The gaur , also called Indian bison

The gaur , also called Indian bison, is the largest extant bovine and is native to South Asia and Southeast Asia. The species is listed as vulnerable on the IUCN Red List since 1986, as the population decline in parts of the species' range is likely to be well over 70% during the last three generations. Population trends are stable in well-protected areas, and are rebuilding in a few areas which had been neglected.
The gaur is the tallest species of wild cattle. The Malayan gaur is called seladang, and the Burmese gaur is called pyoung ပြောင်.
The domesticated form of the gaur Bos frontalis is called gayal or mithun.
Characteristics
The gaur is a strong and massively built species with a high convex ridge on the forehead between the horns, which bends forward, causing a deep hollow in the profile of the upper part of the head. There is a prominent ridge on the back. The ears are very large; the tail only just reaches the hocks, and in old bulls the hair becomes very thin on the back. In colour, the adult male gaur is dark brown, approaching black in very old individuals; the upper part of the head, from above the eyes to the nape of the neck, is, however, ashy grey, or occasionally dirty white; the muzzle is pale coloured, and the lower part of the legs are pure white or tan. The cows and young bulls are paler, and in some instances have a rufous tinge, which is most marked in groups inhabiting dry and open districts. The tail is shorter than in the typical oxen, reaching only to the hocks. They have a distinct ridge running from the shoulders to the middle of the back; the shoulders may be as much as 12 cm (4.7 in) higher than the rump. This ridge is caused by the great length of the spinous processes of the vertebrae of the fore-part of the trunk as compared with those of the loins. The hair is short, fine and glossy, and the hooves are narrow and pointed.
The gaur has a head-and-body length of 250 to 330 cm (8 ft 2 in to 10 ft 10 in) with a 70 to 105 cm (28 to 41 in) long tail, and is 165 to 220 cm (5 ft 5 in to 7 ft 3 in) high at the shoulder. The average weight of adult gaur is 650 to 1,000 kg (1,430 to 2,200 lb), with an occasional large bull weighing up to 1,500 kg (3,300 lb).[5]Males are about one-fourth larger and heavier than females.[4] In general measurements are derived from gaurs surveyed in India and China. The Seladang, or Malaysian subspecies, may average larger but no scientifically published measurements are known.
Gaurs do not have a distinct dewlap on the throat and chest. Both sexes carry horns, which grow from the sides of the head, curving upwards. Between the horns is a high convex ridge on the forehead. At their bases they present an elliptical cross-section, a characteristic that is more strongly marked in bulls than in cows. The horns are decidedly flattened at the base and regularly curved throughout their length, and are bent inward and slightly backward at their tips. The colour of the horns is some shade of pale green or yellow throughout the greater part of their length, but the tips are black. The horns, of medium size by large bovid standards, grow to a length of 60 to 115 cm (24 to 45 in).
The cow is considerably lighter in make and in colour than the bull. The horns are more slender and upright, with more inward curvature, and the frontal ridge is scarcely perceptible. In young animals the horns are smooth and polished. In old bulls they are rugged and dented at the base.
Gaurs are among the largest living land animals. Only elephants, rhinos, the hippopotamus (Hippopotamus amphibius) and the giraffe (Giraffa camelopardalis) consistently grow heavier. Two species that naturally co-exist with the gaur are heavier: the Asian elephant (Elephas maximus) and Indian rhinoceros (Rhinoceros unicornis). By most standards of measurements, gaur is the largest wild bovid alive today. However, the shorter-legged, bulkier Wild water buffalo (Bubalus arnee) is similar in average body mass, if not maximum weight.
Distribution and habitat
Gaur historically occurred throughout mainland South and Southeast Asia, including Vietnam, Cambodia, Laos, China, Thailand, Peninsular Malaysia, Myanmar, India, Bangladesh, Bhutan, and Nepal. Today, the species is seriously fragmented within its range, and regionally extinct in Sri Lanka.
Gaur are largely confined to evergreen forests or semi-evergreen and moist deciduous forests, but also occur in deciduous forest areas at the periphery of their range. Gaur habitat is characterized by large, relatively undisturbed forest tracts, hilly terrain below an altitude of 5,000 to 6,000 ft (1,500 to 1,800 m), availability of water, and an abundance of forage in the form of grasses, bamboo, shrubs, and trees. Their apparent preference for hilly terrain may be partly due to the earlier conversion of most of the plains and other low-lying areas to croplands and pastures.They occur from sea level to an altitude of at least 2,800 m (9,200 ft). Low-lying areas seem to comprise optimal habitat.
In Vietnam, several areas in Đắk Lắk Province were known to contain gaur in 1997. Several herds persist in Cát Tiên National Park and in adjacent state forest enterprises. The current status of the gaur population is poorly known; they may be in serious decline.
In Cambodia, gaur declined considerably in the period from the late 1960s to the early 1990s. The most substantial population of the country remained in Mondulkiri Province, where up to 1000 individuals may have survived in a forested landscape of over 15,000 km2 (5,800 sq mi). Results of camera trapping carried out in 2009 suggested a globally significant population of gaur in the Mondulkiri Protected Forest and the contiguous Phnom Prich Wildlife Sanctuary.
In Laos, up to 200 individuals were estimated to inhabit protected area boundaries in the mid–1990s.They were reported discontinuously distributed in low numbers. Overhunting had reduced the population, and survivors occurred mainly in remote sites. Fewer than six National Biodiversity Conservation Areas held more than 50 individuals. Areas with populations likely to be nationally important included the Nam Theun catchment and the adjoining plateau.Subsequent surveys carried out a decade later using fairly intensive camera trapping did not record any gaur any more, indicating a massive decline of the population.
In China, gaur occur in heavily fragmented populations in Yunnan and southeast Tibet. By the 1980s, they were extirpated in Lancang County, and the remaining animals were split into two populations, viz. in Xishuangbanna–Simao and Cangyuan. In the mid-1990s, a population of 600–800 individuals may have lived in Yunnan Province, with the majority occurring in Xishuangbanna National Nature RESERVE.
In Thailand, gaur were once found throughout the country, but less than 1,000 individuals were estimated to have remained in the 1990s. In the mostly semi-evergreen Dong Phayayen – Khao Yai Forest Complex, they were recorded at low density at the turn of the century, with an estimated total of about 150 individuals.
