Beer made its way from producers to

Beer made its way from producers to consumers via wholesalers and retailers. There were
two broad categories of retail outlets for beer: on-premise and off-premise. On-premise outlets
such as bars or restaurants carried a limited number of brands of beer, and averaged margins of
190% in 1985. Bars, in particular, sold more than their share of dark, local draft beers. State and
federal laws prevented brewers from operating on-premise outlets except at their breweries. Off-
premise outlets included supermarkets, and grocery, convenience and liquor stores. They carried
a much broader selection of brands and averaged margins of 21% in 1985. Since 1945, off-
premise outlets' share of beer volume had increased from 42% to 67%.Smaller brewers had traditionally distributed their beer directly in their local markets, with
a particular emphasis on selling kegged draft beer to on-premise outlets. But less than 5% of
major U.S. brewers' volume went direct. They tended to rely, instead, on independent wholesalers
who purchased the beer, stored it at their warehouses, and sold and delivered it to retail accounts.
Wholesalers also worked with brewers to open large accounts, secure prime shelf-space, and fund
local promotions. In 1985, wholesalers averaged a 28% margin on their "laid-in" or landed cost.
There were 4,500 independent wholesalers in the United States in 1985. Each wholesaler
had exclusive rights to sell a specific brand within a market usually no larger than a metropolitan
area. Wholesalers often carried more than one brand, and might represent more than one brewer.
In 1985, a market usually had at least two large wholesalers (one for Anheuser-Busch and one for
Miller), one or two other large ones that might carry another major as their lead brewer, and
several smaller ones who carried brands or retail outlets that the larger ones didn't. Anheuser-
Busch's network was the strongest: its 970 wholesalers usually did not carry other brewers' beer,
simplifying inventory management and delivery. Miller's wholesalers were about as large, but often
carried 5-12 brands besides Miller's. The other competitors had had increasing difficulty finding
large wholesalers to carry them as lead brewers. The average pretax return on sales for
wholesalers had fallen from 3.0% in 1981 to 2.1% by 1984.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เบียร์ทำทางจากผู้ผลิตสู่ผู้บริโภคผ่านผู้ค้าส่งและค้าปลีก มีกว้างสองประเภทของร้านค้าปลีกสำหรับเบียร์: บนนนิ่ง และออกหลักฐานการ ภายในร้านบาร์หรือร้านอาหารทำจำนวนจำกัดแบรนด์เบียร์ และ averaged ขอบของ190% ในปี 1985 บาร์ โดยเฉพาะ ขายมากกว่ากันของเบียร์ร่างมืด ท้องถิ่น รัฐ และกฎหมายของรัฐบาลกลางทำ brewers จากการทำร้านบนนนิ่งยกเว้นที่โรงเบียร์ของพวกเขา ปิด-ร้านรื่นรมย์รวม ซูเปอร์มาร์เก็ต และร้านขายของชำ สะดวก และร้านเหล้า พวกเขาดำเนินการมากกว้างหลากหลายแบรนด์และขอบเฉลี่ย 