I had come from England to visit th

I had come from England to visit the little Welsh village of Pont Oddaith. I wanted to write a story about Wales.

One day Tomkins, the village innkeeper, suggested I walk up the mountain. The view was magnificent, he said.

I took Tomkins's suggestion. As I stood looking down from the mountaintop, I caught sight of a house at the head of the valley. It was the loneliest dwelling I have ever seen. Not far from it stood a young girl.

I walked through the heather toward her. She was just the girl I had pictured to myself as the heroine of my story. I had pencil sketches of her in my desk at home the same face, the same stormy eyes. Coming up, I asked her the name of the place.

Blaen-y-cwm, she said at last.

Do you live here? I asked.

She nodded

What's your name?

She drew a wild breath, then turned and ran. I want after her.

As I approached the house, a man came out to meet me. "Good morning". I said. "Are you the father of the young lady I just spoke to?"

the man stared at me. "Did Mair speak to you?"

"She did. why? Is that strange?"

"It's unbelievable. She never gose near strangers. Come in," said the man.

We talked for a while. as I left, I met the girl again. "I know why you've come," she said. "But you'll never get me. Don't try to take me away again." she darted off.


I followed. What did she mean? She must have misunderstood. Perhaps she had taken me for someone else. I called. But she kept on running. Suddenly I lost sight of her in a hollow. Dazed, I walked bank down to the village.

"Blaen-y-cwm?" said Tomkins that night. "there's no place of that name in this area." The other men in the inn agreed with him.

"Just a minute," said one old man at last. "Seems to me there used to be a Blaen-y-cwm. But it's been a rain for year."

I hardly slept that night. Mair was on my mind. I had never believed in love at first sight. But I was beginning to change my mind.

The next morning I took Tomkins with me to see Blaen-y-cwm. When we reached the place, I pointed. "There it is, Where-" I began. The house was nowhere to be seen.

"Where?" asked Tomkins.

I didn't reply.

Suddenly we heard a whistle. I turned. There, leaning on a shepherd's crook, stood an old man.

"Blaen-y-cwm?" said the shepherd. He pointed to a heap of stones. "That's where it was, years ago My father used to tell an odd tale about it. A couple once lived there. they had one daughter. now, what was her name...?"

"Mair?" I said.

"How did you know?"

"Never mind." I answered.

"A sky was. Wild. Some English-man came here and lost his head over her. He took her to London and married her. But the girt left him. she came all the way back home. the gentleman came after her. So the girl ran off across the heather. Away toward toward that hollow, she ran. And there she vanished. She was never seen again. that must have been a hundred years ago."

A strange feeling crept over me....

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมได้มาจากอังกฤษไปยังน้อยเวลส์วิลเลจของสะพาน Oddaith อยากจะเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเวลส์

วันหนึ่ง Tomkins, innkeeper วิลเลจ แนะนำผมเดินขึ้นเขา มุมมองสวยงาม เขากล่าวว่า

ฉันเอา Tomkins ของคำแนะนำ ที่ยืนมองลงจากตรงนี้ ฉันจับสายตาของบ้านในหุบเขา มันเป็นปีติ loneliest ที่ผมเคยเห็น ไม่ไกลจากนั้นยืนเป็นหนุ่มสาว

ฉันเดินผ่านเฮต่อเธอ เธอเป็นเพียงหญิงสาวที่ผมมีภาพให้ตัวเองเป็นนางเอกของเรื่องราว ฉันมีดินสอร่างของเธอในโต๊ะของฉันที่หน้าแรกหน้าเดียว ตาพายุเหมือนกัน ขึ้นมา ฉันถามเธอชื่อของสถานที่

Blaen-y-cwm เธอบอกว่า ที่สุด

คุณอยู่ที่นี่ ถาม

เธอพยักหน้า

ชื่อของคุณคืออะไร?

เธอวาดลมป่า เปิด แล้ววิ่ง ต้องหลังจาก her.

เป็นผมประดับบ้าน เป็นคนออกมาให้เรา "สวัสดีตอนเช้า" ฉันเคยพูด "เป็นคุณพ่อของหญิงสาวผมพูดเพื่อ"

คนจ้องไปที่ฉัน "ไม่ได้ Mair พูดกับคุณ"

"เธอไม่ ทำไม คือที่แปลก

"ได้ไม่น่าเชื่อ เธอไม่เคย gose ใกล้คนแปลกหน้า มา กล่าวว่า คนนั้น

เราพูดคุยในขณะ ทันที ฉันพบเธออีกครั้ง "ฉันรู้ว่าทำไมคุณมา เธอกล่าว "แต่คุณจะไม่ได้รับฉัน ไม่ได้จะไปฉันอีก"เธอพุ่งตัวตาม off.


