The IMF Bail out Package The IMF, i

The IMF Bail out Package
The IMF, in collaboration with other multilateral agencies (World Bank and Asian Development Bank) and the bilateral agencies, provided nearly $112 million in foreign reserves to the central banks of the three crisis-ravaged Asian economies to meet the debt service and repayment needs of foreign creditors (see Table 6).
The IMF bailout strategy aimed to restore confidence amongst foreign creditors by replenishing foreign exchange reserves in the Asian central banks. It was hoped that exchange rates would thereby be stabilised and the outflow of foreign capital reversed. By the end of the first phase in 1997, it was evident that the IMF bailout package had failed to restore market confidence and halt the exodus of capital from Asia-5 economies. A telling indicator of this failure was the downgrading of Asia-5 credit rating to junk bond status by the international credit-rating agencies.
Several explanations have been proffered for the failure of the first phase of the IMF bailout package.
First, the IMF's institutional view that the Asian crisis was triggered by weak macroeconomic fundamentals rather than by self-fulfilling creditor panic was not conducive to confidence-building amongst international investors. Second, the IMF's attempt to implement radical financial-sector and macroeconomic restructuring as a pre-condition for disbursing
the bailout to crisis-torn economies exacerbated the panic. There is ample evidence from past manias and panics that any attempt to carry out drastic structural reforms in the midst of a creditor panic tends to inflame the panic and worsen the crisis. Third, the stringent macroeconomic disciplinary targets such as the achievement of budget surpluses of nearly 1 % of GDP per annum, interest rate hikes, credit crunches and other restrictive policies accelerated the slide
towards recession rather than recovery. Fourth, the closure of unviable banks and financial institutions spawned a liquidity crisis and this prevented exportoriented industries from obtaining working capital and opening letters of credit to facilitate trade and make use of the opportunities created by the massive depreciation. Fifth, the tranched disbursement of the bail out funds subject to strict conditionality and arduous negotiations emasculated the IMF's role as a quasi lender of last resort. Sixth, the linking of longterm structural reform to the short-term need to provide finance represented an unnecessary distraction. The IMF bailout failed to provide the liquidity required to avoid the insolvency of financial institutions and thereby calm creditor panic. After a lapse of ten months, only 20% of the bailout commitments had been disbursed (Table 6).
In the second phase (1998) of the bailout, the IMF drastically revamped its strategy in an attempt to reinstil market confidence. The IMF relaxed its insistence on the achievement of tight fiscal and monetary policy targets to qualify for the bailout. The IMF also spearheaded the negotiations for the rollover of the Korean short-term debts by international creditors by securing an extension of the maturity periods. In the case of Thailand, the IMF negotiated the issuance of government guarantees for liabilities owing to both foreign and domestic creditors by Thai financial institutions. In the case of Indonesia, after much footdragging, the Indonesian government was persuaded by the IMF to sign up orderly workouts for the repayment of its massive stockpile of non-government or corporate debt. These rollovers, government guarantees and orderly workout arrangements on debt repayments avoiding outright default restored a modicum of calm to the highly volatile financial markets of Asia-5 during the middle of 1998. But overall, after one year of financial turmoil resulting from the pursuit of misaligned exchange-rate pegs and reckless short-term borrowing, the Asian economies had taken a severe economic battering as shown by an array of economic indicators (Table 7).
During the year ending in mid-1998 the exchange rates of Asia-5 domestic currencies with the US dollar
had depreciated on average by more than 215%, with the exchange rate in Indonesia plummeting nearly five-fold in just one year. Stock-market prices during this period nose-dived by 72% and short-term interest rates sky-rocketed by more than 167%. The credit ratings of the Asia-5 economies were also downgraded to junk bond status or less than
investment grade. With exchange rates depreciating, asset prices falling and rising interest rates, the Asia- 5 economies, which had had a track record of rapid growth for nearly three decades, were reporting recessions. In the year ending in the first quarter of 1998 GDP on average for Asia-5 fell by 2.2% and the recessionary trends are expected to continue into the next year (Table 7).