In Bangladesh, a few gaur were thought to occur in the Chittagong Hill Tracts, Sylhet, and Mymensingh areas in the early 1980s, but none had been seen in Pablakhali Wildlife Sanctuarysituated in the Hill Tracts since the early 1970s.Individuals from Mizoram and Tripura cross into Bangladesh.
In Bhutan, they apparently persist all over the southern foothill zone, notably in Royal Manas National Park, Phibsoo Wildlife Sanctuary and Khaling Wildlife Sanctuary.
In Nepal, the gaur population was estimated to be 250–350 in the mid-1990s, with the majority in Chitwan National Park and the adjacent Parsa Wildlife Reserve. Population trends appeared to be relatively stable.The Chitwan population has increased from 188 to 296 animals in the years 1997 to 2007; a census conducted in Parsa Wildlife RESERVE confirmed the presence of 37 gaur in May 2008.
In India, the population was estimated to be 12,000–22,000 in the mid-1990s. The Western Ghats and their outflanking hills in southern India constitute one of the most extensive extant strongholds of gaur, in particular in the Wayanad – Nagarhole – Mudumalai – Bandipur complex.The populations in India, Bhutan and Bangladesh are estimated to comprise 23,000–34,000 individuals. Major populations of about 2,000 individuals have been reported in both Nagarahole and Bandipur National Parks, over 1,000 individuals in Tadoba Andhari Tiger Project, 500–1000 individuals in both Periyar Tiger Reserve and Silent Valley and adjoining forest complexes, and over 800 individuals in Bhadra Wildlife Sanctuary.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Gaur เรียกว่ากระทิงอินเดีย ใหญ่ที่สุดยังวัว และเป็นพื้นเมืองของเอเชียใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ สายพันธุ์จะแสดงเป็นเสี่ยงในรายการสีแดงเพื่อการอนุรักษ์ธรรมชาติตั้งแต่ 1986 เป็นการลดลงของประชากรในส่วนของช่วงของสายพันธุ์จะดีกว่า 70% ในรุ่นที่สามล่าสุด แนวโน้มประชากรเป็นมั่นคงในพื้นที่อุดม และฟื้นฟูในพื้นที่กี่ซึ่งได้ถูกละเลยGaur เป็นพันธุ์วัวป่าสูงที่สุด Gaur มาลายาคือ seladang และ gaur พม่าเรียกว่า pyoung ပြောင်แบบบ้านของ gaur ฟรอนทาลิสบอสเรียกว่า gayal หรือ mithunลักษณะGaur เป็นชนิดแข็งแรง และสร้างขึ้นอย่างหนาแน่น ด้วยริดจ์เป็นนูนสูงบนหน้าผากระหว่างแตร ที่ฟันไปข้างหน้า ทำให้เกิดความลึกกลวงในโพรไฟล์ของส่วนบนของหัว ยังมีริดจ์ที่โดดเด่นที่ด้านหลัง หูมีขนาดใหญ่มาก หางถึงเพียงนี้ hocks และในวัวเก่า ผมจะบางมากด้านหลัง สี gaur ชายผู้ใหญ่คือ สีน้ำตาลเข้ม ดำในคนอายุมาก กำลัง ส่วนบนของหัว กตาให้ nape ของคอ คือ อย่างไรก็ตาม สีเทานก หรือขาวสกปรกบางครั้ง ครอบปากมีสีซีด และด้านล่างของขามีสีขาวบริสุทธิ์หรือตาล วัววัวและยังมีจาง และในบางกรณีมี rufous tinge ซึ่งถูกทำเครื่องหมายที่สุดในกลุ่มที่อาศัยอยู่แห้ง และเปิดเขต หางจะสั้นกว่าในวัวทั่วไป การถึง hocks เท่านั้น มีริดจ์แตกต่างที่เรียกใช้จากไหล่กลางหลัง ไหล่อาจถึง 12 ซม. (4.7 ใน) สูงกว่าเนื้อที่ ริดจ์นี้เกิดจากความยาวดีกระบวน spinous ของ vertebrae ลำเลียงสาส่วนของลำต้นเมื่อเทียบกับของ loins การ ผมสั้น สวยงาม และเงา และ hooves เป๋แคบ และชี้Gaur มีความยาวหัว และตัวของ 250-330 ซม. (8 ฟุต 2 ในการ 10 ฟุต 10 ใน) มีหางยาว 70-105 ซม. (28-41 ใน) และ 165-220 ซม. (5 ฟุต 5 ในการ 7 ฟุต 3 ใน) สูงที่ไหล่ น้ำหนักเฉลี่ยของผู้ใหญ่ gaur เป็น 650-1000 กก. (1,430-2200 ปอนด์), กับกระทิงใหญ่เป็นครั้งคราวน้ำหนัก ถึง 1500 กิโลกรัม (3,300 ปอนด์) [5] เพศชายมีประมาณหนึ่งส่วนสี่ขนาดใหญ่ และหนักกว่าหญิง [4] วัดโดยทั่วไปจะได้มาจากขบวนการกระทิงที่สำรวจในอินเดียและจีน Seladang หรือชนิดย่อยมาเลเซีย อาจเฉลี่ยใหญ่ แต่วัดไม่น่าเผยแพร่เป็นที่รู้จักกัน