III. Main Issues A main issue in

III. Main Issues

A main issue in the KFTC’s decision and the courts’ judgments in the case was whether the insurers’ non-payment of part of insurance payouts had constituted an act of “giving the transacting partner disadvantages in the execution process of the transaction”, one of the “acts of engaging in a trade with a transacting partner by unfairly taking advantage of its own position in the transaction” set forth in Article 23(1) subparagraph 4 of the MRFTA.

1. Issue of whether an act of providing disadvantages could be acknowledged

In its decision, the KFTC concluded that the respondents had held a superior position and their conduct constituted an act of providing disadvantages by intentionally not paying indirect insurance payouts (omission) in violation of their obligation to consider reasonable benefits for the victims, and that their conduct could be seen as an unreasonable act in light of normal trade practices. The KFTC’s rationale in its decision will be further explained in this section.

1) Issue of whether there was a superior position

The KFTC paid attention to the nature of the contractual relationship, based on the insurance policy. The agency viewed that, in addition to the liability for bodily injury, the liability for property damage under the automobile insurance policy had in effect the nature of compulsory insurance. Unlike bodily injury insurance (formerly, liability insurance) that was compulsory under the Motor Vehicle Compensation Guarantee Act, property damage insurance was not mandatory until January 2005. As a car owner had to purchase a property damage insurance policy covering at least KRW 10 million pursuant to this Act from February 2005, as much as 86% to 92% of automobile insurance policies included property damage liability, which implies that such liability was actually mandatory in its nature. The KFTC concluded that there was power imbalance because the insurers, mostly large enterprises, seemed to be in an advantageous position, compared with the victims who were insurance consumers, in terms of bargaining power and business capability. These insurance companies also had extensive experience and legal knowledge about insurance. However, the victims found it difficult to argue about the insurance payouts since they were in lack of legal knowledge about the provisions on damage compensation stipulated in the insurance policy. Thus, the victims had to accept the damage assessment (insurance payment calculation) determined by the respondents, which means information imbalance. In particular, unlike commercial claims with five years of extinctive prescription, automobile insurance claims would be extinguished by prescription in a short period of two (or three) years. Thus, if insurance consumers including the victims were not aware of their right due to the lack of adequate explanations about compensation for actual damage set forth in the insurance clauses, it would be highly likely that their rights and interests are infringed upon, which was a reasonable decision of the KFTC. It also considered the circumstances where the victims of a car accident could not choose an insurance company to exercise their claim for damages, and that, in reality, most of them could not but had disadvantages as they did not know about the compensation for non-use of a rental car even when the insurers caused disadvantages through the passive omission of their action.

2) Issue of whether an act of providing disadvantages is unreasonable in light of normal trade practices

The KFTC recognized the disadvantages which were provided by the respondents as follows: In this case, the disadvantages were related to monetary loss (non-payment of insurance payouts set forth in the insurance clauses). As there was no dispute over the existence and scope of the damage compensation liability, it is deemed that the existence of the damage and its scope (amount of damage) for which the respondents were liable were clearly defined, and that there were no special circumstances which allowed these companies not to perform their obligations at an appropriate time or to refuse such performance. Furthermore, even when the respondents had the obligation to assess the amount of damage pursuant to the insurance policy and pay the insurance payouts to the owners of damaged cars, they only paid the costs of car repairs and rentals, which were relatively large in amount and which most consumers including the victims were well aware of, not the indirect insurance payouts such as compensation for non-operation of cars and loss from automobile appreciation, which were small in amount and rarely recognized by the victims. According to the KFTC’s decision, it is clear that the non-payment of such items by taking advantage of the lack of awareness13 gave disadvantages to the victims who intended to be compensated for the damage through insurance policies. The KFTC also concluded that the unlawfulness could be recognized because letting many of the victims not file a claim for such indirect insurance payouts was contrary to normal trade practices. That the respondents provided no explanation or notice about the indirect insurance items explains their intent or purpose regarding such insurance payouts.

3) The respondents’ argument and the KFTC’s position

On the premise that a trade relationship means a legal relationship formed through the intention of parties concerned, the respondent argued that the relationship between each insurance company and the victims was merely a legal relationship established by law, in which the insurers provided insurance payouts when the direct claim for damages was exercised, not a trade relationship that was a legal relationship formed through the intention of the parties. In other words, they just assumed the damage compensation liability along with the insured, the respondents argued.
However, the KFTC viewed that a de facto trading relationship existed between the insurance companies and the victims because, regarding insurance payouts, both the

