- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Jongkook glared at the ceiling abov
Jongkook glared at the ceiling above his bed furiously, hitting his fist against the mattress in frustration every now and then as his thoughts spun out of control. He had been awake for hours. The initial sadness and regret over what had happened had completely gone and now he was just angry, cursing Gwangsoo and everything about him; his stupidly cute smile, his wonderful laughs and his heated glares.
Everything.
Because he didn’t want to feel this way. He hadn’t wanted to feel it that morning he woke up beside the younger. Neither had he wanted to acknowledge the tingling in his body those times Gwangsoo gave him one of his rare gentle but mischievous smiles, which only Jongkook – and Jaesuk, he had to admit begrudgingly – knew how to interpret, nor had he wanted to live through the awful nights he spent longing for a fate that was impossible while knowing he would be so much better off just by ignoring everything altogether. He didn’t want to think about his feelings anymore. All it had done was bring him frustration, fear and pain.
And yet, he hadn’t learned how to listen to his brain when he was faced with love and his heart was simply relentless. He knew it would take a long time for him to completely get over Gwangsoo. The other was an amazing person who was easy to like and would do almost anything for the people he considered friends and family – which Jongkook had had the privilege of experiencing many times, the last one being just two nights prior. He could barely believe Gwangsoo would go to such lengths to keep a close friend. Which also meant it would be better for Jongkook to just forget about the younger in order to get over him and stay his friend.
However, it would have been a lot easier, hadn’t Gwangsoo given his stupidly illogical heart a small grain of hope.
Jongkook let out a frustrated groan.
How could he? How could Gwangsoo make light of his feelings like that and still manage to give him some hope, however small it may be? Jongkook could understand the younger still wanted to be friends – he wanted it, too – but it didn’t give Gwangsoo the right to act like that! He wanted something real, . Not something… something… too fool himself! To fool his heart and mind to ease the ache of knowing what he was doing was wrong!
He growled angrily and sat up.
And now he would have to spend an entire day filming with the younger, which he really could do without. Because as much as he loved Gwangsoo, he didn’t feel like seeing him at all at the moment – it would only serve as a reminder of what could never be and what was forever lost. And he was also still angry. He had never expected the other to accept either way so why had Gwangsoo felt the need to make it worse? Jongkook had thought Gwangsoo knew him. Knew how he worked. Although, in his defense, he probably only tried to make it better, which made Jongkook all the more angry. Sometimes it was best to just let things be.
The doorbell rang and Jongkook sighed, getting out of bed heavily to drag his way through his apartment and open the door for his manager – who was smiling way to cheerfully on such a horrible day.
“You better get dressed now, or we’ll be late for Running Man,” he chided brightly, obviously not at all aware of the mood surrounding Jongkook.
He resisted the urge to punch his manager and stepped aside, allowing him to enter. Then he quickly went through his morning routine while letting his manager eat whatever he wanted from the fridge.
They rode the car in silence, his manager finally seeming to notice Jongkook’s foul mood. He didn’t ask about it though, just told him to put on a believable act before dropping him off and driving away. If most of the crew and some of the cast hadn’t been present he most likely would have flipped the other man off. As it was, he only glared at the disappearing car before closing his eyes for a moment, taking a deep breath and forcing a smile on his face while gathering up the courage to look over at his fellow Running Man members.
To his relief, Gwangsoo wasn’t there yet. Only Jaesuk, HaHa and Jihyo had arrived and were standing off to the side, talking. Jongkook cleared his throat lightly, nodded to a few cameramen and made his way over.
“Ah, Jongkook,” Jaesuk said when he noticed him approaching them. “You’re here.”
He still had that slightly judgmental look in his eyes that had been present ever since Jongkook and Gwangsoo had had that argument which seemed like forever ago. He couldn’t really blame the older, though; everyone loved Gwangsoo and would most probably want to protect him. So he simply gave him a nod and placed himself beside HaHa who gave him a nod of his own, pretending to listen to their conversation while continuously being on the lookout for Gwangsoo.
The younger man arrived to their filming location ten minutes later together with Sukjin. Jongkook felt warm and cold and nervous and angry and happy all at the same time, his hands starting to tremble slightly as Gwangsoo’s eyes zeroed in on him and they stared at each other for a moment. Then Jongkook broke the eye contact, swallowing harshly and looking back at Jaesuk who was saying something he couldn’t quite hear because of the blood rushing in his ears.
How was it that Gwangsoo had this effect on him? This wasn’t normal. It had gone from bad to worse in just two days and Jongkook hadn’t even seen him during that time. Maybe the small kiss he had gotten from the other actually had affected him more than he had thought. Well… it was also nerve-wracking that the younger actually knew his feelings now.
“Good morning!” Gwangsoo greeted as he and Sukjin reached them.
Jongkook stubbornly stared down at his feet even if he could hear the slight hesitation in the younger’s voice, tempting him to look up and see his expression. He did see Gwangsoo’s feet stop in-between Jaesuk’s and Jihyo’s, though.
“Hi, Jongkook-Hyung.”
Jongkook would have liked to say he didn’t jump, but sadly he wasn’t much for lying. He visibly flinched and his eyes snapped up to meet Gwangsoo’s uncertain gaze. The other three looked between them curiously and Jongkook swallowed harshly again, glancing at them while wetting his lips.
Then he felt the initial irritation he’d had earlier that morning return and he frowned before turning on his heel, muttering something about speaking to one of the PDs about his back problems. He could feel the gazes of the others boring into his back but pretended like nothing and busied himself with a completely pointless conversation with the closest PD.
He managed to get through the opening well enough and luckily for him there were no guests that day. Then he hurried over to change his clothes quickly before Gwangsoo could reach out to him.
He was stopped halfway, though. By Jaesuk, no less.
The older man pulled him to the side, giving him an annoyed frown and crossing his arms.
“Jongkook, will you please stop this? First Gwangsoo was mad at you, now you’re mad at him?” Jaesuk said exasperatedly. “What is going on?”
“Jaesuk-Hyung,” Gwangsoo suddenly said behind him and Jongkook jumped again, trying no to curse out loud. “It’s my fault this time.”
Jaesuk gave him a confused look. “Just what are you two doing? Can you for once act like grown up men?”
Jongkook scowled at him, his heel and tried not to stomp away since most of the crew was watching. He distantly heard Gwangsoo mutter an apology before running footsteps followed and the younger caught up to him.
“Hyung,” he breathed. “Please talk to me.”
Jongkook sent him a glare. “So that you can belittle my feelings again? No thank you.”
“Hyung,” Gwangsoo whined and he could see his hand reach out to grab his arm before faltering and falling back to his side in his peripheral vision. “I’m sorry! I just didn’t want you to feel bad! I don’t want you to leave me!”
“Well, it didn’t work,” he muttered, frowning. “Look, just tell me straight out that you don’t feel the same and then let’s move on, okay?”
“Oh,” the other said slowly before getting a guilty expression. “I’m sorry Hyung, but I can’t return your feelings.”
