The Selfish Giant by Oscar WildeIt

The Selfish Giant by Oscar Wilde
It was a large lovely garden, with soft green grass. Here and there over the grass stood beautiful flowers like stars, and there were twelve peach-trees that in the spring-time broke out into delicate blossoms of pink and pearl, and in the autumn bore rich fruit. The birds sat on the trees and sang so sweetly that the children used to stop their games in order to listen to them. “How happy we are here!” they cried to each other.
One day the Giant came back. He had been to visit his friend the Cornish ogre, and had stayed with him for seven years. After the seven years were over he had said all that he had to say, for his conversation was limited, and he determined to return to his own castle. When he arrived he saw the children playing in the garden.
“What are you doing here?” he cried in a very gruff voice, and the children ran away.
“My own garden is my own garden,” said the Giant; “any one can understand that, and I will allow nobody to play in it but myself.” So he built a high wall all round it, and put up a notice-board.
TRESPASSERS
WILL BE
PROSECUTED
He was a very selfish Giant.
The poor children had now nowhere to play. They tried to play on the road, but the road was very dusty and full of hard stones, and they did not like it. They used to wander round the high wall when their lessons were over, and talk about the beautiful garden inside. “How happy we were there,” they said to each other.
Then the Spring came, and all over the country there were little blossoms and little birds. Only in the garden of the Selfish Giant it was still winter. The birds did not care to sing in it as there were no children, and the trees forgot to blossom. Once a beautiful flower put its head out from the grass, but when it saw the notice-board it was so sorry for the children that it slipped back into the ground again, and went off to sleep. The only people who were pleased were the Snow and the Frost. “Spring has forgotten this garden,” they cried, “so we will live here all the year round.” The Snow covered up the grass with her great white cloak, and the Frost painted all the trees silver. Then they invited the North Wind to stay with them, and he came. He was wrapped in furs, and he roared all day about the garden, and blew the chimney-pots down. “This is a delightful spot,” he said, “we must ask the Hail on a visit.” So the Hail came. Every day for three hours he rattled on the roof of the castle till he broke most of the slates, and then he ran round and round the garden as fast as he could go. He was dressed in grey, and his breath was like ice.
“I cannot understand why the Spring is so late in coming,” said the Selfish Giant, as he sat at the window and looked out at his cold white garden; “I hope there will be a change in the weather.”
But the Spring never came, nor the Summer. The Autumn gave golden fruit to every garden, but to the Giant’s garden she gave none. “He is too selfish,” she said. So it was always Winter there, and the North Wind, and the Hail, and the Frost, and the Snow danced about through the trees.
One morning the Giant was lying awake in bed when he heard some lovely music. It sounded so sweet to his ears that he thought it must be the King’s musicians passing by. It was really only a little linnet singing outside his window, but it was so long since he had heard a bird sing in his garden that it seemed to him to be the most beautiful music in the world. Then the Hail stopped dancing over his head, and the North Wind ceased roaring, and a delicious perfume came to him through the open casement. “I believe the Spring has come at last,” said the Giant; and he jumped out of bed and looked out.
What did he see?
He saw a most wonderful sight. Through a little hole in the wall the children had crept in, and they were sitting in the branches of the trees. In every tree that he could see there was a little child. And the trees were so glad to have the children back again that they had covered themselves with blossoms, and were waving their arms gently above the children’s heads. The birds were flying about and twittering with delight, and the flowers were looking up through the green grass and laughing. It was a lovely scene, only in one corner it was still winter. It was the farthest corner of the garden, and in it was standing a little boy. He was so small that he could not reach up to the branches of the tree, and he was wandering all round it, crying bitterly. The poor tree was still quite covered with frost and snow, and the North Wind was blowing and roaring above it. “Climb up! little boy,” said the Tree, and it bent its branches down as low as it could; but the boy was too tiny.
And the Giant’s heart melted as he looked out. “How selfish I have been!” he said; “now I know why the Spring would not come here. I will put that poor little boy on the top of the tree, and then I will knock down the wall, and my garden shall be the children’s playground for ever and ever.” He was really very sorry for what he had done.