insurance; therefore, it was impossible to calculate the accurate amount of unpaid indirect damage insurance, and that it was also difficult to manually sort out such cases among 6,280,515 cases of property damage associated with car accidents which were handled by these eight non-life insurance companies over the past four years, it ruled that the amount of damage could be determined based on the average amount of indirect damage insurance already paid.
13 According to a survey on consumer awareness on automobile property damage, 87.4% of the people (5,246 people) replied that they did not know they were entitled to compensation for non-operation even though they did not rent a car while 88.9% (5,332 people) said that they were not aware of compensation for automobile depreciation [survey on non-payment of automobile insurance by the Korea Consumer Agency in December 2005].
policyholders including the insured and the victims could be subject to disadvantages, considering the nature of non-life insurance. Even though the victims exercised a direct claim for property damage insurance and the respondents provided the payouts through a relationship established by law, the problem of abusing an advantageous position in transaction may arise in the execution process. Therefore, in view of the purpose of the MRFTA, it is not reasonable to confine a trading relationship to exchange of goods or services through the intention of the parties concerned.
The respondents argued that there was no trade relationship between the victims and them, and even if there had been, the bargaining power and information imbalance alone would not have been enough to prove the existence of a superior position since the superior position means a position enabling a party to force its trading partner to purchase the products he or she does not want or accept disadvantageous terms of trade against his or her free will. According to the respondents’ argument, even when the victims did not accept their requests, they were not likely to face disadvantages such as refusal to pay damages or loss of trading accounts, and thus bargaining power and information imbalance would be insufficient for an advantageous position to be recognized.
However, on the grounds that (i) automobile insurance had the nature of a public insurance as well as a mandatory insurance; (ii) there existed imbalance of power and information between the parties; (iii) the owners of the cars damaged in accidents could not choose a nonlife insurance company to exercise their claim for damages; and (iv) in reality, when the insurers provided disadvantages by omitting performance of their obligations, most of these victims had to suffer them because they did not know of indirect insurance items such as compensation for non-use of rental cars, the KFTC concluded that the insurance companies were deemed to be in an advantageous position in transaction, and thus such argument was groundless.
Lastly, the respondents argued that non-payment of indirect damage insurance to the victims who did not file such claim was just omission of an action which was not compulsory, and it, thus, did not constitute an act of unreasonably providing disadvantages. If it had been to be recognized as an act of providing disadvantages, it should have been as compulsory as coercion to purchase, coercion to provide benefit, and coercion of sales target. In this regard, their conduct was not unreasonable as they did not coerce the victims to do something, the respondents argued.
However, the KFTC reasoned that the respondents’ non-payment of the compensation for car rentals and automobile depreciation, though small in amount as it was,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

III. หลักออก

เป็นปัญหาหลักในของ KFTC ตัดสินและคำพิพากษาของศาลในกรณีถูกว่าที่ญี่ปุ่นไม่ชำระส่วนหนึ่งของ payouts ประกันได้ทะลักของ "ให้ transacting เป็นหุ้นส่วนข้อเสียในการดำเนินการของธุรกรรม" "กิจการของเสน่ห์ในการค้ากับหุ้นส่วน transacting โดยใช้ประโยชน์จากตำแหน่งของตนเองในธุรกรรม unfairly" อย่างใดอย่างหนึ่งกำหนดไว้ในบทความ 23(1) subparagraph 4 ของ MRFTA

1. ออกว่าสามารถยอมรับการกระทำให้เสีย

ในการตัดสินใจ KFTC ที่สรุปว่า ผู้ตอบมีจัดตำแหน่งห้องและการปฏิบัติการทะลักของให้เสียโดยเจตนาไม่จ่าย payouts ประกันทางอ้อม (กระทำการอัน) การละเมิดข้อผูกมัดพิจารณาผลประโยชน์ที่เหมาะสมกับเหยื่อ และที่ สามารถเห็นการประพฤติตนเป็น unreasonable เมื่อปฏิบัติทางการค้าปกติ ของ KFTC เหตุผลในการตัดสินใจที่จะได้อธิบายในส่วนนี้เพิ่มเติม

