You don’t mind sleeping among the c

You don’t mind sleeping among the coffins, I suppose? But it doesn’t much matter whether you do or don’t, for you can’t sleep anywhere else.

–One of the kindlier statements addressed to Oliver Twist at the beginning of the novel

I like to think of Charles Dickens as the Joss Whedon of his day—a popular storyteller who churned out episodic adventure after episodic adventure, keeping viewers—er, that is, readers—hooked with cliffhanger after cliffhanger, rarely allowing his love interests to have more than a moment’s true happiness, and constantly killing off beloved characters just to twist all of the knives in the hearts of his fans a little bit deeper.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คุณไม่ทราบนอนระหว่าง coffins ฉันคิดว่า แต่มันไม่เรื่องมากไม่ว่าคุณทำ หรือ ไม่ สำหรับคุณไม่สามารถนอนหลับได้เลย– หนึ่งงบ kindlier ที่อยู่บิด Oliver ที่จุดเริ่มต้นของนิยายชอบคิดว่า ชาร์ลส์ดิคเก้นเป็นโจสของ — storyteller นิยมที่ churned ออกผจญภัย episodic หลังจากผจญภัย episodic รักษาผู้ชม — เอ้อ คือ อ่าน — ติดยาเสพติดกับ cliffhanger cliffhanger ไม่ค่อยให้สนใจความรักของเขามีมากกว่าความสุขที่แท้จริงของช่วงเวลา และฆ่าตลอดเวลาออกตัวจะบิดมีดทั้งหมดในหัวใจของแฟน ๆ ของเขาลึกหน่อยที่รัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คุณคงไม่รังเกียจนอนในโลงศพหรอกนะ ? แต่มันไม่สำคัญว่าคุณทำ หรือ ไม่ คุณไม่สามารถนอนที่อื่นได้

) หนึ่งใน kindlier งบถึง โอลิเวอร์ ทวิสต์ ที่จุดเริ่มต้นของ นิยาย

ผมชอบคิดว่า ชาร์ลส์ ดิกคินส์เป็นแมงกะพรุนของเขา day-a นิยมผู้เล่าเรื่องที่ churned ออกหลังจากตอนตอนผจญภัยการผจญภัยการรักษาผู้ชมเอ้อ , นั่นคือ , ผู้อ่านติดกับ cliffhanger หลังจาก cliffhanger ไม่ค่อยให้ความสนใจความรักของเขามีมากกว่าความสุขที่แท้จริงเลย และตลอดเวลาที่ฆ่าตัวละครอันเป็นที่รักเพียงแค่บิดทั้งหมดของมีดในหัวใจของแฟนของเขาเล็กน้อยลึก