That night, Wei Zheng got a fever a

That night, Wei Zheng got a fever and dazedly called out for her mother. Nurse Jin, who was looking after Wei Zheng, was flustered as she raised the alarm at Wei Kun’s door, saying that she didn’t know how serious it was. Wei Kun draped on a cloak with a dark green bamboo nodes pattern, and sent someone to invite a doctor that very night. After the doctor’s examination, he said it was a simple cold, and to cover her with several quilts to warm her up, then he wrote a prescription. Drinking a bowl of medicine, Wei Zheng would be fine on the next day.


After seeing the doctor off, Wei Kun instructed the two maidservants by Wei Zheng’s side, Yin Feng and Yin Lou to go and prepare the medicine according to the prescription. He waited for them to bring in the ready medicine, then personally fed it to Wei Zheng before leaving.

The next morning, just as the doctor had said, Wei Zheng’s fever retreated. She was also more clear-headed.

Today was the first day for the tutor to give lessons. Originally, she had to go listen to Mr. Xue’s lecture, but she actually wrapped herself in the quilt and didn’t move a muscle. Yin Lou stood by her bed and called out a few times, but didn’t get an answer all along. Yin Lou assumed she wasn’t feeling well and that she hadn’t recovered from the illness yet, so she ran to Wei Kun to ask for a day off on behalf of Wei Zheng. When he heard that, Wei Kun allowed her to attend the lectures starting tomorrow.

By the time Yin Lou returned, she was still lying motionlessly in bed.

Yin Lou thought she was sleeping, and didn’t expect that as she moved closer, she would find her secretly wiping her tears under the quilt. She had cried so broken-heartedly, a big spot of the bedding under her body had been soaked through. Alarmed, Yin Lou stepped forward to call out gently: “Fifth Miss, you…”

Wei Zheng winced, grabbed the covers and pulled them over her head, wrapping herself even more tightly within, so that no one could see her.

