The nurses also referred to occasio

The nurses also referred to occasionally assessing a patient’s post-operative pain by relying on his or her own experiences or by asking the relatives about the patient.
Communication via records and protocols
This category illustrates how records and documentation of pain assessment were used for communication among the members of the team, in order to provide some continuity of care in the treatment of pain. The pain assessment process relied on routines and structure; for example, pain was evaluated and recorded as a number score every 4 h, which was plotted in the graphic sheet every 4 h and given to the physician, who then selected appropriate pain medication. It became clear that despite these protocols, this communication was particularly vulnerable to the recording of inaccurate pain levels. There was frequently an incompatibility of patients’ expressions with the nurses’ documentation, and the physicians mainly prescribed medication according to the patients’ expressions and not necessarily with regard to the nurses’ documented pain assessment.

In the excerpt below, a nurse mentions the importance of the communication document showing the graphs of pains scores and vital signs over time, as it is used by team members to manage patients’ pain:
We have plotted pain scores in the graphic sheet every 4 h. I guess that it could be an accurate representation of the patients’ pain…after giving pain medication. If the pain scores of the patients do not decrease, then I will notify the doctor or discuss with the team members as to what to do to relieve the pain of the patient. (Novice 2)
The nurses expressed as an incompatibility of the patients’ expressions and nurses’ documentation, which they felt was due to individual staff not completing the documentation records according to protocol. During the assessment certain information should be recorded, such as the morphine or pethidine dose administered, pain score, and vital signs, as well as the nurses’ notes used for recording the patient’s progress and response to treatment. Occasionally, this documentation was incomplete when the attending staff simply forgot to fill out the relevant sheets:
A patient had not told me about his pain yet, so I have to observe the patient to follow the process of completing the vital signs records. I just ask the nursing aide for the patients’ pain score, because it is their responsibility to ask the patient about their pain scores while the nurse is checking the vital signs of the patients (every 4 h). (Advanced 3)
The nurses mentioned that according to policies and guidelines, they should manage all documentation. However, the nurses had a heavy workload of caring for patients; as the documentation process was also very time-consuming, the records were sometimes not completed. The nurses mainly completed the documentation of pain assessment as a matter of routine and not with the primary intention of detecting patients’ pain and helping to alleviate it.

Using skills and experiences
The quality of a pain assessment depends heavily on the individual nurses’ experience, as well as their level of knowledge and competence. The following two issues were found to affect the outcome of the pain assessment: (i) variation in pain assessment skills, and (ii) differences in the interpretation of patients in pain. From one nurse it became clear that the nurses' aides have a limited amount of knowledge when compared to nurses.

The nurses’ routine assessments were performed every 4 h, checking the vital signs and recording the patient’s self-reported pain score. The nurses then decided if the pain level was tolerable or required intervention; if they felt medication was needed, they would inform the physician who would then assess the patient and prescribe medication as appropriate. However, much variation was found in the nurses’ abilities to predict a patient’s pain tolerance when evaluating an individual patient’s history and their signs of pain. The level of competency in pain assessment is important, and experienced nurses generally have more comprehensive skills than novice nurses and nurses’ aides. This is important in managing pain effectively:
Perhaps I just have to look at pain scores on the vital sign recording sheet; however, these may be inconsistent with my assessment of the pain scores regarding that patients’ pain. (Novice 3)
