He was driving home one evening, on

He was driving home one evening, on a two-lane country road. Work, in this small mid-western community, was almost as slow as his beat-up Pontiac. But he never quit looking. Ever since the Levis factory closed, he'd been unemployed, and with winter raging on, the chill had finally hit home.

It was a lonely road. Not very many people had a reason to be on it, unless they were leaving. Most of his friends had already left. They had families to feed and dreams to fulfill. But he stayed on. After all, this was where he buried his mother and father. He was born here and knew the country.

He could go down this road blind, and tell you what was on either side, and with his headlights not working, that came in handy. It was starting to get dark and light snow flurries were coming down. He'd better get a move on.

You know, he almost didn't see the old lady, stranded on the side of the road. But even in the dim light of day, he could see she needed help. So he pulled up in front of her Mercedes and got out. His Pontiac was still sputtering when he approached her.

Even with the smile on his face, she was worried. No one had stopped to help for the last hour or so. Was he going to hurt her? He didn't look safe, he looked poor and hungry. He could see that she was frightened, standing out there in the cold. He knew how she felt. It was that chill that only fear can put in you. He said, "I'm here to help you m'am. Why don't you wait in the car where it's warm. By the way, my name is Joe."

Well, all she had was a flat tire, but for an old lady, that was bad enough Joe crawled under the car looking for a place to put the jack, skinning his knuckles a time or two. Soon he was able to change the tire. But he had to get dirty and his hands hurt. As he was tightening up the lug nuts, she rolled down her window and began to talk to him. She told him that she was from St. Louis and was only just passing through. She couldn't thank him enough for coming to her aid. Joe just smiled as he closed her trunk.

She asked him how much she owed him. Any amount would have been alright with her. She had already imagined all the awful things that could have happened had he not stopped. Joe never thought twice about the money. This was not a job to him. This was helping someone in need, and God knows there were plenty who had given him a hand in the past. He had lived his whole life that way, and it never occurred to him to act any other way. He told her that if she really wanted to pay him back, the next time she saw someone who needed help, she could give that person the assistance that they needed, and Joe added "...and think of me".

He waited until she started her car and drove off. It had been a cold and depressing day, but he felt good as he headed for home, disappearing into the twilight. A few miles down the road the lady saw a small cafe. She went in to grab a bite to eat, and take the chill off before she made the last leg of her trip home. It was a dingy looking restaurant. Outside were two old gas pumps. The whole scene was unfamiliar to her. The cash register was like the telephone of an out of work actor, it didn't ring much.

Her waitress came over and brought a clean towel to wipe her wet hair. She had a sweet smile, one that even being on her feet for the whole day couldn't erase. The lady noticed that the waitress was nearly eight months pregnant, but she never let the strain and aches change her attitude. The old lady wondered how someone who had so little could be so giving to a stranger. Then she remembered Joe.

After the lady finished her meal, and the waitress went to get her change from a hundred dollar bill, the lady slipped right out the door. She was gone by the time the waitress came back. She wondered where the lady could be, then she noticed something written on a napkin. There were tears in her eyes, when she read what the lady wrote. It said, "You don't owe me a thing, I've been there too. Someone once helped me out, the way I'm helping you. If you really want to pay me back, here's what you do. Don't let the chain of love end with you."

Well, there were tables to clear, sugar bowls to fill, and people to serve, but the waitress made it through another day. That night when she got home from work and climbed into bed, she was thinking about the money and what the lady had written. How could she have known how much she and her husband needed it? With the baby due next month, it was going to be hard. She knew how worried her husband was, and as he lay sleeping next to her, she gave him a soft kiss and whispered soft and low, "Everything's gonna be alright, I love you Joe.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาได้ขับรถบ้านหนึ่งเย็น ถนนสองเลนประเทศ ทำงาน ในชุมชนตะวันตกกลางเล็ก ได้เกือบเป็นช้าเป็นพันเทียค beat-up ของเขา แต่เขาไม่เคยเลิกมอง นับตั้งแต่ปิดโรงงาน Levis เขาได้รับคนตกงาน และ มีโกรธในฤดูหนาว เย็นที่ได้สุดท้ายตีบ้าน

