1. IntroductionSolar magnetic activ

1. Introduction
Solar magnetic activity is of importance and interest in view of
not only solar physics but also space weather forecast. The fact that
each cycle is different from all others, with its amplitude, duration
and shape motivates the extensive study of the solar cycle in
attempting to predict its strength and length. Indeed, there have
been numerous attempt to find relations between the different
parameters characterizing the solar cycle (Li et al., 2001; Hathaway
et al., 2003; Miletskii and Ivanov, 2009). As results, for instance, the
relations between the amplitude of a cycle and the length of its rising
phase (Waldmeier, 1957), between the amplitude of a given cycle
and the length of the earlier cycle (Solanki et al., 2002), between
the mean latitude of sunspots and its maximum amplitude (Li et al.,
2002) are well known. Recent reviews of related topics include
Kane (2001), Pesnell (2008), Hathaway (2009), and Petrovay (2010).
Many researchers have studied the butterfly diagram (Antalova
and Gnevyshev, 1965, 1983; Pelt et al., 2000; Temmer et al., 2002;
Temmer et al., 2006; Zolotova and Ponyavin, 2006, 2007; Donner
and Thiel, 2007; Chang, 2008, 2009; Li et al., 2008; Solanki et al.,
2008; Goel and Choudhuri, 2009; Zolotova et al., 2009; Li et al.,
2009a,b; Li et al., 2010; Li, 2010; Li et al., 2010). For instance, Li
et al. (2003) studied the butterfly diagram by counting the number
of sunspot groups in 8 latitudinal bands with a width of 5_. Implicitly
assuming that the distribution of sunspots is due to a single
population, they found that the distribution of sunspot groups is
well described by a C distribution having maximum probability
at _15.5_ for the average cycle. They have also claimed that the
maximum amplitude of a solar cycle is positively correlated with
the number of sunspot groups at high latitude (35 _) over the cycle,
as well as the mean latitude. They further investigated the relation
between the solar North–South asymmetry of sunspot groups and
its latitude, and suggested a pattern of the solar North–South
asymmetry in solar activity.
In this paper, we take a similar approach in studying the latitudinal
distribution of sunspots. Yet, one important difference between
the present work and Li et al. (2003) is that we take the
area of sunspots into account of the latitudinal relationship in
the solar-cyclic behavior by replotting the butterfly diagram
weighting the sunspots with their areas. As noted earlier (e.g.,
Cho and Chang, 2011), a large amount of sunspot groups poorly
contributes to the total spotted area. That is, the butterfly diagram
is dominated by small sunspots, which scatter over wider latitude
ranges than larger ones, and looks very noisy. This is because all
groups are given equal weight in the butterfly diagram, regardless
of their temporal and spatial extension. For example, 65% of groups
(the smallest ones) contributes only to _10% of the total spotted
area, on the other hand, 50% of the total spotted area is due to less
than 10% of groups (the largest ones) (Ternullo, 2007). Hence, statistical
tests tend to be dominated by randomly scattered small
sunspots unless the area of sunspots are taken care of properly.
Since predicting emergence of large sunspots may be more important
in everyday space weather, we are motivated to review the
relations between parameters describing the latitudinal distribution
of sunspots by taking the area of sunspots into account.
