- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Robert M. Solow - BiographicalI was
Robert M. Solow - Biographical
I was born in Brooklyn, New York on August 23, 1924, the oldest of three children. My parents were themselves the children of immigrants. They had to earn a living as soon as they finished secondary school. So my sisters, my cousins and I were the first generation of our family to attend a university. I was educated, and well educated, in the neighborhood public schools of New York City. I was good at school from the very beginning, but not very intellectual until my last year in high school. Then one of those teachers who make a difference taught me to read the great 19th century French and Russian novelists, and to take ideas seriously. I won a scholarship to Harvard College and arrived there in September 1940.
Like many children of the Depression, I was curious about what made society tick. My first studies were in sociology (with Talcott Parsons) and anthropology (with Clyde Kluckhohn) as well as elementary economics. By the end of 1942, when I had turned 18, it seemed that there were more urgent and exciting matters than what I was doing, so I left the university and joined the U.S. Army. I served briefly in North Africa and Sicily, and then from the beginning to the end of the war in Italy, until I was discharged in August 1945.
I think that those three years as a soldier formed my character. I found myself part of a tight-knit group, doing a hard job with skill and mutual loyalty, led by one of the most remarkable men I have ever known, who never wavered from the path of humor and decency. Twice again I have had similar experiences: in Walter Heller's Council of Economic Advisers (along with James Tobin, Kermit Gordon and Arthur Okun) and, for most of my adult life, in the Economics Department at M.I.T. Day in and day out, that is the best sort of environment. The only other thing one could ask for is a warm and happy family life, and that I have certainly had.
Upon returning to Harvard in 1945, now married to the reader and writer of all those V-letters, I chose, almost casually, to go on with economics. By a piece of good luck, Wassily Leontief became my teacher, guide and friend. I learned from him the spirit as well as the substance of modern economic theory. He was also responsible for my introduction to empirical work: as his research assistant I produced the first set of capital-coefficients for the input-output model.
Somehow - the memory is lost - I became interested in statistics and probabilistic models. In those days, the teaching of statistics at Harvard was, to put it kindly, eccentric. I learned a lot from Frederick Mosteller, whose appointment was in the Department of Social Relations. Eventually he advised me to study more intensively in a place where that was possible. So, in 1949-50, I spent a fellowship year at Columbia University, in the lectures of Abraham Wald, Jacob Wolfowitz and T.W. Anderson, along with my fellow student and friend, Jack Kiefer. During that year I was also working on my Ph.D. thesis, an exploratory attempt to model changes in the size distribution of wage income using interacting Markoff processes for employment-unemployment and wage rates. The thesis was awarded the Wells Prize at Harvard, which offered publication in book form and $500 (in 1951 prices!) upon completion. When I reread the thesis, however, I thought that I could do it better. But I never returned to that work and the thesis remains unpublished (and the check uncashed).
Just before going off to Columbia I was offered and accepted an Assistant Professorship in the Economics Department at M.I.T. I have never had or wanted any other job. M.I.T. hired me primarily to teach courses in statistics and econometrics. In the beginning I fully intended to make my career along those lines. It did not turn out that way, probably for a geographical reason. I was given the office next to Paul Samuelson's. Thus began what is now almost 40 years of almost daily conversations about economics, politics, our children, cabbages and kings. That has been an immeasurably important part of my professional life. I suppose it was inevitable that I should drift back into "straight" economics, where I discovered an instinctive macroeconomist struggling to get out.
The M.I.T. Economics Department has been a wonderful place to teach and work. It has provided me - and not only me - with sharp and delightful colleagues, and with a long line of spectacular students. I estimate that if I had neglected the students, I could have written 25 percent more scientific papers. The choice was easy to make and I do not regret it.
From Les Prix Nobel. The Nobel Prizes 1987, Editor Wilhelm Odelberg, [Nobel Foundation], Stockholm, 1988
This autobiography/biography was written at the time of the award and later published in the book series Les Prix Nobel/ Nobel Lectures/The Nobel Prizes. The information is sometimes updated with an addendum submitted by the Laureate.
Copyright © The Nobel Foundation 1987
Addendum, May 2005
The original autobiography left me teaching at MIT in 1987. I retired in 1995, although Samuelson and I still occupy neighboring offices there, and still compare notes. By 1995 there was no compulsory retirement age, but I thought the Department would be better off with another young teacher and researcher.
During the past decade I have continued to work – though inevitably more slowly and less energetically – on targets of opportunity, especially a long collaboration with Frank Hahn on macro-theory. We found ourselves disaffected – to put it mildly – with the assumptions and methods that had become standard in short-to-medium-run macroeconomics. Most of all we rejected the representative-agent models that more or less impose optimal properties on observed trajectories. Our own try at proposing alternative models has not attracted attention, possibly because it tends to be opaque and messy.
Thirty years ago I was one of the founding directors of the Manpower Demonstration Research Corporation, a non-profit research group that has done pioneer work in the rigorous experimental testing of policy interventions that aim at improving the employment and earning power of disadvantaged groups like high-school drop-outs, welfare mothers, etc. The organization has flourished, both intellectually and practically, as the prime source of validated information about the actual effectiveness of such policies. I am currently chairman of its Board of Directors.
I have also participated in several studies conducted by the McKinsey Global Institute aimed at explaining the sometimes large international differences in performance of certain industries. The idea was to combine the use of the usual data with information gleaned from acquaintance with individual firms in the industry. Martin Baily and I have written an article summarizing this work.
More recently I have succeeded the great sociologist Robert K. Merton as Foundation Fellow of the Russell Sage Foundation. My first project there was an attempt to account for the extraordinary success of the U.S. economy during the years 1995-2000. This resulted in a book (The Roaring Nineties) edited and introduced by Alan Krueger and me. My current activity is as one of the originators, planners and advisors of an absorbing comparative study of the nature and institutional background of low-wage work in the U.S. and a few European countries, and their differing labor-market outcomes. It is too soon to know what generalizations will emerge.
One of the by-products of involvement in these projects is a reinforced skepticism about the way that labor and product markets are handled by the currently fashionable style in the macroeconomics of the short and medium run. The traditional assumptions are sometimes useful, or even necessary, but have to be treated very gingerly and not simply given the benefit of the doubt. The long-run growth-theory enterprise strikes me as being in better shape. It went through a phase of uncritical acceptance of "easy" routes to endogeneity, but may be coming back to a more historical view. There seem to be many opportunities for further progress.
I was born in Brooklyn, New York on August 23, 1924, the oldest of three children. My parents were themselves the children of immigrants. They had to earn a living as soon as they finished secondary school. So my sisters, my cousins and I were the first generation of our family to attend a university. I was educated, and well educated, in the neighborhood public schools of New York City. I was good at school from the very beginning, but not very intellectual until my last year in high school. Then one of those teachers who make a difference taught me to read the great 19th century French and Russian novelists, and to take ideas seriously. I won a scholarship to Harvard College and arrived there in September 1940.
Like many children of the Depression, I was curious about what made society tick. My first studies were in sociology (with Talcott Parsons) and anthropology (with Clyde Kluckhohn) as well as elementary economics. By the end of 1942, when I had turned 18, it seemed that there were more urgent and exciting matters than what I was doing, so I left the university and joined the U.S. Army. I served briefly in North Africa and Sicily, and then from the beginning to the end of the war in Italy, until I was discharged in August 1945.
I think that those three years as a soldier formed my character. I found myself part of a tight-knit group, doing a hard job with skill and mutual loyalty, led by one of the most remarkable men I have ever known, who never wavered from the path of humor and decency. Twice again I have had similar experiences: in Walter Heller's Council of Economic Advisers (along with James Tobin, Kermit Gordon and Arthur Okun) and, for most of my adult life, in the Economics Department at M.I.T. Day in and day out, that is the best sort of environment. The only other thing one could ask for is a warm and happy family life, and that I have certainly had.