Jongkook felt a little relieved, but also something go empty inside him. He nodded anyway, managing a small genuine smile.
“Thank you.”
Gwangsoo smiled at him and bumped his shoulder with his. “Can we still hang out? I missed you, you know?”
Jongkook really wanted to say no. He knew that right now it would hurt incredibly to be around Gwangsoo. But the hopeful look on the younger’s face made it impossible for him to refuse, so he swallowed harshly and nodded again.
“Thank god!” Gwangsoo said in relief. “I thought I’d lose you forever.”
Jongkook smiled at him fondly despite himself, letting out a small chuckle.
“Well, with the way you keep clinging on I think that would be impossible,” he muttered.
Gwangsoo grinned at him and grabbed his wrist, pulling him back to the other Running Man members with a slight spring in his step. Jongkook kept the smile on his face but he couldn’t help the sinking feeling in his stomach, because the skin Gwangsoo was touching was prickling pleasantly, sending small tingles all the way up his arm and neck. It felt nice although it shouldn’t, and Jongkook could barely keep himself from grabbing the other’s hand to intertwine their fingers.
This was exactly why he should have said no earlier.
But, Jongkook was nothing if not self-diciplined. He could, would get through this and stay friends with Gwangsoo, he vowed to himself.
Everything.
Because he didn’t want to feel this way. He hadn’t wanted to feel it that morning he woke up beside the younger. Neither had he wanted to acknowledge the tingling in his body those times Gwangsoo gave him one of his rare gentle but mischievous smiles, which only Jongkook – and Jaesuk, he had to admit begrudgingly – knew how to interpret, nor had he wanted to live through the awful nights he spent longing for a fate that was impossible while knowing he would be so much better off just by ignoring everything altogether. He didn’t want to think about his feelings anymore. All it had done was bring him frustration, fear and pain.
And yet, he hadn’t learned how to listen to his brain when he was faced with love and his heart was simply relentless. He knew it would take a long time for him to completely get over Gwangsoo. The other was an amazing person who was easy to like and would do almost anything for the people he considered friends and family – which Jongkook had had the privilege of experiencing many times, the last one being just two nights prior. He could barely believe Gwangsoo would go to such lengths to keep a close friend. Which also meant it would be better for Jongkook to just forget about the younger in order to get over him and stay his friend.
However, it would have been a lot easier, hadn’t Gwangsoo given his stupidly illogical heart a small grain of hope.
Jongkook let out a frustrated groan.
How could he? How could Gwangsoo make light of his feelings like that and still manage to give him some hope, however small it may be? Jongkook could understand the younger still wanted to be friends – he wanted it, too – but it didn’t give Gwangsoo the right to act like that! He wanted something real, . Not something… something… too fool himself! To fool his heart and mind to ease the ache of knowing what he was doing was wrong!
He growled angrily and sat up.
And now he would have to spend an entire day filming with the younger, which he really could do without. Because as much as he loved Gwangsoo, he didn’t feel like seeing him at all at the moment – it would only serve as a reminder of what could never be and what was forever lost. And he was also still angry. He had never expected the other to accept either way so why had Gwangsoo felt the need to make it worse? Jongkook had thought Gwangsoo knew him. Knew how he worked. Although, in his defense, he probably only tried to make it better, which made Jongkook all the more angry. Sometimes it was best to just let things be.
The doorbell rang and Jongkook sighed, getting out of bed heavily to drag his way through his apartment and open the door for his manager – who was smiling way to cheerfully on such a horrible day.
“You better get dressed now, or we’ll be late for Running Man,” he chided brightly, obviously not at all aware of the mood surrounding Jongkook.
He resisted the urge to punch his manager and stepped aside, allowing him to enter. Then he quickly went through his morning routine while letting his manager eat whatever he wanted from the fridge.
They rode the car in silence, his manager finally seeming to notice Jongkook’s foul mood. He didn’t ask about it though, just told him to put on a believable act before dropping him off and driving away. If most of the crew and some of the cast hadn’t been present he most likely would have flipped the other man off. As it was, he only glared at the disappearing car before closing his eyes for a moment, taking a deep breath and forcing a smile on his face while gathering up the courage to look over at his fellow Running Man members.
To his relief, Gwangsoo wasn’t there yet. Only Jaesuk, HaHa and Jihyo had arrived and were standing off to the side, talking. Jongkook cleared his throat lightly, nodded to a few cameramen and made his way over.
“Ah, Jongkook,” Jaesuk said when he noticed him approaching them. “You’re here.”
He still had that slightly judgmental look in his eyes that had been present ever since Jongkook and Gwangsoo had had that argument which seemed like forever ago. He couldn’t really blame the older, though; everyone loved Gwangsoo and would most probably want to protect him. So he simply gave him a nod and placed himself beside HaHa who gave him a nod of his own, pretending to listen to their conversation while continuously being on the lookout for Gwangsoo.
The younger man arrived to their filming location ten minutes later together with Sukjin. Jongkook felt warm and cold and nervous and angry and happy all at the same time, his hands starting to tremble slightly as Gwangsoo’s eyes zeroed in on him and they stared at each other for a moment. Then Jongkook broke the eye contact, swallowing harshly and looking back at Jaesuk who was saying something he couldn’t quite hear because of the blood rushing in his ears.
How was it that Gwangsoo had this effect on him? This wasn’t normal. It had gone from bad to worse in just two days and Jongkook hadn’t even seen him during that time. Maybe the small kiss he had gotten from the other actually had affected him more than he had thought. Well… it was also nerve-wracking that the younger actually knew his feelings now.
“Good morning!” Gwangsoo greeted as he and Sukjin reached them.
Jongkook stubbornly stared down at his feet even if he could hear the slight hesitation in the younger’s voice, tempting him to look up and see his expression. He did see Gwangsoo’s feet stop in-between Jaesuk’s and Jihyo’s, though.
“Hi, Jongkook-Hyung.”
Jongkook would have liked to say he didn’t jump, but sadly he wasn’t much for lying. He visibly flinched and his eyes snapped up to meet Gwangsoo’s uncertain gaze. The other three looked between them curiously and Jongkook swallowed harshly again, glancing at them while wetting his lips.
Then he felt the initial irritation he’d had earlier that morning return and he frowned before turning on his heel, muttering something about speaking to one of the PDs about his back problems. He could feel the gazes of the others boring into his back but pretended like nothing and busied himself with a completely pointless conversation with the closest PD.
He managed to get through the opening well enough and luckily for him there were no guests that day. Then he hurried over to change his clothes quickly before Gwangsoo could reach out to him.
He was stopped halfway, though. By Jaesuk, no less.
The older man pulled him to the side, giving him an annoyed frown and crossing his arms.
“Jongkook, will you please stop this? First Gwangsoo was mad at you, now you’re mad at him?” Jaesuk said exasperatedly. “What is going on?”
