“We’re going through!” The Commande

“We’re going through!” The Commander’s voice was like thin ice breaking. He wore his full-dress uniform, with the heavily braided white cap pulled down rakishly over one cold gray eye. “We can’t make it, sir. It’s spoiling for a hurricane, if you ask me.” “I’m not asking you, Lieutenant Berg,” said the Commander. “Throw on the power lights! Rev her up to 8,500! We’re going through!” The pounding of the cylinders increased: ta-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa. The Commander stared at the ice forming on the pilot window. He walked over and twisted a row of complicated dials. “Switch on No. 8 auxiliary!” he shouted. “Switch on No. 8 auxiliary!” repeated Lieutenant Berg. “Full strength in No. 3 turret!” shouted the Commander. “Full strength in No. 3 turret!” The crew, bending to their various tasks in the huge, hurtling eight-engined Navy hydroplane, looked at each other and grinned. “The Old Man’ll get us through,” they said to one another. “The Old Man ain’t afraid of Hell!” . . .

“Not so fast! You’re driving too fast!” said Mrs. Mitty. “What are you driving so fast for?”


“Hmm?” said Walter Mitty. He looked at his wife, in the seat beside him, with shocked astonishment. She seemed grossly unfamiliar, like a strange woman who had yelled at him in a crowd. “You were up to fifty-five,” she said. “You know I don’t like to go more than forty. You were up to fifty-five.” Walter Mitty drove on toward Waterbury in silence, the roaring of the SN202 through the worst storm in twenty years of Navy flying fading in the remote, intimate airways of his mind. “You’re tensed up again,” said Mrs. Mitty. “It’s one of your days. I wish you’d let Dr. Renshaw look you over.”

Walter Mitty stopped the car in front of the building where his wife went to have her hair done. “Remember to get those overshoes while I’m having my hair done,” she said. “I don’t need overshoes,” said Mitty. She put her mirror back into her bag. “We’ve been all through that,” she said, getting out of the car. “You’re not a young man any longer.” He raced the engine a little. “Why don’t you wear your gloves? Have you lost your gloves?” Walter Mitty reached in a pocket and brought out the gloves. He put them on, but after she had turned and gone into the building and he had driven on to a red light, he took them off again. “Pick it up, brother!” snapped a cop as the light changed, and Mitty hastily pulled on his gloves and lurched ahead. He drove around the streets aimlessly for a time, and then he drove past the hospital on his way to the parking lot.

. . . “It’s the millionaire banker, Wellington McMillan,” said the pretty nurse. “Yes?” said Walter Mitty, removing his gloves slowly. “Who has the case?” “Dr. Renshaw and Dr. Benbow, but there are two specialists here, Dr. Remington from New York and Dr. Pritchard-Mitford from London. He flew over.” A door opened down a long, cool corridor and Dr. Renshaw came out. He looked distraught and haggard. “Hello, Mitty,” he said. “We’re having the devil’s own time with McMillan, the millionaire banker and close personal friend of Roosevelt. Obstreosis of the ductal tract. Tertiary. Wish you’d take a look at him.” “Glad to,” said Mitty.

In the operating room there were whispered introductions: “Dr. Remington, Dr. Mitty. Dr. Pritchard-Mitford, Dr. Mitty.” “I’ve read your book on streptothricosis,” said Pritchard-Mitford, shaking hands. “A brilliant performance, sir.” “Thank you,” said Walter Mitty. “Didn’t know you were in the States, Mitty,” grumbled Remington. “Coals to Newcastle, bringing Mitford and me up here for a tertiary.” “You are very kind,” said Mitty. A huge, complicated machine, connected to the operating table, with many tubes and wires, began at this moment to go pocketa-pocketa-pocketa. “The new anaesthetizer is giving way!” shouted an interne. “There is no one in the East who knows how to fix it!” “Quiet, man!” said Mitty, in a low, cool voice. He sprang to the machine, which was now going pocketa-pocketa-queep-pocketa-queep. He began fingering delicately a row of glistening dials. “Give me a fountain pen!” he snapped. Someone handed him a fountain pen. He pulled a faulty piston out of the machine and inserted the pen in its place. “That will hold for ten minutes,” he said. “Get on with the operation.” A nurse hurried over and whispered to Renshaw, and Mitty saw the man turn pale. “Coreopsis has set in,” said Renshaw nervously. “If you would take over, Mitty?” Mitty looked at him and at the craven figure of Benbow, who drank, and at the grave, uncertain faces of the two great specialists. “If you wish,” he said. They slipped a white gown on him; he adjusted a mask and drew on thin gloves; nurses handed him shining . . .


“Back it up, Mac! Look out for that Buick!” Walter Mitty jammed on the brakes. “Wrong lane, Mac,” said the parking-lot attendant, looking at Mitty closely. “Gee. Yeh,” muttered Mitty. He began cautiously to back out of the lane marked “Exit Only.” “Leave her sit there,” said the attendant. “I’ll put her away.” Mitty got out of the car. “Hey, better leave the key.” “Oh,” said Mitty, handing the man the ignition key. The attendant vaulted into the car, backed it up with insolent skill, and put it where it belonged.

They’re so damn cocky, thought Walter Mitty, walking along Main Street; they think they know everything. Once he had tried to take his chains off, outside New Milford, and he had got them wound around the axles. A man had had to come out in a wrecking car and unwind them, a young, grinning garageman. Since then Mrs. Mitty always made him drive to a garage to have the chains taken off. The next time, he thought, I’ll wear my right arm in a sling; they won’t grin at me then. I’ll have my right arm in a sling and they’ll see I couldn’t possibly take the chains off myself. He kicked at the slush on the sidewalk. “Overshoes,” he said to himself, and he began looking for a shoe store.