Upon returning to Harvard in 1945, now married to the reader and writer of all those V-letters, I chose, almost casually, to go on with economics. By a piece of good luck, Wassily Leontief became my teacher, guide and friend. I learned from him the spirit as well as the substance of modern economic theory. He was also responsible for my introduction to empirical work: as his research assistant I produced the first set of capital-coefficients for the input-output model.
Somehow - the memory is lost - I became interested in statistics and probabilistic models. In those days, the teaching of statistics at Harvard was, to put it kindly, eccentric. I learned a lot from Frederick Mosteller, whose appointment was in the Department of Social Relations. Eventually he advised me to study more intensively in a place where that was possible. So, in 1949-50, I spent a fellowship year at Columbia University, in the lectures of Abraham Wald, Jacob Wolfowitz and T.W. Anderson, along with my fellow student and friend, Jack Kiefer. During that year I was also working on my Ph.D. thesis, an exploratory attempt to model changes in the size distribution of wage income using interacting Markoff processes for employment-unemployment and wage rates. The thesis was awarded the Wells Prize at Harvard, which offered publication in book form and $500 (in 1951 prices!) upon completion. When I reread the thesis, however, I thought that I could do it better. But I never returned to that work and the thesis remains unpublished (and the check uncashed).
Just before going off to Columbia I was offered and accepted an Assistant Professorship in the Economics Department at M.I.T. I have never had or wanted any other job. M.I.T. hired me primarily to teach courses in statistics and econometrics. In the beginning I fully intended to make my career along those lines. It did not turn out that way, probably for a geographical reason. I was given the office next to Paul Samuelson's. Thus began what is now almost 40 years of almost daily conversations about economics, politics, our children, cabbages and kings. That has been an immeasurably important part of my professional life. I suppose it was inevitable that I should drift back into "straight" economics, where I discovered an instinctive macroeconomist struggling to get out.
The M.I.T. Economics Department has been a wonderful place to teach and work. It has provided me - and not only me - with sharp and delightful colleagues, and with a long line of spectacular students. I estimate that if I had neglected the students, I could have written 25 percent more scientific papers. The choice was easy to make and I do not regret it.
From Les Prix Nobel. The Nobel Prizes 1987, Editor Wilhelm Odelberg, [Nobel Foundation], Stockholm, 1988
This autobiography/biography was written at the time of the award and later published in the book series Les Prix Nobel/ Nobel Lectures/The Nobel Prizes. The information is sometimes updated with an addendum submitted by the Laureate.
Copyright © The Nobel Foundation 1987
Addendum, May 2005
The original autobiography left me teaching at MIT in 1987. I retired in 1995, although Samuelson and I still occupy neighboring offices there, and still compare notes. By 1995 there was no compulsory retirement age, but I thought the Department would be better off with another young teacher and researcher.
During the past decade I have continued to work – though inevitably more slowly and less energetically – on targets of opportunity, especially a long collaboration with Frank Hahn on macro-theory. We found ourselves disaffected – to put it mildly – with the assumptions and methods that had become standard in short-to-medium-run macroeconomics. Most of all we rejected the representative-agent models that more or less impose optimal properties on observed trajectories. Our own try at proposing alternative models has not attracted attention, possibly because it tends to be opaque and messy.
Thirty years ago I was one of the founding directors of the Manpower Demonstration Research Corporation, a non-profit research group that has done pioneer work in the rigorous experimental testing of policy interventions that aim at improving the employment and earning power of disadvantaged groups like high-school drop-outs, welfare mothers, etc. The organization has flourished, both intellectually and practically, as the prime source of validated information about the actual effectiveness of such policies. I am currently chairman of its Board of Directors.
I have also participated in several studies conducted by the McKinsey Global Institute aimed at explaining the sometimes large international differences in performance of certain industries. The idea was to combine the use of the usual data with information gleaned from acquaintance with individual firms in the industry. Martin Baily and I have written an article summarizing this work.
More recently I have succeeded the great sociologist Robert K. Merton as Foundation Fellow of the Russell Sage Foundation. My first project there was an attempt to account for the extraordinary success of the U.S. economy during the years 1995-2000. This resulted in a book (The Roaring Nineties) edited and introduced by Alan Krueger and me. My current activity is as one of the originators, planners and advisors of an absorbing comparative study of the nature and institutional background of low-wage work in the U.S. and a few European countries, and their differing labor-market outcomes. It is too soon to know what generalizations will emerge.
One of the by-products of involvement in these projects is a reinforced skepticism about the way that labor and product markets are handled by the currently fashionable style in the macroeconomics of the short and medium run. The traditional assumptions are sometimes useful, or even necessary, but have to be treated very gingerly and not simply given the benefit of the doubt. The long-run growth-theory enterprise strikes me as being in better shape. It went through a phase of uncritical acceptance of "easy" routes to endogeneity, but may be coming back to a more historical view. There seem to be many opportunities for further progress.
0/5000
