__Another crucial mistake of the au

__Another crucial mistake of the authorities was their decision to liberalize capital flows
across borders while sticking to a fixed exchange rate system and also trying to pursue an
independent monetary policy. This is, of course, the classic Mundell “impossible trinity”
(Mundell, 1963).

Thailand had successfully used a fixed exchange rate system since the end of the
Second World War. This had contributed to economic stability and was an important
foundation for economic growth for many decades. However, these successes were mostly in
a global environment of modest financial capital flows. The mistake was to stick to this old
paradigm in the 1990s when capital flows became very large and very volatile.

Before the crisis, the baht was fixed to a basket of currencies with the US dollar having
by far the largest weight in the basket resulting in a fairly stable baht/$US rate for many years
before the crisis. However, Thailand also tried to pursue an independent interest rate policy.
This can be seen from the gap between the Thai overnight interbank rate and the US overnight
fed fund rate. This gap averaged about 3.97% between January 1989 and June 1997 (the last
month before the float of the baht), and sometimes reached up to 10% (see Figure 1). With
liberalized capital flow, this inevitably led to a large amount of capital flow into Thailand.


Net capital inflows between 1990 and 1996 averaged 10% of GDP each year; much
higher than the average current account deficit of about 7% of GDP for the same period. As a
result, the outstanding external debt rose rapidly from $US29 billion in 1990 (34% of GDP) to
$US108.7 billion in 1996 (59% of GDP). Even more dangerous was the fact that short-term
foreign debt (with a maturity of less than 1 year) increased very rapidly. By the end of 1996,
the total short-term foreign debt was about $US47.7 billion, which was larger than the amount
of official foreign reserves at the time that was about $US38.7 billion. Even after taking into
account the foreign assets of the banking system, the total foreign assets (official and private)
were less than the amount of short-term foreign debt of the country. If these short-term foreign
debts were not rolled over, there would not be enough foreign assets in the country to service
these debts.

The rapid growth of short-term foreign debt was tied to the provisioning requirement
for risky assets of the Basel Capital Accord. For lending to financial institutions in developing
countries, short-term lending only requires 20% provisioning whereas long-term lending
requires 100% provisioning. Because of this, there was a built-in incentive for short-term
lending to developing countries.

The large capital inflows spurred an investment and real estate bubble. Financial
institutions were lending excessively and imprudently, leading to rapidly deteriorating asset
quality. The central bank made matters worse by trying to shore up ailing financial
institutions.

The strengthening of the US dollar relative to other major currencies starting in
1995 and China’s rapid emergence into the world market also weakened Thailand’s
competitiveness. In 1996, exports declined by about 1.3% compared with over 20% growth in
both 1994 and 1995. The weakened fundamental led to pressures on the baht and market
perception was that the baht needed to be devalued, and speculators attacked the baht in
various waves. What made matters worse was that the Bank of Thailand (BOT) tried to
stubbornly defend the value of the baht. By the end of June 1997 almost all of the country’s
reserves had been used to try to defend the value of the baht and official foreign reserves net
of committed forward obligations declined to only about $US2.8 billion. The country
basically became insolvent as there was still about $US48.5 billion in short-term foreign debt
and the current account deficit was about $US1 billion per month. Thailand simply did not
have enough foreign assets to service these obligations. As a result, the baht had to be floated
on July 2, 1997, and Thailand had to seek assistance from the IMF.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

