(Y/N)'s P.O.V*The pain. The unexpla

(Y/N)'s P.O.V*
The pain. The unexplainable pain. My brain throbbed, my heart felt slow and heavy. Every inch of my body ached, I felt like I had just been hit with a bomb. I winced with a groan "(Y/N)?" someone whispered.

I peaked opened my eyes, the light was blinding causing my eyes to close once more "Damian?" I whispered. This time, more prepared I opened my eyes, blinking away the blurriness. Surely enough my best friend knelt beside my bed a worried expression on his face.

He clutched my hands tightly in his own, his eyes were red and slightly puffy. He had been crying. I could see the tear stains on his cheeks, I lifted my other hand weakly, despite the pain it caused.


With my knuckle I wiped at the slightly sticky stain on his cheeks "you were crying" my voice was hoarse and my throat burned. "Ssh, don't talk. The antidote it working, you shouldn't be in so much pain in a few hours, you're going to live" his voice cracked.

I smiled my mind hazy almost as though I was in a daze "that's good" I muttered, Damian closed his eyes and clenched his jaw. He pressed his forehead to my hand "I'm sorry, I'm so sorry this had to happen to you" "why it wasn't your fault" I asked.

"It was though, I didn't tell them, If I had told them then they wouldn't have hurt you" and then, almost as if something inside me had snapped I sat up, ignoring the panging in my head yelling at me to do otherwise.


"They know?!" I yelled "I had to tell them, Stephanie was going to shoot you, they said that they'd leave you be. They won't tell any of your enemies. Your secret is safe" he reassured. I pressed my hand against my forehead "and...they don't hate me?" I mumbled.

"Well...Jason is Jason, he's grouchy, Stephanie is angry but my dad, Tim, and Grayson seemed fine with it". I pursed my lips "thank you Damian" I turned my head to look him in the eye, he was clearly confused.

"For what?" I chuckled "for standing up for me, for not hating me after all I've done to you, for...just being here" I laid back against the couch staring up at the ceiling.


Damian took a deep breath "(Y/N)?" I turned my head in their direction "hm-" I got cut off, my eyes widening. All I saw was his eyes screwed shut directly over me. His hands either side of my head, half of his body hovering over mine. I felt his lips.

He was tense, scared. Before I could respond he pulled away he looked down ashamed "I'm sorry" I touched my fingers to my lips "what for?" I asked glancing at him from the corner of my eye.

Damian looked up at me surprised "what?" he gaped "I said, what are you sorry for?" I repeated "well I didn't ask perissi-" "remember, I kissed you first and didn't ask permission".


I leaned forward pressing a kiss to his cheek "I have to go, my mum must be pulling her hair out in worry. I'll see you tomorrow okay?". His cheeks were red as he watched me walk to the door.