“Jaesuk-Hyung,” Gwangsoo suddenly said behind him and Jongkook jumped again, trying no to curse out loud. “It’s my fault this time.”
Jaesuk gave him a confused look. “Just what are you two doing? Can you for once act like grown up men?”
Jongkook scowled at him, his heel and tried not to stomp away since most of the crew was watching. He distantly heard Gwangsoo mutter an apology before running footsteps followed and the younger caught up to him.
“Hyung,” he breathed. “Please talk to me.”
Jongkook sent him a glare. “So that you can belittle my feelings again? No thank you.”
“Hyung,” Gwangsoo whined and he could see his hand reach out to grab his arm before faltering and falling back to his side in his peripheral vision. “I’m sorry! I just didn’t want you to feel bad! I don’t want you to leave me!”
“Well, it didn’t work,” he muttered, frowning. “Look, just tell me straight out that you don’t feel the same and then let’s move on, okay?”
“Oh,” the other said slowly before getting a guilty expression. “I’m sorry Hyung, but I can’t return your feelings.”
Jongkook felt a little relieved, but also something go empty inside him. He nodded anyway, managing a small genuine smile.
“Thank you.”
Gwangsoo smiled at him and bumped his shoulder with his. “Can we still hang out? I missed you, you know?”
Jongkook really wanted to say no. He knew that right now it would hurt incredibly to be around Gwangsoo. But the hopeful look on the younger’s face made it impossible for him to refuse, so he swallowed harshly and nodded again.
“Thank god!” Gwangsoo said in relief. “I thought I’d lose you forever.”
Jongkook smiled at him fondly despite himself, letting out a small chuckle.
“Well, with the way you keep clinging on I think that would be impossible,” he muttered.
Gwangsoo grinned at him and grabbed his wrist, pulling him back to the other Running Man members with a slight spring in his step. Jongkook kept the smile on his face but he couldn’t help the sinking feeling in his stomach, because the skin Gwangsoo was touching was prickling pleasantly, sending small tingles all the way up his arm and neck. It felt nice although it shouldn’t, and Jongkook could barely keep himself from grabbing the other’s hand to intertwine their fingers.
This was exactly why he should have said no earlier.
But, Jongkook was nothing if not self-diciplined. He could, would get through this and stay friends with Gwangsoo, he vowed to himself.
0/5000
Jongkook glared ที่เพดานเหนือเตียงอย่างดุเดือด ตีกำปั้นของเขากับนอนในแห้วทุกขณะนี้แล้วเป็นความคิดของเขาปั่นออกจากการควบคุม เขาได้ทำงานชั่วโมง ความโศกเศร้าครั้งแรกและริเกร็ตเหนือได้เกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์แล้ว และตอนนี้ เขาโกรธเพียง cursing Gwangsoo และทุกอย่างเกี่ยวกับเขา stupidly น่ารักยิ้ม หัวเราะเขายอดเยี่ยม และเขารวมอุ่นทุกอย่างเพราะเขาไม่อยากรู้สึกแบบนี้ เขาไม่ได้ต้องการความรู้สึกว่าตอนเช้าเขาตื่นข้างอายุน้อยกว่า ไม่ได้จะต้องยอมรับในหัวใจในร่างกายของเขาเวลาที่ Gwangsoo ให้เขาหนึ่งของรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ซนของหายาก Jongkook- และ Jaesuk เท่าที่เขาต้องยอมรับว่า begrudgingly – รู้วิธีการตีความ ไม่มีเขาอยากมีชีวิตอยู่ผ่านคืนแวะเขาใช้ลิ้นชะตาที่เป็นไปไม่ได้ในขณะที่รู้ว่า เขาจะดีกว่ามากออก โดยละทิ้งทุกอย่าง รวมกัน เขาไม่ต้องคิดถึงความรู้สึกของเขาอีกต่อไป ทั้งหมดที่มันทำได้นำเขาแห้ว ความกลัว และความเจ็บปวดAnd yet, he hadn’t learned how to listen to his brain when he was faced with love and his heart was simply relentless. He knew it would take a long time for him to completely get over Gwangsoo. The other was an amazing person who was easy to like and would do almost anything for the people he considered friends and family – which Jongkook had had the privilege of experiencing many times, the last one being just two nights prior. He could barely believe Gwangsoo would go to such lengths to keep a close friend. Which also meant it would be better for Jongkook to just forget about the younger in order to get over him and stay his friend.However, it would have been a lot easier, hadn’t Gwangsoo given his stupidly illogical heart a small grain of hope.Jongkook let out a frustrated groan.How could he? How could Gwangsoo make light of his feelings like that and still manage to give him some hope, however small it may be? Jongkook could understand the younger still wanted to be friends – he wanted it, too – but it didn’t give Gwangsoo the right to act like that! He wanted something real, . Not something… something… too fool himself! To fool his heart and mind to ease the ache of knowing what he was doing was wrong!He growled angrily and sat up.And now he would have to spend an entire day filming with the younger, which he really could do without. Because as much as he loved Gwangsoo, he didn’t feel like seeing him at all at the moment – it would only serve as a reminder of what could never be and what was forever lost. And he was also still angry. He had never expected the other to accept either way so why had Gwangsoo felt the need to make it worse? Jongkook had thought Gwangsoo knew him. Knew how he worked. Although, in his defense, he probably only tried to make it better, which made Jongkook all the more angry. Sometimes it was best to just let things be.The doorbell rang and Jongkook sighed, getting out of bed heavily to drag his way through his apartment and open the door for his manager – who was smiling way to cheerfully on such a horrible day.“You better get dressed now, or we’ll be late for Running Man,” he chided brightly, obviously not at all aware of the mood surrounding Jongkook.He resisted the urge to punch his manager and stepped aside, allowing him to enter. Then he quickly went through his morning routine while letting his manager eat whatever he wanted from the fridge.They rode the car in silence, his manager finally seeming to notice Jongkook’s foul mood. He didn’t ask about it though, just told him to put on a believable act before dropping him off and driving away. If most of the crew and some of the cast hadn’t been present he most likely would have flipped the other man off. As it was, he only glared at the disappearing car before closing his eyes for a moment, taking a deep breath and forcing a smile on his face while gathering up the courage to look over at his fellow Running Man members.
To his relief, Gwangsoo wasn’t there yet. Only Jaesuk, HaHa and Jihyo had arrived and were standing off to the side, talking. Jongkook cleared his throat lightly, nodded to a few cameramen and made his way over.
“Ah, Jongkook,” Jaesuk said when he noticed him approaching them. “You’re here.”
He still had that slightly judgmental look in his eyes that had been present ever since Jongkook and Gwangsoo had had that argument which seemed like forever ago. He couldn’t really blame the older, though; everyone loved Gwangsoo and would most probably want to protect him. So he simply gave him a nod and placed himself beside HaHa who gave him a nod of his own, pretending to listen to their conversation while continuously being on the lookout for Gwangsoo.
