I suppose that the high-water mark

I suppose that the high-water mark of my youth in Columbus, Ohio, was the night the bed fell on my father. It makes a better recitation (unless, as some friends of mine have said, one has heard it five or six times) than it does a piece of writing, for it is almost necessary to throw furniture around, shake doors, and bark like a dog, to lend the proper atmosphere and verisimilitude to what is admittedly a somewhat incredible tale. Still, it did take place.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมมติว่า เครื่องน้ำ–สูงของเยาวชนของฉันในโคลัมบัส โอไฮโอ เป็นคืนนอนมองไปที่พ่อ ทำให้อ่านดีกว่า (เว้นแต่ว่า เป็นเพื่อนของฉันได้กล่าวว่า หนึ่งได้ยินว่าห้า หรือหกครั้ง) มากกว่าทำตัวเขียน สำหรับเกือบจำเป็นต้องโยนเฟอร์นิเจอร์สถาน เขย่าประตู และเปลือกเช่นสุนัข การยืมบรรยากาศเหมาะสมและความสมจริงจะเป็นเรื่องค่อนข้างเหลือเชื่อเป็นที่ยอมรับ ยังคง มันไม่ได้เกิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมคิดว่าเครื่องหมายน้ำสูงของเยาวชนของฉันในโคลัมบัส, โอไฮโอเป็นคืนนอนลงบนพ่อของฉัน มันทำให้การบรรยายที่ดีกว่า (ยกเว้นกรณีที่เป็นเพื่อนบางคนของฉันได้กล่าวว่าใครได้ยินมันห้าหรือหกครั้ง) กว่าจะเขียนชิ้นส่วนของมันเกือบจะเป็นความจำเป็นที่จะโยนเฟอร์นิเจอร์รอบเขย่าประตูและเปลือกเช่น สุนัขที่จะให้ยืมบรรยากาศที่เหมาะสมและความสมจริงกับสิ่งที่เป็นที่ยอมรับเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเหลือเชื่อ ยังจะได้ใช้สถานที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันคิดว่าน้ำสูงเครื่องหมายของเยาวชนของฉันในโคลัมบัส , โอไฮโอ เป็นคืนที่เตียงหล่นใส่พ่อ มันทำให้การท่องจำดีกว่า ( ถ้าเป็นบางเพื่อนของฉันเคยพูดว่า ไม่มีใครได้ยิน ห้า หรือ หกครั้งกว่าจะมีการเขียน มันเกือบจะต้องโยนเฟอร์นิเจอร์รอบ เขย่าประตูบ้านและเห่าเหมือนหมาเพื่อให้บรรยากาศที่เหมาะสมและความคล้ายกันอะไรกัน เรื่องที่ค่อนข้างเหลือเชื่อ แต่มันก็เกิดขึ้น