Hiru was not getting much peace and

Hiru was not getting much peace and quiet in the boat. He had seen the weather changing early in the day. The beautiful blue sky began to cloud over and the wind began to get stronger. It was no longer warm. Maybe it was time to go home, before the wind got any stronger. But this was the best fishing ever! The cooler was full, and he was catching more and more. The fishing was so good he could not stop. It might never be this good again. He wasn't worried about the wind getting stronger or the sky getting darker. He had been out in strong winds and bad seas before, and he knew that the Elizabeth would get him home. So he threw on a sweater, and fished happily, knowing that he was not too far from the coast and could easily get back in an hour or two.
During the afternoon, the wind became much stronger and the fishing was not as good. But still he didn't stop. At last the sea became so rough and the sky looked so dark he decided it was time to go back. He put his fishing things away and tied the cooler down. It was difficult to stand up now, the boat was moving so much. He went across the boat, holding onto the sides of the boat to stop himself from falling. He turned the key to start the engine. The engine started, coughed, and died. Hiru turned the key again. Once more the engine started up and died. The third time Hiru tried, the engine did not start; or the fourth time, or the time after that.
Hiru checked the engine for problems. After an hour checking everything he could think of, Hiru still did not understand why the engine would not start. There was only one thing to do. He had to take the engine to pieces and clean it. This would take time. Ikemi would be worried if he was away for another night. He tried to call her on his cellphone, but he had no signal. He went down to the cabin and put on another sweater and a jacket. He made himself some coffee and then began working on the engine. He worked slowly and carefully. It was going to be a very long night.

* * *

On the island of Nevi s, less than 2,000 kilometers south­ east of Miami, Elaine Bridges felt safe in her beautiful new seventh-floor apartment on Fig Tree Hill. The apartment building was very strong, and it was built well above the coast and the village where Elaine had lived as a child. She stood by the window and looked towards the village. She had been happy to leave i t. The streets were narrow and dirty and the houses were small and uncomfortable. Her parents' house was crowded and dark.
She had left school when she was fourteen and started work. Her family needed money. There was not much work on the island and not much money for families in the crowded villages. Elaine had begun to work in the fish packing factory. It wasn't bad work. She could talk and joke to the other women who worked with her. But she hated the cold wet fish. After only half an hour her hands became red and as cold as the large pieces of ice the fish were packed in. And she hated the smell of fish everywhere - on her hands, her face, her clothes, her hair. The first thing she did when she got home in the evening was throw her clothes into the sink and take a shower. She stood under the thin stream of water and washed her hair again and again. But it seemed to her that the smell of fish never left her.
Sometimes she dreamed about having a husband and family and her own home to look after. Elaine sometimes looked at the older women working beside her, women in their forties and fifties. They joked and laughed like the young girls, but their faces were tired, their hair had gray in it, and their bodies were shapeless. Elaine hoped that she would not still be working in the factory when she was forty. She hoped she would meet a rich and handsome man who would take her away from the factory and put her into a beautiful apartment. But it was difficult to find men like that. Then she met Rick.
Rick was a schoolteacher, twelve years older than she was and not very handsome. But his face was kind and he had a good job as Principal of the nearby school. She had agreed to marry him and now her dream had come true - here she was living in this lovely new apartment with two beautiful baby girls born just six days ago. She smiled. She turned away from the window and put on some water to make tea. She made two cups, added lots of milk and sugar, and carried one cup into the living room.
Rick was outside on the narrow balcony of the apartment where they used to sit in good weather. He was putting the storm shutters over the windows. It was a difficult job in the narrow balcony in the strong wind, and he dropped one of the shutters with a crash.
"Shh! Quiet, honey!" she shouted through the balcony door. "Don't make so much noise! You'll wake the babies!"
Rick picked up the shutter and shouted back.
"If those babies can sleep through the noise of this wind, they can sleep through anything! What do you want me to do? Wait until they wake up?"
Elaine looked out over the island. It was raining so hard she couldn't even see the sea. But she thought she could hear the wild crashing of the waves above the noise of the wind.
"Well, no, honey ..."
"The hurricane might hit any time! You want me to wait for the babies to wake! We should have left the island two days ago for somewhere safer. But no. You said the babies were too young to travel. You said it would be too difficult to move them. You said you didn't feel well enough to leave the apartment. You said we'd be fine with the storm shutters up. Then everybody else goes to stay someplace safe, and here we are with one of the worst hurricanes in years coming straight for us. And you say I'm making too much noise?"
Elaine took the tea back to the kitchen and then went into the babies' room to see if they were awake. She was happy to see they were still asleep. Elaine couldn't understand how they could sleep through the noise of the wind and the rain. Such lovely babies! Only six days' old and so beautiful. Little hands, little faces, little heads of soft black hair. She looked round the room. It was painted yellow, with yellow and white curtains. There were pictures on the walls, and pretty painted furniture stood around the room. The little beds were painted different colors, and there were two little cupboards for the babies' clothes . Well, her babies were going to be the best-dressed, best­ loved, cleverest babies in the Caribbean!
