Thou must hear all, to understand.

Thou must hear all, to understand. I was twelve years old, only twelve years old; thou rememberest well, is it not so? And I was spoiled, I did everything that I liked! Thou rememberest, surely, how they spoiled me? Listen. The first time that he came he had varnished boots. He got down from his horse at the great steps, and he begged pardon for his costume, but he came to bring some news to papa. Thou rememberest, is it not so? Don't speak — listen. When I saw him I was completely carried away, I found him so very beautiful; and I remained standing in a corner of the salon all the time that he was talking. Children are strange ... and terrible. Oh yes ... I have dreamed of all that.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พระองค์ต้องได้ยินทั้งหมด เข้าใจ ผม 12 ปี อายุ เพียงสิบสองปี พระองค์ rememberest ดี จะไม่ให้ และผมไม่เสีย ไม่ได้ทุกอย่างที่ฉันชอบ พระองค์ rememberest แน่นอน วิธีการที่จะเสียฉัน ฟัง ครั้งแรกที่เขามาเขามีชนิดรองเท้า เขาได้ลงจากม้าของเขาในขั้นตอนดี และเขาขอร้องโทษที่เครื่องแต่งกายของเขา แต่เขามาให้ข่าวบางปาป้า พระองค์ rememberest จะไม่ให้ ไม่พูด – ฟัง เมื่อเขาเห็น ฉันสมบูรณ์ทำไป พบเขามากสวย และฉันยังคงยืนอยู่มุมร้านเสริมสวยตลอดเวลาที่เขาพูด เด็กจะแปลก... และน่ากลัว อ๋อ ใช่ ได้เลยของที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ท่านจะต้องฟังให้เข้าใจ ฉันเป็นสิบสองปีเพียงสิบสองปี; จงระลึกถึงกันมันไม่เป็นเช่นนั้น และฉันก็นิสัยเสียที่ฉันทำทุกอย่างที่ฉันชอบ! พระองค์ทรงระลึกถึงแน่นอนว่าพวกเขานิสัยเสียฉัน ฟัง ในครั้งแรกที่เขามาเขามีรองเท้าเงา เขาได้ลงจากหลังม้าของเขาที่ขั้นตอนที่ดีและเขาขอร้องให้อภัยกับเครื่องแต่งกายของเขา แต่เขามาเพื่อนำข่าวบางอย่างเพื่อพ่อ พระองค์ทรงระลึกถึงมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น ไม่พูด - ฟัง เมื่อฉันเห็นเขาฉันถูกหามออกไปอย่างสมบูรณ์ผมพบเขาเพื่อที่สวยงามมาก และฉันยังคงยืนอยู่ในมุมของร้านตลอดเวลาที่เขาพูด เด็กแปลกและน่ากลัว ... โอ้ใช่ ... ฉันมีความฝันของทุกคนที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เจ้าต้องได้ยินทั้งหมด เข้าใจ ผมอายุเพียงสิบสองปี พระองค์ rememberest เอ่อ ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอคะ และฉันเสีย ฉันทำทุกอย่างที่ฉันชอบ ท่าน rememberest แน่นอน ว่าเขาตามใจฉัน ฟังนะ ครั้งแรกที่เขามาเขามีเงารองเท้า เขาก็ลงจากม้าของเขาที่ก้าวที่ยิ่งใหญ่ และเขาขอโทษสำหรับเครื่องแต่งกายของเขาแต่เขาก็เอาข่าวกับป๊ะป๋า ท่าน rememberest ไม่ใช่งั้นเหรอ ? อย่ามาพูด - ฟัง เมื่อผมเห็นเขาผมเลยกวาดไป ฉันพบเขาสวยงามมาก และฉันยังคงยืนอยู่ในมุมของร้าน ตลอดเวลาที่เขาพูด เด็กประหลาด . . . . . . . และน่ากลัว โอ้ ใช่ . . . . . . . ฉันมีฝันทั้งหมด