Here, we consider the distribution of the center-of-latitude
(COL). We collectively compute COL for sunspots appearing in both

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำกิจกรรมแม่เหล็กพลังงานแสงอาทิตย์มีความสำคัญและสนใจในมุมมองของไม่เพียงแสงฟิสิกส์ แต่ยังพื้นที่พยากรณ์อากาศ ความจริงที่รอบแต่ละรอบจะแตกต่างจากที่อื่น ๆ ทั้งหมด มีของคลื่น ระยะเวลาและทรงศึกษาอย่างละเอียดของวงจรแสงที่แรงบันดาลใจพยายามจะทำนายความแข็งแรงความยาว แน่นอน มีมีรับจำนวนมากพยายามค้นหาความสัมพันธ์ระหว่างที่แตกต่างกันพารามิเตอร์ที่กำหนดลักษณะของวงจรพลังงานแสงอาทิตย์ (Li et al., 2001 แฮททาเวย์และ al., 2003 Miletskii ก Ivanov, 2009) เป็นผล เช่น การความสัมพันธ์ระหว่างความกว้างของรอบตัวและความยาวของของไรซิ่งระยะ (Waldmeier, 1957), ระหว่างความกว้างของรอบที่กำหนดและความยาวของรอบก่อนหน้า (Solanki et al., 2002), ระหว่างละติจูดเฉลี่ย sunspots และคลื่นสูงสุด (Li et al.,2002) จะรู้จักกัน มีการรีวิวล่าสุดเคน (2001), Pesnell (2008), แฮททาเวย์ (2009), และ Petrovay (2010)นักวิจัยจำนวนมากได้ศึกษาแผนภาพผีเสื้อ (Antalovaและ Gnevyshev, 1965, 1983 Pelt et al., 2000 Temmer และ al., 2002Temmer และ al., 2006 Zolotova และ Ponyavin, 2006, 2007 Donnerและ Thiel, 2007 ช้าง ปี 2008, 2009 Li et al., 2008 Solanki et al.,2008 Goel และ Choudhuri, 2009 Zolotova et al., 2009 Li et al.,2009a, b Li et al., 2010 หลี่ 2010 Li et al., 2010) ตัวอย่าง หลี่al. ร้อยเอ็ด (2003) ศึกษาแผนภาพผีเสื้อ โดยการนับจำนวนกลุ่มจุดมืดดวงอาทิตย์ใน 8 latitudinal วงกว้างของ 5_ นัยสมมติว่าการกระจายของ sunspots ถูกเซ็ตเดียวประชากร พวกเขาพบว่า การกระจายของกลุ่มจุดมืดดวงอาทิตย์อธิบายดี โดยการกระจาย C ที่มีความน่าเป็นสูงสุดที่ _15.5_ สำหรับวงจรเฉลี่ย พวกเขายังได้อ้างว่า ที่ความกว้างสูงสุดของวงจรแสงเป็นบวก correlated กับหมายเลขของกลุ่มจุดมืดดวงอาทิตย์ที่ละติจูดสูง (35 _) กว่ารอบและละติจูดเฉลี่ย พวกเขาตรวจสอบความสัมพันธ์เพิ่มเติมระหว่าง asymmetry เหนือ – ใต้แสงอาทิตย์ของกลุ่มจุดมืดดวงอาทิตย์ และของละติจูด และแนะนำรูปแบบของเหนือ – ใต้แสงอาทิตย์asymmetry ในกิจกรรมแสงอาทิตย์ในเอกสารนี้ เรามีวิธีการคล้ายกันในการศึกษา latitudinalกระจายของ sunspots ยัง หนึ่งความแตกต่างระหว่างงานนำเสนอและ Li et al. (2003) คือ ว่า เรามีการพื้นที่ของ sunspots พิจารณาความ latitudinal ในลักษณะการทำงานทุกรอบพลังงานแสงอาทิตย์ โดย replotting ไดอะแกรมผีเสื้อน้ำหนัก sunspots กับพื้นที่ของพวกเขา ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ (เช่นช่อและช้าง 2011), จำนวนจุดมืดดวงอาทิตย์กลุ่มงานรวมทั้งหมดด่างตั้ง นั่นคือ แผนภาพผีเสื้อครอบงำ โดย sunspots เล็ก ซึ่งกระจายเหนือละติจูดที่กว้างช่วงใหญ่กว่า และดูดีมาก ทั้งนี้เนื่องจากทั้งหมดกลุ่มได้น้ำหนักเท่ากันในไดอะแกรมผีเสื้อ ไม่การชั่วคราว และพื้นที่ส่วนขยายของการ 65% ของกลุ่มตัวอย่าง(คนเล็ก) สนับสนุนเฉพาะ _10% ของทั้งหมดที่พบพื้นที่ คง 50% ของยอดรวมด่างตั้งคือจากน้อยกว่า 10% ของกลุ่ม (สุด) (Ternullo, 2007) ดังนั้น สถิติการทดสอบมักจะถูกครอบงำ โดยการกระจายสุ่มเล็กsunspots เว้นแต่พื้นที่ของ sunspots จะดูแลได้อย่างถูกต้องเนื่องจากการคาดการณ์การเกิด sunspots ใหญ่อาจสำคัญมากขึ้นในสภาพอากาศทุกพื้นที่ เรามีแรงจูงใจเพื่อทบทวนการความสัมพันธ์ระหว่างพารามิเตอร์ที่อธิบายการกระจาย latitudinalของ sunspots โดยคำนึงถึงพื้นที่ของ sunspotsที่นี่ เราพิจารณาการกระจายของศูนย์ละติจูด(คอลัมน์) เราคำนวณคอลัมน์สำหรับ sunspots ปรากฏทั้งในโดยรวม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. บทนำ
พลังงานแสงอาทิตย์กิจกรรมแม่เหล็กมีความสำคัญและความสนใจในมุมมองของ
ไม่เพียง แต่ฟิสิกส์พลังงานแสงอาทิตย์ แต่ยังพยากรณ์อากาศพื้นที่ ความจริงที่ว่า
แต่ละรอบจะแตกต่างจากคนอื่น ๆ ทั้งหมดที่มีความกว้างของระยะเวลา
และรูปร่างกระตุ้นการศึกษาที่กว้างขวางของวัฏจักรสุริยะใน
ความพยายามที่จะทำนายความแข็งแรงและความยาวของมัน อันที่จริงมี
ความพยายามมากมายที่จะหาที่แตกต่างกันความสัมพันธ์ระหว่าง
ตัวแปรพัฒนาการวัฏจักรสุริยะ (Li et al, 2001;. ฮาธาเวย์
, et al,. 2003; Miletskii และ Ivanov 2009) เป็นผลตัวอย่างเช่น
ความสัมพันธ์ระหว่างความกว้างของวงจรและระยะเวลาของการเพิ่มขึ้นของ
ขั้นตอน (Waldmeier 1957) ระหว่างความกว้างของวงจรที่กำหนด
และระยะเวลาของรอบก่อนหน้านี้ (Solanki et al., 2002) ระหว่าง
ละติจูดเฉลี่ยของ sunspots และความกว้างสูงสุด (Li et al.,
2002) ที่รู้จักกันดี ความคิดเห็นล่าสุดของหัวข้อที่เกี่ยวข้องรวมถึง
เทอรีเคน (2001), Pesnell (2008), ฮาธาเวย์ (2009), และ Petrovay (2010)
นักวิจัยหลายคนได้ศึกษาแผนภาพผีเสื้อ (Antalova
และ Gnevyshev, 1965, 1983; หนัง et al, 2000. Temmer et al, 2002;.
Temmer et al, 2006;. Zolotova และ Ponyavin, 2006, 2007; เนอร์
และธิลล์ 2007; Chang, 2008, 2009; Li et al, 2008;. Solanki, et al.
2008; Goel และ Choudhuri 2009; Zolotova et al, 2009;.. หลี่และคณะ,
2009A ข; Li et al, 2010;. หลี่, 2010. Li et al, 2010) ยกตัวอย่างเช่นหลี่
และคณะ (2003) การศึกษาแผนภาพผีเสื้อโดยการนับจำนวน
ของกลุ่มจุดบอดบนดวงอาทิตย์ใน 8 วงขนลุกขนพองกับความกว้างของ 5_ โดยปริยาย
สมมติว่าการกระจายตัวของ sunspots เป็นเพราะความเป็นหนึ่งเดียว
ของประชากรที่พวกเขาพบว่าการกระจายตัวของกลุ่มจุดบอดบนดวงอาทิตย์ที่มีการ
อธิบายอย่างดีจากการจัดจำหน่าย C ที่มีความน่าจะเป็นสูงสุด
ที่ _15.5_ สำหรับรอบเฉลี่ย พวกเขายังได้อ้างว่า
กว้างสูงสุดของวัฏจักรสุริยะมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับ
จำนวนของกลุ่มจุดบอดบนดวงอาทิตย์ที่ละติจูดสูง (35 _) ผ่านวงจร
เช่นเดียวกับละติจูดเฉลี่ย อีกทั้งการตรวจสอบความสัมพันธ์