โรเบิร์ตม. Solow - ชีวประวัติผมเกิดใน Brooklyn, New York บน 23 สิงหาคม 1924 เก่าแก่ที่สุดของเด็ก 3 พ่อได้เองเด็กอพยพ พวกเขามีกินทันทีที่พวกเขาเสร็จสิ้นการมัธยมศึกษา ดังนั้น น้องสาวของฉัน ลูกพี่ลูกน้องของฉัน และฉันได้รุ่นแรกของครอบครัวเราจะเข้ามหาวิทยาลัย ผมได้ศึกษา และดี ศึกษา ในโรงเรียนย่านของนิวยอร์ก ผมดีในโรงเรียนจากเริ่มต้น แต่ไม่มากปัญญาจนถึงปีสุดท้ายของฉันในโรงเรียนมัธยม แล้ว ครูเหล่านั้นสร้างความแตกต่างหนึ่งสอนผมอ่าน novelists รัสเซีย และฝรั่งเศสศตวรรษที่ดี และใช้ความคิดอย่างจริงจัง ได้รับรางวัลทุนการวิทยาลัยฮาร์วาร์ด และมาถึง 1940 กันยายนมีเช่นภาวะซึมเศร้าในเด็ก ผมอยากรู้เกี่ยวกับขีดสังคมทำอะไร ศึกษาของฉันแรกได้ (กับพาร์สันส์ Talcott) ที่สังคมวิทยาและมานุษยวิทยา (กับไคลด์ Kluckhohn) และเศรษฐศาสตร์ระดับประถมศึกษา ช่วงปลายปี 1942 เมื่อฉันได้เปิด 18 ที่มันดูเหมือนว่า มีเพิ่มเติมอย่างเร่งด่วน และน่าตื่นเต้นเรื่องกว่าที่ฉันทำ ดังนั้นฉันซ้ายมหาวิทยาลัย และเข้าร่วมกองทัพสหรัฐอเมริกา ผมให้บริการสั้น ๆ ในแอฟริกาเหนือและอิตาลี แล้ว ตั้งแต่เริ่มต้นถึงสิ้นสุดสงครามในอิตาลี จนกว่าจะออกในเดือน 1945 สิงหาคมคิดว่า ปีสามเป็นทหารรูปแบบอักขระของฉัน พบตัวเองของกลุ่มแน่น knit ทำงานหนักกับสมาชิกทักษะและหน่วย นำ โดยโดดเด่นที่สุดคนฉันได้เคยรู้จัก ไม่เคย wavered จากเส้นทางของอารมณ์ขันและแม้อย่างใดอย่างหนึ่ง อีกครั้ง ฉันมีประสบการณ์ที่คล้ายกัน: ใน Walter Heller สภาของเศรษฐกิจประการ (พร้อมกับ James Tobin, Kermit Gordon และ Arthur Okun) และ สำหรับส่วนใหญ่ของผู้ใหญ่ชีวิต ในภาควิชาเศรษฐศาสตร์ที่ M.I.T. ในวันและวันออก การเรียงลำดับที่ดีที่สุดของสิ่งแวดล้อม เฉพาะสิ่งอื่น ๆ หนึ่งสามารถขอมีชีวิตครอบครัวอบอุ่น และมีความสุข และไม่มีแน่นอนได้เมื่อพบฮาร์วาร์ดในปีค.ศ. 1945 ตอนนี้ แต่งงานกับผู้อ่านและนักเขียนที่ V-ตัวอักษรทั้งหมด เราเลือก เกือบลวก ๆ ไปกับเศรษฐศาสตร์ โดยชิ้นส่วนของโชค Wassily Leontief เป็น ครูของฉัน คู่มือ และเพื่อน ฉันเรียนรู้จากจิตวิญญาณเป็นสารของทฤษฎีเศรษฐกิจทันสมัย เขายังรับผิดชอบของฉันแนะนำผลงาน: เป็นผู้ช่วยวิจัยของเขา ที่ฉันผลิตชุดแรกของทุนค่าสัมประสิทธิ์สำหรับรูปแบบอินพุต-เอาท์พุตอย่างใด - หน่วยความจำเสียหาย - เป็นสนใจสถิติและแบบจำลอง probabilistic ในวันนั้น สอนสถิติที่ฮาร์วาร์ดได้ ใส่กรุณา หลุดโลก ผมรู้มากจากเฟรเดอริ Mosteller นัดหมายที่ถูกในฝ่ายของสังคมความสัมพันธ์ ในที่สุดท่านควรจะศึกษามากสถานที่ที่สามารถ ดังนั้น ใน 1949-50 ผมใช้เวลาปีสามัคคีธรรมที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ในการบรรยายของ Wald อับราฮัม Wolfowitz ยาโคบ และแอนเดอร์ สัน T.W. เพื่อนนักเรียนและเพื่อน แจ็คคีเฟอร์ของฉัน ปีที่ ผมยังทำงานบนของฉันปริญญานิพนธ์ ความพยายามเชิงบุกเบิกเปลี่ยนแปลงรูปแบบในการกระจายขนาดของเงินค่าจ้างที่ใช้โต้ตอบกระบวนการ Markoff สำหรับอัตราจ้างว่างงานและค่าจ้าง วิทยานิพนธ์ได้รับรางวัลรางวัลบ่อที่ฮาร์วาร์ด ซึ่งนำเสนอตีพิมพ์ในแบบฟอร์มการจองและ $500 (ใน 1951 ราคา) เมื่อเสร็จสมบูรณ์ เมื่อฉันอ่านวิทยานิพนธ์ อย่างไรก็ตาม ผมคิดว่า ที่ ฉันสามารถทำได้ดีกว่า แต่ฉันไม่กลับไปที่ทำงาน และผลงานยังคงประกาศ (และเช็ค uncashed)ก่อนจะออกจาก โคลัมเบีย ผมแนะนำ และยอมรับ Professorship เป็นผู้ช่วยในแผนกเศรษฐศาสตร์ที่ M.I.T. ฉันไม่เคยได้มี หรือต้องการงานอื่น ๆ M.I.T. จ้างฉันเพื่อสอนหลักสูตรสถิติและ econometrics ในการเริ่มต้น ผมอย่างตั้งใจเพื่อให้อาชีพของฉันตามบรรทัด มันไม่เปิดออกวิธี อาจด้วยเหตุผลทางภูมิศาสตร์ ฉันได้รับสำนักงานติดกับ Paul Samuelson จึง เริ่มต้นเป็นการสนทนาเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์ การเมือง ของเด็ก กาด และพระมหากษัตริย์เกือบทุกวันเกือบ 40 ปี ที่มีส่วนสำคัญ immeasurably ของชีวิตมืออาชีพ สมมติว่า มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่า ฉันควรดริฟท์กลับเป็นเศรษฐศาสตร์ "ตรง" ที่พบ macroeconomist เป็นภาวะบอบบางดิ้นรนจะได้รับภาควิชาเศรษฐศาสตร์ M.I.T. ได้รับยอดเยี่ยมในการสอน และการทำงาน มันมีให้ไม่เพียงผม - และ - ฉัน กับเพื่อนร่วมงานที่คมชัด และสวยงาม และเส้นยาวของนักเรียนที่สวยงาม ประมาณว่า ถ้าฉันได้ละเลยนักเรียน เพราะอาจมีเขียนเอกสารทางวิทยาศาสตร์ร้อยละ 25 ขึ้นไป ทางเลือกง่ายที่จะทำ และเราเสียใจจากเลส Prix โนเบล 1987, Odelberg วิลเฮล์มแก้ไข [มูลนิธิโนเบล], รางวัลโนเบลสตอกโฮล์ม 1988อัตชีวประวัติ/ประวัตินี้เขียนในขณะรางวัล และเผยแพร่ในภายหลังในหนังสือชุดโนเบล Prix เลส / รางวัลโนเบล Lectures/The โนเบล บางครั้งมีการปรับปรุงข้อมูลกับภาคผนวกเขียน โดยผู้ได้รับสงวนลิขสิทธิ์ © มูลนิธิโนเบล 1987 ภาคผนวก 2548 พฤษภาคมอัตชีวประวัติฉบับซ้ายฉันสอนที่ MIT ในปีค.ศ. 1987 ฉันถอนในปี 1995 แม้ว่า Samuelson และยังคงครอบครองสำนักงานใกล้เคียงมี และยัง เปรียบเทียบบันทึกย่อ โดย 1995 มีไม่บังคับเกษียณอายุ แต่ฉันคิดว่า จะดีกว่ากับอีกแผนกครูหนุ่มและนักวิจัยในช่วงทศวรรษที่ ฉันมีต่อการทำงานแม้ว่าย่อมช้า และน้อยหรบ ๆ – เป้าหมายโอกาส โดยเฉพาะอย่างยิ่งความยาวร่วมกับ Frank ฮาห์นในแมโครทฤษฎี เราพบตนเอง disaffected-ใส่ mildly – สมมติฐานและวิธีการที่ได้กลายเป็นมาตรฐานในการกลางสั้นเศรษฐศาสตร์มหภาค ส่วนใหญ่ของเราทั้งหมดปฏิเสธรูปแบบตัวแทนพนักงานที่กำหนดคุณสมบัติที่เหมาะสมบน trajectories พบน้อย ลองของเราเองที่เสนอรูปแบบอื่นได้ไม่ดึงดูดความสนใจ อาจ เพราะมันมีแนวโน้มจะทึบ และยุ่งสามสิบปีที่ผ่านมาผมเป็นหนึ่งในกรรมการ บริษัทวิจัยกำลังคนสาธิต ก่อตั้งกลุ่มวิจัยปีที่ทำงานผู้บุกเบิกในการเข้มงวดทดลองทดสอบมาตรการนโยบายที่มุ่งปรับปรุงการจ้างงาน และรายได้ของ เสียเปรียบในโครงการกลุ่มเช่นโรงเรียนมัธยมหล่นลึกหนาบาง สวัสดิการมารดา เป็นต้น องค์กรมีความเจริญรุ่งเรือง สติปัญญา และในทาง ปฏิบัติ เป็นแหล่งสำคัญของข้อมูลตรวจเกี่ยวกับประสิทธิภาพที่แท้จริงของนโยบายดังกล่าว ปัจจุบันฉันเป็นประธานของคณะกรรมการI have also participated in several studies conducted by the McKinsey Global Institute aimed at explaining the sometimes large international differences in performance of certain industries. The idea was to combine the use of the usual data with information gleaned from acquaintance with individual firms in the industry. Martin Baily and I have written an article summarizing this work.More recently I have succeeded the great sociologist Robert K. Merton as Foundation Fellow of the Russell Sage Foundation. My first project there was an attempt to account for the extraordinary success of the U.S. economy during the years 1995-2000. This resulted in a book (The Roaring Nineties) edited and introduced by Alan Krueger and me. My current activity is as one of the originators, planners and advisors of an absorbing comparative study of the nature and institutional background of low-wage work in the U.S. and a few European countries, and their differing labor-market outcomes. It is too soon to know what generalizations will emerge.One of the by-products of involvement in these projects is a reinforced skepticism about the way that labor and product markets are handled by the currently fashionable style in the macroeconomics of the short and medium run. The traditional assumptions are sometimes useful, or even necessary, but have to be treated very gingerly and not simply given the benefit of the doubt. The long-run growth-theory enterprise strikes me as being in better shape. It went through a phase of uncritical acceptance of "easy" routes to endogeneity, but may be coming back to a more historical view. There seem to be many opportunities for further progress.