ขบวนการกระทิงมี dewlap ทั้งคอและหน้าอก ทั้งสองเพศมีแตร ซึ่งเติบโตมาจากด้านข้างของศีรษะ curving ขึ้น ระหว่างแตรเป็นริดจ์เป็นนูนสูงบนหน้าผาก ที่ฐานของพวกเขา พวกเขามีการระหว่างส่วนรี ลักษณะที่ถูกทำเครื่องหมายในวัวกว่าในวัวให้แข็งแรงขึ้น เด็ดได้ flattened ที่ฐาน และโค้งอย่างสม่ำเสมอตลอดความยาว และเงี้ยวเข้าข้างใน และเล็กน้อยย้อนหลังที่เคล็ดลับของพวกเขา สีของแตรบางสีเขียวอ่อนหรือเหลืองตลอดส่วนใหญ่ของความยาว แต่เคล็ดลับเป็นสีดำ แตร ขนาดกลางตามมาตรฐาน bovid ใหญ่ เติบโตมีความยาว 60-115 ซม. (24-45 ใน) วัวอยู่มากเบาใจ และสีกว่าวัว ใจดีสู้จะสเลนเดอร์มากขึ้น และ ตรง มีโค้งเข้าด้านในมากขึ้น และริดจ์หน้าผากเป็น perceptible แทบ ในสัตว์ ใจดีสู้จะราบรื่น และสวยงาม ในวัวเก่า พวกเขาจะทนทาน และเว้าแหว่งที่ฐาน ชีวิตที่ใหญ่ที่สุดมีขบวนการกระทิงสัตว์บก เฉพาะช้าง rhinos ฮิปโป (ฮิปโป amphibius) และยีราฟ (Giraffa กลุ่มดาวยีราฟ) อย่างต่อเนื่องเติบโตยิ่งขึ้น ชนิดที่สองที่เป็นธรรมชาติอยู่ร่วมกับ gaur จะหนัก: (สกุลช้างเอเชีย maximus) ช้างเอเชียและอินเดียแรด (แรด unicornis) โดยส่วนใหญ่มาตรฐานของการวัด gaur ได้ใหญ่ที่สุดป่าวงศ์วัวและควายมีชีวิตวันนี้ อย่างไรก็ตาม ขาสั้น bulkier ป่าน้ำควาย (Bubalus arnee) เป็นคล้ายมวลกายเฉลี่ย ถ้าไม่น้ำหนักสูงสุด การกระจายและการอยู่อาศัยGaur อดีตเกิดทั่วแผ่นดินใหญ่เอเชียใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เวียดนาม กัมพูชา ลาว จีน ไทย มาเลเซียตะวันตก พม่า อินเดีย บังคลาเทศ ภูฐาน และเนปาล วันนี้ พันธุ์มีอยู่อย่างกระจัดกระจายอย่างจริงจังในช่วง และสมควรสูญในศรีลังกาGaur ส่วนใหญ่จะจำกัดไปป่าเอเวอร์กรีน หรือกึ่งเอเวอร์กรีน และชุ่มชื่นผลัดใบ ป่า แต่เกิดขึ้นในพื้นที่ป่าผลัดใบที่ยสปริงของช่วงนั้น อยู่อาศัย gaur เป็นลักษณะป่าใหญ่ ค่อนข้างอีกรามิด เนินใต้ระดับความสูง 5000-6000 ฟุต (1500-1800 เมตร), พร้อมใช้งานของน้ำ และความอุดมสมบูรณ์ของอาหารสัตว์ในรูปของหญ้า ไม้ไผ่ สนุกสนาน และต้นไม้ อาจกำหนดลักษณะของพวกเขาชัดเจนสำหรับเนินบางส่วนเนื่องจากส่วนใหญ่ของราบและพื้นที่ราบอื่น ๆ แปลงก่อนหน้านี้ croplands และ pastures พวกเขาเกิดจากระดับน้ำทะเลถึงระดับความสูงน้อย 2800 เมตร (9,200 ฟุต) พื้นที่ราบที่ดูเหมือนจะ มีการอยู่อาศัยที่เหมาะสมในเวียดนาม หลายพื้นที่ในจังหวัด Lắk Đắk ไม่ทราบ มี gaur ในปี 1997 ฝูงหลายคงอยู่ใน อุทยานแห่งชาติ Cát Tiên และติดกับรัฐวิสาหกิจป่า งานทราบสถานะปัจจุบันของประชากร gaur พวกเขาอาจจะตกต่ำอย่างรุนแรงในกัมพูชา gaur ปฏิเสธอย่างมากในช่วงระยะเวลาปลายปี 1960 การช่วงปี 1990 ประชากรที่พบส่วนใหญ่ของประเทศยังคงอยู่ใน Mondulkiri ที่ค่าถึง 1000 คนอาจมีชีวิตรอดในป่าของ 15000 km2 (5800 sq mi) ผลของกล้องเปล่าออกจำหน่ายในปี 2009 แนะนำประชากรทั่วโลกสำคัญ gaur Mondulkiri ป้องกันป่าไม้และพันธุ์สัตว์ป่า Prich พนมที่อยู่ติดกันลาว ถึง 200 คนถูกประเมินไปอาศัยอยู่ในขอบเขตพื้นที่ในกลาง – ปี 1990 ป้องกัน พวกเขาได้รายงาน discontinuously กระจายตัวเลขต่ำสุด Overhunting ได้ลดประชากร และผู้รอดชีวิตที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่ในไซต์ระยะไกล พื้นที่อนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพแห่งชาติน้อยกว่าจัดกว่า 50 คน พื้นที่ที่ มีประชากรมีแนวโน้มที่เป็นผลงานสำคัญรวมลุ่มน้ำ Nam Theun และราบสูงที่อยู่ติดกัน ต่อมาสำรวจดำเนินทศวรรษภายหลังการใช้ดักกล้องค่อนข้างเร่งรัดไม่บันทึก gaur ใด ๆ อีก แสดงการลดลงของประชากรขนาดใหญ่ในประเทศจีน gaur เกิดขึ้นในประชากรมีการกระจายตัวมากในมณฑลยูนนานและทิเบตตะวันออกเฉียงใต้ ตาม พวกเขาถูก extirpated ในเขต Lancang และสัตว์ที่เหลือถูกแบ่งออกเป็นสองประชากร viz.