Swords weren’t something you wielde

Swords weren’t something you wielded simply with strength. When it came to slashing, then certainly arm strength was a key factor, but actual battle skills were another thing altogether. Effectively wielding a sword in battle didn’t just require a certain amount of strength, but also the bodily control to flourish it as desired.

Anyway, when Suimei spoke of his inability to use such a weapon, the primary reason was that its weight and size were beyond his body’s ability to support.

It was likely because of Lefille’s mastery of a sword like this that she had chosen it as her primary weapon.

That was also likely the reason that she uttered the words that came next.

“—It’s nothing special. With a little practice, anyone’d be able to chop a semi-giant in two with this.”

“…”

I misheard her just now. MISHEARD. Lefille had just said something insane with a casual tone. Seriously, there’s not a chance in hell you could learn how to chop a semi-giant – a being capable of destroying a city wall with its fists – in two with just “a little practice”! Her earlier words, that she had taken down the semi-giant only with the aid of her companions, were now clearly naught but hollow modesty.

That meant that this young girl hadn’t even come close to going all out in her ranking battle. Comparing her ability with the master swordsmen of his world put her on an entirely different plane of existence.

As Suimei shook his head, Lefille took the opportunity to ask a question of her own.

“Suimei-kun, can I ask what you’re best at?”

“I didn’t hear anything. I HEARD NOTHING! —Eh?”

“Suimei-kun? Are you alright?”

“Eh? Oh, ohhhh. I, well… pretty much this.”

Finally realizing that the topic of conversation had shifted, Suimei showed his answer, rather than spoke it.

To make it easy for her to understand, he concentrated mana in the palm of his hand.

That made the answer apparent. Lefille, who had asked without really thinking, showed an expression of understanding.

“Magic, right? Well, I guess since you’re a mage, that should have been pretty obvious.”

“Although it has to be said that when I first started, there was a period when I was pretty much clueless.”

“Clueless?”

Lefille’s question caused him to think for a bit before responding, a somewhat perplexed smile on his face.

“Yes. Lefille, when you first started to learn how to use a sword, what did they tell you?”

“—Hmm, well, it’d always be these long, drawn-out lectures that always started from the origin of it all, leading up to the reason why it was necessary that I wield a sword, etc. My ears practically bled I heard it so many times,” she answered, half-jokingly.

That even the origin of swords was a point of instruction showed just what history lay behind it all.

As Suimei envisioned that scene in his mind, he remembered what it was like when he had first started to learn magic.

That was a thing already many years in the past. When he was young, his father had brought him to the one room in their house where entry was forbidden, and there—

“…My father wasn’t the type to talk much. I never had an experience like yours. It’s just that, from the very start, he told me that this was something I had to master.”

“He didn’t even give you a reason?”

“Well, that much he did. It wasn’t a reason that a young child could understand, though. Moreover, I never had any intention of asking, and so he never spoke about it. Unfortunately, for that very reason, it wasn’t until very late that I heard the answer from my father.”

His tone was nostalgic as he spoke, as the scene from his memory replayed itself before his eyes.