The younger man arrived to their filming location ten minutes later together with Sukjin. Jongkook felt warm and cold and nervous and angry and happy all at the same time, his hands starting to tremble slightly as Gwangsoo’s eyes zeroed in on him and they stared at each other for a moment. Then Jongkook broke the eye contact, swallowing harshly and looking back at Jaesuk who was saying something he couldn’t quite hear because of the blood rushing in his ears.
How was it that Gwangsoo had this effect on him? This wasn’t normal. It had gone from bad to worse in just two days and Jongkook hadn’t even seen him during that time. Maybe the small kiss he had gotten from the other actually had affected him more than he had thought. Well… it was also nerve-wracking that the younger actually knew his feelings now.
“Good morning!” Gwangsoo greeted as he and Sukjin reached them.
Jongkook stubbornly stared down at his feet even if he could hear the slight hesitation in the younger’s voice, tempting him to look up and see his expression. He did see Gwangsoo’s feet stop in-between Jaesuk’s and Jihyo’s, though.
“Hi, Jongkook-Hyung.”
Jongkook would have liked to say he didn’t jump, but sadly he wasn’t much for lying. He visibly flinched and his eyes snapped up to meet Gwangsoo’s uncertain gaze. The other three looked between them curiously and Jongkook swallowed harshly again, glancing at them while wetting his lips.
Then he felt the initial irritation he’d had earlier that morning return and he frowned before turning on his heel, muttering something about speaking to one of the PDs about his back problems. He could feel the gazes of the others boring into his back but pretended like nothing and busied himself with a completely pointless conversation with the closest PD.
He managed to get through the opening well enough and luckily for him there were no guests that day. Then he hurried over to change his clothes quickly before Gwangsoo could reach out to him.
He was stopped halfway, though. By Jaesuk, no less.
The older man pulled him to the side, giving him an annoyed frown and crossing his arms.
“Jongkook, will you please stop this? First Gwangsoo was mad at you, now you’re mad at him?” Jaesuk said exasperatedly. “What is going on?”
“Jaesuk-Hyung,” Gwangsoo suddenly said behind him and Jongkook jumped again, trying no to curse out loud. “It’s my fault this time.”
Jaesuk gave him a confused look. “Just what are you two doing? Can you for once act like grown up men?”
Jongkook scowled at him, his heel and tried not to stomp away since most of the crew was watching. He distantly heard Gwangsoo mutter an apology before running footsteps followed and the younger caught up to him.
“Hyung,” he breathed. “Please talk to me.”
Jongkook sent him a glare. “So that you can belittle my feelings again? No thank you.”
“Hyung,” Gwangsoo whined and he could see his hand reach out to grab his arm before faltering and falling back to his side in his peripheral vision. “I’m sorry! I just didn’t want you to feel bad! I don’t want you to leave me!”
“Well, it didn’t work,” he muttered, frowning. “Look, just tell me straight out that you don’t feel the same and then let’s move on, okay?”
“Oh,” the other said slowly before getting a guilty expression. “I’m sorry Hyung, but I can’t return your feelings.”
Jongkook felt a little relieved, but also something go empty inside him. He nodded anyway, managing a small genuine smile.
“Thank you.”
Gwangsoo smiled at him and bumped his shoulder with his. “Can we still hang out? I missed you, you know?”
Jongkook really wanted to say no. He knew that right now it would hurt incredibly to be around Gwangsoo. But the hopeful look on the younger’s face made it impossible for him to refuse, so he swallowed harshly and nodded again.
“Thank god!” Gwangsoo said in relief. “I thought I’d lose you forever.”
Jongkook smiled at him fondly despite himself, letting out a small chuckle.
“Well, with the way you keep clinging on I think that would be impossible,” he muttered.
Gwangsoo grinned at him and grabbed his wrist, pulling him back to the other Running Man members with a slight spring in his step. Jongkook kept the smile on his face but he couldn’t help the sinking feeling in his stomach, because the skin Gwangsoo was touching was prickling pleasantly, sending small tingles all the way up his arm and neck. It felt nice although it shouldn’t, and Jongkook could barely keep himself from grabbing the other’s hand to intertwine their fingers.
This was exactly why he should have said no earlier.
But, Jongkook was nothing if not self-diciplined. He could, would get through this and stay friends with Gwangsoo, he vowed to himself.
To his relief, Gwangsoo wasn’t there yet. Only Jaesuk, HaHa and Jihyo had arrived and were standing off to the side, talking. Jongkook cleared his throat lightly, nodded to a few cameramen and made his way over.
“Ah, Jongkook,” Jaesuk said when he noticed him approaching them. “You’re here.”
He still had that slightly judgmental look in his eyes that had been present ever since Jongkook and Gwangsoo had had that argument which seemed like forever ago. He couldn’t really blame the older, though; everyone loved Gwangsoo and would most probably want to protect him. So he simply gave him a nod and placed himself beside HaHa who gave him a nod of his own, pretending to listen to their conversation while continuously being on the lookout for Gwangsoo.
The younger man arrived to their filming location ten minutes later together with Sukjin. Jongkook felt warm and cold and nervous and angry and happy all at the same time, his hands starting to tremble slightly as Gwangsoo’s eyes zeroed in on him and they stared at each other for a moment. Then Jongkook broke the eye contact, swallowing harshly and looking back at Jaesuk who was saying something he couldn’t quite hear because of the blood rushing in his ears.
How was it that Gwangsoo had this effect on him? This wasn’t normal. It had gone from bad to worse in just two days and Jongkook hadn’t even seen him during that time. Maybe the small kiss he had gotten from the other actually had affected him more than he had thought. Well… it was also nerve-wracking that the younger actually knew his feelings now.
“Good morning!” Gwangsoo greeted as he and Sukjin reached them.
Jongkook stubbornly stared down at his feet even if he could hear the slight hesitation in the younger’s voice, tempting him to look up and see his expression. He did see Gwangsoo’s feet stop in-between Jaesuk’s and Jihyo’s, though.
“Hi, Jongkook-Hyung.”
Jongkook would have liked to say he didn’t jump, but sadly he wasn’t much for lying. He visibly flinched and his eyes snapped up to meet Gwangsoo’s uncertain gaze. The other three looked between them curiously and Jongkook swallowed harshly again, glancing at them while wetting his lips.
Then he felt the initial irritation he’d had earlier that morning return and he frowned before turning on his heel, muttering something about speaking to one of the PDs about his back problems. He could feel the gazes of the others boring into his back but pretended like nothing and busied himself with a completely pointless conversation with the closest PD.
He managed to get through the opening well enough and luckily for him there were no guests that day. Then he hurried over to change his clothes quickly before Gwangsoo could reach out to him.
He was stopped halfway, though. By Jaesuk, no less.
The older man pulled him to the side, giving him an annoyed frown and crossing his arms.
“Jongkook, will you please stop this? First Gwangsoo was mad at you, now you’re mad at him?” Jaesuk said exasperatedly. “What is going on?”