ในซีฉวงบันนา – สนามและ Cangyuan ในในกลางทศวรรษที่ 1990 ประชากรบุคคล 600 – 800 อาจมีอยู่ในยูนนาน ด้วยส่วนใหญ่เกิดขึ้นในซีฉวงบันนาแห่งชาติธรรมชาติในประเทศไทย ครั้งเดียวพบ gaur ทั่วประเทศ แต่น้อยกว่า 1000 คนถูกคาดว่าจะยังคงมีในปี 1990 ในเอเวอร์กรีนกึ่งส่วนใหญ่ Dong Phayayen-เขาใหญ่ป่าความซับซ้อน พวกเขาถูกบันทึกที่ความหนาแน่นต่ำที่เปิดศตวรรษ มีการประเมินจำนวนประมาณ 150 คนในประเทศบังกลาเทศ gaur กี่มีความคิดที่เกิดขึ้นในพื้นที่ Chittagong Hill รามิด ชั้น และ Mymensingh ในต้นทศวรรษ 1980 แต่ไม่มีเห็นใน Pablakhali Sanctuarysituated สัตว์ป่าในรามิดเขาตั้งแต่ช่วงต้นปี 1970 บุคคลจากรัฐมิโซรัมและตรีไขว้ในบังกลาเทศในประเทศภูฏาน พวกเขาเห็นได้ชัดคงอยู่ทั่วเขตภาคใต้ foothill โดยเฉพาะใน อุทยานแห่งชาติมานาสเทรอยัล Phibsoo พันธุ์สัตว์ป่า และรักษา พันธุ์สัตว์ป่า Khalingในเนปาล ประชากร gaur ได้ประมาณ 250 – 350 ในในกลางทศวรรษที่ 1990 ด้วยส่วนใหญ่ในอุทยานแห่งชาติและสัตว์ Parsa ติดให้ แนวโน้มประชากรปรากฏ ว่าค่อนข้างมีเสถียรภาพ ประชากรอุทยานมีเพิ่มขึ้นจาก 188 สัตว์ 296 ในปี 1997 การ 2007 สำนึกในสัตว์ Parsa ยืนยันสถานะของ 37 gaur ใน 2551 พฤษภาคมในอินเดีย ประชากรได้ประมาณ 12000 22000 ในช่วงกลางจะ แห่งตะวันตกและของภูเขา outflanking ในอินเดียภาคใต้เป็นหนึ่งชี้ยังมากที่สุดของ gaur โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวายานาดวายานาด –นาการ์ฮอล – – Bandipur ซับซ้อน ประชากรในประเทศอินเดีย ภูฏาน และบังกลาเทศประมาณ 23,000 – 34000 บุคคลประกอบด้วย ประชากรหลักของบุคคลประมาณ 2000 ได้ถูกรายงานใน Nagarahole และอุทยานแห่งชาติ Bandipur กว่า 1000 คนใน โครงการเสือ Andhari Tadoba, 500 – 1000 บุคคลทั้งการ จองเสือ Periyar และหุบ เขาเงียบ และติดป่าคอมเพล็กซ์ และกว่า 800 คนใน Bhadra พันธุ์สัตว์ป่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กระทิงวัวกระทิงที่เรียกว่าอินเดียเป็นวัวที่ยังหลงเหลืออยู่ที่ใหญ่ที่สุดและมีถิ่นกำเนิดในเอเชียใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ สายพันธุ์ที่ถูกระบุว่าเป็นช่องโหว่บน IUCN รายชื่อแดงตั้งแต่ปี 1986 ขณะที่ประชากรลดลงในส่วนของช่วงสายพันธุ์มีแนวโน้มที่จะดีกว่า 70% ในช่วงสามรุ่น แนวโน้มประชากรที่มีความมั่นคงในพื้นที่ที่มีการป้องกันอย่างดีและมีการสร้างใหม่ในบางพื้นที่ซึ่งได้รับการละเลย.
กระทิงเป็นสายพันธุ์ที่สูงที่สุดของวัวป่า กระทิงมลายูเรียกว่า seladang และกระทิงพม่าเรียกว่า pyoung ပြောင်.
รูปแบบที่โดดเด่นของบอสกระทิงเรียกว่า frontalis gayal หรือ Mithun.
ลักษณะ
กระทิงเป็นที่แข็งแกร่งและสร้างขึ้นอย่างหนาแน่นสายพันธุ์ที่มีสันนูนสูงบนหน้าผากระหว่าง เขาซึ่งโค้งไปข้างหน้าทำให้เกิดเป็นโพรงลึกลงไปในรายละเอียดของส่วนบนของศีรษะ มีสันเขาที่โดดเด่นที่ด้านหลังเป็น หูที่มีขนาดใหญ่มาก หางแค่ถึงกระดูกและในวัวเก่าผมจะกลายเป็นบางมากที่ด้านหลัง สีผู้ใหญ่ชายกระทิงเป็นสีน้ำตาลเข้ม, สีดำเดินเข้ามาใกล้ในบุคคลที่เก่ามาก ส่วนบนของศีรษะจากด้านบนตาท้ายทอยเป็น แต่สีเทาตุ่นหรือบางครั้งสกปรกสีขาว; ปากกระบอกปืนเป็นสีอ่อนและส่วนล่างของขามีสีขาวบริสุทธิ์หรือสีน้ำตาล วัวและวัวหนุ่มที่มีสีอ่อนและในบางกรณีมีสีรูฟัสซึ่งมีการทำเครื่องหมายมากที่สุดในกลุ่มที่อาศัยอยู่ในเขตแห้งและเปิด หางสั้นกว่าในวัวทั่วไปถึงเท่านั้นที่จะกระดูก พวกเขามีแนวที่แตกต่างกันวิ่งออกมาจากไหล่ไปตรงกลางของด้านหลัง; ไหล่อาจจะมากที่สุดเท่าที่ 12 เซนติเมตร (4.7) สูงกว่าตะโพก แนวนี้เกิดจากความยาวที่ดีของกระบวนการ spinous ของกระดูกสันหลังของก่อนส่วนของลำต้นเมื่อเทียบกับผู้ที่เอว ผมสั้นที่ดีและเงางามและกีบแคบและชี้.
กระทิงมีความยาวหัวและร่างกายของ 250-330 ซม. (8 ฟุต 2 ถึง 10 ฟุต 10) กับ 70-105 ซม. ( 28-41 ใน) หางยาวและเป็น 165-220 ซม. (5 ฟุต 5 ถึง 7 ฟุต 3) ในระดับสูงที่ไหล่ น้ำหนักเฉลี่ยของกระทิงผู้ใหญ่ 650 ถึง 1,000 กิโลกรัม (1,430 2,200 ปอนด์) กับวัวขนาดใหญ่เป็นครั้งคราวมีน้ำหนักถึง 1,500 กิโลกรัม (£ 3300). [5] เพศผู้ที่มีขนาดใหญ่ประมาณหนึ่งในสี่และหนักกว่าเพศหญิง. [4 ] ในการวัดทั่วไปจะได้มาจากการสำรวจ gaurs ในอินเดียและจีน Seladang หรือชนิดย่อยของมาเลเซียอาจเฉลี่ยที่มีขนาดใหญ่ แต่ยังไม่มีการตีพิมพ์วัดทางวิทยาศาสตร์เป็นที่รู้จักกัน.