When he came out into the street again, with the overshoes in a box under his arm, Walter Mitty began to wonder what the other thing was his wife had told him to get. She had told him, twice, before they set out from their house for Waterbury. In a way he hated these weekly trips to town—he was always getting something wrong. Kleenex, he thought, Squibb’s, razor blades? No. Toothpaste, toothbrush, bicarbonate, carborundum, initiative and referendum? He gave it up. But she would remember it. “Where’s the what’s-its-name?” she would ask. “Don’t tell me you forgot the what’s-its-name.” A newsboy went by shouting something about the Waterbury trial.

. . . “Perhaps this will refresh your memory.” The District Attorney suddenly thrust a heavy automatic at the quiet figure on the witness stand. “Have you ever seen this before?” Walter Mitty took the gun and examined it expertly. “This is my Webley-Vickers 50.80,” he said calmly. An excited buzz ran around the courtroom. The Judge rapped for order. “You are a crack shot with any sort of firearms, I believe?” said the District Attorney, insinuatingly. “Objection!” shouted Mitty’s attorney. “We have shown that the defendant could not have fired the shot. We have shown that he wore his right arm in a sling on the night of the fourteenth of July.” Walter Mitty raised his hand briefly and the bickering attorneys were stilled. “With any known make of gun,” he said evenly, “I could have killed Gregory Fitzhurst at three hundred feet with my left hand.” Pandemonium broke loose in the courtroom. A woman’s scream rose above the bedlam and suddenly a lovely, dark-haired girl was in Walter Mitty’s arms. The District Attorney struck at her savagely. Without rising from his chair, Mitty let the man have it on the point of the chin. “You miserable cur!” . . .

“Puppy biscuit,” said Walter Mitty. He stopped walking and the buildings of Waterbury rose up out of the misty courtroom and surrounded him again. A woman who was passing laughed. “He said ‘Puppy biscuit,’ ” she said to her companion. “That man said ‘Puppy biscuit’ to himself.” Walter Mitty hurried on. He went into an A. & P., not the first one he came to but a smaller one farther up the street. “I want some biscuit for small, young dogs,” he said to the clerk. “Any special brand, sir?” The greatest pistol shot in the world thought a moment. “It says ‘Puppies Bark for It’ on the box,” said Walter Mitty.

His wife would be through at the hairdresser’s in fifteen minutes, Mitty saw in looking at his watch, unless they had trouble drying it; sometimes they had trouble drying it. She didn’t like to get to the hotel first; she would want him to be there waiting for her as usual. He found a big leather chair in the lobby, facing a window, and he put the overshoes and the puppy biscuit on the floor beside it. He picked up an old copy of Liberty and sank down into the chair. “Can Germany Conquer the World Through the Air?” Walter Mitty looked at the pictures of bombing planes and of ruined streets.

. . . “The cannonading has got the wind up in young Raleigh, sir,” said the sergeant. Captain Mitty looked up at him through touselled hair. “Get him to bed,” he said wearily. “With the others. I’ll fly alone.” “But you can’t, sir,” said the sergeant anxiously. “It takes two men to handle that bomber and the Archies are pounding hell out of the air. Von Richtman’s circus is between here and Saulier.” “Somebody’s got to get that ammunition dump,” said Mitty. “I’m going over. Spot of brandy?” He poured a drink for the sergeant and one for himself. War thundered and whined around the dugout and battered at the door. There was a rending of wood and splinters flew through the room. “A bit of a near thing,” said Captain Mitty carelessly. “The box barrage is closing in,” said the sergeant. “We only live once

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"เรากำลังผ่าน" เสียงของผู้บัญชาการเช่นแบ่งน้ำแข็งบาง ๆ ได้ เขาสวมเครื่องแบบของเขา full-dress กับหมวกสีขาวลายถักหนักดึงลง rakishly กว่าเย็นสีเทาตา "เราไม่สามารถทำมัน รัก มันเป็น spoiling สำหรับพายุเฮอริเคน หากคุณถามฉัน" "ฉันก็ไม่ถามคุณ โทเบิร์กลักซ์เชอรี่ กล่าวว่า ผู้บัญชาการ "โยนไฟพลังงาน Rev เธอถึง 8,500 เราจะผ่าน" การห้ำหั่นของถังเพิ่มขึ้น: ta-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa ผู้บัญชาการจ้องไปที่น้ำแข็งขึ้นบนหน้าต่างนำร่อง เขาเดินผ่าน และบิดแถวเรียกซับซ้อน "สลับกับเลข 8 เสริม" เขาตะโกนขึ้น "สลับกับเลข 8 เสริม" ซ้ำโทเบิร์กลักซ์เชอรี่ "เต็มแรงในป้อมปืนหมายเลข 3 " ตะโกนผู้บัญชาการ "เต็มแรงในป้อมปืนหมายเลข 3" ลูก ไปงานต่าง ๆ ในตัวอย่างมาก hurtling engined แปด hydroplane เรือ มองกัน และ grinned "คนจะรับเราผ่าน กล่าวหนึ่ง "ชาย ain 't กลัวนรก" ..."ไม่อย่างรวดเร็ว คุณกำลังขับรถเร็วเกินไป "กล่าวว่า นาง Mitty "สิ่งคุณขับขี่อย่างรวดเร็วสำหรับ""อืมม" Walter Mitty กล่าว เขามองภรรยาของเขา ในนั่งข้างเขา astonishment ตกใจ เธอดูเหมือนคุ้น grossly เช่นผู้หญิงแปลกที่มี yelled ที่เขาในฝูงชน "คุณมีถึงห้าสิบห้า เธอกล่าว "คุณรู้ว่า ไม่ชอบไปมากกว่าสี่สิบ คุณได้ถึงห้าสิบห้า" Walter Mitty ขับรถบนต่อ Waterbury ในความเงียบ คำรามของ SN202 ผ่านพายุเลวร้ายที่สุดใน 20 ปีค่อย ๆ เรือบินที่บินระยะไกล ใกล้ชิดใจของเขา "คุณกำลัง tensed ขึ้นอีก กล่าวว่า นาง Mitty "ก็วันนั้น ขอให้คุณช่วยดร. Renshaw ดูผ่าน "Walter Mitty หยุดรถด้านหน้าอาคารไปที่ภรรยาของเขาให้ผมทำ "จำได้ overshoes เหล่านั้นในขณะที่ฉันมีผมทำ เธอกล่าว "ฉันไม่ต้อง overshoes กล่าวว่า Mitty เธอกลับกระจกของเธอลงในกระเป๋าของเธอ "เราเคยสนิทที่ เธอกล่าว การออกรถ "คุณไม่มีหนุ่มอีกต่อไป" เขา raced เครื่องยนต์เล็กน้อย "ทำไมไม่คุณสวมใส่ถุงมือของคุณ มีคุณแพ้ถุงมือของคุณ" Walter Mitty ถึงในกระเป๋า และนำออกถุงมือ เขาเก็บของ แต่หลังจากที่เธอเปิด และลงอาคาร และเขาได้ขับไปไฟแดง เขาเอาพวกเขาออกอีก "รับ น้อง" จัดชิดตำรวจแสงเปลี่ยนแปลง และ Mitty รีบดึงบนถุงมือ และ lurched ล่วงหน้า เขาขับรถรอบ ๆ ถนนคว้างเวลา และจากนั้น เขาขับรถผ่านโรงพยาบาลทางไปจอด. . . "เป็นเศรษฐีนายธนาคาร เวลลิงตัน McMillan กล่าวว่า พยาบาลสวย กล่าวว่า "ใช่หรือไม่" Walter Mitty เอาเขาถุงมือช้า "ใครใช่หรือไม่" "ดร. Renshaw และดร.สแอนด์ แต่มีสองผู้เชี่ยวชาญที่นี่ ดร.เรมิงตันจากนิวยอร์กและดร. Pritchard Mitford จากลอนดอน เขาบินผ่าน" เปิดประตูลงทางยาว เย็น และดร. Renshaw ออกมา เขาดูจเป็น และ haggard "Hello, Mitty เขากล่าวว่า "เรามีเวลาของปีศาจกับ McMillan นายเศรษฐี และปิดส่วนตัวเพื่อนของรูสเวลท์ Obstreosis ของทางเดิน ductal ตติย ต้องคุณจะลองดูที่เขา" "ยินดี กล่าว Mittyในห้องปฏิบัติการ มีเกมส์บทนำ: "ดร.