“Jaesuk-Hyung,” Gwangsoo suddenly said behind him and Jongkook jumped again, trying no to curse out loud. “It’s my fault this time.”
Jaesuk gave him a confused look. “Just what are you two doing? Can you for once act like grown up men?”
Jongkook scowled at him, his heel and tried not to stomp away since most of the crew was watching. He distantly heard Gwangsoo mutter an apology before running footsteps followed and the younger caught up to him.
“Hyung,” he breathed. “Please talk to me.”
Jongkook sent him a glare. “So that you can belittle my feelings again? No thank you.”
“Hyung,” Gwangsoo whined and he could see his hand reach out to grab his arm before faltering and falling back to his side in his peripheral vision. “I’m sorry! I just didn’t want you to feel bad! I don’t want you to leave me!”
“Well, it didn’t work,” he muttered, frowning. “Look, just tell me straight out that you don’t feel the same and then let’s move on, okay?”
“Oh,” the other said slowly before getting a guilty expression. “I’m sorry Hyung, but I can’t return your feelings.”
Jongkook felt a little relieved, but also something go empty inside him. He nodded anyway, managing a small genuine smile.
“Thank you.”
Gwangsoo smiled at him and bumped his shoulder with his. “Can we still hang out? I missed you, you know?”
Jongkook really wanted to say no. He knew that right now it would hurt incredibly to be around Gwangsoo. But the hopeful look on the younger’s face made it impossible for him to refuse, so he swallowed harshly and nodded again.
“Thank god!” Gwangsoo said in relief. “I thought I’d lose you forever.”
Jongkook smiled at him fondly despite himself, letting out a small chuckle.
“Well, with the way you keep clinging on I think that would be impossible,” he muttered.
Gwangsoo grinned at him and grabbed his wrist, pulling him back to the other Running Man members with a slight spring in his step. Jongkook kept the smile on his face but he couldn’t help the sinking feeling in his stomach, because the skin Gwangsoo was touching was prickling pleasantly, sending small tingles all the way up his arm and neck. It felt nice although it shouldn’t, and Jongkook could barely keep himself from grabbing the other’s hand to intertwine their fingers.
This was exactly why he should have said no earlier.
But, Jongkook was nothing if not self-diciplined. He could, would get through this and stay friends with Gwangsoo, he vowed to himself.
การแปล กรุณารอสักครู่..
Jongkook จ้องที่เพดานเหนือเตียงของเขาคึกชนกำปั้นของเขากับที่นอนในแห้วทุกขณะนี้แล้วเป็นความคิดของเขาหมุนตัวออกจากการควบคุม เขาได้รับการตื่นตัวสำหรับชั่วโมง ความเศร้าที่เริ่มต้นและเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้หายไปอย่างสมบูรณ์และตอนนี้เขาก็โกรธเพียงแช่ง Gwangsoo และทุกอย่างเกี่ยวกับเขา; รอยยิ้มที่น่ารักอย่างโง่เขลาของเขาหัวเราะที่ยอดเยี่ยมของเขาและจ้องอุ่นของเขา. ทุกอย่าง. เพราะเขาไม่ต้องการที่จะรู้สึกแบบนี้ เขาไม่ได้ต้องการที่จะรู้สึกว่ามันในเช้าวันนั้นเขาตื่นขึ้นมาข้างน้อง ทั้งมีเขาต้องการที่จะยอมรับรู้สึกเสียวซ่าในร่างกายของเขาครั้งนั้น Gwangsoo ให้เขาเป็นหนึ่งในรอยยิ้มของเขาที่หายากอ่อนโยน แต่ซุกซนซึ่งเพียง Jongkook - และแจซอกเขาจะต้องยอมรับสลับ - รู้วิธีที่จะตีความหรือมีเขาต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ผ่าน คืนอันยิ่งใหญ่ที่เขาใช้เวลาโหยหาโชคชะตาที่เป็นไปไม่ได้ในขณะที่รู้ว่าเขาจะดีขึ้นมากเพียงแค่ทุกอย่างโดยไม่สนใจโดยสิ้นเชิง เขาไม่อยากจะคิดเกี่ยวกับความรู้สึกของเขาอีกต่อไป ทั้งหมดก็ไม่ได้ทำก็นำเขาแห้วกลัวและความเจ็บปวด. และยังเขาไม่ได้เรียนรู้วิธีการฟังสมองของเขาเมื่อเขาต้องเผชิญกับความรักและหัวใจของเขาอย่างไม่หยุดยั้งเพียง เขารู้ว่ามันจะใช้เวลานานสำหรับเขาที่จะได้รับมากกว่าความสมบูรณ์ Gwangsoo อีกคนหนึ่งคือคนที่น่าตื่นตาตื่นใจซึ่งเป็นเรื่องง่ายที่จะชอบและจะทำเกือบทุกอย่างสำหรับคนที่เขาคิดว่าเพื่อน ๆ และครอบครัว - ซึ่ง Jongkook