มันเป็นถนนโดดเดี่ยว คนไม่มากมีเหตุผลที่จะอยู่ในนั้น เว้นแต่ออกจาก แล้วก็ซ้ายสุดของเพื่อนของเขา พวกเขามีครอบครัวที่ต้องเลี้ยงและความฝันเพื่อตอบสนอง แต่เขาอยู่บน หลังจากที่ทุก นี้คือที่เขาฝังแม่และพ่อของเขา เขาเกิดที่นี่ และรู้ประเทศ

เขาอาจไปลงบอดนี้ถนน และบอกสิ่งที่เป็นด้านใดด้านหนึ่ง และไฟหน้าของเขาไม่ทำงาน ที่มาได้ มันกำลังเริ่มจะมืด และ flurries หิมะไฟมาลง เขาดีกว่าจะได้รับย้ายใน.

คุณทราบ เขาเกือบไม่ได้ดูเก่าผู้หญิง ควั่นด้านของถนน แต่แม้ในแสงของวัน เขาได้เห็นเธอต้องการความช่วยเหลือ เพื่อให้เขาดึงขึ้นหน้ารถของเธอ และได้ออก พันเทียคของเขายังถูกพ่นเมื่อเขาทาบทาม her.

คู่กับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เธอเป็นกังวล ไม่มีใครได้หยุดสำหรับชั่วโมงสุดท้าย เขากำลังจะทำร้ายเธอ เขาไม่ได้ดูปลอดภัย เขาดูยากจน และหิว เขาได้เห็นว่า เธอกลัว ยืนออกมีในเย็น เขารู้ว่าเธอรู้สึก ชิลล์ที่กลัวเท่าสามารถใส่ในตัวคุณได้ เขากล่าวว่า "ฉันอยู่ที่นี่เพื่อช่วยคุณ m'am คุณรอในรถที่เป็นอบอุ่นด้วยทำไมไม่ โดยวิธีการ ชื่อของฉันคือ โจ"

ดี ทั้งหมดที่เธอมีคือยางแบน แต่สำหรับเลดี้เก่า ที่ไม่ดีพอโจตระเวนใต้รถหาที่วางแจ็ค ประกวดเขา knuckles เวลาหรือสอง เร็ว ๆ นี้ กำลังจะเปลี่ยนยาง แต่เขามีเลอะ และเจ็บมือ ขณะที่เขาถูกขันค่าถั่ว lug เธอรีดลงหน้าต่างของเธอ และเริ่มพูดคุยกับเขา เธอบอกว่า เธอจากเซนต์ Louis และไม่เพียงแค่ผ่านการ เธอไม่ขอบคุณพระองค์พอมาช่วยเธอ โจเพิ่งยิ้มเป็นเขาปิดลำตัวของเธอ

เธอถามเขาว่าเธอเป็นหนี้เขา ยอดเงินจะได้รับครับกับเธอ นอกจากนี้เธอแล้วมีจินตนาการสิ่งร้ายทั้งหมดที่อาจเกิดขึ้นได้เขาไม่หยุด โจไม่เคยคิดเกี่ยวกับเงินสองครั้ง นี่ไม่ใช่งานกับเขา นี้ได้ช่วยคนยาก และพระเจ้ารู้ว่า มีมากมายที่มีให้เขามือในอดีต เขาได้อาศัยอยู่ตลอดชีวิตวิธี และมันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาทำวิธีอื่น ๆ เขาบอกเธอว่า ถ้าเธออยากจะคืนเขา ในครั้งถัดไปที่เธอเห็นคนที่ต้องการความช่วยเหลือ เธอสามารถให้คนที่ขอความช่วยเหลือที่พวกเขาต้องการ และโจเพิ่ม "... และคิดว่า ของฉัน"