The challenge facing the turmoil-ridden Asian economies is how to get on to the pre-crisis potential
growth trajectory. The implementation of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประกันตัว IMF ออกแพคเกจ IMF ร่วมกับหน่วยงานพหุภาคีอื่น ๆ (ธนาคารโลกและ ธนาคารพัฒนาเอเชีย) และหน่วยงานทวิภาคี ให้เกือบ $112 ล้านในต่างประเทศกับธนาคารกลางของสามนายวิกฤตเศรษฐกิจเอเชียต้องหนี้บริการและชำระหนี้ของเจ้าหนี้ต่างประเทศ (ดูตารางที่ 6) กลยุทธ์การกู้ IMF เพื่อคืนค่ามั่นเจ้าหนี้ต่างประเทศ โดยเติมแลกสำรองในธนาคารกลางเอเชีย มันถูกหวังว่า อัตราแลกเปลี่ยนจึงจะมีความเสถียรภาพ และกระแสเงินทุนต่างประเทศกลับ ในตอนท้ายของเฟสแรกในปี 1997 มันก็ชัดเจนว่า แพคเกจกู้ IMF ล้มเหลวที่จะฟื้นฟูความเชื่อมั่นของตลาด และหยุดอพยพของทุนจากประเทศเอเชีย-5 ตัวบ่งชี้ telling ของความล้มเหลวนี้ถูกปรับลดของเอเชีย-5 อันดับเครดิตพันธบัตรขยะสถานะ โดยหน่วยงานจัดอันดับเครดิตนานาชาติ คำอธิบายหลายมีการ proffered สำหรับความล้มเหลวในขั้นแรกของโปรแกรมกู้ IMFครั้งแรก ของ IMF สถาบันมองว่า วิกฤตเอเชียถูกทริกเกอร์ โดยพื้นฐานเศรษฐกิจมหภาคอ่อนแอมากกว่า โดยเจ้าหนี้ตอบสนองตนเอง ตกใจไม่เอื้อต่อการสร้างความเชื่อมั่นในหมู่นักลงทุนต่างชาติ ที่สอง IMF ของพยายามใช้รุนแรงภาคการเงินและการปรับโครงสร้างเศรษฐกิจมหภาคเป็นสำหรับต้องอนุมัติกู้การเสียหายจากวิกฤตเศรษฐกิจมายังตกใจ มีหลักฐานเพียงพอจากอดีต manias panics ที่พยายามดำเนินการปฏิรูปโครงสร้างอย่างมากท่ามกลางตกใจเจ้าหนี้เพื่อ inflame การตื่นตระหนก และวิกฤตเลวลง ที่สาม เป้าหมายเศรษฐกิจมหภาควินัยเข้มงวดเช่นความสำเร็จของ surpluses งบประมาณเกือบ 1% ของ GDP ต่อปี อัตราดอกเบี้ยปรับขึ้น เชื่อและนโยบายอื่น ๆ จำกัดเร่งภาพนิ่งต่อภาวะถดถอยแทนที่กู้คืน สี่ การปิดสถาบันการเงินและการธนาคาร unviable ส่งออกไปรบที่สภาพคล่องนี้วิกฤตและป้องกันไม่ให้อุตสาหกรรม exportoriented ได้รับเงินทุนหมุนเวียนและเปิดเล็ตเตอร์ออฟเครดิตเพื่ออำนวยความสะดวกทางการค้า และให้ใช้โอกาสที่สร้าง โดยค่าเสื่อมราคาที่ใหญ่ ห้า จ่าย tranched การประกันตัวออกเงิน conditionality เข้มงวดและเจรจาลำบาก emasculated บทบาทของ IMF เป็นผู้ให้กู้คนสุดท้าย หก การเชื่อมโยงด้วยการปฏิรูปโครงสร้างการระยะสั้นต้องให้เงินแสดงสิ่งรบกวนที่ไม่จำเป็น กู้ IMF ไม่ให้สภาพคล่องจำเป็นต้องหลีกเลี่ยงการล้มละลายของสถาบันการเงิน และจึงสงบเจ้าหนี้ตกใจ หลังจากสิบเดือน bailout ผูกพันได้เพียง 20% เบิก (ตาราง 6) ในระยะสอง (1998) ของ bailout, IMF อย่างรวดเร็วปรับปรุงกลยุทธ์ในความพยายามที่ reinstil มั่นใจตลาด IMF ผ่อนคลายของ insistence ในความสำเร็จของเป้าหมายของนโยบายการเงินการ คลังแน่นอย่าง bailout IMF เป็นผู้นำการเจรจาสำหรับการโรลโอเวอร์ของหนี้สินระยะสั้นเกาหลีโดยเจ้าหนี้ต่างประเทศโดยใช้ส่วนขยายของรอบระยะเวลาครบกำหนดยัง ในกรณีของประเทศไทย IMF เจรจารัฐบาลค้ำประกันหนี้สินเนื่องจากเจ้าหนี้ทั้งใน และต่างประเทศการออก โดยสถาบันการเงิน ในกรณีของอินโดนีเซีย หลังมาก footdragging รัฐบาลอินโดนีเซียถูกเกลี้ยกล่อม โดย IMF ลงออกกำลังกายเป็นระเบียบของคลังอาวุธขนาดใหญ่ของเอกชน หรือองค์กร ครองเหล่านี้ รัฐบาลรับประกัน และออกกำลังกายที่เป็นระเบียบจัดให้มีการจ่ายคืนหนี้หลีกเลี่ยงทันทีเริ่มต้นฟื้นฟูเล็กน้อยของคสงบให้ตลาดเงินผันผวนสูงเอเชีย-5 ระหว่างกลางของปี 1998 แต่โดยรวม หลังจากหนึ่งปีของความวุ่นวายทางการเงินที่เกิดจากการแสวงหาครูอัตราแลกเปลี่ยนไม่ตรงและเงินกู้ยืมระยะสั้นเสี่ยง เศรษฐกิจเอเชียนำรุนแรงโจมตีทางเศรษฐกิจดังที่อาร์เรย์ของตัวชี้วัดทางเศรษฐกิจ (ตาราง 7) ในระหว่างปีสิ้นสุดในกลางปี 1998 อัตราแลกเปลี่ยนของสกุลเงินในประเทศเอเชีย-5 กับเงินดอลลาร์สหรัฐมีเสื่อมเฉลี่ยมากกว่า 215% อัตราแลกเปลี่ยนในอินโดนีเซียหล่นฮวบลงเกือบต่อยในเพียงหนึ่งปี ราคาตลาดหุ้นช่วงนี้ nose-dived 72% และอัตราดอกเบี้ยระยะสั้นฟ้า-rocketed มากกว่า 167% การจัดอันดับเครดิตของประเทศเอเชีย 5 ก็กำสถานะพันธบัตรขยะ หรือน้อยกว่าระดับการลงทุน ด้วยอัตราแลกเปลี่ยนคิดค่าเสื่อมราคา สินทรัพย์ราคาลดลงและอัตราดอกเบี้ยเพิ่มขึ้น เศรษฐกิจเอเชีย-5 ซึ่งได้มีการเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วเกือบสามทศวรรษที่ผ่านมา มีรายงาน recessions ในปี สิ้นสุดในไตรมาสแรกของปี 1998 GDP เฉลี่ยสำหรับเอเชีย-5 ลดลง 2.2% และคาดว่าแนวโน้ม recessionary ต่อในปีถัดไป (ตาราง 7) ความท้าทายที่เผชิญความวุ่นวายนั่งเศรษฐกิจเอเชียเป็นวิธีการรับวิกฤติที่อาจเกิดขึ้นเส้นทางการเติบโต การดำเนินการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กองทุนการเงินระหว่างประเทศประกันตัวออกแพคเกจกองทุนการเงินระหว่างประเทศในการทำงานร่วมกันกับหน่วยงานพหุภาคีอื่น ๆ (ธนาคารโลกและธนาคารพัฒนาเอเชีย) และหน่วยงานในระดับทวิภาคีให้เกือบ $ 112,000,000 ในทุนสำรองเงินตราต่างประเทศกับธนาคารกลางของทั้งสามวิกฤตทำลายเศรษฐกิจเอเชียเพื่อตอบสนองความหนี้ บริการและความต้องการของการชำระหนี้ของเจ้าหนี้ต่างประเทศ (ดูตารางที่ 6). กลยุทธ์ bailout