ระหว่างพลังงานแสงอาทิตย์สมส่วนทิศตะวันตกเฉียงใต้ของกลุ่มจุดบอดบนดวงอาทิตย์และ
ละติจูดของตนและเสนอแนะรูปแบบของพลังงานแสงอาทิตย์ทิศตะวันตกเฉียงใต้
ความไม่สมดุลในการทำงานของเซลล์แสงอาทิตย์
ในบทความนี้เราจะใช้วิธีการที่คล้ายกันในการศึกษาขนลุกขนพอง
การกระจายของ sunspots . แต่ความแตกต่างที่สำคัญอย่างหนึ่งระหว่าง
การทำงานในปัจจุบันและ Li et al, (2003) ก็คือว่าเราจะใช้
พื้นที่ของ sunspots เข้าบัญชีของความสัมพันธ์ขนลุกขนพองใน
พฤติกรรมแสงอาทิตย์วงจรโดย replotting แผนภาพผีเสื้อ
น้ำหนัก sunspots กับพื้นที่ของพวกเขา ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ (เช่น
Cho และช้าง, 2011) เป็นจำนวนมากของกลุ่มจุดบอดบนดวงอาทิตย์ไม่ดี
ก่อให้เกิดพื้นที่ที่เห็นทั้งหมด นั่นคือไดอะแกรมผีเสื้อ
ที่ถูกครอบงำด้วย sunspots ขนาดเล็กซึ่งกระจายทั่วละติจูดที่กว้างขึ้น
กว่าช่วงที่มีขนาดใหญ่และมีลักษณะที่มีเสียงดังมาก นี้เป็นเพราะทุก
กลุ่มจะได้รับน้ำหนักที่เท่ากันในแผนภาพผีเสื้อโดยไม่คำนึงถึง
การขยายเวลาและพื้นที่ของพวกเขา ยกตัวอย่างเช่น 65% ของกลุ่ม
(คนเล็ก) ส่วนเดียวที่จะ _10% ของทั้งหมดเห็น
พื้นที่บนมืออื่น ๆ 50% ของพื้นที่เห็นทั้งหมดเกิดจากการน้อย
กว่า 10% ของกลุ่ม (คนที่ใหญ่ที่สุด) ( Ternullo 2007) ดังนั้นสถิติ
การทดสอบมีแนวโน้มที่จะครอบงำโดยสุ่มกระจายขนาดเล็ก
sunspots เว้นแต่พื้นที่ sunspots ได้รับการดูแลอย่างถูกต้อง
ตั้งแต่การทำนายการเกิดของ sunspots ขนาดใหญ่อาจจะมีความสำคัญมากขึ้น
ในสภาพอากาศพื้นที่ในชีวิตประจำวันเรามีแรงจูงใจในการตรวจสอบ
ความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรอธิบาย การกระจายขนลุกขนพอง
ของ sunspots โดยการพื้นที่ sunspots เข้าบัญชี
ที่นี่เราพิจารณาการกระจายของศูนย์ของเส้นรุ้ง
(COL) เรารวมคำนวณ COL สำหรับ sunspots ที่ปรากฏในทั้งสอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
พลังงานแสงอาทิตย์แม่เหล็กกิจกรรมความสำคัญและความสนใจในมุมมองของ
ไม่เพียงแต่ฟิสิกส์พลังงานแสงอาทิตย์ แต่ยังพื้นที่การพยากรณ์อากาศ ความจริงที่ว่า
แต่ละรอบจะแตกต่างจากคนอื่น ๆ ทั้งหมดที่มีความกว้างของมัน ระยะเวลา
และรูปร่าง motivates การศึกษาอย่างกว้างขวางของวัฏจักรสุริยะใน
พยายามที่จะทำนายความแข็งแรงและความยาวของมัน จริงๆแล้ว มันมี
ถูกมากมายที่พยายามที่จะค้นหาความสัมพันธ์ระหว่างพารามิเตอร์ที่แตกต่างกัน
แสดงวัฏจักรสุริยะ ( Li et al . , 2001 ; Hathaway
et al . , 2003 ; และ miletskii Ivanov , 2009 ) จากตัวอย่าง
ความสัมพันธ์ระหว่างความสูงและความยาวของรอบเพิ่มขึ้น
เฟส ( waldmeier 2500 ) ระหว่างค่าของให้รอบ
และความยาวของรอบก่อน ( โสลังกี et al . , 2002 )
หมายถึงระหว่างละติจูดและ sunspots แอมปลิจูดสูงสุด ( Li et al . ,
2002 ) รู้จักกันดี รีวิวล่าสุดของหัวข้อที่เกี่ยวข้องรวมถึง
เคน ( 2001 ) , เพสเนลล์ ( 2008 ) , แฮธาเวย์ ( 2009 ) , และ petrovay ( 2553 ) .