ผมตาม ไม่เธอหมายถึงอะไร เธอต้องมี misunderstood บางทีเธอก็ถ่ายฉันสำหรับใครบางคน ฉันเรียก แต่เธอยังคงทำงานอยู่ใน ก็หายสายตาของเธอในโพรง งง ฉันเดินลงไปหมู่บ้านธนาคาร

"Blaen-y-cwm " ว่า Tomkins คืน "ได้ไม่ชื่อที่นี่" คนอื่น ๆ ในอินน์ตกลงกับเขาด้วย

"เพียงหนึ่งนาที กล่าวว่า คนหนึ่งในที่สุด "ดูเหมือนว่าฉัน มีใช้เป็น Blaen-y-cwm แต่มันถูกฝนเป็นปี"

ฉันไม่นอนตลอดคืน Mair ในใจของฉันได้ ฉันก็ไม่เคยเชื่อในรักที่ตา แต่ฉันได้เริ่มเปลี่ยนใจ

ตอนเช้าถัดไปฉันเอา Tomkins กับผมดู Blaen-y-cwm เมื่อเรามาถึง ฉันชี้ "ก็มี -" เริ่ม บ้านไหนได้.

ถาม "ที่" Tomkins.

ครับตอบ

จู่ ๆ เราได้ยินนกหวีด ผมเปิด มี พิงบนของคนเลี้ยงแกะคน ยืนคนเก่า

"Blaen-y-cwm " กล่าวว่า คนเลี้ยงแกะ เขาชี้ไปยังกองหิน "ก็ที่มันเป็น ปีพ่อมักจะบอกเป็นเรื่องแปลกเลย กี่ครั้งที่นั่น พวกเขามีลูกสาวหนึ่ง ตอนนี้ สิ่งที่เป็นชื่อของเธอ..."

"Mair " ผมพูด

"ว่าคุณรู้ไหม"

"Never mind " ฉันตอบ

"สกายได้ ป่า บางคนภาษาอังกฤษมาที่นี่ และหายพระเศียรเหนือเธอ เขาพาเธอไปลอนดอน และการแต่งงานของเธอ แต่ที่ girt ทิ้งเขา เธอมาทางทั้งหมดกลับบ้าน สุภาพบุรุษมาหลังจากเธอ ดังนั้น หญิงสาววิ่งออกข้ามที่เฮ ไปไปไปที่กลวง เธอวิ่ง และมีศาสดาของเธอ เธอไม่เคยเห็นอีกด้วย ที่ต้องแล้วร้อยปี"