So he crept downstairs and opened the front door quite softly, and went out into the garden. But when the children saw him they were so frightened that they all ran away, and the garden became winter again. Only the little boy did not run, for his eyes were so full of tears that he did not see the Giant coming. And the Giant stole up behind him and took him gently in his hand, and put him up into the tree. And the tree broke at once into blossom, and the birds came and sang on it, and the little boy stretched out his two arms and flung them round the Giant’s neck, and kissed him. And the other children, when they saw that the Giant was not wicked any longer, came running back, and with them came the Spring. “It is your garden now, little children,” said the Giant, and he took a great axe and knocked down the wall. And when the people were going to market at twelve o’clock they found the Giant playing with the children in the most beautiful garden they had ever seen.
All day long they played, and in the evening they came to the Giant to bid him good-bye.
“But where is your little companion?” he said: “the boy I put into the tree.”
“We don’t know,” answered the children; “he has gone away.”
“You must tell him to be sure and come here to-morrow,” said the Giant. But the children said that they did not know where he lived, and had never seen him before; and the Giant felt very sad.
Every afternoon, when school was over, the children came and played with the Giant. But the little boy whom the Giant loved was never seen again. The Giant was very kind to all the children, yet he longed for his first little friend, and often spoke of him. “How I would like to see him!” he used to say.
Years went over, and the Giant grew very old and feeble. He could not play about any more, so he sat in a huge armchair, and watched the children at their games, and admired his garden. “I have many beautiful flowers,” he said; “but the children are the most beautiful flowers of all.”
One winter morning he looked out of his window as he was dressing. He did not hate the Winter now, for he knew that it was merely the Spring asleep, and that the flowers were resting.
Suddenly he rubbed his eyes in wonder, and looked and looked. It certainly was a marvelous sight. In the farthest corner of the garden was a tree quite covered with lovely white blossoms. Its branches were all golden, and silver fruit hung down from them, and underneath it stood the little boy he had loved.
