แต่ด้วยความพยายามอย่างรุนแรงเธอเอาชนะความเศร้าโศกของเธอและตอบด้วยเสียงสงบเช็ดแก้มเธอเปียก:. "ไม่มีอะไรเท่านั้นที่ฉันไม่ได้แต่งกายและดังนั้นผมจึงไม่สามารถไปงานนี้ให้คำเชิญของคุณบางส่วน. เพื่อนของคุณภรรยาจะถูกเปิดออกมาดีกว่าที่ฉันจะ. "เขาเป็นคนที่หัวใจแตกสลาย." ดูนี่แมธิลด์ "เขายืนยัน "สิ่งที่จะเป็นค่าใช้จ่ายของการแต่งกายที่เหมาะสมซึ่งคุณสามารถใช้ในโอกาสอื่น ๆ เช่นกันสิ่งที่ง่ายมาก?" เธอคิดว่าเป็นเวลาหลายวินาทีคำนวณขึ้นราคาและยังสงสัยว่าสำหรับวิธีการที่มีขนาดใหญ่ผลรวมที่เธอจะถามโดยไม่ต้องนำเมื่อตัวเอง ปฏิเสธทันทีและอุทานของหนังสยองขวัญจากพนักงานที่มีใจความระมัดระวัง. ที่ล่าสุดเธอตอบด้วยความลังเลบาง: "ผมไม่ทราบว่า แต่ฉันคิดว่าฉันจะทำมันในสี่ร้อยฟรังก์." เขาเติบโตซีดเล็กน้อยสำหรับ . นี่คือว่าจำนวนเงินที่เขาได้รับการบันทึกสำหรับปืนที่มีความประสงค์ที่จะได้รับการถ่ายภาพเล็ก ๆ น้อย ๆ ในช่วงฤดูร้อนต่อไปในที่ราบนองแตร์กับเพื่อนบางคนที่ไปสนุกสนานมีการถ่ายภาพในวันอาทิตย์อย่างไรก็ตามเขากล่าวว่า. "ดีมากฉันจะให้ คุณสี่ร้อยฟรังก์. แต่ลองและได้รับชุดที่ดีจริงๆกับเงิน. "วันของบุคคลที่เข้ามาใกล้และมาดามLoisel ดูเหมือนเศร้าไม่สบายใจและกังวล การแต่งกายของเธอก็พร้อม แต่ เย็นวันหนึ่งสามีของเธอกล่าวว่าเธอ: "สิ่งที่เป็นเรื่องกับคุณคุณเคยแปลกมากสำหรับที่ผ่านมาสามวัน?." "ผมมีความสุขอย่างเต็มที่ที่ไม่ได้มีอัญมณีใด ๆ ที่ไม่หินเดียวที่จะสวมใส่" เธอ ตอบ "ผมจะมองอย่างไม่มีใคร. ฉันเกือบจะค่อนข้างไม่ไปงานเลี้ยง." <4> "สวมดอกไม้" เขากล่าว "พวกเขากำลังสมาร์ทมากในเวลานี้ของปี. สิบฟรังก์คุณจะได้รับสองหรือสามดอกกุหลาบสวย." เธอเป็นคนที่ไม่เชื่อ. "ไม่... มีอะไรเพื่อให้อับอายเป็นมองไม่ดีในช่วงกลางของจำนวนมากที่ ผู้หญิงที่อุดมไปด้วย. "" วิธีการโง่ที่คุณอยู่! " อุทานสามีของเธอ "ไปดูมาดาม Forestier และขอให้เธอยืมคุณอัญมณีบาง. คุณจะรู้ว่าเธอค่อนข้างดีพอสำหรับที่." เธอพูดเสียงร้องของความสุข. "นั่นเป็นความจริง. ฉันไม่เคยคิดว่ามัน." วันรุ่งขึ้นเธอก็จะเห็นเธอ เพื่อนและบอกเธอปัญหาของเธอ. มาดาม Forestier ไปโต๊ะเครื่องแป้งของเธอหยิบกล่องขนาดใหญ่ที่นำมาให้มาดาม Loisel เปิดมันและกล่าวว่า: ". เลือกที่รักของฉัน" เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นสร้อยข้อมือบางแล้วมุก สร้อยคอจากนั้นข้ามเมืองเวนิสในทองคำและอัญมณีของฝีมือประณีต เธอพยายามที่ผลของอัญมณีก่อนที่กระจกลังเลไม่สามารถที่จะให้ขึ้นใจของเธอที่จะปล่อยให้พวกเขาเพื่อให้พวกเขาขึ้น เธอเก็บไว้บนถาม: "คุณยังไม่ได้อะไรอีกหรือไม่" "ใช่มองหาตัวเองผมไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณต้องการที่ดีที่สุด"... ทันใดนั้นเธอค้นพบในกรณีที่ผ้าซาตินสีดำสร้อยเพชรที่ยอดเยี่ยม; หัวใจของเธอเริ่มที่จะชนะละโมบ มือของเธอสั่นขณะที่เธอยก . เธอผูกรอบคอของเธอเมื่อชุดของเธอสูงและยังคงอยู่ในความปีติยินดีที่สายตาของตัวเองจากนั้นด้วยความลังเลเธอถามในความปวดร้าว: "คุณช่วยให้ฉันยืมนี้เพียงแค่นี้คนเดียว?" "ใช่แน่นอน". เธอโยนตัวเองบนหน้าอกเพื่อนของเธอกอดเธอดะและเดินออกไปพร้อมกับสมบัติของเธอ วันของบุคคลที่จะมาถึง มาดาม Loisel ที่ประสบความสำเร็จ เธอเป็นผู้หญิงคนที่สวยที่สุดในปัจจุบัน, สง่างาม, สง่างามยิ้มและค่อนข้างเหนือตัวเองอย่างมีความสุข ทุกคนจ้องมองมาที่เธอถามชื่อของเธอและขอให้ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับเธอ ทั้งหมดภายใต้เลขานุการแห่งรัฐมีความกระตือรือร้นที่จะเต้นรำกับเธอ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสังเกตเห็นเธอ. <5> เธอเต้นอย่างบ้าคลั่ง, ปลาบปลื้มเมามีความสุขด้วยความคิดสำหรับสิ่งที่ไม่มีในชัยชนะของความงามของเธอในความภาคภูมิใจของความสำเร็จของเธอในเมฆแห่งความสุขที่สร้างขึ้นจากการแสดงความเคารพสากลนี้และ ชื่นชมความปรารถนาที่เธอได้กระตุ้นความสมบูรณ์แห่งชัยชนะเพื่อให้รักในหัวใจของผู้หญิงของเธอ. เธอทิ้งประมาณสี่โมงเช้า ตั้งแต่เที่ยงคืนสามีของเธอได้รับการหลับอยู่ในห้องเล็ก ๆ น้อย ๆ ร้างใน บริษัท ที่มีชายสามคนอื่น ๆ ที่มีภรรยากำลังมีช่วงเวลาที่ดี เขาโยนบนไหล่ของเธอเสื้อผ้าที่เขาได้นำสำหรับพวกเขาที่จะกลับบ้านในเสื้อผ้าในชีวิตประจำวันเจียมเนื้อเจียมตัวที่มีความยากจนตัดกับความงามของลูกแต่งกาย เธอเป็นคนที่ใส่ใจเรื่องนี้และก็อยากจะรีบออกไปเพื่อที่เธอไม่ควรที่จะสังเกตเห็นผู้หญิงคนอื่น ๆ วางบนขนของพวกเขาเสียค่าใช้จ่าย. Loisel ยับยั้งเธอ. "รอเล็ก ๆ น้อย ๆ . คุณจะเป็นหวัดในที่โล่ง. ฉัน จะเรียกรถแท็กซี่. "แต่เธอก็ไม่ได้ฟังเขาและเดินลงมาอย่างรวดเร็วบันได เมื่อพวกเขาออกไปในสถานที่ที่พวกเขาไม่สามารถหารถแท็กซี่; พวกเขาก็เริ่มที่จะมองหาหนึ่งตะโกนใส่คนขับรถที่พวกเขาเห็นผ่านในระยะทาง. พวกเขาเดินลงไปสู่แม่น้ำแซนหมดหวังและสั่น ที่สุดท้ายที่พวกเขาพบในท่าเรือหนึ่งในบรรดารถ nightprowling เก่าซึ่งเป็นที่เดียวที่จะมองเห็นได้ในกรุงปารีสหลังจากที่มืดราวกับว่าพวกเขามีความละอายใจของมอมแมมของพวกเขาในเวลากลางวัน. มันพาพวกเขาไปที่ประตูของพวกเขาในสักขี Rue des และเศร้า พวกเขาเดินขึ้นไปยังอพาร์ทเม้นของตัวเอง มันเป็นท้ายที่สุดสำหรับเธอ ในฐานะที่เป็นสำหรับเขาเขาคิดว่าเขาจะต้องเป็นที่สำนักงานที่สิบ. เธอถอดเสื้อผ้าที่เธอได้ห่อไหล่ของเธอเพื่อที่จะเห็นตัวเองในพระสิริของเธอก่อนที่กระจก แต่จู่ๆก็มีเธอเปล่งเสียงร้องให้ช่วย สร้อยคอก็ไม่ได้รอบคอของเธอ! <6> "สิ่งที่เป็นเรื่องกับคุณได้หรือไม่" ถามสามีของเธออยู่แล้วไม่ได้แต่งตัวครึ่ง. เธอหันไปทางเขาในความทุกข์สูงสุด. "ฉัน... ฉัน... ฉันได้ไม่สร้อยคอมาดาม Forestier ของ...." เขาเริ่มต้นด้วยความประหลาดใจ. "สิ่งที่!. . เป็นไปไม่ได้! "พวกเขาค้นหาในพับของการแต่งกายของเธอในพับของเสื้อในกระเป๋าทุกที่ พวกเขาไม่สามารถหาได้. "คุณแน่ใจหรือว่าคุณยังคงมีมันในเมื่อคุณมาอยู่ห่างจากลูก?" เขาถาม. "ใช่ฉันสัมผัสมันในห้องโถงที่กระทรวง." "แต่ถ้าคุณได้สูญเสียมันไปในถนนที่เราควรจะเคยได้ยินมันตก." "ใช่. อาจเราควร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอเป็นคนที่สวยและเสน่ห์หญิงเกิด เหมือนโชคชะตาได้พลาดมากกว่าเธอ ในครอบครัวของช่างฝีมือ เธอยังไม่แต่งงาน ส่วน ไม่คาดหวัง ไม่หมายถึงการเป็นที่รู้จัก เข้าใจ รัก และแต่งงานกับผู้ชายรวย และความแตกต่าง เธอปล่อยให้ตัวเองแต่งงานกับพนักงานเล็กน้อย ในกระทรวงศึกษาธิการรสนิยมของเธอได้ง่าย ๆ เพราะเธอไม่เคยสามารถใด ๆอื่น ๆ แต่เธอมีความเศร้า ราวกับว่าเธอได้แต่งงานใต้เธอ เพราะผู้หญิงไม่มีวรรณะหรือชนชั้น , ความงาม , พระคุณของพวกเขาและเสน่ห์ให้พวกเขาเกิดหรือครอบครัว ความละเอียดอ่อนของธรรมชาติ ความงดงาม สัญชาตญาณของพวกเขา , ความคล่องแคล่วของพวกเขาของปัญญาเป็น เครื่องหมายเฉพาะของตำแหน่งและใส่ชุมชนแออัดสาวในระดับกับซังกุงสูงสุดในแผ่นดิน