Gaurs ไม่ได้มีเหนียงที่แตกต่างกันในลำคอและหน้าอก ทั้งสองเพศพกเขาซึ่งเติบโตจากด้านข้างของหัวโค้งขึ้นไป ระหว่างเขาเป็นสันนูนสูงบนหน้าผาก ที่ฐานของพวกเขาพวกเขานำเสนอตัดรูปไข่ลักษณะที่ถูกทำเครื่องหมายขึ้นอย่างมากในวัวกว่าในวัว เขาจะถูกแบนเด็ดที่ฐานโค้งและสม่ำเสมอตลอดความยาวของพวกเขาและจะงอขาเข้าและย้อนหลังเล็กน้อยที่เคล็ดลับของพวกเขา สีของเขาเป็นสีบางสีเขียวอ่อนหรือสีเหลืองตลอดส่วนใหญ่ของความยาวของพวกเขา แต่เคล็ดลับที่เป็นสีดำ แตรขนาดกลางตามมาตรฐาน bovid ขนาดใหญ่เติบโตความยาวของ 60-115 เซนติเมตร (24-45 ใน).
วัวเป็นอย่างมากเบาในยี่ห้อและสีกว่าวัว เขามีมากขึ้นเรียวและตรงกับความโค้งเข้าด้านในและสันหน้าผากเป็นสำเหนียกแทบ ในสัตว์เล็กเขาจะเรียบและขัด ในวัวเก่าพวกเขามีความขรุขระและเว้าแหว่งที่ฐาน.
Gaurs อยู่ในหมู่ผู้ที่อยู่อาศัยสัตว์บกที่ใหญ่ที่สุด เฉพาะช้างแรดฮิปโป (ฮิปโป amphibius) และยีราฟ (ยีราฟ) อย่างต่อเนื่องเติบโตหนัก สองสายพันธุ์ที่เป็นธรรมชาติอยู่ร่วมกับกระทิงหนัก: ช้างเอเชีย (Elephas สังฆ) และแรดอินเดีย (แรด unicornis) โดยมาตรฐานส่วนใหญ่ของวัดกระทิงเป็นป่าที่ใหญ่ที่สุด bovid ชีวิตวันนี้ แต่สั้นกว่าขา bulkier ควายป่า (Bubalus arnee) จะคล้ายกันในมวลกายโดยเฉลี่ยแล้วหากไม่ได้น้ำหนักสูงสุด.
การจัดจำหน่ายและที่อยู่อาศัย
กระทิงในอดีตที่เกิดขึ้นตลอดทั้งแผ่นดินภาคใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้รวมทั้งเวียดนามกัมพูชา, ลาว, จีน, ไทย , มาเลเซีย, พม่า, อินเดีย, บังคลาเทศ, ภูฏานและเนปาล วันนี้สายพันธุ์ที่มีการแยกส่วนอย่างจริงจังในช่วงของตนและในระดับภูมิภาคสูญพันธุ์ในศรีลังกา.
กระทิงจะถูกคุมขังส่วนใหญ่จะป่าดิบหรือกึ่งป่าดิบและป่าไม้ผลัดใบชื้น แต่ยังเกิดขึ้นในพื้นที่ป่าเต็งรังที่รอบนอกของช่วงของพวกเขา ที่อยู่อาศัยของกระทิงที่โดดเด่นด้วยขนาดใหญ่ค่อนข้างสงบผืนป่าภูมิประเทศที่เป็นภูเขาด้านล่างที่ระดับความสูง 5,000 ถึง 6,000 ฟุต (1,500 ถึง 1,800 เมตร) ความพร้อมของน้ำและความอุดมสมบูรณ์ของอาหารสัตว์ในรูปแบบของหญ้า, ไม้ไผ่, พุ่มไม้และต้นไม้ . การตั้งค่าที่ชัดเจนของพวกเขาสำหรับภูมิประเทศที่เป็นภูเขาอาจจะเป็นเพราะส่วนหนึ่งที่จะแปลงก่อนหน้านี้ส่วนใหญ่ของที่ราบลุ่มและพื้นที่ที่อยู่ในระดับต่ำอื่น ๆ ที่จะ croplands และ pastures.They เกิดขึ้นจากระดับน้ำทะเลที่ระดับความสูงอย่างน้อย 2,800 เมตร (9,200 ฟุต) พื้นที่นอนต่ำดูเหมือนจะประกอบด้วยที่อยู่อาศัยที่ดีที่สุด.
ในเวียดนามหลายพื้นที่ในจังหวัดĐắkหลักเป็นที่รู้จักกันจะมีกระทิงในปี 1997 ยังคงมีอยู่หลายฝูงในCátTiên National Park และในสถานประกอบการป่าไม้ของรัฐที่อยู่ติดกัน สถานะปัจจุบันของประชากรกระทิงเป็นที่รู้จักกันได้ไม่ดี; พวกเขาอาจจะลดลงอย่างรุนแรงใน.
ในกัมพูชากระทิงลดลงอย่างมากในช่วงปลายปี 1960 ถึงต้นปี 1990 ประชากรมากที่สุดของประเทศยังคงอยู่ใน Mondulkiri จังหวัดที่ได้ถึง 1000 บุคคลที่อาจมีชีวิตรอดในภูมิทัศน์ป่ากว่า 15,000 กิโลเมตร 2 (5,800 ตารางไมล์) ผลการดักกล้องดำเนินการในปี 2009 ชี้ให้เห็นอย่างมีนัยสำคัญของประชากรทั่วโลกของกระทิงใน Mondulkiri ป้องกันป่าไม้และต่อเนื่องกันพนมเปญ Prich รักษาพันธุ์สัตว์ป่า.