Downstairs ran the Giant in great joy, and out into the garden. He hastened across the grass, and came near to the child. And when he came quite close his face grew red with anger, and he said, “Who hath dared to wound thee?” For on the palms of the child’s hands were the prints of two nails, and the prints of two nails were on the little feet.
“Who hath dared to wound thee?” cried the Giant; “tell me, that I may take my big sword and slay him.”
“Nay!” answered the child; “but these are the wounds of Love.”
“Who art thou?” said the Giant, and a strange awe fell on him, and he knelt before the little child.
And the child smiled on the Giant, and said to him, “You let me play once in your garden, to-day you shall come with me to my garden, which is Paradise.”
And when the children ran in that afternoon, they found the Giant lying dead under the tree, all covered with white blossoms.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยักษ์เห็นแก่ตัว โดย Oscar Wildeมันเป็นสวนสวยขนาดใหญ่ ด้วยหญ้าสีเขียวอ่อน ที่นี่และมีมากกว่าหญ้ายืนดอกไม้ที่สวยงามเช่นดาว และมีต้นไม้พีชสิบสองที่ในเวลาฤดูใบไม้ผลิบุกเข้าไปในดอกอ่อนสีชมพู และมุก และในฤดูใบไม้ร่วงเบื่อชิม นกนั่งอยู่บนต้นไม้ และแสงดังนั้นหวานที่เด็กใช้ในการหยุดเกมของพวกเขาเพื่อฟัง "ความสุขเราอยู่ที่นี่" พวกเขาร้องไห้กันวันหนึ่งยักษ์กลับมา เขาได้ไป เยี่ยมเพื่อนของเขา ogre สถานะ และได้อยู่กับเขาเจ็ดปี หลังจากเจ็ดปีผ่าน เขาได้กล่าวว่า ทุกสิ่งที่เขาต้องพูด การสนทนาของเขาถูกจำกัด และเขากำหนดเพื่อกลับไปที่ปราสาทของเขาเอง เมื่อเขามาถึง เขาเห็นเด็กเล่นในสวน"จะทำอะไรที่นี่" เขาร้องไห้เสียงมากลักษณะ และเด็กวิ่งหนีไป"สวนของตัวเองคือ สวนของตัวเอง กล่าวว่า ยักษ์ "ใดเข้าใจ และฉันจะทำให้ไม่มีใครเล่นในนี้แต่ตัวเอง" เพื่อให้เขาสร้าง กำแพงสูงทั้งหมดปัด แล้วนำขึ้นบอร์ดประกาศTRESPASSERSจะดำเนินคดีเขาเป็นยักษ์ใหญ่เห็นแก่ตัวเด็กยากจนไม่มีตอนนี้เล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นบนท้องถนน แต่ถนนเป็นฝุ่นมาก และเต็มไปด้วยหินแข็ง และพวกเขาไม่ชอบมัน พวกเขาใช้ในการเดินรอบกำแพงสูงเมื่อผ่านบทเรียนของพวกเขา และพูดคุยเกี่ยวกับความสวยงามภายในสวน "ความสุขเราก็มี พวกเขากล่าวกันมาฤดูใบไม้ผลิ และทั่วประเทศ มีน้อยดอกและนกน้อย เฉพาะในสวนของการเห็นแก่ตัวยักษ์ ก็ยังหนาว นกไม่ได้ดูแลการร้องเพลงในนั้นเป็นเด็กไม่มี และต้นไม้ลืมดอก เมื่อดอกไม้สวยมุดหัวออกจากหญ้า แต่ เมื่อมันเห็นบอร์ดประกาศก็ต้องขอโทษเด็กที่เล็ดรอดเข้าไปในพื้นดินอีกครั้ง และออกไปสู่โหมดสลีป คนเท่านั้นที่ยินดีมีหิมะและน้ำแข็ง "ฤดูใบไม้ผลิได้ลืมสวนนี้ พวกเขาร้องไห้ "ดังนั้นเราจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี" หิมะปกคลุมหญ้ากับเสื้อคลุมสีขาวของเธอดีขึ้น และ Frost ที่ทาสีเงินต้นทั้งหมด จากนั้น