เธอเดือดร้อนไม่รู้จบ ความรู้สึกตัวเกิดทุกละเอียดอ่อน และหรูหรา เธอได้รับความทุกข์ทรมานจากความยากจนของบ้านของเธอจากผนัง ค่าเฉลี่ยของอาน เก้าอี้ ผ้าม่าน น่าเกลียด สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงอื่น ๆของชั้นเรียนของเธอจะไม่ได้รับทราบ ทรมานและดูถูกเธอสายตาของผู้หญิง Breton น้อยที่เข้ามาทำงานในบ้านหลังน้อยของเธอกระตุ้นอกหักเสียใจและหมดหวังความฝันในใจของเธอ เธอนึก antechambers เงียบหนักกับตะวันออก tapestries , ไฟคบเพลิงในสูงส่งบรอนซ์ซ็อกเก็ตกับทหารราบสองสูงเข่ากางเกงนอนในเก้าอี้แขนขนาดใหญ่ เอาชนะโดยไอหนักของเตาเธอจินตนาการว่าร้านเหล้ามากมายแขวนโบราณ ผ้าไหม , ชิ้นที่สวยงามของเฟอร์นิเจอร์และเครื่องประดับล้ำค่าที่สนับสนุน , ขนาดเล็ก , เสน่ห์ , ห้องอบ , สร้าง เพียงเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับปาร์ตี้ของเพื่อนสนิท ชายผู้ที่มีชื่อเสียงและขอหลังจาก ผู้สักการะตื่นขึ้นทุกผู้หญิงคนอื่นอิจฉาเค้า

