Woolly rhinoceros (Coelodonta antiq

Woolly rhinoceros (Coelodonta antiquitatis), skeleton on display.
Fossils indicate that the woolly rhinoceros was about 3.0 to 3.8 meters (10 to 12.5 feet) in length, with a height of two meters (six feet) at the shoulder, and a weight of up to three tons (IRF). It had two horns on its snout, the anterior one larger than the one between its eyes and about one meter (three feet) long. The front and larger horn also had a flattened shape from side to side (IRF). Both projections on the upper snout were not really true horns, but epidermal derivatives, composed of a solid mass of thickly matted hair—keratin, a hair protein—that grows from the skull without skeletal support.
The woolly rhinoceros had thick, long fur, small ears, short and thick legs, and a stocky body. The fur consisted of two kinds of hair, with both a thin dense undercoat and a long, rigid covering (IRF). Cave paintings suggest a wide dark band between the front and hind legs, but it is not universal in drawings; identification of rhinoceros as woolly rhinoceros is uncertain. Abrasion marks on the horns of woolly rhinoceros fossils suggest that the horns were used to sweep snow away from vegetation so it could eat in the winter.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กล้วยป่าแรด (Coelodonta antiquitatis), กระดูกบนจอแสดงผลซากดึกดำบรรพ์บ่งชี้ว่า แรดกล้วยป่ามีประมาณ 3.0-3.8 เมตร (10-12.5 ฟุต) ในความยาว มีความสูง 2 เมตร (6 ฟุต) ที่ไหล่ และน้ำหนักถึง 3 ตัน (IRF) มันมีสองแตรบนของ snout แอนทีเรียร์หนึ่งระหว่างตาความประมาณหนึ่งเมตร (3 ฟุต) ยาวมากกว่า หน้าและฮอร์นขนาดใหญ่ยังมีรูปร่างล...จากด้านข้าง (IRF) ประมาณทั้งบน snout บนไม่แตรจริง ๆ จริง แต่อนุพันธ์ epidermal ประกอบด้วยมวลของแข็งของผมต้นขมวด — keratin โปรตีนผม — ที่เกิดจากกะโหลกศีรษะไม่สนับสนุนอีกด้วยแรดกล้วยป่ามีหนา ยาวขน หูเล็ก ขาสั้น และหนา และร่างกาย stocky ขนสัตว์ประกอบด้วยสองประเภทของผม ที่รองหนาแน่นบางและนำตัวนาน แข็ง (IRF) ภาพถ้ำแนะนำวงมืดกว้างระหว่างล้อหน้าและขาหลัง แต่ไม่สากลในภาพวาด รหัสของแรดเป็นกล้วยป่าแรดไม่แน่นอน เครื่องขัดถูบนแตรแรดกล้วยป่าดึกดำบรรพ์แนะนำว่า แตรที่ใช้กวาดหิมะออกจากพืชเพื่อจะได้กินในฤดูหนาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แรดขน (Coelodonta antiquitatis) โครงกระดูกบนจอแสดงผล.
ฟอสซิลบ่งชี้ว่าแรดขนประมาณ 3.0-3.8 เมตร (10-12.5 ฟุต) ในระยะเวลาที่มีความสูงสองเมตร (หกฟุต) ที่ไหล่และน้ำหนักของ ถึงสามตัน (IRF) มันมีเขาสองเขาในจมูกของหน้าหนึ่งมีขนาดใหญ่กว่าหนึ่งระหว่างตาและประมาณหนึ่งเมตร (สามฟุต) ฮอร์นด้านหน้าและขนาดใหญ่ยังมีรูปร่างแบนจากทางด้านข้าง (IRF) ประมาณการทั้งบนจมูกด้านบนไม่ได้จริงๆเขาจริง แต่อนุพันธ์ผิวหนังประกอบด้วยมวลมั่นคงของสังกะตังหนาผมเคราตินโปรตีนที่เติบโตเส้นผมจากกะโหลกศีรษะโดยการสนับสนุนโครงกระดูก.
แรดขนหนามีขนยาว หูขนาดเล็กขาสั้นและหนาและร่างกายแข็งแรง ขนประกอบด้วยสองชนิดของผมที่มีทั้งเสื้อหนาแน่นบางและยาวครอบคลุมแข็ง (IRF) ภาพวาดในถ้ำแนะนำวงกว้างมืดระหว่างด้านหน้าและขาหลัง แต่ก็ไม่เป็นสากลในการวาด; บัตรประจำตัวของแรดเป็นแรดขนมีความไม่แน่นอน เครื่องหมายการขัดถูเชิงงอนฟอสซิลแรดขนชี้ให้เห็นว่าเขาถูกนำมาใช้เพื่อกวาดหิมะออกไปจากพืชจึงจะได้กินในช่วงฤดูหนาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Woolly rhinoceros (Coelodonta antiquitatis), skeleton on display.
Fossils indicate that the woolly rhinoceros was about 3.0 to 3.8 meters (10 to 12.5 feet) in length, with a height of two meters (six feet) at the shoulder, and a weight of up to three tons (IRF). It had two horns on its snout, the anterior one larger than the one between its eyes and about one meter (three feet) long. The front and larger horn also had a flattened shape from side to side (IRF). Both projections on the upper snout were not really true horns, but epidermal derivatives, composed of a solid mass of thickly matted hair—keratin, a hair protein—that grows from the skull without skeletal support.
The woolly rhinoceros had thick, long fur, small ears, short and thick legs, and a stocky body. The fur consisted of two kinds of hair, with both a thin dense undercoat and a long, rigid covering (IRF). Cave paintings suggest a wide dark band between the front and hind legs, but it is not universal in drawings; identification of rhinoceros as woolly rhinoceros is uncertain.รอยขีดข่วนบนเขาขนแรดฟอสซิลชี้ให้เห็นว่าเขาถูกใช้ให้กวาดหิมะ ห่างจากต้นไม้ดังนั้นจึงสามารถรับประทานในหน้าหนาว