นักวิจัยหลายคนได้ศึกษาผีเสื้อแผนภาพ และ antalova
gnevyshev , 1965 , 1983 ; เพล et al . , 2000 ; เทมเมอร์ et al . , 2002 ;
เทมเมอร์และคณะ . , 2006 ; และ zolotova ponyavin , 2006 , 2007 ;
เนอร์และ ธีล , 2007 ; ช้าง , 2008 , 2009 ; Li et al . , 2008 ; โสลังกี et al . ,
2008 ; และ choudhuri Goel , 2009 ; zolotova et al . , 2009 ; Li et al . ,
2009a , B ; Li et al . , 2010 ; Li , 2010 ; Li et al . 2010 ) สำหรับอินสแตนซ์ ลี
et al . ( 2003 ) ศึกษาผีเสื้อแผนภาพโดยการนับจำนวนจุดมืดในแถบ
8 ประเทศไนเจอร์กับความกว้างของ 5_ . โดยปริยาย
สมมติว่า การแพร่กระจายของ sunspots เนื่องจากประชากรเดียว
, พวกเขาพบว่า การกระจายตัวของกลุ่มจุดมืดเป็น
ดีบรรยายโดยมี C การกระจายความน่าจะเป็นสูงสุดที่ _15.5_
สำหรับวงจรเฉลี่ย พวกเขายังอ้างว่า
ความกว้างสูงสุดของวัฏจักรสุริยะ มีความสัมพันธ์กับจำนวนของกลุ่มจุดมืด
ที่ละติจูดสูง ( 35 _ ) ผ่านวงจร
รวมทั้งหมายถึง ละติจูด พวกเขาเพิ่มเติม ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างเหนือและใต้แสงอาทิตย์

ของความไม่สมดุลของกลุ่มดวงอาทิตย์และละติจูด และแนะนำรูปแบบของแสงอาทิตย์เหนือ–ใต้

ไม่สมมาตรในกิจกรรมแสงอาทิตย์ ในกระดาษนี้เราใช้วิธีการที่คล้ายกันในการศึกษาการกระจายของประเทศไนเจอร์
sunspots . อีกหนึ่งที่สำคัญความแตกต่างระหว่าง
งานปัจจุบันและ Li et al .( 2003 ) คือการที่เราใช้
พื้นที่ sunspots เข้าบัญชีความสัมพันธ์ของประเทศไนเจอร์ใน
แสงอาทิตย์พฤติกรรมโดย replotting ผีเสื้อแผนภาพ
น้ำหนักที่ sunspots กับพื้นที่ของพวกเขา ตามที่ระบุไว้ก่อนหน้านี้ ( เช่น
โช และ ชาง , 2554 , จํานวนของกลุ่มคนที่ไม่ดี
จัดสรรรวมอยู่ในพื้นที่ นั่นคือผีเสื้อแผนภาพ
เป็น dominated โดย sunspots ขนาดเล็กซึ่งกระจายผ่านช่วงกว้างกว่าใหญ่กว่า
ละติจูดและลักษณะที่มีเสียงดังมาก นี้เป็นเพราะทุกกลุ่มจะได้รับเท่ากับน้ำหนัก

ผีเสื้อแผนภาพ ไม่ว่าการชั่วคราว และมิติของพวกเขา ตัวอย่าง ร้อยละ 65 ของกลุ่ม
( ภาพเล็ก ) มีส่วนช่วยเพียง _10 % จากทั้งหมดที่พบ
พื้นที่บนมืออื่น ๆ 50% ของพื้นที่ทั้งหมด เนื่องจากพบน้อย
กว่าร้อยละ 10 ของกลุ่ม ( ตัวใหญ่ ) ( ternullo , 2007 ) ดังนั้น การทดสอบทางสถิติ
มักจะถูกครอบงำโดยสุ่มกระจาย sunspots เล็ก
นอกจากพื้นที่จุดดับที่ว่าได้รับการดูแลอย่างถูกต้อง ตั้งแต่การเกิดขึ้นของ sunspots
ทำนายขนาดใหญ่อาจสำคัญ
ในสภาพอากาศพื้นที่ทุกวัน เรามีแรงจูงใจที่จะทบทวนความสัมพันธ์ระหว่าง ตัวแปรอธิบาย

แจกประเทศไนเจอร์ของ sunspots โดยการใช้พื้นที่ของ sunspots เข้าบัญชี .
ที่นี่เราจะพิจารณาการกระจายศูนย์ของละติจูด
( คอลัมน์ ) เราเรียกใช้คอลัมน์สำหรับ sunspots ปรากฏในทั้งสอง