1) ปัญหาว่ามีตำแหน่งเหนือกว่า

KFTC ให้ความสำคัญกับธรรมชาติของความสัมพันธ์ตามสัญญา ตามกรมธรรม์ หน่วยงานที่ดูว่า นอกจากความรับผิดชอบสำหรับการบาดเจ็บร่างกาย ความคุ้มครองสำหรับทรัพย์สินภายใต้กรมธรรม์ประกันภัยรถยนต์ผลมีลักษณะของการประกันภัยภาคบังคับ ซึ่งแตกต่างจากร่างกายบาดเจ็บประกันภัย (ชื่อเดิม ความรับผิดชอบประกัน) ที่คิดบัญญัติรับประกันแทนรถยนต์ ประกันภัยความเสียหายของทรัพย์สินได้ไม่บังคับจนถึง 2548 มกราคม เจ้าของรถที่มีการซื้อประกันภัยความเสียหายทรัพย์สินนโยบายครอบคลุมน้อย KRW pursuant กับพระราชบัญญัตินี้จากเดือน 2548 กุมภาพันธ์ เป็นมาก 86 ถึง 92% ของกรมธรรม์ประกันภัยรถยนต์รวมทรัพย์สินความเสียหายความรับผิดชอบ ซึ่งหมายถึง ความรับผิดดังกล่าวที่จะบังคับในลักษณะ 10 ล้าน KFTC ที่สรุปว่า มีความไม่สมดุลของพลังงานเนื่องจากญี่ปุ่น ส่วนใหญ่ขนาดใหญ่วิสาหกิจ ดูเหมือนจะ อยู่ในตำแหน่งมีข้อได้เปรียบ เทียบกับเหยื่อที่ผู้บริโภคประกันภัย อำนาจต่อรองและความสามารถในธุรกิจ บริษัทประกันภัยเหล่านี้มีประสบการณ์และความรู้ทางกฎหมายเกี่ยวกับประกันภัย อย่างไรก็ตาม ประสบพบมันยากที่จะโต้แย้งเกี่ยวกับ payouts ประกันเนื่องจากพวกเขาในขาดความรู้ทางกฎหมายเกี่ยวกับบทบัญญัติเกี่ยวกับค่าตอบแทนความเสียหายที่กำหนดไว้ในกรมธรรม์ประกันภัย ดังนั้น เหยื่อได้รับความเสียหายประเมิน (การคำนวณการชำระเงินประกัน) กำหนด โดยผู้ตอบ ซึ่งหมายความว่า ความไม่สมดุลข้อมูล โดยเฉพาะ ต่างจากร้องพาณิชย์กับห้าปี extinctive ยา สินไหมทดแทนประกันภัยรถยนต์จะยกเลิกตามใบสั่งยาในช่วงสั้น ๆ ของปีสอง (หรือสาม) ดังนั้น ถ้าผู้บริโภคประกันภัยรวมถึงเหยื่อไม่ทราบสิทธิของตนเนื่องจากขาดฐาน คำอธิบายเกี่ยวกับค่าตอบแทนสำหรับความเสียหายจริงที่กำหนดไว้ในส่วนประกันภัย มันจะเป็นไปได้สูงว่า สิทธิและผลประโยชน์ของพวกเขาจะ infringed ขึ้น ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่สมเหตุสมผลของ KFTC ได้พิจารณากรณีที่ผู้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ไม่สามารถเลือกเป็นบริษัทประกันภัยจะใช้สิทธิเรียกร้องของพวกเขาสำหรับความเสียหาย และ ที่ในความเป็นจริง ส่วนใหญ่ของพวกเขาไม่ แต่มีข้อเสียพวกเขาไม่ทราบเกี่ยวกับค่าตอบแทนสำหรับการไม่ใช้รถเช่าแม้ญี่ปุ่นจะเกิดข้อเสียถึงกระทำการอันแฝงของการกระทำของพวกเขา

2) ปัญหาว่าการกระทำให้เสียเป็น unreasonable เมื่อปฏิบัติปกติค้า

KFTC ที่รู้จักข้อเสียที่ได้จากผู้ตอบเป็นดังนี้: ในกรณีนี้ ข้อเสียที่เกี่ยวข้องกับเงินตรา (ไม่ชำระที่กำหนดไว้ในส่วนประกัน payouts ประกันภัย) ตามที่มีข้อโต้แย้งไม่ดำรงอยู่และขอบเขตภาระชดเชยความเสียหาย มันจะถือว่า การดำรงอยู่ของความเสียหายและขอบเขตของ (จำนวนความเสียหาย) ซึ่งผู้ตอบได้รับผิดชอบชัดเจนกำหนดไว้ และที่มีสถานการณ์ไม่พิเศษซึ่งอนุญาตให้บริษัทเหล่านี้ไม่ทำภาระหน้าที่ของพวกเขาในเวลาที่เหมาะสมที่ หรือปฏิเสธผลการดำเนินงาน นอกจากนี้ เมื่อผู้ตอบที่มีข้อผูกมัดการประเมินยอดความเสียหายตามกรมธรรม์ประกันภัย และชำระ payouts ประกันให้เจ้าของรถเสียหาย พวกเขาเพียงจ่ายต้นทุนการซ่อมแซมรถยนต์และเช่า ซึ่งมีค่อนข้างมากในยอดเงินและส่วนใหญ่ที่ผู้บริโภครวมถึงเหยื่อได้ตระหนักดีถึงความ ไม่ในทางอ้อมประกัน payouts เช่นค่าตอบแทนสำหรับการดำเนินงานไม่ใช่รถยนต์และจากการขึ้นราคารถยนต์ ที่มียอดเล็ก และไม่ค่อยรู้จักเหยื่อ ตามของ KFTC ตัดสินใจ เป็นที่ชัดเจนว่า จะไม่ชำระสินค้าดังกล่าวโดยใช้ประโยชน์จากการขาดของ awareness13 ให้เสียเหยื่อที่มีจุดประสงค์เพื่อชดเชยความเสียหายโดยใช้กรมธรรม์ประกัน KFTC ที่สรุปว่า unlawfulness ที่สามารถเป็นที่รู้จักเพราะปล่อยให้เหยื่อมากมายไม่มีแฟ้มคำร้องสำหรับ payouts ประกันทางอ้อมดังกล่าวขัดกับวิธีปฏิบัติทางการค้าปกติ ที่ไม่อธิบายให้ผู้ตอบ หรือแจ้งเกี่ยวกับสินค้าประกันภัยทางอ้อมอธิบายเจตนาหรือวัตถุประสงค์เกี่ยวกับ payouts เช่นประกันของพวกเขา