เขารอจนกว่าเธอเริ่มต้นของรถและขับรถออก จะได้เย็น และ depressing วัน แต่เขารู้สึกดีกับเขาหัวสำหรับบ้าน หายไปในยามอาทิตย์อัสดง ไมล์กี่ถนนผู้หญิงเห็นร้านกาแฟขนาดเล็ก เธอไปในหยิบกัดกิน และนำเย็นที่ปิดก่อนเธอทำเลกสุดท้ายของบ้านเดินไป ร้านอาหารมอง dingy ได้ ด้านนอกมีสองปั๊มน้ำมันเก่า ฉากที่ทั้งไม่คุ้นเคยกับเธอได้ เครื่องบันทึกเงินสดเช่นเบอร์โทรศัพท์ของนักแสดงทำงาน ไม่ได้แหวนมากขึ้น

พนักงานเสิร์ฟเธอมา และนำผ้าสะอาดเช็ดผมเปียก เธอมีรอยยิ้มหวาน หนึ่งที่แม้อยู่บนเท้าของเธอทั้งวันไม่สามารถลบ ผู้หญิงพบว่า พนักงานได้เกือบ 8 เดือนตั้งครรภ์ แต่เธอไม่เคยปล่อยให้สายพันธุ์ และปวดเปลี่ยนแปลงทัศนคติของเธอ หญิงสงสัยว่า วิธีคนมีน้อยดังนั้นอาจจะเพื่อให้คนแปลกหน้าเป็น แล้วเธอจำโจ

หลังจากผู้หญิงเสร็จอาหารของเธอ และให้น้องไปรับการเปลี่ยนแปลงของเธอจากร้อยดอลลาร์ ผู้หญิงที่เล็ดรอดออกจากประตูไปทางขวา เธอได้ไปตามเวลาที่ให้น้องกลับมา เธอสงสัยว่า การที่ผู้หญิงอาจจะ จาก นั้นเธอสังเกตเห็นสิ่งที่เขียนบนผ้าเช็ดปาก มีน้ำตาในดวงตาของเธอ เมื่อเธออ่านผู้หญิงเขียน มันว่า "คุณไม่เป็นหนี้ฉันสิ่ง ฉันได้รับมีมากเกินไป คนเคยช่วย วิธีกำลังช่วยคุณ ถ้าคุณต้องการคืนฉัน นี่คือสิ่งที่คุณทำ อย่าปล่อยให้ห่วงโซ่ของสิ้นสุดความรักกับคุณ"

