This year i am a third year student

This year i am a third year student in faculty of economics. Trekking to wat phrathat doi suthep is traditional, which is part of activities of Chiang Mai University. This year it is the last year that i walked up to Phrathat Doi Suthep because next year i will walk down. The traditional has been held continuously every year. All of student will walk together.

Last Saturday, i woke up early in the morning to prepared for walk up to the hill. I brought a bag , hat , inhalant and paper tissue. Then i out off my dormitory and ate breakfast with my friends. About 8.30 am all of student began to walk. That day the weather had sunny and rain. Just i walked a little bit i felt so tried. I thought all the time Are we nearly there? How far is it? After that i not well off i felt sick but we couldn't stopped walking, so i had to try and be patient and my friends take care of me all the way. Later i felt better. At noon we stopped walking and ate lunch we have time about 20 minute for time-out. After that we went on , the distance to walked it remaining half of the way. The weather in the afternoon was very hot i felt lost power and thirsty but not bad on the way had services of water. Finally we arrived at the destination, first year student stand by for show spirit boom me and my friends stand by at the last row. Before we ran i felt excited. When we got signal we ran together at the moment i had many mixed feeling but all are good feeling. Although it so tried but we helped and took us to the destination. So i have got a good memory i will remember that i ever did to do and that time how was i feel. Because it is once in my lifetime.

From this story i learned that we should prepared your body. Lastly Today's special moments are tomorrow's memories.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปีนี้ผมเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สามในคณะเศรษฐศาสตร์ เดินป่าไปยังวัดพระธาตุดอยสุเทพเป็นแบบดั้งเดิมซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ปีนี้มันเป็นปีที่ผ่านมาที่ฉันเดินขึ้นไปยังพระธาตุดอยสุเทพเพราะปีหน้าฉันจะเดินลง แบบดั้งเดิมได้ถูกจัดขึ้นอย่างต่อเนื่องทุกปี นักเรียนทุกคนจะเดินไปด้วยกัน. วันเสาร์ที่สุดท้ายที่ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับเดินขึ้นไปบนเนินเขา ผมนำถุงหมวกดมและเนื้อเยื่อกระดาษ แล้วฉันออกจากหอพักของฉันและกินอาหารเช้ากับเพื่อนของฉัน เกี่ยวกับ 8:30 ทั้งหมดของนักเรียนเริ่มที่จะเดิน วันนั้นสภาพอากาศที่มีแดดและฝน ฉันเพียงแค่เดินไปนิด ๆ หน่อย ๆ ผมรู้สึกว่าพยายามเพื่อให้ ผมคิดว่าตลอดเวลาที่เราอยู่เกือบมี? ไกลแค่ไหนมันเป็น? หลังจากนั้นฉันไม่ดีออกฉันรู้สึกว่าป่วย แต่เราไม่สามารถหยุดเดินดังนั้นผมจึงต้องพยายามและเป็นผู้ป่วยและเพื่อนของฉันดูแลฉันตลอดทาง ต่อมาฉันรู้สึกดีขึ้น ตอนเที่ยงเราหยุดเดินและกินอาหารกลางวันเรามีเวลาประมาณ 20 นาทีสำหรับการหมดเวลา หลังจากที่เราไปในระยะทางที่เดินมันเหลือครึ่งหนึ่งของวิธีการ สภาพอากาศในช่วงบ่ายก็ร้อนมากผมรู้สึกว่าพลังที่หายไปและกระหายน้ำ แต่ไม่ดีเกี่ยวกับวิธีการที่มีการให้บริการน้ำ ในที่สุดเราก็มาถึงที่ปลายทางของนักเรียนปีแรกยืนได้แสดงจิตวิญญาณบูมผมและเพื่อน ๆ ของฉันยืนตามที่แถวสุดท้าย ก่อนที่เราวิ่งผมรู้สึกตื่นเต้น เมื่อเราได้รับสัญญาณที่เราวิ่งด้วยกันในขณะที่ฉันมีความรู้สึกผสมจำนวนมาก แต่ทุกคนมีความรู้สึกที่ดี แม้ว่าจะพยายามเพื่อให้ แต่เราช่วยและพาเราไปยังปลายทาง ดังนั้นฉันได้มีความทรงจำที่ดีฉันจะจำได้ว่าผมเคยได้ที่จะทำและวิธีการที่ถูกเวลาที่ฉันรู้สึกว่า เพราะมันเป็นครั้งเดียวในชีวิตของฉัน. จากเรื่องนี้ผมได้เรียนรู้ว่าเราควรจะเตรียมร่างกายของคุณ สุดท้ายช่วงเวลาพิเศษวันนี้เป็นความทรงจำในวันพรุ่งนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปีนี้ผมเป็นนักศึกษาปี 3 คณะเศรษฐศาสตร์ เดินป่าเพื่อวัดพระธาตุดอยสุเทพราชวรวิหารเป็นแบบดั้งเดิม ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกิจกรรมของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ปีนี้มันเป็นปีสุดท้าย ที่ผมเดินขึ้นพระธาตุดอยสุเทพ เพราะปีหน้าผมจะเดินลง แบบดั้งเดิมได้ถูกจัดขึ้นอย่างต่อเนื่องทุกปี ทั้งหมดของนักเรียนจะเดินไปด้วยกัน

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาผมตื่นแต่เช้า เพื่อเตรียมตัวเดินขึ้นเนินเขา ฉันเอากระเป๋า หมวก สารระเหย และเยื่อกระดาษ ผมก็ออกจากหอพัก และทานอาหารเช้ากับเพื่อนๆ ประมาณ 8.30 น. ของนักเรียนก็เริ่มเดิน วันนั้นอากาศมีแดดและฝน แค่ฉันเดินนิดหน่อย ผมรู้สึกเหนื่อย ฉันคิดว่าเวลาเราเกือบมี มันไกลแค่ไหน ?หลังจากนั้นผมก็ไม่ปิด ผมรู้สึกไม่สบาย แต่เราก็ไม่สามารถหยุดเดินได้ ดังนั้นฉันต้องพยายามและอดทน และเพื่อนๆ คอยดูแลฉันตลอด ต่อมาผมรู้สึกว่าดีกว่า ตอนเที่ยงเราหยุดเดินและรับประทานอาหารกลางวันเราก็มีเวลาประมาณ 20 นาที เพื่อหยุด หลังจากที่พวกเราไปไกลที่จะเดินมันเหลืออยู่ครึ่งทางสภาพอากาศในช่วงบ่ายร้อนแรงมากผมรู้สึกสูญเสียพลังและกระหายแต่ไม่เลว ระหว่างทางมีบริการน้ำ ในที่สุดเราก็มาถึงจุดหมายแรก นักเรียนเตรียมโชว์สปิริต บูม ฉันและเพื่อนของฉันยืนอยู่ที่แถวสุดท้าย ก่อนที่เราจะวิ่ง ผมรู้สึกตื่นเต้น เมื่อเราได้รับสัญญาณที่เราหนีกันตอนนี้ ผมมีหลายผสมความรู้สึก แต่จะรู้สึกดีถึงแม้ว่าจะเหนื่อยแต่เราช่วยพาพวกเราไปถึงจุดหมาย ฉันได้มีความทรงจำที่ดี ผมจำได้ว่าผมเคยทำ ตอนนั้นผมรู้สึกยังไง เพราะมันเป็นครั้งเดียวในชีวิต

จากเรื่องนี้ฉันได้เรียนรู้ว่าเราควรจะเตรียมร่างกายของคุณ สุดท้ายของวันนี้ในช่วงเวลาพิเศษ มีความทรงจำในวันพรุ่งนี้