I see nothing especially lovely abo

I see nothing especially lovely about it. [He looks at his watch] Excuse me, I must go at once, and begin writing again. I am in a hurry. [He laughs] You have stepped on my pet corn, as they say, and I am getting excited, and a little cross. Let us discuss this bright and beautiful life of mine, though. [After a few moments' thought] Violent obsessions sometimes lay hold of a man: he may, for instance, think day and night of nothing but the moon. I have such a moon. Day and night I am held in the grip of one besetting thought, to write, write, write! Hardly have I finished one book than something urges me to write another, and then a third, and then a fourth—I write ceaselessly. I am, as it were, on a treadmill. I hurry for ever from one story to another, and can't help myself. Do you see anything bright and beautiful in that? Oh, it is a wild life! Even now, thrilled as I am by talking to you, I do not forget for an instant that an unfinished story is awaiting me. My eye falls on that cloud there, which has the shape of a grand piano; I instantly make a mental note that I must remember to mention in my story a cloud floating by that looked like a grand piano. I smell heliotrope; I mutter to myself: a sickly smell, the colour worn by widows; I must remember that in writing my next description of a summer evening. I catch an idea in every sentence of yours or of my own, and hasten to lock all these treasures in my literary store-room, thinking that some day they may be useful to me. As soon as I stop working I rush off to the theatre or go fishing, in the hope that I may find oblivion there, but no! Some new subject for a story is sure to come rolling through my brain like an iron cannonball. I hear my desk calling, and have to go back to it and begin to write, write, write, once more. And so it goes for everlasting. I cannot escape myself, though I feel that I am consuming my life. To prepare the honey I feed to unknown crowds, I am doomed to brush the bloom from my dearest flowers, to tear them from their stems, and trample the roots that bore them under foot. Am I not a madman? Should I not be treated by those who know me as one mentally diseased? Yet it is always the same, same old story, till I begin to think that all this praise and admiration must be a deception, that I am being hoodwinked because they know I am