อาร์กิวเมนต์ผู้ตอบ 3)และตำแหน่งของ KFTC

เดินที่ความสัมพันธ์ทางการค้าหมายถึง ความสัมพันธ์ทางกฎหมายที่เกิดขึ้น โดยความตั้งใจของผู้เกี่ยวข้อง ตอบโต้เถียงว่า ความสัมพันธ์ระหว่างแต่ละบริษัทประกันภัยและผู้ประสบภัยไม่เพียงเป็นความสัมพันธ์ทางกฎหมายก่อตั้งขึ้นตามกฎหมาย ในซึ่ง ที่ญี่ปุ่นให้ payouts ประกันเรียกร้องโดยตรงความเสียหายได้ใช้ ไม่สัมพันธ์ทางการค้าที่มีความสัมพันธ์ทางกฎหมายเกิดขึ้น โดยเจตนาของคู่สัญญา ในคำอื่น ๆ พวกเขาเพียงแค่สันนิษฐานความรับผิดชอบชดเชยความเสียหายพร้อมประกัน ผู้ตอบโต้เถียง
อย่างไรก็ตาม KFTC ที่ดูว่า ความสัมพันธ์การค้าเดิมอยู่ระหว่างบริษัทประกันภัยและผู้ประสบเนื่องจาก เกี่ยวกับประกัน payouts ทั้งการ