She walked over to the window. It was getting windier, and some of the palm trees looked like they were almost touching the ground. Yes, the wind was much stronger now than a few minutes ago. She put her hand on the window and could feel the glass moving backwards and forwards in the wind. She couldn't believe it. How could the glass move in and out like that without breaking?
"Rick!" she shouted. "Rick! Come here! Put up the shutters here!" But just then the hurricane hit the building which shook it as if it had been hit by a train.
"Rick!" There was no reply, only the horrible screaming noise of the wind and horrible, loud noises coming from the building itself.
She ran over to the balcony door, but she could not see Rick. "Dear God, the wind has blown him off the balcony!" she thought. The rain was falling so heavily and the sky was so dark that it could almost have been night. Then at the far end of the balcony, she saw something move. It was Rick. He was on his knees, with his arms around the metal rails of the balcony. His head was down and the heavy storm shutters had blown out of his hands.
"Rick!" she screamed again. Rick began to pull himself along the balcony, head still down, holding onto the rails. Halfway along the balcony, he stopped. She could see he was tired. The wind was blowing harder than ever. A huge piece of metal, probably the roof of a house, came flying up into the air. It flew straight at the balcony, and crashed against the rails. Then the piece of metal fell, taking with it some of the rails and the wall of the apartment below them. There was nothing to stop the wind blowing Rick off the balcony. He had stopped moving. She wondered if the metal had hit him.
"Rick! Come on! Come on!" she screamed. She was crying when he began to move again. Slowly, he pulled himself along the balcony, head down. After what seemed like hours, he reached the door. Elaine opened it, and he half fell, half pulled himself into the room. The wind blew into the room with him. Magazines and papers flew through the air, cups fell off the tables, chairs fell over.
"Help me shut the door!"
They both pulled the door shut.
"Rick! Are you all right? I was so afraid! I thought the wind had blown you away!"
Rick was shaking.
''I'm fine. Listen, Elaine! We have to move fast, the windows are going to break! Quick! Get the babies! Get into the bathroom!"
Elaine picked up the babies and they ran into the bathroom. It was a small room with no windows. Rick shut the door and locked it.
"Dear God, dear God, please look after us," whispered Elaine as she sat on the floor with the babies in her arms. The noise was terrible. And it was getting worse. Screaming like a wild animal, the wind threw itself at the building, shaking it like a dog shakes a rabbit. Then came a loud crash as the window of the babies' room broke, and another soon after as the living room window followed. The wind screamed into the apartment and they could hear the furniture crashing against the apartment walls. They heard the television crash to the floor and the sound of breaking glass as the hurricane destroyed the kitchen. The wind blew under the bathroom door and the shaking got worse. It was like a wild animal in the apartment was trying to kill them. Then suddenly, the lights went out and they were in darkness. Elaine screamed and the babies began to scream too, both at the same time.