พวกเขาชวนลมเหนือไปอยู่กับพวกเขา และเขามา เขาถูกหุ้มด้วยหนัง และเขาคำรามทุกวันเกี่ยวกับสวน พัดหม้อปล่องไฟลง "นี่คือจุดสวยงาม เขากล่าวว่า "เราต้องถามลูกเห็บที่ทาง" ดังนั้นลูกเห็บมา ทุกวัน 3 ชั่วโมงเขา rattled บนหลังคาของปราสาทจนเขายากจนมากที่สุดของขนาด แล้วเขาวิ่งรอบ และรอบสวนเป็นอย่างที่เขาสามารถไป เขาสวมชุดสีเทา และลมหายใจก็เหมือนน้ำแข็ง"ฉันไม่เข้าใจทำไมฤดูใบไม้ผลิเป็นดังนั้นในช่วงมา กล่าวว่า การเห็นแก่ตัวยักษ์ เขานั่งอยู่ที่หน้าต่าง และมองที่สวนของเขาขาวเย็น "ฉันหวังว่า จะมีการเปลี่ยนแปลงในสภาพอากาศ"แต่ฤดูใบไม้ผลิไม่มา หรือฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงสีทองผลไม้ให้สวนทุก แต่การของยักษ์ สวนเธอให้ไม่มี เธอกล่าวว่า "เขาไม่เห็นแก่ตัวเกินไป ดังนั้น มันเป็นเสมอฤดูหนาวมี และ ลมเหนือ ลูก เห็บ และ Frost และหิมะเกี่ยวกับเต้นผ่านต้นไม้เช้าวันหนึ่งยักษ์กำลังนอนตื่นอยู่บนเตียงเมื่อเขาได้ยินบางเพลงน่ารัก มันฟังดูหวานหูของเขาที่เขาคิดว่า มันจะต้องเป็นนักดนตรีของพระที่ผ่าน การ มันเป็นความจริงเฉพาะ linnet น้อยร้องเพลงนอกหน้าต่างของเขา แต่มันเป็นเวลานาน มาก เนื่องจากเขาก็ได้ยินเสียงนกร้องในสวนของเขาว่า เหมือนการให้เขาเป็นเพลงที่สวยงามที่สุดในโลก แล้วลูกเห็บหยุดเหนือหัว การเต้นรำ และ ลมเหนือที่หยุดคำราม และเป็นน้ำหอมอร่อยมาเขาผ่านบานเปิดเปิด "ผมเชื่อว่า ในฤดูใบไม้ผลิในที่สุด กล่าวว่า ยักษ์ และเขากระโดดออกจากเตียง และมองออกเขาจึงเห็นอะไรเขาเห็นสายตายอดเยี่ยมที่สุด ผ่านหลุมในผนังน้อย เด็กก็พุ่งใน และพวกเขากำลังนั่งอยู่ในกิ่งก้านของต้นไม้ ในต้นไม้ที่เขาสามารถเห็น มีเด็กเล็ก และต้นไม้กำลังดีใจที่จะมีลูกอีกว่า พวกเขามีครอบคลุมตัวเอง ด้วยดอก และถูกโบกแขนเหนือศีรษะเด็กเบา ๆ นกบิน และชมดยินดีปรีดา และดอกไม้ถูกมองผ่านหญ้าสีเขียว และหัวเราะ มันเป็นฉากน่ารัก ในมุมหนึ่งมันก็ยังหนาว มันเป็นมุมมากที่สุดของสวน และในมันกำลังยืนอยู่เด็กน้อย เขาเป็นขนาดเล็กเพื่อให้เขาไม่สามารถเข้าถึงได้ถึงสาขาของต้นไม้ และเขาถูกเวลาทั้งมัน ร้องไห้พิรี้พิไร ต้นไม้ไม่ดีค่อนข้างยังคงถูกปกคลุม ด้วยน้ำแข็งและหิมะ และลมเหนือพัด และคำรามนั้น "ปีนขึ้น เด็กน้อย กล่าวว่า ต้นไม้ และมันดัดโค้งสาขาลงต่ำสามารถ แต่เด็กเล็กมากและหัวใจของยักษ์ที่ละลายเป็นเขาดูออก "วิธีเห็นแก่ตัวมี" เขากล่าวว่า "ตอนนี้ฉันรู้ว่าฤดูใบไม้ผลิจะไม่มาที่นี่ทำไม เราจะใส่เด็กน้อยที่ยากจนบนต้นไม้ และจากนั้น ฉันจะเคาะลงผนัง และสวนของฉันจะเป็นเด็กตลอดกาล และเคย" เขาได้จริง ๆ ขออภัยสำหรับสิ่งที่เขาทำดังนั้นเขาคืบคลานชั้นล่าง และเปิดประตูหน้าค่อนข้างเบา และเดินเข้าไปในสวน แต่เมื่อเห็นเด็ก ๆ เขา จึงกลัวว่า พวกเขาทั้งหมดวิ่งหนีไป และสวนกลายเป็น ฤดูหนาวอีกด้วย เด็กน้อยไม่ทำงาน สำหรับดวงตาของเขาถูกจึงเต็มไปด้วยน้ำตาที่เขาไม่ได้เห็นยักษ์มา และยักษ์ขโมยขึ้นหลังเขา และพาเขาเบา ๆ ในมือของเขา และทำให้เขาขึ้นเป็นต้น และต้นไม้บุกพร้อมกันเข้าไปในดอก และนกมา และร้องมัน