ประกัน ดังนั้น มันไม่สามารถที่จะคำนวณยอดเงินยังไม่ได้ชำระทางอ้อมความเสียหายประกันภัย ถูกต้อง และว่า ก็ยังยากที่จะเรียงลำดับด้วยตนเองออกเช่นกรณีในกรณี 6,280,515 ของทรัพย์สินที่เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ถูกจัดการ โดยบริษัทประกันชีวิตแปดสี่ปีผ่านมา ปกครองว่า ได้กำหนดจำนวนความเสียหายตามจำนวนเฉลี่ยของประกันความเสียหายทางอ้อมที่ชำระเงินแล้ว
13 ตามการสำรวจเกี่ยวกับการปลูกจิตสำนึกผู้บริโภครถยนต์ทรัพย์สิน 87.4% คน (5,246 คน) ตอบว่า พวกเขาไม่รู้จะได้ได้ค่าตอบแทนสำหรับการดำเนินการไม่รับแม้ว่าพวกเขาไม่ได้เช่ารถขณะ 88.9% (5332 คน) กล่าวว่า พวกเขาไม่ตระหนักถึงค่าตอบแทนสำหรับค่าเสื่อมราคารถยนต์ [สำรวจบนไม่ชำระประกันภัยรถยนต์โดยตัวแทนผู้บริโภคเกาหลีใน 2548 ธันวาคม]
policyholders ประกันและเหยื่ออาจจะ มีข้อเสีย พิจารณาธรรมชาติของประกันวินาศภัย แม้ว่าเหยื่อที่ใช้เรียกร้องโดยตรงสำหรับการประกันภัยความเสียหายของทรัพย์สิน และผู้ตอบให้ payouts ผ่านความสัมพันธ์ที่ก่อตั้งขึ้นตามกฎหมาย ปัญหาเหยียดหยามตำแหน่งมีข้อได้เปรียบในธุรกรรมอาจเกิดขึ้นในกระบวนการดำเนินการ มุมมองวัตถุประสงค์ของ MRFTA ดังนั้น ไม่เหมาะสมที่จะกำหนดขอบเขตความสัมพันธ์ซื้อขายแลกเปลี่ยนสินค้าหรือบริการ โดยความตั้งใจของผู้เกี่ยวข้อง
ผู้ตอบโต้เถียงที่ มีไม่ความสัมพันธ์ทางการค้า ระหว่างเหยื่อ และพวกเขา และถ้ามีได้ อำนาจต่อรองและความไม่สมดุลข้อมูลเพียงอย่างเดียวจะไม่เพียงพอที่จะพิสูจน์การมีอยู่ของตำแหน่งห้องเนื่องจากตำแหน่งที่เหนือกว่าหมายถึง ตำแหน่งที่ช่วยให้บุคคลที่จะบังคับให้คู่ค้าของการซื้อผลิตภัณฑ์เขาหรือเธอไม่ต้องการ หรือยอมรับเงื่อนไขทางการค้ากับเขา หรือเธอจะ disadvantageous ตามผู้ตอบอาร์กิวเมนต์ แม้ว่าเหยื่อไม่ยอมรับคำขอของพวกเขา พวกเขาไม่น่าจะหน้าเสียเช่นให้ชำระค่าเสียหายหรือสูญหายของบัญชี และการค้าขายจึง ต่อรองราคาสมดุลพลังงานและข้อมูลจะไม่เพียงพอสำหรับตำแหน่งที่ได้ประโยชน์เป็น
อย่างไรก็ตาม ใน grounds ที่ (i) ประกันภัยรถยนต์มีลักษณะของการประกันภัยสาธารณะตลอดจนประกันบังคับ (ii) มีอยู่ความไม่สมดุลของพลังงานและข้อมูลระหว่างฝ่าย (iii) เจ้าของรถยนต์ที่เสียหายในอุบัติเหตุสามารถเลือกบริษัทประกัน nonlife ออกกำลังกายของพวกเขาเรียกร้องความเสียหาย (iv) และในความเป็นจริง เมื่อเสียให้ญี่ปุ่น โดยรัฐบาลของภาระผูกพันของพวกเขา ส่วนใหญ่ของเหยื่อเหล่านี้มีเจ็บ เพราะพวกเขาไม่รู้สินค้าประกันทางอ้อมเช่นค่าตอบแทนสำหรับการไม่ใช้ของรถยนต์ให้เช่า KFTC ที่สรุปว่า บริษัทประกันภัยถือว่าอยู่ในตำแหน่งที่ได้ประโยชน์ในธุรกรรม และอาร์กิวเมนต์ดังกล่าวจึง เป็น groundless
สุดท้าย ผู้ตอบโต้เถียงว่า ไม่ชำระประกันความเสียหายทางอ้อมที่ผู้ประสบภัยที่ไม่ได้ยื่นข้อเรียกร้องกระทำการอันเพียงของการดำเนินการที่ไม่บังคับ และ จึง ไม่ถือว่าเป็นการกระทำผ่านให้เสีย ถ้ามันได้ถูกรู้จักว่าเป็นการกระทำให้เสีย ควรได้รับภาคบังคับที่แกมบังคับให้ซื้อ แกมบังคับให้ประโยชน์ และแกมบังคับของเป้าหมายการขาย ในการนี้ ไม่ unreasonable จรรยาบรรณของพวกเขาพวกเขาไม่ได้บังคับเหยื่อจะทำ ผู้ตอบโต้เถียง
อย่างไรก็ตาม KFTC reasoned ที่ ผู้ตอบไม่ชำระค่าตอบแทนการเช่ารถค่าเสื่อมรถยนต์ราคา ขนาดเล็กแต่ในจำนวนที่ถูก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3 ประเด็นหลัก

เป็นปัญหาหลักในการตัดสินใจของ KFTC และศาลพิพากษาคดีว่า ' ประกันไม่จ่ายส่วนหนึ่งของการจ่ายเงินประกันได้บัญญัติการกระทำของ " ให้ธุรกรรมคู่ข้อเสียในกระบวนการการทำธุรกรรม "หนึ่งของ " การมีส่วนร่วมในการค้ากับคู่ค้า โดยการเจรจาซื้อขายไม่เป็นธรรมเอาเปรียบของตัวเองในรายการ " ที่กำหนดไว้ในมาตรา 23 ( 1 ) subparagraph 4 ของ mrfta .

1 ปัญหาว่าพระราชบัญญัติให้ข้อเสียอาจจะยอมรับ

ในการตัดสินใจของมันพบว่า ผู้ตอบแบบสอบถามที่ KFTC ได้จัดตำแหน่งที่เหนือกว่าและดำเนินการโดยการกระทำให้ข้อเสียโดยเจตนาไม่จ่ายจ่ายประกันทางอ้อม ( omission ) ในการละเมิดพันธกรณีของตนเพื่อพิจารณาผลประโยชน์ที่เหมาะสมสำหรับผู้ประสบภัย และความประพฤติของพวกเขาอาจจะมองว่าเป็นการกระทำที่ไม่สมควรในแง่ของการปฏิบัติทางการค้าปกติของ KFTC เหตุผลในการตัดสินใจ จะอธิบายเพิ่มเติมในส่วนนี้

