The use of the silhouette method ha

The use of the silhouette method has been criticized, in adults as well on the grounds that it does not measure the accuracy of perception as defined by the signal detection theory: the minimum amount of stimuli intensity (or body size distortion) that must be present for the sensation to be detected.

This approach provides a relatively precise measure of the perceptual-cognitive component of visual detection involved in body image estimation although is not free of responses bias (Shiffman, 2001) and is likely more demanding
for younger children, who have greater difficulty paying attention during lengthy procedures (Gardner, 2004).


Using this method, Gardner et al. (1999) found that children aged from 6 to 14 years were quite accurate in their estimations of their body size compared to adults.


Interestingly, our results were similar and we did not find a significant difference between
children and parents in terms of their level of accuracy.


Finally, our findings showed that patterns of misperceptions are similar for both children and their parents.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใช้วิธีเงามีการวิพากษ์วิจารณ์ ในผู้ใหญ่เช่นในบริเวณที่ไม่ได้วัดความถูกต้องของการรับรู้ตามที่กำหนด โดยทฤษฎีการตรวจจับสัญญาณ: อย่างน้อยที่ความเข้มของสิ่งเร้า (หรือบิดเบือนขนาดร่างกาย) ที่ต้องมีอยู่สำหรับความรู้สึกการตรวจพบ วิธีการนี้ช่วยให้การวัดค่อนข้างแม่นยำของส่วนประกอบรับรู้ความรู้ความเข้าใจภาพตรวจหาการมีส่วนร่วมในการประเมินร่างกายภาพแม้ว่าเป็นไม่รุนแรงการตอบสนอง (Shiffman, 2001) และจะมีแนวโน้มมากขึ้นความต้องการสำหรับเด็กที่ดีที่สุด ที่มีความยากลำบากมากขึ้นความสนใจในระหว่างขั้นตอนยาว (การ์ดเนอร์ 2004)ใช้วิธีนี้ การ์ดเนอร์ et al. (1999) พบว่า เด็กที่มีอายุตั้งแต่ 6-14 ปีค่อนข้างแม่นยำในการประมาณราคาของขนาดร่างกายของพวกเขาเมื่อเทียบกับผู้ใหญ่ ผลของเราก็เป็นเรื่องน่าสนใจ และเราไม่พบความแตกต่างที่สำคัญระหว่างเด็กและผู้ปกครองในแง่ของระดับของความแม่นยำในที่สุด ค้นพบของเราแสดงให้เห็นว่า รูปแบบของ misperceptions คล้ายกันสำหรับเด็กและผู้ปกครอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การใช้วิธีการเงาได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ในผู้ใหญ่เป็นอย่างดีในบริเวณที่มันไม่ได้วัดความถูกต้องของการรับรู้ตามที่กำหนดโดยทฤษฎีการตรวจจับสัญญาณ: จำนวนเงินขั้นต่ำของความเข้มเร้า (หรือบิดเบือนขนาดของร่างกาย) ที่จะต้องนำเสนอ สำหรับความรู้สึกที่จะตรวจพบ.

วิธีการนี้ยังมีวัดที่ค่อนข้างแม่นยำขององค์ประกอบการรับรู้-องค์ความรู้ของการตรวจสอบภาพที่เกี่ยวข้องในการประมาณค่าภาพร่างกายแม้จะไม่ฟรีของการตอบสนองความลำเอียง (Shiffman, 2001) และมีแนวโน้มที่ความต้องการมากขึ้น
สำหรับเด็กเล็กที่ มีความยากลำบากมากขึ้นให้ความสนใจในระหว่างขั้นตอนที่มีความยาว (การ์ดเนอร์, 2004).


การใช้วิธีนี้การ์ดเนอร์, et al (1999) พบว่าเด็กอายุ 6-14 ปีได้ค่อนข้างถูกต้องในการประมาณการของพวกเขาที่มีขนาดร่างกายของพวกเขาเมื่อเทียบกับผู้ใหญ่.


ที่น่าสนใจผลของเรามีความคล้ายคลึงกันและเราไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่าง
เด็กและผู้ปกครองในแง่ของระดับของการ ความถูกต้อง.


สุดท้ายค้นพบของเราแสดงให้เห็นว่ารูปแบบของการไม่เข้าใจจะคล้ายกันสำหรับทั้งเด็กและผู้ปกครองของพวกเขา