รู้สึกแปลก crept ข้า...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมได้มาจากประเทศอังกฤษเพื่อเยี่ยมชมหมู่บ้านเวลส์น้อยของ Pont Oddaith ผมอยากจะเขียนเรื่องเกี่ยวกับเวลส์วันหนึ่งทอมคินส์, เจ้าของโรงแรมหมู่บ้านแนะนำให้ผมเดินขึ้นไปบนภูเขา มุมมองที่งดงามเขากล่าวว่าฉันเอาคำแนะนำของทอมคินส์ ขณะที่ผมยืนมองลงมาจากยอดเขาที่ผมจับสายตาของบ้านที่หัวของหุบเขา มันเป็นบ้านเปล่าเปลี่ยวที่ผมเคยเห็น ไม่ได้ห่างไกลจากมันยืนเด็กสาวผมเดินผ่านทุ่งหญ้าที่มีต่อเธอ เธอเป็นเพียงหญิงสาวที่ฉันได้ภาพที่ตัวเองเป็นนางเอกของเรื่องของฉัน ฉันมีภาพวาดดินสอของเธอในโต๊ะทำงานที่บ้านหน้าเดียวกันตาพายุเดียวกัน ขึ้นมาผมถามเธอชื่อของสถานที่Blaen-y-CWM เธอกล่าวว่าที่ผ่านมาคุณอยู่ที่นี่? ฉันถามเธอพยักหน้าชื่ออะไรของคุณหรือไม่เธอดึงลมหายใจของป่าแล้วหันและวิ่ง ฉันต้องการเธอหลังจากที่ผมเดินเข้ามาใกล้บ้านของผู้ชายคนหนึ่งออกมาเพื่อตอบสนองฉัน "สวัสดีตอนเช้า" ผมบอกว่า "คุณพ่อของหญิงสาวผมก็พูดกับ" คนที่จ้องมองมาที่ฉัน "แมร์ไม่พูดกับคุณหรือไม่" "เธอได้. ทำไมคือว่าแปลก" "มันไม่น่าเชื่อ. เธอไม่เคยGosëใกล้คนแปลกหน้า. มาใน" คนกล่าวว่าเราคุยกันในขณะที่ ที่ผมด้านซ้ายผมได้พบกับหญิงสาวอีกครั้ง "ฉันรู้ว่าทำไมคุณได้มา" เธอกล่าวว่า "แต่คุณจะไม่ได้รับฉัน. อย่าพยายามที่จะพาฉันไปอีกครั้ง." เธอพุ่งออกผมทำตาม เธอหมายถึงอะไร เธอจะต้องมีการเข้าใจผิด บางทีเธออาจจะได้เอาฉันสำหรับคนอื่น ผมเรียกว่า แต่เธอก็เก็บไว้ในการทำงาน ทันใดนั้นฉันหายไปจากสายตาของเธอในกลวง มึนงง, ผมเดินลงไปที่ธนาคารหมู่บ้าน"Blaen-y-CWM?" ทอมคินส์กล่าวว่าในคืนนั้น "มีสถานที่ของชื่อที่ไม่อยู่ในพื้นที่นี้." ผู้ชายคนอื่นในโรงแรมเห็นด้วยกับเขา"เพียงนาที" ชายชราคนหนึ่งที่ผ่านมากล่าวว่า "ดูเหมือนว่าฉันมีการใช้เป็น Blaen-y-CWM. แต่ก็ถูกฝนสำหรับปี." ฉันแทบจะไม่นอนในคืนนั้น แมร์ที่อยู่ในใจของฉัน ผมไม่เคยเชื่อในความรักตั้งแต่แรกเห็น แต่ผมเริ่มที่จะเปลี่ยนความคิดของฉันเช้าวันรุ่งขึ้นผมเอาทอมคินส์กับฉันเพื่อดู Blaen-y-CWM เมื่อเรามาถึงสถานที่ที่ฉันชี้ "มีมันคือที่ไหน" ผมเริ่ม บ้านคือไม่มีที่ไหนเลยที่จะเห็น"" ที่ไหน? ถามทอมคินส์ฉันไม่ตอบทันใดนั้นเราได้ยินเสียงนกหวีด ฉันหันไป มีความเอนเอียงในการคดของคนเลี้ยงแกะยืนอยู่คนเก่า"Blaen-y-CWM?" กล่าวว่าคนเลี้ยงแกะ เขาชี้ไปที่กองหิน "นั่นคือสิ่งที่มันเป็นปีที่ผ่านมาพ่อของฉันเคยบอกเรื่องแปลกเกี่ยวกับเรื่องนี้. คู่เคยอาศัยอยู่มี. พวกเขามีลูกสาวคนหนึ่ง. ตอนนี้สิ่งที่เป็นชื่อของเธอ ... ?" "แมร์" ผมบอกว่า"คุณรู้ไหม?" "ไม่เป็นไร." ฉันตอบ"ท้องฟ้าเป็น. ป่า. บางคนอังกฤษคนมาที่นี่และสูญเสียหัวของเขาเธอ. เขาพาเธอไปลอนดอนและแต่งงานกับเธอ. แต่ Girt ทิ้งเขาไป. เธอมาตลอดทางกลับบ้าน. สุภาพบุรุษมาหลังจาก ของเธอ. เพื่อให้หญิงสาววิ่งออกไปทั่วทุ่งหญ้า. ไปต่อไปที่กลวงเธอวิ่ง. และมีที่เธอหายไป. เธอเป็นคนที่ไม่เคยเห็นอีกครั้ง. ที่จะต้องได้รับร้อยปีมาแล้ว. " รู้สึกแปลกพุ่งกว่าฉัน ... .

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันกลับมาจากอังกฤษ เพื่อเยี่ยมชมหมู่บ้านเล็กๆ ของปอง oddaith ชาวเวลส์ ผมอยากจะเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเวลส์

สักวัน ทอมกิ้นส์ หมู่บ้านมีแต่แนะนำให้ผมเดินขึ้นภูเขา วิวที่งดงาม เขากล่าวว่า ข้อเสนอแนะ ทอมกิ้นส์

ผมเอาของ ฉันยืนมองลงจากยอดเขา ผมเห็นบ้านที่หัวของหุบเขามันอยู่ที่เรือนที่ผมเคยเห็น ไม่ไกลจากมันยืนสาว

ฉันเดินผ่านทุ่งหญ้าที่มีต่อเธอ เธอแค่ผู้หญิงที่ผมได้เห็นภาพตัวเองเป็นนางเอกในเรื่องของผม ฉันมีดินสอวาดรูปเธอในโต๊ะที่บ้านหน้าเดียวกันพายุตา มาขึ้น ผมถามเธอว่า ชื่อของสถานที่

blaen-y-cwm เธอบอกว่าในที่สุด

คุณอาศัยอยู่ที่นี่ ? ฉันถาม

เธอพยักหน้า

ชื่ออะไร ?