1 ) ปัญหาว่ามีเหนือกว่าตำแหน่ง

KFTC ให้ความสนใจกับธรรมชาติของความสัมพันธ์ตามสัญญาตามกรมธรรม์ประกันภัย หน่วยงานเห็นว่า นอกเหนือไปจากความรับผิดร่างกายได้รับบาดเจ็บความรับผิดสำหรับความเสียหายต่อทรัพย์สินภายใต้ประกันภัยรถยนต์นโยบายได้ผลธรรมชาติของประกัน . ซึ่งแตกต่างจากการประกันการบาดเจ็บต่อร่างกาย ( เดิม ความรับผิดประกันภัย ) ที่ถูกบังคับภายใต้รถยนต์รับประกันการทำประกันความเสียหายทรัพย์สินไม่บังคับถึงมกราคม 2548ในฐานะเจ้าของรถได้ซื้อนโยบายการประกันที่ครอบคลุมความเสียหายต่อทรัพย์สินอย่างน้อย 10 ล้านวอน ตามพระราชบัญญัตินี้ ตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ 2548 เท่าที่ร้อยละ 86 ถึง 92% ของกรมธรรม์ประกันภัยรถยนต์รวมความรับผิดต่อความเสียหายต่อทรัพย์สิน ซึ่งหมายถึงความรับผิดดังกล่าวเป็นข้อบังคับในธรรมชาติของมัน ทาง KFTC สรุปว่ามีอำนาจไม่สมดุล เพราะผู้ประกันตน ,องค์กรส่วนใหญ่ขนาดใหญ่ดูเหมือนจะอยู่ในสถานะที่ได้เปรียบเทียบกับเหยื่อที่ถูกผู้บริโภคประกันภัยในแง่ของอำนาจการต่อรองและความสามารถทางธุรกิจ บริษัทประกันภัยเหล่านี้ยังได้ประสบการณ์และความรู้เกี่ยวกับกฎหมายประกันภัย อย่างไรก็ตามผู้ที่พบมันยากที่จะโต้แย้งเกี่ยวกับการจ่ายเงินประกันเพราะพวกเขาขาดความรู้เกี่ยวกับกฎหมาย บทบัญญัติในการชดเชยความเสียหายที่ระบุไว้ในกรมธรรม์ประกันภัย ดังนั้น ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อต้องรับการประเมินความเสียหาย ( ค่าจ้างคำนวณประกันภัย ) โดยกำหนดกลุ่มตัวอย่าง ซึ่งหมายความว่าข้อมูลความไม่สมดุล โดยเฉพาะอย่างยิ่งซึ่งแตกต่างจากการเรียกร้องการค้ากับห้าปีของ extinctive ใบสั่งยา , การเรียกร้องประกันรถยนต์จะดับตามใบสั่ง ในช่วงเวลาสั้น ๆของทั้งสอง ( หรือสาม ) ปี ดังนั้น หากผู้บริโภคประกันภัยรวมถึงเหยื่อไม่ได้ตระหนักถึงสิทธิของตน เนื่องจากไม่มีคำอธิบายที่เพียงพอเกี่ยวกับการชดเชยความเสียหายที่เกิดขึ้นไว้ในส่วนประกันมันมีแนวโน้มสูงว่าสิทธิและผลประโยชน์ของตนถูกละเมิด ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่สมเหตุสมผลของ KFTC . ก็ถือเป็นเหตุการณ์ที่เป็นเหยื่อของอุบัติเหตุรถยนต์ที่ไม่ได้เลือก บริษัท ประกันภัยเพื่อการออกกำลังกายของพวกเขาเรียกร้องค่าเสียหาย และ ที่ ในความเป็นจริงส่วนใหญ่ของพวกเขาอาจไม่ได้ แต่มีข้อเสียที่พวกเขาไม่ทราบเกี่ยวกับค่าตอบแทนที่ไม่ใช้รถเช่าแม้ว่า insurers ทำให้เกิดข้อเสียผ่านการละเลยเรื่อยๆของการกระทำของพวกเขา