และชายเหยียดแขนทั้งสองของเขา และโยนออกไปรอบคอของยักษ์ และจูบเขา และเด็กอื่น ๆ เมื่อพวกเขาเห็นว่า ยักษ์ไม่คนชั่วอีกต่อไป มาวิ่งกลับ และกับพวกเขามาฤดูใบไม้ผลิ "มันเป็นสวนของคุณตอนนี้ เด็กน้อย กล่าวว่า ยักษ์ และเขาเอาขวานดี และล้มลงผนัง และเมื่อคนนั้นจะเป็นตลาดที่สิบสองนาฬิกา พบยักษ์เล่นกับเด็ก ๆ ในสวนสวยที่สุดที่เคยได้เห็นตลอดทั้งวันเล่นของพวกเขา และในช่วงเย็น เดินทางมายักษ์ที่ประมูลเขาลา"แต่ที่เป็นสหายของคุณน้อย" เขากล่าวว่า: "เด็กชายผมใส่เข้าไปในต้นไม้นั้น""เราไม่ทราบ ตอบเด็ก "เขาหายไป""คุณต้องบอกเขาเพื่อให้แน่ใจ และมาที่นี่เพื่อเหล่า กล่าวว่า ยักษ์ แต่เด็ก ๆ บอกว่า พวกเขาไม่รู้ว่าที่เขาอาศัยอยู่ และไม่เคยเห็นมาก่อน และยักษ์รู้สึกเศร้ามากทุกบ่าย เมื่อโรงเรียนถูกกว่า เด็กมา และเล่นกับยักษ์ แต่เด็กน้อยที่รักยักษ์ไม่เคยเห็นอีก ยักษ์เสร็จเพื่อเด็กทุกคน ยังไม่ ได้ที่เขาปรารถนาสำหรับเพื่อนของเขาน้อย และมักจะพูดของเขา "วิธีที่อยากจะเห็นเขา" เขาใช้ในการพูดปีผ่านไปกว่า และยักษ์เติบโตเก่ามาก และเบา เขาไม่สามารถเล่นเกี่ยวกับใด ๆ เพิ่มเติม ดังนั้นเขานั่งอยู่ในอาร์มแชร์ตัวใหญ่ และดูเด็ก ๆ เกมของพวกเขา และชื่นชมสวนของเขา เขากล่าว "มีหลายดอกไม้ที่สวยงาม "แต่เด็กดอกไม้สวยที่สุดของทั้งหมด"ฤดูหนาวเช้าวันหนึ่งเขาดูจากหน้าต่างของเขาเขาก็แต่งตัว นอกจากนี้เขาไม่ได้เกลียดฤดูหนาวตอนนี้ สำหรับเขารู้ว่า มันเป็นเพียงฤดูใบไม้ผลินอนหลับ และว่า ดอกไม้ได้พักผ่อนจู่ ๆ เขาลูบดวงตาของเขาในการพบ และมอง และมอง มันเป็นสายตายิ่งใหญ่อย่างแน่นอน ในมุมมากที่สุดของสวน คือต้นไม้ค่อนข้างครอบคลุมดอกสีขาวน่ารัก สาขาผลไม้ทอง และเงินทั้งหมดแขวนลง จากพวกเขา และ ใต้มันยืนเด็กน้อยที่เขามีรักได้ชั้นล่างวิ่งยักษ์ ในความสุขที่ดี และ ในสวน เขาพริบข้ามหญ้า และมาใกล้เด็ก เติบโตมาค่อนข้างปิดหน้าแดง ด้วยความโกรธ และเขากล่าว ว่า "ที่กรรณกล้าแผลข้า" สำหรับบนฝ่ามือของเด็กมือถูกพิมพ์เล็บสอง และถูกพิมพ์สองเล็บที่เท้าเพียงเล็กน้อย"ที่กรรณกล้าแผลเจ้า" ร้องไห้ยักษ์ "บอกฉัน ฉันอาจใช้ดาบใหญ่ของฉัน และฆ่าเขา"ตอบเด็ก "เน" "แต่มีบาดแผลแห่งความรัก""ที่เจ้า? " กล่าวว่า ยักษ์ awe แปลกตกเขา และเขาทำก่อนเด็กน้อยและยิ้มบนยักษ์ และเด็กกล่าวว่า เขา "คุณให้ฉันเล่นในสวนของคุณ คุณจะมากับฉันที่สวนของฉัน ซึ่งเป็นพาราไดซ์เพื่อวันหนึ่งครั้ง"และเมื่อเด็ก ๆ วิ่งในบ่ายวันนั้น พวกเขาพบยักษ์นอนตายใต้ต้นไม้ ปกคลุมดอกสีขาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เห็นแก่ตัวยักษ์โดยออสการ์ไวลด์
มันเป็นสวนสวยขนาดใหญ่ที่มีหญ้าสีเขียวอ่อน ที่นี่และมีมากกว่าหญ้ายืนดอกไม้ที่สวยงามเช่นดาวและมีสิบสองพีชต้นไม้ในฤดูใบไม้ผลิเวลาโพล่งออกมาเข้าที่ละเอียดอ่อนของดอกสีชมพูและมุกและในฤดูใบไม้ร่วงที่อุดมไปด้วยก็ได้ผล นกนั่งอยู่บนต้นไม้และร้องเพลงหวานเพื่อให้เด็กที่ใช้ในการหยุดเกมของพวกเขาเพื่อที่จะฟังพวกเขา "วิธีการที่มีความสุขเราอยู่ที่นี่!" เขาร้องกับแต่ละอื่น ๆ .