เรมิงตัน ดร. Mitty ดร. Pritchard-Mitford ดร. Mitty " "ผมเคยอ่านหนังสือของคุณใน streptothricosis กล่าวว่า Pritchard Mitford การจับมือ "ที่ยอดเยี่ยมประสิทธิภาพ ที่รัก" "ขอบคุณ Walter Mitty กล่าว "ไม่ทราบว่า คุณอยู่ในอเมริกา Mitty, " grumbled เรมิงตัน "ถ่านหินสู่นิวแคสเซิล นำ Mitford และฉันที่นี่สำหรับเป็นตติย" "คุณใจดี กล่าวว่า Mitty เริ่มขนาดใหญ่ ซับซ้อน เครื่องเชื่อมต่อกับตารางปฏิบัติงาน มีหลายหลอดและสายไฟ ขณะนี้ไป pocketa-pocketa-pocketa "Anaesthetizer ใหม่จะเปิดทางให้" ตะโกนเป็น interne "มีใครในภาคตะวันออกที่รู้วิธีการแก้ไข" "เงียบ มนุษย์" ว่า Mitty เสียงต่ำ เย็น เขา sprang เครื่อง ซึ่งขณะนี้กำลัง pocketa-pocketa-queep-pocketa-queep เขาเริ่มโยนประณีตแถวเรียกประกาย "ให้ฉันเป็นปากกาหมึกซึม" เขาจัดชิด คนมอบเขาปากกาหมึกซึม เขาดึงลูกสูบชำรุดออกจากเครื่อง และใส่ปากกาแทน "ที่จะกดค้างไว้ 10 นาที เขากล่าวว่า "ได้ในการดำเนินการ" พยาบาลรีบไป และกระซิบกับ Renshaw และ Mitty เห็นคนหน้า "Coreopsis ได้ตั้ง," กล่าวว่า Renshaw คน "ถ้าคุณจะใช้เวลามากกว่า Mitty" Mitty มอง ที่เขา และ ที่ตัวเลข craven ของสแอนด์ ที่ดื่ม และ ที่ใบหน้าจน ไม่แน่นอนของผู้เชี่ยวชาญที่ดีสอง "ถ้า คุณต้องการ เขากล่าวว่า ที่เล็ดรอดชุดขาวบนเขา เขาปรับปรุงตัวพราง และดึงถุงมือบาง ๆ พยาบาลมอบเขาส่องแสง..."สำรอง Mac มองออกไปสำหรับ Buick ที่" Walter Mitty jammed ในการเบรค "ผิดเลน Mac กล่าวว่า ข้าจอด มอง Mitty อย่างใกล้ชิด "Gee Yeh," muttered Mitty เขาเริ่มเดินกลับออกจากเลนที่ทำเครื่องหมาย "ออกเท่านั้น" "ปล่อยเธอนั่งมี ว่า ข้า "ฉันจะเก็บเธอไว้" Mitty ได้ออกรถ "Hey ดีกว่าปล่อยคีย์ไว้" "โอ้ กล่าว Mitty, handing คนคีย์การจุดระเบิด ข้าที่ vaulted ในรถ สำรองนั้น มีทักษะกำเริบ และใส่ที่อยู่พวกเขากำลังให้ไอ้ cocky, Walter Mitty เดินไปตามถนนหลัก คิดว่า พวกเขาคิดว่า พวกเขารู้ทุกอย่าง เมื่อเขาได้พยายามใช้เขาโซ่ปิด นอกดพาใหม่ และเขาก็ได้แผลรอบเพลา คนที่เคยมีมาในรถ wrecking และเหนื่อยพวกเขา garageman grinning หนุ่ม ตั้งแต่ Mitty นางแล้วเขาจะทำขับไปอู่ที่มีโซ่ที่เอาออก ครั้งต่อไป เขาคิดว่า ผมจะใส่แขนขวาในสลิง พวกเขาจะไม่ grin ที่ฉันแล้ว จะมีแขนขวาในแบบสลิง และพวกเขาจะเห็นฉันไม่อาจจะนำโซ่ปิดตัวเอง เขาเตะที่สเลอปี้ในสารพัด "Overshoes เขากล่าวว่า ตนเอง และเขาเริ่มมองหาร้านรองเท้าเมื่อเขามาออกถนนอีกครั้ง กับ overshoes ในกล่องภายใต้แขนของเขา Walter Mitty เริ่มสงสัยว่าสิ่งถูกภรรยาของเขาได้บอกเขาไป เธอได้บอกเขา สอง ก่อนที่พวกเขาตั้งออกจากบ้านของพวกเขา Waterbury ในวิธีเขาเกลียดชังทริ townâ ที่เขาไม่เคยได้รับสิ่งที่ผิดเหล่านี้ทุกสัปดาห์ คลีเนกส์ เขาคิด Squibb ของ ใบมีดโกนได้อย่างไร ไม่ใช่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน ไบคาร์บอเนต carborundum ความคิดริเริ่ม และลงประชามติหรือไม่ เขาให้ค่า แต่เธอจะจำ "เป็นอะไรที่มีเป็นชื่อ? " เธอจะขอให้ "ไม่ต้องบอกฉันคุณลืมอะไรได้เป็นชื่อ" Newsboy เป็นไป โดยตะโกน Waterbury ทดลองเรื่อง. . . "ทีนี้จะฟื้นความทรงจำ" อัยการเขตก็กระตุกอัตโนมัติหนักที่รูปเงียบบนขาตั้งพยาน "คุณเคยเห็นนี้มาก่อน" Walter Mitty เอาปืน และตรวจสอบได้อย่างกลมกลืน "นี่คือ 50.80 วิกเกอร์ส Webley ของฉัน เขากล่าวเบา ๆ Buzz ยังตื่นเต้นวิ่งรอบ courtroom ผู้พิพากษา rapped การ "คุณจะถ่ายเรียงลำดับใด ๆ ของ firearms รอยแตก ผมเชื่อว่า" กล่าวว่า อัยการเขต insinuatingly "คัดค้าน" ตะโกน Mitty ของทนายความ "เราแสดงให้เห็นว่า จำเลยอาจไม่ได้ยิงยิง เราได้แสดงให้เห็นว่า เขาสวมแขนขวาของเขาในแบบสลิงในคืนที่จวนของกรกฎาคม" Walter Mitty ยกมือสั้น ๆ และทนายความ bickering ได้ stilled "ด้วยการรู้จักทำให้ปืน เขากล่าวว่า เท่า ๆ กัน "ฉันไม่ได้ฆ่า Fitzhurst เกรกอรีที่เท้าสามร้อย ด้วยมือซ้าย" พวกผีขาดหลวมใน courtroom ผู้หญิงกรี๊ดกุหลาบเหนือ bedlam และก็สาวน่ารัก มืด haired ถูกแขน Walter Mitty อัยการเขตหลงที่เธอ savagely ไม่ มีไรซิ่งจากเก้าอี้ของเขา Mitty ให้ชายคนนั้นได้มุ่งคาง "คุณเองปัจจุบัน" ..."