กองทุนการเงินระหว่างประเทศมีวัตถุประสงค์เพื่อฟื้นฟูความเชื่อมั่นในหมู่เจ้าหนี้ต่างประเทศโดยการเติมทุนสำรองเงินตราต่างประเทศในธนาคารกลางในภูมิภาคเอเชีย ก็หวังว่าอัตราแลกเปลี่ยนจึงจะมีความเสถียรและการไหลออกของเงินทุนต่างชาติกลับ ในตอนท้ายของระยะแรกในปี 1997 มันก็เห็นได้ชัดว่าแพคเกจ bailout กองทุนการเงินระหว่างประเทศล้มเหลวที่จะฟื้นฟูความเชื่อมั่นของตลาดและหยุดการอพยพของเงินทุนจากเอเชีย 5 เศรษฐกิจ ตัวบ่งชี้บอกของความล้มเหลวนี้คือการลดระดับเอเชีย 5 อันดับเครดิตสถานะพันธบัตรขยะโดยสถาบันจัดอันดับเครดิตระหว่างประเทศ. คำอธิบายหลายคนได้รับการยื่นสำหรับความล้มเหลวของระยะแรกของแพคเกจ bailout กองทุนการเงินระหว่างประเทศ. ครั้งแรกที่กองทุนการเงินระหว่างประเทศของสถาบัน มุมมองว่าวิกฤตเอเชียถูกเรียกโดยปัจจัยพื้นฐานทางเศรษฐกิจมหภาคที่อ่อนแอมากกว่าโดยเจ้าหนี้ตนเองตอบสนองความหวาดกลัวไม่ได้เอื้อต่อการสร้างความเชื่อมั่นในหมู่นักลงทุนต่างประเทศ ประการที่สองความพยายามของกองทุนการเงินระหว่างประเทศในการดำเนินการภาคการเงินรุนแรงและการปรับโครงสร้างเศรษฐกิจมหภาคเป็นเงื่อนไขล่วงหน้าสำหรับแผนกช่วยเหลือเพื่อเศรษฐกิจวิกฤตฉีกขาดที่มาของความหวาดกลัว มีหลักฐานเพียงพอจาก Manias ที่ผ่านมาและตื่นตกใจว่ามีความพยายามที่จะดำเนินการปฏิรูปโครงสร้างที่รุนแรงในท่ามกลางความหวาดกลัวเจ้าหนี้ใด ๆ มีแนวโน้มที่จะลุกเป็นไฟความหวาดกลัวและเลวลงวิกฤต ประการที่สามการทางวินัยที่เข้มงวดเป้าหมายเศรษฐกิจมหภาคเช่นความสำเร็จของการเกินดุลงบประมาณเกือบ 1% ของ GDP ต่อปีปรับขึ้นอัตราดอกเบี้ย crunches เครดิตและอื่น ๆ ที่มีข้อ จำกัด นโยบายเร่งสไลด์ที่มีต่อภาวะเศรษฐกิจถดถอยมากกว่าการกู้คืน ประการที่สี่การปิดของธนาคาร unviable และสถาบันการเงินกลับกลายวิกฤตสภาพคล่องและป้องกันไม่ให้เกิดอุตสาหกรรมงออกจากการได้รับเงินทุนหมุนเวียนและตัวอักษรเปิดเครดิตเพื่ออำนวยความสะดวกทางการค้าและการใช้ประโยชน์จากโอกาสที่สร้างขึ้นโดยค่าเสื่อมราคาขนาดใหญ่ ประการที่ห้าการเบิกจ่าย tranched ของการประกันตัวออกมาจากกองทุนอาจมีการ conditionality ที่เข้มงวดและการเจรจาที่ยากลำบาก emasculated บทบาทของกองทุนการเงินระหว่างประเทศเป็นผู้ให้กู้กึ่งสุดท้าย หกเชื่อมโยงของการปฏิรูปโครงสร้างในระยะยาวไประยะสั้นจำเป็นต้องที่จะให้เงินทุนเป็นตัวแทนของสิ่งที่ทำให้ไขว้เขวที่ไม่จำเป็น bailout กองทุนการเงินระหว่างประเทศล้มเหลวที่จะให้สภาพคล่องที่จำเป็นเพื่อหลีกเลี่ยงการล้มละลายของสถาบันการเงินและความหวาดกลัวเจ้าหนี้จึงสงบ เมื่อพ้นสิบเดือนเพียง 20% ของภาระผูกพัน