21% ในปี 1985 นับตั้งแต่ปี 1945 ปิด-มและร้านของสัดส่วนของปริมาณเบียร์มีเพิ่มจาก 42% เป็น 67%Brewers เล็กมีประเพณีกระจายเบียร์โดยตรงในตลาดท้องถิ่นของพวกเขา พวกเขาด้วยเน้นเฉพาะในการขาย kegged เบียร์ให้ร้านบนนนิ่ง แต่น้อยกว่า 5% ของระดับเสียงหลักสหรัฐฯ brewers' ไปโดยตรง พวกเขามีแนวโน้มพึ่งพา แทน ผู้ค้าส่งอิสระที่ซื้อเบียร์ จัดเก็บที่คลังสินค้าของพวกเขา และขาย และจัดส่งบัญชีขายปลีกค้าส่งยังทำงานกับ brewers เปิดบัญชีขนาดใหญ่ นายกรัฐมนตรีทาง พื้นที่เก็บ และกองทุนภายในมีการจัดโปรโมชั่น ในปี 1985 เพชรรัสเซีย averaged กำไร 28% ต้นทุนของพวกเขา "วางใน" หรือที่ดินมีขาย 4500 อิสระในสหรัฐอเมริกาในปี 1985 แต่ละเจ้ามีสิทธิขายเฉพาะแบรนด์ในตลาดมักจะไม่ใหญ่กว่ามหานครที่ตั้ง ค้าส่งมักจะดำเนินการมากกว่าหนึ่งยี่ห้อ และอาจแสดง brewer มากกว่าหนึ่งในปี 1985 ตลาดมักจะมีค้าส่งขนาดใหญ่น้อยสองสำหรับ Anheuser-บุชค์ราคาและสำหรับมิลเลอร์), หนึ่ง หรือสองขนาดใหญ่คนอื่น ๆ ที่อาจมีวิชาอื่นเป็นของพวกเขาเป้าหมาย brewer และหลายคนเล็กที่ทำแบรนด์หรือร้านค้าปลีกที่ใหญ่ไม่ Anheuser-เครือข่ายของบุชค์ราคาถูกสุด: ของค้าส่ง 970 มักไม่มีอื่น ๆ brewers' เบียร์ให้บริหารสินค้าคงคลังและการจัดส่ง ขายส่งของมิลเลอร์เกี่ยวกับใหญ่ แต่มักจะถูกดำเนินการ 5-12 แบรนด์นอกของมิลเลอร์ คู่แข่งอื่น ๆ ที่เคยมีการค้นหายากเพิ่มขึ้นค้าส่งขนาดใหญ่เพื่อดำเนินการให้เป็นเป้าหมาย brewers คืน pretax เฉลี่ยในการขายขายส่งได้ลดลงจาก 3.0% ในปี 1981 2.1% โดย 1984

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เบียร์ทำมาจากผู้ผลิตไปยังผู้บริโภคผ่านทางผู้ค้าส่งและผู้ค้าปลีก มี
สองประเภทของร้านค้าปลีกสำหรับเบียร์: บน premise และนอกสถานที่ตั้ง ร้านค้าในสถานที่
เช่นบาร์หรือร้านอาหารดำเนินการ จำกัด จำนวนของแบรนด์ของเบียร์และเฉลี่ยขอบของ
190% ในปี 1985 บาร์โดยเฉพาะอย่างยิ่งขายได้มากกว่าหุ้นของพวกเขาที่มืด, เบียร์สดในท้องถิ่น ของรัฐและ
รัฐบาลกลางกฎหมายป้องกันไม่ให้ผู้ผลิตเบียร์จากการดำเนินงานร้านค้าในสถานที่ตั้งที่ยกเว้นเบียร์ของพวกเขา นอก
สถานที่รวมร้านค้าซูเปอร์มาร์เก็ตและร้านขายของชำ, ความสะดวกสบายและร้านเหล้า พวกเขาดำเนิน
การเลือกที่กว้างมากของแบรนด์และเฉลี่ยอัตรากำไรขั้นต้นที่ 21% ในปี 1985 ตั้งแต่ปี 1945 นอก
หุ้นร้านหลักฐาน 'ของปริมาณเบียร์เพิ่มขึ้นจาก 42% เป็น 67% ผู้ผลิตเบียร์ .Smaller ได้กระจายประเพณีเบียร์ของพวกเขาโดยตรงในตลาดท้องถิ่นของพวกเขา ที่มี
ความสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการขายเบียร์ kegged ร่างไปยังร้านในสถานที่ตั้ง แต่น้อยกว่า 5% ของ
ปริมาณการผลิตเบียร์ยักษ์ใหญ่ในสหรัฐ 'ไปโดยตรง พวกเขามีแนวโน้มที่จะพึ่งพาแทนในผู้ค้าส่งที่เป็นอิสระ
ที่ซื้อเบียร์จัดเก็บไว้ที่โกดังของพวกเขาและขายและส่งมอบไปยังบัญชีค้าปลีก.
ค้าส่งยังทำงานร่วมกับผู้ผลิตเบียร์เพื่อเปิดบัญชีขนาดใหญ่, การรักษาความปลอดภัยที่สำคัญการเก็บรักษาพื้นที่และกองทุน
โปรโมชั่นในท้องถิ่น . ในปี 1985 การค้าส่งเฉลี่ยอัตรากำไรขั้นต้น 28% ที่ "วางใน" ของพวกเขาหรือที่ดินค่าใช้จ่าย.
มี 4,500 ผู้ค้าส่งที่เป็นอิสระในประเทศสหรัฐอเมริกาในปี 1985 ผู้ค้าส่งแต่ละคน
มีสิทธิที่จะขายแบรนด์เฉพาะภายในตลาดมักจะไม่ใหญ่กว่า นครบาล
พื้นที่ ค้าส่งมักจะดำเนินการมากกว่าหนึ่งแบรนด์และอาจเป็นตัวแทนมากกว่าหนึ่งผู้ผลิตเบียร์.