As I reached the large oak doors I looked over my shoulder "ttyl Birdie Boy" with a giggle I fled.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(Y / N) 's POV *
ความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้ สมองของฉันเต้นหัวใจของฉันรู้สึกช้าและหนัก นิ้วของร่างกายของฉันทุกปวดร้าว, ฉันรู้สึกเหมือนฉันเพิ่งได้รับการตีด้วยระเบิด ผมสะดุ้งกับเสียงคราง "(Y / N)?" มีคนกระซิบ. ฉันแหลมเปิดตาของฉันแสงที่ถูกทำให้ไม่เห็นทำให้เกิดตาของฉันจะปิดอีกครั้ง "เดเมียน?" ผมกระซิบ เวลานี้จัดทำขึ้นผมลืมตากระพริบห่างเบลอของ แน่นอนพอเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันคุกเข่าข้างเตียงของฉันสีหน้ากังวลบนใบหน้าของเขา. เขาจับมือของฉันไว้แน่นในของตัวเองดวงตาของเขาเป็นสีแดงและบวมเล็กน้อย เขาเคยร้องไห้ ฉันจะได้เห็นคราบน้ำตาบนแก้มของเขาผมยกมืออื่น ๆ ของฉันอ่อนแม้จะมีอาการปวดมันจะทำให้เกิด. ด้วยสนับมือของฉันฉันเช็ดคราบเหนียวเล็กน้อยบนแก้มของเขา "คุณกำลังร้องไห้" เสียงของฉันคือเสียงแหบและลำคอของฉันเผา "Ssh ไม่ได้พูดคุย. ยาแก้พิษมันทำงานคุณไม่ควรจะอยู่ในอาการปวดมากในเวลาไม่กี่ชั่วโมงคุณจะมีชีวิตอยู่ได้" เสียงของเขาแตก. ฉันยิ้มใจของฉันหมอกเกือบราวกับว่าผมอยู่ใน งุนงง "ที่ดี" ผมพึมพำเดเมียปิดตาของเขาและกำแน่นขากรรไกรของเขา เขากดหน้าผากของเขาไปยังมือของฉัน "ฉันขอโทษฉันขอโทษนี้จะต้องเกิดขึ้นกับคุณ" "ทำไมมันไม่ใช่ความผิดของคุณ" ฉันถาม. "มันเป็น แต่ผมไม่ได้บอกพวกเขาถ้า ผมได้บอกพวกเขาแล้วพวกเขาก็จะไม่ได้ทำร้ายคุณ "แล้วเกือบจะเป็นถ้าบางสิ่งบางอย่างในตัวฉันได้ตะคอกฉันลุกขึ้นนั่งไม่สนใจ panging ในหัวของฉันตะโกนใส่ผมที่จะทำอย่างอื่น. " พวกเขารู้ ?! " ฉันตะโกน "ฉันต้องบอกพวกเขาว่าสเตฟานีกำลังจะยิงคุณพวกเขากล่าวว่าพวกเขาต้องการที่จะปล่อยให้คุณ. พวกเขาจะไม่บอกใด ๆ ของศัตรูของคุณ. ความลับของคุณมีความปลอดภัย" เขามั่นใจ ผมกดมือของฉันกับหน้าผากของฉัน "และ ... พวกเขาไม่ได้เกลียดฉัน" ฉันพึมพำ. "ดี ... เจสันเจสันเขาไม่สบายใจ, สเตฟานีโกรธ แต่พ่อของฉันทิมและเกรย์สันดูเหมือนดีกับมัน" ผมเม้มริมฝีปากของฉัน "ขอบคุณเดเมีย" ผมหันหัวของฉันที่จะมองเข้าไปในดวงตาเขาสับสนอย่างเห็นได้ชัด. "เพื่ออะไร" ฉันหัวเราะ "ยืนขึ้นสำหรับฉันไม่เกลียดฉันหลังจากทั้งหมดที่ฉันทำเพื่อคุณสำหรับ ... เพียงแค่อยู่ที่นี่" ผมกลับมาวางกับที่นอนจ้องมองขึ้นไปที่เพดาน. Damian เอาลมหายใจลึก "(Y / N)? " ผมหันหัวของฉันในทิศทางของพวกเขา "hm-" ผมได้รับการตัดตาของฉันขยับขยาย ทั้งหมดที่ผมเห็นก็คือดวงตาของเขาเมาปิดโดยตรงมากกว่าฉัน มือของเขาทั้งสองข้างของหัวของฉันครึ่งหนึ่งของร่างกายของเขาโฉบเหนือเหมือง ผมก็รู้สึกว่าริมฝีปากของเขา. เขาก็เครียดกลัว ก่อนที่ผมจะสามารถตอบสนองเขาดึงออกไปเขามองลงละอายใจ "ฉันขอโทษ" ฉันสัมผัสมือของฉันไปที่ริมฝีปากของฉัน "เพื่ออะไร?" ฉันถาม glancing ที่เขาจากมุมของตาของฉัน. เดเมียนเงยหน้าขึ้นมองมาที่ผมประหลาดใจ "คืออะไร" เขาอ้าปากค้าง "ผมพูดว่าสิ่งที่คุณจะเสียใจหรือไม่?" ผมซ้ำแล้วซ้ำอีก "ดีฉันไม่ได้ขอ perissi-" "จำได้ว่าผมจูบคุณครั้งแรกและไม่ได้ขออนุญาต". ผมเอนไปข้างหน้ากดจูบแก้มของเขา "ผมต้องไปแม่ของฉันจะต้องดึงผมเธอออก กังวล. ฉันจะเห็นคุณในวันพรุ่งนี้โอเค? " แก้มของเขาเป็นสีแดงในขณะที่เขาเฝ้าดูฉันเดินไปที่ประตู. ขณะที่ผมมาถึงประตูไม้โอ๊คขนาดใหญ่ผมมองข้ามไหล่ของฉัน "ttyl Birdie บอย" กับขำเราหนี