My love is of a birth as rare
As ’tis for object strange and high;
It was begotten by Despair
Upon Impossibility.
Magnanimous Despair alone
Could show me so divine a thing
Where feeble Hope could ne’er have flown,
But vainly flapp’d its tinsel wing.
And yet I quickly might arrive
Where my extended soul is fixt,
But Fate does iron wedges drive,
And always crowds itself betwixt.
For Fate with jealous eye does see
Two perfect loves, nor lets them close;
Their union would her ruin be,
And her tyrannic pow’r depose.
And therefore her decrees of steel
Us as the distant poles have plac’d,
(Though love’s whole world on us doth wheel)
Not by themselves to be embrac’d;
Unless the giddy heaven fall,
And earth some new convulsion tear;
And, us to join, the world should all
Be cramp’d into a planisphere.
As lines, so loves oblique may well
Themselves in every angle greet;
But ours so truly parallel,
Though infinite, can never meet.
Therefore the love which us doth bind,
But Fate so enviously debars,
Is the conjunction of the mind,
And opposition of the stars.
รักของฉันจะเกิดเป็นหายาก
เป็น ' มอก.สำหรับวัตถุประหลาด และ สูง;
มันถูก begotten ด้วยความสิ้นหวัง
เมื่อเป็นไปได้ทำการ
Magnanimous ความหวังเพียงอย่างเดียว
สามารถแสดงสิ่งพระเจ้าให้
ne'er ได้บินหวังเบา,
แต่ vainly flapp ได้ tinsel วิง
และยัง ฉันอย่างรวดเร็วอาจถึง
จิตวิญญาณของฉันขยาย fixt,
เฟตแต่เตา wedges ไดรฟ์,
และเสมอ crowds เอง betwixt.
สำหรับดูโชคชะตา ด้วยอิจฉาตา
สองสมบูรณ์รัก หรือช่วยให้พวกเขาปิด;
สหภาพของพวกเขาจะทำลายเธอได้,
และเธอ pow'r tyrannic depose
และกฎเกณฑ์ของเหล็ก
เราเป็นเสาไกลได้ราคาเป็นกันเองจะ,
(แม้ว่าความรักของทั้ง โลกเรา doth ล้อ)
ไม่ใช่ โดยตัวเองจะ embrac จะ ;
เว้นตกสวรรค์ giddy,
และเอิร์ทน้ำตา convulsion บางใหม่;
และเรารวม โลกทั้งหมดควร
จะขัดขวางได้เป็น planisphere ได้
เป็นบรรทัด ดังนั้นเอียงรักอาจดี
ตัวเองในทุกมุมทักทาย;
แต่เรานั้นแท้จริงขนาน,
ว่าอนันต์ ได้เคยพบ
เพราะความรักที่เรา doth ผูก,
แต่ชะตากรรมดังนั้น enviously debars,
จะร่วมจิต,
และฝ่ายค้านของดาวได้
การแปล กรุณารอสักครู่..
My love is of a birth as rare
As ’tis for object strange and high;
It was begotten by Despair
Upon Impossibility.
Magnanimous Despair alone
Could show me so divine a thing
Where feeble Hope could ne’er have flown,
But vainly flapp’d its tinsel wing.
And yet I quickly might arrive
Where my extended soul is fixt,
But Fate does iron wedges drive,
And always crowds itself betwixt.
For Fate with jealous eye does see
Two perfect loves, nor lets them close;
Their union would her ruin be,
And her tyrannic pow’r depose.
And therefore her decrees of steel
Us as the distant poles have plac’d,
(Though love’s whole world on us doth wheel)
Not by themselves to be embrac’d;
Unless the giddy heaven fall,
And earth some new convulsion tear;
And, us to join, the world should all
Be cramp’d into a planisphere.
As lines, so loves oblique may well
Themselves in every angle greet;
But ours so truly parallel,
Though infinite, can never meet.
Therefore the love which us doth bind,
But Fate so enviously debars,
Is the conjunction of the mind,
And opposition of the stars.
การแปล กรุณารอสักครู่..