ได้มีสิทธิพิเศษในการประสบหลายครั้งที่คนสุดท้ายเป็นเพียงแค่สองคืนก่อน เขาแทบจะไม่สามารถเชื่อว่า Gwangsoo จะไปยาวดังกล่าวเพื่อให้เป็นเพื่อนสนิท ซึ่งหมายความว่ามันจะดีกว่าสำหรับ Jongkook เพียงแค่ลืมเกี่ยวกับน้องเพื่อที่จะได้รับมากกว่าเขาและเพื่อนของเขาอยู่. แต่ก็จะได้รับมากขึ้น, ไม่ได้รับ Gwangsoo หัวใจไร้เหตุผลโง่เขลาของเขาเม็ดเล็ก ๆ ของความหวัง . Jongkook ให้ออกคร่ำครวญผิดหวัง. เขาได้อย่างไร วิธี Gwangsoo จะทำให้แง่ของความรู้สึกของเขาเช่นนั้นและยังคงจัดการที่จะทำให้เขาหวังขนาดเล็ก แต่มันอาจจะเป็น? Jongkook สามารถเข้าใจน้องก็ยังอยากที่จะเป็นเพื่อน - เขาอยากให้มันมากเกินไป - แต่มันไม่ได้ให้ Gwangsoo สิทธิที่จะกระทำเช่นนั้น! สิ่งที่เขาต้องการจริง ไม่ใช่สิ่งที่ ... บางสิ่งบางอย่าง ... หลอกตัวเองมากเกินไป! ที่จะหลอกหัวใจและความคิดของเขาที่จะบรรเทาอาการปวดของการรู้สิ่งที่เขาทำผิด! เขาคำรามด้วยความโกรธและลุกขึ้นนั่ง. และตอนนี้เขาจะต้องใช้จ่ายตลอดทั้งวันถ่ายทำกับน้องซึ่งเขาจริงๆสามารถทำได้โดยไม่ต้อง เพราะเท่าที่เขารัก Gwangsoo เขาไม่ได้รู้สึกเหมือนได้เห็นเขาที่ทุกคนในขณะนี้ - มันจะทำหน้าที่เป็นตัวเตือนของสิ่งที่ไม่สามารถนำมาและสิ่งที่ถูกหายไปตลอดกาล และเขาก็ยังยังคงโกรธ เขาไม่เคยคาดหวังว่าคนอื่น ๆ ที่จะยอมรับทางใดทางหนึ่งดังนั้นจึงได้ Gwangsoo รู้สึกว่าจำเป็นต้องทำให้มันแย่ลงหรือไม่ Jongkook เคยคิด Gwangsoo รู้จักเขา รู้วิธีที่เขาทำงาน แม้ว่าในการป้องกันของเขาเขาอาจเป็นเพียงความพยายามที่จะทำให้ดีขึ้นซึ่งทำให้ Jongkook ทั้งหมดโกรธมากขึ้น . บางครั้งมันก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่จะเพียงแค่ปล่อยให้สิ่งที่เป็นรังออดและJongkook ถอนหายใจที่ได้รับออกจากเตียงอย่างหนักที่จะลากทางของเขาผ่านพาร์ทเมนต์ของเขาและเปิดประตูสำหรับผู้จัดการของเขา -. ที่ยิ้มวิธีที่จะมีความสุขดังกล่าวเป็นวันที่น่ากลัว " คุณควรได้รับการแต่งตัวในขณะนี้หรือเราจะสายสำหรับ Running Man "เขาดุสดใสอย่างเห็นได้ชัดไม่ได้อยู่ที่ทุกคนตระหนักถึงอารมณ์รอบ Jongkook ได้. เขาต่อต้านการกระตุ้นให้ชกต่อยและผู้จัดการของเขาก้าวไปข้างปล่อยให้เขาใส่ จากนั้นเขาได้อย่างรวดเร็วผ่านไปประจำเช้าของเขาในขณะที่ให้ผู้จัดการของเขากินสิ่งที่เขาต้องการจากตู้เย็น. พวกเขาขี่รถอยู่ในความเงียบที่ผู้จัดการของเขาในที่สุดก็ดูเหมือนจะสังเกตเห็นอารมณ์เหม็น Jongkook ของ เขาไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เพียงบอกว่าเขาจะใส่ในการกระทำที่เชื่อก่อนจะปล่อยเขาออกไปและขับรถออกไป หากส่วนใหญ่ของลูกเรือและบางส่วนของนักแสดงที่ไม่ได้รับในปัจจุบันส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่เขาจะได้พลิกคนอื่น ๆ ปิด ขณะที่มันกำลังเขาจ้องที่รถหายไปก่อนที่จะปิดตาของเขาสำหรับช่วงเวลาที่การหายใจเข้าลึก ๆ และบังคับให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาในขณะที่การรวบรวมความกล้าที่จะมองไปที่เพื่อนของเขาวิ่งสมาชิกชาย. เพื่อบรรเทาเขา Gwangsoo ก็ไม่ได้มี แต่ เฉพาะแจซอก, HaHa และ Jihyo ได้เดินทางมาถึงและกำลังยืนอยู่ออกไปด้านข้างพูดคุย Jongkook กระแอมเบา ๆ พยักหน้าให้กับตากล้องน้อยและทำทางของเขามากกว่า. "อา Jongkook" แจซอกกล่าวว่าเมื่อเขาสังเกตเห็นเขาเดินเข้ามาใกล้พวกเขา "คุณอยู่ที่นี่." เขายังคงมีการตัดสินที่ดูเล็กน้อยในสายตาของเขาที่ได้รับในปัจจุบันนับตั้งแต่ Jongkook Gwangsoo และได้มีการโต้แย้งซึ่งดูเหมือนว่าตลอดที่ผ่านมาว่า เขาอาจจะไม่ได้จริงๆตำหนิเก่าแม้ว่า; ทุกคนรัก Gwangsoo และส่วนใหญ่อาจจะต้องการที่จะปกป้องเขา ดังนั้นเขาก็ทำให้เขาพยักหน้าและวางไว้ตัวเองข้าง HaHa ซึ่งทำให้เขาพยักหน้าของตัวเองทำท่าจะฟังการสนทนาของพวกเขาในขณะที่ต่อเนื่องเป็นระวังสำหรับ Gwangsoo. คนที่อายุน้อยกว่ามาถึงสถานที่ถ่ายทำของพวกเขาสิบนาทีต่อมาพร้อมกับ Sukjin . Jongkook รู้สึกอบอุ่นและเย็นและระบบประสาทและโกรธและมีความสุขในเวลาเดียวกันมือของเขาเริ่มสั่นเล็กน้อยเป็นตาของ Gwangsoo zeroed ในเขาและพวกเขาจ้องมองที่แต่ละอื่น ๆ สักครู่ จากนั้น Jongkook ยากจนติดต่อตากลืนกินอย่างรุนแรงและมองกลับไปที่แจซอกที่บอกว่าสิ่งที่เขาไม่มากเพราะได้ยินเสียงของเลือดวิ่งในหูของเขา. เป็นยังไงที่มีผล Gwangsoo นี้เขา? นี้ไม่ได้เป็นปกติ มันได้หายไปจากที่เลวร้ายในเวลาเพียงสองวัน Jongkook ไม่เคยเห็นเขาแม้ในช่วงเวลานั้น บางทีเขาจูบเล็ก ๆ มีอากาศจากที่อื่น ๆ ได้รับผลกระทบจริงเขามากกว่าที่เขาเคยคิดว่า อืม ... มันก็ยังประสาท wracking ว่าน้องรู้ว่าจริง ๆ แล้วความรู้สึกของเขาในขณะนี้. "อรุณสวัสดิ์" Gwangsoo รับการต้อนรับในขณะที่เขาและ Sukjin ถึงพวกเขา. Jongkook หัวชนฝาจ้องลงที่เท้าของเขาแม้ว่าเขาจะได้ยินเสียงลังเลเล็กน้อยในเสียงที่อายุน้อยกว่า ดึงดูดให้เขามองขึ้นและดูการแสดงออกของเขา เขาไม่เห็นฟุต Gwangsoo หยุดในระหว่างแจซอกและ Jihyo แม้ว่า. "สวัสดี Jongkook-ฮยอง." Jongkook จะชอบที่จะบอกว่าเขาไม่ได้กระโดด แต่เศร้าเขาไม่ได้มากสำหรับการนอน เขาสะดุ้งอย่างเห็นได้ชัดและดวงตาของเขา snapped ขึ้นเพื่อตอบสนองความไม่แน่นอนของการจ้องมอง Gwangsoo อีกสามคนดูอยากรู้อยากเห็นระหว่างพวกเขาและ Jongkook กลืนกินอย่างรุนแรงอีกครั้ง glancing ที่พวกเขาขณะที่เปียกริมฝีปากของเขา. จากนั้นเขาก็รู้สึกระคายเคืองเริ่มต้นที่เขามีก่อนหน้านี้กลับมาในเช้าวันนั้นและเขาขมวดคิ้วก่อนที่จะเปิดส้นเท้าของเขาพึมพำบางอย่างเกี่ยวกับการพูดถึงอย่างใดอย่างหนึ่ง ของ PDs เกี่ยวกับปัญหาที่หลังของเขา เขาจะรู้สึก gazes ของคนอื่น ๆ ที่น่าเบื่อลงในด้านหลังของเขา แต่แกล้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรและง่วนอยู่กับการสนทนาไม่มีจุดหมายอย่างสมบูรณ์กับ PD ที่ใกล้เคียงที่สุด. เขาพยายามที่จะได้รับผ่านการเปิดดีพอและโชคดีสำหรับเขาที่มีแขกไม่มีวันนั้น จากนั้นเขาก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาได้อย่างรวดเร็วก่อนที่จะสามารถเข้าถึง Gwangsoo ออกไปเขา. เขาก็หยุดลงครึ่งหนึ่งแม้ว่า โดยแจซอก. ไม่น้อยคนที่มีอายุมากกว่าดึงเขาไปด้านข้างให้เขาขมวดรำคาญและข้ามแขนของเขา. "Jongkook คุณจะโปรดหยุดนี้หรือไม่? เป็นครั้งแรก Gwangsoo บ้าที่คุณตอนนี้คุณบ้าที่เขา? "แจซอกกล่าวว่า exasperatedly "สิ่งที่เกิดขึ้น?" "แจซอก-ฮยอง" Gwangsoo จู่ ๆ ก็กล่าวว่าหลังเขาและ Jongkook เพิ่มขึ้นอีกครั้งพยายามที่จะสาปแช่งออกมาดัง ๆ "มันเป็นความผิดของฉันเวลานี้." แจซอกทำให้เขาดูสับสน "เพียงแค่สิ่งที่คุณทั้งสองทำอะไร คุณสามารถเป็นครั้งแรกทำหน้าที่เหมือนคนที่เติบโตขึ้นมา? "Jongkook ทำหน้าบึ้งที่เขาส้นเท้าของเขาและพยายามที่จะไม่เหยียบไปเนื่องจากส่วนใหญ่ของลูกเรือถูกเฝ้าดู เขาได้ยินเสียงลิ่ว Gwangsoo พูดพึมพำขอโทษก่อนที่จะใช้เสียงฝีเท้าปฏิบัติตามและน้องจับได้ขึ้นอยู่กับเขา. "ฮยอง" เขาสูดลมหายใจ "ได้โปรดพูดคุยกับฉัน." Jongkook ส่งเขาแสงจ้า "เพื่อให้คุณสามารถพูดดูถูกความรู้สึกของฉันอีกครั้งหรือไม่ ไม่มีขอบคุณ. "" ฮยอง "Gwangsoo whined และเขาจะได้เห็นมือของเขาเอื้อมมือออกไปคว้าแขนของเขาก่อนที่จะพลาดและล้มกลับไปที่ด้านข้างของเขาในวิสัยทัศน์ต่อพ่วงของเขา "ฉันขอโทษ! ฉันก็ไม่ได้ต้องการให้คุณรู้สึกไม่ดี! ผมไม่อยากให้คุณออกจากฉัน! "" ดีมันไม่ได้ทำงาน "เขาพึมพำมุ่ย "ดูเพียงแค่บอกฉันออกตรงที่คุณไม่รู้สึกเหมือนกันแล้วขอย้ายไปโอเค?" "โอ้" อื่น ๆ ที่บอกว่าช้าก่อนที่จะแสดงออกว่ามีความผิด "ฉันขอโทษพี่ แต่ผมไม่สามารถกลับความรู้สึกของคุณ." Jongkook รู้สึกโล่งใจเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ยังบางสิ่งบางอย่างไปที่ว่างเปล่าในตัวเขา เขาพยักหน้าแล้วจัดการรอยยิ้มเล็ก ๆ ของแท้. "ขอบคุณ." Gwangsoo ยิ้มให้เขาและชนไหล่ของเขากับของเขา "เรายังสามารถออกไปเที่ยว? ฉันพลาดคุณคุณรู้หรือไม่ "Jongkook อยากจะบอกว่าไม่มี เขารู้ว่าตอนนี้มันจะเจ็บอย่างไม่น่าเชื่อที่จะเป็นรอบ Gwangsoo แต่ดูมีความหวังบนใบหน้าอ่อนกว่าวัยทำให้มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะปฏิเสธเขาจึงกลืนกินอย่างรุนแรงและพยักหน้าอีกครั้ง. "ขอบคุณพระเจ้า!" Gwangsoo กล่าวว่าในการบรรเทา "ฉันคิดว่าฉันสูญเสียคุณตลอดไป." Jongkook ยิ้มให้เขาด้วยความรักแม้ตัวเองให้ออกหัวเราะเล็ก ๆ . "ดีกับวิธีที่คุณให้ยึดมั่นในผมคิดว่าจะเป็นไปไม่ได้" เขาพึมพำ. Gwangsoo ยิ้มไปที่เขา และคว้าข้อมือของเขาดึงเขากลับไปทำงานอื่น ๆ ที่สมาชิกชายที่มีฤดูใบไม้ผลิเล็กน้อยในขั้นตอนของเขา Jongkook เก็บไว้รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา แต่เขาไม่สามารถช่วยให้ความรู้สึกที่จมอยู่ในท้องของเขาเพราะผิว Gwangsoo ถูกสัมผัสได้เหมือนหนามทิ่มใจส่ง tingles ขนาดเล็กตลอดทางขึ้นแขนของเขาและลำคอ มันให้ความรู้สึกที่ดีถึงแม้ว่ามันไม่ควรและ Jongkook แทบจะไม่สามารถให้ตัวเองจากการคว้ามืออื่น ๆ ที่จะสานมือของพวกเขา. นี่คือเหตุผลว่าทำไมเขาควรจะได้กล่าวว่าไม่มีก่อนหน้านี้. แต่ Jongkook เป็นอะไรถ้าตัวเองไม่ได้ diciplined เขาอาจจะได้รับผ่านทางเพื่อน ๆ และอยู่กับ Gwangsoo เขาสาบานกับตัวเอง
การแปล กรุณารอสักครู่..
