The evolution of many animal colour

The evolution of many animal colours is thought to be driven by selection from visually guided predators.
Yet research has largely focused on large vertebrate predators such as birds while ignoring smaller,
terrestrial invertebrate predators. This is despite clear evidence that small invertebrate predators are
important regulators of prey densities in a variety of ecosystems. Jumping spiders are small voracious
predators that feed on a wide variety of prey in thefield. They are capable of colour discrimination, but
little is known about whether they attend to the colour of their prey during foraging. We examined
colour biases by offeringHabronattus pyrrithrixjumping spiders arrays of artificially coloured juvenile
crickets. We found thatfield-collectedH. pyrrithrixshowed populationwide colour biases; across age and
sex categories, attack rates were lowest on red and yellow prey (colours commonly used as warning
colours) and highest on blue prey. We retested the same individuals after they were housed for several
weeks in the laboratory and found that their colour biases had weakened to statistically undetectable
levels. We also found that colour preferences in individual spiders were not consistent over time, suggesting that the populationwide colour biases that we observed were not simply driven by consistent
preferences of a subset of individuals. Finally, we tested colour preferences in a separate group of naïve,
laboratory-raised spiders and found similar biases favouring blue prey, with low attack rates on red,
yellow and green. Our study provides thefirst evidence that both experienced and naïve jumping spiders
show colour biases when foraging and suggests that these biases may result from both innate and
learned components. We argue that more attention to such understudied predators may provide a more
holistic and accurate understanding of the suite of selective pressures that drive the evolution of prey
colour patterns, particularly in small invertebrates.