The nurses mentioned concerns about the difference in skill levels when interpreting pain assessments; for example, considerably different levels of experience are found between the experienced nurses and the novices or nurses’ aides. Accurate pain assessments are needed for more effective pain management; the accuracy of these assessments depends heavily on the nurses’ skills and expertise in the field of post-operative care, as well as their biases and previous experiences. In practice, these differences can affect the time needed to provide pain medication to the patients.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พยาบาลยังเรียกบางครั้งประเมินความเจ็บปวดหลังการผ่าตัดของผู้ป่วย โดยอาศัยประสบการณ์ของ ตนเอง หรือถามเป็นญาติผู้ป่วยการสื่อสารผ่านระเบียนและโปรโตคอลประเภทนี้แสดงให้เห็นถึงวิธีบันทึกและเอกสารของการประเมินความเจ็บปวดถูกนำมาใช้สำหรับการสื่อสารระหว่างสมาชิกของทีม เพื่อให้บางความต่อเนื่องของการดูแลในการรักษาอาการปวด กระบวนการประเมินความเจ็บปวดพึ่งปฏิบัติและโครงสร้าง เช่น ความเจ็บปวดประเมิน และบันทึกไว้เป็นตัวเลขคะแนนทุก 4 ชม. ที่ถูกพล็อตในแผ่นภาพทุก 4 ชม. และให้แพทย์ ที่เลือกยาแก้ปวดที่เหมาะสมแล้ว ชัดเจนแม้ มีโพรโทคอเหล่านี้ การสื่อสารนี้ว่าเสี่ยงโดยเฉพาะอย่างยิ่งการบันทึกระดับความเจ็บปวดที่ไม่ถูกต้อง เป็นบ่อยการเข้ากันของการแสดงออกของผู้ป่วยกับพยาบาลเอกสาร และแพทย์กำหนดยา ตามนิพจน์ของผู้ป่วย และไม่จำเป็นต้องเกี่ยวข้อง กับพยาบาลส่วนใหญ่ได้รับการบันทึกการประเมินความเจ็บปวดในการคัดลอกมาด้านล่าง พยาบาลกล่าวถึงความสำคัญของการสื่อสารเอกสารแสดงกราฟของสัญญาณชีพและผลปวดช่วงเวลา ตามที่มันถูกใช้ โดยสมาชิกในทีมเพื่อจัดการความเจ็บปวดของผู้ป่วย:We have plotted pain scores in the graphic sheet every 4 h. I guess that it could be an accurate representation of the patients’ pain…after giving pain medication. If the pain scores of the patients do not decrease, then I will notify the doctor or discuss with the team members as to what to do to relieve the pain of the patient. (Novice 2)The nurses expressed as an incompatibility of the patients’ expressions and nurses’ documentation, which they felt was due to individual staff not completing the documentation records according to protocol. During the assessment certain information should be recorded, such as the morphine or pethidine dose administered, pain score, and vital signs, as well as the nurses’ notes used for recording the patient’s progress and response to treatment. Occasionally, this documentation was incomplete when the attending staff simply forgot to fill out the relevant sheets:A patient had not told me about his pain yet, so I have to observe the patient to follow the process of completing the vital signs records. I just ask the nursing aide for the patients’ pain score, because it is their responsibility to ask the patient about their pain scores while the nurse is checking the vital signs of the patients (every 4 h). (Advanced 3)The nurses mentioned that according to policies and guidelines, they should manage all documentation. However, the nurses had a heavy workload of caring for patients; as the documentation process was also very time-consuming, the records were sometimes not completed. The nurses mainly completed the documentation of pain assessment as a matter of routine and not with the primary intention of detecting patients’ pain and helping to alleviate it.Using skills and experiencesThe quality of a pain assessment depends heavily on the individual nurses’ experience, as well as their level of knowledge and competence. The following two issues were found to affect the outcome of the pain assessment: (i) variation in pain assessment skills, and (ii) differences in the interpretation of patients in pain. From one nurse it became clear that the nurses' aides have a limited amount of knowledge when compared to nurses.The nurses’ routine assessments were performed every 4 h, checking the vital signs and recording the patient’s self-reported pain score. The nurses then decided if the pain level was tolerable or required intervention; if they felt medication was needed, they would inform the physician who would then assess the patient and prescribe medication as appropriate. However, much variation was found in the nurses’ abilities to predict a patient’s pain tolerance when evaluating an individual patient’s history and their signs of pain. The level of competency in pain assessment is important, and experienced nurses generally have more comprehensive skills than novice nurses and nurses’ aides. This is important in managing pain effectively:Perhaps I just have to look at pain scores on the vital sign recording sheet; however, these may be inconsistent with my assessment of the pain scores regarding that patients’ pain. (Novice 3)The nurses mentioned concerns about the difference in skill levels when interpreting pain assessments; for example, considerably different levels of experience are found between the experienced nurses and the novices or nurses’ aides. Accurate pain assessments are needed for more effective pain management; the accuracy of these assessments depends heavily on the nurses’ skills and expertise in the field of post-operative care, as well as their biases and previous experiences. In practice, these differences can affect the time needed to provide pain medication to the patients.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พยาบาลยังเรียกว่าบางครั้งการประเมินความเจ็บปวดหลังการผ่าตัดของผู้ป่วยโดยอาศัยประสบการณ์ของเขาหรือเธอเองหรือโดยขอให้ญาติเกี่ยวกับผู้ป่วย.