Yin Lou worriedly fussed about at the bedside, wondering what was wrong with her. She rushed to call Nurse Jin and Yin Feng over, to consult them how to deal with the situation. Wei Zheng also didn’t know, but her heart was in great pain and it was difficult to endure that stifling feeling. The little child didn’t know how she should vent her mood, she only had this way of crying.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คืนนั้น เว่ยเจิงได้ไข้ และ dazedly เรียกหาแม่ของเธอ โรงพยาบาล ที่ถูกมองจากเว่ยเจิง เป็นความสับสนเป็นเธอยกสัญญาณเตือนที่ประตู Wei Kun บอกว่า เธอไม่รู้ไรก็ Wei Kun คลุมบนเสื้อคลุมมีรูปแบบโหนไม้ไผ่สีเขียวเข้ม และไปเชิญหมอคืนนั้นมาก หลังจากการตรวจสอบของแพทย์ เขากล่าวว่า มันเป็นหวัดง่าย และครอบเธอหลายห่มอุ่นของเธอ แล้วเขาเขียนใบสั่งยา ดื่มยาชาม เว่ยเจิงจะดีวันถัดไปหลังจากเห็นแพทย์ออก Wei Kun สั่งโยเอลสองเคียงข้างเว่ยเจิง หยินเฟิงและ Lou หยิน และจัดยาตามใบสั่งยา เขารอให้นำยาพร้อม แล้วตัวเลี้ยงให้เว่ยเจิงก่อนออกจากเช้าวันถัดไป เช่นเดียวกับที่แพทย์ได้กล่าวว่า ไข้เว่ยเจิงสภาพระส่ำ เธอยังเป็นที่ชัดเจนมากขึ้นวันนี้เป็นวันแรกสำหรับกวดวิชาเพื่อให้บทเรียน แต่เดิม เธอต้องไปฟังบรรยายนาย Xue แต่เธอปลอกผ้าห่อตัวเองจริง และไม่ได้ย้ายกล้ามเนื้อ Lou หยินได้เตียงของเธอ และเรียกว่าออกกี่ครั้ง แต่ไม่ได้รับคำตอบตลอด Lou หยินสันนิษฐานว่า เธอไม่ได้รู้สึกดี และว่า เธอไม่ได้หายจากการเจ็บป่วย ยัง ดังนั้น เธอวิ่งไป Kun เว่ยขอวันออกในนามของเว่ยเจิง เมื่อเขาได้ยินว่า Wei Kun อนุญาตให้เธอเข้าฟังบรรยายวันนี้By the time Yin Lou returned, she was still lying motionlessly in bed.Yin Lou thought she was sleeping, and didn’t expect that as she moved closer, she would find her secretly wiping her tears under the quilt. She had cried so broken-heartedly, a big spot of the bedding under her body had been soaked through. Alarmed, Yin Lou stepped forward to call out gently: “Fifth Miss, you…”Wei Zheng winced, grabbed the covers and pulled them over her head, wrapping herself even more tightly within, so that no one could see her.Yin Lou worriedly fussed about at the bedside, wondering what was wrong with her. She rushed to call Nurse Jin and Yin Feng over, to consult them how to deal with the situation. Wei Zheng also didn’t know, but her heart was in great pain and it was difficult to endure that stifling feeling. The little child didn’t know how she should vent her mood, she only had this way of crying.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คืนนั้นเหว่ยเจิ้งเหอมีไข้และ dazedly โทรออกไปหาแม่ของเธอ พยาบาลจินผู้ที่กำลังมองหลังจากเหว่ยเจิ้งเหอเป็นลนขณะที่เธอยกปลุกที่ประตู Wei คุงบอกว่าเธอไม่เคยรู้วิธีการที่รุนแรงมันเป็น Wei Kun พาดบนเสื้อคลุมที่มีสีเขียวเข้มรูปแบบโหนดไม้ไผ่และส่งคนไปเชิญหมอคืนนั้น หลังจากการตรวจสอบของแพทย์ที่เขาบอกว่ามันเป็นเย็นง่ายและเพื่อให้ครอบคลุมของเธอกับหลายผ้าห่มเพื่อให้ความอบอุ่นของเธอขึ้นแล้วเขาเขียนใบสั่งยา ชามดื่มของยาเว่ยเจิงจะดีในวันถัดไป. หลังจากที่ได้เห็นแพทย์ออก Wei Kun สั่งสาวใช้ทั้งสองข้างของเจิ้งเหอเหว่ยหยินฮและหยินลูไปและเตรียมยาตามใบสั่งยา เขารอสำหรับพวกเขาที่จะนำยาพร้อมแล้วที่เลี้ยงเองมันเหว่ยเจิ้งก่อนที่จะออก. เช้าวันถัดไปเช่นเดียวกับที่แพทย์ได้กล่าวว่าไข้เหว่ยเจิ้งเหอถอย เธอยังใสมากขึ้น. วันนี้เป็นวันแรกสำหรับผู้ปกครองที่จะให้บทเรียน แต่เดิมเธอได้ไปฟังการบรรยายนาย Xue แต่เธอจริง ๆ ตัวเองอยู่ในห่อผ้านวมและไม่ได้ย้ายกล้ามเนื้อ หยินลูยืนอยู่ข้างเตียงของเธอและเรียกออกมาไม่กี่ครั้ง แต่ก็ไม่ได้คำตอบไปพร้อมกันทั้งหมด หยินลูคิดว่าเธอไม่ได้รู้สึกดีและบอกว่าเธอไม่เคยหายจากการเจ็บป่วยเลยดังนั้นเธอจึงวิ่งไปที่เหว่ยคุนจะขอวันหยุดในนามของเหว่ยเจิ้งเหอ เมื่อเขาได้ยินว่าเหว่ยกุลได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมการบรรยายที่เริ่มต้นในวันพรุ่งนี้. ตามเวลาที่หยินลูกลับมาเธอก็ยังคงนอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง. หยินลูคิดว่าเธอกำลังนอนหลับและไม่ได้คาดหวังว่าในขณะที่เธอขยับเข้าไปใกล้เธอ จะพบว่าเธอแอบเช็ดน้ำตาของเธอภายใต้ผ้าห่ม เธอได้ร้องไห้เสียใจเพื่อให้เป็นจุดใหญ่ของเตียงภายใต้ร่างของเธอได้รับการแช่ผ่าน ตื่นตระหนกหยินลูก้าวไปข้างหน้าเพื่อเรียกร้องออกมาเบา ๆ "ห้านางสาวคุณ ... " เหว่ยเจิ้งเหอสะดุ้งคว้าผ้าห่มและดึงพวกเขามากกว่าหัวของเธอห่อตัวเองมากยิ่งขึ้นแน่นภายในเพื่อที่ว่าไม่มีใครสามารถเห็นเธอ. หยินลูกังวล ยุ่งเกี่ยวกับที่ข้างเตียงสงสัยในสิ่งที่ผิดกับเธอ เธอรีบวิ่งไปเรียกพยาบาลจินหยินฮมากกว่าพวกเขาจะให้คำปรึกษาวิธีการจัดการกับสถานการณ์ เหว่ยเจิ้งเหอยังไม่ทราบ แต่หัวใจของเธออยู่ในความเจ็บปวดที่ดีและมันเป็นเรื่องยากที่จะทนความรู้สึกที่ยับยั้ง เด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ทราบว่าเธอควรจะระบายอารมณ์ของเธอเธอมีเพียงวิธีการร้องไห้นี้