2 ) ปัญหาว่าพระราชบัญญัติให้ข้อเสียคือไม่มีเหตุผลในแง่ของการปฏิบัติทางการค้าปกติ

ทาง KFTC ยอมรับข้อเสียซึ่งถูกจัดไว้ให้โดยผู้ตอบแบบสอบถามดังนี้ : ในกรณีนี้ ข้อเสีย มีความสัมพันธ์กับการสูญเสียทางการเงิน ( ไม่ใช่เงินของการประกันที่กำหนดไว้ในข้อประกัน ) เมื่อมีข้อพิพาทเหนือการดำรงอยู่และขอบเขตของความเสียหายชดเชยหนี้สินมันถือว่าการดำรงอยู่ของความเสียหายและขอบเขตของมัน ( ปริมาณความเสียหาย ) ซึ่งผู้ตอบแบบสอบถามอาจถูกกำหนดไว้อย่างชัดเจน และไม่มีเหตุการณ์พิเศษอะไรที่อนุญาตให้ บริษัท เหล่านี้จะไม่ปฏิบัติตามภาระผูกพันของพวกเขาในเวลาที่เหมาะสมหรือที่จะปฏิเสธการปฏิบัติดังกล่าว นอกจากนี้แม้เมื่อกลุ่มตัวอย่างมีภาระหน้าที่ที่จะต้องประเมินปริมาณของความเสียหายตามกรมธรรม์ประกันภัย และอัตราการจ่ายประกันจ่ายให้เจ้าของรถเสียหายที่พวกเขาเพียง แต่จ่ายค่าใช้จ่ายในการซ่อมรถและเช่า ซึ่งค่อนข้างใหญ่ ซึ่งผู้บริโภคส่วนใหญ่ รวมทั้งจำนวนเหยื่อถูกก็ไม่ทราบไม่ได้ประกันการจ่ายเงินค่าตอบแทนทางอ้อม เช่น ไม่ผ่าตัด รถยนต์ และ ขาดทุนจากการรถยนต์ ซึ่งมีขนาดเล็ก ในจํานวนและไม่ค่อยรู้จักเหยื่อ ตามการตัดสินใจของ KFTC ,เป็นที่ชัดเจนว่า ไม่มีการชำระเงินของรายการดังกล่าว โดยได้ประโยชน์จากการขาด awareness13 ผลเสียจากผู้ที่ต้องการจะได้รับเงินชดเชยความเสียหายจากนโยบายการประกัน ทาง KFTC สามารถสรุปได้ว่าเวทีจะได้รับการยอมรับเพราะปล่อยหลายของเหยื่อไม่เรียกร้องสำหรับการจ่ายเงินประกันทางอ้อมดังกล่าวขัดกับการปฏิบัติทางการค้าปกติที่ผู้ตอบแบบสอบถามให้อธิบายหรือแจ้งเรื่องสินค้าประกันทางอ้อมอธิบายเจตนารมณ์หรือวัตถุประสงค์เกี่ยวกับการจ่ายเงินประกันดังกล่าว

3 ) ผู้ตอบแบบสอบถามอาร์กิวเมนต์และตำแหน่งของ KFTC

ในสถานที่ที่ความสัมพันธ์ทางการค้า หมายถึง กฎหมาย ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจากความตั้งใจของฝ่ายที่เกี่ยวข้องจำเลยแย้งว่า ความสัมพันธ์ระหว่างแต่ละบริษัทประกัน และเหยื่อเป็นเพียงกฎหมายความสัมพันธ์ที่จัดตั้งขึ้นโดยกฎหมาย ซึ่งการจ่ายเงินประกันให้ประกันเมื่อการเรียกร้องค่าเสียหายโดยตรงคือ ออกกำลังกาย ไม่ใช่ความสัมพันธ์ทางการค้าที่เป็นกฎหมาย ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจากความตั้งใจของทุกฝ่าย ในคำอื่น ๆพวกเขาสรุปว่าความเสียหายชดเชยหนี้สินพร้อมกับประกัน คนเถียงกัน
อย่างไรก็ตาม KFTC เห็นว่าเป็นพฤตินัยความสัมพันธ์การค้าอยู่ระหว่าง บริษัท ประกันและเหยื่อ เพราะเกี่ยวกับการจ่ายเงินประกันทั้งคู่