"Rick! It's going to get us! We're all going to die! We're going to die!"
 

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Hiru คือการสงบมากในเรือ เขาได้เห็นสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงในช่วงวัน ฟ้าเริ่มเมฆเหนือ และลมเริ่มจะแข็งแกร่ง ก็ไม่อบอุ่น บางทีก็เวลากลับบ้าน ก่อนที่ลมมีความแข็งแกร่งได้ แต่นี้เป็นส่วนที่ปลาเคย เย็นที่เต็ม และเขาถูกจับมากขึ้น ตกปลาที่ดีเขาไม่สามารถหยุดได้ มันอาจไม่ดีนี้อีก เขาไม่ได้ห่วงลมเดินทางแข็งแกร่งหรือฟ้าเข้มการ เขาได้ออกแรงลมและทะเลเสียก่อน และเขารู้ว่า อลิซาเบธที่จะได้รับเขาบ้าน ดังนั้นเขาโยนบนตัวเสื้อกันหนาว และรถอย่างมีความสุข รู้ว่า เขาไม่ได้อยู่ไกลจากชายฝั่ง และได้กลับมาในหนึ่งชั่วโมงหรือสองบ่าย ลมกลายเป็นแข็งแกร่งมาก และปลาที่ไม่ดี แต่ยัง เขาไม่หยุด ในที่สุด ทะเลกลายเป็นหยาบมาก และท้องฟ้าดูมืดให้เขาตัดสินใจก็จะกลับไป เขาเก็บสิ่งของเขาตกปลา มาผูกที่เย็นลง มันยากที่จะยืนขึ้น เรือถูกย้ายมากขึ้น เขาไปข้ามเรือ กดลงด้านข้างของเรือจะหยุดตัวเองจากการตก เขาเปิดคีย์การเริ่มต้นเครื่องยนต์ เครื่องยนต์เริ่ม ไอ และเสียชีวิต Hiru เปิดคีย์อีก อีกครั้งหนึ่งเครื่องยนต์เริ่มขึ้น และเสียชีวิต ครั้งที่สามที่พยายาม Hiru เครื่องยนต์ไม่ได้เริ่มต้น หรือเวลาสี่ หรือหลังจากที่Hiru ตรวจสอบเครื่องยนต์ปัญหา หลังจากตรวจสอบทุกอย่างที่เขาสามารถคิดชั่วโมง Hiru ยังคงไม่เข้าใจทำไมเครื่องยนต์จะไม่เริ่มทำงาน สิ่งเดียวที่จะทำได้ เขาจะใช้เครื่องยนต์เป็นชิ้น และความสะอาด นี้จะใช้เวลา จะได้ห่วง Ikemi ถ้าเขาไปเที่ยวที่อื่น เขาพยายามโทรหาเธอบนโทรศัพท์มือถือของเขา แต่เขาไม่มีสัญญาณ เขาไปลงในห้องโดยสาร และใส่เสื้ออื่นและแบบเสื้อ เขาทำกาแฟบางตัวเอง และจากนั้น เริ่มทำงานกับเครื่องยนต์ เขาทำงานได้ช้าลง และระมัดระวัง มันกำลังจะเป็นค่ำคืนที่ยาวนานมาก* * *บนเกาะ Nevi s ต่ำกว่า 2000 กิโลเมตรใต้ทางตะวันออกจากไมอามี่ สะพาน Elaine รู้สึกปลอดภัยในอพาร์ทเมนท์ชั้นเจ็ดใหม่ของเธอสวยงามในฟิกทรีฮิลล์ อาคารเป็นอย่างมาก และมันถูกสร้างขึ้นบนชายฝั่งและหมู่บ้านที่มี Elaine สากลเป็นเด็กดี เธอยืนอยู่ที่หน้าต่าง และมองไปทางหมู่บ้าน เธอได้ยินดีที่จะปล่อยให้ฉันที ถนนแคบ และสกปรก และมีบ้านเล็ก และอึดอัด บ้านพ่อแม่ของเธอถูกแออัด และมืดเธอได้จากไปโรงเรียนเมื่อเธอถูก 14 และเริ่มทำงาน ครอบครัวของเธอต้องการเงิน ยังไม่มีเงินไม่มากสำหรับครอบครัวในหมู่บ้านแออัดและงานมากบนเกาะ Elaine ได้เริ่มทำงานในโรงงานบรรจุปลา มันไม่ได้ดี เธอสามารถพูดคุย และเล่นกับผู้หญิงอื่นที่ทำงานกับเธอ แต่เธอเกลียดชังปลาน้ำเย็น หลังจากชั่วโมงครึ่งเท่านั้น มือของเธอกลายเป็นสีแดง และน้ำเย็นที่ชิ้นใหญ่ของแข็งถูกบรรจุปลา และเธอเกลียดชังกลิ่นปลาทุก- บนมือของเธอ ใบหน้า เสื้อ ผ้าของเธอ ผมของเธอ สิ่งแรกที่เธอได้เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านในตอนเย็นได้โยนเสื้อผ้าของเธอลงในอ่าง และอาบ เธอยืนอยู่ภายใต้กระแสน้ำบาง และล้างผมครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เหมือนเธอว่า กลิ่นของปลาไม่เหลือเธอบางครั้งเธอฝันเกี่ยวกับสามี และครอบครัว