Neoclassicism in music is a 20th-ce

Neoclassicism in music is a 20th-century movement; in this case it is the classical music of the late 18th and early 19th century that is being revived, not the music of the ancient world. It was ultimately a response to German Modernism in the first part of the 20th century. It was an anti-progress, anti-industrial and anti-innovative musical style. This was inspired by composers claiming that mankind is inherently "diatonic" and "tonal;" the opposite of ultra-modernist musical influences and compositions at the time. Composers started to look back to historical musical influences. Although the practice of borrowing musical styles from the past has not been uncommon throughout musical history, art musics have gone through periods where musicians used modern techniques coupled with older forms or harmonies to create new kinds of works. Notable compositional characteristics are, the return to tonality, return to conventional forms (dance suites, concerti grossi, evident sonata forms, etc.), return to the idea of absolute music, the use of light musical textures, and the composers conciseness of musical expression. In classical music, this was most notably perceived between the 1920s and the 1950s. Igor Stravinsky is the best-known composer using this style; he effectively began the musical revolution with his Bach-like Octet for Wind Instruments (1923). A particular individual work that represents this style well is Prokofiev's Classical Symphony No. 1 in D, which is reminiscent of the symphonic style of Haydn or Mozart. Neoclassical ballet as innovated by George Balanchine de-cluttered the Russian Imperial style in terms of costume, steps and narrative, while also introducing new technical innovations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลัทธิคลาสสิกใหม่ในเพลงเป็นการเคลื่อนไหวของศตวรรษที่ 20 ในกรณีนี้ ก็คือการดนตรีคลาสสิกของ 18 และต้นศตวรรษที่จะถูกฟื้นขึ้นมา ไม่ใช่เพลงของโลก ได้ในที่สุดการตอบสนองการสมัยเยอรมันในส่วนแรกของศตวรรษที่ 20 มันเป็นสไตล์ดนตรีต้านความคืบหน้า อุตสาหกรรมป้องกัน และต่อต้านนวัตกรรม นี้มาจากผู้แต่งที่อ้างว่า การที่มนุษย์มีประมาณ "diatonic" และ "โทน ตรงกันข้ามของอิทธิพลดนตรีสมัยใหม่เป็นพิเศษและองค์ประกอบในเวลา นักประพันธ์เพลงเริ่มมองย้อนกลับไปถึงอิทธิพลทางประวัติศาสตร์ดนตรี แม้ว่าการปฏิบัติของการยืมลักษณะดนตรีจากอดีตที่ผ่านมาไม่ได้เรื่องประวัติศาสตร์ดนตรี ศิลปะเพลงได้ผ่านระยะเวลาที่นักดนตรีใช้เทคนิคที่ทันสมัยควบคู่กับแบบฟอร์มเก่าหรือท่วงทำนองการสร้างชนิดใหม่ทำงาน มีลักษณะเด่น compositional กลับไปกลับไปที่รูปแบบดั้งเดิม (สวีทเต้น concerti grossi, sonata ชัดฟอร์ม ฯลฯ) เงา กลับไปคิดเต็มเพลง การใช้พื้นผิวดนตรีแสง และ conciseness คีตกวีของแสดงออกทางดนตรี ในดนตรีคลาสสิก นี้ถูกมองว่าสะดุดตาที่สุดระหว่างปี 1920 และปี 1950 อิกอร์สตราวินสกีเป็นนักประพันธ์ที่รู้จักกันดีที่ใช้สไตล์นี้ เขาเริ่มการปฏิวัติดนตรีกับเขาเหมือน Bach Octet สำหรับเครื่องลม (1923) ได้อย่างมีประสิทธิภาพ การทำงานแต่ละเฉพาะที่แสดงถึงลักษณะนี้ดีเป็นของ Prokofiev คลาสสิคซิมโฟนีหมายเลข 1 ใน D ซึ่งเป็นของวงจรรูปแบบเพลงหรือโมสาร์ท บัลเลต์นีโอที่คิดค้น โดย George Balanchine ยกรกสไตล์จักรวรรดิรัสเซียในแง่ของเครื่องแต่งกาย ขั้นตอน และการเล่า เรื่อง ในขณะที่ยัง ขอแนะนำนวัตกรรมใหม่ทางเทคนิค