การแปล กรุณารอสักครู่..
โรเบิร์ตเอ็มโซโลว์ -
ชีวประวัติผมเกิดในBrooklyn, New York วันที่ 23 สิงหาคม 1924 ที่เก่าแก่ที่สุดของเด็กสามคน พ่อแม่ของฉันเป็นเด็กตัวเองของผู้อพยพ พวกเขาจะได้รับชีวิตทันทีที่พวกเขาเสร็จสิ้นการโรงเรียนมัธยม ดังนั้นน้องสาวของฉันญาติของฉันและฉันเป็นรุ่นแรกของครอบครัวของเราที่จะเข้าร่วมมหาวิทยาลัย ฉันได้รับการศึกษาและการศึกษาดีในย่านโรงเรียนของรัฐของมหานครนิวยอร์ก ฉันเป็นสิ่งที่ดีที่โรงเรียนจากจุดเริ่มต้นมาก แต่ไม่ได้ทางปัญญามากจนถึงปีสุดท้ายของฉันในโรงเรียนมัธยม จากนั้นหนึ่งในครูผู้ที่สร้างความแตกต่างสอนให้ฉันอ่านที่ดีศตวรรษที่ 19 นักเขียนนวนิยายฝรั่งเศสและรัสเซียและจะใช้ความคิดอย่างจริงจัง ฉันได้รับรางวัลทุนการศึกษาวิทยาลัยฮาร์วาร์และมาถึงที่นั่นในเดือนกันยายนปี 1940 เช่นเดียวกับเด็ก ๆ หลายคนของภาวะซึมเศร้าที่ผมอยากรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้เห็บสังคม การศึกษาครั้งแรกของฉันอยู่ในสังคมวิทยา (กับ Talcott Parsons) และมานุษยวิทยา (กับไคลด์ Kluckhohn) เช่นเดียวกับเศรษฐกิจระดับประถมศึกษา ในตอนท้ายของปี 1942 เมื่อฉันได้หัน 18 ดูเหมือนว่ามีการเร่งด่วนมากขึ้นและเรื่องที่น่าตื่นเต้นกว่าสิ่งที่ผมทำเพื่อให้ผมออกจากมหาวิทยาลัยและเข้าร่วมกองทัพสหรัฐ ผมทำหน้าที่ในแอฟริกาเหนือและเกาะซิซิลีและจากจุดเริ่มต้นไปยังจุดสิ้นสุดของสงครามในอิตาลีจนผมถูกปลดในเดือนสิงหาคมปี 1945 ผมคิดว่าทั้งสามปีเป็นทหารที่เกิดขึ้นตัวละครของฉัน ฉันพบตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มแน่นถักทำงานหนักที่มีทักษะและความจงรักภักดีร่วมกันนำโดยหนึ่งในผู้ชายที่น่าทึ่งที่สุดที่ฉันเคยรู้จักที่ไม่เคยหวั่นไหวจากเส้นทางของอารมณ์ขันและความเหมาะสม ครั้งที่สองอีกครั้งผมมีประสบการณ์ที่คล้ายกันในวอลเตอร์เฮลเลอร์ของสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจ (พร้อมกับเจมส์โทบินมิตกอร์ดอนและอาร์เธอร์ Okun) และสำหรับการมากที่สุดของชีวิตในวัยผู้ใหญ่ของฉันในภาควิชาเศรษฐศาสตร์ที่วัน MIT และวันออกที่เป็น จัดเรียงที่ดีที่สุดของสภาพแวดล้อม สิ่งอื่น ๆ เพียงคนเดียวที่สามารถขอเป็นชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุขและที่ฉันมีแน่นอน. กลับไป Harvard ในปี 1945 ตอนนี้แต่งงานกับผู้อ่านและนักเขียนของทุกคน V-ตัวอักษรผมเลือกเกือบลวก ที่จะไปกับเศรษฐศาสตร์ โดยชิ้นส่วนของความโชคดี, Wassily Leontief กลายเป็นคู่มือครูของฉันและเพื่อน ผมได้เรียนรู้จากเขาจิตวิญญาณเช่นเดียวกับเนื้อหาของทฤษฎีเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่ เขายังเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการแนะนำของฉันในการทำงานเชิงประจักษ์: เป็นผู้ช่วยงานวิจัยของผมผลิตชุดแรกของสัมประสิทธิ์ทุนสำหรับรูปแบบอินพุท. อย่างใด - หน่วยความจำจะหายไป - ฉันกลายเป็นที่สนใจในสถิติและความน่าจะเป็นรูปแบบ ในวันนั้นการเรียนการสอนของสถิติที่ฮาร์วาร์ได้ที่จะนำมันกรุณาประหลาด ผมได้เรียนรู้มากจากเฟรเดอริ Mosteller ซึ่งได้รับการแต่งตั้งอยู่ในภาควิชาความสัมพันธ์ทางสังคม ในที่สุดเขาก็แนะนำให้ผมศึกษาอย่างเข้มงวดมากขึ้นในสถานที่ที่เป็นไปได้ ดังนั้นใน 1949-50 ผมใช้เวลาหนึ่งปีคบหาที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบียในการบรรยายของอับราฮัม Wald จาค็อบ Wolfowitz และทีดับบลิวแอนเดอพร้อมกับเพื่อนนักเรียนและเพื่อนของฉันแจ็ค Kiefer ในระหว่างปีที่ผมยังทำงานในระดับปริญญาเอกของฉัน วิทยานิพนธ์เป็นความพยายามที่สำรวจในการจำลองการเปลี่ยนแปลงในการกระจายขนาดของรายได้ค่าจ้างโดยใช้กระบวนการปฏิสัมพันธ์ Markoff สำหรับการจ้างงานและการว่างงานอัตราค่าจ้างแรงงาน วิทยานิพนธ์ได้รับรางวัลเวลส์ที่ Harvard ซึ่งนำเสนอการพิมพ์ในรูปแบบหนังสือและ $ 500 (ในปี 1951 ราคา) เมื่อเสร็จสิ้น เมื่อฉันอ่านวิทยานิพนธ์ แต่ผมคิดว่าผมสามารถทำมันได้ดีกว่า แต่ผมไม่เคยกลับไปที่ทำงานและวิทยานิพนธ์ที่ยังคงไม่ได้ตีพิมพ์ (และตรวจสอบ uncashed.) ก่อนที่จะออกไปโคลัมเบียฉันถูกเสนอและได้รับการยอมรับเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ในภาควิชาเศรษฐศาสตร์ที่ MIT ฉันไม่เคยมีหรือต้องการงานอื่น ๆ เอ็มไอทีได้รับการว่าจ้างให้ฉันเป็นหลักในการสอนวิชาสถิติและเศรษฐ ในการเริ่มต้นที่ผมตั้งใจอย่างเต็มที่ที่จะทำให้อาชีพของฉันตามเส้นที่ มันไม่ได้เปิดออกวิธีการที่อาจจะด้วยเหตุผลทางภูมิศาสตร์ ฉันได้รับการสำนักงานติดกับพอลแซมวลของ จึงเริ่มตอนนี้คืออะไรเกือบ 40 ปีของการสนทนาในชีวิตประจำวันเกือบเกี่ยวกับเศรษฐกิจการเมืองลูกหลานของเรากะหล่ำปลีและพระมหากษัตริย์ ที่ได้รับเป็นส่วนสำคัญของชีวิตล้นพ้นมืออาชีพของฉัน ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงว่าผมควรจะลอยกลับเข้ามาใน "ตรง" เศรษฐศาสตร์ที่ผมค้นพบ macroeconomist สัญชาตญาณดิ้นรนเพื่อให้ได้ออก. เอ็มไอทีภาควิชาเศรษฐศาสตร์ที่ได้รับเป็นสถานที่ยอดเยี่ยมในการสอนและการทำงาน มันมีให้ฉัน - และไม่เพียง แต่ฉัน - กับเพื่อนร่วมงานที่คมชัดและมีความสุขและมีสายยาวของนักเรียนที่งดงาม ผมประเมินว่าถ้าผมเคยให้ความสนใจนักเรียนฉันจะได้ร้อยละ 25 เขียนเอกสารทางวิทยาศาสตร์มากขึ้น ทางเลือกที่เป็นเรื่องง่ายที่จะทำและฉันไม่เสียใจมัน. จากเลโนเบลกรังปรีซ์ รางวัลโนเบลปี 1987 บรรณาธิการวิลเฮล์ Odelberg [มูลนิธิโนเบล], สตอกโฮล์ม 1988 นี้อัตชีวประวัติ / ชีวประวัติที่เขียนขึ้นในช่วงเวลาของรางวัลและเผยแพร่ต่อไปในหนังสือชุดเลโนเบลกรังปรีซ์ / โนเบลบรรยาย / รางวัลโนเบล ข้อมูลที่มีการปรับปรุงบางครั้งก็มีภาคผนวกที่ส่งมาโดยได้รับรางวัลได้. ลิขสิทธิ์©มูลนิธิโนเบล 1987 ภาคผนวก, พฤษภาคม 2005 อัตชีวประวัติเดิมทิ้งฉันเรียนการสอนที่ MIT ในปี 1987 ผมจะเกษียณในปี 1995 แม้ว่าแซมวลและฉันยังคงครอบครองสำนักงานเพื่อนบ้านที่นั่นและ ยังคงเปรียบเทียบบันทึก 1995 โดยไม่มีการเกษียณอายุภาคบังคับ แต่ผมคิดว่ากรมจะดีกว่ากับครูหนุ่มอีกและนักวิจัย. ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาฉันได้อย่างต่อเนื่องในการทำงาน - แต่หลีกเลี่ยงไม่ได้ช้าและน้อยพลัง - เป้าหมายโอกาสโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความร่วมมือระยะยาวกับแฟรงก์ฮาห์นในมหภาคทฤษฎี เราพบว่าตัวเองไม่พอใจ - เพื่อนำมันอย่างอ่อนโยน - มีสมมติฐานและวิธีการที่ได้กลายเป็นมาตรฐานในระยะสั้นไปจนถึงขนาดกลางวิ่งเศรษฐศาสตร์มหภาค ส่วนใหญ่ของทั้งหมดที่เราปฏิเสธรุ่นตัวแทนตัวแทนที่มากหรือน้อยกว่ากำหนดคุณสมบัติที่ดีที่สุดในวิถีที่สังเกต ลองของเราเองที่เสนอรูปแบบทางเลือกที่ยังไม่ได้ดึงดูดความสนใจอาจจะเป็นเพราะมันมีแนวโน้มที่จะเป็นสีขาวขุ่นและยุ่ง. สามสิบปีที่ผ่านมาผมเป็นหนึ่งในคณะกรรมการผู้ก่อตั้งของแมนพาวเวอร์สาธิต บริษัท วิจัยกลุ่มวิจัยที่ไม่แสวงหาผลกำไรที่ได้ทำงานเป็นผู้บุกเบิก ในการทดลองทดสอบอย่างเข้มงวดของการแทรกแซงนโยบายที่มีจุดมุ่งหมายไปที่การปรับปรุงการจ้างงานและการใช้พลังงานรายได้ของกลุ่มผู้ด้อยโอกาสเช่นโรงเรียนมัธยมหล่นลึกหนาบางแม่สวัสดิการ ฯลฯ องค์กรที่มีความเจริญรุ่งเรืองทั้งทางสติปัญญาและในทางปฏิบัติเป็นแหล่งสำคัญของข้อมูลการตรวจสอบ เกี่ยวกับประสิทธิภาพที่แท้จริงของนโยบายดังกล่าว ฉันกำลังประธานคณะกรรมการ บริษัท . ผมได้มีส่วนร่วมในการศึกษาหลายแห่งดำเนินการโดยสถาบัน McKinsey ทั่วโลกมุ่งเป้าไปที่การอธิบายความแตกต่างระหว่างประเทศขนาดใหญ่บางครั้งในการทำงานของบางอุตสาหกรรม ความคิดที่จะรวมการใช้งานของข้อมูลที่ปกติที่มีข้อมูลที่รวบรวมได้จากความใกล้ชิดกับ บริษัท ในแต่ละอุตสาหกรรม มาร์ติน Baily และผมได้เขียนบทความสรุปงานนี้. เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมได้ประสบความสำเร็จนักสังคมวิทยาที่ดีโรเบิร์ตเคเมอร์ตันเป็นมูลนิธิเพื่อนของรัสเซล Sage มูลนิธิ โครงการแรกของฉันก็มีความพยายามที่จะบัญชีสำหรับความสำเร็จอย่างมากของเศรษฐกิจสหรัฐฯในช่วงปี 1995-2000 นี้ส่งผลให้ในหนังสือ (เก้าคำราม) แก้ไขและนำโดยอลันครูเกอร์และฉัน กิจกรรมปัจจุบันของฉันคือเป็นหนึ่งในผู้สร้างวางแผนและที่ปรึกษาของการศึกษาเปรียบเทียบการดูดซับของธรรมชาติและพื้นหลังของการทำงานของสถาบันค่าแรงต่ำในสหรัฐอเมริกาและประเทศในยุโรปไม่กี่และผลที่แตกต่างกันแรงงานตลาดของพวกเขา มันเร็วเกินไปที่จะรู้ว่าภาพรวมจะโผล่ออกมา. หนึ่งในผลิตภัณฑ์โดยการมีส่วนร่วมในโครงการเหล่านี้เป็นความสงสัยเสริมเกี่ยวกับวิธีการที่ใช้แรงงานและตลาดสินค้าที่ได้รับการจัดการโดยรูปแบบที่ทันสมัยในปัจจุบันมหภาคของระยะสั้นและกลาง . สมมติฐานแบบดั้งเดิมที่มีประโยชน์บางครั้งหรือแม้กระทั่งสิ่งจำเป็น แต่ต้องได้รับการปฏิบัติอย่างระมัดระวังและไม่ได้รับเพียงแค่ผลประโยชน์จากข้อสงสัย องค์กรที่ทำงานในระยะยาวการเติบโตของทฤษฎีนัดฉันเป็นอยู่ในรูปร่างที่ดีขึ้น มันก็ผ่านขั้นตอนของการลำเอียง "ง่าย" เส้นทาง endogeneity แต่อาจจะกลับมามีมุมมองทางประวัติศาสตร์มากขึ้น ดูเหมือนจะมีโอกาสมากมายสำหรับความคืบหน้าต่อไป