การสื่อสารผ่านทางบันทึกและโปรโตคอล
ประเภทนี้จะแสดงให้เห็นถึงวิธีการบันทึกและเอกสารของการประเมินความเจ็บปวดถูกนำมาใช้สำหรับการสื่อสารระหว่าง สมาชิกของทีมเพื่อที่จะให้ความต่อเนื่องของการดูแลบางส่วนในการรักษาอาการปวด กระบวนการประเมินความปวดอาศัยในการปฏิบัติและโครงสร้าง; เช่นอาการปวดได้รับการประเมินและบันทึกเป็นจำนวนคะแนนทุก 4 ชั่วโมงซึ่งได้รับการลงจุดในแผ่นกราฟิกทุก 4 ชั่วโมงและจะมอบให้แพทย์ที่แล้วเลือกยาแก้ปวดที่เหมาะสม มันเป็นที่ชัดเจนว่าแม้จะมีโปรโตคอลเหล่านี้การสื่อสารนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งความเสี่ยงที่จะบันทึกระดับความเจ็บปวดที่ไม่ถูกต้อง มีบ่อยครั้งความไม่ลงรอยกันของ 'การแสดงออกกับพยาบาลผู้ป่วยเอกสารและแพทย์ที่กำหนดส่วนใหญ่เป็นยาตาม' การแสดงออกและไม่จำเป็นต้องเกี่ยวกับการพยาบาลกับผู้ป่วยประเมินความปวดเอกสาร.

ในข้อความที่ตัดตอนมาด้านล่างพยาบาลกล่าวถึงความสำคัญของ ของเอกสารการสื่อสารการแสดงกราฟคะแนนเจ็บปวดและสัญญาณชีพในช่วงเวลาที่มันจะถูกใช้โดยสมาชิกในทีมที่จะจัดการกับความเจ็บปวดของผู้ป่วย:
เราได้วางแผนคะแนนความปวดในแผ่นกราฟิกทุก 4 ชั่วโมง ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นตัวแทนที่ถูกต้องของความเจ็บปวดของผู้ป่วย ... หลังจากให้ยาแก้ปวด หากคะแนนความปวดของผู้ป่วยที่ไม่ได้ลดลงแล้วฉันจะแจ้งให้แพทย์หรือพูดคุยกับสมาชิกในทีมเป็นสิ่งที่ต้องทำเพื่อบรรเทาอาการปวดของผู้ป่วย (สามเณร 2)
พยาบาลแสดงเป็นความไม่ลงรอยกันของ 'การแสดงออกและการพยาบาลผู้ป่วยที่เอกสารซึ่งพวกเขารู้สึกว่าเนื่องจากพนักงานแต่ละคนไม่ได้เสร็จสิ้นการบันทึกเอกสารตามโปรโตคอล ในระหว่างการประเมินข้อมูลบางอย่างจะถูกบันทึกไว้เช่นมอร์ฟีนหรือปริมาณยา pethidine คะแนนเจ็บปวดและสัญญาณชีพเช่นเดียวกับโน้ตพยาบาลใช้สำหรับการบันทึกความคืบหน้าของผู้ป่วยและการตอบสนองต่อการรักษา บางครั้งเอกสารฉบับนี้ยังไม่สมบูรณ์เมื่อพนักงานเข้าร่วมเพียงแค่ลืมที่จะกรอกข้อมูลลงในแผ่นที่เกี่ยวข้อง:
ผู้ป่วยที่ไม่ได้บอกผมเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเขายังดังนั้นฉันต้องสังเกตผู้ป่วยที่จะปฏิบัติตามขั้นตอนของการเสร็จสิ้นสัญญาณชีพระเบียน ฉันเพียงแค่ขอให้ช่วยพยาบาลสำหรับความเจ็บปวดของผู้ป่วยเพราะมันเป็นความรับผิดชอบของพวกเขาที่จะถามผู้ป่วยเกี่ยวกับคะแนนความเจ็บปวดของพวกเขาในขณะที่พยาบาลกำลังตรวจสอบสัญญาณชีพของผู้ป่วย (ทุก 4 ชั่วโมง) (ขั้นสูง 3)