ในลาวได้ถึง 200 บุคคลที่ถูกคาดว่าจะอาศัยอยู่ในขอบเขตพื้นที่คุ้มครองในช่วงกลาง 1990s.They อยู่ รายงานการกระจาย discontinuously ในตัวเลขที่ต่ำ overhunting ได้ลดประชากรและผู้รอดชีวิตที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่อยู่ในไซต์ระยะไกล น้อยกว่าหกพื้นที่อนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพแห่งชาติจัดขึ้นมากกว่า 50 คน พื้นที่ที่มีประชากรมีแนวโน้มที่จะมีความสำคัญในระดับประเทศรวมถึงการกักเก็บน้ำน้ำเทินและสำรวจ plateau.Subsequent ติดกันดำเนินการทศวรรษที่ผ่านมาในภายหลังโดยใช้กล้องดักค่อนข้างเข้มข้นไม่ได้บันทึกกระทิงใดมากขึ้นแสดงให้เห็นการลดลงของประชากรขนาดใหญ่.
ในประเทศจีนกระทิง เกิดขึ้นในประชากรแยกส่วนอย่างมากในมณฑลยูนนานและทิศตะวันออกเฉียงใต้ของทิเบต โดยปี 1980 พวกเขาถูก extirpated ใน Lancang เคาน์ตี้และสัตว์ที่เหลือถูกแบ่งออกเป็นสองประชากร ได้แก่ ในสิบสองปันนา-Simao และ Cangyuan ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1990 ประชากร 600-800 บุคคลที่อาจจะอาศัยอยู่ในมณฑลยูนนานกับส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้นในสิบสองปันนาแห่งชาติ Nature by Browser AdBlocker" style="border: none !important; display: inline-block !important; text-indent: 0px !important; float: none !important; font-weight: bold !important; height: auto !important; margin: 0px !important; min-height: 0px !important; min-width: 0px !important; padding: 0px !important; text-transform: uppercase !important; text-decoration: underline !important; vertical-align: baseline !important; width: auto !important; background: transparent !important;">Reserve.
ในประเทศไทยกระทิงเขาถูกพบครั้งเดียวทั่วประเทศ แต่ยังน้อยกว่า 1,000 บุคคลที่ได้รับการคาดว่าจะมี ยังคงอยู่ในปี 1990 ในส่วนใหญ่กึ่งป่าดิบดงพญาเย็น - เขาใหญ่ป่าคอมเพล็กซ์พวกเขาถูกบันทึกไว้ในความหนาแน่นต่ำที่หันของศตวรรษที่มีทั้งหมดประมาณประมาณ 150 บุคคล.
ในบังคลาเทศ, กระทิงบางคนคิดว่าจะเกิดขึ้นในจิตตะกองฮิลล์ ขุดเจาะ, Sylhet และพื้นที่ Mymensingh ในต้นทศวรรษ 1980 แต่ไม่มีผู้ใดได้รับการเห็นใน Pablakhali Sanctuarysituated สัตว์ป่าในผืนฮิลล์ตั้งแต่ 1970s.Individuals ต้นจากรัฐมิโซรัมและตริปุระข้ามเข้าไปในบังคลาเทศ.
ในภูฏานเห็นได้ชัดว่าพวกเขายังคงมีอยู่ทั่วทุกมุมเชิงเขาทางตอนใต้ โซนสะดุดตาในรอยัลมนัสอุทยานแห่งชาติ Phibsoo รักษาพันธุ์สัตว์ป่าและ Khaling รักษาพันธุ์สัตว์ป่า.
ในเนปาลประชากรกระทิงก็จะประมาณ 250-350 ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1990 ด้วยเสียงข้างมากในอุทยานแห่งชาติจิตวันและบริเวณใกล้เคียง Parsa สัตว์ป่าสงวน แนวโน้มประชากรที่ดูเหมือนจะค่อนข้าง stable.The Chitwan ประชากรได้เพิ่มขึ้น 188-296 สัตว์ในปี 1997-2007; ดำเนินการในการสำรวจสำมะโนประชากร Parsa สัตว์ป่าสงวนได้รับการยืนยันการปรากฏตัวของกระทิง 37 พฤษภาคม 2008
ในอินเดียมีประชากรที่คาดว่าจะ 12,000-22,000 ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1990 ตะวันตก Ghats และเนินเขารุกของพวกเขาในภาคใต้ของอินเดียเป็นหนึ่งในฐานที่มั่นที่ครอบคลุมมากที่สุดเท่าที่มีอยู่ของกระทิงโดยเฉพาะอย่างยิ่งใน Wayanad - Nagarhole - มูดู - ประชากร Bandipur complex.The ในอินเดียและบังคลาเทศภูฏานคาดว่าจะประกอบด้วยบุคคล 23,000-34,000 . ที่สำคัญของประชากรประมาณ 2,000 บุคคลที่ได้รับรายงานทั้งในและ Nagarahole Bandipur อุทยานแห่งชาติกว่า 1,000 คนใน Tadoba Andhari โครงการเสือ 500-1000 บุคคลทั้งในเปริย่าร์เสือสำรองและหุบเขาเงียบและติดคอมเพล็กซ์ป่าไม้และกว่า 800 คนใน Bhadra สัตว์ป่า สถานที่ศักดิ์สิทธิ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กระทิงยังเรียกว่าควายอินเดีย เป็นที่ใหญ่ที่สุดและยังเป็นวัวพื้นเมืองของเอเชียใต้และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ชนิดที่ถูกระบุว่าเป็นช่องโหว่บน IUCN รายชื่อแดงตั้งแต่ปี 1986 เป็นประชากรลดลงในส่วนของชนิดช่วงน่าจะดีกว่า 70% ในช่วงสามชั่วอายุคน แนวโน้มประชากรจะคงที่ในการป้องกันดีพื้นที่และมีการสร้างในบางพื้นที่ที่ถูกละเลย
กระทิงเป็นชนิดที่สูงที่สุดของป่าโค ภาษามลายูเรียกว่า กระทิง กระทิง และกระทิง พม่าเรียกว่า ทยองပြောင် .
ที่โดดเด่นในรูปแบบของกระทิง บอสของรยางค์บน เรียกว่ากายาลหรือ mithun .