เธอวาดลมหายใจป่าแล้วหันหนีไป ฉันต้องการดูแลเธอ

ผมเข้าหาบ้าน , มีผู้ชายมาเจอกับผม อรุณสวัสดิ์ " ฉันบอกว่า " . คุณเป็นพ่อของหญิงสาวที่ฉันเพิ่งพูดเหรอ ? "

คนจ้องฉัน ทำ แมร์พูดกับคุณ ?

" เธอพูด ทำไม ? มันแปลกใช่มั้ย ? "

" มันเหลือเชื่อจริงๆ เธอไม่เคยโกสใกล้คนแปลกหน้า เข้ามาบอกว่า " ผู้ชาย

เราคุยกันสักพัก เมื่อฉันจากไป ฉันเจอผู้หญิงอีก . . . ผมรู้ว่าทำไมคุณถึงมา " เธอกล่าว แต่คุณจะไม่ได้รับฉัน อย่าเอาฉันไปอีกครั้ง " เธอเคลื่อนไหวปิด


ฉันตาม เธอหมายถึงอะไรเหรอ ? เธอต้องเข้าใจอะไรผิดไป บางที เธออาจจะได้เอาฉันเป็นคนอื่น ฉันโทรมา แต่เธอเอาแต่วิ่ง อยู่ๆ ก็หายไปจากสายตาของเธอในกลวง งง ผมเดินไปธนาคารลงหมู่บ้าน

" blaen-y-cwm ? " บอกว่า ทอมกิ้นส์ในคืนนั้น " ไม่มีสถานที่ที่ชื่อ ว่า ในพื้นที่นี้ " คนอื่น ๆในโรงแรม เห็น ด้วย นะ

" เดี๋ยว " กล่าวว่าชายชราคนหนึ่งที่ล่าสุด " . ดูเหมือนว่าฉันมีการใช้เป็น blaen-y-cwm . แต่มันเป็นฝนสำหรับปี . "

ฉันแทบจะไม่ได้นอน คืนนั้น แมร์ในใจของฉัน ผมไม่เคยเชื่อในรักแรกพบ แต่ฉันเริ่มจะเปลี่ยนใจ

เช้าวันต่อมาผมเอาทอมกินกับผมเห็น blaen-y-cwm . เมื่อถึงสถานที่ที่ฉันชี้ " . นั่นคือ ไปที่ไหน " ผมเริ่ม บ้านก็ไม่เจอ

" ที่ไหน ? " ถามทอมกิ้นส์

ผมไม่ได้ตอบ

ก็เราได้ยินเสียงนกหวีด ฉันเปลี่ยน มีพิงของคนเลี้ยงแกะข้อพับ ยืนคนแก่

" blaen-y-cwm ? " กล่าวว่า เชพเพิร์ด เขาชี้ไปที่กองหิน " ว่าทำที่ไหนปีก่อน พ่อผมเคยบอกเรื่องแปลกเกี่ยวกับมัน คู่ที่เคยอยู่ตรงนั้น พวกเขามีลูกสาวคนหนึ่ง ตอนนี้ อะไรคือชื่อของเธอ . . . . . ? "

" แมร์ " ? ฉันบอกว่า . . .

" คุณรู้ได้อย่างไร ? "

" ไม่เป็นไร " ผมตอบ

" สกายน่ะ ป่า ภาษาอังกฤษบางคนมาที่นี่และสูญเสียหัวของเขามากกว่าเธอ เขาพาเธอไปลอนดอน และแต่งงานกับเธอ แต่วัดจากเขามา เธอกลับมาบ้าน เขามาหาเธอดังนั้นผู้หญิงหนีข้ามทุ่งหญ้า . ไปไปไปที่โพรงที่เธอหนีไป แล้วหล่อนก็หายไป เธอยังไม่เคยเห็นอีกเลย นั่นต้องเป็นร้อยปีก่อน . . . "

ความรู้สึกแปลกๆ พุ่งกว่าฉัน . . . . . . .