ชีวประวัติผมเกิดในBrooklyn, New York วันที่ 23 สิงหาคม 1924 ที่เก่าแก่ที่สุดของเด็กสามคน พ่อแม่ของฉันเป็นเด็กตัวเองของผู้อพยพ พวกเขาจะได้รับชีวิตทันทีที่พวกเขาเสร็จสิ้นการโรงเรียนมัธยม ดังนั้นน้องสาวของฉันญาติของฉันและฉันเป็นรุ่นแรกของครอบครัวของเราที่จะเข้าร่วมมหาวิทยาลัย ฉันได้รับการศึกษาและการศึกษาดีในย่านโรงเรียนของรัฐของมหานครนิวยอร์ก ฉันเป็นสิ่งที่ดีที่โรงเรียนจากจุดเริ่มต้นมาก แต่ไม่ได้ทางปัญญามากจนถึงปีสุดท้ายของฉันในโรงเรียนมัธยม จากนั้นหนึ่งในครูผู้ที่สร้างความแตกต่างสอนให้ฉันอ่านที่ดีศตวรรษที่ 19 นักเขียนนวนิยายฝรั่งเศสและรัสเซียและจะใช้ความคิดอย่างจริงจัง ฉันได้รับรางวัลทุนการศึกษาวิทยาลัยฮาร์วาร์และมาถึงที่นั่นในเดือนกันยายนปี 1940 เช่นเดียวกับเด็ก ๆ หลายคนของภาวะซึมเศร้าที่ผมอยากรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้เห็บสังคม การศึกษาครั้งแรกของฉันอยู่ในสังคมวิทยา (กับ Talcott Parsons) และมานุษยวิทยา (กับไคลด์ Kluckhohn) เช่นเดียวกับเศรษฐกิจระดับประถมศึกษา ในตอนท้ายของปี 1942 เมื่อฉันได้หัน 18 ดูเหมือนว่ามีการเร่งด่วนมากขึ้นและเรื่องที่น่าตื่นเต้นกว่าสิ่งที่ผมทำเพื่อให้ผมออกจากมหาวิทยาลัยและเข้าร่วมกองทัพสหรัฐ ผมทำหน้าที่ในแอฟริกาเหนือและเกาะซิซิลีและจากจุดเริ่มต้นไปยังจุดสิ้นสุดของสงครามในอิตาลีจนผมถูกปลดในเดือนสิงหาคมปี 1945 ผมคิดว่าทั้งสามปีเป็นทหารที่เกิดขึ้นตัวละครของฉัน ฉันพบตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มแน่นถักทำงานหนักที่มีทักษะและความจงรักภักดีร่วมกันนำโดยหนึ่งในผู้ชายที่น่าทึ่งที่สุดที่ฉันเคยรู้จักที่ไม่เคยหวั่นไหวจากเส้นทางของอารมณ์ขันและความเหมาะสม ครั้งที่สองอีกครั้งผมมีประสบการณ์ที่คล้ายกันในวอลเตอร์เฮลเลอร์ของสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจ (พร้อมกับเจมส์โทบินมิตกอร์ดอนและอาร์เธอร์ Okun) และสำหรับการมากที่สุดของชีวิตในวัยผู้ใหญ่ของฉันในภาควิชาเศรษฐศาสตร์ที่วัน MIT และวันออกที่เป็น จัดเรียงที่ดีที่สุดของสภาพแวดล้อม สิ่งอื่น ๆ เพียงคนเดียวที่สามารถขอเป็นชีวิตครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุขและที่ฉันมีแน่นอน. กลับไป Harvard ในปี 1945 ตอนนี้แต่งงานกับผู้อ่านและนักเขียนของทุกคน V-ตัวอักษรผมเลือกเกือบลวก ที่จะไปกับเศรษฐศาสตร์ โดยชิ้นส่วนของความโชคดี, Wassily Leontief กลายเป็นคู่มือครูของฉันและเพื่อน ผมได้เรียนรู้จากเขาจิตวิญญาณเช่นเดียวกับเนื้อหาของทฤษฎีเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่ เขายังเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการแนะนำของฉันในการทำงานเชิงประจักษ์: เป็นผู้ช่วยงานวิจัยของผมผลิตชุดแรกของสัมประสิทธิ์ทุนสำหรับรูปแบบอินพุท. อย่างใด - หน่วยความจำจะหายไป - ฉันกลายเป็นที่สนใจในสถิติและความน่าจะเป็นรูปแบบ ในวันนั้นการเรียนการสอนของสถิติที่ฮาร์วาร์ได้ที่จะนำมันกรุณาประหลาด ผมได้เรียนรู้มากจากเฟรเดอริ Mosteller ซึ่งได้รับการแต่งตั้งอยู่ในภาควิชาความสัมพันธ์ทางสังคม ในที่สุดเขาก็แนะนำให้ผมศึกษาอย่างเข้มงวดมากขึ้นในสถานที่ที่เป็นไปได้ ดังนั้นใน 1949-50 ผมใช้เวลาหนึ่งปีคบหาที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบียในการบรรยายของอับราฮัม Wald จาค็อบ Wolfowitz และทีดับบลิวแอนเดอพร้อมกับเพื่อนนักเรียนและเพื่อนของฉันแจ็ค Kiefer ในระหว่างปีที่ผมยังทำงานในระดับปริญญาเอกของฉัน วิทยานิพนธ์เป็นความพยายามที่สำรวจในการจำลองการเปลี่ยนแปลงในการกระจายขนาดของรายได้ค่าจ้างโดยใช้กระบวนการปฏิสัมพันธ์ Markoff สำหรับการจ้างงานและการว่างงานอัตราค่าจ้างแรงงาน วิทยานิพนธ์ได้รับรางวัลเวลส์ที่ Harvard ซึ่งนำเสนอการพิมพ์ในรูปแบบหนังสือและ $ 500 (ในปี 1951 ราคา) เมื่อเสร็จสิ้น เมื่อฉันอ่านวิทยานิพนธ์ แต่ผมคิดว่าผมสามารถทำมันได้ดีกว่า แต่ผมไม่เคยกลับไปที่ทำงานและวิทยานิพนธ์ที่ยังคงไม่ได้ตีพิมพ์ (และตรวจสอบ uncashed.) ก่อนที่จะออกไปโคลัมเบียฉันถูกเสนอและได้รับการยอมรับเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ในภาควิชาเศรษฐศาสตร์ที่ MIT ฉันไม่เคยมีหรือต้องการงานอื่น ๆ เอ็มไอทีได้รับการว่าจ้างให้ฉันเป็นหลักในการสอนวิชาสถิติและเศรษฐ ในการเริ่มต้นที่ผมตั้งใจอย่างเต็มที่ที่จะทำให้อาชีพของฉันตามเส้นที่ มันไม่ได้เปิดออกวิธีการที่อาจจะด้วยเหตุผลทางภูมิศาสตร์ ฉันได้รับการสำนักงานติดกับพอลแซมวลของ จึงเริ่มตอนนี้คืออะไรเกือบ 40 ปีของการสนทนาในชีวิตประจำวันเกือบเกี่ยวกับเศรษฐกิจการเมืองลูกหลานของเรากะหล่ำปลีและพระมหากษัตริย์ ที่ได้รับเป็นส่วนสำคัญของชีวิตล้นพ้นมืออาชีพของฉัน ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงว่าผมควรจะลอยกลับเข้ามาใน "ตรง" เศรษฐศาสตร์ที่ผมค้นพบ macroeconomist สัญชาตญาณดิ้นรนเพื่อให้ได้ออก. เอ็มไอทีภาควิชาเศรษฐศาสตร์ที่ได้รับเป็นสถานที่ยอดเยี่ยมในการสอนและการทำงาน มันมีให้ฉัน - และไม่เพียง แต่ฉัน - กับเพื่อนร่วมงานที่คมชัดและมีความสุขและมีสายยาวของนักเรียนที่งดงาม ผมประเมินว่าถ้าผมเคยให้ความสนใจนักเรียนฉันจะได้ร้อยละ 25 เขียนเอกสารทางวิทยาศาสตร์มากขึ้น ทางเลือกที่เป็นเรื่องง่ายที่จะทำและฉันไม่เสียใจมัน. จากเลโนเบลกรังปรีซ์ รางวัลโนเบลปี 1987 บรรณาธิการวิลเฮล์ Odelberg [มูลนิธิโนเบล], สตอกโฮล์ม 1988 นี้อัตชีวประวัติ / ชีวประวัติที่เขียนขึ้นในช่วงเวลาของรางวัลและเผยแพร่ต่อไปในหนังสือชุดเลโนเบลกรังปรีซ์ / โนเบลบรรยาย / รางวัลโนเบล ข้อมูลที่มีการปรับปรุงบางครั้งก็มีภาคผนวกที่ส่งมาโดยได้รับรางวัลได้. ลิขสิทธิ์©มูลนิธิโนเบล 1987 ภาคผนวก, พฤษภาคม 2005 อัตชีวประวัติเดิมทิ้งฉันเรียนการสอนที่ MIT ในปี 1987 ผมจะเกษียณในปี 1995 แม้ว่าแซมวลและฉันยังคงครอบครองสำนักงานเพื่อนบ้านที่นั่นและ ยังคงเปรียบเทียบบันทึก 1995 โดยไม่มีการเกษียณอายุภาคบังคับ แต่ผมคิดว่ากรมจะดีกว่ากับครูหนุ่มอีกและนักวิจัย. ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาฉันได้อย่างต่อเนื่องในการทำงาน - แต่หลีกเลี่ยงไม่ได้ช้าและน้อยพลัง - เป้าหมายโอกาสโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความร่วมมือระยะยาวกับแฟรงก์ฮาห์นในมหภาคทฤษฎี เราพบว่าตัวเองไม่พอใจ - เพื่อนำมันอย่างอ่อนโยน - มีสมมติฐานและวิธีการที่ได้กลายเป็นมาตรฐานในระยะสั้นไปจนถึงขนาดกลางวิ่งเศรษฐศาสตร์มหภาค ส่วนใหญ่ของทั้งหมดที่เราปฏิเสธรุ่นตัวแทนตัวแทนที่มากหรือน้อยกว่ากำหนดคุณสมบัติที่ดีที่สุดในวิถีที่สังเกต ลองของเราเองที่เสนอรูปแบบทางเลือกที่ยังไม่ได้ดึงดูดความสนใจอาจจะเป็นเพราะมันมีแนวโน้มที่จะเป็นสีขาวขุ่นและยุ่ง. สามสิบปีที่ผ่านมาผมเป็นหนึ่งในคณะกรรมการผู้ก่อตั้งของแมนพาวเวอร์สาธิต บริษัท วิจัยกลุ่มวิจัยที่ไม่แสวงหาผลกำไรที่ได้ทำงานเป็นผู้บุกเบิก ในการทดลองทดสอบอย่างเข้มงวดของการแทรกแซงนโยบายที่มีจุดมุ่งหมายไปที่การปรับปรุงการจ้างงานและการใช้พลังงานรายได้ของกลุ่มผู้ด้อยโอกาสเช่นโรงเรียนมัธยมหล่นลึกหนาบางแม่สวัสดิการ ฯลฯ องค์กรที่มีความเจริญรุ่งเรืองทั้งทางสติปัญญาและในทางปฏิบัติเป็นแหล่งสำคัญของข้อมูลการตรวจสอบ เกี่ยวกับประสิทธิภาพที่แท้จริงของนโยบายดังกล่าว ฉันกำลังประธานคณะกรรมการ บริษัท . ผมได้มีส่วนร่วมในการศึกษาหลายแห่งดำเนินการโดยสถาบัน McKinsey ทั่วโลกมุ่งเป้าไปที่การอธิบายความแตกต่างระหว่างประเทศขนาดใหญ่บางครั้งในการทำงานของบางอุตสาหกรรม ความคิดที่จะรวมการใช้งานของข้อมูลที่ปกติที่มีข้อมูลที่รวบรวมได้จากความใกล้ชิดกับ บริษัท ในแต่ละอุตสาหกรรม มาร์ติน Baily และผมได้เขียนบทความสรุปงานนี้. เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมได้ประสบความสำเร็จนักสังคมวิทยาที่ดีโรเบิร์ตเคเมอร์ตันเป็นมูลนิธิเพื่อนของรัสเซล Sage มูลนิธิ โครงการแรกของฉันก็มีความพยายามที่จะบัญชีสำหรับความสำเร็จอย่างมากของเศรษฐกิจสหรัฐฯในช่วงปี 1995-2000 นี้ส่งผลให้ในหนังสือ (เก้าคำราม) แก้ไขและนำโดยอลันครูเกอร์และฉัน กิจกรรมปัจจุบันของฉันคือเป็นหนึ่งในผู้สร้างวางแผนและที่ปรึกษาของการศึกษาเปรียบเทียบการดูดซับของธรรมชาติและพื้นหลังของการทำงานของสถาบันค่าแรงต่ำในสหรัฐอเมริกาและประเทศในยุโรปไม่กี่และผลที่แตกต่างกันแรงงานตลาดของพวกเขา มันเร็วเกินไปที่จะรู้ว่าภาพรวมจะโผล่ออกมา. หนึ่งในผลิตภัณฑ์โดยการมีส่วนร่วมในโครงการเหล่านี้เป็นความสงสัยเสริมเกี่ยวกับวิธีการที่ใช้แรงงานและตลาดสินค้าที่ได้รับการจัดการโดยรูปแบบที่ทันสมัยในปัจจุบันมหภาคของระยะสั้นและกลาง . สมมติฐานแบบดั้งเดิมที่มีประโยชน์บางครั้งหรือแม้กระทั่งสิ่งจำเป็น แต่ต้องได้รับการปฏิบัติอย่างระมัดระวังและไม่ได้รับเพียงแค่ผลประโยชน์จากข้อสงสัย องค์กรที่ทำงานในระยะยาวการเติบโตของทฤษฎีนัดฉันเป็นอยู่ในรูปร่างที่ดีขึ้น มันก็ผ่านขั้นตอนของการลำเอียง "ง่าย" เส้นทาง endogeneity แต่อาจจะกลับมามีมุมมองทางประวัติศาสตร์มากขึ้น ดูเหมือนจะมีโอกาสมากมายสำหรับความคืบหน้าต่อไป
การแปล กรุณารอสักครู่..
โรเบิร์ตเมตร โซโลว์ - ชีวประวัติ
ฉันเกิดใน Brooklyn , New York ที่สิงหาคม 23 , 2008 , ที่เก่าแก่ที่สุดใน 3 คน พ่อแม่ของฉันเองเด็กของผู้อพยพ พวกเขาก็ต้องทำมาหากิน ทันทีที่พวกเขาจบมัธยม ดังนั้น พี่น้องของข้า ญาติของฉันและฉันเป็นรุ่นแรกของครอบครัวเราเข้ามหาวิทยาลัย ฉันได้รับการศึกษาและการศึกษาในละแวกโรงเรียนรัฐของนิวยอร์ก ฉันเรียนเก่งตั้งแต่ต้น แต่ไม่มาก ปัญญา จนกระทั่งปีสุดท้ายของฉันในโรงเรียนมัธยม แล้วพวกครูที่สร้างความแตกต่างได้สอนให้ผมอ่านศตวรรษที่ 19 ดีนักเขียนฝรั่งเศสและรัสเซีย และใช้ความคิดอย่างจริงจัง ผมได้รับทุนการศึกษาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด และมาถึงในเดือนกันยายน ค.ศ.
ชอบเด็กหลายเศร้า ฉันสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้เห็บสังคม การศึกษาแรกของฉันถูกในสังคมวิทยา ( Talcott และมานุษยวิทยา ( กับไคลด์ kluckhohn ) เช่นเดียวกับเศรษฐศาสตร์เบื้องต้น โดยการสิ้นสุดของปี 1942 เมื่อฉันอายุ 18 , ดูเหมือนว่ามีเรื่องด่วนและน่าตื่นเต้นมากขึ้นกว่าสิ่งที่ฉันทำ ฉันออกจากมหาวิทยาลัย และเข้าร่วมกับกองทัพสหรัฐฉันเสิร์ฟสั้น ๆในแอฟริกาเหนือ และซิซิลี และจากจุดเริ่มต้นไปยังจุดสิ้นสุดของสงครามในประเทศอิตาลี จนถูกปล่อยออกมาในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1945 .