crazy, and I sometimes tremble lest I should be grabbed from behind and whisked off to a lunatic asylum. The best years of my youth were made one continual agony for me by my writing. A young author, especially if at first he does not make a success, feels clumsy, ill-at-ease, and superfluous in the world. His nerves are all on edge and stretched to the point of breaking; he is irresistibly attracted to literary and artistic people, and hovers about them unknown and unnoticed, fearing to look them bravely in the eye, like a man with a passion for gambling, whose money is all gone. I did not know my readers, but for some reason I imagined they were distrustful and unfriendly; I was mortally afraid of the public, and when my first play appeared, it seemed to me as if all the dark eyes in the audience were looking at it with enmity, and all the blue ones with cold indifference. Oh, how terrible it was! What agony!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันดูไม่ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับเรื่อง [เขามองไปที่นาฬิกาของเขา] ขอโทษ ฉันต้องไปในครั้งเดียว และเริ่มเขียนอีกครั้ง ผมรีบ [เขาหัวเราะ] คุณได้ก้าวบนข้าวโพดสัตว์เลี้ยงของฉัน เป็นพวกเขากล่าวว่า และฉันกำลังรับตื่นเต้น และข้ามเล็กน้อย เราปรึกษาชีวิตสดใส และสวยงามของฉัน แม้ว่า [หลังจากครู่ความคิด] Obsessions รุนแรงบางครั้งวางค้างของชายคนหนึ่ง: เขาอาจ เช่น คิดว่า กลางวันกลางคืนแต่ดวงจันทร์ได้ ดวงจันทร์ดังกล่าวแล้ว กลางวันกลางคืนผมกำลังจัดในการกำ besetting หนึ่งความคิด การเขียน เขียน เขียน ไม่มีฉันเสร็จเล่มกว่าสิ่งขอก่อนส่งกลับให้เขียน อีก และที่สาม แล้วสี่ — เขียนรอก ฉัน มัน were บน treadmill ฉันรีบเคยตัวจากเรื่องหนึ่งไปยังอีก และไม่สามารถช่วยตัวเอง คุณเห็นสิ่งที่สดใส และสวยงามที่ โอ้ มันเป็นความจริง ป่านนี้ ตื่นเต้นที่ฉันช่วยคุณ ฉันไม่ลืมในทันทีที่เรื่องราวที่ยังรอฉัน ตาของฉันอยู่บนนั้นเมฆมี ซึ่งมีรูปร่างของเปียโน ฉันทันทีทำให้จิตหมายเหตุที่ผมต้องจำได้ว่า พูดถึงเรื่องราวในก้อนเมฆลอยตัวโดย ที่ดูเหมือนแกรนด์เปียโน ผมกลิ่น heliotrope ฉัน mutter กับตัวเอง: กลิ่น sickly สีที่สวมใส่ โดยแม่หม้าย ฉันต้องจำไว้ว่า ในการเขียนคำอธิบายของฉันถัดไปของเย็นร้อน ผมจับความคิดในทุกประโยค ของคุณ หรือของตัวเอง และเร่งการล็อกสมบัติเหล่านี้ในวรรณกรรมร้านค้าห้องพักของฉัน คิดว่า บางวันก็อาจเป็นประโยชน์กับฉัน ทันทีที่หยุดการทำงาน ฉันวิ่งออกจากโรงละคร หรือไปตกปลา ในความหวังว่า อาจพบให้อภัยมี แต่ไม่มี บางเรื่องเป็นเรื่องใหม่จะต้องมากลิ้งผ่านสมองของฉันเช่นกระสุนปืนใหญ่เป็นเหล็ก ฉันได้ยินโต๊ะของฉันเรียก