พยาบาลกล่าวถึงว่าเป็นไปตามนโยบายและแนวทางที่พวกเขาควรจะจัดการเอกสารทั้งหมด อย่างไรก็ตามพยาบาลมีภาระหนักในการดูแลผู้ป่วย เป็นกระบวนการเอกสารก็ยังใช้เวลานานมากระเบียนบางครั้งก็ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ พยาบาลส่วนใหญ่เสร็จเอกสารของการประเมินความเจ็บปวดเป็นเรื่องของกิจวัตรประจำวันและไม่ได้มีความตั้งใจหลักของการตรวจสอบ 'ความเจ็บปวดและการให้ความช่วยเหลือเพื่อบรรเทาความมัน. ผู้ป่วย

โดยใช้ทักษะและประสบการณ์
คุณภาพของการประเมินความเจ็บปวดขึ้นอยู่กับพยาบาลแต่ละประสบการณ์ เช่นเดียวกับระดับของความรู้และความสามารถ ต่อไปนี้สองประเด็นที่พบว่ามีผลต่อผลของการประเมินความเจ็บปวด: (i) การเปลี่ยนแปลงในการประเมินทักษะความเจ็บปวดและ (ii) ความแตกต่างในการตีความของผู้ป่วยในความเจ็บปวด จากหนึ่งในพยาบาลก็เป็นที่ชัดเจนว่าพยาบาลผู้ช่วยมีจำนวน จำกัด ของความรู้เมื่อเทียบกับการพยาบาล.

พยาบาลประจำการประเมินผลการดำเนินการทุก 4 ชั่วโมงตรวจสอบสัญญาณชีพและการบันทึกคะแนนความเจ็บปวดของผู้ป่วยที่ตนเองรายงาน พยาบาลจึงตัดสินใจถ้าระดับความเจ็บปวดก็ทนได้หรือจำเป็นต้องแทรกแซง; ถ้าพวกเขารู้สึกว่าการใช้ยาที่ถูกต้องก็จะแจ้งให้แพทย์ผู้นั้นจะประเมินผู้ป่วยและกำหนดยาตามความเหมาะสม อย่างไรก็ตามการเปลี่ยนแปลงมากพบว่าในความสามารถของพยาบาลในการทำนายความอดทนความเจ็บปวดของผู้ป่วยเมื่อมีการประเมินประวัติของผู้ป่วยแต่ละรายและสัญญาณของความเจ็บปวดของพวกเขา ระดับของความสามารถในการประเมินความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่สำคัญและพยาบาลที่มีประสบการณ์โดยทั่วไปมีทักษะที่ครอบคลุมมากขึ้นกว่าพยาบาลมือใหม่และผู้ช่วยพยาบาล นี้เป็นสิ่งสำคัญในการจัดการความเจ็บปวดได้อย่างมีประสิทธิภาพ:
บางทีฉันก็ต้องมองไปที่คะแนนความปวดในแผ่นบันทึกสัญญาณชีพ; แต่เหล่านี้อาจจะไม่สอดคล้องกับการประเมินของฉันของคะแนนความเจ็บปวดเกี่ยวกับว่าอาการปวดของผู้ป่วย (สามเณร 3)
พยาบาลกล่าวถึงความกังวลเกี่ยวกับความแตกต่างในระดับทักษะเมื่อตีความการประเมินความเจ็บปวด; ตัวอย่างเช่นระดับที่แตกต่างอย่างมากจากประสบการณ์ที่พบระหว่างพยาบาลที่มีประสบการณ์และสามเณรหรือผู้ช่วยพยาบาล การประเมินความเจ็บปวดที่ถูกต้องมีความจำเป็นสำหรับการจัดการความเจ็บปวดที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น ความถูกต้องของการประเมินเหล่านี้ขึ้นอยู่กับทักษะของพยาบาลและความเชี่ยวชาญในด้านการดูแลหลังการผ่าตัดเช่นเดียวกับอคติของพวกเขาและประสบการณ์ก่อนหน้านี้ ในทางปฏิบัติแตกต่างเหล่านี้สามารถส่งผลกระทบต่อเวลาที่จำเป็นในการให้ยาแก้ปวดให้แก่ผู้ป่วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พยาบาลยังอ้างถึงบางครั้งการประเมินคนไข้หลังผ่าตัดอาการปวดโดยอาศัยประสบการณ์ของตัวเองของเขาหรือเธอ หรือ ถามญาติเกี่ยวกับผู้ป่วยการสื่อสารผ่านทางบันทึกและโปรโตคอลประเภทนี้แสดงให้เห็นถึงวิธีการบันทึกและเอกสารประเมินความเจ็บปวดที่ถูกใช้ในการสื่อสารระหว่างสมาชิกของทีม เพื่อให้มีความต่อเนื่องของการดูแลในการรักษาความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่อาศัยการปฏิบัติการประเมินกระบวนการและโครงสร้าง เช่น ความเจ็บปวดถูกประเมินและบันทึกเป็นตัวเลขคะแนนทุก 4 ชั่วโมง ซึ่งถูกวางแผนในแผ่นกราฟิกทุก 4 ชั่วโมง และให้แพทย์ ผู้เลือกยาให้เหมาะสม มันเป็นที่ชัดเจนว่าแม้จะมีโปรโตคอลเหล่านี้ การสื่อสาร โดยเฉพาะความเสี่ยงที่จะบันทึกระดับความเจ็บปวดที่ไม่ถูกต้อง มีบ่อยครั้งที่การเข้ากันไม่ได้ของการแสดงออกของผู้ป่วยกับเอกสารของพยาบาลและแพทย์ส่วนใหญ่กำหนดยาตามการแสดงออกของผู้ป่วยและไม่จำเป็นต้องเกี่ยวกับพยาบาลบันทึกการประเมินความเจ็บปวดในข้อความที่ตัดตอนมาด้านล่าง พยาบาลได้กล่าวถึงความสำคัญของการสื่อสารเอกสารแสดงกราฟของปวดคะแนนและสัญญาณชีพตลอดเวลา มันถูกใช้ โดยสมาชิกของทีมในการจัดการความเจ็บปวดของผู้ป่วย :เราได้วางแผนความเจ็บปวดคะแนนกราฟิกแผ่นทุก 4 ชั่วโมง ผมเดาว่ามันอาจจะถูกต้องเป็นตัวแทนของผู้ป่วยปวด . . . . . . . หลังจากให้ยา ถ้าปวดคะแนนของผู้ป่วยไม่ลด แล้วผมจะแจ้งให้แพทย์หรือปรึกษากับสมาชิกในทีมเป็นสิ่งที่ต้องทำเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของผู้ป่วย ( มือใหม่ ( 2 )พยาบาลแสดงเป็นรธน. ของผู้ป่วย สำนวนและเอกสารของพยาบาลที่พวกเขารู้สึก เนื่องจากพนักงานไม่เสร็จสิ้นแต่ละบันทึกเอกสารตามขั้นตอน ในระหว่างการประเมินข้อมูลบางอย่างที่ควรบันทึกไว้ เช่น มอร์ฟีน หรือยาระงับประสาทขนาดบริหารความเจ็บปวดคะแนน และสัญญาณชีพ รวมทั้งพยาบาลบันทึกใช้บันทึกความก้าวหน้าของผู้ป่วยและการตอบสนองการรักษา บางครั้ง เอกสารนี้ไม่สมบูรณ์ เมื่อเรียนพนักงานลืมกรอกแผ่นที่เกี่ยวข้อง :คนไข้ไม่ได้บอกเกี่ยวกับความเจ็บปวดของเขาเลย ดังนั้นก็ต้องสังเกตผู้ป่วยตามกระบวนการของการบันทึกสัญญาณชีพ . ฉันแค่ถามผู้ช่วยพยาบาลสำหรับผู้ป่วยอาการปวดคะแนน