ดี มีตารางชัดเจน น้ำตาลขันการเติม ผู้ให้บริการ แต่ให้น้องทำมันผ่านวันอื่น คืนนั้นเมื่อเธอได้รับบ้านจากการทำงาน และปีนเตียง เธอมีความคิดเกี่ยวกับเงินและสิ่งที่ผู้หญิงได้เป็นผู้เขียน วิธีสามารถเธอได้ทราบว่าเธอและสามีของเธอต้องการมันหรือไม่ กับทารกครบกำหนดในเดือนถัดไป มันเป็นไปได้ยาก รู้ว่าห่วงสามีถูก และ ขณะที่เขานอนหลับข้างเธอ เธอให้เขาจูบนุ่ม และกระซิบนุ่ม และต่ำ "ทุกอย่างเป็น ไปได้ครับ ผมรักคุณโจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาเป็นคนที่ขับรถกลับบ้านในเย็นวันหนึ่งในถนนในชนบทสองเลน ทำงานในชุมชนกลางตะวันตกขนาดเล็กนี้ก็เกือบจะเป็นช้าเป็นจังหวะที่ขึ้นเขารถปอนเตี๊ยก แต่เขาไม่เคยเลิกมอง นับตั้งแต่โรงงาน Levis ปิดเขาจะได้รับการว่างงานและมีฤดูหนาวที่บ้าคลั่งในเย็นได้ตีในที่สุดก็บ้านมันเป็นถนนเหงา ไม่มากมีหลายคนมีเหตุผลที่จะอยู่ในนั้นจนกว่าพวกเขาจะได้รับการออก ส่วนใหญ่ของเพื่อนของเขาทิ้งแล้ว พวกเขามีครอบครัวที่ให้อาหารและความฝันที่จะตอบสนอง แต่เขาอยู่ใน หลังจากทั้งหมดนี้เป็นที่ที่เขาฝังพ่อและแม่ของเขา เขาเกิดที่นี่และรู้ว่าประเทศที่เขาจะลงไปคนตาบอดถนนสายนี้และบอกคุณสิ่งที่อยู่ในทั้งสองข้างและมีไฟหน้าของเขาไม่ได้ทำงานที่มาในสะดวก มันเริ่มที่จะได้รับความมืดและแสงสว่างละอองหิมะกำลังลงมา เขาควรที่จะได้รับการย้ายที่คุณรู้ว่าเขาเกือบจะไม่ได้เห็นหญิงชราติดอยู่ที่ด้านข้างของถนน แต่แม้ในแสงสลัวของวันที่เขาจะได้เห็นเธอต้องการความช่วยเหลือ ดังนั้นเขาจึงดึงขึ้นที่ด้านหน้าของเธอ Mercedes และได้ออก คู่ของเขาก็ยังคงสปัตเตอร์เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เธอแม้จะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่เธอเป็นห่วง ไม่มีใครได้หยุดที่จะช่วยให้สำหรับชั่วโมงที่ผ่านมาหรือดังนั้น ได้เขาจะทำร้ายเธอ? เขาไม่ได้มีลักษณะที่ปลอดภัยเขามองไม่ดีและหิว เขาจะได้เห็นว่าเธอเป็นคนกลัวยืนออกมีในเย็น เขารู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร มันเป็นความกลัวหนาวที่สามารถใส่ในตัวคุณที่ เขากล่าวว่า "ฉันอยู่ที่นี่เพื่อช่วยให้คุณ m'am. ทำไมคุณไม่รอในรถที่มันอบอุ่น. โดยวิธีการที่ชื่อของฉันคือโจ". ดีทั้งหมดที่เธอมีคือยางแบน แต่สำหรับ หญิงชราที่ไม่ดีพอโจคลานใต้ท้องรถที่กำลังมองหาสถานที่ที่จะนำแจ็ค, สกินนิ้วของเขาเวลาหนึ่งหรือสอง ในไม่ช้าเขาก็สามารถที่จะเปลี่ยนยาง แต่เขาก็มีที่จะได้รับสกปรกและมือของเขาเจ็บ ขณะที่เขากำลังกระชับขึ้นถั่วดึงเธอกลิ้งลงหน้าต่างของเธอและเริ่มที่จะพูดคุยกับเขา เธอบอกเขาว่าเธอเป็นจากเซนต์หลุยส์และเป็นเพียงคนเดียวเพียงแค่ผ่าน เธอไม่สามารถขอบคุณเขามากพอสำหรับที่จะมาช่วยเธอ โจเพียงแค่ยิ้มในขณะที่เขาปิดท้ายของเธอเธอถามเขาว่าเธอเป็นหนี้เขา จำนวนเงินที่จะได้รับไม่เป็นไรกับเธอ เธอเคยคิดอยู่แล้วทุกสิ่งที่น่ากลัวที่อาจจะเกิดขึ้นเขาไม่หยุด โจไม่เคยคิดว่าสองครั้งเกี่ยวกับเงิน นี่ไม่ใช่งานกับเขา