Indeed, by the time he’d heard the reason, he’d already long since begun to tread the path of a magician. It was entirely possible that had “that incident” not occurred, his father would have taken that answer with him to the grave.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดาบไม่ได้บางสิ่งบางอย่างที่คุณใช้เพียง ด้วยพลัง เมื่อมันมาถึงเจ็บแสบแล้วแน่นอน แรงของแขนเป็นปัจจัยสำคัญ แต่ทักษะการต่อสู้ที่แท้จริง เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทั้งหมด ได้อย่างมีประสิทธิภาพ กวัดแกว่งดาบในการต่อสู้ที่ไม่ต้องใช้จำนวนหนึ่งของความแข็งแรง แต่ยังควบคุมร่างกายให้เจริญรุ่งเรืองเป็นที่ต้องการอย่างไรก็ตาม เมื่อ suimei พูดของเขาไม่สามารถใช้อาวุธดังกล่าว เหตุผลหลักคือ น้ำหนักและขนาดของร่างกายเกินความสามารถของเขาที่จะสนับสนุนมันอาจเป็นเพราะ lefille Mastery ของดาบที่เธอใช้เป็นอาวุธหลักของเธอนั่นก็อาจเป็นเหตุผลที่ว่าเธอ uttered คำที่มาต่อไป" มันไม่มีอะไรพิเศษ ด้วยการฝึกฝนเพียงเล็กน้อย ทุกคนจะได้สับกึ่งยักษ์สองด้วยนี่" . . . . . . . "ฉันได้ยินจากเธอ ผิดแล้ว lefille เพิ่งพูดอะไรบ้าด้วยน้ำเสียงสบายๆ จริงๆนะ มันไม่มีทางหรอกที่คุณจะเรียนรู้วิธีการสับกึ่งยักษ์ ซึ่งสามารถทำลายกำแพงเมืองกับหมัดของมันสำหรับสองกับแค่ " ปฏิบัติ " เล็ก ๆน้อย ๆ ! เธอพูด ที่เธอเคยถ่ายลงกึ่งยักษ์เท่านั้นด้วยความช่วยเหลือของพวกเพื่อนของเธอก็ล้มเหลว แต่ตอนนี้ความกลวงนั่นหมายถึงว่า หญิงสาวไม่ได้มาใกล้จะออกทั้งหมดในการจัดอันดับของเธอ การเปรียบเทียบความสามารถของเธอกับอาจารย์นักดาบแห่งโลกวางเธอบนเครื่องบินที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงของการดำรงอยู่เป็น suimei ส่ายหัว lefille เอาโอกาสที่จะถามเธอเอง" suimei คุง ผมขอถามอะไรคุณที่ดีที่สุด ? "" ผมไม่ได้ยินอะไรเลย ฉันได้ยินอะไร - เอ๋ ? "" suimei คุง ? คุณไม่เป็นไรนะ ? "" เอ๋ ? โอ้ โหหหห ฉัน เอ่อ . . . . . . . สวยมาก . "ในที่สุดก็รู้ตัวว่า หัวข้อของการสนทนาก็เปลี่ยน suimei พบคำตอบของเขามากกว่าที่จะพูดมันให้มันง่ายสำหรับเธอที่จะเข้าใจ เขามุ่งมานะในปาล์มของมือของเขาให้คำตอบที่ชัดเจน lefille ที่ถามโดยไม่คิดจะพบการแสดงออกของความเข้าใจ" วิเศษใช่ไหม ผมเดาว่าคุณเป็นนักเวทย์ ที่ควรจะชัดเจนสวย . "" แม้ว่ามันจะกล่าวว่าเมื่อฉันเริ่ม มีช่วงนึงที่ผมค่อนข้างสับสน "" ไม่รู้เรื่องอะไรเลย "คำถาม lefille ก็ทำให้เขาคิดซักนิดก่อนที่จะตอบสนอง และค่อนข้างงง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา" ครับ lefille , เมื่อคุณเริ่มที่จะเรียนรู้วิธีการใช้ดาบ พวกเขาบอกอะไรคุณ "" อืม มันคงยาวนี่เสมอ วาดออกมาบรรยายที่มักจะเริ่มต้นจากจุดเริ่มต้นของทั้งหมด นำไปสู่เหตุผลทำไมมันเป็นความจำเป็นที่ฉันควงดาบ ฯลฯ หูฉันแทบจะหลั่งผมได้ยินหลายครั้ง " นางตอบ ครึ่งติดตลก .แม้ที่มาของดาบ เป็นจุดของการสอนพบว่าประวัติศาสตร์วางที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดเป็น suimei นึกถึงฉากนั้นในความคิดของเขา เขาจำได้ว่าเมื่อเขาได้เริ่มเรียนรู้มายากลนั้นคือสิ่งที่แล้วหลายปีในอดีต เมื่อเขายังเด็ก พ่อก็พาเขาไปยังห้องหนึ่งในบ้าน ที่รายการที่เป็นสิ่งต้องห้าม และที่นั่น" . . . . . . . พ่อผมไม่ใช่คนพูดมาก ผมเคยมีประสบการณ์เหมือนคุณ มันก็แค่ ตั้งแต่แรก เขาบอกผมว่า นี่เป็นเรื่องที่ผมต้องต้นแบบ”" เขาไม่ได้ให้เหตุผล "" ดี มากที่เขาทำ มันไม่ใช่เหตุผลที่เด็กหนุ่มจะเข้าใจนะ นอกจากนี้ ฉันไม่เคยตั้งใจที่จะถาม และเขาก็ไม่เคยพูดเกี่ยวกับมัน แต่น่าเสียดายมากว่าเหตุผล มันไม่ได้จนกว่าสายมากที่ได้ยินคำตอบจากพ่อ "น้ำเสียงของเขาคิดถึงเขาคุยกัน เป็นฉากจากความทรงจำซ้ำตัวเองก่อนที่ตาของเขาแน่นอน ก่อนที่เขาจะได้ยินที่เขานานแล้ว ตั้งแต่เริ่มเหยียบเส้นทางของนักมายากล มันเป็นไปได้ทั้งหมดว่ามี " เหตุการณ์ " ไม่ได้เกิดขึ้น พ่อจะเอาที่ตอบเขาไปหลุมฝังศพ