We had four main hypotheses. First,

We had four main hypotheses. First, based on previous findings using video stimuli in which a speaker directly addresses a child (Chawarska et al., 2012), we predicted that autistic children would look less at the stimuli and less at the speaker’s face and mouth than the control groups.
Second, based on previous findings with typically developing and at-risk children, we predicted that attention to the mouth would be related to better language skills among typically developing children (Young et al., 2009).
Third, based on a view that language deficits in autism stem from atypical gaze which results in missed opportunities to learn from social scenes, we predicted that children with autism who do look at the informative areas of the scene for language learning (i.e., the eyes, mouth, and referent object) will be more successful at language learning than those who do not.
Finally, we hypothesized that language impairments among those without autism are attributable to language specific impairments rather than social deficits, and thus we predicted that attention to social stimuli would be unrelated to language development among the language impaired participants without autism.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรามีสมมุติฐานหลักสี่ แรก ตามผลการวิจัยก่อนหน้านี้ที่ใช้สิ่งเร้าที่วิดีโอที่พูดตรงอยู่เด็ก (Chawarska et al., 2012), เราคาดการณ์ว่า เด็ก autistic จะมองน้อยที่สิ่งเร้า และน้อยที่ใบหน้าและปากของลำโพงมากกว่ากลุ่มควบคุม สอง ตามผลการวิจัยก่อนหน้านี้มีการพัฒนาโดยทั่วไปและเด็กที่มีความเสี่ยง เราคาดการณ์ว่า ความปากจะเกี่ยวข้องกับทักษะทางภาษาดีขึ้นระหว่างการพัฒนาเด็ก (หนุ่มสาวร้อยเอ็ด al., 2009) โดยทั่วไป ที่สาม ขึ้นอยู่กับมุมมองที่ขาดดุลภาษาในโรคออทิซึมที่เกิดจากสายตาอักเสบซึ่งเกิดการพลาดโอกาสในการเรียนรู้จากสังคมฉาก เราคาดว่า ที่เด็กโรคออทิซึมที่มองในด้านฉากสำหรับข้อมูล เรียนภาษา (เช่น ตา ปาก และใช้วัตถุ) จะประสบความสำเร็จในการเรียนรู้ภาษามากกว่าผู้ที่ไม่ สุดท้าย เราตั้งสมมติฐานว่าไหวสามารถภาษาที่ไม่มีโรคออทิซึมอย่างไหวสามารถระบุภาษามากกว่าการขาดดุลทางสังคม และดังนั้น เราคาดการณ์ว่า ความสนใจในสิ่งเร้าทางสังคมจะไม่เกี่ยวข้องการพัฒนาภาษาระหว่างผู้เข้าร่วมความบกพร่องทางด้านภาษาโดยโรคออทิซึม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรามีสี่สมมติฐานหลัก ครั้งแรกจากผลการวิจัยก่อนหน้านี้โดยใช้สิ่งเร้าวิดีโอที่ลำโพงอยู่โดยตรงเด็ก (Chawarska et al., 2012) เราคาดการณ์ว่าเด็กออทิสติกจะดูน้อยกว่าที่สิ่งเร้าและน้อยกว่าที่ใบหน้าของผู้พูดและปากกว่ากลุ่มควบคุม
ประการที่สองจากผลการวิจัยก่อนหน้านี้ที่มีการพัฒนาโดยทั่วไปและเด็กที่มีความเสี่ยงที่เราคาดการณ์ว่าความสนใจไปที่ปากจะเกี่ยวข้องกับการที่ดีกว่าทักษะการใช้ภาษาในเด็กมักจะพัฒนา (หนุ่ม et al., 2009).
ประการที่สามขึ้นอยู่กับมุมมองของภาษาที่ การขาดดุลในก้านออทิสติกจากสายตาผิดปกติซึ่งส่งผลให้พลาดโอกาสที่จะเรียนรู้จากฉากทางสังคมที่เราคาดการณ์ว่าเด็กออทิสติกที่ทำดูข้อมูลพื้นที่ของฉากสำหรับการเรียนรู้ภาษา (เช่นตาปากและวัตถุอ้างอิง) จะ จะประสบความสำเร็จในการเรียนรู้ภาษามากกว่าผู้ที่ไม่ได้.
สุดท้ายเราตั้งสมมติฐานว่าบกพร่องทางภาษาในหมู่ผู้ที่ไม่มีออทิสติกมีสาเหตุภาษาบกพร่องที่เฉพาะเจาะจงมากกว่าการขาดดุลทางสังคมและทำให้เราคาดการณ์ว่าความสนใจต่อสิ่งเร้าทางสังคมจะไม่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาภาษาในหมู่ ภาษาที่ผู้เข้าร่วมการด้อยค่าโดยไม่ต้องออทิสติก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรา มี สี่ สมมติฐานหลัก แรก จากผลการวิจัยก่อนหน้านี้โดยใช้วิดีโอสิ่งเร้าที่ลำโพงโดยตรง เน้นเด็ก ( chawarska et al . , 2012 ) เราคาดการณ์ว่า เด็กออทิสติกจะดูน้อยกว่าที่รุนแรงน้อยกว่าในใบหน้าของผู้พูด และ ปาก มากกว่ากลุ่มควบคุม
วินาที ตามด้วยเครื่องมือพัฒนาโดยก่อนหน้านี้และเด็กกลุ่มเสี่ยง ,เราคาดการณ์ว่า ความสนใจไปที่ปากจะเกี่ยวข้องกับทักษะทางภาษาโดยทั่วไปดีขึ้นในการพัฒนาเด็ก ( หนุ่ม et al . , 2009 )
สาม ขึ้นอยู่กับมุมมอง ที่ทำให้ภาษาในออทิสติกเกิดจากสายตาผิดปกติ ซึ่งส่งผลให้พลาดโอกาสที่จะเรียนรู้จากฉากทางสังคมเราคาดการณ์ว่า เด็กออทิสติกที่ดูที่พื้นที่ข้อมูลของฉากเพื่อการเรียนรู้ภาษา ( เช่น ตา ปาก และวัตถุอ้างอิง ) จะประสบความสำเร็จในการเรียนรู้น้อยกว่าผู้ที่ไม่ได้ภาษา
ในที่สุดเราตั้งสมมติฐานว่า ภาษาของผู้ที่ไม่มีความบกพร่องออทิสติกเป็นที่เกี่ยวข้องกับภาษาเฉพาะความบกพร่องมากกว่า การทางสังคมดังนั้นเราจึงคาดการณ์ว่า ความสนใจกับสิ่งเร้าทางสังคมจะไม่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาทางภาษาของภาษาที่มีผู้เข้าร่วมโดยไม่ต้องเป็นออทิสติก