นี้ได้รับการช่วยให้คนในความต้องการและพระเจ้ารู้ดีว่ามีคนมากมายที่ได้ให้เขามือในอดีตที่ผ่านมา เขามีชีวิตอยู่ทั้งชีวิตของเขาแบบนั้นและมันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาในการทำหน้าที่หรือวิธีอื่น ๆ เขาบอกเธอว่าถ้าเธออยากจะจ่ายเงินให้เขากลับมาในครั้งต่อไปที่เธอเห็นใครบางคนที่ต้องการความช่วยเหลือเธอจะให้คนที่ขอความช่วยเหลือที่พวกเขาต้องการและโจมา "... และคิดว่าฉัน" เขารอจนกระทั่ง เธอเริ่มที่รถของเธอและขับรถออกไป มันเป็นวันที่หนาวเย็นและตกต่ำ แต่เขารู้สึกดีในขณะที่เขามุ่งหน้าไปยังบ้านหายเข้าไปในพลบค่ำ กี่ไมล์ลงที่ถนนผู้หญิงเห็นร้านกาแฟเล็ก ๆ เธอเดินไปในที่จะคว้ากัดกินและใช้เวลาเย็นออกไปก่อนที่เธอทำขาสุดท้ายของการเดินทางของเธอที่บ้าน มันก็มองร้านอาหารสกปรก นอกมีสองปั๊มก๊าซเก่า ฉากทั้งหมดเป็นที่ไม่คุ้นเคยกับเธอ เงินสดลงทะเบียนเป็นเหมือนโทรศัพท์ออกจากนักแสดงที่ทำงานก็ไม่ได้ดังมากน้องสาวของเธอเดินเข้ามาและนำผ้าขนหนูที่สะอาดในการเช็ดผมที่เปียกของเธอ เธอมีรอยยิ้มหวานหนึ่งที่แม้จะอยู่บนเท้าของเธอทั้งวันไม่สามารถลบ ผู้หญิงสังเกตเห็นว่าบริกรก็เกือบแปดเดือนที่ตั้งครรภ์ แต่เธอไม่เคยปล่อยให้ความเครียดและปวดเมื่อยเปลี่ยนทัศนคติของเธอ หญิงชราสงสัยว่าคนที่มีเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้นอาจจะเป็นอย่างนั้นให้กับคนแปลกหน้า จากนั้นเธอก็จำได้ว่าโจหลังจากที่ผู้หญิงเสร็จสิ้นการรับประทานอาหารของเธอและน้องสาวไปที่จะได้รับการเปลี่ยนแปลงของเธอจากการเรียกเก็บเงินร้อยดอลลาร์ผู้หญิงลื่นขวาออกจากประตู เธอก็หายไปตามเวลาที่น้องสาวกลับมา เธอสงสัยที่ผู้หญิงอาจจะเป็นจากนั้นเธอสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เขียนบนผ้าเช็ดปาก มีน้ำตาในดวงตาของเธอเมื่อเธออ่านสิ่งที่ผู้หญิงเขียน ก็กล่าวว่า "คุณไม่ได้เป็นหนี้ฉันสิ่งที่ฉันได้รับมีมากเกินไป. คนเคยช่วยฉันออกวิธีที่ฉันช่วยให้คุณ. ถ้าคุณต้องการที่จะจ่ายเงินให้ฉันกลับมาที่นี่คือสิ่งที่คุณได้กระทำ. ดอน ' ปล่อยให้ห่วงโซ่ของการสิ้นสุดความรักกับคุณ ". ดีมีตารางเพื่อล้างชามน้ำตาลเพื่อเติมเต็มและคนที่จะให้บริการ แต่พนักงานเสิร์ฟทำให้มันผ่านวันอื่น คืนนั้นเมื่อเธอกลับมาถึงบ้านจากการทำงานและปีนขึ้นไปบนเตียงที่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับเงินและสิ่งที่ผู้หญิงได้เขียน วิธีการอาจเธอได้เป็นที่รู้จักกันว่าเธอและสามีของเธอที่ต้องการได้หรือไม่ กับทารกเนื่องจากในเดือนถัดไปก็จะเป็นเรื่องยาก เธอรู้ว่าเป็นห่วงสามีของเธอและขณะที่เขานอนหลับอยู่ข้างๆเธอให้เขาจูบนุ่มและกระซิบนุ่มและต่ำ "จะทุกอย่างไม่เป็นไรผมรักคุณโจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขากำลังขับรถกลับบ้านในเย็นวันหนึ่ง บนถนนสองเลน . ทำงานในขนาดเล็กกลางตะวันตกชุมชน เกือบจะช้าอย่างเขาซ้อมสนาม . แต่เขาก็ไม่เลิกมอง ตั้งแต่ Levis โรงงานปิด เขาตกงาน และมีฤดูหนาวที่รุนแรงขึ้น , เย็น สุดท้าย ก็โดนที่บ้าน