และบ้านของเธอเองเพื่อดูแล บางครั้งมอง Elaine ที่ทำงานอยู่ข้างเธอ ผู้หญิงใน forties ของพวกเขาและ fifties ผู้หญิงเก่า พวกเขาพูดติดตลก และหัวเราะเช่นสาว แต่หน้าก็เหนื่อย ผมของพวกเขามีสีเทาใน และร่างกายมี shapeless Elaine หวังว่า เธอจะไม่ยังคงทำงานในโรงงานเมื่อเธอสี่สิบ เธอหวังว่า เธอจะตอบสนองคนรวย และหล่อที่จะพาเธอออกจากโรงงาน และวางเธอลงในอพาร์ทเมนท์สวยงาม แต่ก็ยากที่จะหาคนเช่นนั้น จากนั้น เธอได้พบริคริค schoolteacher, 12 ปีอายุมากกว่าเธอ และไม่หล่อมาก แต่แนะนำหน้าของเขา และเขาได้งานที่ดีเป็นครูใหญ่ของโรงเรียนใกล้เคียง เธอได้ตกลงที่จะแต่งงานกับเขา และตอนนี้เธอมีฝันเป็นจริง - นี่เธอได้อาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนท์แห่งนี้กับสองสาวสวยเด็กเกิดเพียง 6 วันที่ผ่านมา เธอยิ้ม เธอเปิดจากหน้าต่าง และใส่ในน้ำจะทำให้ชา เธอทำถ้วยสอง เพิ่มน้ำนมและน้ำตาล และทำถ้วยหนึ่งเป็นห้องนั่งเล่นริคที่นอกระเบียงแคบภายในห้องที่พวกเขาเคยอยู่ในสภาพอากาศที่ดี เขาได้ใส่บานเกล็ดพายุผ่านหน้าต่าง มันเป็นงานยากในระเบียงแคบลมแรง และเขาหลุดบานเกล็ดด้วยเสียงดังอย่างใดอย่างหนึ่ง" Shh ! เงียบสงบ น้ำผึ้ง! " เธอตะโกนผ่านประตูระเบียง "อย่าทำเสียงดังมาก คุณจะตื่นทารก"ริคขึ้นชัตเตอร์ที่ และตะโกนกลับ"ถ้านอนทารกเหล่านั้นผ่านเสียงของลมนี้ พวกเขาสามารถนอนหลับผ่านอะไร คุณต้องฉันจะทำอย่างไร รอจนกว่าจะตื่น"Elaine มองออกทั่วเกาะ ฝนกำลังตกหนักดังนั้นเธอไม่สามารถมองเห็นทะเล แต่เธอคิดว่า เธออาจได้ยินป่าขัดข้องของคลื่นเหนือเสียงลม"ดี ไม่ ฮันนี่...""พายุหมุนอาจตีตลอดเวลา คุณต้องให้รอจนกว่าทารกจะตื่น เราควรเว้นเกาะสองวันที่ผ่านมาในตำแหน่งที่ปลอดภัย แต่ไม่ คุณกล่าวว่า ทารกยังเด็กเกินไปที่จะเดินทาง คุณว่า มันจะยากเกินไปที่จะย้าย คุณว่า คุณไม่ได้รู้สึกว่าดีพอที่จะปล่อยอพาร์ทเมนท์ คุณพูดเราจะดีกับบานเกล็ดพายุขึ้น จากนั้น ทุกคนอื่นไปพักอะไรปลอดภัย และที่นี่เรามีของพายุเลวร้ายที่สุดในปีที่ผ่านมาตรงที่เรา และคุณพูดทำเสียงรบกวนมากเกินไปหรือไม่"Elaine เอาน้ำชากลับไปในครัว และเดินเข้าไปในห้องของเด็กเพื่อดูถ้าพวกเขาทำงานแล้ว เธอมีความสุขที่เห็นพวกเขายังคงหลับ Elaine ไม่เข้าใจว่าพวกเขาสามารถนอนหลับผ่านเสียงรบกวนของลมและฝน เช่นเด็กดี เพียงหกวันเก่า และสวยงามมาก มือน้อย เล็กน้อยใบหน้า หัวน้อยผมดำนุ่ม เธอมองรอบห้อง มันเป็นสีเหลือง ด้วยผ้าม่านสีเหลือง และสีขาว มีรูปภาพบนผนัง และเฟอร์นิเจอร์ทาสีสวยที่ยืนอยู่รอบ ๆ ห้อง เตียงเล็ก ๆ ถูกทาสีสีแตกต่างกัน และมีสองตู้เล็ก ๆ สำหรับเสื้อผ้าของเด็ก ดี ทารกของเธอกำลังจะ แต่งตัวดีที่สุด สุดที่รัก cleverest ทารกในแคริบเบียนเธอเดินผ่านไปยังหน้าต่าง ได้รับ windier และบางส่วนของต้นปาล์มดูเหมือนพวกเขาถูกเกือบสัมผัสพื้นดิน ใช่ ลมถูกมากทำไมตอนนี้ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เธอใส่มือของเธอบนหน้าต่าง และไม่รู้สึกว่าแก้วที่ย้ายไปข้างหลัง และข้างในลม เธอไม่เชื่อมัน วิธีสามารถย้ายแก้วออกที่โดยไม่ต้องทำลาย"ริค" เธอตะโกน "ริค มานี่! วางบานเกล็ดนี่" แต่แล้วเพียงแค่ พายุหมุนตีอาคารที่สั่นเครือว่าได้ถูกตี โดยรถไฟ"ริค" อ่าน เฉพาะน่ากลัวแผดร้องเสียงลมและเสียงน่ากลัว เสียงดังมาจากห้องได้เธอวิ่งผ่านไปประตูระเบียง แต่เธอไม่สามารถเห็นริค "พระเจ้ารัก ลมได้พัดเอาเขาออกระเบียง" เธอคิดว่า ฝนไม่ตกดังนั้นหนัก และท้องฟ้าเป็นสีเข้มเพื่อที่มันจะเกือบได้รับคืน จากนั้น ชิว ๆ ของระเบียง เธอเห็นสิ่งที่ย้าย ริคได้ เขาคุกเข่าลง กับแขนของเขารอบรางโลหะของระเบียง ศีรษะของเขาลง และบานเกล็ดหนักพายุที่มีพัดออกจากมือของเขา"ริค" เธอกรีดร้องอีกครั้ง