ในปี 1985 ตลาดมักจะมีอย่างน้อยสองค้าส่งขนาดใหญ่ (หนึ่งสำหรับ Anheuser-Busch และสำหรับ
มิลเลอร์) หนึ่งหรือสองคนที่มีขนาดใหญ่อื่น ๆ ที่อาจดำเนินการอื่น ที่สำคัญเป็นผู้ผลิตเบียร์นำของพวกเขาและ
คนเล็กหลายคนที่ดำเนินแบรนด์หรือร้านค้าปลีกที่มีขนาดใหญ่ไม่ได้ Anheuser-
เครือข่าย Busch เป็นที่แข็งแกร่ง: 970 ผู้ค้าส่งของมักจะไม่ได้ดำเนินการผลิตเบียร์เบียร์อื่น ๆ ,
ลดความซับซ้อนของการจัดการสินค้าคงคลังและการส่งมอบ มิลเลอร์ค้าส่งกำลังขนาดใหญ่เป็น แต่มักจะ
ดำเนิน 5-12 แบรนด์นอกเหนือจากมิลเลอร์ คู่แข่งอื่น ๆ ได้มีการเพิ่มความยากในการหา
ผู้ค้าส่งขนาดใหญ่เพื่อดำเนินการให้เป็นผู้ผลิตเบียร์นำ อัตราส่วนผลตอบแทนเฉลี่ยจากการขายสำหรับ
ผู้ค้าส่งได้ลดลงจาก 3.0% ในปี 1981-2.1% โดย 1984

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เบียร์ได้มาจากผู้ผลิตไปยังผู้บริโภคผ่านผู้ค้าส่งและผู้ค้าปลีก มี
สองประเภทกว้างของร้านค้าปลีกเบียร์ : ในสถานที่ตั้งและปิดหลัก ในสถานที่ตั้ง เช่น บาร์ หรือร้านอาหารต่างๆ
พกจำนวน จำกัด ของยี่ห้อของเบียร์ และเฉลี่ยกำไร
190 % ในปี 1985 บาร์ โดยขายได้มากกว่าหุ้นของพวกเขามืดร่างเบียร์ท้องถิ่น รัฐและ
กฎหมายของรัฐบาลกลางให้เบียร์จากปฏิบัติการในสถานที่ตั้งร้านยกเว้นเบียร์ของพวกเขา ปิดร้าน -
หลักฐานได้แก่ ซูเปอร์มาร์เก็ตและร้านขายของชำสะดวกซื้อ และร้านเหล้า . พวกเขาพก
การเลือกที่กว้างมากของแบรนด์และเฉลี่ยกำไร 21% ในปี 1985 ตั้งแต่ปี 1945 , ปิด -
สถานที่ตั้งร้าน ' แบ่งปันเบียร์ปริมาณได้เพิ่มขึ้นจาก 42% ถึง 67 %เบียร์ขนาดเล็กมีผ้าแจกเบียร์ของพวกเขาโดยตรงในตลาดท้องถิ่นของตน ด้วยการเน้นในการขาย kegged ร่างเบียร์ในสถานที่ตั้งร้าน แต่ไม่เกิน 5 % ของปริมาณใหญ่ของ Brewers '
ไปโดยตรง พวกเขามีแนวโน้มที่จะพึ่งพา แทน อิสระค้าส่ง
ที่ซื้อเบียร์ไปเก็บไว้ในคลังสินค้าของพวกเขาและขายและส่งมอบให้บัญชีผู้ค้าปลีก .
ค้าส่งยังทำงานกับ Brewers เปิดบัญชีขนาดใหญ่ การรักษาความปลอดภัยนายกรัฐมนตรีชั้นวาง และกองทุน
โปรโมชั่นท้องถิ่น ในปี 1985 , ค้าส่งเฉลี่ยอัตรา 28% ของ " วาง " หรือลงต้นทุน
มี 4500 ค้าส่งอิสระในประเทศสหรัฐอเมริกาในปี 1985 แต่ละเจ้า
มีสิทธิที่จะขายแบรนด์ที่เฉพาะเจาะจงภายในตลาดมักจะไม่มีขนาดใหญ่กว่าเขต

ค้าส่งมักจะดำเนินการมากกว่าหนึ่งแบรนด์ และอาจเป็นตัวแทนมากกว่าหนึ่ง บรูเวอร์
ในปี 1985 ตลาดมักจะมีอย่างน้อยสองค้าส่งขนาดใหญ่ ( หนึ่งสำหรับ Anheuser Busch และหนึ่งสำหรับ
Miller ) , หนึ่งหรือสองขนาดใหญ่อื่น ๆที่อาจมีสาขาอื่นสามารถนำของพวกเขา และคนที่อุ้ม
หลายขนาดเล็ก ยี่ห้อ หรือร้านค้าปลีกที่ใหญ่กว่าไม่ได้ Anheuser -
บุชเป็นเครือข่ายที่แข็งแกร่ง : 970 ค้าส่งโดยปกติไม่พกเบียร์ของเบียร์
ลการบริหารสินค้าคงคลัง และการจัดส่ง มิลเลอร์ wholesalers กำลังขนาดใหญ่ แต่มักจะ
อุ้ม 5-12 ยี่ห้อนอกจากนี้ มิลเลอร์ คู่แข่งอื่น ๆมีการเพิ่มความยากในการหา
ค้าส่งขนาดใหญ่ที่จะถือมันเป็นเบียร์นำ กำไรเฉลี่ยผลตอบแทนจากยอดขาย
ค้าส่งได้ลดลงจาก 3.0% ในปี 1981 ถึง 2.1% โดย 1984 .