มันเป็นถนนที่โดดเดี่ยว ไม่ได้หลายคนมากมีเหตุผลที่จะอยู่ในมันจนกว่าพวกเขาจะถูกทิ้งเพื่อนส่วนใหญ่ของเขาก็หายไปแล้ว พวกเขามีครอบครัวเลี้ยงและความฝันที่จะตอบสนอง แต่เขาอยู่ใน หลังจากทั้งหมดนี้คือที่เขาฝังแม่และพ่อ เขาเกิดที่นี่และรู้ว่าประเทศ

เขาอาจไปตามถนนตาบอด และบอกคุณสิ่งที่บนด้านใดด้านหนึ่ง และมีไฟหน้าของเขาไม่ทำงาน ที่มาในสะดวกมันเริ่มจะมืดและสว่างได้หิมะหิมะจะลง เขาทำต่อไปดีกว่า

รู้มั้ย เขาเกือบจะไม่เห็นหญิงชราอยู่ที่ด้านข้างของถนน แต่แม้ในแสงสลัวของวัน เขาเห็นว่าเธอต้องการความช่วยเหลือ เขาดึงขึ้นในด้านหน้าของเมอร์เซดีสเธอ และได้ออก ปอนเทียคของเขายังคงทำงาน เมื่อเขาเข้าหาเธอ

แม้จะมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเธอเป็นห่วง ไม่มีใครหยุดช่วยสำหรับชั่วโมงหรือดังนั้น เขาจะทำร้ายเธอ เขาดูไม่ค่อยปลอดภัย เขาดูที่ยากจนและหิวโหย เขาก็เห็นว่าเธอกลัวมาก ยืนออกมีในเย็น เขารู้ว่าเธอรู้สึกยังไง . มันเป็นเย็นที่ความกลัวเท่านั้นที่สามารถให้คุณ เขากล่าวว่า " ผมมาที่นี่เพื่อช่วยให้คุณ m'am . ทำไมคุณไม่รอในรถแล้วมันอบอุ่น อ้อลืมไป ฉันชื่อ โจ นะ

"อืม ทั้งหมดที่เธอมี คือ ยางแบน แต่หญิงชราก็แย่พอแล้ว โจ คลานใต้รถหาที่ใส่แจ๊ค ถลกหนังนิ้วของเขา ครั้ง หรือ สองครั้ง ไม่นาน เขาก็สามารถที่จะเปลี่ยนยาง แต่เขามีสกปรก มือเจ็บ ขณะที่เขาถูกกระชับขึ้นถั่ว Lug เธอรีดลงหน้าต่างของเธอและเริ่มที่จะพูดคุยกับเขา เธอบอกเขาไปว่าเธอจากเซนต์หลุยส์และเป็นเพียงแค่ผ่านทางมา เธอไม่ขอบคุณเขา พอมาที่นี่เพื่อช่วยเธอ โจก็ยิ้มขณะที่เขาปิดท้ายรถของเธอ