ริคเริ่มดึงตัวเองไปตามระเบียง หัวยังคงลง กดค้างไว้บนรถไฟ อยู่ตรงกลางพร้อมระเบียง เขาหยุดทำงาน เธอได้เห็นเขาเหนื่อย ลมพัดหนักกว่าเดิม ชิ้นส่วนใหญ่ของโลหะ หลังคาบ้าน อาจมาบินขึ้นไปในอากาศ มันบินตรงที่ระเบียง และพุ่งชนกับรถไฟ แล้วชิ้นส่วนของโลหะตก ถ่ายกับของรถไฟและผนังห้องด้านล่างพวกเขา ไม่มีอะไรหยุดลมพัดริคออกระเบียง เขาได้หยุดการย้าย เธอสงสัยว่า ถ้า โลหะได้ตีเขา"ริค ไม่เอาน่า! โธ่ " เธอกรีดร้องขึ้น เธอได้ร้องไห้เมื่อเขาเริ่มออกไป ช้า เขาทำลายตัวเองตามระเบียง หัวลง หลังจากที่เหมือนชั่วโมง เขาถึงประตู Elaine เปิด และเขาตกครึ่ง ครึ่งหนึ่งดึงตัวเองเข้าไปในห้อง ลมพัดเข้าไปในห้องกับเขา นิตยสารและเอกสารบินผ่านอากาศ ถ้วยคว่ำปิดตาราง ตกเก้าอี้ไป"ช่วยฉันปิดประตู"พวกเขาทั้งสองดึงปิดประตู"ริค มีคุณต้องทั้งหมดหรือไม่ ผมกลัว ฉันคิดว่า ลมได้พัดคุณไป"ริคถูกสั่น'' ผมเป็นคนดี ฟัง Elaine เราต้องย้ายอย่างรวดเร็ว windows จะหยุด ด่วน รับทารก เข้าห้องน้ำ"Elaine รับทารก และพวกเขาวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ห้องพักขนาดเล็ก ด้วย windows ไม่ได้ ริคปิดประตู และล็อคมัน"รักพระเจ้า พระเจ้ารัก โปรดดูแลเรา กระซิบ Elaine เธอนั่งบนพื้นกับทารกในอ้อมแขนของเธอ เสียงรบกวนมาก และมีการแย่ กรีดร้องเหมือนสัตว์ป่า ลมโยนตัวเองที่อาคาร สั่นเช่นสุนัขปั่นกระต่าย แล้ว มาล้มเสียงดังเป็นหน้าต่างห้องของเด็กยากจน และอีกเร็ว ๆ นี้หลังจากเป็นหน้าต่างห้องนั่งเล่นตาม ลมกรีดร้องไปอพาร์ทเมนท์ และพวกเขาสามารถได้ยินเฟอร์นิเจอร์ crashing กับผนังอพาร์ทเมนท์ จะได้ยินนี่ชนชั้นและเสียงของแก้วเป็นพายุเฮอริเคนที่ทำลายห้องครัว ลมพัดใต้ประตูห้องน้ำ และสั่นได้แย่ มันเป็นเหมือนสัตว์ป่าในพยายามฆ่าพวกเขา ทันใดนั้น ไฟออกไป แล้วอยู่ในความมืด Elaine กรีดร้อง และทารกเริ่มร้องมากเกินไป ทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกัน"ริค มันเป็นไปได้เรา เราทั้งหมดกำลังจะตาย เรากำลังจะตาย" 

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Hiru ไม่ได้รับความสงบสุขมากและเงียบสงบในเรือ เขาได้เห็นสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงในช่วงต้นของวัน ท้องฟ้าสีฟ้าที่สวยงามเริ่มเมฆเหนือและลมเริ่มที่จะได้รับมากขึ้น มันก็ไม่ได้อบอุ่น บางทีมันอาจจะเป็นเวลาที่จะกลับบ้านไปก่อนที่จะมีลมใด ๆ ที่แข็งแกร่ง แต่นี้คือการตกปลาที่ดีที่สุดที่เคย! เย็นได้เต็มรูปแบบและเขาถูกจับมากขึ้น การตกปลาเป็นเพื่อที่ดีที่เขาไม่สามารถหยุด มันอาจจะไม่เคยเป็นแบบนี้ดีอีกครั้ง เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับลมเดินทางแข็งแกร่งหรือท้องฟ้ามันจะเข้มขึ้น เขาได้รับการออกในลมแรงและทะเลที่ไม่ดีมาก่อนและเขารู้ว่าลิซาเบ ธ จะได้รับเขากลับบ้าน ดังนั้นเขาจึงโยนบนเสื้อยืดและตกปลาอย่างมีความสุขที่รู้ว่าเขาไม่ได้ไกลจากชายฝั่งได้อย่างง่ายดายและจะได้รับกลับมาในหนึ่งหรือสองชั่วโมง.
ในช่วงบ่ายลมกลายเป็นความเข้มแข็งมากขึ้นและการประมงที่ไม่ดี แต่เขายังไม่หยุด ที่สุดท้ายที่น้ำทะเลกลายเป็นขรุขระมากและท้องฟ้ามืดมองเขาจึงตัดสินใจว่ามันเป็นเวลาที่จะกลับไป เขาจะนำสิ่งประมงของเขาออกไปและผูกเย็นลง มันเป็นเรื่องยากที่จะยืนขึ้นในขณะนี้เรือกำลังจะย้ายไปมาก เขาเดินข้ามเรือถือลงบนด้านข้างของเรือที่จะหยุดตัวเองจากการล้ม เขาหันกุญแจสำคัญในการสตาร์ทเครื่องยนต์ เครื่องยนต์เริ่มต้นไอและเสียชีวิต Hiru หันสำคัญอีกครั้ง อีกครั้งเครื่องยนต์เริ่มต้นขึ้นและเสียชีวิต ครั้งที่สาม Hiru พยายามที่เครื่องยนต์ไม่ได้เริ่มต้น; หรือครั้งที่สี่หรือเวลาหลังจากนั้น.
Hiru การตรวจสอบเครื่องมือสำหรับปัญหา หลังจากชั่วโมงการตรวจสอบทุกอย่างที่เขาสามารถคิด, Hiru ยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมเครื่องยนต์จะไม่เริ่มต้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ต้องทำคือ เขามีที่จะใช้เครื่องยนต์เป็นชิ้น ๆ และทำความสะอาด นี้จะใช้เวลา Ikemi จะเป็นกังวลถ้าเขาออกไปอีกคืน เขาพยายามที่จะเรียกเธอบนมือถือของเขา แต่เขาก็ไม่มีสัญญาณ เขาเดินลงไปที่ห้องโดยสารและใส่เสื้อกันหนาวและเสื้อกันหนาวอีก เขาทำให้ตัวเองกาแฟบางและจากนั้นเริ่มทำงานในเครื่องยนต์ เขาทำงานอย่างช้าๆและระมัดระวัง มันก็จะเป็นคืนที่ยาวมาก. * * * * * * * * * * * * บนเกาะ Nevi S น้อยกว่า 2,000 กิโลเมตรทางตะวันออกเฉียงใต้ของไมอามี่, เอเลนสะพานรู้สึกปลอดภัยในอพาร์ทเม้นเจ็ดชั้นของเธอที่สวยงามใหม่ใน Fig Tree Hill อาคารอพาร์ตเมนต์เป็นที่แข็งแกร่งมากและมันถูกสร้างขึ้นเหนือชายฝั่งทะเลและหมู่บ้านที่เอเลนยังมีชีวิตอยู่เมื่อตอนเป็นเด็ก เธอยืนอยู่ที่หน้าต่างและมองไปทางหมู่บ้าน เธอได้รับความสุขที่จะปล่อยให้ฉันที ถนนแคบและสกปรกและบ้านมีขนาดเล็กและอึดอัด บ้านพ่อแม่ของเธอได้รับการแออัดและความมืด. เธอได้ออกจากโรงเรียนเมื่อเธออายุสิบสี่และเริ่มทำงาน ครอบครัวของเธอต้องการเงิน ไม่ได้มีการทำงานมากบนเกาะและเงินไม่มากสำหรับครอบครัวในหมู่บ้านที่แออัด เอเลนได้เริ่มที่จะทำงานในโรงงานบรรจุปลา มันไม่ได้เป็นงานที่ไม่ดี เธอสามารถพูดคุยและตลกกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ทำงานร่วมกับเธอ แต่เธอเกลียดปลาเปียกเย็น หลังจากนั้นเพียงครึ่งชั่วโมงมือของเธอกลายเป็นสีแดงและเป็นเย็นเป็นชิ้นใหญ่ของน้ำแข็งปลาถูกบรรจุในและเธอเกลียดกลิ่นของปลาทุกที่ -. ในมือของเธอใบหน้าของเธอเสื้อผ้าของเธอ, ผมของเธอ สิ่งแรกที่เธอทำเมื่อเธอกลับมาถึงบ้านในตอนเย็นก็โยนเสื้อผ้าของเธอลงไปในอ่างล้างจานและใช้เวลาอาบน้ำ เธอยืนอยู่ภายใต้กระแสบางของน้ำและล้างผมของเธออีกครั้งและอีกครั้ง แต่มันดูเหมือนกับเธอว่ากลิ่นของปลาไม่เคยทิ้งเธอ. บางครั้งที่เธอฝันเกี่ยวกับการมีสามีและครอบครัวและบ้านของเธอเองที่จะดูแล เอเลนบางครั้งมองไปที่ผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าทำงานข้างเธอผู้หญิงในวัยสี่สิบห้าสิบของพวกเขา พวกเขาตลกและหัวเราะเหมือนหญิงสาว แต่ใบหน้าของพวกเขาเหนื่อยผมของพวกเขามีสีเทาในนั้นและร่างกายของพวกเขาไม่มีรูปแบบ เอเลนหวังว่าเธอจะยังไม่ได้รับการทำงานในโรงงานเมื่อเธออายุสี่สิบ เธอหวังว่าเธอจะได้พบกับผู้ชายที่รวยและหล่อที่จะพาเธอออกไปจากโรงงานและนำเธอเข้าไปในอพาร์ทเม้นที่สวยงาม แต่มันก็ยากที่จะหาคนที่ต้องการที่ จากนั้นเธอได้พบกับริก. ริกเป็นครูบาอาจารย์สิบสองปีแก่กว่าเธอเป็นและไม่หล่อมาก แต่ใบหน้าของเขาเป็นชนิดและเขาก็มีงานที่ดีเป็นหลักของโรงเรียนที่ใกล้เคียง เธอได้ตกลงที่จะแต่งงานกับเขาและตอนนี้ความฝันของเธอเป็นจริงขึ้นมาได้ - นี่เธออาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นใหม่ที่น่ารักนี้กับสองสาวที่สวยงามทารกเกิดมาเพียงหกวันที่ผ่านมา เธอยิ้ม เธอหันไปจากหน้าต่างและใส่ในน้ำที่จะทำให้ชา เธอทำให้สองถ้วยเพิ่มจำนวนมากของนมและน้ำตาลและดำเนินหนึ่งถ้วยเข้าไปในห้องนั่งเล่น. ริกเป็นนอกบนระเบียงแคบ ๆ ของพาร์ทเมนท์ที่พวกเขาใช้ในการนั่งอยู่ในสภาพอากาศที่ดี เขาได้รับการวางบานประตูหน้าต่างพายุเหนือหน้าต่าง มันเป็นงานที่ยากลำบากในระเบียงแคบในลมแรงและเขาลดลงหนึ่งในบานประตูหน้าต่างที่มีความผิดพลาด. "ชู่ว! เงียบน้ำผึ้ง!" เธอตะโกนผ่านประตูระเบียง "อย่าทำเสียงดังมาก! คุณจะตื่นทารก!" ริกหยิบขึ้นชัตเตอร์และตะโกนกลับมา. "ถ้าทารกเหล่านั้นสามารถนอนหลับผ่านเสียงของลมนี้พวกเขาสามารถนอนหลับผ่านอะไร! อะไรที่คุณต้องการให้ฉัน จะทำอย่างไร? รอจนกว่าพวกเขาจะตื่นขึ้นมา? " เอเลนมองออกไปทั่วเกาะ มันก็มีฝนตกอย่างหนักเพื่อที่เธอจะไม่ได้เห็นทะเล แต่เธอคิดว่าเธอสามารถได้ยินเสียง crashing ป่าของคลื่นเหนือเสียงของลม. "ดีไม่มีน้ำผึ้ง ... " "พายุเฮอริเคนอาจตีเวลาใด ๆ ! คุณต้องการให้ฉันรอสำหรับทารกที่จะปลุกเราควร ได้ออกจากเกาะสองวันที่ผ่านมาหาที่ไหนสักแห่งที่ปลอดภัย. แต่ยังไม่มี. คุณบอกว่าทารกเป็นเด็กเกินไปที่จะเดินทาง. คุณบอกว่ามันจะเป็นเรื่องยากเกินไปที่จะย้ายพวกเขา. คุณบอกว่าคุณไม่ได้รู้สึกดีพอที่จะออกจากอพาร์ทเม้น. คุณ กล่าวว่าเราต้องการจะดีกับบานประตูหน้าต่างพายุขึ้น. แล้วคนอื่นจะไปอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ปลอดภัยและที่นี่เราอยู่กับหนึ่งในพายุเฮอริเคนที่เลวร้ายที่สุดในปีที่ผ่านมาตรงสำหรับเรา. และคุณบอกว่าฉันทำเสียงมากเกินไป? " เอเลนเอาชากลับไปที่ห้องครัวแล้วก็เดินเข้ามาในห้องทารก 'เพื่อดูว่าพวกเขาตื่นขึ้นมา เธอเป็นคนที่มีความสุขที่จะเห็นพวกเขายังคงนอนหลับอยู่ เอเลนไม่เข้าใจว่าพวกเขาสามารถนอนหลับผ่านเสียงของลมและฝน ทารกที่น่ารักดังกล่าว! เพียงหกวันเก่าและสวยงามมาก มือเล็ก ๆ น้อย ๆ ใบหน้าเล็ก ๆ น้อย ๆ หัวเล็ก ๆ น้อย ๆ ของผมสีดำนุ่ม เธอมองไปรอบห้อง มันเป็นสีเหลืองกับผ้าม่านสีเหลืองและสีขาว มีภาพบนผนังได้และทาสีเฟอร์นิเจอร์สวยยืนอยู่รอบ ๆ ห้อง เตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นภาพวาดสีที่แตกต่างและมีสองตู้เล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับเสื้อผ้าทารก ดีทารกของเธอกำลังจะเป็นที่ดีที่สุดแต่งตัวรักที่ดีที่สุดทารกฉลาดในทะเลแคริบเบียน! เธอเดินไปที่หน้าต่าง มันได้รับ windier และบางส่วนของต้นปาล์มมองเหมือนพวกเขาเกือบจะสัมผัสพื้นดิน ใช่ลมเข้มแข็งมากขึ้นกว่านี้ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เธอเอามือของเธอบนหน้าต่างและรู้สึกว่าแก้วย้ายต่องแต่งอยู่ในสายลม เธอไม่สามารถเชื่อว่ามัน วิธีแก้วสามารถย้ายเข้าและออกอย่างนั้นโดยไม่ทำลาย? "ริ!" เธอตะโกน "ริมาที่นี่! วางบานประตูหน้าต่างที่นี่!" แต่เพียงแค่นั้นพายุเฮอริเคนตีอาคารที่ส่ายมันราวกับว่ามันได้รับการตีโดยรถไฟ. "ริก!" ไม่มีการตอบกลับเป็นเพียงเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวของลมและน่ากลัวเสียงดังมาจากการสร้างตัวเอง. เธอวิ่งไปที่ประตูระเบียง แต่เธอไม่สามารถมองเห็นริก "ที่รักพระเจ้าลมได้พัดเขาออกระเบียง!" เธอคิดว่า ฝนกำลังตกอย่างหนักและท้องฟ้ามืดเพื่อที่ว่ามันเกือบจะได้รับคืน แล้วที่ปลายสุดของระเบียงเธอเห็นอะไรบางอย่างที่ย้าย มันเป็นริก เขาอยู่บนหัวเข่าของเขาด้วยแขนของเขารอบรางโลหะของระเบียง หัวของเขาลดลงและบานประตูหน้าต่างพายุหนักได้พัดออกมาจากมือของเขา. "ริก!" เธอกรีดร้องอีกครั้ง ริกเริ่มที่จะดึงตัวเองพร้อมระเบียงหัวยังลดลงถือบนราง ครึ่งพร้อมระเบียงเขาหยุด เธอจะได้เห็นเขาเหนื่อย ลมพัดหนักกว่าเดิม ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ที่ทำจากโลหะอาจหลังคาของบ้าน, มาบินขึ้นไปในอากาศ มันบินตรงไปที่ระเบียงและชนกับรถไฟ จากนั้นชิ้นส่วนของโลหะลดลง, การกับมันบางส่วนของรางและผนังของอพาร์ทเม้นด้านล่างพวกเขา ไม่มีอะไรที่จะหยุดลมพัดริกออกระเบียงว่า เขาได้หยุดเคลื่อนไหว เธอสงสัยว่าโลหะที่ได้ตีเขา. "ริก! Come on! Come on!" เธอกรีดร้อง เธอร้องไห้เมื่อเขาเริ่มที่จะย้ายอีกครั้ง ช้าเขาดึงตัวเองพร้อมระเบียงหัวลง หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนชั่วโมงเขาไปถึงประตู เอเลนเปิดมันและเขาครึ่งหนึ่งลดลงครึ่งหนึ่งดึงตัวเองเข้าไปในห้อง ลมพัดเข้ามาในห้องกับเขา นิตยสารและเอกสารบินผ่านอากาศ, ถ้วยตกจากโต๊ะเก้าอี้ล้มลง. "ช่วยฉันปิดประตู!" พวกเขาทั้งสองดึงประตูปิด. "ริก! คุณเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่ฉันก็กลัวมาก! ผมคิดว่าลม ได้พัดคุณออกไป! " ริกก็สั่น. '' ฉันดี ฟังเอเลน! เราต้องย้ายอย่างรวดเร็วหน้าต่างจะไปทำลาย! ด่วน! รับเด็กทารก! ได้รับในห้องน้ำ! " เอเลนหยิบขึ้นมาเด็กทารกและพวกเขาวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ. มันเป็นห้องเล็ก ๆ ไม่มีหน้าต่าง. ริกปิดประตูและล็อคมัน. "ที่รักพระเจ้ารักโปรดมองหลังจากที่เรา" เอเลนกระซิบ ขณะที่เธอนั่งอยู่บนพื้นกับทารกในอ้อมแขนของเธอ. เสียงน่ากลัว. และมันก็เลวร้ายลง. กรีดร้องเหมือนสัตว์ป่าลมโยนตัวเองที่อาคารสั่นมันเหมือนสุนัขสั่นกระต่าย. จากนั้นก็มา ความผิดพลาดดังเป็นหน้าต่างของห้องทารกยากจนและอีกไม่นานหลังจากนั้นเป็นหน้าต่างห้องนั่งเล่นตาม. ลมกรีดร้องเข้าไปในอพาร์ตเมนต์และพวกเขาสามารถได้ยินเสียงเฟอร์นิเจอร์กระแทกกับผนังพาร์ทเมนท์. พวกเขาได้ยินผิดพลาดโทรทัศน์กับพื้นและ เสียงกระจกแตกเป็นพายุเฮอริเคนทำลายห้องครัว. ลมพัดใต้ประตูห้องน้ำและสั่นแย่ลง. มันเป็นเหมือนสัตว์ป่าในอพาร์ทเม้นพยายามที่จะฆ่าพวกเขา. ทันใดนั้นไฟก็ออกไปและพวกเขาอยู่ ในความมืด. เอเลนกรีดร้องและทารกเริ่มที่จะกรีดร้องเกินไปทั้งสองในเวลาเดียวกัน. "ริก! มันจะได้รับเรา! เราทุกคนกำลังจะตาย! เรากำลังจะตาย! "