Chapter 14: I had just lost it. I j

Chapter 14: I had just lost it. I just missed the past, when I could be with Neymar without the paparazzi poking in, or Tabitha being snobby and horrible towards me. I missed when we could go out on the streets, and play football with our friends from school or neighbours. I missed everything, but it all changed and we all grew up. I walked towards the elevator and leant against the handlebar and let out a sigh. The elevator doors opened a few seconds later and I got out. “Bye, Sophia” I waved and left the building. I drove back home, and I felt some tears in my eyes. What was wrong with me? Why was I so emotional? I wiped them with the back off my hand and parked the car.
“Hi sweetie, how was work?” she asked with a bright smile. “Fine” I replied and dropped my bag “Sweetie, what’s wrong?” she asked, concerned. “Nothing.. just leave me alone” I ran up the stairs and slammed the door behind me. I sat down on the bed and switched on the TV, to calm down.
[Tabitha’s POV]
“Baby?” I said and looked at Ney. “Mm?” he turned to me. “How long have you and Ariel been friends?” I asked. “Oh, we’ve been friends ever since I could remember... ages really” he replied. “Oh, cool... do you have any feelings for her?” I asked. “What? No! Of course not, I love you” he said. “I love you too” I said.
[Neymar’s POV]
Did I just lie to my own girlfriend? Okay... maybe I have the tiniest place in my heart for Ariel, but I wouldn’t ever tell Tabitha that, she’d go mental and she’d make a huge drama about it and I’d never hear the end of it, so I decided to keep it a secret, from everyone... even my family! Though, I guess it was for the best, I didn’t want Tabitha to find out.
[Ariel’s POV]
I had managed to calm myself down after today and everything that was in my mind. I looked at myself in the mirror and my eyes were all red and puffy after crying. I splashed my face with cold water and dried my face, I looked a little better so I went downstairs to make myself some dinner since my parents were busy with some work in their office. I made some pasta, and the results were delicious!
➡️❤️⬅️

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 14: มีเพียงหายมัน ผมก็พลาดผ่านมา เมื่อฉันสามารถอยู่กับ Neymar โดยปาปารัสซี่ poking ใน หรือ Tabitha snobby และน่ากลัวที่มีต่อฉัน ฉันพลาดเมื่อเราสามารถออกไปบนท้องถนน และเล่นฟุตบอลกับเพื่อนของเราจากโรงเรียนหรือเพื่อนบ้าน ฉันพลาดทุกอย่าง แต่ทุกการเปลี่ยนแปลง และเราโตขึ้น ผมเดินไปทางลิฟต์ และ leant กับนิคกี้แฮนเดิลบาร์ และให้ออกแบบแยกกัน ประตูลิฟต์เปิดกี่วินาทีต่อมา และได้ออก "ลาก่อน โซเฟีย" ฉัน waved และออกจากอาคาร ผมขับรถกลับบ้าน และฉันรู้สึกน้ำตาบางอย่างในตาของฉัน อะไรผิดกับฉัน ทำไมฉันถูกอารมณ์นั้นหรือไม่ เช็ดกับหลังออกมือ และจอดรถ"สวัสดี วัคซีน วิธีทำงาน" เธอถาม ด้วยรอยยิ้มสดใส "ปรับ" ฉันตอบ และทิ้งกระเป๋า "วัคซีน สิ่งไม่ถูกต้องหรือไม่" เธอถาม เกี่ยวข้อง "อะไร... ปล่อยให้ฉันคนเดียว"ผมวิ่งขึ้นบันได และถาโถมประตูข้างหลัง ผมนั่งลงบนนอน และสลับบนทีวี สงบ[ของ Tabitha POV]"เด็ก" กล่าว และมองดูที่นี "มม." เขาหันไปฉัน "นานมีและอาเรียลถูกเพื่อน" ถาม "โอ้ เราได้เพื่อนตั้งแต่ฉันสามารถจำ...อายุจริง ๆ " เขาตอบกลับ "โอ้ เย็น...มีความรู้สึกใด ๆ สำหรับเธอ? " ถาม "อะไร ไม่ใช่! แน่นอนว่าไม่ ฉันรักคุณ"เขากล่าวว่า "ผมก็รักคุณ" ฉันกล่าวว่า[ของ Neymar POV]ไม่ฉันเพียงแค่นอนกับแฟนของตัวเอง โอเควัน...อาจจะมีน้อยที่สุดในหัวใจของฉันสำหรับอาเรียล แต่ฉันจะไม่บอก Tabitha เคยว่า เธอจะไปจิต และเธอจะทำให้ละครมากเลย และฉันไม่เคยจะได้ยินสิ้นสุดของมัน ดังนั้นฉันตัดสินใจที่จะเก็บไว้เป็นความลับ จากทุกคน...แม้แต่ครอบครัวของฉัน ถึงแม้ว่า ผมคิดว่า ก็สำหรับที่ดีที่สุด ไม่ต้อง Tabitha เพื่อค้นหา[ของ Ariel POV]ฉันได้จัดการสงบตัวเองหลังจากวันนี้และทุกอย่างที่อยู่ในใจของฉัน ฉันมองตัวเองในกระจก และตามีสีแดงทั้งหมด และตุ่ยหลังจากร้องไห้ ใบหน้าของฉันกับน้ำ splashed และแห้งใบหน้าของฉัน ฉันดูดีกว่าเล็กน้อยดังนั้นฉันก็ด้านล่างเพื่อให้ตัวเองเย็นบางตั้งแต่พ่อก็ยุ่งอยู่กับงานในสำนักงานของพวกเขา ทำพาสต้าบาง และก็อร่อย➡️❤️⬅️