วันหนึ่งยักษ์กลับมา เขาเคยไปเยี่ยมเพื่อนของเขาผีปอบคอร์นิชและได้อยู่กับเขาเป็นเวลาเจ็ดปี หลังจากเจ็ดปีกว่าเขาได้กล่าวว่าสิ่งที่เขาจะพูดสำหรับการสนทนาของเขาถูก จำกัด และเขามุ่งมั่นที่จะกลับไปยังปราสาทของเขาเอง . เมื่อเขามาถึงเขาเห็นเด็กเล่นในสวน
. "คุณกำลังทำอะไรที่นี่" เขาร้องในเสียงห้าวมากและเด็กวิ่งหนีไป
"สวนของตัวเองของฉันคือสวนของฉันเอง" ยักษ์กล่าวว่า "คนใดคนหนึ่งสามารถเข้าใจว่าและผมจะช่วยให้ไม่มีใครที่จะเล่นใน แต่ตัวเอง." ดังนั้นเขาจึงสร้างกำแพงสูงตลอดทั้งมันและนำขึ้นแจ้งให้ทราบล่วงหน้ากระดาน.
บุกรุก
จะถูก
ดำเนินคดี
เขาเป็นยักษ์ที่เห็นแก่ตัวมาก.
เด็กยากจนมีตอนนี้ไม่มีที่ไหนเลยที่จะเล่น พวกเขาพยายามที่จะเล่นบนท้องถนน แต่ถนนเป็นอย่างมากที่เต็มไปด้วยฝุ่นและเต็มไปด้วยก้อนหินหนักและพวกเขาไม่ชอบมัน พวกเขาใช้ในการเดินรอบกำแพงสูงเมื่อบทเรียนของพวกเขามากกว่าและพูดคุยเกี่ยวกับสวนสวยภายใน "วิธีการที่มีความสุขเราอยู่ที่นั่น" พวกเขากล่าวกับแต่ละอื่น ๆ .
แล้วฤดูใบไม้ผลิมาทั่วประเทศมีดอกเล็ก ๆ น้อย ๆ และนกน้อย เฉพาะในสวนของเห็นแก่ตัวยักษ์มันก็ยังคงฤดูหนาว นกไม่ได้สนใจในการร้องเพลงในนั้นมีเด็กไม่มีและต้นไม้ลืมที่จะเบ่งบาน เมื่อดอกไม้ที่สวยงามใส่หัวออกจากหญ้า แต่เมื่อมันเห็นแจ้งให้ทราบล่วงหน้าบอร์ดก็เพื่อขอโทษสำหรับเด็กที่จะเล็ดรอดกลับเข้ามาในพื้นดินอีกครั้งและเดินออกไปนอน คนเท่านั้นที่มีความยินดีเป็นหิมะและน้ำค้างแข็ง "ฤดูใบไม้ผลิได้ลืมสวนนี้" เขาร้อง "ดังนั้นเราจะอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี." หิมะปกคลุมหญ้าด้วยเสื้อคลุมสีขาวของเธอที่ดีและฟรอสต์ทาสีทั้งเงินต้นไม้ จากนั้นพวกเขาได้รับเชิญลมเหนือที่จะอยู่กับพวกเขาและเขามา เขาได้รับการห่อขนและเขาคำรามทุกวันเกี่ยวกับสวนและพัดปล่องไฟหม้อลง "นี่เป็นจุดที่น่ารื่นรมย์" เขากล่าวว่า "เราต้องถามลูกเห็บเยี่ยม." ดังนั้นลูกเห็บมา ทุกวันเป็นเวลาสามชั่วโมงเขา rattled บนหลังคาของปราสาทจนเขายากจนที่สุดของหลังคาและจากนั้นเขาก็วิ่งไปรอบ ๆ สวนให้เร็วที่สุดเท่าที่เขาจะได้ไป . เขาอยู่ในชุดสีเทาและลมหายใจของเขาเป็นเหมือนน้ำแข็ง
"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมฤดูใบไม้ผลิเป็นช่วงปลายมา" เห็นแก่ตัวไจแอนท์กล่าวว่าในขณะที่เขานั่งอยู่ที่หน้าต่างและมองออกไปที่สวนสีขาวของเขาเย็น "ผมหวังว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงในสภาพอากาศ."