ขนมสุนัข Walter Mitty กล่าว เขาหยุดเดิน และอาคารของ Waterbury ลุกขึ้นนอก courtroom ตน และล้อมรอบอีก ผู้หญิงที่ถูกช่วยหัวเราะ "เขากล่าวว่า 'ขนมสุนัข" เธอกล่าวกับเพื่อนของเธอ"ผู้ชายคนนั้นว่า 'ขนมสุนัข' เอง" Walter Mitty รีบบน เขาเดินเข้าไปใน A. การ และ P. ไม่หนึ่งพระองค์ แต่อันเล็กอยู่ห่างขึ้นถนน "ฉันต้องการบางขนมสำหรับสุนัขขนาดเล็ก หนุ่ม เขากล่าวกับเสมียน "พิเศษแบรนด์ใด ๆ รักหรือไม่" ยิงปืนมากที่สุดในโลกคิดครู่หนึ่ง "มันกล่าวว่า 'ลูกสุนัขเปลือกมัน' บนกล่อง กล่าวว่า Walter Mittyภรรยาของเขาจะผ่านที่ของช่างตัดผมในเวลาเพียง 15 นาที Mitty เห็นในมองที่นาฬิกาของเขา ยกเว้นว่าพวกเขามีปัญหาแห้งมัน บางครั้งมีปัญหาแห้งนั้น เธอไม่ได้อยากได้โรงแรมแรก เธอต้องการให้เขามีกำลังรอสำหรับเธอตามปกติ เขาพบเก้าอี้หนังใหญ่ในล็อบบี้ หันหน้าไปทางหน้าต่าง และเขาใส่ overshoes และลูกสุนัขขนมบนชั้นข้าง ๆ เขารับสำเนาเก่าของเสรีภาพ และจมลงในเก้าอี้ "สามารถเยอรมนีพิชิตโลกผ่านอากาศหรือไม่" Walter Mitty มองที่รูปภาพ ของเครื่องบินทิ้งระเบิด และถนนเจ๊ง. . . "Cannonading ที่มีลมค่าแพทย์หนุ่ม รัก ว่า สิบเอก Mitty กัปตันมองค่าที่เขาผ่าน touselled ผม "รับเขานอน เขากล่าวงาน "กับผู้อื่น ฉันจะบินคนเดียว" "แต่คุณ ไม่ รัก ว่า สิบเอกกังวลใจ "ก็สองคนจัดการที่เครื่องบินทิ้งระเบิด และ Archies จะห้ำหั่นนรกออกจากอากาศ เซอร์คัสฟอน Richtman ได้ที่นี่และ Saulier" "ใครมีจะได้รับกระสุนที่ กล่าวว่า Mitty "ฉันจะไป จุดของบรั่นดีหรือไม่" เขา poured เครื่องดื่มสำหรับสิบเอกคนหนึ่งตน สงครามทูต และ whined สถาน dugout และจากวิกฤตที่ประตู มีการ rending ไม้ และลูกธนูบินผ่านห้อง "เป็นบิตของสิ่งใกล้ กล่าวว่า กัปตัน Mitty ลวก ๆ "เขื่อนกั้นน้ำกล่องจะปิดใน ว่า สิบเอก "เราสีเขียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"เรากำลังจะผ่าน!" เสียงของผู้บัญชาการเป็นเหมือนทำลายน้ำแข็งบาง เขาสวมเครื่องแบบชุดเต็มรูปแบบของเขาด้วยหมวกสีขาวถักหนักดึงลง rakishly กว่าหนึ่งตาเย็นสีเทา "เราไม่สามารถทำให้มันครับ มันเสียสำหรับพายุเฮอริเคน, ถ้าคุณถามฉัน. "" ผมไม่ได้ขอให้คุณโทภูเขาน้ำแข็ง "ผู้บัญชาการทหารกล่าวว่า "โยนไฟอำนาจ! Rev เธอขึ้นถึง 8,500! เรากำลังจะผ่าน "ห้ำหั่นถังที่เพิ่มขึ้น: TA-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa ผู้บัญชาการจ้องที่น้ำแข็งก่อตัวขึ้นบนหน้าต่างนักบิน เขาเดินไปและบิดแถวของหน้าปัดที่มีความซับซ้อน "สวิทช์ที่ 8 ช่วย!" เขาตะโกน "สวิทช์ที่ 8 ช่วย!" ซ้ำโท Berg "ความแรงเต็มในฉบับที่ 3 ป้อมปืน!" ผู้บัญชาการทหารตะโกน "ความแรงเต็มในฉบับที่ 3 ป้อมปืน!" ลูกเรือดัดให้กับงานต่างๆของพวกเขาในขนาดใหญ่พุ่งน้ำกองทัพเรือแปดเครื่องยนต์มองที่แต่ละอื่น ๆ และยิ้ม "เก่า Man'll รับเราผ่าน" พวกเขาบอกกับอีกคนหนึ่ง "คนเก่าไม่กลัวนรก!" . . "ไม่ได้เร็ว! คุณกำลังขับรถเร็วเกินไป! "นางมิตตี้กล่าวว่า "สิ่งที่คุณขับรถอย่างรวดเร็วหรือไม่?" "อืม" วอลเตอร์มิตตี้กล่าวว่า เขามองไปที่ภรรยาของเขาอยู่ในที่นั่งข้างเขาด้วยความประหลาดใจตกใจ เธอดูเหมือนไม่คุ้นเคยอย่างไม่มีการลดเช่นเดียวกับผู้หญิงแปลกที่ได้ตะโกนใส่เขาในฝูงชน "คุณได้ถึงห้าสิบห้า" เธอกล่าว "คุณรู้ว่าฉันไม่ชอบที่จะไปกว่าสี่สิบ คุณได้ถึงห้าสิบห้า. "วอลเตอร์มิตตี้ขับรถไปทางวอในความเงียบเสียงคำรามของ SN202 ผ่านพายุที่เลวร้ายที่สุดในรอบยี่สิบปีของกองทัพเรือบินจางหายในระยะไกล, สายการบินที่ใกล้ชิดของความคิดของเขา "คุณได้ลดความตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง" นางมิตตี้กล่าวว่า "มันเป็นหนึ่งในวันของคุณ ฉันหวังว่าคุณต้องการให้ดร. Renshaw มองคุณมากกว่า. " วอลเตอร์มิตตี้หยุดรถในด้านหน้าของอาคารที่ภรรยาของเขาไปได้ผมของเธอทำ "จำได้ว่าจะได้รับ overshoes เหล่านั้นในขณะที่ผมมีผมทำ" เธอกล่าว "ผมไม่จำเป็นต้อง overshoes" มิตตี้กล่าวว่า เธอใส่กระจกของเธอกลับเข้าไปในกระเป๋าของเธอ "เราได้รับตลอดว่า" เธอกล่าวว่าการออกจากรถ "คุณไม่ได้เป็นคนหนุ่มสาวได้อีกต่อไป." เขาวิ่งเครื่องยนต์เล็ก ๆ น้อย ๆ "ทำไมคุณไม่สวมถุงมือของคุณหรือไม่ มีคุณหายไปถุงมือของคุณ? "วอลเตอร์มิตตี้ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าและนำออกถุงมือ เขาวางไว้บน แต่หลังจากที่เธอได้หันไปเข้าไปในตัวอาคารและเขาขับรถไปยังแสงสีแดงที่เขาเอาพวกเขาออกไปอีกครั้ง "หยิบมันขึ้นมาพี่ชาย!" ตะคอกตำรวจเป็นแสงที่มีการเปลี่ยนแปลงและมิตตี้รีบดึงถุงมือของเขาและถลาไปข้างหน้า เขาขับรถไปรอบ ๆ ถนนคว้างเวลาและจากนั้นเขาขับรถผ่านมาที่โรงพยาบาลทางของเขาที่ลานจอดรถ. . . "มันเป็นนายธนาคารเศรษฐีเวลลิงตัน McMillan" พยาบาลสวยกล่าวว่า "ใช่" วอลเตอร์มิตตี้กล่าวว่าการถอดถุงมือของเขาอย่างช้าๆ "ใครมีกรณีที่?" "ดร. Renshaw และดร. เบนบาว แต่มีสองผู้เชี่ยวชาญที่นี่, ดร. เรมิงตันจากนิวยอร์กและดร Pritchard-Mitford จากกรุงลอนดอน เขาบินไป. "ประตูเปิดลงยาวเดินเย็นและดร. Renshaw ออกมา เขามองความหวังและซูบผอม "สวัสดีมิตตี้" เขากล่าว "เรามีเวลาของตัวเองปีศาจกับ McMillan ธนาคารเศรษฐีและเพื่อนสนิทของรูสเวล Obstreosis ของระบบทางเดิน ductal ตติยภูมิ . หวังว่าคุณจะต้องการใช้เวลาดูเขา "" ดีใจที่ "กล่าวว่ามิตตี้. ในห้องปฏิบัติการที่มีการกระซิบแนะนำ: "ดร. เรมิงตัน, ดร. มิตตี้ ดร. Pritchard-Mitford ดรมิตตี้. "" ฉันได้อ่านหนังสือของคุณบน streptothricosis "Pritchard-Mitford มือสั่นกล่าวว่า "ผลการดำเนินงานที่ยอดเยี่ยมครับ." "ขอบคุณ" วอลเตอร์มิตตี้กล่าวว่า "ไม่ทราบว่าคุณอยู่ในสหรัฐอเมริกา, มิตตี้" บ่นเรมิงตัน "ถ่านหินนิวคาสเซินำ Mitford และฉันขึ้นที่นี่เพื่อตติย." "คุณเป็นคนใจดีมาก" มิตตี้กล่าวว่า ขนาดใหญ่ที่มีความซับซ้อนเครื่องที่เชื่อมต่อกับตารางการดำเนินงานที่มีหลายหลอดและสายเริ่มในขณะนี้เพื่อไป pocketa-pocketa-pocketa "anaesthetizer ใหม่จะให้วิธี!" ตะโกน Interne "มีหนึ่งในภาคอีสานที่รู้วิธีที่จะแก้ไขได้ไม่เป็น!" "เงียบคน!" มิตตี้ในระดับต่ำเสียงเย็นกล่าวว่า เขาลุกไปยังเครื่องซึ่งตอนนี้จะ pocketa-pocketa-queep-pocketa-queep เขาเริ่ม fingering ประณีตแถวของหน้าปัดวาววับ "ให้ฉันปากกาหมึกซึม!" เขาตะคอก ใครบางคนมือเขาปากกาหมึกซึม เขาดึงลูกสูบผิดพลาดออกจากเครื่องและใส่ปากกาในสถานที่ "นั่นจะถือเป็นเวลาสิบนาที" เขากล่าว "ได้รับในการดำเนินการ." พยาบาลรีบกว่าและกระซิบกับ Renshaw และมิตตี้เห็นชายคนหันซีด "Coreopsis ได้มีการกำหนดใน" Renshaw ประหม่ากล่าวว่า "ถ้าคุณจะใช้เวลามากกว่ามิตตี้?" มิตตี้มองไปที่เขาและในรูปที่ขี้ขลาดตาขาวของเบนบาวที่ดื่มและที่หลุมฝังศพใบหน้ามีความไม่แน่นอนของทั้งสองผู้เชี่ยวชาญที่ดี "ถ้าคุณต้องการ" เขากล่าว