ประกัน ดังนั้น จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะคำนวณจำนวนเงินที่ถูกต้องของการประกันความเสียหายทางอ้อมไม่ได้ใช้คืนและมันก็ยากที่จะแยกแยะกรณีดังกล่าวด้วยตนเอง ระหว่าง 6280515 กรณีทรัพย์สินเสียหายที่เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุรถยนต์ที่ถูกจัดการโดย บริษัท เหล่านี้แปดไม่ใช่ประกันชีวิต ที่ผ่านมาสี่ปี ก็กล่าวว่า ปริมาณของความเสียหายอาจจะพิจารณาจากปริมาณเฉลี่ยของทางอ้อมความเสียหายประกันจ่ายให้แล้ว
13 ตามการสำรวจผู้บริโภคตระหนักในความเสียหายต่อทรัพย์สิน รถยนต์ , 87.4 % ของคน ( 1 คน ) กล่าวว่าพวกเขาไม่ได้รู้ว่าพวกเขามีสิทธิที่จะชดเชยสำหรับการดำเนินงานไม่แม้ว่าพวกเขาไม่ได้เช่ารถในขณะที่ 88.9 % ( 5332 คน ) กล่าวว่าพวกเขาไม่ได้ตระหนักถึงการชดใช้รถยนต์เสื่อม [ การสำรวจชำระเงินไม่ประกันรถยนต์จากเกาหลี ผู้บริโภค หน่วยงานในเดือนธันวาคม 2548 ]
รวมผู้ประกันตนและผู้ถือกรมธรรม์สามารถอาจมีข้อเสีย การพิจารณาลักษณะที่ไม่ใช่ประกันชีวิตแม้ว่าเหยื่อใช้สิทธิเรียกร้องโดยตรงสำหรับการประกันความเสียหายของทรัพย์สิน และผู้ตอบแบบสอบถามให้จ่ายเงินผ่านความสัมพันธ์ที่จัดตั้งขึ้นโดยกฎหมาย ปัญหาของการใช้สถานะที่ได้เปรียบในธุรกรรมที่อาจเกิดขึ้นในกระบวนการดำเนินการ ดังนั้น ในมุมมองของ mrfta วัตถุประสงค์ของ ,มันไม่สมเหตุสมผลที่จะกักตัวความสัมพันธ์การซื้อขายแลกเปลี่ยนสินค้าหรือบริการผ่านความตั้งใจของทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง
คนแย้งว่าไม่มีความสัมพันธ์ทางการค้าระหว่างเหยื่อกับพวกเขาและถ้ามันเกิดขึ้นอำนาจการต่อรองและข้อมูลความไม่สมดุลเพียงอย่างเดียวคงจะไม่เพียงพอที่จะพิสูจน์การมีอยู่ของตำแหน่งผู้บังคับบัญชาตั้งแต่ตำแหน่งที่เหนือกว่า หมายถึง ตำแหน่งช่วยพรรคเพื่อบังคับให้คู่ค้าที่ซื้อผลิตภัณฑ์ เขาหรือเธอ ไม่ ต้องการ หรือยอมรับเงื่อนไขที่เสียเปรียบทางการค้ากับฟรีจะ ของเขาหรือเธอ ตามอาร์กิวเมนต์ที่ผู้ตอบแบบสอบถาม "แม้ว่าเหยื่อไม่ได้รับการร้องขอของพวกเขาที่พวกเขาไม่อาจเผชิญกับข้อเสียเช่นการปฏิเสธการจ่ายความเสียหายหรือการสูญเสียของบัญชีซื้อขาย ดังนั้นอำนาจต่อรองและข้อมูลไม่สมดุล อาจจะไม่เพียงพอสำหรับตำแหน่งที่ได้เปรียบในการได้รับการยอมรับ
อย่างไรก็ตามในฐานที่ ( ผม ) ประกันภัยรถยนต์มีประกันภัยธรรมชาติของประชาชนรวมทั้งการประกันบังคับ ; ( 2 ) มีอยู่ความไม่สมดุลของพลังงานและข้อมูลระหว่างทั้งสองฝ่าย ; ( iii ) เจ้าของรถยนต์ที่เสียหายในอุบัติเหตุไม่สามารถเลือกบริษัทประกันภัย nonlife การออกกำลังกายของพวกเขาและเรียกร้องค่าเสียหาย ; 4 ) ในความเป็นจริงเมื่อผู้ประกันตน ให้ละเว้นข้อเสียโดยการชำระหนี้ของพวกเขา ส่วนใหญ่ของเหยื่อเหล่านี้ต้องประสบพวกเขา เพราะพวกเขาไม่ทราบว่าสินค้าประกันทางอ้อม เช่น การชดเชยไม่ใช้รถยนต์เช่า , KFTC ได้ข้อสรุปว่า บริษัท ประกันภัยมีการถือว่าอยู่ในสถานะที่ได้เปรียบในธุรกรรม และดังนั้นจึง เช่นการโต้แย้งคือโคมลอย .
สุดท้ายผู้ตอบแบบสอบถามที่ถกเถียงกันอยู่ว่าไม่จ่ายเงินประกันความเสียหายทางอ้อมไปยังเหยื่อที่ไม่ได้ยื่นข้อเรียกร้องดังกล่าวเป็นเพียงการละเว้นจากการกระทำที่ไม่ได้บังคับ และมันจึงไม่ถือเป็นการกระทำเกินกว่าเหตุให้ข้อเสีย ถ้ามันได้รับการยอมรับว่าเป็นกฎหมายของการให้ ข้อเสีย มันควรจะเป็นภาคบังคับที่บังคับซื้อการบังคับเพื่อให้เกิดประโยชน์ และการบีบบังคับของเป้าหมายการขาย ในการนี้ ความประพฤติของพวกเขาไม่มีเหตุผลที่พวกเขาไม่ได้บังคับเหยื่อไปทำอะไร คนเถียงกัน
อย่างไรก็ตาม KFTC ให้เหตุผลว่าผู้ตอบแบบสอบถามไม่จ่ายค่าชดเชยสำหรับการเช่ารถและค่าเสื่อมราคารถยนต์ ถึงแม้ว่าขนาดเล็กจำนวนเงินอย่างที่เป็น