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 14: ผมเพิ่งจะสูญเสียมัน ผมแค่คิดถึงอดีตที่ผ่านมาเมื่อฉันจะอยู่กับปาปารัสซี่ Neymar โดยไม่ต้องจิ้มหรือทาบิธาเป็นหัวสูงและที่น่ากลัวต่อฉัน ฉันพลาดที่เราจะออกไปบนท้องถนนและเล่นฟุตบอลกับเพื่อน ๆ ของเราจากโรงเรียนหรือเพื่อนบ้าน ฉันพลาดทุกอย่าง แต่มันเปลี่ยนแปลงทั้งหมดและเราทุกคนเติบโตขึ้นมา ผมเดินไปทางลิฟท์และ leant กับมือจับและปล่อยออกมาถอนหายใจ ประตูลิฟต์เปิดกี่วินาทีต่อมาและฉันได้ออก "ลาโซเฟีย" ผมโบกมือและออกจากตึก ผมขับรถกลับบ้านและฉันก็รู้สึกน้ำตาบางในสายตาของฉัน อะไรคือสิ่งที่ผิดปกติกับฉัน? ทำไมฉันอารมณ์เพื่อ? ผมเช็ดพวกเขาด้วยการกลับออกมือของฉันและที่จอดรถ.
"สวัสดีแฟน, วิธีการทำงาน?" เธอถามด้วยรอยยิ้มที่สดใส "ดี" ผมตอบและลดลงกระเป๋าของฉัน "Sweetie อะไรผิดหรือเปล่า?" เธอถามกังวล "ไม่มีอะไร .. เพียงแค่ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว" ฉันวิ่งขึ้นบันไดและกระแทกประตูข้างหลังผม ฉันนั่งลงบนเตียงและเปิดทีวีที่จะสงบลง.
[POV ทาบิธา]
"เด็ก?" ผมพูดและมองไปที่วิตเนย์ "อืม?" เขาหันมาทางผม "นานแค่ไหนแล้วที่คุณและแอเรียลเป็นเพื่อน?" ฉันถาม "โอ้ที่เราเคยเป็นเพื่อนกันมานับตั้งแต่ผมจำได้ ... ทุกเพศทุกวัยจริงๆ" เขาตอบ "โอ้เย็น ... คุณมีความรู้สึกใด ๆ สำหรับเธอ?" ฉันถาม "คืออะไร? ไม่มี! ไม่แน่นอนผมรักคุณ "เขากล่าวว่า "ผมรักคุณมากเกินไป" ผมพูดว่า.
[POV Neymar ของ]
ผมเพียงแค่นอนกับแฟนสาวของตัวเอง? เอาล่ะ ... บางทีฉันมีสถานที่น้อยที่สุดในหัวใจของฉันสำหรับแอเรียล แต่ฉันจะไม่เคยบอกทาบิธาว่าเธอจะไปจิตและเธอต้องการให้ละครขนาดใหญ่ที่เกี่ยวกับมันและผมไม่เคยได้ยินตอนท้ายของ มันดังนั้นฉันตัดสินใจที่จะเก็บมันไว้เป็นความลับจากทุกคน ... แม้ครอบครัวของฉัน! แต่ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันไม่ต้องการทาบิธาเพื่อหา.
[POV ของเอเรียล]
ฉันมีการจัดการที่จะสงบตัวเองลงหลังจากวันนี้และทุกอย่างที่อยู่ในใจของฉัน ผมมองตัวเองในกระจกและดวงตาของฉันมีทุกสีแดงและบวมหลังจากร้องไห้ ฉันสาดใบหน้าของฉันด้วยน้ำเย็นและแห้งใบหน้าของฉันฉันดูดีขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้ฉันไปชั้นล่างจะทำให้ตัวเองบางส่วนอาหารค่ำตั้งแต่พ่อแม่ของฉันกำลังยุ่งอยู่กับการทำงานบางอย่างในสำนักงานของพวกเขา ฉันทำพาสต้าบางและผลลัพธ์ที่ได้อร่อย!
➡️❤️⬅️

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 14 : ฉันเพิ่งสูญเสียมัน ฉันคิดถึงอดีต เมื่อ ฉัน อาจ จะ กับ เนย์มาร์ โดยปาปารัสซี่โผล่ หรือ ธาบิต้า เป็นผู้ดีและน่ากลัวสำหรับฉัน ฉันคิดถึงตอนที่เราสามารถออกไปบนถนน และเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆ จากโรงเรียนหรือเพื่อนบ้าน ฉันคิดถึงทุกอย่าง แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยน และเราทุกคนเติบโตขึ้น