Eleven" is a brief narrative of onl

Eleven" is a brief narrative of only a few pages that is nonetheless a powerful statement on class and culture. Written in the first person, the story describes in the present tense the experience of a young Latina girl named Rachel in school on her eleventh birthday.

The story opens with Rachel's reflection on the nature of time as she contemplates her own birthday. She says that people contain all of the ages they have ever been, and that sometimes younger versions of oneself appear. For example, when someone is very hurt and wants to cry, it might be the three-year-old within him or her that does the crying. She even believes that sometimes an adult might need to feel like a three-year-old. She also astutely observes that the shift from one age to the next does not occur overnight; a person does not go to bed one night as a ten-year-old and wake up the next day eleven. Rather, it takes some getting used to, and it might take several months or almost a year before a person really feels like he or she is eleven years old.

The reason that Rachel contemplates age is because now, on her birthday, she wishes she were one hundred and two, not eleven. An incident with her teacher, Mrs. Price, has deeply wounded Rachel. In a recounting of the incident, when Mrs. Price holds up an ugly red sweater in front of the class and wants to know who owns it, she is clearly annoyed with the person who has left the sweater in the cloakroom for so long. After all the rest of the students deny ownership, Mrs. Price listens to a student say that it belongs to Rachel. Mrs. Price does not listen to Rachel, who is at first dumbfounded and then finally manages to deny ownership in "a little voice that was maybe me when I was four." The teacher overrules Rachel's protest and puts the sweater on her desk.