และต้องย้อนกลับไป และเริ่มต้นการเขียน เขียน เขียน อีกครั้ง และเพื่อ ให้มันไปในนิรันดร์ ผมไม่หนีตัวเอง แม้ว่าฉันรู้สึกว่า ฉันกำลังใช้ชีวิต การเตรียมน้ำผึ้งผมเลี้ยงฝูงชนไม่ทราบ ผม doomed แปรงบลูมจากดอกไม้ของฉันสาย ฉีกออกจากลำต้นของพวกเขา และบาทาสามัคคีรากที่แบกไว้ใต้เท้า ผมไม่เป็นคนบ้าหรือไม่ ฉันไม่ควรรักษา โดยผู้ที่รู้ว่าฉันเป็นหนึ่งเส้นจิตใจ ยัง ได้เสมอเหมือนกัน เหมือนเก่าเรื่อง จนฉันเริ่มคิดว่า สรรเสริญและชื่นชมทั้งหมดนี้ต้องเป็นการหลอกลวง ว่า ฉันกำลังถูก hoodwinked เพราะพวกเขารู้ว่า ฉันบ้า และฉันบางครั้งสั่นเครือเกรงว่าฉันจะคว้าจากด้านหลัง และ whisked ออกไปลี้ภัย lunatic ปีดีของเยาวชนของฉันได้ทำทุกข์ทรมานอย่างต่อเนื่องหนึ่งฉัน โดยการเขียนของฉัน ผู้เขียนหนุ่ม โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าในตอนแรก เขาไม่ได้ประสบความสำเร็จ รู้สึกป้ำ ๆ ป่วยที่ง่าย และไม่จำเป็นในโลก เส้นประสาทของเขาทั้งหมดในขอบ และยืดจุดแบ่ง เขาเป็น irresistibly ดูดคนงานวรรณกรรม และศิลปกรรม และค้างไว้เกี่ยวกับพวกเขาไม่รู้จัก และจำเริญ กลัวว่าจะมองพวกเขาอย่างกล้าหาญในตา เช่นคนมีความรักในการเล่นการพนัน เงินหายทั้งหมด ผมไม่รู้ผู้อ่านของฉัน แต่ฉันจินตนาการพวก สะอาด และ distrustful ด้วยเหตุผลบางอย่าง ผมกลัวอย่างร้ายแรงของประชาชน และเมื่อฉันเล่นแรกปรากฏ เหมือนกับผมว่า ถูกการมองมืดตาผู้ชมที่ มีความเป็นปฏิปักษ์ และสีน้ำเงินที่ มีท่านเย็น โอ้ วิธีที่น่ากลัวก็ ทุกข์ทรมานอะไร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเห็นอะไรที่น่ารักโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ [เขามองไปที่นาฬิกาของเขา] ขอโทษนะที่ฉันจะต้องไปในครั้งเดียวและเริ่มเขียนอีกครั้ง ฉันกำลังรีบ [เขาหัวเราะ] คุณได้ก้าวข้าวโพดสัตว์เลี้ยงของฉันเป็นพวกเขากล่าวและฉันได้รับตื่นเต้นและข้ามเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เราคุยชีวิตสดใสและสวยงามของฉันแม้ว่า [หลังจากคิดสักครู่ '] หลงไหลรุนแรงบางครั้งยึดของชายคนหนึ่งเขาอาจตัวอย่างเช่นคิดว่าวันและคืนวันที่ไม่มีอะไร แต่ดวงจันทร์ ฉันมีเช่นดวงจันทร์ ทั้งกลางวันและกลางคืนฉันกำลังจัดขึ้นในกำมือของหนึ่งความคิดล้อม, การเขียน, การเขียน, เขียน! แทบจะไม่ได้ฉันเสร็จหนังสือเล่มหนึ่งกว่าสิ่งที่เรียกร้องให้ผมเขียนอีกแล้วที่สามแล้วสี่ที่ผมเขียนอย่างไม่หยุดยั้ง ผมมันเป็นบนลู่วิ่ง ผมรีบไปตลอดกาลจากเรื่องหนึ่งไปยังอีกและไม่สามารถช่วยตัวเอง คุณเห็นอะไรที่สดใสและสวยงามในที่? โอ้มันเป็นชีวิตที่ป่า! แม้ตอนนี้ตื่นเต้นเป็นฉันด้วยการพูดคุยกับคุณฉันไม่ลืมทันทีที่เรื่องยังไม่เสร็จกำลังรอฉัน ตาของฉันตรงกับเมฆที่มีซึ่งมีรูปร่างของแกรนด์เปีย; ฉันทันทีทำให้ทราบจิตที่ผมต้องจำไว้พูดถึงในเรื่องของฉันเมฆลอ​​ยโดยที่ดูเหมือนแกรนด์เปียโน ฉันได้กลิ่นสีม่วง; ผมพูดพึมพำกับตัวเอง: กลิ่นเผือดสีสวมใส่โดยแม่ม่าย; ฉันต้องจำไว้ว่าในการเขียนคำอธิบายต่อไปของฉันของเย็นในช่วงฤดู​​ร้อน ผมจับความคิดในประโยคของคุณหรือของตัวเองทุกครั้งและรีบเร่งที่จะล็อคสมบัติทั้งหมดเหล่านี้ในห้องเก็บของวรรณกรรมของฉันคิดว่าสักวันหนึ่งพวกเขาอาจจะเป็นประโยชน์กับฉัน ทันทีที่ฉันหยุดทำงานผมรีบวิ่งออกไปที่โรงละครหรือไปตกปลาด้วยความหวังว่าฉันอาจพบการให้อภัยมี แต่ไม่! บางเรื่องใหม่สำหรับเรื่องราวเพื่อให้แน่ใจว่ามากลิ้งผ่านสมองของฉันเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่เหล็ก ฉันได้ยินโทรโต๊ะของฉันและต้องกลับไปกับมันและเริ่มที่จะเขียนเขียนเขียนอีกครั้ง และดังนั้นจึงจะไปสำหรับนิรันดร์ ข้าพเจ้าไม่สามารถหนีตัวเอง แต่ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังเสียชีวิตของฉัน เพื่อเตรียมความพร้อมน้ำผึ้งผมกินกับฝูงชนที่ไม่รู้จักฉันกำลังถึงวาระที่จะแปรงบานจากดอกไม้สุดที่รักของฉันที่จะฉีกออกจากลำต้นของพวกเขาและเหยียบย่ำรากที่เบื่อพวกเขาอยู่ใต้ฝ่าเท้า ฉันไม่บ้า? ฉันควรจะได้รับการรักษาโดยผู้ที่รู้ว่าฉันเป็นคนหนึ่งที่เป็นโรคทางจิตใจ? แต่มันเป็นเสมอกันเรื่องเก่าเดียวกันจนฉันเริ่มคิดว่าทั้งหมดนี้สรรเสริญและชื่นชมจะต้องมีการหลอกลวงที่ฉันกำลังถูกล่อลวงเพราะพวกเขารู้ว่าผมบ้าและบางครั้งผมสั่นเกรงว่าฉันควรจะคว้ามาจากด้านหลัง และพาออกไปโรงพยาบาลคนบ้า ปีที่ดีที่สุดของคนหนุ่มสาวของฉันได้ทำอย่างใดอย่างหนึ่งความทุกข์ทรมานอย่างต่อเนื่องสำหรับฉันโดยการเขียนของฉัน ผู้เขียนหนุ่มสาวโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้สร้างความสำเร็จรู้สึกเงอะงะป่วยที่สะดวกและฟุ่มเฟือยในโลก เส้นประสาทของเขาที่มีอยู่ทั้งหมดบนขอบและยืดออกไปยังจุดของการทำลาย; เขาเป็นที่ดึงดูดความต้านทานให้กับคนวรรณกรรมและศิลปะและวนเวียนเกี่ยวกับพวกเขาไม่รู้จักและไม่มีใครสังเกตเห็นความกลัวที่จะมองพวกเขาอย่างกล้าหาญในตาเช่นเดียวกับคนที่มีความรักในการเล่นการพนันที่มีเงินจะหายไปทั้งหมด ผมไม่ทราบว่าผู้อ่านของฉัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นไม่ไว้ใจและไม่เป็นมิตร; ผมก็สาหัสกลัวประชาชนและเมื่อเล่นเป็นครั้งแรกของฉันไม่ปรากฏมันดูเหมือนกับผมว่าถ้าทุกดวงตาสีเข้มในกลุ่มผู้ชมที่กำลังมองมันด้วยความเป็นศัตรูและทุกคนไม่แยแสสีฟ้าที่มีอากาศหนาวเย็น โอ้ว่ามันเป็นที่น่ากลัว! สิ่งที่ทุกข์ทรมาน!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันไม่เห็นอะไรเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวกับมัน เขาดูนาฬิกาของเขา ] ขอโทษครับ ผมต้องไปอีกครั้ง และเริ่มเขียนอีกครั้ง ฉันกำลังรีบ [ เขาหัวเราะ ] คุณได้เหยียบ ข้าวโพดสัตว์เลี้ยงของฉันเช่นที่พวกเขาพูดและฉันได้รับตื่นเต้นและกางเขนน้อย ให้เราหารือนี้สดใสและสวยงามในชีวิตของฉันนะ [ หลังจากนั้นสักครู่คิด ] รุนแรง obsessions บางครั้งจะจับผู้ชาย เขาอาจตัวอย่าง คิดว่า วันและคืนอะไร แต่ดวงจันทร์ ฉันได้ดวงจันทร์ วันและคืนที่ผมจัดขึ้นในมือของหนึ่ง besetting คิด เขียน เขียน เขียน แทบจะไม่ต้องจบเล่มหนึ่งมากกว่า บางอย่างเรียกร้องให้ผมเขียนใหม่แล้ว 3 คน แล้ว fourth-i เขียนไม่หยุดหย่อน ฉัน , มันเป็น , ในเครื่องปั่น ฉันรีบเป็นนิตย์ จากเรื่องหนึ่งไปอีก และไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้คุณเห็นอะไรสดใสและสวยงามนั้น โอ้ , มันคือชีวิต ! ตอนนี้ตื่นเต้นมากที่ผมได้คุยกับคุณ ผมไม่ได้ลืมทันทีว่าเรื่องราวคาราคาซังอยู่รอฉัน ตาของฉันลงบนเมฆนั้น ซึ่งมีรูปร่างของเปียโน ; ฉันได้ทันทีให้จดจำที่ฉันต้องจำที่จะกล่าวถึงในเรื่องราวของฉันเมฆลอยผ่านไปที่เหมือนแกรนด์เปียโนฉันได้กลิ่น Heliotrope ฉันบ่นกับตัวเอง : กลิ่นขี้โรค สีสวมใส่โดยม่าย ต้อง จำไว้ว่า ในการเขียนรายละเอียดต่อไปของฉันของวันหนึ่งในฤดูร้อน ฉันจับความคิดในทุกประโยคของคุณหรือของตัวเองและรีบล็อคห้องเก็บสมบัติทั้งหมดเหล่านี้ในหนังสือของฉัน คิดว่าสักวันมันอาจจะมีประโยชน์กับผม ทันทีที่ฉันหยุดทำงาน ผมรีบวิ่งออกไปที่โรงละคร หรือไปตกปลาด้วยความหวังว่าฉันอาจพบเกิดที่นั่น แต่ไม่ บางวิชาใหม่สำหรับเรื่องโปรดมากลิ้งผ่านสมองของฉันเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่เหล็ก ฉันได้ยินโต๊ะโทรศัพท์ และต้องกลับไป และเริ่มเขียน เขียน เขียน อีกครั้ง และสำหรับนิรันดร์ ผมไม่หนีตัวเอง แต่ผมรู้สึกว่าผมเสียชีวิต เตรียมที่รักฉันฟีดฝูงชนที่ไม่รู้จัก ,ฉันตัดสินใจที่จะแปรงบานจากดอกไม้ที่รักของฉันทำให้มันจากลำต้นของพวกเขาและทำลายรากที่เจาะไว้ใต้ฝ่าเท้า ฉันไม่ใช่คนบ้า ผมไม่ควรได้รับการรักษาจากผู้ที่รู้ว่าฉันเป็นหนึ่งใจป่วย ? แต่มันก็เหมือนเดิม เรื่องเดิมๆ จนผมเริ่มคิดว่าทั้งหมดนี้สรรเสริญและความชื่นชมน่าจะเป็นการหลอกลวงที่ผมโดนหลอก เพราะมันรู้ว่าผมบ้า และบางครั้งผมก็สั่น ฉันควรจะถูกคว้าจากด้านหลังและแกว่งไปคนบ้าลี้ภัย . ปีที่ดีที่สุดของเยาวชนของฉันถูกทำหนึ่งความทุกข์ทรมานอย่างต่อเนื่องสำหรับฉันโดยการเขียนของฉัน นักเขียนหนุ่ม โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าตอนแรกเขาไม่ได้ให้สำเร็จ รู้สึกเงอะงะ , ป่วย , และฟุ่มเฟือยในโลกสมองของเขามีทั้งหมดบนขอบและขยายให้แตกสลาย เขาเป็นอย่างดึงดูดวรรณกรรมและศิลปะ ผู้คน และ hovers เกี่ยวกับพวกเขาไม่รู้จัก และสังเกต กลัวจะมองพวกเขาอย่างกล้าหาญในสายตา เหมือน คนที่หลงใหลในการพนัน เงินที่มีก็หมด ไม่รู้ว่าผู้อ่านของฉัน , แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันคิดว่าพวกเขาไม่ไว้วางใจและไม่เป็นมิตร ;ผมร้านกลัวของประชาชน และเมื่อเล่นครั้งแรกของฉันปรากฏ มันดูเหมือนว่าฉันว่าทั้งหมดที่มืดสายตาคนดูมองมันด้วยกัน และบรรดาคนสีฟ้าเย็นไม่ต่างกัน โอ้ แย่จังเลย ทรมานอะไร