จองกุก จ้องมองเพดานเหนือเตียงของเขาแรงตีกำปั้นของเขากับที่นอนในแห้ว แล้วก็ตามความคิดของเขาไม่สามารถควบคุมได้ เขาตื่นอยู่เป็นชั่วโมง เริ่มต้นความเศร้าและเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ได้หายไป และตอนนี้เขาก็โกรธ ด่า gwangsoo และทุกอย่างเกี่ยวกับเขา รอยยิ้มดูน่ารักของเขาหัวเราะที่ยอดเยี่ยมของเขาและสายตาร้อนแรงของเขา
ทุกอย่าง
เพราะเขาไม่ได้อะไรต้องการอะไรที่จะรู้สึกแบบนี้ เขาไม่อยากจะรู้สึกว่าตอนเช้าเขาตื่นขึ้นมาข้างๆ น้อง และเขาต้องการที่จะยอมรับว่ารู้สึกเสียวซ่าในร่างกายของเขาในครั้งนั้น gwangsoo ให้เขายิ้มอ่อนโยน แต่ซุกซนของเขาที่หายากโดยเฉพาะ จองกุก และ แจซอกเขายอมรับ begrudgingly –รู้วิธีการตีความ หรือเขาต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ผ่านน่ากลัวคืน เขาใช้เวลารอคอยโชคชะตาที่เป็นไปไม่ได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาจะได้รับมากดีกว่าเพียงแค่ไม่สนใจทุกอย่างทั้งหมด เขาไม่ได้ต้องการคิดเกี่ยวกับความรู้สึกของเขาอีกแล้ว ทั้งหมดได้ทำคือพาเขาแห้ว , ความกลัวและความเจ็บปวด
แต่เขาไม่เคยเรียนรู้วิธีการฟังสมองของเขา เมื่อเขาได้เจอกับความรัก และหัวใจของเขาก็กระด้าง เขารู้ว่ามันต้องใช้เวลานานสำหรับเขาที่จะสมบูรณ์ไป gwangsoo . อีกคนเป็นคนที่น่าทึ่งมากที่เป็นเรื่องง่ายที่จะชอบและยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขาถือว่า เพื่อนและครอบครัว และที่จองกุกมีสิทธิพิเศษของประสบการณ์หลายครั้งสุดท้ายเป็นแค่สองคืน ก่อน เขาแทบไม่เชื่อ gwangsoo จะไปเช่นความยาวเพื่อให้เพื่อนสนิท ซึ่งก็หมายความว่า มันจะดีกว่าสำหรับจองกุ๊กลืมน้องเพื่อที่จะได้รับมากกว่าเขา และเป็นเพื่อนของเขา . . . . . .
แต่มันคงง่ายขึ้นเยอะ ไม่ gwangsoo ให้หัวใจโง่ๆไม่มีเหตุผลของเขาเม็ดเล็ก
หวังว่า .จองกุกออกมาครวญผิดหวัง
เขาทำได้อย่างไร ? ทำไม gwangsoo ทำให้แสงของความรู้สึกชอบ และยังคงจัดการเพื่อให้เขามีความหวัง แต่มันเล็กอาจจะ ? จองกุ๊ก เข้าใจว่าน้องยังอยากเป็นเพื่อน – เขาต้องการมันด้วย ) แต่มันไม่ได้ให้ gwangsoo สิทธิที่จะทำแบบนั้น เขาต้องการอะไรทำไมจริงมั้ย . ไม่ใช่อะไร . . . บางอย่าง . . . . โง่เอง !
ทุกอย่าง
เพราะเขาไม่ได้อะไรต้องการอะไรที่จะรู้สึกแบบนี้ เขาไม่อยากจะรู้สึกว่าตอนเช้าเขาตื่นขึ้นมาข้างๆ น้อง และเขาต้องการที่จะยอมรับว่ารู้สึกเสียวซ่าในร่างกายของเขาในครั้งนั้น gwangsoo ให้เขายิ้มอ่อนโยน แต่ซุกซนของเขาที่หายากโดยเฉพาะ จองกุก และ แจซอกเขายอมรับ begrudgingly –รู้วิธีการตีความ หรือเขาต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ผ่านน่ากลัวคืน เขาใช้เวลารอคอยโชคชะตาที่เป็นไปไม่ได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาจะได้รับมากดีกว่าเพียงแค่ไม่สนใจทุกอย่างทั้งหมด เขาไม่ได้ต้องการคิดเกี่ยวกับความรู้สึกของเขาอีกแล้ว ทั้งหมดได้ทำคือพาเขาแห้ว , ความกลัวและความเจ็บปวด
แต่เขาไม่เคยเรียนรู้วิธีการฟังสมองของเขา เมื่อเขาได้เจอกับความรัก และหัวใจของเขาก็กระด้าง เขารู้ว่ามันต้องใช้เวลานานสำหรับเขาที่จะสมบูรณ์ไป gwangsoo . อีกคนเป็นคนที่น่าทึ่งมากที่เป็นเรื่องง่ายที่จะชอบและยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่เขาถือว่า เพื่อนและครอบครัว และที่จองกุกมีสิทธิพิเศษของประสบการณ์หลายครั้งสุดท้ายเป็นแค่สองคืน ก่อน เขาแทบไม่เชื่อ gwangsoo จะไปเช่นความยาวเพื่อให้เพื่อนสนิท ซึ่งก็หมายความว่า มันจะดีกว่าสำหรับจองกุ๊กลืมน้องเพื่อที่จะได้รับมากกว่าเขา และเป็นเพื่อนของเขา . . . . . .
แต่มันคงง่ายขึ้นเยอะ ไม่ gwangsoo ให้หัวใจโง่ๆไม่มีเหตุผลของเขาเม็ดเล็ก
หวังว่า .จองกุกออกมาครวญผิดหวัง
เขาทำได้อย่างไร ? ทำไม gwangsoo ทำให้แสงของความรู้สึกชอบ และยังคงจัดการเพื่อให้เขามีความหวัง แต่มันเล็กอาจจะ ? จองกุ๊ก เข้าใจว่าน้องยังอยากเป็นเพื่อน – เขาต้องการมันด้วย ) แต่มันไม่ได้ให้ gwangsoo สิทธิที่จะทำแบบนั้น เขาต้องการอะไรทำไมจริงมั้ย . ไม่ใช่อะไร . . . บางอย่าง . . . . โง่เอง !
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ตอนเด็กฉันมีความสุขเวลากินชอกโกแลต
- เส้นเอ็นข้อมืออักเสบ
- ผีเสื้อมีความสามารถในการบิน
- strawberry
- 爱会有力量
- ถุงเท้า
- si pero solo a ti te pido eso porque te
- โดยแฟ้มสะสมผลงานนี้
- ทำอย่างไรถึงจะยิ้มไดเ
- ความว่างเปล่า
- มหาวิทยาลัยคริสเตียน
- Do not get it
- Sandaran (Marhun)Penguasaan Akta Pemegan
- วันนี้รู้สึกอ่อนเพลียมาก
- แอร์ไม่เย็นต้องล้างแอร์
- สู้ๆ
- มีแฟนแล้ว
- ฉันชอบนั่งดูคนเมาเพราะพวกเขาชอบทำสิ่งที่
- ฝันดีที่รักขอบคุณที่ยังรักกันรักเธอเสม
- solvency ratios
- ฝันดีที่รักขอบคุณที่ยังรักกันรักเธอเสม
- ชอบทำความสะอาด และตกแต่งบ้าน
- ปัจจุบัน
- กลุ่มเล็กดีกว่าเพราะว่าคนน้อยมีความใกล้ช