Rachel has a difficult time containing her inner three-year-old, who wants to cry, but she does so by remembering that her mother will have a birthday cake for her that evening to celebrate her eleventh birthday. She pushes the sweater slowly to the edge of her desk until it almost falls on the floor.Noticing this,Mrs. Price embarrasses Rachel again by interrupting the class and telling Rachel to put on the sweater. As earlier, she does not allow Rachel to speak, and she forces the girl to wear the offending piece of clothing. Rachel suddenly loses control and breaks down weeping, her head on her desk. "I wish I was invisible," she narrates, continuing to weep.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิบเอ็ด "เป็นเรื่องเล่าสั้น ๆ เพียงไม่กี่หน้าเว็บที่เป็นกระนั้นคำสั่งที่มีประสิทธิภาพในการเรียนและวัฒนธรรม. เขียนในคนแรกเป็นเรื่องที่อธิบายในตึงเครียดประสบการณ์ปัจจุบันของสาวลาติหนุ่มที่ชื่อราเชลในโรงเรียนในวันเกิดที่สิบเอ็ดของเธอ . เปิดเรื่องกับการสะท้อนของราเชลกับลักษณะของเวลาที่เธอครุ่นคิดวันเกิดของเธอเอง. เธอบอกว่าคนที่มีทั้งหมดของทุกเพศทุกวัยที่พวกเขาเคยและที่รุ่นบางครั้งน้องของตัวเองปรากฏ. ตัวอย่างเช่นเมื่อมีคนได้รับบาดเจ็บมาก และอยากจะร้องไห้ก็อาจจะสามปีภายในตัวเขาหรือเธอที่ไม่ร้องไห้. เธอยังเชื่อว่าบางครั้งผู้ใหญ่อาจจำเป็นต้องรู้สึกเหมือนสามปี. เธอยังชาญฉลาดตั้งข้อสังเกตว่าการเปลี่ยนแปลงจาก หนึ่งอายุการต่อไปไม่ได้เกิดขึ้นชั่วข้ามคืน. คนนั้นไม่ได้ไปนอนในคืนหนึ่งเป็นสิบปีและตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นสิบเอ็ด แต่มันจะใช้เวลาบางส่วนรับใช้และมันอาจจะใช้เวลาหลายเดือนหรือ เกือบหนึ่งปีก่อนที่คนจริงๆรู้สึกเหมือนเขาหรือเธอเป็นสิบเอ็ดปี. ด้วยเหตุผลที่ว่าราเชลครุ่นคิดอายุเป็นเพราะตอนนี้ในวันเกิดของเธอเธอเธอกำลังมีความประสงค์ที่ 102 ไม่ได้สิบเอ็ด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับครูของเธอนางราคาได้รับบาดเจ็บอย่างลึกซึ้งราเชล ในแง่ของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อนางราคาชูเสื้อสีแดงน่าเกลียดในด้านหน้าของชั้นเรียนและต้องการที่จะรู้ว่าใครเป็นเจ้าของมันเธอเป็นอย่างชัดเจนรำคาญกับคนที่ได้ออกจากเสื้อกันหนาวในห้องรับฝากเป็นเวลานาน หลังจากที่ส่วนที่เหลือทั้งหมดของนักเรียนปฏิเสธเป็นเจ้าของนางราคาฟังนักเรียนบอกว่ามันเป็นของราเชล นางราคาไม่ฟังราเชลซึ่งเป็นที่ตะลึงเป็นครั้งแรกและแล้วในที่สุดพอที่จะปฏิเสธการเป็นเจ้าของใน "เสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อาจจะเป็นฉันเมื่อฉันถูกสี่." ครูลบล้างการประท้วงของราเชลและทำให้เสื้อกันหนาวบนโต๊ะทำงานของเธอ. ราเชลมีช่วงเวลาที่ยากที่มีภายในสามปีเก่าของเธอที่อยากจะร้องไห้ แต่เธอไม่ได้โดยจำได้ว่าแม่ของเธอจะมีเค้กวันเกิดสำหรับเธอในเย็นวันนั้น เพื่อฉลองวันเกิดของเธอที่สิบเอ็ด เธอผลักดันเสื้อช้าไปที่ขอบของโต๊ะทำงานของเธอจนมันเกือบจะตรงกับวันที่ floor.Noticing นี้นาง ราคาอายราเชลอีกครั้งโดยขัดจังหวะชั้นเรียนและบอกราเชลจะวางบนเสื้อยืด ขณะที่ก่อนหน้านี้เธอไม่อนุญาตให้ราเชลจะพูดและเธอบังคับให้หญิงสาวที่จะสวมใส่ชิ้นส่วนของเสื้อผ้าที่กระทำผิด ราเชลจู่ ๆ ก็สูญเสียการควบคุมและหยุดพักลงร้องไห้หัวของเธอบนโต๊ะทำงานของเธอ "ฉันหวังว่าฉันมองไม่เห็น" เธอเล่าอย่างต่อเนื่องจะร้องไห้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิบเอ็ด " เป็นการเล่าเรื่องสั้น ๆเพียงไม่กี่หน้านั้นเป็นกระนั้นงบที่มีประสิทธิภาพในการเรียนและวัฒนธรรม เขียนในคนแรก เรื่องนี้อธิบายในกาลปัจจุบัน ประสบการณ์ของหนุ่มสาว Latina สาวชื่อ ราเชล ในโรงเรียน ในวันเกิดของเธอ ม. 5เรื่องเปิดกับราเชลที่สะท้อนธรรมชาติของเวลาเขา contemplates วันเกิดของเธอเอง เธอบอกว่าคนประกอบด้วยทั้งหมดของอายุที่พวกเขาเคยได้รับ และบางครั้งรุ่นน้องตัวเองปรากฏ ตัวอย่างเช่น เมื่อมีมากเจ็บและอยากจะร้อง มันอาจเป็นวัย 3 ขวบในเขาหรือเธอที่ไม่ร้องไห้ เธอยังเชื่อว่า บางครั้งผู้ใหญ่อาจจะต้องรู้สึกเหมือนเป็นเด็ก 3 ขวบ . เธอยังฉลาดสังเกตว่าเปลี่ยนจากยุคต่อไปจะไม่เกิดขึ้นข้ามคืน คนไม่ได้นอนคืนนึงเป็นสิบปีเก่าและตื่นสิบเอ็ดวันถัดไป แต่มันต้องใช้เวลาบางส่วนรับใช้ และมันอาจจะใช้เวลาหลายเดือน หรือเกือบปี ก่อนที่คนที่ทำให้รู้สึกว่า เขาหรือเธอเป็นสิบเอ็ดปีเหตุผลที่เรเชล contemplates อายุ เพราะตอนนี้ ในวันเกิดของเธอ เธอหวังว่าเธอได้หนึ่งร้อยสอง ไม่ใช่ 11 เหตุการณ์ที่เกิดกับครู คุณนายราคาได้บาดลึก เรเชล ในการเล่าของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อคุณนายราคาถือขึ้นเป็นเสื้อสีแดงน่าเกลียดหน้าชั้นเรียน และอยากทราบว่าใครเป็นเจ้าของมัน เธอให้รำคาญกับคนที่เหลือเสื้อในส้วมนาน หลังจากที่นักศึกษาพวกปฏิเสธความเป็นเจ้าของ คุณนายราคาฟังนักเรียนพูดนั้นมันเป็นของ ราเชล คุณนายราคาไม่ฟังราเชล ที่ตอนแรกอึ้ง แล้วในที่สุดก็สามารถปฏิเสธความเป็นเจ้าของใน " เสียงเล็ก ๆที่บางทีฉันเมื่อฉันถูกสี่ " ครู overrules ประท้วงของราเชล และใส่เสื้อบนโต๊ะของเธอราเชลได้ยากเวลาที่มีเธอในวัย 3 ขวบ ใครอยากร้อง แต่เธอไม่ได้ โดยจำได้ว่าแม่ของเธอจะได้เค้กวันเกิดเลยเย็นฉลองวันเกิดของเธอ ม. 5 เธอดันเสื้อช้าๆกับขอบโต๊ะจนเกือบล้มบนพื้น เห็นราคานี้ คุณนายอายเวลาที่เรเชลอีกครั้งโดยก่อกวนชั้นเรียนและบอกเรเชลใส่เสื้อกันหนาว โดยก่อนหน้านี้ เธอไม่อนุญาตให้ราเชลพูด เธอบังคับให้ผู้หญิงสวมรุกราน ชิ้นส่วนของเสื้อผ้า ราเชลก็สูญเสียการควบคุมและหยุดร้องไห้ หัวของเธอบนโต๊ะของเธอ . " ฉันหวังว่าฉันจะมองไม่เห็น " เธอบรรยาย การคร่ำครวญ