Sprint runners, speed skaters and c

Sprint runners, speed skaters and cyclists need a large rate of breakdown of energy rich phosphates in the first 4 to 5 seconds of the race (mechanical equivalent > 20 W/kg) in order to accelerate their body, and a power output of more than 10 W/kg in the phase following the start to maintain a high velocity. Maximal speed in running is mainly limited by the necessity to rotate the legs forwards and backwards relative to the hip joint. The acceleration phase, however, relies on powerful extensions of all leg joints. Through a comparison of the hindlimb design of highly specialised animal sprinters (as can be found among predators) and of long distance animal runners (as found among hoofed animals), it is illustrated that these 2 phases of a sprint rely on conflicting requirements: improvement of maximal speed would require lower moments of inertia of the legs whereas a faster acceleration would require the involvement of more muscle mass (not only of the hip and knee extensors but also of the plantar flexors).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิ่งมาราธอน สเก็ตความเร็ว และนักปั่นต้องอัตราของฟอสเฟตเข้มข้นพลังงานขนาดใหญ่ใน 4-5 วินาทีแรกของการแข่งขัน (กลเท่า > 20 W กิโลกรัม) เพื่อเร่งร่าง และมีกำลังส่งเกิน 10 วัตต์/กก.ในระยะต่อไปการเริ่มต้นเพื่อรักษาความเร็วสูง ความเร็วสูงสุดในการทำงานถูกจำกัดส่วนใหญ่ โดยความจำเป็นการหมุนไปข้างหน้าขา และถอยหลังเมื่อเทียบ กับข้อสะโพก ขั้นตอนการเร่งความเร็ว อย่างไรก็ตาม อาศัยการขยายประสิทธิภาพของข้อต่อขาทั้งหมด ผ่านการเปรียบเทียบการออกแบบ hindlimb ของ sprinters สัตว์สูงพิเศษ (เช่นพบในหมู่นักล่า) และวิ่งทางไกลสัตว์ (เป็นหมู่สัตว์ hoofed), เป็นดังว่า นี้ขั้นตอนที่ 2 ของการวิ่งพาความขัดแย้งกัน: ปรับปรุงความเร็วสูงสุดจะต้องมีความเฉื่อยของช่วงล่างของขาในขณะที่เร่งเร็วขึ้นจะต้องมีส่วนร่วมของกล้ามเนื้อมากขึ้นมวล (ไม่เฉพาะของ extensors สะโพกและเข่าแต่ยังของ ศรีษะ flexors)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิ่งวิ่งสเก็ตความเร็วและนักปั่นจักรยานต้องมีอัตราการใหญ่ของการสลายฟอสเฟตที่อุดมไปด้วยพลังงานในครั้งแรก 4-5 วินาทีของการแข่งขัน (กลเทียบเท่า> 20 W / kg) เพื่อที่จะเร่งร่างกายของพวกเขาและการส่งออกพลังงานมากกว่า 10 W / kg ในขั้นตอนต่อไปนี้เริ่มต้นในการรักษาที่มีความเร็วสูง ความเร็วสูงสุดในการทำงานส่วนใหญ่จะถูก จำกัด โดยความจำเป็นที่จะหมุนขาไปข้างหน้าและข้างหลังเมื่อเทียบกับสะโพก ขั้นตอนการเร่ง แต่อาศัยส่วนขยายที่มีประสิทธิภาพของข้อต่อขาทั้งหมด ผ่านการเปรียบเทียบของการออกแบบขาหลังของ sprinters สัตว์เชี่ยวชาญสูง (ตามที่สามารถพบได้ในหมู่นักล่า) และระยะทางยาววิ่งสัตว์ (เท่าที่พบในสัตว์กีบ) มันเป็นแสดงให้เห็นว่าทั้ง 2 ขั้นตอนของการวิ่งพึ่งพาความต้องการที่ขัดแย้งกันปรับปรุง ความเร็วสูงสุดจะต้องมีช่วงเวลาที่ลดลงของแรงเฉื่อยของขาในขณะที่อัตราเร่งที่เร็วขึ้นจะต้องมีส่วนร่วมของมวลกล้ามเนื้อมากขึ้น (ไม่เพียง แต่ของสะโพกและข้อเข่า extensors แต่ยัง flexors ฝ่าเท้า)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิ่งวิ่งและ snowboarders ปั่นจักรยานต้องมีอัตราการใช้พลังงานขนาดใหญ่ที่อุดมไปด้วยใน 5 วินาทีแรกของการแข่งขัน ( เชิงกลเทียบเท่า > 20 W / kg ) เพื่อเร่งร่างกาย และพลังงานมากกว่า 10 W / kg ในขั้นตอนต่อไปนี้เพื่อรักษาความเร็วเริ่มต้น สูง อัตราเร็วสูงสุดในการวิ่งเป็นหลัก จำกัด ตามความจำเป็นเพื่อหมุนขาไปข้างหน้าและถอยหลัง เทียบกับข้อต่อสะโพก อัตราเร่งระยะ อย่างไรก็ตาม ขึ้นอยู่กับประสิทธิภาพส่วนขยายของข้อต่อขาทั้งหมด ผ่านการเปรียบเทียบศึกษาการออกแบบสูงเฉพาะสัตว์กีฬา ( เช่นสามารถพบได้ในสัตว์ผู้ล่า ) และวิ่งทางไกล ( เช่นระหว่างจะเดินไปพบสัตว์ ) นั้น พบว่าทั้ง 2 ขั้นตอนของ Sprint พึ่งพาความต้องการที่ขัดแย้งกัน : การปรับปรุงความเร็วสูงสุดจะต้องมีช่วงเวลาที่ลดลงของความเฉื่อยของขาในขณะที่เร่งได้เร็วขึ้น จะต้องมีการมีส่วนร่วมของมวลกล้ามเนื้อมากขึ้น ( ไม่เพียง แต่ของสะโพกและเข่า กล้ามเนื้อเหยียดนิ้ว แต่ยังของ plantar flexors )