พวกเขาลื่นชุดสีขาวบนเขา; ก็ปรับหน้ากากและดึงถุงมือบาง; พยาบาลมือเขาส่องแสง . . "สำรอง, Mac! มองหา Buick ว่า "วอลเตอร์มิตตี้ติดขัดเบรก "ช่องทางที่ไม่ถูกต้อง, Mac" กล่าวว่าผู้เข้าร่วมประชุมที่จอดรถจำนวนมากกำลังมองหาที่มิตตี้อย่างใกล้ชิด "Gee Yeh "พึมพำมิตตี้ เขาเริ่มระมัดระวังที่จะกลับออกมาจากช่องทำเครื่องหมาย "ออกเท่านั้น". "ปล่อยเธอนั่งอยู่ที่นั่น" ผู้เข้าร่วมประชุมกล่าวว่า "ฉันจะทำให้เธอไป." มิตตี้ได้ออกจากรถ "เฮ้ดีกว่าออกที่สำคัญ." "โอ้" กล่าวว่ามิตตี้ยื่นชายกุญแจ . ผู้ดูแลโค้งเข้าไปในรถได้รับการสนับสนุนขึ้นกับทักษะอวดดีและใส่มันที่มันเป็นของพวกเขาเพื่อให้แช่งอวดดี, วอลเตอร์มิตตี้คิดว่าเดินไปตามถนนสายหลัก; พวกเขาคิดว่าพวกเขารู้ทุกอย่าง เมื่อเขาได้พยายามที่จะใช้เครือข่ายของเขาออกนอกใหม่ฟอร์ดและเขาได้มีพวกเขาแผลรอบเพลา คนที่ได้มีการออกมาในรถและผ่อนคลายทำลายพวกเขาหนุ่มยิ้ม garageman ตั้งแต่นั้นมานางมิตตี้เสมอทำให้เขาขับรถไปที่โรงจอดรถจะมีโซ่เอาออก ครั้งต่อไปที่เขาคิดว่าฉันจะสวมแขนข้างขวาของฉันในสลิง; พวกเขาจะไม่ยิ้มมาที่ผมแล้ว ฉันจะมีแขนข้างขวาของฉันในสลิงและพวกเขาจะเห็นฉันไม่อาจใช้โซ่ปิดตัวเอง เขาเตะที่โคลนบนทางเท้า "overshoes" เขากล่าวกับตัวเองและเขาก็เริ่มมองหาร้านขายรองเท้า. เมื่อเขามาออกไปที่ถนนอีกครั้งกับ overshoes ในกล่องภายใต้แขนของเขาวอลเตอร์มิตตี้เริ่มสงสัยว่าสิ่งที่สิ่งอื่น ๆ ที่เป็นภรรยาของเขา บอกว่าเขาจะได้รับ เธอบอกเขาว่าสองครั้งก่อนที่พวกเขาออกมาจากบ้านของพวกเขาสำหรับวอ ในทางที่เขาเกลียดการเดินทางสัปดาห์เหล่านี้เพื่อtownâ ???? เขาก็มักจะได้รับสิ่งที่ไม่ถูกต้อง คลีเน็กซ์เขาคิดว่า Squibb ของใบมีดโกน? เลขยาสีฟันแปรงสีฟันไบคาร์บอเนต, กากเพชรความคิดริเริ่มและการลงประชามติ? เขาให้มันขึ้น แต่เธอจะจำได้ "ที่ไหนมีอะไรชื่อของมัน?" เธอจะถาม "อย่าบอกนะว่าคุณลืมมีอะไรชื่อของมัน." เด็กขายหนังสือพิมพ์ไปด้วยเสียงตะโกนบางอย่างเกี่ยวกับการพิจารณาคดีวอ. . . "บางทีนี่อาจจะรีเฟรชหน่วยความจำของคุณ." อัยการเขตกึกแทงอัตโนมัติหนักรูปที่เงียบสงบที่ยืนเป็นพยาน "คุณเคยเห็นแบบนี้มาก่อน" วอลเตอร์มิตตี้เอาปืนและตรวจสอบมันเชี่ยวชาญ "นี่คือเวบเล่ย์วิคเกอร์ 50.80 ของฉัน" เขากล่าวอย่างใจเย็น ฉวัดเฉวียนตื่นเต้นวิ่งไปรอบ ๆ ห้องพิจารณาคดี ผู้พิพากษาเคาะสำหรับการสั่งซื้อ "คุณยิงร้าวกับประเภทของอาวุธปืนใด ๆ ผมเชื่อว่า?" กล่าวว่าอัยการเป็นนัย "คัดค้าน!" ตะโกนทนายความมิตตี้ของ "เราได้แสดงให้เห็นว่าจำเลยไม่ได้ยิง เราได้แสดงให้เห็นว่าเขาสวมแขนข้างขวาของเขาในสลิงในคืนวันที่สิบสี่ของเดือนกรกฎาคม. "วอลเตอร์มิตตี้ยกมือขึ้นในเวลาสั้น ๆ และทนายความทะเลาะวิวาทถูกนิ่ง "ด้วยการใด ๆ ที่ทำให้เป็นที่รู้จักกันของปืน" เขากล่าวอย่างเท่าเทียมกัน "ฉันจะได้ฆ่าเกรกอรี่ Fitzhurst ที่สามร้อยฟุตด้วยมือซ้ายของฉัน." นรกหลุดในห้องพิจารณาคดี เสียงกรีดร้องของผู้หญิงที่เพิ่มขึ้นดังกล่าวข้างต้นโรงพยาบาลบ้าและก็น่ารัก, สาวผมดำอยู่ในอ้อมแขนของวอลเตอร์มิตตี้ของ อัยการตีเธออย่างทารุณ โดยไม่ต้องเพิ่มขึ้นจากเก้าอี้ของเขามิตตี้ปล่อยให้คนที่มีไว้ในจุดที่คาง "คุณหมาอนาถ!" . . "บิสกิตลูกสุนัข," วอลเตอร์มิตตี้กล่าวว่า เขาหยุดเดินและอาคารวอเตอร์เบลุกขึ้นออกจากห้องพิจารณาคดีหมอกและล้อมรอบเขาอีกครั้ง ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านหัวเราะ "เขาบอกว่า" บิสกิตลูกสุนัข '"เธอกล่าวกับสหายของเธอ "คนที่กล่าวว่า 'ลูกสุนัขบิสกิต' กับตัวเอง." วอลเตอร์มิตตี้รีบบน เขาเดินเข้าไปในเอแอนด์พี, ไม่ได้เป็นคนแรกที่เขามาถึง แต่มีขนาดเล็กหนึ่งไกลออกไปขึ้นถนน "ฉันต้องการบางอย่างสำหรับบิสกิตที่มีขนาดเล็ก, สุนัขหนุ่ม" เขากล่าวกับพนักงาน "ใด ๆ แบรนด์พิเศษครับ?" ยิงปืนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกคิดว่าสักครู่ . "มันบอกว่า 'ลูกสุนัขเห่าสำหรับมันในกล่อง" วอลเตอร์มิตตี้กล่าวว่าภรรยาของเขาจะผ่านที่ช่างทำผมในสิบห้านาที, มิตตี้เห็นในการมองไปที่นาฬิกาของเขาจนกว่าพวกเขาจะมีปัญหาในการอบแห้งมัน บางครั้งพวกเขามีปัญหาในการอบแห้ง เธอไม่ชอบที่จะได้รับไปที่โรงแรมแรก; เธอจะต้องการให้เขาที่จะมีรอให้เธอได้ตามปกติ เขาพบว่าเก้าอี้หนังที่ยิ่งใหญ่ในล็อบบี้หันหน้าไปทางหน้าต่างและเขาใส่ overshoes และบิสกิตลูกสุนัขบนพื้นข้าง เขาหยิบขึ้นมาชุดเก่าของเสรีภาพและจมลงไปในเก้าอี้ "ประเทศเยอรมนีสามารถพิชิตโลกผ่านอากาศ?" วอลเตอร์มิตตี้มองไปที่ภาพของเครื่องบินทิ้งระเบิดและถนนเจ๊ง. . . "cannonading ได้มีลมในหนุ่มราครับ" จ่ากล่าวว่า กัปตันมิตตี้เงยหน้าขึ้นมองไปที่เขาผ่านผม touselled "รับเขาไปที่เตียง" เขากล่าวว่าเบื่อหน่าย "ด้วยคนอื่น ๆ ฉันจะบินเพียงอย่างเดียว. "" แต่คุณไม่สามารถครับ "จ่าใจจดใจจ่อกล่าวว่า "มันต้องใช้สองคนที่จะจัดการกับเครื่องบินทิ้งระเบิดและอาร์ชีส์ที่มีการห้ำหั่นนรกออกมาจากอากาศ คณะละครสัตว์ฟอน Richtman คือระหว่างที่นี่และ Saulier. "" ใครบางคนจะต้องได้รับการถ่ายโอนข้อมูลกระสุนว่า "มิตตี้กล่าวว่า "ฉันจะไป จุดบรั่นดี? "เขาเทเครื่องดื่มสำหรับจ่าและหนึ่งสำหรับตัวเอง สงคราม thundered และบ่นอู้อี้รอบดังสนั่นและซึ้งที่ประตู มี rending ของไม้ที่ถูกและเศษบินผ่านห้อง "บิตของสิ่งที่อยู่ใกล้" กัปตันมิตตี้กล่าวว่าลวก "เขื่อนกล่องจะปิดใน" จ่ากล่าวว่า "เรามีชีวิตอยู่เพียงครั้งเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เรากำลังจะผ่าน " เสียงของผู้บัญชาการเป็นเหมือนน้ำแข็งแตก เขาใส่เครื่องแบบเต็มเสื้อของเขา กับหมวกถักสีขาว งานดึงลง rakishly เหนือดวงตาสีเทาเย็นชา " เราทำไม่ได้หรอกครับ มันมากเกินไปสำหรับพายุเฮอริเคน ถ้าคุณถามฉัน . " " ผมไม่ได้ถามคุณ ผู้หมวด เบิร์ก กล่าวว่า ผู้บัญชาการ " โยนไฟอำนาจ หมุนรอบเธอ , 500 ! เรากำลังจะผ่าน" การเต้นของถังเพิ่มขึ้น : ทา pocketa pocketa pocketa pocketa pocketa . ผู้บัญชาการมองน้ำแข็งขึ้นบนหน้าต่างนักบิน เขาเดินมาแถวซับซ้อนหมุนบิด " เปิดหมายเลข 8 ช่วย ! " เขาตะโกน " เปิดหมายเลข 8 ช่วย ! " ซ้ำ ผู้หมวด เบิร์ก " เต็มแรงในข้อ 3 ป้อม ! " ตะโกนผู้บัญชาการ " เต็มแรงในข้อ 3 ป้อม !" ลูกเรือไปตามงานต่าง ๆในกองทัพเรือขนาดใหญ่พุ่งแปดเครื่องยนต์เครื่องบินที่แล่นบนน้ำได้มองที่แต่ละอื่น ๆและ เลยด้วย " ชายชราจะพาเราผ่าน " พวกเขาพูดกัน " แกไม่กลัวนรก " . . . . . . .

" อย่าเร็วนัก คุณขับรถเร็วเกินไป " คุณนายมิตตี่ . " นี่คุณขับรถเร็วจัง ? "

" หือ ? กล่าวว่า " วอลเตอร์มิตตี่ . เขามองดูภรรยาของเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยความประหลาดใจ ตกใจ เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงประหลาดที่ไม่คุ้นเคย ต้องตะโกนใส่เขาในฝูงชน " คุณอายุถึง 55 , " เธอกล่าว " นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบไปมากกว่า 40 คุณอายุถึง 55 " วอลเตอร์มิตตี่ขับรถบนทางวอเตอร์เบอรี่ ในความเงียบ