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซิสซึ่มในเพลงคือการเคลื่อนไหวศตวรรษที่ 20; ในกรณีนี้มันเป็นเพลงคลาสสิกของสาย 18 และต้นศตวรรษที่ 19 ที่มีการฟื้นขึ้นมาไม่ใช่เพลงของโลกโบราณ มันเป็นในท้ายที่สุดการตอบสนองต่อเยอรมันสมัย​​ในส่วนแรกของศตวรรษที่ 20 มันเป็นความคืบหน้าในการป้องกันต่อต้านอุตสาหกรรมและการป้องกันที่เป็นนวัตกรรมใหม่สไตล์ดนตรี นี้ได้รับแรงบันดาลใจจากนักประพันธ์เพลงที่อ้างว่ามนุษย์เป็นอย่างโดยเนื้อแท้ "คู่" และ "วรรณยุกต์;" ตรงข้ามของอิทธิพลของดนตรีสมัยพิเศษและองค์ประกอบในเวลานั้น คีตกวีเริ่มที่จะมองกลับไปที่ดนตรีมีอิทธิพลต่อประวัติศาสตร์ แม้ว่าการปฏิบัติของการกู้ยืมดนตรีรูปแบบจากที่ผ่านมาไม่ได้รับการผิดปกติตลอดประวัติศาสตร์ดนตรีเพลงศิลปะได้ผ่านช่วงเวลาที่นักดนตรีที่ใช้เทคนิคที่ทันสมัย​​ควบคู่ไปกับรูปแบบเก่าหรือของพระพุทธศาสนาในการสร้างรูปแบบใหม่ ๆ ของการทำงาน ลักษณะเด่น compositional มีผลตอบแทนให้กับโทนให้กลับไปที่รูปแบบธรรมดา (สวีทแดนซ์เชอ Grossi รูปแบบโซนาตาที่เห็นได้ชัด ฯลฯ ) กลับไปคิดของเพลงแน่นอนการใช้พื้นผิวดนตรีเบาและนักประพันธ์เพลงที่รัดกุมของดนตรี การแสดงออก ในดนตรีคลาสสิกนี้ถูกมองว่าสะดุดตาที่สุดระหว่างปี ค.ศ. 1920 และปี 1950 อิกอร์สตราวินสกีเป็นนักแต่งเพลงที่รู้จักกันดีโดยใช้รูปแบบนี้; เขาได้อย่างมีประสิทธิภาพเริ่มการปฏิวัติดนตรีกับออคเต็ต Bach เหมือนของเขาสำหรับเครื่องมือลม (1923) งานบุคคลใดบุคคลหนึ่งที่แสดงถึงนี้ด้วยสไตล์คลาสสิกของ Prokofiev ซิมโฟนีหมายเลข 1 ใน D ซึ่งเป็นที่ระลึกสไตล์ไพเราะของไฮหรือโมซาร์ท บัลเล่ต์เป็นนีโอคลาสสิคิดค้นโดยจอร์จ Balanchine เดรกสไตล์อิมพีเรียลรัสเซียในแง่ของการแต่งกายตามขั้นตอนและการเล่าเรื่องในขณะที่ยังแนะนำนวัตกรรมทางเทคนิคใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในเพลงศตวรรษที่ 20 วินาที เป็นขบวนการ ในกรณีนี้มันเป็นเพลงคลาสสิกของสาย 18 และต้นศตวรรษที่ 19 ที่ถูกฟื้นขึ้นมา ไม่ใช่เพลงของโลกโบราณ แต่ในท้ายที่สุดมันก็มีการตอบสนองกับความทันสมัยของเยอรมันในส่วนแรกของศตวรรษที่ 20 มันคือการต่อต้านความเจริญก้าวหน้า ป้องกันและต่อต้านนวัตกรรมอุตสาหกรรมดนตรีสไตล์ นี้เป็นแรงบันดาลใจจากคีตกวีอ้างว่ามนุษย์เป็นอย่างโดยเนื้อแท้ " รูป " และ " เสียง " ตรงข้ามกับ Ultra สมัยใหม่อิทธิพลดนตรีและองค์ประกอบในเวลา คีตกวีเริ่มมองกลับไปถึงอิทธิพลทางดนตรีของประวัติศาสตร์ แม้ว่าการปฏิบัติการกู้ยืมดนตรีตั้งแต่อดีต ไม่ได้พิสดารตลอดประวัติศาสตร์ ดนตรี ศิลปะ ดนตรี ผ่านช่วงที่นักดนตรีใช้เทคนิคที่ทันสมัยควบคู่กับรูปแบบเก่า หรือโทรศัพท์มือถือเพื่อสร้างชนิดใหม่ของงาน เรียงความคุณลักษณะเด่น คือ ผลตอบแทน tonality กลับไปยังรูปแบบเดิม ( เต้น สวีท , concerti โกรสซี่ , รูปแบบ , โซนาต้าเห็น ฯลฯ ) กลับความคิดของเพลงทั้งหมด การใช้แสงของพื้นผิวดนตรีและคีตกวีความกระชับของการแสดงออกทางดนตรี ในเพลงคลาสสิกนี้โดยเฉพาะการรับรู้ระหว่างปี 1920 และ 1930 . อิกอร์ สตราวินสกีเป็นนักแต่งเพลงที่รู้จักกันดีที่ใช้ในลักษณะนี้ เขามีประสิทธิภาพเริ่มการปฏิวัติดนตรีกับ Bach เหมือนคเต็ตสำหรับเครื่องมือลม ( 1923 ) เฉพาะบุคคล งานที่แสดงถึงลักษณะนี้ได้เป็นอย่างดี โปรโคเฟียฟเป็นคลาสสิกซิมโฟนีหมายเลข 1 ใน D ซึ่งเป็นรำลึกของรูปแบบซิมโฟนีของไฮเดินและโมซาร์ท นีโอคลาสสิกบัลเลต์เป็น innovated โดยจอร์จ บาลังชินี de รกสไตล์อิมพีเรียลรัสเซียในแง่ของเครื่องแต่งกาย , ขั้นตอนการ , ในขณะที่ยังแนะนำนวัตกรรมทางเทคนิคใหม่