เธอถามเขามากขนาดไหน เป็นหนี้เขา ยอดเงินจะได้ตกลงกับเธอ เธอเคยคิดเรื่องไม่ดีที่อาจจะเกิดขึ้นได้ ถ้าเขาไม่เลิก โจไม่เคยคิดว่าสองครั้งเกี่ยวกับการเงิน นี่ไม่ใช่งานเขานี้คือการช่วยคนที่กำลังต้องการความช่วยเหลือ และพระเจ้ารู้ว่ามีมากมายที่ได้รับเขามือในอดีต เขา มี ชีวิต ทั้งชีวิต ทางนั้น มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาไปทำวิธีอื่น ๆ เขาบอกเธอว่า ถ้าเธออยากให้เขากลับมา คราวหน้าเธอเห็นคนที่ต้องการความช่วยเหลือ เค้าจะให้คนที่ให้ความช่วยเหลือที่พวกเขาต้องการ และโจ เพิ่ม " . . . . . . . และคิดว่าฉัน

"เขารอจนกระทั่งเธอเริ่มที่รถและขับออกไป มันมีความเย็นและวันเศร้า แต่เขาก็รู้สึกดีที่เขามุ่งหน้ากลับบ้าน หายไปในยามเย็น ไม่กี่ไมล์ถนนผู้หญิงเห็นร้านกาแฟเล็ก ๆ เธอเดินเข้าไปหาอะไรกิน และเอาชิลล์ออกก่อนที่เธอจะทำให้ขาสุดท้ายของการเดินทางของเธอกลับบ้าน มันสกปรกมองร้านอาหาร ข้างนอกมี 2 ปั๊มก๊าซโบราณฉากทั้งหมดก็คุ้นเคยกับเธอ ลงทะเบียนเงินสดเหมือนโทรศัพท์ของของนักแสดง มันยังไม่ดังมาก

เสิร์ฟเธอมาและเอาผ้าขนหนูสะอาด เช็ดผมที่เปียกของเธอ เธอมีรอยยิ้มหวาน ที่แม้แต่จะยืนมาทั้งวันแล้วไม่สามารถลบได้ หญิงสาวสังเกตเห็นว่าหญิงตั้งครรภ์ได้เกือบแปดเดือนแต่เธอก็ไม่เคยปล่อยให้ความเครียดและปวดเมื่อยเปลี่ยนทัศนคติของเธอ ยายสงสัยว่าคนที่ได้น้อยมาก อาจจะเพื่อให้คนแปลกหน้า แล้วหล่อนจำได้ โจ

หลังจากที่ผู้หญิงเสร็จอาหารของเธอและพนักงานเสิร์ฟไปเปลี่ยนเธอจากร้อยดอลลาร์บิล ผู้หญิงก็หลุดลอยออกไปนอกประตู เธอออกไปเมื่อพนักงานเสิร์ฟกลับมา เธอสงสัยว่าผู้หญิงอาจจะแล้วเธอก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่เขียนบนผ้าเช็ดปาก ก็มีน้ำตา ในสายตาของเธอ เมื่อเธออ่านสิ่งที่ผู้หญิงเขียน มันบอกว่า " คุณไม่ได้เป็นหนี้อะไรฉัน ฉันก็อยู่ที่นั่นด้วย ใครบางคนช่วยฉัน ฉันก็ช่วยคุณ จริงๆถ้าคุณต้องการเอาคืน นี่คือสิ่งที่คุณทำ อย่าปล่อยให้โซ่แห่งความรักจบลงด้วยตัวคุณเอง "

อืม มีตารางให้ชัดเจน ให้เติมน้ำตาลชาม และผู้ให้บริการแต่พนักงานเสิร์ฟทำให้มันผ่านวันอื่น คืนนั้นเมื่อเธอกลับจากที่ทำงาน และปีนขึ้นเตียง เธอกำลังคิดเรื่องเงินและสิ่งที่ผู้หญิงมีเขียนไว้ วิธีที่เธอจะได้รู้จักกันมากแค่ไหน เธอและสามีของเธอต้องการมัน ? กับเด็ก เนื่องจากในเดือนถัดไป มันก็จะยากหน่อย เธอรู้ว่าสามีของเธอเป็นกังวล และในขณะที่เขานอนข้างๆเธอเธอให้เขาจูบเบาๆและกระซิบนุ่มและต่ำ " ทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร ฉัน รัก คุณ โจ