3
กระทิงเป็นที่แข็งแกร่งและสร้างชนิดหนาแน่นด้วยสันเขาสูงนูนบนหน้าผากระหว่างเขาซึ่งโค้งไปข้างหน้า ก่อให้เกิดเป็นโพรงลึกเข้าไปในโปรไฟล์ของส่วนบนของหัว มีสันเขาที่โดดเด่นที่ด้านหลัง หูมีขนาดใหญ่มาก หางแค่ถึงฮ็อกส์ และในตัวเก่าผมจะบางมากบนหลัง สี ผู้ใหญ่ชาย กระทิงเป็นสีน้ำตาลเข้มถึงดำในคนชรามาก ส่วนบนของหัวจากข้างบน ตา คอ เป็น อย่างไรก็ตาม สีเทาขี้เถ้า หรือบางครั้งสกปรกสีขาว ปากซีดสี และส่วนล่างของขาเป็นสีขาวหรือสีแทน วัวและวัวหนุ่มจะซีดลง และในบางกรณีมีจางๆห้องครัว ซึ่งส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในกลุ่มเครื่องหมายแห้งและเปิดเขต หางจะสั้นกว่าในวัวทั่วไปการเข้าถึงไปยังฮ็อกส์ . พวกเขามีความแตกต่าง ริดจ์ วิ่งจากไหล่ถึงกลางหลัง และไหล่ อาจซม. เท่าที่ 12 ( 4.7 ) สูงกว่าสะโพก . คันนี้เกิดจากความยาวของกระบวนการ spinous ของกระดูกสันหลังของก่อนส่วนของลำต้นเมื่อเทียบกับบรรดาของเอว . ผมสั้นดีและมันวาวและกีบเท้าแคบ และโด่ง
กระทิงมีหัวและลําตัวยาว 250 330 ซม. ( 8 ฟุต 2 ใน 10 ฟุต 10 ใน ) กับ 70 - 105 ซม. ( 28 41 ) เรือหางยาว และ 165 220 cm ( 5 ฟุต 5 ใน 7 ฟุต 3 ใน ) สูงที่ไหล่ น้ำหนักเฉลี่ยของกระทิง ผู้ใหญ่ 650 1000 กิโลกรัม ( 1482 2200 ปอนด์ ) กับวัวก้อนใหญ่หนักถึง 1500 กิโลกรัม ( 3 , 300 ปอนด์ )[ 5 ] ตัวผู้มีขนาดใหญ่และหนักกว่าเรื่องที่ 4 เพศหญิง [ 4 ] โดยทั่วไปจะได้มาจากการสำรวจวัดกระทิงในอินเดียและจีน ส่วนกระทิงหรือชนิดย่อยของมาเลเซีย อาจมีขนาดใหญ่แต่ไม่น่าเผยแพร่วัดเป็นที่รู้จักกัน
กระทิงไม่มีดิวแล็พแตกต่างบนลำคอและหน้าอก ทั้งสองเพศมีเขาซึ่งเติบโตจากด้านข้างของศีรษะ โค้งขึ้นระหว่างเขาเป็นสันเขาสูงนูนบนหน้าผาก ที่ฐานของพวกเขาที่พวกเขาเสนอตัดรูปไข่ ลักษณะที่แข็งแรงกว่ากว่าเครื่องหมายวัววัว เขามีเด็ดแบนที่ฐานและสม่ำเสมอตลอดความยาวของโค้ง และโค้งเข้าด้านใน และไปข้างหลังเล็กน้อยที่เคล็ดลับของพวกเขาสีเขาเป็นเงา สีเขียวอ่อน หรือสีเหลืองตลอดมากขึ้นส่วนหนึ่งของความยาวของพวกเขา แต่เคล็ดลับคือสีดำ แตร , ขนาดปานกลางตามมาตรฐานวงศ์วัวและควายขนาดใหญ่โตความยาว 60 115 ซม. ( 24 - 45 )
วัวมาก เบาและสีมากกว่าวัว เขาผอมมาก และ ตรง กับภายในเพิ่มความโค้งและสันเขาด้านหน้านั้นก็แทบไม่สำเหนียก . ในสัตว์อายุน้อยเขาจะเรียบและขัด ในวัวที่พวกเขาจะเก่าขรุขระและเป็นรอยที่ฐาน
กระทิงอยู่ในหมู่มากที่สุดอาศัยอยู่แผ่นดินสัตว์ เท่านั้น ช้าง , แรด , ฮิปโปโปเตมัส ( ฮิปโปโปเตมัส ) และยีราฟอย่างต่อเนื่องเติบโตหนักขึ้น สองชนิดที่ธรรมชาติอยู่ร่วมกับกระทิงหนัก :ช้าง ( แบบ Maximus ) และอินเดีย ( แรดแรด unicornis ) โดยมาตรฐานส่วนใหญ่ของการวัด , กระทิงเป็นที่ใหญ่ที่สุดในป่าวงศ์วัวและควายยังมีชีวิตอยู่ในวันนี้ อย่างไรก็ตาม สั้นกว่าขาเทอะทะ , ป่าควาย ( 4 arnee ) คล้ายมวลร่างกายเฉลี่ยสูงสุด ถ้าไม่หนัก

แจกกระทิงและที่อยู่อาศัยในอดีตเกิดขึ้นทั่วใต้แผ่นดินใหญ่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้แก่ เวียดนาม กัมพูชา ลาว จีน ไทย แหลมมลายู พม่า อินเดีย บังคลาเทศ ภูฏาน เนปาล วันนี้ ชนิดที่เป็นอย่างจริงจังกระจัดกระจายภายในช่วงนั้น และในภูมิภาคที่สูญพันธุ์ในประเทศศรีลังกา .
กระทิงเป็นส่วนใหญ่คับป่าไม่ผลัดใบหรือป่าดงดิบ และป่าเบญจพรรณกึ่งชุ่มชื้น แต่ยังเกิดขึ้นในพื้นที่ป่าเต็งรังที่รอบนอกของช่วงของพวกเขากระทิง ที่อยู่อาศัยเป็นลักษณะใหญ่ ผืนป่าที่ค่อนข้างคงสภาพฮิลลี่ภูมิประเทศด้านล่าง ความสูง 5 , 000 ถึง 6 , 000 ฟุต ( 1500 ถึง 1800 เมตร ) , ความพร้อมของน้ำ และความอุดมสมบูรณ์ของพืชอาหารสัตว์ในรูปของหญ้า ไผ่ พุ่มไม้ และต้นไม้การปรากฏของภูมิประเทศที่เป็นภูเขาอาจจะส่วนหนึ่งเนื่องจากก่อนหน้านี้ที่การแปลงของส่วนใหญ่ของที่ราบและพื้นที่ลุ่มอื่น ๆ croplands และทุ่งหญ้า พวกเขาเกิดขึ้นจากระดับน้ำทะเลที่ระดับความสูงอย่างน้อย 2 , 800 เมตร ( 9200 ฟุต ) ที่ต่ำและดูเหมือนจะประกอบด้วยพื้นที่ที่อยู่อาศัยที่เหมาะสม .