ฉันคิดว่าสามปีเป็นทหารปั้นตัวละครของฉัน ฉันพบว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มถักแน่น ทำงานหนักที่มีทักษะและความจงรักภักดีร่วมกัน นำโดยคนหนึ่งที่น่าทึ่งที่สุดที่ผมเคยรู้จักใครไม่เคยหวั่นไหว จากเส้นทางของอารมณ์ขันและความเหมาะสม สองครั้งอีกครั้งผมได้รับประสบการณ์ที่คล้ายกันในสภาที่ปรึกษาทางเศรษฐกิจของวอลเตอร์เฮลเลอร์ ( พร้อมกับเจมส์ โทบิน เคอร์มิต กอร์ดอน และ อาเธอร์ โอกุน ) และสำหรับส่วนใหญ่ของชีวิตผู้ใหญ่ของฉัน ในภาควิชาเศรษฐศาสตร์ที่เอ็มไอที ทั้งวันทั้งคืน นั่นคือการจัดเรียงที่ดีที่สุดของสภาพแวดล้อมมีอีกสิ่งหนึ่งที่สามารถขอเป็นอบอุ่นและชีวิตครอบครัวมีความสุข และผมก็มี
เมื่อกลับมาจากฮาร์วาร์ดในปี 1945 แต่งงานเพื่อนักอ่านและนักเขียนทุกคนที่ v-letters ผมเลือก เกือบๆ ไปบนกับเศรษฐศาสตร์ โดยชิ้นส่วนของโชคดี leontief วัสเซิลลี่เป็นครูของฉัน , คู่มือ และเพื่อนผมได้เรียนรู้จากเขา วิญญาณ รวมทั้งเนื้อหาของทฤษฎีเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่ เขายังเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการแนะนำของฉันไปทำงานเชิงประจักษ์ : เป็นผู้ช่วยวิจัยของเขาที่ผมผลิตชุดแรกของค่าสัมประสิทธิ์ทุนสำหรับปัจจัยรูปแบบ
บางที - ความทรงจำจะหายไป ผมกลายเป็นที่สนใจในสถิติและแบบจำลองความน่าจะเป็น . ในสมัยนั้นการสอนสถิติที่ฮาร์วาร์ดเป็นใส่กรุณา , ประหลาด ฉันได้เรียนรู้มากจากสมเด็จ mosteller ที่มีการนัดหมายในความสัมพันธ์ทางสังคม ในที่สุดเขาก็แนะนำให้ฉันศึกษาอย่างละเอียดในสถานที่ที่เป็นไปได้ ดังนั้น ใน 1949-50 ผมใช้เวลาร่วมปี ที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ในการบรรยายของอับราฮัม Wald และ เจคอบวูลเฟอวิตส์ t.w. แอนเดอร์สัน พร้อมกับเพื่อนนักเรียนของฉันและเพื่อน
ฉันเกิดใน Brooklyn , New York ที่สิงหาคม 23 , 2008 , ที่เก่าแก่ที่สุดใน 3 คน พ่อแม่ของฉันเองเด็กของผู้อพยพ พวกเขาก็ต้องทำมาหากิน ทันทีที่พวกเขาจบมัธยม ดังนั้น พี่น้องของข้า ญาติของฉันและฉันเป็นรุ่นแรกของครอบครัวเราเข้ามหาวิทยาลัย ฉันได้รับการศึกษาและการศึกษาในละแวกโรงเรียนรัฐของนิวยอร์ก ฉันเรียนเก่งตั้งแต่ต้น แต่ไม่มาก ปัญญา จนกระทั่งปีสุดท้ายของฉันในโรงเรียนมัธยม แล้วพวกครูที่สร้างความแตกต่างได้สอนให้ผมอ่านศตวรรษที่ 19 ดีนักเขียนฝรั่งเศสและรัสเซีย และใช้ความคิดอย่างจริงจัง ผมได้รับทุนการศึกษาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด และมาถึงในเดือนกันยายน ค.ศ.
ชอบเด็กหลายเศร้า ฉันสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้เห็บสังคม การศึกษาแรกของฉันถูกในสังคมวิทยา ( Talcott และมานุษยวิทยา ( กับไคลด์ kluckhohn ) เช่นเดียวกับเศรษฐศาสตร์เบื้องต้น โดยการสิ้นสุดของปี 1942 เมื่อฉันอายุ 18 , ดูเหมือนว่ามีเรื่องด่วนและน่าตื่นเต้นมากขึ้นกว่าสิ่งที่ฉันทำ ฉันออกจากมหาวิทยาลัย และเข้าร่วมกับกองทัพสหรัฐฉันเสิร์ฟสั้น ๆในแอฟริกาเหนือ และซิซิลี และจากจุดเริ่มต้นไปยังจุดสิ้นสุดของสงครามในประเทศอิตาลี จนถูกปล่อยออกมาในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1945 .
ฉันคิดว่าสามปีเป็นทหารปั้นตัวละครของฉัน ฉันพบว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มถักแน่น ทำงานหนักที่มีทักษะและความจงรักภักดีร่วมกัน นำโดยคนหนึ่งที่น่าทึ่งที่สุดที่ผมเคยรู้จักใครไม่เคยหวั่นไหว จากเส้นทางของอารมณ์ขันและความเหมาะสม สองครั้งอีกครั้งผมได้รับประสบการณ์ที่คล้ายกันในสภาที่ปรึกษาทางเศรษฐกิจของวอลเตอร์เฮลเลอร์ ( พร้อมกับเจมส์ โทบิน เคอร์มิต กอร์ดอน และ อาเธอร์ โอกุน ) และสำหรับส่วนใหญ่ของชีวิตผู้ใหญ่ของฉัน ในภาควิชาเศรษฐศาสตร์ที่เอ็มไอที ทั้งวันทั้งคืน นั่นคือการจัดเรียงที่ดีที่สุดของสภาพแวดล้อมมีอีกสิ่งหนึ่งที่สามารถขอเป็นอบอุ่นและชีวิตครอบครัวมีความสุข และผมก็มี
เมื่อกลับมาจากฮาร์วาร์ดในปี 1945 แต่งงานเพื่อนักอ่านและนักเขียนทุกคนที่ v-letters ผมเลือก เกือบๆ ไปบนกับเศรษฐศาสตร์ โดยชิ้นส่วนของโชคดี leontief วัสเซิลลี่เป็นครูของฉัน , คู่มือ และเพื่อนผมได้เรียนรู้จากเขา วิญญาณ รวมทั้งเนื้อหาของทฤษฎีเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่ เขายังเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการแนะนำของฉันไปทำงานเชิงประจักษ์ : เป็นผู้ช่วยวิจัยของเขาที่ผมผลิตชุดแรกของค่าสัมประสิทธิ์ทุนสำหรับปัจจัยรูปแบบ
บางที - ความทรงจำจะหายไป ผมกลายเป็นที่สนใจในสถิติและแบบจำลองความน่าจะเป็น . ในสมัยนั้นการสอนสถิติที่ฮาร์วาร์ดเป็นใส่กรุณา , ประหลาด ฉันได้เรียนรู้มากจากสมเด็จ mosteller ที่มีการนัดหมายในความสัมพันธ์ทางสังคม ในที่สุดเขาก็แนะนำให้ฉันศึกษาอย่างละเอียดในสถานที่ที่เป็นไปได้ ดังนั้น ใน 1949-50 ผมใช้เวลาร่วมปี ที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ในการบรรยายของอับราฮัม Wald และ เจคอบวูลเฟอวิตส์ t.w. แอนเดอร์สัน พร้อมกับเพื่อนนักเรียนของฉันและเพื่อน
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- • ทบทวนการเปรียบเทียบขั้นกว่า
- เวทมนตร์คาถาทำให้ฉันรู้สึกสนใจและตื่นเต้
- You misunderstood. I trust what you said
- few years ago, and then you change.
- a person who decides
- ตอนนี้รึ
- ในกรุงเทพมหานครมีรถเมล์ประจำทางและแท็กซี
- Kiss me hard before you go
- หอมสอดไส้
- ทอง 1 บาท
- Strategic planning for merchandising.Dat
- Support system: Married for 8 years. Hu
- ฉันรู้สึกกังวล
- Global warming- the greenhouse
- an adult
- frustration
- 半死不活
- ฉันคบกะเเฟนเก่า 7 ปี
- 人民政府网站消息
- ฉันย้ายบ้านมาอยู่บ้านคุณลุงชั่วคราว
- ส่วนประกอบ PRADO จะรวมกันในรูปแบบชิ้นส่ว
- ค่ามาตรฐานของการทำงานของอุปกรณ์
- including homemade and commercial ones.
- If you love someone tell them. Don’t wai