แต่ฤดูใบไม้ผลิไม่เคยมาหรือฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงให้ผลไม้ทองที่จะสวนทุกครั้ง แต่สวนยักษ์เธอให้ใคร "เขาเป็นคนเห็นแก่ตัวเกินไป" เธอกล่าว ดังนั้นมันจึงเป็นฤดูหนาวมักจะมีและทิศตะวันตกเฉียงเหนือลมและลูกเห็บและแช่แข็งและหิมะเต้นเกี่ยวกับการผ่านต้นไม้.
เช้าวันหนึ่งยักษ์ตื่นนอนอยู่บนเตียงเมื่อเขาได้ยินเสียงเพลงที่น่ารักบาง มันฟังดูหวานหูของเขาว่าเขาคิดว่ามันจะต้องเป็นนักดนตรีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวผ่าน มันเป็นจริงเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ Linnet ร้องเพลงนอกหน้าต่างของเขา แต่มันก็นานตั้งแต่ที่เขาเคยได้ยินนกร้องเพลงในสวนของเขาว่ามันดูเหมือนกับเขาจะเป็นเพลงที่สวยงามที่สุดในโลก แล้วลูกเห็บหยุดเต้นเหนือหัวของเขาและหยุดคำรามลมเหนือและน้ำหอมอร่อยมาให้เขาผ่านการเปิดหน้าต่าง "ผมเชื่อว่าฤดูใบไม้ผลิที่มีมาในที่สุด" ยักษ์กล่าวว่า และเขากระโดดออกจากเตียงและมองออกไปนอก.
เขาไม่เห็นอะไร
เขาเห็นสายตาที่ยอดเยี่ยมที่สุด ผ่านรูเล็ก ๆ น้อย ๆ ในผนังเด็กได้พุ่งในและพวกเขากำลังนั่งอยู่ในสาขาของต้นไม้ ในต้นไม้ที่เขาจะได้เห็นทุกที่มีเด็กเล็ก ๆ และต้นไม้ที่มีความดีใจที่จะมีลูกกลับมาอีกครั้งว่าพวกเขาได้รับการคุ้มครองตัวเองด้วยดอกไม้และถูกโบกแขนของพวกเขาเบา ๆ เหนือหัวของเด็ก นกกำลังบินเกี่ยวกับการสั่นด้วยความตื่นเต้นด้วยความดีใจและดอกไม้ที่ถูกมองผ่านหญ้าสีเขียวและหัวเราะ มันเป็นฉากที่น่ารักเพียง แต่ในมุมหนึ่งมันก็ยังคงฤดูหนาว มันเป็นมุมที่ไกลที่สุดของสวนและในนั้นก็กำลังยืนเด็กชายตัวเล็ก ๆ เขาเป็นขนาดเล็กเพื่อให้เขาไม่สามารถเข้าถึงได้ถึงสาขาของต้นไม้และเขาก็หลงตลอดทั้งมันร้องไห้อย่างขมขื่น ต้นไม้ที่ไม่ดีก็ยังคงปกคลุมค่อนข้างมีน้ำค้างแข็งและหิมะและลมเหนือพัดและคำรามข้างต้นนั้น "ปีนขึ้น! เด็กน้อย "กล่าวว่าต้นไม้และกิ่งก้านของมันก้มลงต่ำที่สุดเท่าที่เป็นไปได้; แต่เด็กก็เล็กเกินไป.
และใจยักษ์ละลายในขณะที่เขามองออกไปนอก "วิธีที่เห็นแก่ตัวฉันได้รับ" เขากล่าวว่า "ตอนนี้ฉันรู้ว่าทำไมฤดูใบไม้ผลิจะไม่มาที่นี่ ผมจะใส่ที่เด็กน้อยที่น่าสงสารอยู่ด้านบนของต้นไม้และจากนั้นผมจะเคาะลงผนังและสวนของฉันจะเป็นสนามเด็กเล่นของเด็กตลอดไปเป็นนิตย์. "เขาเป็นจริงๆเสียใจมากสำหรับสิ่งที่เขาทำ.