เมื่อเธอนั่งทานข้าวที่โต๊ะปกคลุมด้วย 3 วันแก่ผ้าตรงข้ามกับสามี ที่เอาฝาครอบออกซุปจานก้นลึก , delightedly อุทาน : " Aha ! ซุปสก็อต ! สิ่งที่อาจจะดีกว่า ? เธอจินตนาการว่าอาหารอ่อนส่องแสงสีเงิน , พรมทอแขวนผนังคนกำแพงกับพื้นบ้านของยุคอดีตและแปลก นกในป่าแฟรี่ เธอจินตนาการละเอียดอ่อนอาหารที่เสิร์ฟในจาน บ่น gallantries มหัศจรรย์ ,ฟังด้วยรอยยิ้มลึกลับเป็นหนึ่งต่อกรกับดอกกุหลาบสดของปลาเทราท์หรือปีกของไก่ หน่อไม้ฝรั่ง

< 2 >
เธอไม่มีเสื้อผ้า อัญมณี ไม่มีอะไร และเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่เธอชอบ เธอรู้สึกว่า เธอเกิดมาเพื่อเขา นางปรารถนาระหายเสน่ห์ที่จะต้องการ ให้น่าสนใจ หลุดโลก และขอหลังจาก

เธอมีเพื่อนรวยเพื่อนที่โรงเรียนเก่า เธอปฏิเสธไป เนื่องจากเธอกลุ้มใจขมขื่นเมื่อเธอกลับมาบ้าน เธอจะร้องไห้ ทั้งวัน กับความเศร้าโศก , เสียใจ , สิ้นหวัง , และความทุกข์ยาก .

*

เย็นวันหนึ่งสามีของเธอมาที่บ้านกับประเทศซิมบับเวอากาศ ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขา . . . . . .

" ต่อไปนี้เป็นบางสิ่งบางอย่างสำหรับคุณ " เขากล่าว .

อย่างรวดเร็ว เธอฉีกกระดาษและวาดรูปออกมา พิมพ์การ์ด ซึ่งคำเหล่านี้ :

" รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ และ มาดาม ramponneau ขอให้ความสุขของ บริษัท ของคุณ และ คุณนาย loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ , มกราคม 18 "

แทนที่จะเป็นผู้ เป็นสามีเธอหวัง เธอเหวี่ยงเชิญหงอดๆข้ามโต๊ะ ซุบซิบ :

" สิ่งที่คุณต้องการฉัน ต้องทำอะไรกับมัน ?

" ทำไมที่รัก , ฉันคิดว่าคุณจะพอใจ คุณไม่เคยไปและนี่เป็นโอกาสที่ดี ผมมีปัญหา อย่างมากเพื่อให้มัน ทุกคนต้องการเป็นหนึ่ง มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียน คุณจะเห็นทุกใหญ่จริงๆคน "

เธอมองเขาไปโกรธตา และกล่าวอย่างหงุดหงิด " แล้วคุณคิดว่าผมจะใส่ในเรื่องชู้สาว ?

เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน เขาแค่พูดตะกุกตะกัก :

" ทำไม แต่งไปที่โรงละครในมันดูดีมาก สำหรับฉัน . . . . . . . "

เขาหยุด มึนงง และโคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นภรรยาของเขาก็เริ่มร้องไห้ 2 น้ำตาวิ่งช้าๆลงมาจากมุมตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ

< 3 >
" เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ? เขาสะดุด

แต่ด้วยความพยายามที่รุนแรงเธอผ่านโศกของเธอ และตอบอย่างใจเย็น เสียง ,