__Another สำคัญผิดของเจ้าหน้าที่ได้ตัดสินใจไป liberalize กระแสเงินทุนข้ามพรมแดนผสานกับระบบอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ และพยายามดำเนินการนโยบายการเงินอิสระ นี่คือ แน่นอน Mundell คลาสสิก "ทรินิตี้เป็นไปไม่ได้"(Mundell, 1963)ประเทศไทยได้ใช้ระบบอัตราแลกเปลี่ยนคงที่ตั้งแต่ปลายเรียบร้อยแล้วสงครามโลก นี้ได้มีส่วนกับเสถียรภาพทางเศรษฐกิจ และสำคัญรากฐานสำหรับการเติบโตทางเศรษฐกิจมาหลายทศวรรษ อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จเหล่านี้เป็นส่วนใหญ่ในสภาพแวดล้อมทั่วโลกของกระแสเงินทุนทางการเงินปานกลาง ผิดพลาดรับการเก่านี้กระบวนทัศน์ในทศวรรษ 1990 เมื่อกระแสทุนกลายเป็นขนาดใหญ่มาก และมีความผันผวนมากก่อนวิกฤต แก้ไขบาทตะกร้าสกุลเงินกับเงินดอลลาร์สหรัฐมีโดยน้ำหนักที่ใหญ่ที่สุดในตะกร้าเป็นผลในอัตราค่อนข้างเสถียรบาท / $สหรัฐหลายปีก่อนวิกฤต อย่างไรก็ตาม ไทยยังพยายามจะดำเนินนโยบายการเงินอิสระนี้สามารถมองเห็นช่องว่างระหว่างอัตราระหว่างธนาคารข้ามคืนไทยและสหรัฐอเมริกาชั่วข้ามคืนป้อนอัตรากองทุน ช่องว่างนี้เฉลี่ยประมาณ 3.97% ระหว่างปี 1989 และ 2540 มิถุนายน (ล่าสุดเดือนก่อนลอยบาท), และบางครั้งถึง 10% (ดูรูปที่ 1) มีกระแสทุนเสรี นี้ย่อมนำไปสู่กระแสทุนขนาดใหญ่ในประเทศไทยทุนไหลเข้าสุทธิระหว่าง 1990 และปี 1996 เฉลี่ย 10% ของ GDP ในแต่ละปี มากสูงกว่าดุลบัญชีปัจจุบันเฉลี่ยประมาณ 7% ของ GDP สำหรับรอบระยะเวลาเดียวกัน เป็นการผล ค้างภายนอกเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจาก $US29 พันล้านในปี 1990 (34% ของ GDP) การ$US108.7 พันล้านในปี 1996 (59% ของ GDP) ยิ่งอันตรายเป็นความจริงที่ว่าระยะสั้นหนี้ต่างประเทศ (มีอายุน้อยกว่า 1 ปี) เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ปลายปี 1996หนี้ต่างประเทศระยะสั้นรวมได้เกี่ยวกับ $US47.7 พันล้าน ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่ายอดเงินทุนสำรองต่างประเทศอย่างเป็นทางการในเวลาที่เกี่ยวกับ $US38.7 พันล้าน หลังจากพิจารณาบัญชีสินทรัพย์ต่างประเทศของระบบธนาคาร สินทรัพย์ต่างประเทศทั้งหมด (อย่างเป็นทางการ และส่วนตัว)มีน้อยกว่าจำนวนหนี้ต่างประเทศระยะสั้นของประเทศ ถ้าเหล่านี้ระยะสั้นต่างประเทศไม่ได้ยกหนี้มากกว่า จะไม่มีสินทรัพย์เพียงพอต่างประเทศในประเทศให้บริการหนี้เหล่านี้เชื่อมโยงการเติบโตอย่างรวดเร็วของหนี้ต่างประเทศระยะสั้นต้องการเตรียมใช้งานสำหรับสินทรัพย์เสี่ยงของแอคคอร์ดทุนของบาเซิล เงินให้สินเชื่อกับสถาบันการเงินในการพัฒนาประเทศ ให้กู้ยืมระยะสั้นต้องการเตรียมใช้งานในขณะที่ 20% สินเชื่อระยะยาวต้องการเตรียมใช้งาน 100% ด้วยเหตุนี้ มีแรงจูงใจภายในสำหรับระยะสั้นยืมไปพัฒนาประเทศขนาดใหญ่เงินทุนไหลกระตุ้นการลงทุนและอสังหาริมทรัพย์ฟอง ทางการเงินสถาบันให้กู้ยืมมากเกินไป และ imprudently นำสินทรัพย์ที่เสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วคุณภาพของงาน ธนาคารกลางทำเรื่องเลวร้ายโดยจุน ailing เงินสถาบัน เข้มแข็งของดอลลาร์สหรัฐเมื่อเทียบกับสกุลเงินสำคัญอื่น ๆ ใน1995 และเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วของจีนในตลาดโลกยังลดลงในประเทศไทยในการแข่งขัน ในปี 1996 ส่งออกลดลงประมาณ 1.3% เมื่อเทียบกับกว่า 20% ในปี 1994 และ 1995 บนพื้นฐานอ่อนแอนำไปสู่แรงกดดันบาทและตลาดรับรู้เป็นบาทที่ต้องถูกลดมูลค่า และนักเก็งกำไรโจมตีบาทในคลื่นต่าง ๆ ทำสิ่งที่แย่คือ ว่า ธนาคารประเทศไทย (ธปท.) พยายามดันทุรังปกป้องค่าของเงินบาท ปลาย 2540 มิถุนายนเกือบทั้งหมดของประเทศขอสงวนสิทธิ์การใช้เพื่อปกป้องค่าของเงินบาท และอย่างเป็นทางการต่างประเทศสงวนสุทธิของภาระไปข้างหน้าทำให้ปฏิเสธไปแค่ $US2.8 พันล้าน ประเทศโดยทั่วไปกลายเป็นบุคคลล้มละลายเป็นมียังคงเกี่ยวกับ $US48.5 พันล้านในตราสารหนี้ต่างประเทศระยะสั้นและขาดดุลบัญชีปัจจุบันคือเกี่ยวกับ $US1 พันล้านต่อเดือน ประเทศไทยก็ไม่ได้มีสินทรัพย์เพียงพอต่างประเทศให้บริการหน้าที่เหล่านี้ เป็นผล บาทจะต้องมีบน 2 กรกฎาคม ปี 1997 และประเทศไทยต้องขอความช่วยเหลือจาก IMF