เพราะมันเป็นความรับผิดชอบของพวกเขาถามผู้ป่วยเกี่ยวกับคะแนนความเจ็บปวดของพวกเขาในขณะที่พยาบาลจะตรวจสอบสัญญาณชีพของผู้ป่วย ( ทุก 4 ชั่วโมง ) ขั้นสูง ( 3 )พยาบาลกล่าวว่า ตามนโยบาย และแนวทางที่พวกเขาควรจะจัดการเอกสารทั้งหมด อย่างไรก็ตาม พยาบาลมีภาระหนักในการดูแลผู้ป่วย เช่น กระบวนการเอกสารก็ใช้เวลานานมาก บางครั้งการบันทึกไม่สมบูรณ์ พยาบาลส่วนใหญ่เสร็จสมบูรณ์เอกสารประเมินความเจ็บปวดเป็นเรื่องของรูทีน และไม่ มีความตั้งใจหลักของการปวดของผู้ป่วย และช่วยบรรเทาได้การใช้ทักษะและประสบการณ์คุณภาพของการประเมินความปวดขึ้นอยู่อย่างมากในประสบการณ์ของพยาบาลแต่ละคน เช่นเดียวกับระดับของความรู้และความสามารถ ต่อไปนี้สองประเด็น พบว่า มีผลต่อผลลัพธ์ของการประเมินความปวด : ( i ) การเปลี่ยนแปลงในทักษะการประเมินความเจ็บปวด และ ( ii ) ความแตกต่างในการตีความของผู้ป่วยเจ็บ จากพยาบาล มันเป็นที่ชัดเจนว่าผู้ช่วยพยาบาลมีจำนวน จำกัด ของความรู้เมื่อเทียบกับพยาบาลพยาบาลประจําการประเมินทุก 4 ชั่วโมง การตรวจสอบ และบันทึกสัญญาณชีพของผู้ป่วย self-reported ความเจ็บปวดคะแนน พยาบาลแล้วตัดสินใจว่าระดับความเจ็บปวดพอทนได้หรือต้องการการแทรกแซง ; ถ้าพวกเขารู้สึกว่า ยาจำเป็น พวกเขาต้องแจ้งแพทย์จะประเมินผู้ป่วยและสั่งจ่ายยาได้ตามความเหมาะสม อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงมากพบในความสามารถของพยาบาลที่จะทำนายความอดทนความเจ็บปวดของผู้ป่วยเมื่อมีการประเมินประวัติบุคคลของผู้ป่วยและอาการปวด ระดับของความสามารถในการประเมินความเจ็บปวด เป็นสิ่งสำคัญ และพยาบาลที่มีประสบการณ์โดยทั่วไปจะครอบคลุมทักษะมากกว่าพยาบาลและผู้ช่วยพยาบาลมือใหม่ " นี้เป็นสิ่งสำคัญในการจัดการความเจ็บปวดได้อย่างมีประสิทธิภาพ :บางทีฉันเพียงแค่มองความเจ็บปวดคะแนนบนแผ่นป้ายบันทึกที่สำคัญ อย่างไรก็ตาม เหล่านี้อาจจะไม่สอดคล้องกับการประเมินของความเจ็บปวดคะแนนเกี่ยวกับความเจ็บปวดผู้ป่วย ( มือใหม่ )พยาบาล กล่าวถึงความกังวลเกี่ยวกับความแตกต่างในระดับฝีมือเมื่อตีความการประเมินความเจ็บปวด ตัวอย่างเช่น มากระดับที่แตกต่างกันของประสบการณ์ที่พบระหว่างพยาบาลที่มีประสบการณ์และสามเณรหรือผู้ช่วยพยาบาล " การประเมินความเจ็บปวดที่ถูกต้อง จำเป็นสำหรับการจัดการความเจ็บปวดมากกว่า ความถูกต้องของการประเมินเหล่านี้พึ่งพาพยาบาลทักษะและความเชี่ยวชาญในด้านการดูแลหลังผ่าตัด รวมทั้งอคติของพวกเขาและประสบการณ์เดิม ในทางปฏิบัติความแตกต่างเหล่านี้สามารถส่งผลกระทบต่อเวลาที่จำเป็นเพื่อให้ความเจ็บปวด