2014 The Association for the Study of Animal Behaviour. Published by Elsevier Ltd. All rights reserved.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิวัฒนาการของสัตว์หลายสีเลยเป็นความคิดที่ถูกผลักดัน โดยการเลือกจากผู้ล่าเห็นตัวยัง วิจัยได้ส่วนใหญ่เน้นล่าหลอดขนาดใหญ่เช่นนกในขณะที่สองขนาดเล็กล่า invertebrate ภาคพื้น โดยแม้ มีหลักฐานชัดเจนที่ invertebrate ล่าขนาดเล็กเร็คกูเลเตอร์สำคัญของความหนาแน่นของเหยื่อในความหลากหลายของระบบนิเวศ แมงมุมกระโดดมีขนาดเล็กละโมบล่ากินเหยื่อใน thefield ที่หลากหลาย จะสามารถแบ่งแยกสี แต่น้อยไม่รู้จักว่าพวกเขาเข้ากับสีของเหยื่อของพวกเขาในระหว่างพวก เราตรวจสอบยอมสี โดย offeringHabronattus pyrrithrixjumping แมงมุมอาร์เรย์เหือดสีเยาวชนจิ้งหรีด เราพบ thatfield collectedH pyrrithrixshowed populationwide สียอม ทั้งอายุ และเพศประเภท โจมตีราคาถูกสุดในเหยื่อสีแดง และสีเหลือง (สีที่ใช้มักเป็นคำเตือนสี) และสูงสุดในเหยื่อสีน้ำเงิน เรา retested คนเดียวหลังจากที่พวกเขามีห้องพักหลายสัปดาห์ในห้องปฏิบัติการ และพบว่า การยอมสีได้ลดลงไปสามคทางสถิติระดับการ เรายังพบว่า ลักษณะสีในแมงมุมแต่ละไม่ได้ตรงเวลา แนะนำว่า ยอมสี populationwide ที่เราสังเกตได้ไม่เพียงควบคุม โดยสอดคล้องกันการกำหนดลักษณะย่อยของแต่ละบุคคล สุดท้าย ทดสอบตั้งค่าสีในกลุ่มขำน่า แยกแมงมุมที่ยกห้องปฏิบัติการและพบยอมคล้าย favouring เหยื่อสีฟ้า มีอัตราโจมตีต่ำสุดสีแดงสีเหลืองและสีเขียว เราให้หลักฐานแรกที่ทั้งสองมีประสบการณ์ และแมงมุมกระโดดขำน่าแสดงสียอมเมื่อของขวัญ และแนะนำว่า ยอมเหล่านี้อาจได้จากทั้งโดยธรรมชาติ และเรียนรู้ประกอบด้วย เราโต้แย้งให้ ความสำคัญกับล่าเช่น understudied อาจให้มากขึ้นเข้าใจถูกต้อง และแบบองค์รวมของความดันเลือกที่ไดรฟ์วิวัฒนาการของเหยื่อสีลวดลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน invertebrates เล็ก2014 ที่เชื่อมโยงสำหรับการศึกษาพฤติกรรมสัตว์ เผยแพร่ โดย Elsevier สงวนลิขสิทธิ์ทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิวัฒนาการของสัตว์หลายสีเป็นความคิดที่ถูกขับเคลื่อนโดยเลือกจากผู้ล่าแนะนำสายตา.
ยังมีงานวิจัยที่มุ่งเน้นส่วนใหญ่เกี่ยวกับการล่าสัตว์มีกระดูกสันหลังขนาดใหญ่เช่นนกที่มีขนาดเล็กในขณะที่ละเลย,
การล่าสัตว์ที่ไม่มีกระดูกสันหลังบก นี่คือแม้จะมีหลักฐานที่ชัดเจนว่าการล่าสัตว์ที่ไม่มีกระดูกสันหลังขนาดเล็กที่มี
หน่วยงานกำกับดูแลที่สำคัญของความหนาแน่นของเหยื่อในความหลากหลายของระบบนิเวศ กระโดดไปเดอร์ที่มีขนาดเล็กโลภ
ล่าที่กินที่หลากหลายของเหยื่อใน thefield พวกเขามีความสามารถในการแยกแยะสี แต่
ไม่ค่อยมีใครรู้เกี่ยวกับว่าพวกเขาเข้าร่วมกับสีของเหยื่อของพวกเขาในระหว่างการตรวจค้น เราตรวจสอบ
อคติสีโดยการ offeringHabronattus แมงมุม pyrrithrixjumping อาร์เรย์ของสีเทียมเยาวชน
จิ้งหรีด เราพบ thatfield-collectedH pyrrithrixshowed อคติสี populationwide; ทั่วทั้งอายุและ
เพศสัมพันธ์ประเภทอัตราการโจมตีได้ต่ำสุดในเหยื่อแดงและสีเหลือง (สีที่ใช้กันทั่วไปว่าเป็นคำเตือน
สี) และสูงสุดในเหยื่อสีฟ้า เราครั้งแล้วครั้งเล่าบุคคลเดียวกันหลังจากที่พวกเขาได้ตั้งอยู่เป็นเวลาหลาย
สัปดาห์ที่ผ่านมาในห้องทดลองและพบว่าอคติสีของพวกเขาได้ลดลงไปตรวจสอบไม่พบสถิติที่
ระดับ นอกจากนี้เรายังพบว่าการตั้งค่าสีในการไปเดอร์ของแต่ละบุคคลไม่สอดคล้องกันในช่วงเวลาที่บอกว่าอคติสี populationwide ที่เราตั้งข้อสังเกตไม่ได้ถูกขับเคลื่อนโดยเพียงแค่การที่สอดคล้องกัน
การตั้งค่าของส่วนย่อยของบุคคล สุดท้ายเราผ่านการทดสอบการตั้งค่าสีในการแยกกลุ่มของไร้เดียงสา,
แมงมุมในห้องปฏิบัติการยกและพบว่าอคติที่คล้ายกันนิยมเหยื่อสีฟ้าที่มีอัตราการโจมตีต่ำในสีแดง, สี
เหลืองและสีเขียว การศึกษาของเรามีหลักฐานว่าทั้ง thefirst แมงมุมกระโดดที่มีประสบการณ์และไร้เดียงสา
แสดงอคติสีเมื่อหาอาหารและแสดงให้เห็นว่าอคติเหล่านี้อาจเป็นผลมาจากทั้งธรรมชาติและ
ส่วนประกอบเรียนรู้ เรายืนยันว่าให้ความสนใจมากขึ้นในการล่า understudied ดังกล่าวอาจให้มากขึ้น
ความเข้าใจแบบองค์รวมและความถูกต้องของชุดของแรงกดดันเลือกที่ไดรฟ์วิวัฒนาการของเหยื่อ
รูปแบบสีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังขนาดเล็ก.
? 2014 สมาคมเพื่อการศึกษาพฤติกรรมสัตว์ เผยแพร่โดยเอลส์ จำกัด สงวนลิขสิทธิ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

What are you doing?What are you doing?What are you doing?What are you doing?What are you doing?What are you doing?