ดังนั้นเขา พุ่งลงมาชั้นล่างและเปิดประตูด้านหน้าค่อนข้างเบา ๆ และเดินออกไปในสวน แต่เมื่อเด็กเห็นเขาพวกเขาจึงกลัวว่าพวกเขาทั้งหมดวิ่งหนีออกมาและสวนกลายเป็นฤดูหนาวอีกครั้ง เพียงเด็กน้อยไม่ได้วิ่งสำหรับดวงตาของเขาจึงเต็มไปด้วยน้ำตาว่าเขาไม่ได้เห็นยักษ์มา และยักษ์ขโมยขึ้นหลังเขาและพาเขาเบา ๆ อยู่ในมือของเขาและทำให้เขาขึ้นไปบนต้นไม้ และต้นไม้ที่ยากจนเมื่อเข้าสู่ดอกและนกก็มาร้องเพลงบนและเด็กชายตัวเล็ก ๆ ยืดออกแขนทั้งสองของเขาและโยนพวกเขาลงคอกลมยักษ์และจูบเขา และเด็กคนอื่น ๆ เมื่อพวกเขาเห็นว่าไจแอนท์ไม่ได้เป็นคนชั่วร้ายใด ๆ อีกต่อไปมาวิ่งกลับมาและกับพวกเขามาในฤดูใบไม้ผลิ "มันเป็นสวนของคุณตอนนี้เด็กน้อย" ยักษ์กล่าวและเขาเอาขวานที่ดีและล้มลงผนัง และเมื่อมีคนกำลังจะออกสู่ตลาดที่ 12:00 พวกเขาพบว่ายักษ์เล่นกับเด็กในสวนที่สวยที่สุดที่พวกเขาเคยเห็น.
ตลอดวันที่พวกเขาเล่นและในช่วงเย็นที่พวกเขามาถึงยักษ์ที่จะเสนอราคาดีให้เขา . -bye
" แต่ที่เป็นสหายน้อยของคุณ?" เขากล่าวว่า ". เด็กที่ผมใส่ลงไปในต้นไม้"
"เราไม่ได้รู้ว่า" ตอบเด็ก; "เขาได้หายไป."
"คุณต้องบอกให้เขาให้แน่ใจว่าและมาที่นี่เพื่อพรุ่งนี้" ไจแอนท์กล่าวว่า แต่เด็กกล่าวว่าพวกเขาไม่ได้รู้ว่าที่เขาอาศัยอยู่และไม่เคยเห็นเขามาก่อน; และยักษ์รู้สึกเศร้ามาก.
ทุกบ่ายเมื่อโรงเรียนถูกกว่าเด็กมาเล่นกับยักษ์ แต่เด็กน้อยคนยักษ์รักก็ไม่เคยเห็นอีกครั้ง ยักษ์เป็นชนิดให้เด็กทุกคนมาก แต่เขาอยากให้เพื่อนตัวน้อยของเขาเป็นครั้งแรกและมักจะพูดถึงเขา "ฉันอยากจะเห็นเขา!" เขาเคยพูดว่า.
ปีไปมากกว่าและยักษ์เติบโตมากเก่าและอ่อนแอ เขาไม่สามารถเล่นเกี่ยวกับการใด ๆ เพิ่มเติมเพื่อให้เขานั่งอยู่ในเก้าอี้ขนาดใหญ่และดูเด็กที่เกมของพวกเขาและชื่นชมสวนของเขา "ผมมีดอกไม้ที่สวยงามมาก" เขากล่าวว่า " แต่เด็กที่มีดอกไม้ที่สวยที่สุดของทั้งหมด."
เช้าวันหนึ่งในฤดูหนาวที่เขามองออกไปนอกหน้าต่างของเขาขณะที่เขากำลังการแต่งกาย เขาไม่ได้เกลียดฤดูหนาวในขณะนี้เพราะเขารู้ว่ามันเป็นเพียงฤดูใบไม้ผลินอนหลับอยู่และดอกไม้ที่ได้รับการพักผ่อน.
ทันใดนั้นเขาลูบตาของเขาในสงสัยและมองและมอง แน่นอนมันเป็นภาพที่ยิ่งใหญ่ ในมุมที่ไกลที่สุดของสวนต้นไม้ค่อนข้างปกคลุมไปด้วยดอกไม้สีขาวน่ารัก กิ่งก้านของมันทุกสีทองและสีเงินผลไม้แขวนลงมาจากพวกเขาและอยู่ภายใต้มันยืนเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่เข%E