ในเวียดนาม หลายพื้นที่ในĐắ K L ắ K จังหวัดเป็นที่รู้จักมีกระทิง ในปี 1997ฝูงวัวหลายยังคงอยู่ในคูเทเน และ ติดกับ อุทยานแห่งชาติป่ารัฐ วิสาหกิจ สถานะปัจจุบันของกระทิง ประชากร คือ ได้รู้จัก พวกเขาอาจจะลดลงอย่างรุนแรง
ในกัมพูชา , กระทิงลดลงมากในช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 ถึงช่วงต้นทศวรรษ 1990 ประชากรมากที่สุดของประเทศยังคงอยู่ใน Mondulkiri จังหวัดที่ขึ้นถึง 1000 บุคคลอาจจะรอดในภูมิทัศน์ป่ากว่า 15 , 000 ตารางกิโลเมตร ( 7 , 000 ตารางไมล์ ) ผลของกล้องดักออกมา 2009 แนะนำทั่วโลกจำนวนประชากรของกระทิงในป่าอนุรักษ์และต่อเนื่องที่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าพนม prich .
ในลาว ถึง 200 บุคคลประมาณในการป้องกันพื้นที่ขอบเขตกลาง–ภาพยนตร์พวกเขารายงาน discontinuously กระจายในระดับตัวเลข overhunting ลดลง ประชากร และผู้รอดชีวิตเกิดขึ้นส่วนใหญ่ในเว็บไซต์ระยะไกล น้อยกว่าหกพื้นที่อนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพแห่งชาติจัดขึ้น กว่า 50 คน พื้นที่ที่มีประชากรมีแนวโน้มที่จะเป็นประเทศที่สำคัญ ได้แก่ น้ำและโรงไฟฟ้าลุ่มน้ำที่ราบสูงที่อยู่ติดกันการสำรวจดำเนินการในทศวรรษต่อมาตามมาค่อนข้างเข้มข้น ใช้กล้องดักไม่ได้บันทึกกระทิงเพิ่มเติมใด ๆที่แสดงการลดลงมากของประชากร .
ในประเทศจีน , กระทิงเกิดขึ้นในการแยกส่วนอย่างมากประชากรในยูนนาน และภูมิภาคทิเบต โดยปี 1980 ที่พวกเขา extirpated ในเขตล้านช้าง และสัตว์ที่เหลือถูกแบ่งเป็นสองกลุ่ม คือในสิบสองปันนา และ ซิเมา และ cangyuan . ในกลางปี 1990 ประชากร 600 – 800 บุคคลอาจจะมีอยู่ในมณฑลยูนนาน โดยส่วนใหญ่เกิดขึ้นในธรรมชาติสำรองแห่งชาติสิบสองปันนา .
ในประเทศไทย , กระทิงเคยพบได้ทั่วประเทศ แต่ยังน้อยกว่า 1000 บุคคลถูกคาดว่าจะมีอยู่ในทศวรรษที่ 1990ในส่วนใหญ่กึ่งป่าดิบดงพญาเย็น - เขาใหญ่ ผืนป่า พวกเขาได้ถูกบันทึกไว้ที่ความหนาแน่นต่ำที่หันของศตวรรษ , ที่มีประมาณ รวมประมาณ 150 คน
ในบังคลาเทศ , กระทิง มีความคิดเกิดขึ้นใน Chittagong Hill Tracts Sylhet , และพื้นที่ Mymensingh ในต้นทศวรรษ 1980 ,แต่ไม่มีใครเคยเห็นในป่า pablakhali sanctuarysituated ในเนินเขาผืนตั้งแต่ปี 1970 และบุคคลจากมณีปุระตรีปุระข้ามในบังคลาเทศ .
ในภูฏาน พวกเขาเห็นได้ชัดว่ายังคงมีอยู่ทั่วบริเวณตีนเขาภาคใต้ โดยเฉพาะในอุทยานแห่งชาติมนัสหลวง เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า และเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า phibsoo คาลิง .
ในเนปาลกระทิงประชากรประมาณจะ 250 – 350 ในกลางปี 1990 , ด้วยเสียงส่วนใหญ่ใน Chitwan National Park และติดพาร์ซาสงวนสัตว์ป่า . แนวโน้มประชากรที่ปรากฏจะค่อนข้างมั่นคง จิตวัน ประชากรมีเพิ่มขึ้นจาก 188 ในพวกสัตว์ในปีพ.ศ. 2540 ถึง 2550 ; การสำรวจสำมะโนประชากรดำเนินการในสัตว์ป่าสงวนพาร์ซายืนยันการแสดงตนของ 37 กระทิงในเดือนพฤษภาคม 2008 .
ในอินเดียประชากรประมาณจะ 12 , 000 – 22 , 000 ในกลางปี 1990 . Ghats ตะวันตกและ outflanking เนินเขาทางตอนใต้ของอินเดียเป็นหนึ่งในที่มั่นของกระทิงยังกว้างขวางมากที่สุด โดยเฉพาะใน Wayanad ––– Bandipur Nagarhole mudumalai ซับซ้อน ประชากรในอินเดีย ภูฏาน และบังกลาเทศ ประมาณ 23 , 000 –ประกอบด้วย 34 , 000 คนประชากรส่วนใหญ่ประมาณ 2000 คนได้มีรายงานทั้งใน nagarahole และอุทยานแห่งชาติ Bandipur , 1000 บุคคลในโครงการเสือเรียง andhari บุคคล 500 – 1000 ทั้งใน Periyar Tiger Reserve และหุบเขาที่เงียบและเชิงซ้อนป่าที่อยู่ติดกัน และกว่า 800 คน ในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า bhadra .