bailout ที่ได้รับการเบิกจ่าย (ตารางที่ 6). ในระยะที่สอง (1998) ของ bailout ที่กองทุนการเงินระหว่างประเทศอย่างมากปรับปรุงกลยุทธ์ในความพยายามที่จะ reinstil ความเชื่อมั่นของตลาด กองทุนการเงินระหว่างประเทศผ่อนคลายการเรียกร้องที่มีต่อความสำเร็จของเป้าหมายนโยบายการเงินและการคลังแน่นจะมีคุณสมบัติสำหรับ bailout จะ กองทุนการเงินระหว่างประเทศยังทันสมัยการเจรจาเพื่อโรลโอเวอร์ของหนี้ระยะสั้นเกาหลีโดยเจ้าหนี้ต่างประเทศการรักษาความปลอดภัยโดยการขยายระยะเวลาครบกําหนด ในกรณีของประเทศไทย, กองทุนการเงินระหว่างประเทศการเจรจาต่อรองการออกหนังสือค้ำประกันของรัฐบาลสำหรับหนี้สินเนื่องจากทั้งเจ้าหนี้ต่างประเทศและในประเทศของสถาบันการเงินไทย ในกรณีของอินโดนีเซียหลังจาก footdragging มากรัฐบาลอินโดนีเซียได้รับการชักชวนจากกองทุนการเงินระหว่างประเทศที่จะลงทะเบียนการออกกำลังกายเป็นระเบียบสำหรับการชำระหนี้ของคลังสินค้าขนาดใหญ่ของที่ไม่ใช่รัฐบาลหรือตราสารหนี้ขององค์กร เหล่านี้ rollovers, รัฐบาลค้ำประกันและการเตรียมการการออกกำลังกายเป็นระเบียบเรียบร้อยในการหลีกเลี่ยงการชำระหนี้ทันทีเริ่มต้นการบูรณะจำนวนเล็กน้อยของความสงบให้กับตลาดการเงินที่ผันผวนอย่างมากของเอเชีย 5 ในช่วงกลางปี ​​1998 แต่โดยรวมหลังจากหนึ่งปีของความวุ่นวายทางการเงินที่เกิดจากการแสวงหาความ misaligned หมุดอัตราแลกเปลี่ยนและเงินกู้ยืมระยะสั้นเสี่ยงที่เศรษฐกิจเอเชียได้ยึดทุบตีเศรษฐกิจอย่างรุนแรงที่แสดงโดยอาร์เรย์ของตัวชี้วัดทางเศรษฐกิจ (ตารางที่ 7). ในระหว่างปีสิ้นสุดในกลางปี ​​1998 อัตราแลกเปลี่ยนของเอเชีย 5 ประเทศ สกุลเงินกับค่าเงินดอลลาร์สหรัฐอ่อนค่าลงโดยเฉลี่ยมากกว่า215% โดยมีอัตราแลกเปลี่ยนในอินโดนีเซียดิ่งเกือบห้าเท่าในเวลาเพียงหนึ่งปี ราคาหุ้นในตลาดในช่วงเวลานี้จมูกพุ่ง 72% และอัตราดอกเบี้ยระยะสั้นท้องฟ้าพุ่งขึ้นกว่า 167% การจัดอันดับเครดิตในประเทศที่ 5 ในเอเชียนอกจากนี้ยังได้ปรับลดสถานะพันธบัตรขยะหรือน้อยกว่าระดับการลงทุน ด้วยอัตราแลกเปลี่ยนอ่อนค่า, ราคาสินทรัพย์ลดลงและการเพิ่มขึ้นของอัตราดอกเบี้ย 5 เศรษฐกิจเอเชียซึ่งมีประวัติของการเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วเกือบสามทศวรรษที่ผ่านมาได้รับรายงานถดถอย ในปีที่สิ้นสุดในช่วงไตรมาสแรกของปี 1998 จีดีพีโดยเฉลี่ยสำหรับเอเชีย 5 ลดลง 2.2% และแนวโน้มถดถอยที่คาดว่าจะดำเนินการต่อไปในปีหน้า (ตารางที่ 7). ความท้าทายที่หันหน้าไปทางความวุ่นวายสลัดเศรษฐกิจเอเชียคือวิธีการ ได้รับในศักยภาพก่อนวิกฤตวิถีการเจริญเติบโต การดำเนินงานของ